14 februari. Valentijn. Gecommercialiseerde liefde, geforceerde uitspraken aangevuld met teleurgestelde gezichten als alles niet uitdraait zoals men het in gedachten had, of zelfs een occasionele breuk hier en daar waar de storm al langer luwde dan de liefde.

En toch heeft het zijn charme. Maar niet voor mij. Ik ben verzot op rode rozen, zo van die dikskes met een gesloten hart (die vind je nagenoeg niet in de winkel) die zo ontzettend lekker ruiken naar voorjaar, leven en voorspoed. Want zelfs geluk heeft een geur. Maar wat die rozen betreft: niet op Valentijn dus.

Ik zie overigens meer romantiek in het thuiskomen en lekker knus tegen je geliefde aankruipen in een voorverwarmde zetel, dan opgezette etentjes met veel poeha die handenvol geld kosten . Een paar bakjes tapas, een fris glaasje bubbels en de hele avond de liefde bedrijven op alle mogelijke manieren met op de achtergrond een melige, romantische film vind ik het absolute summum om een samenzijn te vieren. Voor mijn part alle dagen. Old fashioned girl. Mja, eigenlijk wel.

Of een chalet huren vlakbij een meertje en dan speels skinnydippen in het schijnsel van een volle maan, met op de steiger een flesje bubbels en een superzachte badjas op wacht. Na het zwemmen een kampvuurtje maken, hotdogs met vers gegrilde worstjes maken en verhalen verzinnen tot een gat in de nacht. Dan samen de slaapzak in (een dubbele, wel te verstaan) en vrijen tot het daglicht de nachtelijke zwoelheid verpest, het tekort aan nachtrust ophalen in de chalet onder een warm donsdeken en bij het ontwaken samen een verkwikkende douche nemen om vervolgens te gaan watersporten op het meer.

Of door aanspoelend zeewater kuieren, telkens opnieuw gevangen genomen worden door aanspoelende golven, opgelicht door het fluor van de algen en de opkomende maan laten genieten van een steelse kus. Beloftes maken waarvan je weet dat ze enkel in dromen bestaan en het water sprookjes laten aanbrengen die ’s morgens in hun betovering door het zonlicht worden gebroken. Op je rug in het zand de sterren tellen en je afvragen waar je later je plaatsje krijgt: dicht bij de kleine beer of in de schaduw van de Canis Majoris…

Wat dan ook, romantiek hangt voor mij vast aan donker, aan nacht, aan water, aan maan en sterren en aan mystiek. Er zijn nu eenmaal zaken die de romantiek makkelijker losmaken: bepaalde muziek, bepaalde geuren… In ons leven zijn zoveel herinneringen doorsponnen met kleuren, geuren en geluiden. Zo heb je mensen die bijna moeten braken bij de geur van een natte hond, ik hou van die geur, dan denk ik aan de bad-perikelen met Scrufke en Snoopke waarna ik er meestal uitzag als de winnares van een ‘miss wet T-shirt contest’. Of je komt thuis en in de oven staan appeltjes met kaneel, en het hele huis ruikt naar die zoete mengelgeur van vanille en kaneel… De zwoele geur van ylang ylang in de badkamer, hyacinten in de slaapkamer en een frisse oceaan-geur in de dressroom. Alles overstijgende filmmuziek, het kwaken van de kikkertjes hier aan de Leie in de zomer, het blaffen van een hond verloren in de nacht en het ruisen van het aanstromende zeewater… Karmijnrode nagellak, diep-blauwe ogen, heldergroen gras blinkend van de dauw en oranje-rode gensters van een uitdovend haardvuur…

Zucht. Romantiek. Zo ontzettend mooi. En al ga ik er dit jaar in mijn eentje van genieten, mijn tijd komt nog en ik haal de schade wel in. Later, ooit of misschien nooit. Maar ik heb ze gedroomd en gevoeld. En dat kan niemand mij nog afnemen.

Geniet van de romantiek, alleen of met zijn twee, en gebruik altijd en overal je fantasie. Want die maakt het leven zoveel verrassender, zoveel boeiender, zoveel waardevoller…

Enjoy Valentine… every day…

13-02-2012, 00:00 geschreven door Kay  

We zijn allemaal ergens een krak in. Al was het in slapen, maar elkeen van ons heeft iets wat hij of zij beter kan dan de ander. Het is pas als je je kopje neerlegt dat mensen het er plots over hebben. Hoe geweldig je wel was, hoe goed je de dingen aanpakte of hoe ontzettend goed je er dan wel uitzag. Feit is: als je je kopje neerlegt is het gedaan met dat alles. Wat ons wacht? Geen kat die het weet. Eén ding is zeker: iedereen gelooft er ooit eens aan. Bewust of onbewust, gewild of niet gewild, ons lichaam hebben we in bruikleen. En de rest?

Waar zouden onze geliefde voorgangers nu vertoeven? Of bekendere gezichten als Mike Jackson of Yasmine? Zouden ze hun geliefden die wel nog over een lichaam beschikken kunnen gadeslaan? Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Ik heb geen schrik om dood te gaan. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten over het ‘hiernamaals’. Volgens de één eet je er rijstpap met gouden lepeltjes, volgens de ander stijg je telkens je sterft op de ‘hiërarchische’ ladder van het werkelijke en lichamelijke bestaan, volgens een derde kom je blaffend of blatend terug. Ik weet het niet. Ben er nog niet achter gekomen (maar zou dat wel graag, al heb ik zeker geen doodswens). Maar wat ik hoop (en vermoed) is dat je er op één of andere manier herenigd zal worden met familie en vrienden die jou vooraf zijn gegaan. En zijn we ons ergens niet allemaal bewust van ‘iets’ dat ons soms op de meest onzinnige momenten raad geeft of iets dat in je hoofd blijft rondspoken waarbij je denkt: ‘maar waarom zit ik daar nu in hemelsnaam over na te denken?’.

Feit is: dood is dood. Je komt niet terug. Nog niet? Misschien, maar als ik sterf, laat mij dan maar rustig liggen in mijn houten wormvoerbakje. Weet je, ik stel mij een prachtige tuin voor, met kleuren nooit eerder en nooit feller gezien, muziek die elk gevoel overheerst en een alles overstijgend warmte- en liefdegevoel dat je enkel bij dierbaren mag ervaren.

Waar ik wel angst voor heb? De dag die elk kind vreest. Al denk ik dat dat bij mij nog sterker aanwezig is dan bij een ‘normaal’ iemand. Overgevoelig zijn is een eigenschap die in deze wereld nauwelijks getolereerd wordt. Ingendeel. ‘Verman je. Je moet maar eens wat harder worden. Dat hoort bij het volwassen worden’… Ik heb een hekel aan dergelijke uitspraken.

Zou het daardoor zijn dat Mike Jackson nooit volwassen wou worden? Ik help het hem hopen. Wie of wat de man was kan mij maar matig boeien, ik heb hem nooit ontmoet. Ik vind het fenomenaal dat hij zoveel goede doelen steunde en zijn muziek evenals zijn danspasjes (ik won ooit een danswedstrijd met één van zijn liedjes!) waren goddelijk. En toch… toen ik zijn dochter op zijn memorial (zouden ze er voor mij ook zo eentje willen houden aub?) hoorde praten dan brak mijn hart. Ouderloze kinderen… niets ergers dan dat. Maar erger nog: de onschuld die ze dankzij hun vader lang konden behouden, zal nu keihard doorbroken worden door een gedwongen versneld volwassen worden in een wereld die hun vader het merendeel van de tijd veroordeelde en door de mangel haalde, maar hem nu vereert als een God omdat hij niet meer bij machte is een lichaam te sturen of te reageren.

En Yasmine? Wie zijn wij om te oordelen? Als fysiek lijden (geloof me, daar ken ik intussen wat van) te zwaar wordt, dan heb je recht op euthanasie en dan kan iedereen daar plots zonder veroordelen begrip voor opbrengen. Maar psychisch lijden… ‘het is een fase. Je moet erdoor. Je komt er wel bovenop. Je bent een sterke.’ Voor elk van ons wordt het leven ooit een keer een last, zelfs al ben je een doorgewinterde optimist. Wie of wat weet hoe je gaat reageren?

Herinner mensen als wie ze waren. Respecteer degene die hier nog rondlopen om wie ze zijn. Probeer de ander te behandelen zoals je zelf wil worden behandeld en vooral dit: kom op tegen onrecht. Durf recht te staan en rechtvaardigheid te eisen. Want niets is erger dan monddood te worden gemaakt of in onrecht te verdrinken. Als het moet en niet anders meer kan: vecht.

Mensen zijn tot veel in staat, geloof mij. Maar weet dit: hoe meer je meemaakt, en hoe harder je moet vechten, hoe sterker je in dit leven komt te staan. En hoe beter je anderen kan helpen. En diegenen die kwaad aanrichten: vroeg of laat wordt de rekening gepresenteerd, daar ben ik van overtuigd.

Zorg ervoor dat je in dit leven minstens 1 keer iemand zo graag ziet, dat je je lichamelijk bestaan er onmiddellijk voor zou willen opgeven.

Ik wens elkeen die dit leest veel liefde, sterkte en vooral veel warmte toe!

Knuffel van Kay.

09-07-2009, 00:00 geschreven door Kay