Mensen. Eigenlijk geen onderwerp om over te schrijven. Tja, sorry. Ze liegen, bedriegen, zijn egocentrisch, ze zijn zogenaamd begaan met elkaar want als ze in de krant lezen dat een mens werd vermoord zijn ze de gespeelde verontwaardigdheid zelve, maar als ze iemand de lotto zien winnen komt afgunst op de loer liggen. Om nog maar niet te zeggen dat ze zich soms verkneukelen in de miserie van een ander als het die ander ook maar een millimeter beter gaat dan zichzelf.
Dus wat moet ik in godsnaam schrijven over mensen? Dat er ook liefde is? Aja, liefde. Zo eentje die 20 jaar duurt maar dan eindigt in een passioneel drama, of een scheiding of een 'laat ons nu eens elkaar het leven zuur maken'. Liefde onder mensen is zo voorwaardelijk. En toch blijven we het zoeken, toch blijven we er naar verlangen. Omdat het alleen zijn zwaar om dragen is in deze koele, berekende wereld.
En vriendschap? Die waar je niet op eieren moet lopen is zeldzaam (ik heb er zo eentje en ben daar immens dankbaar voor), meestal doen mensen alsof, knikken en doorgaan maar vanbinnen iets anders denken en afstand nemen.
Is iedereen zo? Nee hoor, we gaan allemaal zeggen dat onze eigen moeder en vader, onze beste vrienden en onze kinderen anders zijn, maar de eigenschap om onszelf voor de ander 'weg te cijferen' zit echt niet in onze genen. Op een paar uitzonderingen na. Ik durf zeggen zo'n uitzondering te zijn, maar ik geef dan eigenlijk ook bitter weinig om mezelf. Eigenlijk ben ik gestorven op 9 mei 2014, de dag dat ik mijn grote en enige liefde verloor. Mijn kindje, mijn alles, het enige bestaan waarvan ik kan zeggen dat haar hartje enkel voor mij klopte. Hoe belachelijk dat voor iemand ook mag klinken, zij was... bijzonder. Vier pootjes pure liefde, twee oogjes oprechtheid en een staartje vol bevestiging. Dogs are my favorite people...
En nu leef ik om te dienen, om er voor mensen te zijn waar ik van overtuigd ben dat ze over hondse kwaliteiten beschikken. Mensen die eerlijk, onberekend en oprecht zijn, die geen oordeel vellen als ze een andere mening zijn toegedaan, mensen die mij de triestheid in mijn hart kunnen doen vergeten omdat ze mij nodig hebben. Mensen die ik warmte en liefde en vriendschap kan geven gewoon door er te zijn als mezelf. Zo wil ik leven, en dat geef ik nooit op. Ik heb zoveel meer liefde en vriendschap te geven dan ik er zelf nood aan heb, maar in deze maatschappij komt dat vreemd over, denk ik dan toch. Kan je zeggen: hey, ik vind jou een toffe peer en ik weet dat je het moeilijk hebt, kom dus maar hier voor een luisterend oor, een knuffel en wat verstrooiing? Komt nogal aanmatigend over hé? En net dat bedoel ik, dat maakt mij bitter. Dat mensen overal iets gaan achter zoeken.
Waar is de spontaniteit, de levendigheid, het verlangen en vooral de dromen? Geven we die op naarmate ons loonbriefje hoger wordt, naarmate onze werkuren opgedreven worden? Is dat grote huis en die dikke auto dan zo belangrijk (ik weet het, hypocriet want ik woon ook in een groot huis, heb ook een deftige bak onder mijn gat en over uitgaven moet ik niet nadenken)? Moeten we onze miserie wegsteken achter een façade van uiterlijke schijn?
En dan de hamvraag: ben ik zelf gelukkig? Jawel; als ik mensen gelukkig kan maken of kan helpen, dan komt er nog eens zo'n warm gevoel bovendrijven, maar op mezelf? Ik zei het al, 9 mei 2014 was ook mijn sterfdatum, tot daarvoor was ik gelukkig. Wat er ook mis ging, verkeerd liep of welk drama zich ook voltrok, ik zei altijd: maar ik heb nog steeds de liefde van mijn leven bij mij. Sommige mensen of dieren zijn soulmates bij de eerste blik, dat had ik met haar. Ik werk onregelmatige uren, maar zij ging exact 15 minuten voor ik thuis kwam voor het raam zitten. Toen ze oud en ziek werd sliep ze in de kamer hiernaast, en ik werd wakker als zij wakker werd, wetende dat ze mij nodig had, dat ik haar pijn kon verzachten door haar hoofdje op mijn borst te leggen. Ze werd rustig door mijn hartslag te horen. De rust die ook mijn hart binnensloop als ze in mijn armen lag kan met geen pen worden beschreven. Haar knuffels gingen tot op het bot en ik durf echt stellen dat ik niet echt gelukkig meer ben geweest sedert haar fysieke verlies. Soulmates zoek je niet, die kom je tegen. Maar aangezien ik bitter weinig buiten kom is daar weinig kans toe. Ik betrap mij erop dat miss positivo hier, de laatste tijd wel meer dan eens wat traantjes plengt omdat ik niet echt meer weet voor wie of wat mijn hart nog slaat. Ik heb niet het gevoel dat iemand mij nog echt nodig heeft... pas op, ik ben niet depressief hoor, verre van zelfs, begrijp dit schrijven niet verkeerd. Ik zoek de solitude zelf op, dus ik zal mij nooit beklagen over eenzaamheid dat zou pas belachelijk zijn-, maar ik mis mijn soulmate, en ze komt niet meer terug, als is ze (cliché, I know) ook nooit vertrokken en leeft ze verder in mijn hart.
Ze is in de tuin begraven, in onze pergola die ik zelf volledig heraangelegd heb. Het is een monument geworden en zelfs dat is nog niet genoeg. Elke dag doe ik er kaarsjes branden en bid ik om een hereniging, als ik in het buitenland zit neem ik haar fotokadertje mee en brand ik daar een kaarsje bij. Ik wil dat ze ziet dat ik haar mis en haar nooit zal loslaten. Mensen die dit lezen zullen mij voor gek verklaren, maar wie nooit eerder een soulmate had kan dit niet begrijpen. En ik had al een paar honden, maar nooit een band zo sterk als met haar. Twintig jaar lang, twintig jaar pure, zuivere liefde en vriendschap. En als ik morgen sterf, dan zullen we terug samen zijn, dankzij het boek van Eben Alexander ben ik daar nu nog meer dan daarvoor van overtuigd. Het is mijn uiterlijke wens dat ik (ja, ik ben van gedachten veranderd) gecremeerd wil worden en dat mijn urne bij mijn schat in de pergola moet staan. Tot die dag komt, zal ik die pergola blijven verfraaien en wat mensen daar al dan niet van denken laat mij stoïcijns koud: who cares? Ik ga mijn weg, en al wie wil meewandelen is welkom, ik heb warmte, liefde en vriendschap genoeg. Misschien vind ik ooit op een dag nog een soulmate, maar als dat niet het geval is zal ik daar niet bitter over zijn doch met eeuwige dankbaarheid vasthouden aan het gegeven dat ik er tenminste eentje gehad heb tijdens dit leven.
En als ik later sterf en door de hemelpoort ga, dan zie ik het zo voor mij: een gigantische tuin met bloemen en beestjes, en in het midden daarvan een kopje dat plots de lucht in schiet, een neusje dat begint te trillen als het mij opmerkt en vier pootjes die niet snel genoeg kunnen lopen om tot bij mij te geraken en zoals vanouds in mijn armen te springen. En op die dag, die ene dag, zal ik weer leven. En laat ik haar nooit meer los, nooit...
Vandaag met dikke traanoogjes maar nog steeds vol liefde,
Kay.
