Het was gisteren de enige juiste keuze om op het einde van de wereld te overnachten. Ik had reeds een paar maal gehoord dat er een Bask met een ezel onderweg was. Wel ook zij hadden hier allebei onderkomen gevonden. En zo kwam ik ook te weten dat het geen probleem is om met een ezel op stap te gaan, als je maar in kieine dorpen gaat slapen. De avond breng ik door met een Spanjaard . Hij wil langzaam praten, en zo brengen we een gezellige avond door, terwijl hij wat leert over ons land en ik over Spanje. In die kleine dorpen durven de snurkers niet overnachten denk ik, ik slaap als een roos, en ’s morgens is het geen gejaag om als eerste te vertrekken. En , heel belangrijk de tafel stond gedekt voor ontbijt , en betalen ? donativo!! Ik neem hartelijk afscheid van mijn Spaanse vriend en ga op stap. Naar?? In ieder geval is het langs de grote baan, evenwel over een onverhard pad, maar er lijkt maar geen einde aan te komen. Geen bloemen geen vogel gefluit enkel de man met de ezel, die altijd met zijn vriend praat. Als ik eindelijk in Crrion de los Condos beland zie ik mijn Spaanse vriend terug die op zoek is naar koffie. Ik laat hem alleen verder zoeken, en trek verder, nu over asfaltwegen. Als ik begin te denken dat er geen einde aan komt word ik een brede onverharde weg ingestuurd. Kaars recht , en geen enkele boom te bespeuren. De zon schijnt onverbiddelijk in mijn nek en ik waan me in Nederland . Het is hier zo vlak als een biljart, en als ik een fietser tegen kom spreek ik hem aan in het Nederlands. O dat is leuk  antwoord hij , dus toch Nederland. Zij zijn 4weken geleden met 3 vertrokken in Nederland , en hebben vandaag de eerste dag de zon gezien. ( 3 weken regen) Waar je ook kijkt niets anders dan graan zelfs geen bloem of vogel. Als ik na een uur over deze eenzame weg heb gelopen zie ik in de verte het ijsboerke staan. Wat een opluchting in deze eenzaamheid, maar hoe ik ook aandring 2 bollen is het maximum, dus zal ik langzaam moeten likken, wil ik genot hebben van deze onverwachte zaligheid. Na nog een uur komt er een picknick plaats aangewaaid . Brood , kaas en sardienen staan er op het menu ,maar geen mens die zin heeft in een gesprek. Als ik na 2 en half uur deze eenzame weg verlaat , verschijnt er een mooie auberge voor me . Na even twijfelen het is onder tussen 2u , neem ik de beslissing om naar het volgende dorp te stappen. Als ik Calzadilla de la Ceveza verlaat lijkt me dat de juiste keuze. Ik word een smalle weg in gestuurd waar ik tussen enorme bremstruiken mijn krachten voel toe nemen. Tientallen verschillende geuren dringen mijn neus binnen. Eindelijk kan ik mijn fototoestel nog eens boven halen. Maar dan begint het , in het eerst volgende dorp complet señor, vol goede moed naar het volgende dorp complet señor. Van af dan sla ik de handen in elkaar met een Deens koppel, en zetten we flink de pas erin, nog eenmaal krijgen we te horen complet en daarna hebben we geluk, in San Nicolas del real Camino , een god vergeten plaats, staat er een pracht van een auberge waar ze ons met open armen ontvangen. Na 43km en drie liter water gaat een pint bier best smaken.

Tot morgen Julien

15-06-2014 om 13:45 geschreven door Julien & Mariette  

De camino brengt je daar naar toe waar je van weg loopt.

Mijn onderkomen gisteren was een schot in de roos . Deze morgen nadat ik had geslapen van 8u ’s avonds begon om 6u Gregoriaanse muziek te spelen, terwijl het licht uit bleef. Een kwartiertje genieten en toen werd het licht. Ik vermoed dat de schepping ook zo iets moet geweest zijn, echt zalig.Enkele minuten na 7u stond ik vertrekkens klaar . Een rode loper was er niet , maar over een mooie geplaveide straat verliet ik het dorp? Met voor mij een prachtig zicht , op de tafelberg lijkend. Net buiten het dorp op een onverharde weg kom ik bij een Japanse dame of heer ik kan het echt niet zeggen, ouderdom niet te schatten en ik durf het ook niet te vragen. We lopen samen verder pratend in het Engels, over de zin of onzin van ons ronddolen op deze aardbol. Als ik hem of haar vraag naar de reden om de camino te lopen, krijg ik te horen dat er in Japan 40 tempels of heiligdommen zijn, nadat die bezocht zijn, is er nog de ultieme droom om naar Santiago te stappen. De reis is voor een keer niet georganiseerd en ze stappen op goed geluk(ze zijn met een 4tal) van dorp naar dorp en dat bevalt hen prima. Ik neem afscheid van de Japanse vrienden en trek alleen verder tot aan een beek ,en daar hoor ik het wijsje karrekiet kiet kiet ik zit in het riet enz. Ik schenk deze snoodaard enkele minuten van mijn tijd, maar krijg hem niet te zien. Maar wat een serenade . Ik vervolg mijn weg naar de tafelberg de Alto de Mostelares, met links van mij een zicht op honderden windmolens , en in mijn rug een ijskoude noordenwind. Het is een half uur klimmen om op de 911m hoge berg te geraken. Maar het loont de moeite. Gratis voor niks krijg ik vergezichten te zien om van te duizelen. Dorre  heuvels met tussenin vruchtbare valleien. Met moeite laat ik dit moois achter mij, en vervolg mijn weg over een dorre vlakte, waar een ijskoude wind vrij spel heeft. Maar waar tijdens de beklimming nergens een spoor was te vinden van een bloem, schitteren ze hier in al hun pracht en glorie. Op het einde van deze dorre hoog vlakte wacht er een schitterend vergezicht over de graanvelden. Zover het oog reikt , is er niets dan graan te zien, maar de afdaling is niet om aan de kat te geven,  een breed in beton gegoten pad nodigt niet uit om aan deze afdaling te beginnen, van links naar rechts zigzaggend neem ik de uitdaging aan, onder aangekomen draai ik me om en zie een verkeersbord met de waarschuwing 18%. Door zangvogels begeleid stap ik verder tot ik bij een dame kom uit Californie . Zij is hier samen met 4 vriendinnen en ze beleven de tijd van hun leven. Als ik vraag of ze de familie en kleinkinderen niet missen zo ver van huis, komen ze bijna niet meer bij van het lachen. Deze dames varieren van 68j tot 74j. ze stappen iedere dag tot ze moe zijn , en zoeken dan een aardig onder komen voor de nacht, daarvoor hebben ze geen man of kinderen nodig? En aan tijd hebben ze geengebrek.  Als we samen bij een kraampje komen waar een man fruit en koffie aanbied, aan een donativo prijs , genieten we allemaal van een paar lekkere bananen en appelsienen. Hier neem ik afscheid van mijn omas en trek er alleen op uit. Als ik even later de Rio Pisuerga over steek en rechts af sla , loop ik over een lommerrijk pad naar Baodilla del Camino, waar het tijd wordt om mijn brood met oude kaas aan te spreken. In de verte hoor ik op de kerktoeren , het klepperen van tientallen ooievaars. Ik laat het dorp achter mij en na ongeveer 1u loop ik verder links af langs de (Damse vaart) of beter gezegd , het canal de Castilio. Over het onverharde jaagpad word ik omringd door een orkest van onzichtbare watervogels en prachtige bloemen. Langs de oever zie ik hoe mensen met behulp van van een stok met vork kleine manden uit het water halen. Hier moet ik het fijne van weten, en met mijn beste Spaans , kom ik te weten dat hier gevist wordt op zoetwater kreeften garnaal. De ene gebruikt een kippenkop de ander zweert bij een goed stuk lamsgebraad. Een vistol geeft de toelating om zoveel viskorven als men wil in het water te laten. Ik zie emmers van 10liter boordevol kreeft en garnaal, terwijl andere ook leeg zijn, het zal wel van het aas afhangen Denk ik. Als ik het kanaal over de sluis verlaat kom ik in Fromistra terecht.Maar deze stad lijkt me te groot . Ik zet mijn weg verder naar het 10km verder gelegen dorp Villamentero de Campos dat met zijn 15 inwoners hopelijk op mij ligt te wachten. Langs een mooie veldweg waarlangs voor mij tot nu toe onbekende mini rozen bloeien, kom ik na 35km aan op het einde van de wereld. Hier op deze plaats ga ik de nacht door brengen.

Tot morgen Julien.

14-06-2014 om 19:27 geschreven door Julien & Mariette  

Wie zich de tijd gunt voor aandachtige beschouwing ontdekt tot zijn verwondering hoe het geringste “alles” bevatten kan, een wereld op zich.

Libert vander Kerken

Ook al was ik gisteren doodop , ik moest nog op zoek naar iets eetbaars. In de bar trof ik een Nederlandse met  siliconen hieltjes in haar hand, ook zij had nam al enkele dagen de bus en hoopte met deze hieltjes haar redding gevonden te hebben. Ik hoop voor haar , maar vrees het ergste. Mijn onderkomen was heel eenvoudig , maar wonder boven wonder was ik deze morgen fit genoeg om aan een lastige trip te beginnen . Even na Tardajos wandel ik over een landweg naar Rabé de las Calzados, waar ik een koffie wou en. Maar ze zaten helemaal niet op mij te wachten want alles bleef potdicht. Ander half uur verder lag het dorpje Horrillos del Camino . Voortgestuwd door een ijzige wind , ga ik door een glooiend landschap, dat niets anders dan graanvelden laat zien, bloemen lijken hier niet te gedijen , want nergens groeit of bloeit hier in deze zware grond een bloem. Eindelijk verschijnt Horrillos del Camino in de verte , en de geur van heerlijke Spaanse koffie lijkt mij sneller te laten lopen. Maar wat een telleurstelling,  iedere deur bleef gesloten. Tot nu toe ging het steeds in stijgende lijn, door graanvelden en het wordt na dit dorp niet anders. Honger en dorst beginnen hun kop op te steken en dwingen me om halt te houden, achter een grote berg stenen die hier met karrevrachten langs de weg liggen. Telkens als hier de grond bewerkt wordt komen er stenen naar de oppervlakte die dan langs de kant van de weg gedumpt worden. Beschut  tegen de koude wind eet ik wat brood met sardines. Goed gesterkt en uitgerust ga ik de strijd weer aan en zie in de verte de Spaanse pelgrim met zijn hond aankomen . Zij stappen een flink stuk sneller dan ik, maar als hij bij mij komt wil ik toch een praatje maken, en kom ik te weten dat zijn hond  1jaar en 3maanden is en nog vol energie zit, de hond draagt zoals zijn baasje zijn eigen eten en matras mee. Ik heb ze al een paar keer bezig gezien , die twee zijn dikke vrienden. Ook al lonkt de herberg van Sanbol mij met veel reclame van koffie en ander lekkers, zij is gelegen midden in de velden , en nog eens 800m van mijn route . En bovendien heeft die kranige tante 2jaar geleden me al eens bij de neus genomen, door haar deuren gesloten te houden. Nu laat ik me  niet meer beet nemen, en zet mijn weg verder richting Hontanas. Mijn gebeden , hoewel er geen enkele kerk open is zijn verhoord. Hier is er wel bedrijvigheid in de horeca. Ik laar een broodje met ei en aardappelen aanrukken vergezeld van een lekkere koffie lijkt dit me voldoende om de strijd  aan te gaan richting Castrojcritz. Na Montanas veranderd het landschap volledig. Ik wandel verder over eensmal pad langs de bergwand, rechts van mij is alles dor, op de bergen waar men bezig is met de aanplanting van nieuwe bomen, links is het echter helemaal groen. Maar wat belangrijker is , ik wandel weer tussen duizenden bloemen, en de wind die nu warmer is , stuwt de geur van verschillende kruiden in mijn neusgaten. In deze kalk rijke grond lijkt dit moois goed te gedijen. Mijn smal bergpad brengt me uiteindelijk op een rustige asfalt weg, die naar San Bol leidt . In deze ruine die die twee jaar geleden gerund werd door een hospitalero die zelf kookte en de avond vulde met zijn gitaarmuziek ,heb ik toen geslapen. Maar deze man is er niet meer en met hem is ook de charme van dit onderkomen verdwenen. Ik trek dan maar verder naar Castrojeritz waar ik morgen vroeg gewekt word door Gregoriaanse muziek. Ik heb zonet getelefoneerd met een goede vriendin, ze vroeg of ik me a.u.b. wilde haasten zodat ik op tijd thuis zou zijn om haar naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Dan dringt het tot me door , dat mij hier op deze aarde alleen maar passanten zijn. Lieve vriendin we zullen ons allebei aan onze afspraak houden. Jij wacht nog even , en ik zal wat sneller stappen.

Tot morgen Julien

14-06-2014 om 17:59 geschreven door Julien & Mariette  

Pelgrimeren is bidden met je voeten.

Edin Van Der Ham.

Ik heb een goede nacht achter de rug , met een matras op de vloer onder het dak, heb ik heerlijk geslapen. Om 6u15 begin ik met mijn ochtend ritueel. Om 7u wens ik iedereen een bon camino en ga alleen op pad. Even na Atapuertca wacht er een stevige klim op een pad bezaaid met schapenkeutels, maar langs de kant bloeien schitterende bloemen en nu Mariette er niet meer bij is zal ik de namen niet te weten komen. Het is hier ijzig koud op deze hoogvlakte, maar de vergezichten zijn fantastisch ,  zeker met de zware donkere wolken. De hoogvlakten van Matragrande op 1081 meter ligt bezaaid met stenen waartussen gele en witte bloemen groeien. In Orbaneja is het tijd voor koffie. Als ik daar buiten kom wacht er mij een onaangename verrassing , het is beginnen te regenen , en boven alles voel ik aan beide grote tenen een blaar opkomen. Om Burgos te bereiken heb ik  twee mogelijkheden , ofwel dwars door het industrie gebied, of wel de iets langere maar mooiere weg, ik kies voor de tweede . Maar van zodra ik op de veldweg kom groei ik 10cm en wegen mijn schoenen 2kg meer door de bruine kleigrond die ik nu verder meesleur. Mijn honger stil ik ergens langs de weg gezeten  op een rotsblok. In de verte zie ik een fietser die ook voor deze weg heeft gekozen, en een gevecht levert met de kleverige brij, die zich overal vast zet. Ik speel het klaar om ergens verloren te lopen en zo beland ik alsnog op het industriegebied, en is het helemaal geen pretje om in Burgos te geraken. Ik heb besloten om niet in Burgos te overnachten maar in het 10km verder gelegen Tardajos . Deze laatste 10km zal ik niet snel vergeten, doodop kom ik aan in Tardajos , en de mooie wegen en bloemen konden daar niets aan verhelpen. Pijnlijke voeten en een geteisterde rug verlangen naar rust.

Tot morgen Julien

13-06-2014 om 22:19 geschreven door Julien & Mariette  

Wandelen is denken met de voeten.

Rommert Boonstra

Om te slapen heb je niet veel nodig, toen ik gisteren aankwam in de auberge , werd er mij een bed toe gewezen in een kamer met 2 Amerikanen. Zij hadden de kamer omgebouwd tot een droogkamer, draden gespannen van links naar rechts om toch maar hun kledij droog te krijgen. Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. Maar ik stelde hen vlug gerust, en vroeg of ik soms gebruik kon maken van hun droog installatie . Tussen de wasdraden heb ik geslapen als een roosje tot 7u ’s morgens. Om 8u stond ik starters klaar onder een bewolkte hemel, bij het verlaten van het dorp zag ik op de kerk 3 nesten van ooievaars, bevolkt met evenveel kinderen. Ik had deze morgen de gelegenheid om te ontbijten in de refuge , maar ben vertrokken met het idee om in het volgende dorp te ontbijten. Over een goed begaanbaar breed pad met niets anders dan graan om me heen verdwijnen de kilometers onder mijn voeten. Na een goed uur kom ik in Toscantos waar de enige bar de deur op slot houd. Geen koffie , geen croisant . Dit kan gebeuren op de camino, het volgende dorp zal mij wel beter ontvangen. De mooie vergezichten en fluitende vogels doen mij de knagende maag vergeten. In het volgende dorp lokt een mooi reclamebord de pelgrims naar een gesloten bar . Gelukkig heb ik van Mariette geleerd ga nooit op pad zonder zwarte chocolade. In Espinosa del Camino zet ik mij op een bank en doe mij te goed aan de chocolade. Over een brede veldweg gaat het nu verder naar het volgende dorp. Stillaan verdwijnen de graanvelden en maken plaats voor bossen. Steeds verder wandelend kom ik terecht in Villafromca Montes de Oca, en lokt de koffiegeur me naar de bar. Als ik even later het dorp verlaat is het onmiddellijk klimmen geblazen, met mooie vergezichten als beloning, tijdens de beklimming geraak ik in gesprek met een vrouw uit Montana, zij heeft 14jaar in Spanje gewerkt vroeger, maar is hier op de camino belandt door de film The way. Voor haar gaat het wat te steil en te snel , dus trek ik er maar alleen op uit. Even voor het monument voor de in 1936 doodgeschoten republikeinen tijdens de honger oorlog tref ik John een oud leeraar uit Ierland, met hem trek ik door de bossen verder tot in San Juan de Ortega waar we op een terras van een lekkere pint genieten. Even later komt ook Julie de dame uit Montana ons gezelschap houden, en een moeder en dochter uit Zuid Afrika . Met een Ier kan je beter niet aan een drankfestijn beginnen, dus ga ik met Julie veder naar Agés terwijl John op het busje wacht dat hem komt ophalen om naar zijn slaapplaats te brengen. De avond breng ik door met Julie in de plaatselijke bar, waar het pelgrims menu best lekker is.

Tot morgen Julien.    

12-06-2014 om 16:17 geschreven door Julien & Mariette  

Het belangrijkste doel , is het nu.

Leo Tolstoy

Toen ik gisteren in Santa Domingo aankwam , had Mariette haar beslissing al genomen. We hebben samen een mooie weg afgelegd, maar de pijn minderde niet, maar werd steeds erger, dus deze beslissing was de enige juiste. Onze kinderen en schoonkinderen werden in actie gezet, en binnen de kortste tijd had Mariette een elektronisch ticket , richting thuis land. Bedankt allemaal. Nadat we tickets voor de bus naar Bilbao in orde hadden gebracht, was er nog tijd om samen een bezoek te brengen aan de haan in zijn kathedraal. De kunstschatten in deze kathedraal zijn van onschatbare waarde denken we. Maar de haan zweeg in alle talen. Het was net alsof hij wilde zeggen , ik leef met jullie mee. De verbinding met Bilbao is er een met veel wachttijden. Als we om 20u30 op de luchthaven aankomen blijkt het hotel dat we voorzien hadden volzet te zijn, maar geen nood , de vriendelijke hostessen zorgen er voor dat we een onderkomen voor de nacht vinden , met pendeldienst en al. In het hotel wacht een goedlachse receptioniste ons op. Via haar hulp kan onze zoon Tom, de reservering voor de vlucht van Mariette door mailen. Na een dag vol emoties liggen we om middernacht eindelijk in ons bed. De nacht was kort maar bij mij wilde de slaap niet langs komen. Voor we op de pendelbus stappen smorgens moet ik Mariette nog een ding beloven , zij wil dat ik haar steen samen met die van mij bij het Crus de Ferro neerleg. De krop in de keel wordt dikker, maar onze stenen zullen er samen geraken. In de luchthaven verloopt alles naar wens, en gaan we met een dikke knuffel en kus ieder onze eigen weg. De tranen waren voor later. Terwijl Mariette reeds in de lucht hing, vanaf 9u zit ik op mijn bus te wachten welke voorzien is voor 10u. Stipt op tijd vertrekt de bus door een druilige regen richting  Haro, daar heb ik 10minuten om een ticket te nemen naar Santa Domingo de la Calzada  waar ik aankwam in de gietende regen. De overdekte opstapplaats stond vol met pelgrims die de regen niet wilde trotseren, en een drogere manier zochten om op hun slaapplaats te geraken. De bus zat dan ook meteen vol. Ik daarentegen stapte af en trok mijn regen jas en broek aan , ook voor mijn goede vriend de rugzak . Met mijn fototoestel veilig opgeborgen (geen enkele foto genomen vandaag ) begin ik aan mijn tocht naar Bolorado dat 23km verder ligt. Mijn hart do vreselijk pijn en de lage bewolking maken het er niet beter op. Maar net buiten de stad kom ik bik een Italiaanse pelgrim Pietro genaamd. Al Frans pratend stappen we de volgende 8km samen verder. Als ik mijn verhaal gedaan heb, probeert Pietro me op alle mogelijke manieren op te beuren. In Grañon na een bezoek aan de mooie Iglesia de san Juan Bautista scheiden onze wegen, maar niet zonder een hartelijk afscheid. We hopen echt om elkaar op de camino weer te vinden. Even verder laat ik de Rioja regio achter mij en beland in de regio Castilla Y  Leõn. Ik loop weer alleen door een golvend landschap dat enkel bestaat uit graanvelden. De mooie vergezichten in de regen en onder een zwaar wolkendek kunnen me vandaag niet bekoren. Nergens zijn nog er pelgrims te bespeuren, tot er plots uit het niets een vrouw voor me loopt, het gaat moeilijk . Als ik haar aan spreek blijkt ze uit California te komen. Samen stappen we al pratend tot aan het volgende dorp. Terwijl zij vermoeidheid vergeet , verdwijnt bij mij de hartepijn. We nemen afscheid met een stevige handdruk en de hoop elkaar terug te zien, twee mooie ontmoetingen op een dag dat ze echt nodig waren, de camino is niet alleen afscheid nemen , maar ook ontmoeten. Nu scheiden me alleen nog 9 eenzame km van mijn slaapplaats. De vermoeidheid steekt de kop op ,maar ik houd er een flink tempo op na en hoop dat ik deze avond nieuws krijg van Mariette, die onder tussen al thuis moet zijn. Ik vermoed dat er mij nog een paar moeilijke dagen te wachten staan, maar ik weet heel zeker dat het voor Mariette nog een paar procentjes erger zal zijn. Haar steen in mijn rugzak is geen last maar geeft mij de kracht om door te zetten. We komen hier allebei sterker uit, zeker weten.

Tot morgen , want dan gaan we verder Julien

10-06-2014 om 18:18 geschreven door Julien & Mariette  

De wereld gaat open voor wie langzaam gaat.

Anne  Hamacher

We zijn wel degelijk in Spanje, dus waren wij aangenaam verrast toen de gastvrouw ons aansprak in het Nederlands. Mariette is op karakter hier geraakt, na een verfrissende douche nestelen we ons aan de oever van de Rio Najarille op een terrasje , waar Mariette beslist om morgen met de bus verder te gaan. We slenteren nog door de stad en bezoeken de kerk, maar het gaat allemaal wat moeizaam. Na het avond eten genieten we nog wat in het park, en bestuderen de vissers die letterlijk in de rivier staan, en zo hun avond eten boven halen. Ondanks onze moeilijkheden hebben we toch een bevredigde nachtrust. Om 5u30 beginnen de eerste reeds ongeduldig aan hun slaapzak te prutsen , en 5minuten later staan ze naast hun bed. Om 6u begint zowat iedereen wakker te worden. Om 7u15 sta ik klaar om te vertrekken en wens Mariette een goede bus reis. Als ik goed 1km weg ben weet ik nog altijd niet wat ik vergeten ben, tot ik plots besef dat ik zonder wandelstokken op pad ben. Terug keren is de enige optie , gelukkig zijn nog niet alle pelgrims vertrokken want op dit uur gaat de deur voor niemand meer open, als een pelgrim buiten komt glip  ik naar binnen op zoek naar mijn lievelingen. Nog een laatste blik op de bruine rotsen waar vroeger mensen holen in kapten om er in te wonen , en dan verlaat ik deze toch enigszins verloederde stad, waar met nieuw bouw toch weer wat leven probeert in te blazen. Net voorbij de stad wandel ik over brede paden naar de hoogvlaktes van de Rioja Alta. Waar ik een mooi zicht krijg op de Pico de san Lorenzo, die niet meer met zijn hoofd in de wolken leeft. Van ver zie ik een pelgrim op me af komen, schuddend met zijn bovenlijf van links naar rechts. Als we elkaar kruisen spreek ik hem aan en vraag of hij van Santiago komt. Het blijkt een Fransman te zijn die de tegengestelde weg loopt omdat hij vorig jaar bij hem thuis is gestart. De arme man heeft al 3 dagen voet problemen en loopt met aan een voet een wandelschoen en de andere een sandaal, vandaar het felle schudden . Hij vreest er voor dat dit niet lang meer bol te houden is, en  zal stoppen .We wensen elkaar een bon camino en gaan ieder onze eigen weg. Er staan van in Najera kilometer palen langs de weg die na elke km de afstand aanduiden , dit is niet erg motiverend en ik hoop dat dit vlug stopt. Terwijl arbeiders volop bezig zijn om de wijngaarden te besproeien dwalen mijn gedachten af  naar Mariette en haar problemen. Maar desondanks geniet ik toch van de prachtige vergezichten, overal zie ik hier bevloeings kanalen in beton die de wijngaarden van het nodige water moeten voorzien. Zo lom ik langzaam in Azofra terecht waar ik in een bar geniet van koffie en een croisant. Na Azofra kom ik weer op een onverharde veldweg terecht , waar ik even halt hou bij het stenen Cruz de los Peregrinos uit de 16 de eeuw, diende in die tijd als wegwijzer en schandpaal. De zon komt nu door de wolken en het wordt heet. Dieper in het dal zie ik als maar meer landbouw verschijnen en verdwijnen de wijngaarden . Ik loop nog even langs de autostrade waarmee evenwijdig een waterloop is aangelegd die volledig begroeid is met witte bloemen een kunstmatige waterval gaf , dit alles een idyllische uitstraling, dit is echt genieten en als de weg slecht begaanbaar is nemen we dat er graag bij. Na Cirveña met haar golf terrein en honderde vakantie woningen(dit lijkt wel een spookstad) , bereik ik na nog eens 6km over een stijgend pad, bezaaid met klaprozen en gele bloemen Santo Domingo de la Calzado waar Mariette op me zit te wachten, met het nieuws dat ze naar huis wil. De rest is voor morgen.

Tot morgen Julien en Mariette.   

09-06-2014 om 21:02 geschreven door Julien & Mariette