Het wordt nu wel kort dag. Nog tweemaal slapen en dan is het zo ver, als alles goed gaat dan staat nonkel Patrick hier om kwart voor drie s' morgens op de oprit. De geschiedenis herhaalt zich bij mij, terwijl Mariette de rustigheid zelve is verschijnen bij mij weer allerlei kwalen. Typische stres pijnen. Iedere dag komt er nu wel iemand aankloppen met het verzoek om een kaars te branden onderweg. Natuurlijk gaan wij dit doen, want niet iedereen heeft het geluk om zomaar te kunnen te vertrekken. Deze laatste week voor ons vertrek is zonder te wandelen verlopen zo kunnen we goed uitgerust starten, hopen we toch. Het is echt ongelooflijk wat er nog allemaal moet gebeuren, de dagen lijken plots te kort te zijn. Vandaag nemen we nog afscheid van onze kinderen en kleinkinderen, om morgen in alle rust alles nog eens op een rijtje te zetten. Twee jaar geleden bij mijn eerste tocht, toen nog alleen, was ik meer ontspannen, want als er toen iets misliep was ik alleen er de dupe van. Want het is zoals het is iedereen vraagt maar zal het wel lukken voor Mariette? En of het voor mij gaat lukken lijkt iedereen vanzelfsprekend te vinden, terwijl dat helemaal niet zo is. Wij zijn van zovele factoren afhankelijk dat het ook nu wel een niet te voorspellen belevenis gaat worden. Dus laten we alles maar zoveel mogelijk op ons afkomen, en genieten we van de mooie momenten als deze zich voordoen. Aan allemaal die niet meegaan, houd de moed er in, en als alles volgens plan verloopt zien we elkaar binnenkort weer.
