Wie door het rijk der dromen durft te lopen, bereikt de
waarheid (Johann Wolfgang Von Goethe)
We waren reeds fris gewassen gisteren avond als de camping
eigenaar kwam aanrijden. Zoals telefonisch beloofd bereide hij een maaltijd
voor ons, Pasta, een spiegelei, lekkere tomaatjes met brood en kaas en om de
dorst te lessen een fles rode wijn. Na een goede nachtrust in onze privé
blokhut stond hij om 07:30 voor onze deur met het ontbijt. Dampende koffie,
zelfgemaakte confituur van framboze en honing en als afsluier een chocolaatje,
en jullie maar denken aan ons, arme sukkelaars .
Om gisteren de camping te bereiken moesten we 5 km van onze
route afwijken, dus werden we door onze campingbaas netjes afgezet op onze
startplaats. Om 08:30 verlieten we Buzy, langs een beekje dat zwart zag van de
jonge forel. Even verder op hadden we het genoegen om met een keuterboerke een
praatje te maken.
Ook al ben je wat ouder zolang je iets bijleerd is alles in
orde. Gisteren was mijn broek doornat van het lange gras, dus vandaag rol ik ze
op tot net onder mijn knieën. Nog voor we één grassprietje tegenkomen. De GR 78
loodst ons even buiten Buzy door een karrespoor langs sappige weiden. Links van
ons zien we in de verte de bergen terwijl de vogels hun mooie serenades voor
ons zingen. luister eens zegt Mariette de vogels zijn net zo blij als wij.
Al wandelend door de weilanden verschijnen de grote
boerderijen met echte koeien(geen dikbillen). Als we in Oyeu-les-bains aankomen
staat de kerkdeur al open, hier branden we nog een kaarsje op vraag van
zoveleom onderweg toch maar eens aan hen te denken. Vele dorpen zien er
verloederd uit, maar hier in Oyeu-les bains is alles aanwezig, zelfs een dansschool.
Een breed bospad brengt ons naar de picnicplaats de 4 eiken,
waar de sporen van een uit de hand gelopen feest nog goed zichtbaar zijn. Het
breed pad gaat over in een smal kronkelend pad waar aan weerszijde de wilde bloemen zich van hun beste zijde tonen.
Als er een open plek komt zien we steeds in de verte de bergen.
Onbekende vogelgeluiden omringen ons en zelfs Mariette kent
niet alle namen van de bloemen die steeds talrijk opduiken. Het is bijna 12 uur
als aan onze rechterzijde de bosaardbeien te voorschijn komen. Dus als
voorgerecht nemen we bosaardbeien en op een boostam doen we ons te goed aan een
Frans brrod vergezeld van sardines in olie, wat kan men zich nog meer wensen.
De resterende kilometers lopen we langs een snelstromende
rivier of door een oerwoud om uiteindelijk over de duivelsbrug in Oloron te
belanden. Voor we in Oloron aankomen cirkelen er 3 gieren boven ons hoofd ofwel
zien wij er op sterven na dood uit ofwel zien die gieren bijna blind.
Elk mensenleven is een reis, en reizen is een kunst (Libert
Van der Kerken)
Een prachtige avond gehad gisteren in Bruges.
Een studio op het 2de verdiep deelden we met een fransman.
Aangekomen in Bruges gingen we op zoek naar mevrouw Péricou, deze vriendelijke
dame had voor ons twee slaapplaatsen in een prachtige studio.
Eenmaal geïnstalleerd en fris gewassen trokken we door het dorp op zoek naar
wat eetbaars.
Paté en een halve liter rosé wijn leek ons een goed idee, samen met wat stokbrood
vormt dit alles een heerlijke maaltijd.
Terwijl we op het terras van een aftandse bar genoten van een glas wijn, zien
we in de verte een pelgrim naderen, ook hij heeft gehoord van het goede
onderkomen bij mevrouw Péricou.
Mariette spreekt dan wel geen Frans, maar ze wil wel alles weten.
Onze franse vriend is wel een speciaal iemand. Wonend in Parijs is hij reeds
voor de 12de keer onderweg naar Santiago.
Hij is leraar in de lagere school en geeft les van september tot februari, de
rest van het jaar is hij onderweg, al stappend wel te verstaan.
Geld of bezit heeft hij niet, speciale ervaringen des te meer.
Zoals het een echte fransman betaamt spreekt hij enkel Frans. Tegen
anderstaligen gebeurt het met handen en voeten, en een tekening erbij.
Uiteindelijk liggen we alle drie om 20h30 in onze bedden op zoek naar het
dromenland.
Deze morgen wist onze vriend nog niet waar hij vanavond zou gaan slapen, hij
stapt ongeveer 40km en zoekt dan een slaapplaats. Bij mooi weer is dat in zijn
tent.
Wij hebben het zekere voor het onzekere genomen en een plaatsje besproken in
Buzy op een camping. De baas zou zelf pas komen rond 19h, maar hij zou een plakaat
op een deur hangen met pelgrim Julien afwachten maar.
We vertrekken in een druilerige regen. 200m buiten de dorpskern leidt de GR78
ons over een smal pad en knie-hoog gras de hoogte in.
Hier wordt het verschil tussen een arme en een welstellende pelgrim snel
duidelijk.
Mijn wandelboek van 11euro is binnen de kortste keren kletsnat.
Terwijl bij Mariette het water geen vat heeft op haar dure waterafstotende
broek.
Het is algemeen bekend dat de GR routes niet de gemakkelijkste zijn.
Maar ze zijn zeker de mooiste. Eénmaal boven in de weiden krijgen we prachtige
vergezichten te zien om even later in Migafet aan te komen.
Hier staat de kerkdeur uitnodigend open, dus gaan we even goede dag zeggen.
Door de kleine ramen is het heel donker in de kerk en is er van het interieur
weinig of niets te zien.
Na Migafet lopen we vervolgens 8km over kronkelende paadjes en houten
bruggetjes dwars door het bos. Fel stijgend en dalend staan we meermaals
puffend stil. Maar wat een pracht valt er ons hier in de regen te beurt.
Kronkelende beekjes, bloemen waarvan we de naam niet kennen en fel groene varens
en dat alles terwijl de vogels ons begeleiden met hun gezang.
Mariette heeft zin in chocolade die normaal boven in haar rugzak zit, rugzak
afdoen is geen optie (te nat en te veel modder) en ik ik vind het natuurlijk
niet, dan maar verder zonder chocolade.
Tot we even verder langs de rechterkant van de weg, tot onze grote verbazing,
bosaardbeien vinden.
Mensen, dat smaakt. Ons moeder had gelijk van die blote knieën.
Tijdens de afdaling naar Saint-Kolonne blijven we regelmatig staan om
bosaardbeien te plukken.
Het is net of er een engeltje op je tong pist, zo lekker.
Als we uiteindelijk in Saint-Kolonne aankomen stopt het met regenen.
Ook hier staat de kerkdeur open, het is ondertussen 12h en na ons bezoek aan de
kerk stel ik voor om twee stoelen uit de kerk te nemen en onze boterham buiten
in het kerkportaal op te eten.
En dan gebeuren de wonderen van de Camino. Bij ons levert dit een GAS-boete op
(arme politici, ik wou eigenlijk onnozele politici schrijven, maar Mariette van
dit een beetje overdreven. Dus, arme politici hou u aub bezig met wat ons
aanbelangt en niet met futiliteiten om uw gemeente- of stadskas te spijzen)
Terwijl wij gezeten op onze kerkstoelen aan het genieten waren van ons
dagelijks brood, komt er een dame naar ons toe met de vraag of het niet te koud
is, en of we geen zin hebben in koffie of thee.
Een kopje koffie lijkt ons heerlijk. Geef me de tijd om de klokken te luiden
zegt ze, en dan breng ik jullie koffie. Even later komt ze terug met twee dampende
kopjes koffie, koekjes en chocolade eieren. Als ik haar bedank en zeg dat we in
Compostella aan haar zullen denken is ze de hemel te rijk.
Even aan mij denken en een gebedje doen, zegt ze; want onze familie heeft het
heel moeilijk op dit moment.
Bij ons vertrek zetten we kerkstoelen samen met de lege kopjes terug in de
kerk, want daar komt ze straks alles weer ophalen. Onze dag kan niet meer stuk.
Aardbeien plukkend wandelen we langzaam richting Buzy waar ons bedje wacht.
soms hoor ik Mariette achter mij tegen de koeien praten, die ze met naam
aanspreekt.
Zouden die koeien zo slim zijn dat ze nederlands verstaan? Wie weet, de
wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Dit is geschreven voor ons buitenverblijf in het zonnetje.
Gisteren avond waren we niet alleen bij de paters. We hebben de kamer gedeeld met een nederlander, een echte ancien, ieder jaar is hij wel ergens onderweg voor minimum 1 maand. Een aangenaam man, hij is ook half Belg, want zijn vrouw is van Turnhout.
Na een frans ontbijt zijn we deze morgen vertrokken in Béttharam, direct stijl omhoog langs de kruisweg. Niet zomaar een kruisweg, iedere statie wordt afgebeeld in een echte kapel. In 2016 bestaat deze kruisweg 400 jaar en dus zijn de kapellen aan restauratie toe. Maar ook deze paters zijn niet van gisteren, iedere gift hoe klein ook wordt sterk aangemoedigd.
Al stijgend (wat had je gedacht) worden we langs de kruisweg getrakteerd op prachtige vergezichten, terwijl ook hier de wilde bloemen niet ontbreken.Op het einde van de kruisweg met de gekruisigde christus en de moordenaars bevind zich een kerkhof waar overwegend geestelijke hun laatste rustplaats gevonden hebben. Een eind van de kruisiging staat een grotere kapel ter ere van de verijzenis, in deze kapel wordt de mis nog opgedragen.
Van hieruit gaat onze tocht verder door het bos tot we terug op een asfaltweg belanden aan la croix des hauteurs, waar we een schitterend vergezicht krijgen op de besneeuwde bergtoppen. We volgen steeds de GR 78, die ons langs prachtige plaatsen leidt. Soms staan we stil om naar het zingen van onbekende vogels(althans voor ons) te luisteren, even later moeten we stoppen om naar het sjirpen van de krekels te luisteren.
Plots bevinden we ons in het oude Jougoslavië waar tijdens ons verblijf de krekels nooit ver weg waren.
Mijn moeder zaliger heeft me dikwijls gezegd "gij manneke, gij moet onze lieve heer bedanken op uw blote knieën", toen wist ik niet wat ze bedoelde, maar nu begrijp ik het des te meer. Als je hier in het midden van al deze pracht kunt lopen met iemand die je heel dierbaar is, dan moet je daar dankbaar voor zijn, want zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Terwijl we enkele kilometers voor dorp Asson in de berm naast de weg een rustpauze nemen cirkelen er plots ietwat zwarte vogels in de lucht. Volgens mij gieren, maar niet volgens Mariette, die promt haar verrekijker boven haalt, of het nu gieren of buizerds zijn, we moeten verder. In Asson belanden we op het terras van een café - restaurant, hier wordt het probleem van de gier opgelost. De potron verteld ons vakkundig dat men het verschil van de gier en de buizerd ziet aan de vleugels, want inderdaad in de verte vliegt een gier zoekend naar een kreng van een wild dier of een koe, terwijl dichterbij een buizerd door de lucht zweeft. De patron is de vriendelijkheid zelve en helpt ons aan een adres voor de nacht (een voltreffer zou later blijken). Als dank nemen we hier ons middagmaal (kip met patatjes en sla). De kip is een kippetje, maar met de patatjes en het brood eten we toch ons buikje rond.
Het zicht op de besneeuwde bergen is prachtig en als ook de vlinders en de salamanders verschijnen zijn we de koning te rijk, na 15 km en 6 uur stappen komen we in Bruges aan. Ja je leest dit goed, ongeveer 2,5 km/u gemiddeld, maar wel genoten tegen 200 km/uur.
Na een slapeloze nacht van 4 uur was er belgerinkel om 02:15. Mariette kwam op het lumineuze idee om koffie te zetten, kwestie van wakker te worden of fit te geraken, want slapeloze nachten kunnen vermoeiend zijn.
Waarom ben ik in godsnaam toch zo zenuwachtig?
Als nonkel Patrick om 02:50 op de stoep staat zegt Mariette "3 uur is 3 uur, ik moet nog koffie drinken en schoenen aandoen !!"
Amaai ik besef nu al dat het aanpassen zal worden, maar ja ik heb ook tijd genoeg de volgende weken.
Wat is het prettig vertoeven op de high way 's morgens in de vroegte. Feilloos loods nonkel Patrick de wagen van tante Marleen langs de weinige trucks. Nog even onze juiste weg zoeken op de luchthaven om daarna te genieten van een Java koffie in een kartonnen beker, en zo gaan onze eerste een andere richting uit.
Als we later de daling naar Lourdes inzetten krijgen we uit het vliegtuig een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Plots besef ik dat we ergens over deze reus moeten geraken.
Een shuttlebus brengt ons voor 2 euro tot in Lourdes waar we op het infokantoor een stadsplan van Lourdes , een kaart tot in Sint-Jean-pied-de-port en een telefoonnr bekomen om een plaats te reserveren deze nacht, allemaal met de glimlach en gratis.
We zijn nog nooit in Lourdes geweest, en men had ons gewaarschuwd voor de comercie, maar wie hier enkel de commercie ziet heeft hier eigenlijk niets te zoeken. De vele zieken en of gehandicapte mensen die samen met hun vrijwilligers hier troost en hulp zoeken, dat is Lourdes.
Wij zelf hebben hier een aantal kaarsen gebrand en onze gedachten laten afdwalen naar hen die een specifieke wens hadden. Na een bezoek aan de kerk, de grot en het bijwonen van een openluchtmis, waar honderden zieke samen met hun begeleiders intens genieten van deze viering zijn wij op pad gegaan naar Bétharem. Na amper 500 m liepen we al de verkeerde richting uit.Smalle paadjes zijn altijd verleidelijk, maar op het einde van het paadje stonden 2 dames met een sleutel te zwaaien, met de vraag of wij het poortje wilde sluiten.Dit hebben we beleefd geweigerd, want we wisten niet of het de sleutel van de hemel of hellepoort was. Wijselijk op onze stappen terugkerend vonden we na enige honderden meters de juiste weg. Rechts van ons stroomde de gave du piau, links was de berm begroeid met alle soorten bloemen, zelf Mariette wist niet de namen van al deze prachtige bloeiers. Tot in Saint-Pé-de-Bigorre werden we vergezeld door de gave Du Piau, prachtige bloemen zonder namen, de koekoek en ontelbare andere muzikanten. Uiteindelijk kwamen we zonder ruzie maken aan in Bétharam, waar we nu op een terrasje van een goeie pint genieten.
Voor hen die het toch niet willen geloven, ik heb zelf mijn was gedaan en dit relaas geschreven. Tot morgen
