Iemand die niets weet, en weet dat hij niets weet, weet meer dan iemand die niets weet en niet weet dat hij niets weet.

Naar Samos lopen was een goed idee, in de herberg die ondergebracht is in een oud gedeelte van het klooster kan men enkel slapen en douchen. Dus geen druk gedoe met koken afwassen of kleding wassen. Puur relaxen dus, als ik goed en wel geïnstalleerd ben ontmoet ik aan de ingang een Nederlander die thuis per fiets is vertrokken. Hij weet nog niet goed of hij hier zal verblijven of verder rijden, maar als hij de rust erkend die deze plaats uitstraalt is zijn beslissing snel genomen. Samen brengen we nog een hele fijne avond door, blijkbaar hadden we allebei nood aan een goed gesprek. Ik wilde hier wel graag de mis bijwonen maar als ik om 7h30 verneem dat het nog een uur te vroeg is voor de paters besluit ik om na het ontbijt dat ik trouwens samen met mijn Nederlandse fietsvriend alle eer aan doe verder te trekken. Ik neem afscheid van Roger en allebei verdwijnen we in de mist. Als ik na ongeveer 15 min. De mogelijkheid krijg om voor een alternatieve weg te kiezen laat ik deze mogelijkheid niet aan mij voorbijgaan. Een smal asfalt pad stuurt mij steil omhoog richting Pascais. Boven verdwijn ik in een holle weg waar me moeilijke maar mooie afdaling te wachten staat. De bomen die hier groeien lijken wel uit het sprookjesbos van de Efteling te komen. Het wordt nog mooier als ik in het eerst volgende dorp een loslopende ezel zie staan op het kerkhof en rond de kerk. Beiden zijn ommuurd zodat onze vriend de ezel ongestoord zijn buikje rond kan eten. En niemand van de hier aanwezigen op het kerkhof deed zijn of haar beklag. Als ik niet over holle wegen wandel, loop ik over paden die afgebakend zijn met op elkaar gestapelde stenen, eeuwen lang trotseren deze muren al de tijd, het lijkt of ze samengehouden worden door mos en varens. Zo wandel ik verder van bergdorp naar bergdorp als een danser de koeienvlaaien ontwijkend. In één van deze dorpjes staat een kapel waar ik door de tralies een foto probeer te nemen van het prachtige interieur. Als ik Sarria, de stad die door koning Alfons IX in de dertiende eeuw werd gesticht, bereik is het tijd om inkopen te doen en de post te versturen. Mijn inkopen wegen veel te zwaar, en op de oever van de Rio Pequeño nog in het centrum van de stad eet ik al een deel op. Het interieur van de kerken blijft ook hier voor mij verborgen, dus trek ik verder naar Barbadelo over een prachtig bospad waar oeroude bomen heersen over alles wat de natuur hier ten toon spreidt. Ik wandel verder door dorpjes die in Bokrijk thuis horen, maar in ieder dorpje ook al telt het maar drie huizen is wel een bar en een slaapplaats te vinden. Nog één maal gaat het over een met losliggende keien bezaaid pad steil omhoog, bijna boven laat ik mij in een bocht aan de rand van de weg op een stuk rots neerploffen om de rest van mijn inkopen te verorberen. Ik zie de voorbij zwoegende pelgrims heimelijk naar mijn mooie rustplaats gluren. De refuges in deze kleine dorpjes lonken verleidelijk, maar na een drankje in een plaatselijke bar besluit ik om toch verder te trekken naar Porto Marin. Nog voor ik mijn slaapplaats bereik zie ik  een zestal ooievaars spelevaren in de blauwe lucht. Vader en moeder ooievaar zijn bezig hun kroost te leren hoe ze voordeel kunnen halen uit de opstijgende warme lucht. Een prachtig schouwspel, ik prijs me gelukkig dat ik dit mag aanschouwen. Nog enkele mooie vergezichten en dan begint de veel te steile afdaling naar Porto Marin waar ik een slaapplaats ga zoeken. Nog minder dan 100 km scheiden mij van Santiago.

Tot morgen Julien

25-06-2014 om 19:21 geschreven door Julien & Mariette  

De klaproos, hoe kalm vallen haar bloemblaadjes. 

Etsujin.

Ik weet het weer, onze pelgrim bedelaar kwam uit Madagascar. Gisteren avond heb ik nog een kort gesprek gehad met een man uit Californië, alhoewel hij nog enkele jaren ouder is als ik is het  zijn ultieme droom om eens naar Jeruzalem te stappen. Ja, welken pelgrim droomt daar nu niet van, misschien komen we op die weg elkaar nog eens tegen. In dit boerendorp hoog in de bergen was eten vinden geen enkel probleem, en zeker het uur niet. Het is dan ook de eerste maal sinds ik in Spanje ben dat ik kan avondeten voor zeven uur. Daar maak ik dankbaar gebruik van, en om 7H30 lig ik al uitgeteld onder de wol. Ik heb vannacht weer anatomie les gehad ik weet weer exact ieder scharnierpunt en iedere spier of pees in mijn benen en voeten liggen. Maar deze morgen toen de les voorbij was stond ik om 6h30 startensklaar fit en gezond. Ik verlaat dit boeren bergdorp over een smalle stijgende met stenen bezaaide smalle weg. Steeds verder stijgend komen er prachtige vergezichten tevoorschijn, een berglandschap dat terug begroeid is met goudgele bloemen. De ene bergrug lijkt de andere wel te willen verdringen, of het zou ook kunnen dat ze geleidelijk en liefdevol in elkaar overgaan. Na ongeveer ¾ uur bereik ik het laatste bergdorp in de provincie Léon. Koeienvlaaien ontwijkend zoek ik mij een weg naar de enige bar in dit dorp om me er te goed te doen aan een stevig ontbijt. Het belooft een zware dag te worden, ook na het ontbijt gaat het steeds verder in stijgende lijn soms over flinke kuitenbijters richting O Cebreiro. Dit dorp is een levend museum, de Iglesia Santa Maria la Real is de oudste bewaard gebleven kerk op de route. Door de gesloten deur kan ik door een klein gaatje in de verte met veel moeite iets onderscheiden. Enkele pallozas zijn volledig gerestaureerd, in deze van oorsprong Keltische huizen leefden mens en dier samen. Tot in de jaren 60 waren deze pallozas nog in gebruik, nu dienen ze nog als museum. Ik verlaat dit Spaanse Bokrijk nog altijd in stijgende lijn verder trekkend door een bos waarvan de takken begroeid zijn met Ijslands mos. Mooie bloemen en vogelgezang doen me de aardse zaken en het klimmen vergeten. Enorme witte heidestruiken lokken duizenden bijen. Nog voor ik de pashoogte van San Roque bereik beland ik in een mooi kerkje, waar ik even tijd neem voor mezelf en een lichtje laat branden voor anderen. Op de hoogte van San Roque staat een enorm bronzen beeld van een pelgrim die zich schrap zet tegen de wind. Maar vandaag is er van wind geen spraken, een azuurblauwe hemel en een deugddoende zonnewarmte vergezellen mij. Na de bronzen pelgrim gaat het verder over een gemakkelijk begaanbaar golvend pad, vergezeld van de mooiste melodieën geniet ik van prachtige vergezichten die me meermaals verplichten om halt te houden. Zo gaat het verder tot in Hospital de Condesa. Daar doemt zonder overgang de klim naar de Alto do Polo voor me op, het laatste stuk gaat zeer steil, kromgebogen zwetend en puffend overwin ik deze hindernis. De beloning is groot, wanneer ik boven rechts van mij een bar zie doe ik mij te goed aan een boccadillo en een koffie om mijn grommende maag het zwijgen op te leggen. Als ik even later zie hoe de mannen van de Gardia Civil hier boven arriveren en dat zonder rugzak ben ik toch een beetje fier op mezelf en mijn niet meer zo jonge knoken. Na een lange welverdiende pauze stap ik verder met voor en achter mij de Garda Civil, nooit heeft een pelgrim zich veiliger gevoeld. Het uitzicht over het Gaicishe berland of over het dal van Triacastela is adembenemend. Het is net alsof de dorpjes in de verte samen met de koeien aan hun dagelijkse siesta bezig zijn, nergens is er ook maar enige beweging te zien. Uiteindelijk beland ik na 26 km in Triacastela in de Iglesia de Santiago. In dit prachtig kader neem ik nog wat tijd voor mezelf en besluit om naar het 10 km verder gelegen Samos te trekken. Mijn besluit om naar Samos verder te trekken is niet zomaar genomen. Ik ga proberen om een slaapplaats te veroveren in één van de oudste kloosters van de westerse wereld. Het Monastario de Samos werd omstreeks de 5a6 eeuw gesticht. Na Triacastela waar ik de Garda Civil achter laat loop ik ongeveer 45 min. Langs de grote baan, maar als ik rechts over een smal pad in de bossen verdwijn begin ik aan het mooiste deel van mijn tocht van vandaag. Ik loop bijna altijd in holle wegen waarvan de wanden bezaaid zijn met verschillende soorten mossen en bloemen, het spel van schaduw en zonlicht geeft aan dit alles een sprookjesachtig uitzicht. De door iedereen met honderden koeienvlaaien bezaaide vergeten dorpjes waar aan de ingang luie honden de wacht houden heten mij in stilte welkom. De Rio Oribio daarentegen gaat links van mij in de diepte wild te keer. De bomen aan weerszijde van de holle wegen zijn met hun kruinen in elkaar verstrengeld, zo kom ik goed beschermd tegen de zon omstreeks 16h30 in Samos aan. Waar tot mijn grote vreugde nog een plaatsje vrij is voor mij.

Tot morgen Julien

24-06-2014 om 13:27 geschreven door Julien & Mariette  

Toen ik gisteren goed en wel geinstalleerd  was , mijn dagboek eten gegeven , en de dagelijkse was en plas gedaan, ben ik terug gelopen naar het dorp. Waar de Iglesia de Santa Maria nu wel open was. Ze was prachtig versierd , want ook hier deden de kinderen vandaag hun communie. Bij het verlaten van de kerk maak ik kennis met een bedelaar pelgrim , die in het kerkportaal zit, samen met zijn hond. Een schaaltje nodigt uit om wat geld achter te laten. Hij spreekt mij aan , in het Frans, en we gaan samen iets drinken, hij komt uit een land waarvan ik de naam nu vergeten ben, maar het was een exotisch land. Ooit heeft hij nog in Luik gewerkt , vandaar zijn Franse taal. Ik kom van alles te weten over zijn familie , en zijn redenen om op deze wijze de camino te lopen. Want buiten slapen met uw hond, en uw hand uitsteken om aan wat geld te raken, ik zie dat niet zitten? Hij is al voor de 18’ maal onderweg en loopt nu van Santiago naar, hij weet nog niet waar naar toe. Hier Cacabelos blijft hij nog een paar dagen, want de mensen kennen hem na zovele jaren en leggen nu en dan wel wat in zijn schaaltje. Als het tijd is om te gaan eten , nodig ik hem uit om samen te gaan. Maar de mis is om 8u , en dan wil hij aan het kerkportaal zitten. Zou het dan toch zoveel opbrengen)Ik betaal voor hem het pelgrimsmenu , en dan kan hij later op de avond terug komen. Weer een ervaring rijker, keer ik tevreden naar mijn auberge terug. Deze morgen ben ik om 6u opgestaan, om 6u30 stond ok in de startblokken, om een half uur later in Picros te gaan genieten van spek met eitjes. Net buiten Picros ga ik de alternatieve toer op, door een heuvelachtig landschap trek ik door de wijngaarden, fluitende vogels waaronder een zanglijster maken het wandelen aangenaam. En als er dan iedere honderd meter een volgeladen kersenlaar langs de weg staat , kan mijn dag nu al niet meer stuk. Zoals altijd bevind er zich weinig volk op deze wegen, die nochtans ook voorzien zijn van de nodige markeringen. Ik beland in Villafranca del Bierzo voor ik er erg in heb. De 3of 4 kerken in deze stad houden hun deuren angstvallig gesloten. Alleen zijnde wil ik ook deze stad zo snel mogelijk verlaten , en vergeet op het einde de richting van de alternatieve weg in te slaan. Of werd ik door hier boven de andere richting ingestuurd ? Mijn vermoeide lichaam vraagt al enkele dagen om rust, en deze alternatieve wordt niet voor niets de ( camino Duro) genoemd, er moet 460m geklommen en 380m gedaald  worden . Terwijl de weg , die ik word ingestuurd langzaam stijgt weliswaar langs de grote baan, maar deze maal klaag ik niet. Onderweg kom ik nog door een bijna verlaten dorpje; maar een bar is er wel. Hier trakteer ik mij op een tas koffie, voor ik verder trek. In Trahedelo komen de 2 wegen weer samen , en dus is het hier ook wat drukker, en is er ook een winkel en een geldautomaat. Ik breng aan allebij een bezoek. Nu gaat het verder langs kleine dorpjes maar niet vooraleer een bezoek te brengen aan de kerk die wel open is. Van dze gelegenheid maak ik gebruik om nog eens een kaarsje te branden. In één van deze dorpjes stap ik nog een prachtige kapel binnen, nergens kan ik een aantekening vinden , waartoe deze kapel ooit behoord heeft. Het gaat nu verder over smalle totaal kapot gereden asfalt wegen, maar ook door loofbos. De weg begint flink te stijgen en links van mij komt er weer brem tevoorschijn. Het is vandaag voor het eerst sinds lang dat ik geen ooievaars zie. De dorpjes die ik doortrek zien er romantisch uit , en ongewild moet ik aan een liedje denken , waar ongeveer deze zin in voorkomt (wat leefden ze eenvoudig toen , tussen koeien en wat groen) Wel zo is het hier, tot plots mijn  gele pijl links af gaat, onmiddellijk is het voorbij met filosoferen op een ongelooflijk mooie maar ook ongelooflijke steile holle weg , word ik richting La Faba gestuurd . Het zweet stroomt over mijn lijf, maar als ik boven kom word ik beloond met een slaapplaats. Het was vandaag tamelijk veel asfalt verteren, maar altijd met het water en een rotswand in de nabijheid . En mijn vermoeide lijf is wat tot rust kunnen komen. Ik ben een tevreden mens.

Tot morgen Julien.

21-06-2014 om 11:22 geschreven door Julien & Mariette  

Als je een groene twijg in je hart bewaart, zal er op een dag een zangvogel je opzoeken.

Uit een 17’eeuws Japans gedicht.

Ik vond gisteren avond een slaapplaats in een totaal nieuwe auberge (nog maar een maand open) plaats voor 100personen , onderverdeeld in kamers van 8 personen. Voor het eerst slaap ik bij een Belg op deze camino. Een jonge man van 33jaar uit Bonheiden. We hebben dezelfde interesse , en dus is de avond gezellig verlopen. Dat ook een fietsende pelgrim het leven kan laten op de camino ,bewijst het gedenk teken van de Duitser Heinrich Kraus, die in 1987 hier verongelukte. Van El Acebo gaat het langs de asfalt weg naar beneden naar Riego De Ambros. Met steeds het zicht op de besneeuwde bergtoppen, en valleien begroeid met gele bremstruiken. Zolang het mogelijk is wil ik van deze pracht genieten , maar iedere stap voert mij hier onherroepelijk van weg. Na Riego de Ambros gaat het steil naar beneden over een rotsachtig pad . Daarnet zag het in de valleien nog geel van de bloeiende brem, aan deze zijde is alleen nog groen te zien, alle brem is uitgebloeid. Maar aan het einde van het dalende pad , kom ik in een vlakte waar een kabbelend beekje door stroomt. Deze vlakte is begroeid met bloeiende rozenbottels, een pracht voor het oog. Velen van de zeer oude kastanje bomen zijn dood of afgezaagd . Ook in deze vlakte blijven de fluitende vogels onzichtbaar. Op het einde mond het pad uit op een asfalt weg , waar even verder een alternatieve route mogelijk is. Enkele pelgrims volgen de asfalt baan, maar samen met een Spaanse pelgrim neem ik de alternatieve, een rots achtig pad voert ons langs kleine purperen bloemen, groeiend op een lange stengel, door heel het dal hangt een geur , neigend naar wierook, maar ik kan geen enkele bloem bedenken waar deze geur Bij thuis hoort. Tot in Molinaseca heb ik geen asfalt gezien, terwijl er toch pelgrims zijn , om langs de drukke baan te lopen. Net voor het dorp staat de Parroquia de San Nicolas de Bari , een 17’ eeuws e Neoclasistische kerk, de deur bleef op slot, maar door een klein traliewerk lukte het me toch om van het mooie interieur enkele foto’s te maken. Links voor de ingang van het doep liggen volkstuintjes, die ook al is het vandaag een feestdag , verzorging nodig hebben. In Molinaseca, ga ik ontbijten. Waarna ik verder wandel naar Campo, om vandaar over de weg naar Ponferra te lopen. De klok van de basiliek heet me van harte welkom, ik kan dan ook niet anders dan in dit heiligdom binnen gaan, waar juist de kerkdienst begint. En zover ik het begrijp , doen hier vandaag de jongeren hun plechtige communie . Na de kerkdienst verlaat ik de stad zo spoedig mogelijk. Ik loop langs de Rio Sik door het stadspark. Om even later in Columbrianos te belanden, waar de mis juist gedaan is, hiervan profiteer ik om de kerk te bezoeken, de Iglesia de San Esteban, heeft een mooi 18’ eeuws gebeeldhouwd barok altaar. De kerkbewaarder staat ongeduldig bij de kerkdeur te wachten, maar toch vraag ik haar vriendelijk om een , even later brandt er een kaarsje meer in de kerk, en vervolg mijn weg. Over kleine asfalt wegen gaat het nu richting Cacabelos gelukkig bevind ik me hier in de regio van de kersen teelt, en menige boom staat hier gewoon langs de kant van de weg. Iedere boom vereer ik met een bezoek, en zodoende is het lopen over de weg niet hinderlijk. De laatste 2 km naar Cacabelos gaan licht stijgend over een veld weg, en door de wijnvelden. Zo eindigt deze dag toch nog met mooie vergezichten. Als ik in de auberge aankom krijg ik het laatste bed toegewezen, en slaap vandaag weer bij de pelgrim uit Bonheiden, en deze maal in een kamer met 2 bedden.

Tot morgen Julien  

20-06-2014 om 20:37 geschreven door Julien & Mariette  

Er komt nooit een later ,het heden is het later altijd een stapje voor.

Julien

Mijn onderkomen gisteren avond was een goede keuze , kamers van max 8personen en voldoende sanitaire ruimtes. Nadat de was en de plas gedaan is ben ik nog even het dorp gaan verkennen . Veel vergane glorie zie ik hier , en ik kan het allemaal moeilijk plaatsen, er lopen 3 mooie straten evenwijdig met elkaar door het dorp. Op vele plaatsen is begonnen met nieuwbouw, maar al deze bouw werven liggen er onafgewerkt bij. Net alsof iedereen hier ijlings op de vlucht is geslagen. Of heeft de crisis er iets mee te maken? Ik ontmoet op de kamer een Zwitserse dame , zij vertelde me dat een paar dagen geleden haar schoenen gestolen zijn. Deze zeer gelovige vrouw kan dit alles moeilijk plaatsen en vraagt zich voortdurend af wat dit voor haar te betekenen heeft. We brengen samen de avond door , pratend over familie , en het zoeken naar het waarom en zoveel zaken meer. Haar man is 9 jaar geleden naast haar niet meer wakker geworden. Onmiddellijk moet ik denken aan mijn schoonbroer , die het zelfde heeft meegemaakt met zijn fietsmaat, ergens in Frankrijk . Deze Zwitserse dame heeft nog 3 maanden om in Santiago aan te komen , ik moedig haar aan om ondanks haar tegenslag toch door te zetten, maar dan met kortere etappes van max 10 km. Op het einde van deze mooie avond is ze er van overtuigd dat ze Santiago zal halen, en dat  er achter haar tegenslag toch nog een boodschap zal zitten. Iedereen in onze kamer blijkt een langslaper te zijn, om 7 u sta ik voorzichtig als eerste op, en als ik 20 minuten later vertrek, is er nog geen beweging te merken. Als ik het dorp verlaat met de zon reeds aan de hemel, bemerk ik links en rechts ommuurde percelen van op elkaar gestapelde stenen, ongeveer 1 meter hoog, en zelfs voorzien van een poortje. Verder is er op deze percelen buiten onkruid niets te bemerken. Met het zicht op de bergen trek ik over een smal pad richting El Ganso, het landschap is golvend en begroeit met struiken en lage bomen. In El Ganso , een oud vervallen dorp , vind ik toch een winkeltje waar ik wat brood en kaas aanschaf, en waar ik ook een tas koffie kan drinken en kan ontbijten. Na het dorp gaat het over een licht stijgend bospad verder, door loofbos waarvan de stammen volledig omhuld zijn door mos. Prachtige vergezichten ontvouwen zich voor mijn ogen, ook de eerste bloeiende heide komt langzaam tevoorschijn, samen met de lavendel. Maar er is ook iets merkwaardigs dat mijn aandacht trekt. Soms is het net dat ik in de herfst op wandel ben, stroken bos van soms 100meters lang staan er bij met verdorde bladeren, zijn deze bomen ziek , of is dit te wijten aan de droogte ? Ik weet het niet. Langzaam nader ik het volgende dorp, Rabanal del Camino, waar ik een bezoek breng aan de Ermita del Bendito Cristo de la Vero Cruz. De deur staat wel open maar verder dan het hek kom ik niet. Een paar foto ‘s van het prachtige interieur neem ik mee naar huis. Rabanal de Camino laat ik achter mij, voor mij ligt een smal sterk stijgend pad . Waar ik ook kijk , overal ziet het geel van de brem, terwijl de besneeuwde bergtoppen een gure zuid westen wind mijn richting uitsturen. Diepe dalen en prachtige bergketens doen me steeds verwondert halt houden. Geregeld kom ik een gedenkteken tegen van een overleden pelgrim , zo ook hier , Uberlinde Contes stierf hier in 2008 op haar tweede tocht. Terwijl witte en gele bloemen om mijn aandacht smeken, verschijnen er git zwarte wolken, en een ijzige wind doet me verstijven. Het is onmogelijk om de schoonheid van deze streek te beschrijven, terwijl ik verder trek over smalle paden , aan beide zijden begroeid met witte brem, komt Foncebadon langzaam dichter bij. Ik herken dit dorp nauwelijks , twee jaar geleden stonden hier enkel aftandse huizen , en een auberge waar ik zeker de nacht niet wilde door brengen. Nu staan er tussen de vele ruines nieuwe of verbouwde huizen. Hier , aan dit dorp is goed te zien dat dank zij de miljoenen pelgrims veel mensen een nieuw leven kunnen opbouwen. Na een tas koffie en een koekje scheiden me nog 45 minuten van Cruz Ferro. Van verre zie ik het kruis tevoorschijn komen. Maar ik zie ook lawaaierige toeristen boven aan het kruis staan. Ik houd bewust mijn stappen wat in , en hoop als ik boven kom dat de storm zal over zijn. Ik ben bijna boven als de massa verdwijnt in twee bussen. Zo heb ik een moment voor mij alleen , om mijn meegebrachte stenen , die van Mariette en een kleintje van Emma onze kleindochter achter te laten, aan de voet van het kruis. Van Cruz Ferro gaat het verder bergafwaarts. Met een rugzak die kilo’s minder lijkt te wegen . Nu gaat alles precies beter , dit is een belangrijk punt op de camino voor de pelgrims, als je tenminste voorbij al de achter gelaten  troep kan kijken. Adembenemende vergezichten op de Sierra Teleno worden mijn deel, gelukkig is het pad breed , en goed begaan baar , zodat ik ten volle kan genieten. Na Majarin een dorp bestaande uit 2 huizen wachten me nog 2 uur tot aan het dorp El Acebo. Twee uren om nooit te vergeten, soms licht stijgend , maar vooral dalend gaat het verder over smalle met stenen bezaaide paden. Op een hoogte krijg ik een fantastisch zicht op het dal van de Rio Sil tot aan Ponferada . Elke 50 meter blijf ik staan om dit moois te laten doordringen. Niet alleen de vergezichten roepen om aandacht , ook het fel dalend pad met stenen bezaaid , vraagt om aandacht. Een verkeerde stap en het is afgelopen met de vreugde . Prachtige laag bij de grond groeiende gele bloemen , smeken om gefotografeerd te worden. Heel ver weg , links van mij , zie ik een dorp , het lijkt wel op een dorp ergens in Tibet , zoals men wel eens op tv te zien krijgt. Vele bloem soorten zijn al uitgebloeid , terwijl andere nog in knop staan. Het overgaan van ravijnen naar bergen is begroeid met , voornamelijk geel, is een lust voor het oog. Als uiteindelijk El Acebo in zicht komt , ben ik blij en treurig tegelijk. Blij omdat ik eindelijk kan gaan rusten , treurig omdat ik tijdens de nacht niet meer kan genieten van al dat moois. De laatste honderd meters loop ik , door een lavendeltapijt , met een heerlijk aroma in mijn neus, ga ik op zoek naar een slaapplaats.

Tot morgen Julien.

20-06-2014 om 17:14 geschreven door Julien & Mariette  

Onderweg zijn is …..stil zijn met de sterren, zingen met alle vogels en dansen met alle kinderen.

Jan Hendrickx

Toen ik gisteren over de 20 bogige brug, over de Rio Obrigo de stad binnen wandelde , was men volop bezig met de voorbereidingen van de middeleeuwse spelen (Justas Medievales) ter herinnering aan de Passo Hoaroso, dit gaat gepaard met ridder tornooien en een middeleeuwse marlt. Maar ja ik ben hier te vroeg, en de spelen zullen zonder mij ook wel door gaan. De meeste aanwezigen pelgrims koken zelf hun potje in deze herberg , dus zoek ik mij een restaurantje waar ze een pelgrims menu aanbieden. Voor 9 euro ga ik met een goed gevulde maag naar bed. Deze morgen was iedereen muis stil denk ik want ik werd pas wakker om 6u30 . De zon is me te snel af geweest, toen ik om 7u15 vertrok was ze al volop aan het werk. Op het einde van het dorp neem ik de variant (señalizazado) en beland even verder in een veldweg volgens de gids, in werkelijkheid een smalle geasfalteerde weg. Na een klein uurtje kom ik beland ik in Villares de Orbigo , is het tijd om te onbijten . Ik zet me bij een Oostenrijkse dame aan tafel , haar aangezicht is één grote blauwe plek, en op haar neus zit een stevige pleister . Enkele kilometers voor Leon is ze gestruikeld , en dan wordt uw beste vriend ( de rugzak ) uw grootste vijand. Eerst dwingt hij u op uw knieën , om u daarna genadeloos met uw gezicht op de grond te duwen. Zo is het ook bij deze dame gegaan, met gehavende knieën en een gebroken neus doet ze het een paar dagen of weken kalmer aan. Ze vertelt me dat ze tijd genoeg heeft, haar tocht wil beëindigen in Santiago. Een sterke dame , even later nemen we met een bon camino afscheid , waarschijnlijk zien we elkaar niet meer. Bij het verlaten van het dorp neem ik nu wel een veldweg, en al spoedig verdwijnen de graanvelden en komt bos , en struik gewas in de plaats. Ik denk dat ik gedaan heb met boeren en bosbeheerder word. Maar dat is verkeerd gegokt, één maal boven (het is gedaan met de vlakke paden) verschijnen de graanvelden weer, met links en rechts een mais veld. In de verte zie ik het volgende dorp. Al enkele dagen zie ik in de velden enorme water pompen (mobiele) staan, aangedreven door grote diesel motoren. Als ik hier net buiten het dorp langs een boerderij wandel zie ik ook hier zulk een pomp staan. Die ieder ogenblik kan ingezet worden om de velden te voorzien van het nodige vocht. Rond deze boerderij zie ik hier en daar een schuchtere poging tot wijnbouw. Als ik het dorp achter me laat,  zie ik links van mij een bruine loodrechte wand , met honderden kleine openingen . Voor de wand vliegen evenveel zwaluwen die in hun vlucht insecten vangen , en die vervolgens tijdens hun vlucht , voederen aan hun jongen die met hun bek buiten hangen, dit alles gebeurd in seconden en gaat onverminderd voort. Ik sta met open mond naar dit schouwspel te kijken. Ik wandel verder over een met stenen bezaaid pad, eerst de dieperik in , tussen lavendelstruiken. Met een heerlijk aroma in de neus vang ik de klim aan, om eenmaal boven een mooi zicht te krijgen op de besneeuwde bergtoppen van de Montes de Léon en de Sierra de Teleno. Maar ook rijzen er enorme graanvelden voor me op. Vandaag is het werken geblazen , mijn pad blijft dalen en stijgen , met enorm veel losliggende keien, maar ook met een nieuwe bloem, een laag bij de grond geel bloemetje met een klein zwart hartje. Ik kruip terug uit de diepte, en in de verte zie dat er nog steeds gezorgd word voor de pelgrim op deze hoogvlakte. Een kraampje met vers fruit van vijgen , dadels, bananen en watermeloen, tot ik weet niet nog wat allemaal staat hier op ons te wachten. En betalen is donativo, twee jonge mensen voorzien hier dagelijks vele pelgrims van de nodige energie en rust. Als ik even later verder wandel droom ik ervan om later , als ik helemaal op het einde verander van leven hier naartoe te komen om ook uit idealisme de pelgrims te helpen. Ik zal toch op het einde niet zomaar verdwijnen éh ? We zullen toch nog wel een tweede kans krijgen, niet??Plots op het einde van deze hoogvlakte is het gedaan met dromen, en zie ik in de verre diepte Astorga liggen. Een gitaar spelende man aan de rand van de straat eist nog even mijn aandacht op, maar dan zet ik mijn aanval in op de stad. Ik moet nog voorbij het dorpje San Justo de la Vega komen. Om dan over een voetgangers brug de trein sporen te bedwingen, op het einde van deze brug leid een veldweg me naar Astorga. Als ik Astorga binnen kom staat de kerkdeur open, dus ga ik even binnen. De kathedraal domineerd de stad dan wel ,maar is niet open. Astorga mag dan een mooie stad zijn, met gebouwen die allemaal een bezoek waard zijn. Maar zonder Mariette trek ik liever verder . Ik verlaat de stad zonder al te veel moeilijkheden, en na een half uurtje verschijnt aan mijn linker zijde de Ermita del ecce Homo , een overblijfsel van een pelgrimshospitaal uit 15 eeuw. In deze prachtige kapel neem ik nog even tijd om na te denken over mijn tocht. In het volgende dorp zijn al de bars gesloten en moet ik mij zonder koffie nog een uur proberen overeind te houden. Als ik op het einde van het dorp een veldweg op ga , verschijnt er een enorme wildernis voor mij, zo ver het oog reikt zie ik gele brem en lage bomen, glooiende vlaktes met uit gebloeide lavendel, en besneeuwde bergtoppen ,die steeds dichterbij lijken te komen. Er komt een sterke wind opzetten, en er verschijnen donkere wolken aan de hemel. Voor of achter mij is geen levend wezen te bespeuren, alleen het fluiten van de wind, die me soms omver wil blazen , herinnerd mij eraan dat dit geen droom is. Als ik in Santa Catalina de Somoza aankom klop ik aan bij de eerste auberge die ik tegen kom. Voor 5euro breng ik hier de nacht door. Het is genoeg geweest voor vandaag.

Tot morgen Julien

19-06-2014 om 21:08 geschreven door Julien & Mariette  

Mijn hart is haast te klein om de rijkdom op te bergen , vergaard op mijn camino.

Julien

Ik heb ze daar boven goed wakker geschud denk ik. Mijn oude bekende van het kerkenpad had het zo druk , dat er geen tijd dreigde over te schieten voor een babbel. Maar zijn collega aan de inschrijvings tafel dacht daar anders over , vamos zei hij, hij moest gezien hebben hoezeer ik aan een babbel toe was. Samen met Henk trok ik de stad in voor een goed gesprek en koele pint. Mens dat doet deugd . Henk kon niet de hele avond met me door brengen, maar dat was ook niet de bedoeling. Na een goed gesprek trok ik alleen de stad in. Zonder stadsplan , zelfs zonder plan slenter ik door de stad, eerst een bezoek aan de  kathedraal , dit immense bouwwerk spreekt toch tot de verbeelding. Hoe kregen ze dat in godsnaam toch voor elkaar? Slenterend door de stad sta ik plots in de Basilica de San Isidore, veel kleiner maar ook heel intiem. De stad is in feeststemming en op een klein pleintje speelt een traditioneel orkest en een groep danseressen in traditionele klederdracht, zetten hun beste beentje voor. Tijdens het avondmaal zit ik met 2 Nederlanders , 2Duitsers en 2 Italiaanse geestelijke aan tafel. De 2Nederlanders zijn hier met de fiets en doen ongeveer elke dag de afstand die ik wandel, alleen als het flink bergaf is doen ze er een schepje bij, tijd is het enige wat je nodig hebt op de camino, en dat hebben deze 2 genoeg. Het wordt nog een leuk ronde tafel gesprek, en iedereen zoekt later met een zalig gevoel zijn bed op. Vrouwen en mannen liggen hier gescheiden ,  bij de nonnen, enkel de echtparen krijgen elk een stapelbed toegewezen in een aparte kamer . Om 9u30 kwam er een non door de zaal gewapend  met de boodschap dat er stilte verlangd werd om 10u , en tussendoor wenste ze iedereen goedenacht. Om 5u beginnen de eerste al zenuwachtig te worden, en tegen 6u loopt de slaapzaal al langzaam leeg, zelf sta ik om 6u45 klaar om naar ik weet niet waar te trekken. Leon verlaten is niet moeilijk , maar het duurt wel lang. Pas na 2u asfalt en lawaai te hebben verdragen , komt er stilaan  een einde aan mijn leiden. In Virgin del Camino zet ik mij op een terras , en bestel mij een boccadillo en een grote koffie. Als ik Virgin del Camino even later wil verlaten zie ik dat de kerkdeur open staat . Deze kerk is heel modern, het is dan ook een grote verassing om binnen een barokaltaar uit de 18° eeuw aan te treffen, met een Maria afbeelding uit 16° eeuw. Na dit bezoek en een bedankje naar boven voor de hulp , verlaat ik het dorp en beland 5 minuten later op een alternatief pad, een stijgende veldweg voert me door een fassinerende natuur. Een dorre vlakte met lage struiken en kleine bomen strekt zich voor me uit. Maar in deze vlakte groeien ook laag bij de grond mooie bloemen. Een ooievaar staat geduldig te wachten want hij heeft een afspraak met zijn vriend de kikker. De roep van de koekoek herken ik , maar ik blijf menigmaal stilstaan om verwonderd te luisteren , naar onbekende vogel geluiden. Op het einde van deze stijgende weg , beland ik in een dorpje waar een man met een kraampje staat met fruit. Twee bananen en een appelsien veranderen van eigenaar en betalen is donativo. Na dit dorpje kom ik terug terecht in een sprookje van duizend en een nacht. Hier spreek ik een koppel aan natuurlijk in het Engels, zij blijken in Australié te wonen, als ik ,zeg dat ik in België woon , dan antwoord hij dan spreken we toch gewoon Nederlands. Blijkt dat hij 25jaar geleden voor zijn werk naar ginder is vertrokken, en terug keren is geen optie meer. Als ik in Villar de Mazarife aankom , komen de de 2 Nederlanders van gisterenavond rustig aangereden . Ze hebben dezelfde gereden die ik vandaag gewandeld heb, en geraken maar niet uitgepraat over al dat moois dat hen vandaag ten voeten is gegooid. Ik heb nu 22km gewandeld , en besluit er nog 3uurtjes bij te doen. Er ligt een kaarsrechte weg op mij te wachten, met in de verte besneeuwde bergtoppen, als ik me omdraai zie ik in de verte een eenzame pelgrim . Ik loop nu door een landbouw gebied waar voornamelijk mais wordt verbouwd . Ook hier brengen de betonnen kanalen het water tot aan de rand van de velden. Door middel van sluizen worden de velden ’s nachts onder water gezet. Als de vermoeidheid begint toe te slaan beland ik in Villavente waar een Magnum me er weer bovenop helpt. Nog een uurtje wandelen over een veldweg begeleid door kikker gezang, en de wind die stilaan weet hoe me op te vrolijken, lijkt me geen slecht voor uitzicht. Ik zit hier nu in Hospital de Orbigo , in een refuge van de kerk, en voor 5 euro kan ik hier slapen.

Tot morgen Julien

18-06-2014 om 19:38 geschreven door Julien & Mariette  

Als ik niet van wandelen hield, zou ik hier dan zijn? En zo ja, om welke reden?

Julien

Gisteren avond nog even gepraat met een man uit California. Maar ik had een mentale tik gekregen ergens onderweg. Ik besloot om op mijn eentje te gaan eten en vroeg te gaan slapen. Mijn tik was deze morgen nog niet helemaal verwerkt , maar als ik om 6u30 in een ijskoude wind alle ju zeg tegen mezelf dan is er geen andere keus dan de ene voet voor de andere te zetten. Ik verliet Burgo Ranero met een blik op de kerktoren, waar moeder ooievaar al druk bezig was met haar jong. Rechts van mij kwaken de kikkers er al duchtig op los, niet vermoedend dat enkele van hen vandaag een lekker hapje zouden worden voor de ooievaar en haar jong. Een prachtige zonsopgang deed me met volle moed de 14 km aanvangen die me scheidde van het volgende dorp. Mijn pad loopt langs, en onbruik gemaakte asfaltweg. De graanvelden hebben plaats gemaakt voor braakliggende akkers, hier en daar wordt er een poging gedaan om erwten of bonen te telen. Kunstmatige kanalen brengen het water om de akkers te bevloeien dieper het binnenland in. Terwijl ik gisteren de bergen door dichte nevelsluier nauwelijks te zien kreeg, pronken ze nu ver weg met hun besneeuwde toppen. Veel pelgrims zijner nog niet onderweg , maar ik haal er toch wel enkele in , waaronder 2 Duitsers. En dat inhalen was voorbestemd , zou later blijken. Als ik na 3u stappen een bar zie opduiken , ga ik binnen ontbijten rechts vooraan zit een dame met een omzwachtelde voeten en een nors gezicht in haar koffie te roeren. Als ze mij in haar taal  om inlichtingen vraagt over het volgende dorp es dat al even kort af. Ik denk dat ze in het Amerikaanse leger chef is geweest, maar ik verstrek haar toch de nodige informatie. Voor ik de bar verlaat breng ik eerst een bezoek aan de wc ,waarna ik naar buiten stap. Hier kom ik tot de ontdekking dat ik mijn portefieulle verloren ben. Als ik terug de bar inga , ligt alles netjes op de tafel waar ik zonet zat, kleingeld dat er uit gevallen was lag er allemaal netjes bij. De 2 Duitse mannen hadden gezien, toen ik naar het toilet , hoe mijn portefieulle op de grond viel. Ze hadden alles netjes opgeruimd en op tafel gelegd. Na een dikke danke sehr nam ik afscheid en zette mijn weg verder, richting Mansilla de los Mulas. Ook hier had ik geluk ,als ik aan de kerk aankwam deed juist de koster de deur open van deze prachtige kerk. Moederziel alleen zette ik mij op een bank en vroeg aan ons moe en onze va of ze nog lang van hun rijstpap gingen genieten , of dat ze nu eindelijk eens wilden helpen want het begon hier en daar wel pijn te doen. En ja moemoe ik heb vava ook wakker geschud . Het werd tijd dat ze in aktie schoten. En ja het heeft geholpen. In Puenta Villarente moest ik beslissen wat ik zou doen, nog 3u verder lopen of stoppen. Niet zeuren zijden ze daar boven , kom op ju en wat een geluk als ik het dorp verlaat ,kom ik op een veldweg met duizende bloemen en bremstruiken, die onmiddellijk mijn neusgaten verwennen. Vogels die hun beste muziek boven halen, en ik die eens knik en denk, ze zijn echt wakker. Kwakende kikkers doen er nog een schepje bovenop, dan nog een smsje van tante Arlette, zouden ze dan echt de rijstpap aan de kant geschoven hebben denk ik dan. De weg begint terug te stijgen en eenmaal boven kom ik bij een kerkhof , volledig ommuurd met duizend wilde bloemen en vogels. Wie zou hier niet willen liggen dek ik maar dan wel helemaal op het einde eh , nu nog niet. Langzaam aan komt Lion in zicht , en als ik over een brug de grote baan over steek , zie ik onder mij 2 fietsers waarvan één met een driewieler , alle bij goed beladen en op weg naar Santiago. Hier heb ik even stil gestaan en mijn zonnehoed afgenomen, terwijl ik terug dacht aan het Belgische fiets echtpaar dat het toch zo loodzwaar vond en onder elkaar maar ruzie maakten. Als deze persoon toch eens van fiets kon ruilen. Uiteindelijkkom ik in Leon op een plaats terecht waar ik me onmiddellijk thuis voel. En als hospitalero tref ik een oude bekende van het Jacob kerken pad. Ik kijk eens naar boven, en zeg merci eet nu maar verder.

Tot morgen Julien

16-06-2014 om 20:41 geschreven door Julien & Mariette  

Wanneer je geen acht slaat op het kloppen van je hart, dan zal het kloppen van het grote hart je verdoven.

Morja.

Al het afzien gisteren wedt ’s avonds ruimschoots vergoed. In de tuin van de auberge zat ik lekker in het zonnetje met mijn Deense lotgenoten, en een koppel uit Pensilvenia , en een jonge vrouw uit Canada. Tijdens het avondmaal werd ons gezelschap nog uitgebreid met 2 jonge mannen uit Amerika en een Engelsman. Bij het lekkere eten vloeide de wijn rijkelijk en verbeterde mijn Engelse taal heel snel. (denk ik toch )Onze tafel genoot uit Pensilvenia heeft wel een bewogen leven achter de rug. Als jonge man is hij tijdens zijn legerdienst naar Vietnam gestuurd. Hij sleurt dus een hele rugzak met zich mee. Om alles een beetje te verwerken heeft hij een boek geschreven. Maar ik heb het verzuimt om de titel van het boek te vragen. Als hij verteld dat hij thuis op beren jaagt schrikken we allemaal wel een beetje. Maar, zo zegt hij , deze jacht is volkomen legaal, en beren zijn daar nog genoeg. Zij jagen op de zwarte beer, die is groter dan de grizly beer. Ieder heeft zijn verhaal , en reden om hier te zijn. De mooie avond gaat snel voorbij . Maar mijn afgepeigerde lijf verlangd naar rust, veel rust. Met drie op een kamer is een grote luxe. Tot 6u ’s morgens heb ik non stop geslapen om 7u stond ik klaar om  te vertrekken . Vandaag ga ik geen risico meer nemen en neem me voor om op tijd te stoppen. Ik verlaat het dorp over een veldweg, evenwijdig lopend met de N120 richting Sahugan . Een licht stijgend pad schuift onder mij voorbij, tussen graanvelden afgewisseld met omgeploegde of bezaaide velden, kom ik na 1u30 aan in Sahugan, waar ik in een plaatselijke bar ga ontbijten. Als ik verder trek voel ik de naweeën nog van de zware tocht van gisteren .Hier neem ik de beslissing om nog maximum 4u verder te gaan. Het hele traject is niet echt aangenaam. Al dagen kom ik gesloten kerken tegen, maar enkele kilometers voor mijn halte El Burgo Ranero staat er plotseling in het veld een kapel met open deuren. Een schitterend interieur nodigt uit om mijn rugzak te laten zakken, en even tijd te nemen om te bezinnen en een kaarsje te branden . Ik kom aan voor een nog gesloten auberge, zet me in de rij en wacht samen met de andere pelgrims tot de deuren open gaan.

Tot morgen Julien.  

16-06-2014 om 17:15 geschreven door Julien & Mariette  

Het was gisteren de enige juiste keuze om op het einde van de wereld te overnachten. Ik had reeds een paar maal gehoord dat er een Bask met een ezel onderweg was. Wel ook zij hadden hier allebei onderkomen gevonden. En zo kwam ik ook te weten dat het geen probleem is om met een ezel op stap te gaan, als je maar in kieine dorpen gaat slapen. De avond breng ik door met een Spanjaard . Hij wil langzaam praten, en zo brengen we een gezellige avond door, terwijl hij wat leert over ons land en ik over Spanje. In die kleine dorpen durven de snurkers niet overnachten denk ik, ik slaap als een roos, en ’s morgens is het geen gejaag om als eerste te vertrekken. En , heel belangrijk de tafel stond gedekt voor ontbijt , en betalen ? donativo!! Ik neem hartelijk afscheid van mijn Spaanse vriend en ga op stap. Naar?? In ieder geval is het langs de grote baan, evenwel over een onverhard pad, maar er lijkt maar geen einde aan te komen. Geen bloemen geen vogel gefluit enkel de man met de ezel, die altijd met zijn vriend praat. Als ik eindelijk in Crrion de los Condos beland zie ik mijn Spaanse vriend terug die op zoek is naar koffie. Ik laat hem alleen verder zoeken, en trek verder, nu over asfaltwegen. Als ik begin te denken dat er geen einde aan komt word ik een brede onverharde weg ingestuurd. Kaars recht , en geen enkele boom te bespeuren. De zon schijnt onverbiddelijk in mijn nek en ik waan me in Nederland . Het is hier zo vlak als een biljart, en als ik een fietser tegen kom spreek ik hem aan in het Nederlands. O dat is leuk  antwoord hij , dus toch Nederland. Zij zijn 4weken geleden met 3 vertrokken in Nederland , en hebben vandaag de eerste dag de zon gezien. ( 3 weken regen) Waar je ook kijkt niets anders dan graan zelfs geen bloem of vogel. Als ik na een uur over deze eenzame weg heb gelopen zie ik in de verte het ijsboerke staan. Wat een opluchting in deze eenzaamheid, maar hoe ik ook aandring 2 bollen is het maximum, dus zal ik langzaam moeten likken, wil ik genot hebben van deze onverwachte zaligheid. Na nog een uur komt er een picknick plaats aangewaaid . Brood , kaas en sardienen staan er op het menu ,maar geen mens die zin heeft in een gesprek. Als ik na 2 en half uur deze eenzame weg verlaat , verschijnt er een mooie auberge voor me . Na even twijfelen het is onder tussen 2u , neem ik de beslissing om naar het volgende dorp te stappen. Als ik Calzadilla de la Ceveza verlaat lijkt me dat de juiste keuze. Ik word een smalle weg in gestuurd waar ik tussen enorme bremstruiken mijn krachten voel toe nemen. Tientallen verschillende geuren dringen mijn neus binnen. Eindelijk kan ik mijn fototoestel nog eens boven halen. Maar dan begint het , in het eerst volgende dorp complet señor, vol goede moed naar het volgende dorp complet señor. Van af dan sla ik de handen in elkaar met een Deens koppel, en zetten we flink de pas erin, nog eenmaal krijgen we te horen complet en daarna hebben we geluk, in San Nicolas del real Camino , een god vergeten plaats, staat er een pracht van een auberge waar ze ons met open armen ontvangen. Na 43km en drie liter water gaat een pint bier best smaken.

Tot morgen Julien

15-06-2014 om 13:45 geschreven door Julien & Mariette  

De camino brengt je daar naar toe waar je van weg loopt.

Mijn onderkomen gisteren was een schot in de roos . Deze morgen nadat ik had geslapen van 8u ’s avonds begon om 6u Gregoriaanse muziek te spelen, terwijl het licht uit bleef. Een kwartiertje genieten en toen werd het licht. Ik vermoed dat de schepping ook zo iets moet geweest zijn, echt zalig.Enkele minuten na 7u stond ik vertrekkens klaar . Een rode loper was er niet , maar over een mooie geplaveide straat verliet ik het dorp? Met voor mij een prachtig zicht , op de tafelberg lijkend. Net buiten het dorp op een onverharde weg kom ik bij een Japanse dame of heer ik kan het echt niet zeggen, ouderdom niet te schatten en ik durf het ook niet te vragen. We lopen samen verder pratend in het Engels, over de zin of onzin van ons ronddolen op deze aardbol. Als ik hem of haar vraag naar de reden om de camino te lopen, krijg ik te horen dat er in Japan 40 tempels of heiligdommen zijn, nadat die bezocht zijn, is er nog de ultieme droom om naar Santiago te stappen. De reis is voor een keer niet georganiseerd en ze stappen op goed geluk(ze zijn met een 4tal) van dorp naar dorp en dat bevalt hen prima. Ik neem afscheid van de Japanse vrienden en trek alleen verder tot aan een beek ,en daar hoor ik het wijsje karrekiet kiet kiet ik zit in het riet enz. Ik schenk deze snoodaard enkele minuten van mijn tijd, maar krijg hem niet te zien. Maar wat een serenade . Ik vervolg mijn weg naar de tafelberg de Alto de Mostelares, met links van mij een zicht op honderden windmolens , en in mijn rug een ijskoude noordenwind. Het is een half uur klimmen om op de 911m hoge berg te geraken. Maar het loont de moeite. Gratis voor niks krijg ik vergezichten te zien om van te duizelen. Dorre  heuvels met tussenin vruchtbare valleien. Met moeite laat ik dit moois achter mij, en vervolg mijn weg over een dorre vlakte, waar een ijskoude wind vrij spel heeft. Maar waar tijdens de beklimming nergens een spoor was te vinden van een bloem, schitteren ze hier in al hun pracht en glorie. Op het einde van deze dorre hoog vlakte wacht er een schitterend vergezicht over de graanvelden. Zover het oog reikt , is er niets dan graan te zien, maar de afdaling is niet om aan de kat te geven,  een breed in beton gegoten pad nodigt niet uit om aan deze afdaling te beginnen, van links naar rechts zigzaggend neem ik de uitdaging aan, onder aangekomen draai ik me om en zie een verkeersbord met de waarschuwing 18%. Door zangvogels begeleid stap ik verder tot ik bij een dame kom uit Californie . Zij is hier samen met 4 vriendinnen en ze beleven de tijd van hun leven. Als ik vraag of ze de familie en kleinkinderen niet missen zo ver van huis, komen ze bijna niet meer bij van het lachen. Deze dames varieren van 68j tot 74j. ze stappen iedere dag tot ze moe zijn , en zoeken dan een aardig onder komen voor de nacht, daarvoor hebben ze geen man of kinderen nodig? En aan tijd hebben ze geengebrek.  Als we samen bij een kraampje komen waar een man fruit en koffie aanbied, aan een donativo prijs , genieten we allemaal van een paar lekkere bananen en appelsienen. Hier neem ik afscheid van mijn omas en trek er alleen op uit. Als ik even later de Rio Pisuerga over steek en rechts af sla , loop ik over een lommerrijk pad naar Baodilla del Camino, waar het tijd wordt om mijn brood met oude kaas aan te spreken. In de verte hoor ik op de kerktoeren , het klepperen van tientallen ooievaars. Ik laat het dorp achter mij en na ongeveer 1u loop ik verder links af langs de (Damse vaart) of beter gezegd , het canal de Castilio. Over het onverharde jaagpad word ik omringd door een orkest van onzichtbare watervogels en prachtige bloemen. Langs de oever zie ik hoe mensen met behulp van van een stok met vork kleine manden uit het water halen. Hier moet ik het fijne van weten, en met mijn beste Spaans , kom ik te weten dat hier gevist wordt op zoetwater kreeften garnaal. De ene gebruikt een kippenkop de ander zweert bij een goed stuk lamsgebraad. Een vistol geeft de toelating om zoveel viskorven als men wil in het water te laten. Ik zie emmers van 10liter boordevol kreeft en garnaal, terwijl andere ook leeg zijn, het zal wel van het aas afhangen Denk ik. Als ik het kanaal over de sluis verlaat kom ik in Fromistra terecht.Maar deze stad lijkt me te groot . Ik zet mijn weg verder naar het 10km verder gelegen dorp Villamentero de Campos dat met zijn 15 inwoners hopelijk op mij ligt te wachten. Langs een mooie veldweg waarlangs voor mij tot nu toe onbekende mini rozen bloeien, kom ik na 35km aan op het einde van de wereld. Hier op deze plaats ga ik de nacht door brengen.

Tot morgen Julien.

14-06-2014 om 19:27 geschreven door Julien & Mariette  

Wie zich de tijd gunt voor aandachtige beschouwing ontdekt tot zijn verwondering hoe het geringste “alles” bevatten kan, een wereld op zich.

Libert vander Kerken

Ook al was ik gisteren doodop , ik moest nog op zoek naar iets eetbaars. In de bar trof ik een Nederlandse met  siliconen hieltjes in haar hand, ook zij had nam al enkele dagen de bus en hoopte met deze hieltjes haar redding gevonden te hebben. Ik hoop voor haar , maar vrees het ergste. Mijn onderkomen was heel eenvoudig , maar wonder boven wonder was ik deze morgen fit genoeg om aan een lastige trip te beginnen . Even na Tardajos wandel ik over een landweg naar Rabé de las Calzados, waar ik een koffie wou en. Maar ze zaten helemaal niet op mij te wachten want alles bleef potdicht. Ander half uur verder lag het dorpje Horrillos del Camino . Voortgestuwd door een ijzige wind , ga ik door een glooiend landschap, dat niets anders dan graanvelden laat zien, bloemen lijken hier niet te gedijen , want nergens groeit of bloeit hier in deze zware grond een bloem. Eindelijk verschijnt Horrillos del Camino in de verte , en de geur van heerlijke Spaanse koffie lijkt mij sneller te laten lopen. Maar wat een telleurstelling,  iedere deur bleef gesloten. Tot nu toe ging het steeds in stijgende lijn, door graanvelden en het wordt na dit dorp niet anders. Honger en dorst beginnen hun kop op te steken en dwingen me om halt te houden, achter een grote berg stenen die hier met karrevrachten langs de weg liggen. Telkens als hier de grond bewerkt wordt komen er stenen naar de oppervlakte die dan langs de kant van de weg gedumpt worden. Beschut  tegen de koude wind eet ik wat brood met sardines. Goed gesterkt en uitgerust ga ik de strijd weer aan en zie in de verte de Spaanse pelgrim met zijn hond aankomen . Zij stappen een flink stuk sneller dan ik, maar als hij bij mij komt wil ik toch een praatje maken, en kom ik te weten dat zijn hond  1jaar en 3maanden is en nog vol energie zit, de hond draagt zoals zijn baasje zijn eigen eten en matras mee. Ik heb ze al een paar keer bezig gezien , die twee zijn dikke vrienden. Ook al lonkt de herberg van Sanbol mij met veel reclame van koffie en ander lekkers, zij is gelegen midden in de velden , en nog eens 800m van mijn route . En bovendien heeft die kranige tante 2jaar geleden me al eens bij de neus genomen, door haar deuren gesloten te houden. Nu laat ik me  niet meer beet nemen, en zet mijn weg verder richting Hontanas. Mijn gebeden , hoewel er geen enkele kerk open is zijn verhoord. Hier is er wel bedrijvigheid in de horeca. Ik laar een broodje met ei en aardappelen aanrukken vergezeld van een lekkere koffie lijkt dit me voldoende om de strijd  aan te gaan richting Castrojcritz. Na Montanas veranderd het landschap volledig. Ik wandel verder over eensmal pad langs de bergwand, rechts van mij is alles dor, op de bergen waar men bezig is met de aanplanting van nieuwe bomen, links is het echter helemaal groen. Maar wat belangrijker is , ik wandel weer tussen duizenden bloemen, en de wind die nu warmer is , stuwt de geur van verschillende kruiden in mijn neusgaten. In deze kalk rijke grond lijkt dit moois goed te gedijen. Mijn smal bergpad brengt me uiteindelijk op een rustige asfalt weg, die naar San Bol leidt . In deze ruine die die twee jaar geleden gerund werd door een hospitalero die zelf kookte en de avond vulde met zijn gitaarmuziek ,heb ik toen geslapen. Maar deze man is er niet meer en met hem is ook de charme van dit onderkomen verdwenen. Ik trek dan maar verder naar Castrojeritz waar ik morgen vroeg gewekt word door Gregoriaanse muziek. Ik heb zonet getelefoneerd met een goede vriendin, ze vroeg of ik me a.u.b. wilde haasten zodat ik op tijd thuis zou zijn om haar naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Dan dringt het tot me door , dat mij hier op deze aarde alleen maar passanten zijn. Lieve vriendin we zullen ons allebei aan onze afspraak houden. Jij wacht nog even , en ik zal wat sneller stappen.

Tot morgen Julien

14-06-2014 om 17:59 geschreven door Julien & Mariette  

Pelgrimeren is bidden met je voeten.

Edin Van Der Ham.

Ik heb een goede nacht achter de rug , met een matras op de vloer onder het dak, heb ik heerlijk geslapen. Om 6u15 begin ik met mijn ochtend ritueel. Om 7u wens ik iedereen een bon camino en ga alleen op pad. Even na Atapuertca wacht er een stevige klim op een pad bezaaid met schapenkeutels, maar langs de kant bloeien schitterende bloemen en nu Mariette er niet meer bij is zal ik de namen niet te weten komen. Het is hier ijzig koud op deze hoogvlakte, maar de vergezichten zijn fantastisch ,  zeker met de zware donkere wolken. De hoogvlakten van Matragrande op 1081 meter ligt bezaaid met stenen waartussen gele en witte bloemen groeien. In Orbaneja is het tijd voor koffie. Als ik daar buiten kom wacht er mij een onaangename verrassing , het is beginnen te regenen , en boven alles voel ik aan beide grote tenen een blaar opkomen. Om Burgos te bereiken heb ik  twee mogelijkheden , ofwel dwars door het industrie gebied, of wel de iets langere maar mooiere weg, ik kies voor de tweede . Maar van zodra ik op de veldweg kom groei ik 10cm en wegen mijn schoenen 2kg meer door de bruine kleigrond die ik nu verder meesleur. Mijn honger stil ik ergens langs de weg gezeten  op een rotsblok. In de verte zie ik een fietser die ook voor deze weg heeft gekozen, en een gevecht levert met de kleverige brij, die zich overal vast zet. Ik speel het klaar om ergens verloren te lopen en zo beland ik alsnog op het industriegebied, en is het helemaal geen pretje om in Burgos te geraken. Ik heb besloten om niet in Burgos te overnachten maar in het 10km verder gelegen Tardajos . Deze laatste 10km zal ik niet snel vergeten, doodop kom ik aan in Tardajos , en de mooie wegen en bloemen konden daar niets aan verhelpen. Pijnlijke voeten en een geteisterde rug verlangen naar rust.

Tot morgen Julien

13-06-2014 om 22:19 geschreven door Julien & Mariette  

Wandelen is denken met de voeten.

Rommert Boonstra

Om te slapen heb je niet veel nodig, toen ik gisteren aankwam in de auberge , werd er mij een bed toe gewezen in een kamer met 2 Amerikanen. Zij hadden de kamer omgebouwd tot een droogkamer, draden gespannen van links naar rechts om toch maar hun kledij droog te krijgen. Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. Maar ik stelde hen vlug gerust, en vroeg of ik soms gebruik kon maken van hun droog installatie . Tussen de wasdraden heb ik geslapen als een roosje tot 7u ’s morgens. Om 8u stond ik starters klaar onder een bewolkte hemel, bij het verlaten van het dorp zag ik op de kerk 3 nesten van ooievaars, bevolkt met evenveel kinderen. Ik had deze morgen de gelegenheid om te ontbijten in de refuge , maar ben vertrokken met het idee om in het volgende dorp te ontbijten. Over een goed begaanbaar breed pad met niets anders dan graan om me heen verdwijnen de kilometers onder mijn voeten. Na een goed uur kom ik in Toscantos waar de enige bar de deur op slot houd. Geen koffie , geen croisant . Dit kan gebeuren op de camino, het volgende dorp zal mij wel beter ontvangen. De mooie vergezichten en fluitende vogels doen mij de knagende maag vergeten. In het volgende dorp lokt een mooi reclamebord de pelgrims naar een gesloten bar . Gelukkig heb ik van Mariette geleerd ga nooit op pad zonder zwarte chocolade. In Espinosa del Camino zet ik mij op een bank en doe mij te goed aan de chocolade. Over een brede veldweg gaat het nu verder naar het volgende dorp. Stillaan verdwijnen de graanvelden en maken plaats voor bossen. Steeds verder wandelend kom ik terecht in Villafromca Montes de Oca, en lokt de koffiegeur me naar de bar. Als ik even later het dorp verlaat is het onmiddellijk klimmen geblazen, met mooie vergezichten als beloning, tijdens de beklimming geraak ik in gesprek met een vrouw uit Montana, zij heeft 14jaar in Spanje gewerkt vroeger, maar is hier op de camino belandt door de film The way. Voor haar gaat het wat te steil en te snel , dus trek ik er maar alleen op uit. Even voor het monument voor de in 1936 doodgeschoten republikeinen tijdens de honger oorlog tref ik John een oud leeraar uit Ierland, met hem trek ik door de bossen verder tot in San Juan de Ortega waar we op een terras van een lekkere pint genieten. Even later komt ook Julie de dame uit Montana ons gezelschap houden, en een moeder en dochter uit Zuid Afrika . Met een Ier kan je beter niet aan een drankfestijn beginnen, dus ga ik met Julie veder naar Agés terwijl John op het busje wacht dat hem komt ophalen om naar zijn slaapplaats te brengen. De avond breng ik door met Julie in de plaatselijke bar, waar het pelgrims menu best lekker is.

Tot morgen Julien.    

12-06-2014 om 16:17 geschreven door Julien & Mariette  

Het belangrijkste doel , is het nu.

Leo Tolstoy

Toen ik gisteren in Santa Domingo aankwam , had Mariette haar beslissing al genomen. We hebben samen een mooie weg afgelegd, maar de pijn minderde niet, maar werd steeds erger, dus deze beslissing was de enige juiste. Onze kinderen en schoonkinderen werden in actie gezet, en binnen de kortste tijd had Mariette een elektronisch ticket , richting thuis land. Bedankt allemaal. Nadat we tickets voor de bus naar Bilbao in orde hadden gebracht, was er nog tijd om samen een bezoek te brengen aan de haan in zijn kathedraal. De kunstschatten in deze kathedraal zijn van onschatbare waarde denken we. Maar de haan zweeg in alle talen. Het was net alsof hij wilde zeggen , ik leef met jullie mee. De verbinding met Bilbao is er een met veel wachttijden. Als we om 20u30 op de luchthaven aankomen blijkt het hotel dat we voorzien hadden volzet te zijn, maar geen nood , de vriendelijke hostessen zorgen er voor dat we een onderkomen voor de nacht vinden , met pendeldienst en al. In het hotel wacht een goedlachse receptioniste ons op. Via haar hulp kan onze zoon Tom, de reservering voor de vlucht van Mariette door mailen. Na een dag vol emoties liggen we om middernacht eindelijk in ons bed. De nacht was kort maar bij mij wilde de slaap niet langs komen. Voor we op de pendelbus stappen smorgens moet ik Mariette nog een ding beloven , zij wil dat ik haar steen samen met die van mij bij het Crus de Ferro neerleg. De krop in de keel wordt dikker, maar onze stenen zullen er samen geraken. In de luchthaven verloopt alles naar wens, en gaan we met een dikke knuffel en kus ieder onze eigen weg. De tranen waren voor later. Terwijl Mariette reeds in de lucht hing, vanaf 9u zit ik op mijn bus te wachten welke voorzien is voor 10u. Stipt op tijd vertrekt de bus door een druilige regen richting  Haro, daar heb ik 10minuten om een ticket te nemen naar Santa Domingo de la Calzada  waar ik aankwam in de gietende regen. De overdekte opstapplaats stond vol met pelgrims die de regen niet wilde trotseren, en een drogere manier zochten om op hun slaapplaats te geraken. De bus zat dan ook meteen vol. Ik daarentegen stapte af en trok mijn regen jas en broek aan , ook voor mijn goede vriend de rugzak . Met mijn fototoestel veilig opgeborgen (geen enkele foto genomen vandaag ) begin ik aan mijn tocht naar Bolorado dat 23km verder ligt. Mijn hart do vreselijk pijn en de lage bewolking maken het er niet beter op. Maar net buiten de stad kom ik bik een Italiaanse pelgrim Pietro genaamd. Al Frans pratend stappen we de volgende 8km samen verder. Als ik mijn verhaal gedaan heb, probeert Pietro me op alle mogelijke manieren op te beuren. In Grañon na een bezoek aan de mooie Iglesia de san Juan Bautista scheiden onze wegen, maar niet zonder een hartelijk afscheid. We hopen echt om elkaar op de camino weer te vinden. Even verder laat ik de Rioja regio achter mij en beland in de regio Castilla Y  Leõn. Ik loop weer alleen door een golvend landschap dat enkel bestaat uit graanvelden. De mooie vergezichten in de regen en onder een zwaar wolkendek kunnen me vandaag niet bekoren. Nergens zijn nog er pelgrims te bespeuren, tot er plots uit het niets een vrouw voor me loopt, het gaat moeilijk . Als ik haar aan spreek blijkt ze uit California te komen. Samen stappen we al pratend tot aan het volgende dorp. Terwijl zij vermoeidheid vergeet , verdwijnt bij mij de hartepijn. We nemen afscheid met een stevige handdruk en de hoop elkaar terug te zien, twee mooie ontmoetingen op een dag dat ze echt nodig waren, de camino is niet alleen afscheid nemen , maar ook ontmoeten. Nu scheiden me alleen nog 9 eenzame km van mijn slaapplaats. De vermoeidheid steekt de kop op ,maar ik houd er een flink tempo op na en hoop dat ik deze avond nieuws krijg van Mariette, die onder tussen al thuis moet zijn. Ik vermoed dat er mij nog een paar moeilijke dagen te wachten staan, maar ik weet heel zeker dat het voor Mariette nog een paar procentjes erger zal zijn. Haar steen in mijn rugzak is geen last maar geeft mij de kracht om door te zetten. We komen hier allebei sterker uit, zeker weten.

Tot morgen , want dan gaan we verder Julien

10-06-2014 om 18:18 geschreven door Julien & Mariette  

De wereld gaat open voor wie langzaam gaat.

Anne  Hamacher

We zijn wel degelijk in Spanje, dus waren wij aangenaam verrast toen de gastvrouw ons aansprak in het Nederlands. Mariette is op karakter hier geraakt, na een verfrissende douche nestelen we ons aan de oever van de Rio Najarille op een terrasje , waar Mariette beslist om morgen met de bus verder te gaan. We slenteren nog door de stad en bezoeken de kerk, maar het gaat allemaal wat moeizaam. Na het avond eten genieten we nog wat in het park, en bestuderen de vissers die letterlijk in de rivier staan, en zo hun avond eten boven halen. Ondanks onze moeilijkheden hebben we toch een bevredigde nachtrust. Om 5u30 beginnen de eerste reeds ongeduldig aan hun slaapzak te prutsen , en 5minuten later staan ze naast hun bed. Om 6u begint zowat iedereen wakker te worden. Om 7u15 sta ik klaar om te vertrekken en wens Mariette een goede bus reis. Als ik goed 1km weg ben weet ik nog altijd niet wat ik vergeten ben, tot ik plots besef dat ik zonder wandelstokken op pad ben. Terug keren is de enige optie , gelukkig zijn nog niet alle pelgrims vertrokken want op dit uur gaat de deur voor niemand meer open, als een pelgrim buiten komt glip  ik naar binnen op zoek naar mijn lievelingen. Nog een laatste blik op de bruine rotsen waar vroeger mensen holen in kapten om er in te wonen , en dan verlaat ik deze toch enigszins verloederde stad, waar met nieuw bouw toch weer wat leven probeert in te blazen. Net voorbij de stad wandel ik over brede paden naar de hoogvlaktes van de Rioja Alta. Waar ik een mooi zicht krijg op de Pico de san Lorenzo, die niet meer met zijn hoofd in de wolken leeft. Van ver zie ik een pelgrim op me af komen, schuddend met zijn bovenlijf van links naar rechts. Als we elkaar kruisen spreek ik hem aan en vraag of hij van Santiago komt. Het blijkt een Fransman te zijn die de tegengestelde weg loopt omdat hij vorig jaar bij hem thuis is gestart. De arme man heeft al 3 dagen voet problemen en loopt met aan een voet een wandelschoen en de andere een sandaal, vandaar het felle schudden . Hij vreest er voor dat dit niet lang meer bol te houden is, en  zal stoppen .We wensen elkaar een bon camino en gaan ieder onze eigen weg. Er staan van in Najera kilometer palen langs de weg die na elke km de afstand aanduiden , dit is niet erg motiverend en ik hoop dat dit vlug stopt. Terwijl arbeiders volop bezig zijn om de wijngaarden te besproeien dwalen mijn gedachten af  naar Mariette en haar problemen. Maar desondanks geniet ik toch van de prachtige vergezichten, overal zie ik hier bevloeings kanalen in beton die de wijngaarden van het nodige water moeten voorzien. Zo lom ik langzaam in Azofra terecht waar ik in een bar geniet van koffie en een croisant. Na Azofra kom ik weer op een onverharde veldweg terecht , waar ik even halt hou bij het stenen Cruz de los Peregrinos uit de 16 de eeuw, diende in die tijd als wegwijzer en schandpaal. De zon komt nu door de wolken en het wordt heet. Dieper in het dal zie ik als maar meer landbouw verschijnen en verdwijnen de wijngaarden . Ik loop nog even langs de autostrade waarmee evenwijdig een waterloop is aangelegd die volledig begroeid is met witte bloemen een kunstmatige waterval gaf , dit alles een idyllische uitstraling, dit is echt genieten en als de weg slecht begaanbaar is nemen we dat er graag bij. Na Cirveña met haar golf terrein en honderde vakantie woningen(dit lijkt wel een spookstad) , bereik ik na nog eens 6km over een stijgend pad, bezaaid met klaprozen en gele bloemen Santo Domingo de la Calzado waar Mariette op me zit te wachten, met het nieuws dat ze naar huis wil. De rest is voor morgen.

Tot morgen Julien en Mariette.   

09-06-2014 om 21:02 geschreven door Julien & Mariette  

Wie langzaam loopt komt ver.

Gezegde uit Afrika.

Na een verkwikkende douche en een beetje eten trekken we toch weer het dorp in. Net op tijd om de processie te zien uittrekken. Met het beeld van de heilige maagd en kind wordt door 12 vrouwen door het dorp gedragen, eenmaal terug inde kerk worden de kleine kinderen vooraan verwacht voor een zegen. In dit prachtig kader is het goed toeven , maar voor een stempel van deze kerk zijn we hier op het verkeerde moment , want de kerk gids is nergens te bespeuren. We hebben tijd zat ,en hangen ergens op een terras de toerist uit. Voor 10 euro eten we nog een lekker 3 gangen menu , om daarna in onze slaapzak te deuken , tot de vroege vogels beginnen te bewegen. De bagage van Mariette laten we transporteren, we vertrekken in een ijzige koude wind, Spanje lijkt ons veraf . Net buiten het centrum komen we voorbij de Ermita de Santa Maria de Jesus. De mensen die hier hun laatste rustplaats vinden worden door een mooie Romaans portaal uit de 12 eeuw binnen gedragen . Maar daarna zijn ze ook voorgoed vergeten. Want hier in Spanje groeit enkel gras op uw buik, op geen enkel kerkhof is hier een bloemetje te zien. Even verder slaan we links een veldweg in, waar we voorbij een pelgrims kruis lopen tussen de wijngaarden, maar ons pad leidt ons richting autosnelweg die we een eindje volgen, tot we in Ventosa belanden waar het tijd is voor koffie. Na Ventosa wandelen we volledig tussen de wijnvelden, en onverharde wegen bezaaid met losliggende keien, die brengen ons naar het hoogste punt voor vandaag, de Alto de san Anton, waar we een mooi zicht krijgen op de Pico de San Lorenzo, die met zijn hoofd nog in de wolken zit, de Pangrudo en de Peñas de Mutete zijn wat lager en dus volledig zichtbaar. Van af nu gaat het langzaam  naar beneden over goed begaanbare wegen, en zover het oog rijkt wijngaarden, men ziet hier zeker nog toekomst in de wijnbouw, want vele jonge wijngaarden zijn hier onlangs aan geplant. Soms worden we door de wind verrast die onze neuzen volgooit met de vreemste aromas. Ergens op een paar rots blokken tussen de geurende kruiden nemen we rust om iets te eten. Als we even later aan de laatste kilometers beginnen komen we beneden uit aan de Rio Jalde , waar Mariette haar gekneusde enkel afkoelt in het ijskoude water. Om onze slaapplaats te bereiken moeten we door de voorstad van Najera trekken en dat geeft geen aangenaam gevoel. Maar als we de Rio Najarilla oversteken zien we rechts ons eindoel voor vandaag. Morgen zien we wel weer.

Tot morgen Julien en Mariette

07-06-2014 om 14:38 geschreven door Julien & Mariette  

Geen weg is te lang voor wie langzaam en zonder last voorwaarts gaat.

Jean de la Bruyeré.

Gisteren vonden we een onder komen in de gemeentelijke refuge, waar Mariette na een verkwikkende douche met haar voet inde fontein ging zitten. Tijdens de verkenning van de stad , waar noch de kathedraal nog een van de andere kerken geopend was kwamen Roger en José weer tegen. We hebben ons samen in een gezellige bar genesteld en gedronken en gegeten. Om 10 u sluit de gemeentelijke refuge, dus lieten we onze vrienden alleen naar het voetbal kijken, en zochten wij wijselijk ons bed op. Voor vandaag hebben we een korte etappe gepland ,(15 km) ende rugzak van Mariette laten we transporteren. Zo hopen we dat haar voet zal genezen, anders ziet het er niet goed uit. We vertrekken in een druilige regen door de stad, gele pijlen volgend en de aanwijzingen in het voetpad. Dez brengen ons door een nog slapende stad , naar het park San Miqeul . Hier is het drukker , wandelaars ,  joggers en wielertoeristen schudden hier de opgeladen stress van zich af. We vorderen langzaam , maar forceren heeft geen enkele zin. De violist die in Los Arcos een solo concert had gegeven komt ons voorbij gewandeld, hij wandeld met zij viool veilig opgeborgen op zijn rug tot in Finistere. Op bepaalde plaatsen zoals ook gisteren in Logroño geeft hij in de kerk een concert. Als we bij het stuwmeer Pantano de la Grajera belanden , vinden we het tijd worden voor een koffie en croisant . Later wandelen we verder langs de oever van het meer, die gedeeltelijk bebost is. We verlaten de oever en gaan verder over een langzaam stijgend pad bestaande uit asfalt , afwisselend  met steenslag. Op het einde van dit pad zit een man met lange witte haren en baard aan een kraampje met wat appels en prullaria . Marcelino Lobato El Pelegrino Pasante staat er boven zijn kraam. We nemen 2 appels voor een donativo prijs . Een mooie stempel in ons boekje is een mooie blijvende herinnering aan deze man. We trekken verder door de wijngaarden van de Rioga , want vanaf Logroño zijn we in de Rioga zone belandt. In de verte verschijnt Navarette aan de horizon. Het is amper 13 u als we voor de herberg staan, maar de deur zwaait onmiddellijk open en we worden door vriendelijke mensen uitgenodigd om binnen te komen. Rusten en herstellen is de boodschap en we hopen met een paar korte etappes door deze moeilijke perioden te komen. Tot morgen Julien en Mariette

05-06-2014 om 10:31 geschreven door Julien & Mariette  

Op vele wegen kun je je zelf kwijt raken,

Alleen op die van jou vind je jezelf.

Ik ben deze morgen heel vroeg en allen vertrokken. Mariette neemt vandaag nog een de bus. Ik verlaat Los Arcos over een licht golvende weg , waar graanvelden , kleine wijngaarden en troosteloze olijfbomen elkaar afwisselen en houden me onder een mooi wolkendek gezelschap. Alleen vetrokken wil zeggen zonder Mariette, voor en achter mij lopen ook vroege vogels. Als ik de stad Sansol nader veranderd de verharde weg in een asfalt lint en is er enkel nog landbouw . In Sansol lonkt de bar en kan ik de verleiding niet weerstaan. Ik zet me bij een andere pelgrim aan tafel, al snel raken we aan de praat en kom ik te weten dat mijn tafel genoot uit Canada komt, en dat zijn rugzak vandaag zijn beste vriend niet is . Misschien moeten we wisselen van rugzak want die van mij doet zijn best om mij kwaad te krijgen. Ik heb in de bar de inhoud van mijn rugzak nog eens herschikt , en in hoogte gewijzigd. Na de koffie pauze verlaat ik Sansol door de hoofdweg  over te steken en te belanden op een steil dalend geplaveid pad. Nog even en de camino kan je lopen op hakken. Eenmaal beneden sta ik voor een gerestaureerde(nieuwe ) brug, over de Rio Linares  , gesponserd door de Europese gemeenschap. Via deze brug kom ik in Torres del Rio . Waar ik buiten het dorp over een brede weg in dolomiet loop. Hier loop ik een eindje op met een Amerikaanse uit California. Ik heb Mariette moeten achter laten vertel ik haar , maar ook zij heeft haar vriend niet kunnen bijhouden . Maar wel om een andere reden, ze had gisteren avond te lang en te dicht bij de wijnfles gezeten. Ik deponeer haar beneden als een gentelman bij haar vriend, en ga alleen verder over een steil geplaveid pad dat over gaat in een smal dolomieten pad slingerend tussen geurende bloemen struiken. Met mijn neus vol heerlijke bloemen geur zie ik het landschap veranderen in een dor golvende plaat. Dorre  heide planten met hier en daar een klein bos of wijngaard geven het landschap toch nog een beetje kleur. En toch bloeit er hier en daar een voor mij onbekende bloem. Hoewel de zon volop schijnt is het hier boven koud. In de verte al dalend zie ik de man met de draed locks , op teenslippers en met rugzak trekt hij hier door deze bergachtige streek. Ik ben nu zo wat half weg mijn tocht en zet mij op een rots blok om de innerlijke mens te versterken. Plots hoor ik achter mij Nederlands praten Roger en José hebben me ingehaald en zullen ook in Logroño overnachten. Als ik verder ga, zie ik het landschap veranderen in een vruchtbare landbouw zone. Zelf loop ik langs geurende struiken waar bijen en vlinders zich te goed doen aan de nectar van de vele bloemen. Even later beland ik in Vianen, waar ik even moet zoeken naar de juiste richting. Een plaatselijke schone gidst me vakkundig tot aan de prachtige kerk, bij het afscheid wenst ze me een bon camino en voor Mariette een snelle beterschap. In Vianen lonken weer vele bars maar deze maal weet ik aan de verleiding te weerstaan . Ik wil zo snel mogelijk in Logroño zijn. Nog 6 km scheiden mij van Mariette, eerst over een breed met stenen en schapen keutels bezaaid pad, dat aan weerszijde een troosteloze  distelvlakte moet dulden ,beland ik via een houten brug aan de andere zijde van de hoofd weg. Een asfalt pad brengt me uiteindelijk in Logroño. De laatste 3 a 4 km wegen zwaar , en de trappen van de brug om over de Rio Ehro te gaan waren er bijna te veel aan.

Tot morgen Julien en Mariette  

04-06-2014 om 16:51 geschreven door Julien & Mariette  

Of je nu haast of langzaam gaat , de weg voor je , blijft altijd dezelfde.

Gezegde uit China.

We hadden ons op onze rustdag in Los Arcos verheugd. 2 jaar geleden werd ik hier met open armen onthaald. Misschien hadden we te veel verwacht . Maar het gezegde van onze Vlaamse  genootschap voor een betere tocht was hier niet op zijn plaats. Gelukkig had ons verplicht verblijf ook een goede keerzijde , want op onze tweede dag kwam José en Roger die we leerden kennen in Lourdes binnen gewaaid. We hebben er een gezellige avond van gemaakt door samen te gaan eten en naar de mis te gaan.

Tot morgen Julien en Mariette.

04-06-2014 om 14:29 geschreven door Julien & Mariette