Wandelen is denken met de voeten.

Rommert Boonstra

Om te slapen heb je niet veel nodig, toen ik gisteren aankwam in de auberge , werd er mij een bed toe gewezen in een kamer met 2 Amerikanen. Zij hadden de kamer omgebouwd tot een droogkamer, draden gespannen van links naar rechts om toch maar hun kledij droog te krijgen. Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. Maar ik stelde hen vlug gerust, en vroeg of ik soms gebruik kon maken van hun droog installatie . Tussen de wasdraden heb ik geslapen als een roosje tot 7u ’s morgens. Om 8u stond ik starters klaar onder een bewolkte hemel, bij het verlaten van het dorp zag ik op de kerk 3 nesten van ooievaars, bevolkt met evenveel kinderen. Ik had deze morgen de gelegenheid om te ontbijten in de refuge , maar ben vertrokken met het idee om in het volgende dorp te ontbijten. Over een goed begaanbaar breed pad met niets anders dan graan om me heen verdwijnen de kilometers onder mijn voeten. Na een goed uur kom ik in Toscantos waar de enige bar de deur op slot houd. Geen koffie , geen croisant . Dit kan gebeuren op de camino, het volgende dorp zal mij wel beter ontvangen. De mooie vergezichten en fluitende vogels doen mij de knagende maag vergeten. In het volgende dorp lokt een mooi reclamebord de pelgrims naar een gesloten bar . Gelukkig heb ik van Mariette geleerd ga nooit op pad zonder zwarte chocolade. In Espinosa del Camino zet ik mij op een bank en doe mij te goed aan de chocolade. Over een brede veldweg gaat het nu verder naar het volgende dorp. Stillaan verdwijnen de graanvelden en maken plaats voor bossen. Steeds verder wandelend kom ik terecht in Villafromca Montes de Oca, en lokt de koffiegeur me naar de bar. Als ik even later het dorp verlaat is het onmiddellijk klimmen geblazen, met mooie vergezichten als beloning, tijdens de beklimming geraak ik in gesprek met een vrouw uit Montana, zij heeft 14jaar in Spanje gewerkt vroeger, maar is hier op de camino belandt door de film The way. Voor haar gaat het wat te steil en te snel , dus trek ik er maar alleen op uit. Even voor het monument voor de in 1936 doodgeschoten republikeinen tijdens de honger oorlog tref ik John een oud leeraar uit Ierland, met hem trek ik door de bossen verder tot in San Juan de Ortega waar we op een terras van een lekkere pint genieten. Even later komt ook Julie de dame uit Montana ons gezelschap houden, en een moeder en dochter uit Zuid Afrika . Met een Ier kan je beter niet aan een drankfestijn beginnen, dus ga ik met Julie veder naar Agés terwijl John op het busje wacht dat hem komt ophalen om naar zijn slaapplaats te brengen. De avond breng ik door met Julie in de plaatselijke bar, waar het pelgrims menu best lekker is.

Tot morgen Julien.    

12-06-2014 om 16:17 geschreven door Julien & Mariette  

Het belangrijkste doel , is het nu.

Leo Tolstoy

Toen ik gisteren in Santa Domingo aankwam , had Mariette haar beslissing al genomen. We hebben samen een mooie weg afgelegd, maar de pijn minderde niet, maar werd steeds erger, dus deze beslissing was de enige juiste. Onze kinderen en schoonkinderen werden in actie gezet, en binnen de kortste tijd had Mariette een elektronisch ticket , richting thuis land. Bedankt allemaal. Nadat we tickets voor de bus naar Bilbao in orde hadden gebracht, was er nog tijd om samen een bezoek te brengen aan de haan in zijn kathedraal. De kunstschatten in deze kathedraal zijn van onschatbare waarde denken we. Maar de haan zweeg in alle talen. Het was net alsof hij wilde zeggen , ik leef met jullie mee. De verbinding met Bilbao is er een met veel wachttijden. Als we om 20u30 op de luchthaven aankomen blijkt het hotel dat we voorzien hadden volzet te zijn, maar geen nood , de vriendelijke hostessen zorgen er voor dat we een onderkomen voor de nacht vinden , met pendeldienst en al. In het hotel wacht een goedlachse receptioniste ons op. Via haar hulp kan onze zoon Tom, de reservering voor de vlucht van Mariette door mailen. Na een dag vol emoties liggen we om middernacht eindelijk in ons bed. De nacht was kort maar bij mij wilde de slaap niet langs komen. Voor we op de pendelbus stappen smorgens moet ik Mariette nog een ding beloven , zij wil dat ik haar steen samen met die van mij bij het Crus de Ferro neerleg. De krop in de keel wordt dikker, maar onze stenen zullen er samen geraken. In de luchthaven verloopt alles naar wens, en gaan we met een dikke knuffel en kus ieder onze eigen weg. De tranen waren voor later. Terwijl Mariette reeds in de lucht hing, vanaf 9u zit ik op mijn bus te wachten welke voorzien is voor 10u. Stipt op tijd vertrekt de bus door een druilige regen richting  Haro, daar heb ik 10minuten om een ticket te nemen naar Santa Domingo de la Calzada  waar ik aankwam in de gietende regen. De overdekte opstapplaats stond vol met pelgrims die de regen niet wilde trotseren, en een drogere manier zochten om op hun slaapplaats te geraken. De bus zat dan ook meteen vol. Ik daarentegen stapte af en trok mijn regen jas en broek aan , ook voor mijn goede vriend de rugzak . Met mijn fototoestel veilig opgeborgen (geen enkele foto genomen vandaag ) begin ik aan mijn tocht naar Bolorado dat 23km verder ligt. Mijn hart do vreselijk pijn en de lage bewolking maken het er niet beter op. Maar net buiten de stad kom ik bik een Italiaanse pelgrim Pietro genaamd. Al Frans pratend stappen we de volgende 8km samen verder. Als ik mijn verhaal gedaan heb, probeert Pietro me op alle mogelijke manieren op te beuren. In Grañon na een bezoek aan de mooie Iglesia de san Juan Bautista scheiden onze wegen, maar niet zonder een hartelijk afscheid. We hopen echt om elkaar op de camino weer te vinden. Even verder laat ik de Rioja regio achter mij en beland in de regio Castilla Y  Leõn. Ik loop weer alleen door een golvend landschap dat enkel bestaat uit graanvelden. De mooie vergezichten in de regen en onder een zwaar wolkendek kunnen me vandaag niet bekoren. Nergens zijn nog er pelgrims te bespeuren, tot er plots uit het niets een vrouw voor me loopt, het gaat moeilijk . Als ik haar aan spreek blijkt ze uit California te komen. Samen stappen we al pratend tot aan het volgende dorp. Terwijl zij vermoeidheid vergeet , verdwijnt bij mij de hartepijn. We nemen afscheid met een stevige handdruk en de hoop elkaar terug te zien, twee mooie ontmoetingen op een dag dat ze echt nodig waren, de camino is niet alleen afscheid nemen , maar ook ontmoeten. Nu scheiden me alleen nog 9 eenzame km van mijn slaapplaats. De vermoeidheid steekt de kop op ,maar ik houd er een flink tempo op na en hoop dat ik deze avond nieuws krijg van Mariette, die onder tussen al thuis moet zijn. Ik vermoed dat er mij nog een paar moeilijke dagen te wachten staan, maar ik weet heel zeker dat het voor Mariette nog een paar procentjes erger zal zijn. Haar steen in mijn rugzak is geen last maar geeft mij de kracht om door te zetten. We komen hier allebei sterker uit, zeker weten.

Tot morgen , want dan gaan we verder Julien

10-06-2014 om 18:18 geschreven door Julien & Mariette  

De wereld gaat open voor wie langzaam gaat.

Anne  Hamacher

We zijn wel degelijk in Spanje, dus waren wij aangenaam verrast toen de gastvrouw ons aansprak in het Nederlands. Mariette is op karakter hier geraakt, na een verfrissende douche nestelen we ons aan de oever van de Rio Najarille op een terrasje , waar Mariette beslist om morgen met de bus verder te gaan. We slenteren nog door de stad en bezoeken de kerk, maar het gaat allemaal wat moeizaam. Na het avond eten genieten we nog wat in het park, en bestuderen de vissers die letterlijk in de rivier staan, en zo hun avond eten boven halen. Ondanks onze moeilijkheden hebben we toch een bevredigde nachtrust. Om 5u30 beginnen de eerste reeds ongeduldig aan hun slaapzak te prutsen , en 5minuten later staan ze naast hun bed. Om 6u begint zowat iedereen wakker te worden. Om 7u15 sta ik klaar om te vertrekken en wens Mariette een goede bus reis. Als ik goed 1km weg ben weet ik nog altijd niet wat ik vergeten ben, tot ik plots besef dat ik zonder wandelstokken op pad ben. Terug keren is de enige optie , gelukkig zijn nog niet alle pelgrims vertrokken want op dit uur gaat de deur voor niemand meer open, als een pelgrim buiten komt glip  ik naar binnen op zoek naar mijn lievelingen. Nog een laatste blik op de bruine rotsen waar vroeger mensen holen in kapten om er in te wonen , en dan verlaat ik deze toch enigszins verloederde stad, waar met nieuw bouw toch weer wat leven probeert in te blazen. Net voorbij de stad wandel ik over brede paden naar de hoogvlaktes van de Rioja Alta. Waar ik een mooi zicht krijg op de Pico de san Lorenzo, die niet meer met zijn hoofd in de wolken leeft. Van ver zie ik een pelgrim op me af komen, schuddend met zijn bovenlijf van links naar rechts. Als we elkaar kruisen spreek ik hem aan en vraag of hij van Santiago komt. Het blijkt een Fransman te zijn die de tegengestelde weg loopt omdat hij vorig jaar bij hem thuis is gestart. De arme man heeft al 3 dagen voet problemen en loopt met aan een voet een wandelschoen en de andere een sandaal, vandaar het felle schudden . Hij vreest er voor dat dit niet lang meer bol te houden is, en  zal stoppen .We wensen elkaar een bon camino en gaan ieder onze eigen weg. Er staan van in Najera kilometer palen langs de weg die na elke km de afstand aanduiden , dit is niet erg motiverend en ik hoop dat dit vlug stopt. Terwijl arbeiders volop bezig zijn om de wijngaarden te besproeien dwalen mijn gedachten af  naar Mariette en haar problemen. Maar desondanks geniet ik toch van de prachtige vergezichten, overal zie ik hier bevloeings kanalen in beton die de wijngaarden van het nodige water moeten voorzien. Zo lom ik langzaam in Azofra terecht waar ik in een bar geniet van koffie en een croisant. Na Azofra kom ik weer op een onverharde veldweg terecht , waar ik even halt hou bij het stenen Cruz de los Peregrinos uit de 16 de eeuw, diende in die tijd als wegwijzer en schandpaal. De zon komt nu door de wolken en het wordt heet. Dieper in het dal zie ik als maar meer landbouw verschijnen en verdwijnen de wijngaarden . Ik loop nog even langs de autostrade waarmee evenwijdig een waterloop is aangelegd die volledig begroeid is met witte bloemen een kunstmatige waterval gaf , dit alles een idyllische uitstraling, dit is echt genieten en als de weg slecht begaanbaar is nemen we dat er graag bij. Na Cirveña met haar golf terrein en honderde vakantie woningen(dit lijkt wel een spookstad) , bereik ik na nog eens 6km over een stijgend pad, bezaaid met klaprozen en gele bloemen Santo Domingo de la Calzado waar Mariette op me zit te wachten, met het nieuws dat ze naar huis wil. De rest is voor morgen.

Tot morgen Julien en Mariette.   

09-06-2014 om 21:02 geschreven door Julien & Mariette  

Wie langzaam loopt komt ver.

Gezegde uit Afrika.

Na een verkwikkende douche en een beetje eten trekken we toch weer het dorp in. Net op tijd om de processie te zien uittrekken. Met het beeld van de heilige maagd en kind wordt door 12 vrouwen door het dorp gedragen, eenmaal terug inde kerk worden de kleine kinderen vooraan verwacht voor een zegen. In dit prachtig kader is het goed toeven , maar voor een stempel van deze kerk zijn we hier op het verkeerde moment , want de kerk gids is nergens te bespeuren. We hebben tijd zat ,en hangen ergens op een terras de toerist uit. Voor 10 euro eten we nog een lekker 3 gangen menu , om daarna in onze slaapzak te deuken , tot de vroege vogels beginnen te bewegen. De bagage van Mariette laten we transporteren, we vertrekken in een ijzige koude wind, Spanje lijkt ons veraf . Net buiten het centrum komen we voorbij de Ermita de Santa Maria de Jesus. De mensen die hier hun laatste rustplaats vinden worden door een mooie Romaans portaal uit de 12 eeuw binnen gedragen . Maar daarna zijn ze ook voorgoed vergeten. Want hier in Spanje groeit enkel gras op uw buik, op geen enkel kerkhof is hier een bloemetje te zien. Even verder slaan we links een veldweg in, waar we voorbij een pelgrims kruis lopen tussen de wijngaarden, maar ons pad leidt ons richting autosnelweg die we een eindje volgen, tot we in Ventosa belanden waar het tijd is voor koffie. Na Ventosa wandelen we volledig tussen de wijnvelden, en onverharde wegen bezaaid met losliggende keien, die brengen ons naar het hoogste punt voor vandaag, de Alto de san Anton, waar we een mooi zicht krijgen op de Pico de San Lorenzo, die met zijn hoofd nog in de wolken zit, de Pangrudo en de Peñas de Mutete zijn wat lager en dus volledig zichtbaar. Van af nu gaat het langzaam  naar beneden over goed begaanbare wegen, en zover het oog rijkt wijngaarden, men ziet hier zeker nog toekomst in de wijnbouw, want vele jonge wijngaarden zijn hier onlangs aan geplant. Soms worden we door de wind verrast die onze neuzen volgooit met de vreemste aromas. Ergens op een paar rots blokken tussen de geurende kruiden nemen we rust om iets te eten. Als we even later aan de laatste kilometers beginnen komen we beneden uit aan de Rio Jalde , waar Mariette haar gekneusde enkel afkoelt in het ijskoude water. Om onze slaapplaats te bereiken moeten we door de voorstad van Najera trekken en dat geeft geen aangenaam gevoel. Maar als we de Rio Najarilla oversteken zien we rechts ons eindoel voor vandaag. Morgen zien we wel weer.

Tot morgen Julien en Mariette

07-06-2014 om 14:38 geschreven door Julien & Mariette  

Geen weg is te lang voor wie langzaam en zonder last voorwaarts gaat.

Jean de la Bruyeré.

Gisteren vonden we een onder komen in de gemeentelijke refuge, waar Mariette na een verkwikkende douche met haar voet inde fontein ging zitten. Tijdens de verkenning van de stad , waar noch de kathedraal nog een van de andere kerken geopend was kwamen Roger en José weer tegen. We hebben ons samen in een gezellige bar genesteld en gedronken en gegeten. Om 10 u sluit de gemeentelijke refuge, dus lieten we onze vrienden alleen naar het voetbal kijken, en zochten wij wijselijk ons bed op. Voor vandaag hebben we een korte etappe gepland ,(15 km) ende rugzak van Mariette laten we transporteren. Zo hopen we dat haar voet zal genezen, anders ziet het er niet goed uit. We vertrekken in een druilige regen door de stad, gele pijlen volgend en de aanwijzingen in het voetpad. Dez brengen ons door een nog slapende stad , naar het park San Miqeul . Hier is het drukker , wandelaars ,  joggers en wielertoeristen schudden hier de opgeladen stress van zich af. We vorderen langzaam , maar forceren heeft geen enkele zin. De violist die in Los Arcos een solo concert had gegeven komt ons voorbij gewandeld, hij wandeld met zij viool veilig opgeborgen op zijn rug tot in Finistere. Op bepaalde plaatsen zoals ook gisteren in Logroño geeft hij in de kerk een concert. Als we bij het stuwmeer Pantano de la Grajera belanden , vinden we het tijd worden voor een koffie en croisant . Later wandelen we verder langs de oever van het meer, die gedeeltelijk bebost is. We verlaten de oever en gaan verder over een langzaam stijgend pad bestaande uit asfalt , afwisselend  met steenslag. Op het einde van dit pad zit een man met lange witte haren en baard aan een kraampje met wat appels en prullaria . Marcelino Lobato El Pelegrino Pasante staat er boven zijn kraam. We nemen 2 appels voor een donativo prijs . Een mooie stempel in ons boekje is een mooie blijvende herinnering aan deze man. We trekken verder door de wijngaarden van de Rioga , want vanaf Logroño zijn we in de Rioga zone belandt. In de verte verschijnt Navarette aan de horizon. Het is amper 13 u als we voor de herberg staan, maar de deur zwaait onmiddellijk open en we worden door vriendelijke mensen uitgenodigd om binnen te komen. Rusten en herstellen is de boodschap en we hopen met een paar korte etappes door deze moeilijke perioden te komen. Tot morgen Julien en Mariette

05-06-2014 om 10:31 geschreven door Julien & Mariette  

Op vele wegen kun je je zelf kwijt raken,

Alleen op die van jou vind je jezelf.

Ik ben deze morgen heel vroeg en allen vertrokken. Mariette neemt vandaag nog een de bus. Ik verlaat Los Arcos over een licht golvende weg , waar graanvelden , kleine wijngaarden en troosteloze olijfbomen elkaar afwisselen en houden me onder een mooi wolkendek gezelschap. Alleen vetrokken wil zeggen zonder Mariette, voor en achter mij lopen ook vroege vogels. Als ik de stad Sansol nader veranderd de verharde weg in een asfalt lint en is er enkel nog landbouw . In Sansol lonkt de bar en kan ik de verleiding niet weerstaan. Ik zet me bij een andere pelgrim aan tafel, al snel raken we aan de praat en kom ik te weten dat mijn tafel genoot uit Canada komt, en dat zijn rugzak vandaag zijn beste vriend niet is . Misschien moeten we wisselen van rugzak want die van mij doet zijn best om mij kwaad te krijgen. Ik heb in de bar de inhoud van mijn rugzak nog eens herschikt , en in hoogte gewijzigd. Na de koffie pauze verlaat ik Sansol door de hoofdweg  over te steken en te belanden op een steil dalend geplaveid pad. Nog even en de camino kan je lopen op hakken. Eenmaal beneden sta ik voor een gerestaureerde(nieuwe ) brug, over de Rio Linares  , gesponserd door de Europese gemeenschap. Via deze brug kom ik in Torres del Rio . Waar ik buiten het dorp over een brede weg in dolomiet loop. Hier loop ik een eindje op met een Amerikaanse uit California. Ik heb Mariette moeten achter laten vertel ik haar , maar ook zij heeft haar vriend niet kunnen bijhouden . Maar wel om een andere reden, ze had gisteren avond te lang en te dicht bij de wijnfles gezeten. Ik deponeer haar beneden als een gentelman bij haar vriend, en ga alleen verder over een steil geplaveid pad dat over gaat in een smal dolomieten pad slingerend tussen geurende bloemen struiken. Met mijn neus vol heerlijke bloemen geur zie ik het landschap veranderen in een dor golvende plaat. Dorre  heide planten met hier en daar een klein bos of wijngaard geven het landschap toch nog een beetje kleur. En toch bloeit er hier en daar een voor mij onbekende bloem. Hoewel de zon volop schijnt is het hier boven koud. In de verte al dalend zie ik de man met de draed locks , op teenslippers en met rugzak trekt hij hier door deze bergachtige streek. Ik ben nu zo wat half weg mijn tocht en zet mij op een rots blok om de innerlijke mens te versterken. Plots hoor ik achter mij Nederlands praten Roger en José hebben me ingehaald en zullen ook in Logroño overnachten. Als ik verder ga, zie ik het landschap veranderen in een vruchtbare landbouw zone. Zelf loop ik langs geurende struiken waar bijen en vlinders zich te goed doen aan de nectar van de vele bloemen. Even later beland ik in Vianen, waar ik even moet zoeken naar de juiste richting. Een plaatselijke schone gidst me vakkundig tot aan de prachtige kerk, bij het afscheid wenst ze me een bon camino en voor Mariette een snelle beterschap. In Vianen lonken weer vele bars maar deze maal weet ik aan de verleiding te weerstaan . Ik wil zo snel mogelijk in Logroño zijn. Nog 6 km scheiden mij van Mariette, eerst over een breed met stenen en schapen keutels bezaaid pad, dat aan weerszijde een troosteloze  distelvlakte moet dulden ,beland ik via een houten brug aan de andere zijde van de hoofd weg. Een asfalt pad brengt me uiteindelijk in Logroño. De laatste 3 a 4 km wegen zwaar , en de trappen van de brug om over de Rio Ehro te gaan waren er bijna te veel aan.

Tot morgen Julien en Mariette  

04-06-2014 om 16:51 geschreven door Julien & Mariette  

Of je nu haast of langzaam gaat , de weg voor je , blijft altijd dezelfde.

Gezegde uit China.

We hadden ons op onze rustdag in Los Arcos verheugd. 2 jaar geleden werd ik hier met open armen onthaald. Misschien hadden we te veel verwacht . Maar het gezegde van onze Vlaamse  genootschap voor een betere tocht was hier niet op zijn plaats. Gelukkig had ons verplicht verblijf ook een goede keerzijde , want op onze tweede dag kwam José en Roger die we leerden kennen in Lourdes binnen gewaaid. We hebben er een gezellige avond van gemaakt door samen te gaan eten en naar de mis te gaan.

Tot morgen Julien en Mariette.

04-06-2014 om 14:29 geschreven door Julien & Mariette  

Men moet de dingen de tijd gunnen om zich aan ons voor te stellen, en dingen zijn nooit gehaast.

Libert van der Kerken

Gisteren hebben we onderdak gevonden  een mooie prive auberge . Met maximum 5 personen op een kamer . Wij hadden het gezelschap van 2 dames uit Japan en een man met een mank been en draed lokx nationaliteit is ons onbekend . Maar toch mist dit onderkomen een ziel. Al de rest is wel aanwezig tot massagestoel toe. Onze jonge Japanse dames waren flinke snurkers en voor 6u deze morgen waren ze al actief. Wij zijn om 7u15 vertrokken richting Estella Lizarra over mooie veldwegen door het dal van de Rio Ega .Aan onze linker zijde ligt in de verte de Ermita de San Miquel (10 eeuw ) ooit behoorde ze tot een klooster. Mariette neemt op deze mooie veldweg tussen de vogelgeluiden en het rumoer van de autostrade de moedige beslissing om vanuit Estella de bus te nemen tot in Los Arcos . Als we in Estella aankomen en de weg naar het busstation , is er een veiligheidsagent  zo vriendelijk met ons mee te wandelen. In het aanpalende cafe hebben we hem dan ook op een koffie getrakteerd. Mariette is al een grote meid, ze blijft alleen achter in het station om naar Los Arcos te gaan. Ik zelf laat de rokende schoorsteen van een fabriek achter mij en vertrek richting  Irache , waar ik dit maal toch een beetje wijn uit de fontein hoop te bekomen. Al van ver is het klooster van Irache te onderscheiden met zijn wijngaarden. Over een slalle goed begaan bare wegen word ik omringd door graanvelden en wijngaarden. Toen we deze morgen vertrokken was de zon al van de partij, maar nu heeft ze me helemaal in de steek gelaten, en de dreigende wolken hangen tussen de bergen. Een koude wind doet me soms twijfelen of ik wel in Spanje ben, maar als ik de wijnfontein nader beland ik weer met 2 voeten op de grond. Er staan reeds enkele pelgrims aan te schuiven om toch een paar druppels uit de fontein te krijgen. Zo ook de jonge vader met zijn zoontje van ongeveer 10 jaar op weg is naar camino. Als het zoontje een paar druppels wijn in zijn schelp bemachtigd steekt hij ze in de hoogte richting hemel en roept voor u mama. Nu pas besef waarom vader en zoon onderweg zijn. We hebben ze reeds een paar maal ontmoet en zeiden dan wel eens tegen elkaar het zal vakantie zijn. Maar nu weet ik beter, deze les is veel belangrijker dan gelijk welke leraar geven kan. Met een krop in de keel wandel ik verder naar het klooster het Monesterio de Santa Maria la Real de Irache, een van de oudste kerkelijke instellingen van Navarra. Maar dringend aan restauratie toe, gans het gebouw straalt een vervallen staat uit, enkel de wijngaarden liggen er verzorgd bij  . Vanaf het klooster ga ik langs wijn en graanvelden, over een heuvelend landschap? Nog een geluk dat het bewolkt is, want hier is geen schaduw te vinden. In Villamayor de Monjardin wil ik een koffie drinken maar het is er zo druk dat ik stilletjes door ga. Volgens mijn gids zal ik de volgende 12 km geen mogelijkheid hebben om te drinken of eten te vinden. Ik wandel verder over brede wegen waarvan ik vermoed dat de Europese gemeenschap hier heel wat van onze centen aan spendeert. Wandelend tussen graanvelden en weiden waar het hooi ligt te drogen en te wachten tot het binnengehaald wordt, zie ik een bordje verschijnen met (eten en drinken op 3 km ). Een slimme Spanjaard heeft hier een mobiele bar geinstaleerd , alles is hier verkrijgbaar  en te koop , en het is drukte van jewelste. Zelf neem ik hier een broodje met kaas en een koffie, om de laatste kilometers te overbruggen. Het was vandaag mijn dagje niet, zonder Mariette, was het weer wennen, en die rugzak was zeker mijn bondgenoot niet vandaag. Maar eenmaal in Los Arcos wist ik mij verzekerd van een slaapplaats . Mariette was goed aangekomen en lag te rusten, en een voet massage later op de avond was een mooi vooruitzicht voor haar. Een douche beurt later stond ik in de prachtige kerk Iglesia de Santa Maria. Een ongelooflijke pracht komt hier op mij afgestormd ,in deze kerk brand ik een kaarsje voor onszelf en nog eentje voor iedereen waar voor nooit iemand een brand. Om 18 u vind in deze kerk een concert plaats van een jonge violist die ook op de camino wandeld. Hier voor loopt de kerk al vlug vol , vol bewondering luister ik naar deze mooie muziek van Bach en andere grootheden. Spijtig dat Mariette dit alles moet missen, maar rusten is nu belangrijker. Morgen staat er een rustdag op het programma.

Tot morgen Julien en Mariette.

04-06-2014 om 14:14 geschreven door Julien & Mariette  

De hectiek van de dag afleggen, de gedachten loslaten, niets doen , wat een genot.

Ursula Kohaupt

In Obamos hadden we gisteren een goed onder komen in een gemeentelijke refuge. Met 12 personen op een mooie zaal voor minimum 3o personen dus  plaats zat. S`avonds zaten we in de plaatselijke bar aan tafel met een jong meisje uit Ohaio 2 personen , een dame en een heer uit Firense een half Duits Italiaanse dame die dienst deed als tolk en een stel Duitsland. Tijdens het avond eten hadden we een leuk gesprek over het lopen van de camino, een prachtige avond beleefd, we hopen allen om elkaar nog eens tegen te komen op weg naar Compostella. We zijn gisteren te laat gaan slapen, en dus was er niets voorbereid om deze morgen te vertrekken, gelukkig lagen we allemaal over de zaal verspreid ,en konden we inpakken zonder iemand te storen. Om 7u15 stonden we ver trekkens klaar onder een regenachtig wolkendek. Obamos verlaten is niet moeilijk en net buiten het dorp lopen we voorbij goed onder houden volkstuintjes , overal liggen bewaterings leidingen, om tijdens de droogste periode de tuintjes te bevloeien met water uit de rivier.Als we even later Puenta la Reina bereiken blijven de eerste twee kerkdeuren voor ons gesloten. Bij de derde hebben we meer geluk, in deze kerk is er een mis bezig, stilletjes zetten we ons op een bank om samen met 3 zusters 2 jonge en een heel oudere ,en nog 2parochianen de dienst bij te wonen. Na de mis was er even tijd om wat fotos te nemen van dit prachtig interieur , want de deur gaat onherroepelijk op slot. Bij de bakker gaan we eerst ontbijten alvorens de beroemde brug over te steken. Hier in Puenta la Reina zien we hoog op een oude fabrieksschouw ons eerste ooievaarsnest . Eenmaal over de brug ligt er weer een stuk geschiedenis achter ons? En belanden we op een smal pad dat even later over gaat op een brede steil stijgend pad, hier cirkelen boven onze hoofden meer dan 20 arenden, Mariette slaagt er in om een 3 tal op de gevoelige plaat vast te leggen. Een man uit Misouri spreekt ons aan terwijl hij de een na de andere foto neemt van het landschap (bergachtig) Een felle wind met bloemengeur die onze neuzen binnendringt drijft ons verder de berg op. Net voor de top worden we tegen gehouden door een prachtig  gratis fluitconcert , gegeven door ons onbekende vogels. Als we achter ons kijken krijgen we een fantastisch vergezicht waar we stil van worden, recht voor ons ligt de autostrade afgeschermd met een hoge afrastering waar honderden kruisjes zijn ingevlochten door voorbij trekkende pelgrims (kruisjes van houten takjes). Op weg naar Cirauqui verschijnen wijnvelden en eeuwen oude olijfboomgaarden . We lopen over een smal kronkelend pad langs rozenbottels en wilde geraniums . Een oudere Spanjaard op zoek naar carakollen wenst ons een bon camino , en zo belanden we in Lorca waar we genieten van vers geperst appelsiensap. Mariette begint meer last te krijgen van haar voet , en een dokters bezoek dringt zich op . In Villatuerta zit de tocht erop, en raad plegen we een dokter. Er is niets ernstig aan de hand volgens deze geleerde mijnheer .Een verband en ontstekende zalf moet voldoende zijn, we zullen zien .

Tot morgen Julien en Mariette   

03-06-2014 om 15:11 geschreven door Julien & Mariette  

Treed dat wat op je weg komt niet tegemoet met angst , maar met hoop.

Francois deSales

Pamplona is een mooie propere stad, met een prachtige kathedraal vol kunstschatten . Maar Mariette had platte rust en daar ik in 2012 reeds in de kathedraal was bezoek ik nu de vele andere kerken  en oude gebouwen . Maar al de kerken waren gesloten , waarschijnlijk om de kathedraal geen concerentie aan te doen want daar is de inkom betalend. Om Mariette toch een beetje te laten genieten van Pamplona gingen we eten in het zeer bekende Iruña  cafe , voor een klein beetje meer als het pelgrims menu werden we hier in de watten gelegd. De toeristen lopen hier zomaar in en uit om fotos te nemen van het interieur . En wij , wij wanen ons hier in het voorportaal  van de hemel. Deze stad is zeker nog een bezoek waard. We sliepen in de refuge  Iglesia de Jesùs  Maria vlakbij de kathedraal . Samen met nog 118 pelgrims waaronder 2 Belgische fietsers (een echtpaar ) die ik fel discuterend  aantrof aan de kathedraal. Zij wilde hier niet slapen samen met zoveel personen, hij grommelde maar wat , maar nam ook geen beslissing, uiteindelijk vertrokken zij met de fiets aan de hand discuterend verder de stad in; om uiteindelijk in de herberg met 120 mensen te belanden. Als we ze deze morgen aanspraken was alles best meegevallen. Zo zie je maar , wie het onbekende nooit probeert heeft op het einde van zijn leven niets geleerd, een wijsheid van Julien. Pamplona verlaten is zeer gemakkelijk , maar voor Mariette ging het deze morgen toch nog wat moeizaam . We lopen langs het prachtige stadspark met eeuwen oude bomen en volgen de gele pijlen en markeringen in het voetpad. We zijn deze morgen vertrokken op enkele stukjes  chocolade . Dus is het uitkijken om een winkel te vinden. Nadat we over de prachtig onderhouden terreinen van de universiteit van Navarra gelopen zijn verschijnt het dorp Cizur Menor waar we een broodje en enkele bananen kopen. Gezeten op een bank in het park genieten we van een welverdiend ontbijt. Even later loopik verder met een Canadees ,hij is ook op enkele stapdagen van Saint-Jaen vertrokken. En nu is hij reeds bezig met de voorbereiding om volgende maal in Le Pluy te vertrekken. Mariette volgt een beetje achter op en dus maak mijn Canadese stapper er op attent dat ik op haar wacht en we de volgende maal zullen verder praten . Een half uur na het verlaten van Cizur- Menor draaien we links een veldweggetje op . Van af hier is het stijgen tot op de Alto-Del-Perdon, maar wat een weelde. Velden met bonen, erwten rechts van ons , graan dat reeds langzaam een gele kleur krijgt links van ons. Donker tot zwarte wolken worden door de sterke wind links van ons voort gejaagd. Het graan op zich wil precies vluchten, voor de wind, het buigt zich voorover woest trekkend aan hun wortels. Maar de zware vruchtbare grond houd het ter plaatse. Het graan dat nog groen is veranderd door de wind duizend maal van kleur. Alsof een fel stijgend pad nog niet genoeg van ons eist , blaast de wind soms zo krachtig dat we moeilijk op het smalle pad kunnen blijven. Gelukkig beschermen hoge doornige hagen ons op de meeste plaatsen. Als we op een tussen hoogte komen vinden we een aandenken aan een Belg , die hier het leven liet op zijn tocht naar Compostella. De windmolens op de flanken van de Alto-Del-Perdon komen in zicht, terwijl wij verder lopen op ons stijgend pad , vergezeld van bloeiende bloemen in alle mogelijke kleuren, vergezichten om van te duizelen en wind die we liever in de rug hadden. Bij het binnen komen van Zariquigui bezoeken we de prachtige kerk en nemen we even rust. Dit prachtige kerkje staat in geen enkele gids vermeld, dus lopen de meeste pelgrims hier ook aan voorbij. In de bar in het dorp schuiven we aan bij een persoon die zijn dagboek aan het eten geven is. Iedereen op de camino maakt graag een praatje dus zijn we snel vertrokken voor een leuke babbel .Ik loop vanaf gisteren met extra gewicht , en dat laat zich voelen. Hier in de bar herschik ik het gewicht van mijn rugzak, en wat een opluchting bij het vertrek , ik zeg tegen Mariette ge moogt gerust nog wat overladen, mijn rugzak weegt precies niets meer. Nu word ik plots ongerust en keer op mijn stappen terug om te kijken of ik toch niets ben  vergeten in de bar. Na deze tussenstop komt de Alto-del-Perdon wel snel dichter bij. Tussen overwegend gele bloeiende lage struiken waar tussen wilde citroen tijm zijn best doet om zich van zijn beste zijde te laten zien. Ruiken we aan de kamperfoelie en de rozebottels die volop in bloei staat. Tijdens de laatste 100m naar de col staat de wind pal op kop , maar eenmaal boven weten we niet waar eerst moeten kijken . Prachtige vergezichten van dorpjes waar donkere wolken over drijven. Velden bezaait met geel bloeiend koolzaad . Op de Alto del Perdon  trotseren de stalen pelgrims zonder verpinken de sterke wind. De afdaling is niet zonder gevaar het sterk dalend pad ligt bezaait met losse keien en dat terwijl zoveel verschillende bloemsoorten  voor onze aandacht schreeuwen . Ergens half weg de afdaling eten we ons laatste brood op , even later zet er een dame zich naast mij op de bank. Met een zucht laat ze haar rugzak rusten op de bank. Ik kan het niet laten om haar aan te spreken. Ze blijkt uit Californié te komen, als ik opmerk dat haar rugzak er nog al zwaar uit ziet zegt ze dat is ook zo maar als dame ze is goed voorzien van ringen en make up heb ik dan ook wel wat nodig, en mijn haardroger weegt nogal wat, en zonder kan ik niet, want mijn haar heeft 2u nodig om in de wind te drogen. Ieder zijn plezier denk ik dan maar en laat de dame aan haar afdaling verder doen .Tijdens onze afdaling valt het ons op dat het graan hier wel heel erg kort is , de klaprozen steken er zelfs boven uit. Verder naar beneden zien we bomen met voor ons onbekende vruchten ook enkele Engels sprekende  pelgrims  kennen deze vruchten niet. Ik pluk er enkele af en zeg tegen Mariette ik zal dat in het dorp wel eens oplossen . Als we beneden in Uterga een man tegen komen maak ik weer gebruik van mijn nieuwe taal, mensen wat een luxe, in een mum van tijd komen we te weten dat deze vrucht Almandro is .Amandelen in onze taal, fier als een gieter wandel ik verder , met het beetje Spaans dat ik reeds geleerd heb komen we toch veel te weten. In Uterga drinken we koffie om daarna verder af te dalen naar Obamos waar ik nu in een bar ben met een glaasje wijn terwijl Mariette haar voet laat rusten , dit verslag aan het  schrijven ben.

Tot morgen Julien en Mariette

02-06-2014 om 19:45 geschreven door Julien & Mariette  

In elke mens zit zon . Je hoeft die allen maar te laten schijnen.

Socrates

Ik wil eerst eens vermelden dat  sinds we in Lourdes zijn vertrokken bijna altijd door het Baskenland hebben gewandeld.  Een fier volk , de echte Basken wonen da ook  in witte huizen met donker rode luiken, terwijl de mannen niet buiten komen zonder hun zwarte barret. Toen we gisteren in de gemeentelijke refuge  aankwamen en Mariette even later het interieur aanschouwde zei ze dan geef ik toch liever wat meer geld uit de volgende maal . Ja antwoordde ik maar dan verlies je wel het echte gevoel van de camino. We werden gehuisvest met 3 Italianen en die wisten de stemming er in te brengen. Na een douche en het dagelijkse wasje  , trokken we richting restaurant om ons eten te bestellen. Om stipt 7u zaten we aan tafel met een jonge man uit Toronto en een echtpaar ergens uit  Amerika. Ook al is mijn kennis van de  Engelse taal gebrekkig aan conversatie was er geen gebrek. Onze Italiaanse kamergenoten animeerden aan  een andere tafel  het hele gezelschap. Nu begreep Mariette wat het is de camino te lopen, terug keren tot het essentiele en zienwat er gebeurt. Het was een onvergetelijke en onbetaalbare avond. Een kleine fout die we in de toekomst niet meer zullen maken is namelijk , vergeet uw fototoestel niet als je s’avonds buiten komt. Om 7u30 moet iedereen buiten zijn, toilet gemaakt of niet, dus om 6u gaan onze ogen open en start het dagelijks ritueel , alles opruimen, inpakken en tweemaal nakijken want terug keren om iets op te halen staat niet op het programma. Een droog stokbrood en een stukje zwarte chocolade moet volstaan om ons recht te houden tot aan de eerste bar. We keren terug over de brug van de Arre een smal bospad voert ons steil omhoog  langs bloeiende rozenbottel struiken waar geen einde eind lijkt te komen. Diep onder ons stroomt , denken we de Arre. Soms lijkt het alsof we door een tunnel van rozenbottels lopen, terwijl er links en rechts voor ons onbekende bloemen bloeien. Voor ons op een smalle weg ligt er een zakje met een banaan en zonnecreme in. Zoals het  een goede pelgrim  betaamt nemen we het mee verder. Als we in Anchoriz de Arre weer oversteken verschijnt er een bar met een mooi terras. Het terras is reeds goed bevolkt en als ik met ons gevonden zakje rond ga is het snel weer bij de rechtmatige eigenaar, een van de Italianen die gisteren met ons de kamer deelde . Na de nodige rust pauze trekken we verder Zabaldika, hier splitst de camino. Recht door  gaat rechtstreeks naar Trinidad de Arre, wij echter nemen het pad rechts dat ons naar de prachtige kerk van Estaban voert. Na dit pareltje te hebben bezocht , wandelen we verder met 2 dames uit Montreal. Zij hebben ook 2 dagen op de wonder mooie Vie des  Piémonts gelopen richting Saint-Jaen-De-Port om dan daar de Pireneeén over te steken. Na ons bezoek aan het kerkje worden we nog beloond door de pracht van vele , variérend van wit naar paars. Als we in Trinidat-de-Arre aanbelanden begint onze maag behoorlijk op te spelen . Na een broodje en een lekkere koffie , stappen verder richting Pamplona. De natuur rondom ons verdwijnt en  maakt plaats voor snelwegen en industrie, Pamplona wordt onze overnachting plaats, want Mariette haar enkel begint tegen te werken. Na de nodige formaliteiten  in de refuge en een flinke wasbeurt trek ik alleen de stad in. Mariette geef ik verplicht platte rust want we zijn er nog lang niet. Een beetje verloren loop ik zonder mijn maatje doelloos door deze mooie stad met zijn vele kerken en oude gebouwen. Nu en dan probeer ik met het Spaans dat ik reeds geleerd heb toch een praatje te maken , het zal wel niet allemaal perfect zijn , maar toch, ik ben een beetje fier op mezelf. Van op een prachtig terras in Pamplona de groetjes en tot morgen

Julien en Mariette

01-06-2014 om 20:21 geschreven door Julien & Mariette  

Van tijd tot tijd moeten we een pauze inlassen en wachten  tot onze ziel ons heeft ingehaald.

Indiaanse  wijsheid.

De refuge in Roncevalles is super de luxe .Geen stapelbedden en op de derde verdieping max.2 bedden gescheiden door een wand. Alles is voorhanden wasmachines, droogkast , aotomaten met voedsel , kortom aan alles is gedacht. Als we opgefrist zijn trekken we naar het plein met de kerk , er zijn 2 restaurants , uit meer bestaat Roncevalles niet . Als we de kerkdeur  openen is de dienst al bezig , en er is werkelijk  geen cm. plaats meer .Het is al de tweede maal dat ik deze dienst misloop. Maar het zangkoor  na de mis heeft veel goed gemaakt, hiervoor vinden we nog wel een plaatsje. Eten reserveren in het Spaans  gaat vlot met dank aan de leraren Spaans Kamiel en Léander  in het diensten centrum van Tessenderlo.  We deelden de tafel met een Braziliaan een Engelsman van 75j een dame van Combodja en haar Zwitserse partner. De braziliaan sprak enkel Portugees  en een paar woorden Engels , maar toch kwamen we te weten dat Brugge , Gent , Antwerpen en Brussel in Belgie had bezocht. Brugge was  het mooiste  ,  de Belgische chocolade en het bier Stella Artois was max. Met Duits , Engels , Spaans en wat Portugees viel het gesprek nooit stil. Wij waren bij het aankomen in Roncevalles doodop , ons respect voor de Engelsman steeg met de minuut. Het pelgrims menu bestaat uit een pasta als voorgerecht en een forel als hoofdschotel , en een yoghurt als nagerecht ging er vlot in. Als om 6u deze morgen de lichten aan gaan en een Nederlandse stem goede morgen wenste voelde ik geen vermoeidheid meer. Mariette opende haar ogen en ik zag dat het goed was. Om 7u stonden we buiten klaar om de 27km lange tocht aan te vangen. Zonder ontbijt  (een stukje chocolade en een halve appel) gaan we over een verhard pad op zoek naar het volgende dorp Auritz genoemd. Hier kopen we in een bar ons ontbijt om daarna rechts af tussen de weilanden en boerderijen in het bos te verdwijnen. Een Amerikaanse dame wil kost wat kost met een boer op de foto. Misschien een idee voor een nieuw tv. Programma Dame zoekt boer. Met links en rechts van ons de bergen wandelen we samen met andere pelgrims al keuvelend verder. Verder voor ons loopt een jonge Amerikaanse de rugzak helemaal scheef  op de rug en op wandelsandalen . Rust wordt ons ook vandaag niet gegund steil naar omhoog  gaat het richting Alto De Mezkiritz. Tot op dit  punt vonden we het behoorlijk koud , maar hier gaat de fleece  uit en de zonnehoed komt uit de rugzak. Koeien lopen hier los door de smalle straten om de gras bermen af te grazen . In het volgende dorpje wordt onze mond voorraad aangevuld, om daarna weer over smalle met stenen bezaaide wegen verder te trekken. Soms lopen we door een kathedraal  van eeuwen oude buxusstruiken (bomen) deze zijn beschermd. Ik heb me laten vertellen dat voor deze houtsoort veel geld wordt betaald door beeldhouwers. Soms veranderd ons bospad in een geplaveid pad waarscheinlijk goed bedoeld maar zeker geen plezier voor onze voeten. De ene berg is nog maar net verteerd als de Alto De Erro voor onze voeten wordt geschoven . Voor ons loopt een Japanner met een grote rugzak waar aan wel 6 plastic zakjes hangen te  bengelen en aan zijn nek torst hij ook nog de nodige foto apparaten. Onze neuzen worden regelmatig gevuld met de geur van meidoorn en ons onbekende gele bloemen. Als we na ons middagmaal dat we gebruiken op een zeldzake open plaats in het bos , begint Mariette haar enkel tegen te spreken? Maar met een enkelverband en de nodige rust wandelen we weeral verder. In Zubiri lassen we nog een laatste rustpauze in om daarna over een afvalterrein van een oude magnesium fabriek verder te trekken nog 5km scheiden ons van onze slaapplaats. Door prachtige holle wegen komen we in Larrasoana aan . We delen een kamer met 3 Italiaanse vrolijke jonge mannen.

Tot morgen Julien en Mariette

01-06-2014 om 13:07 geschreven door Julien & Mariette  

Loop langzaam en je vindt altijd weer je zelf terug

Gezegde uit Arabiê

Als we gisteren in Saint-Jaen-Pied-De Port aankwamen was het nog vrij rustig . In het pelgrims kantoor worden we vriendelijk geholpen , en worden we van de nodige documenten voorzien om in de pelgrimsherberg te overnachten. Voor Mariette is dit de eerste keer dat ze zal slapen met meerdere pelgrims. Als we geinstaleerd zijn  trekken we de stad in om inkopen te doen, en zoeken een restaurant waar ze pelgrims menu aanbieden en zetten ons op het terras. Om 18u30 beginnen er bus ladingen pelgrims aan te komen, de meeste vertrekken dan ook hier. Ze komen van over de hele wereld , uitgezonderd 3 landen. Alle andere  waren in 2013 hier vertegenwoordigd. Boven de deur van een pelgrimsherberg zou de volgende spreuk moeten hangen. Welkom in het rijk van de snurkers!! Enkel toegelaten  voor de goedhartigen !! Ik heb deze nacht weinig of niets geslapen door een chinese hard snurker. Als ik dit aan Mariette vertel zegt ze ik heb niks gehoord , ik gebruik oordopjes. Dit kan ik niet geloven want ik heb dezelfde dopjes. En dan bekent ze dat ze een half slaappilletje heeft genomen, zo gaat het ook  natuurlijk Om 5u begint de chinees al te bewegen en rumoer te maken in zijn rugzak. Even later begint iedereen zijn voorbeeld te volgen en om 6u30 zitten we reeds aan het ontbijt. Om 7u starten we om naar Spanje te vertrekken een oversteek door de pireneeén van minimum 8u stijgen en dalen. Net buiten de stad gaat het steil omhoog over een breed asfalt pad. Het is de kunst niet te forceren; als het pad smaller wordt zien we in de verte de zon opkomen boven de bergen, een wondermooi zicht. Wwe volgen nu de GR65 of de pelgrims die voor ons lopen, al snel komen we aan een refuge Honto waar ook veel pelgrims overnachten om van hier uit te starten. Voor en achter ons lopen nu pelgrims, maar storen doet het niet. Iedere meter moeten we stijgen en achter iedere bocht komen andere vergezichten  tevoorschijn. Na enkele uren komen we aan de laatste refuge op Franse bodem , de refuge D’orisson. Hier nemen we een rustpauze met koffie en eten een stuk stokbrood met kaas. Naast ons zitten vrouwen eentje van Virginia en eentje van Alabama, alle talen worden hier door elkaar  gesproken . Als we verder gaan ontwaren we steenarend gezeten op een rotsblok, ik denk dat hij zijn jachtterrein overschoud, wat een prachtige vogel. Gelukkig hoeven we geen filmrolletjes meer mee te nemen want Mariette weet van geen ophouden, alles moet worden vast gelegd. De steenarenden nemen weer bezit van het luchtruim en cirkelen boven de kudde langharigen Manech schapen, die hier samen lopen met de half wilde paarden. Mariette krijgt niet genoeg van het landschap, het enige minpunt is de smalle asfalt weg die mee omhoog slingert , maar je hoeft er niet over te lopen. Als  we aan het Maria beeld Vierge-de-Biakurri komen is het tijd om onze mondvoorraad weer aan te spreken. Het wordt een lange pauze, want er wachten ons nog lange en zware kilometers, we trekken richting Col –de Bentante en komen aan de beroemde Roeland fontein , hier is ridder Roeland op het slagveld gesneuveld in het jaar 778. Uit een bron stroomt ijskoud drinkwater we vullen onze drankvoorraad en trekken verder door een eikenbos richting Col-de-Poeder waarna we afdalen naar Roncevalles. Na 10u stappen belanden we moe maar voldaan in de refuge , uitgebaat door Nederlanders.

Tot morgen Julien en Mariette                                                                                                                                                                                                                                                          

31-05-2014 om 19:01 geschreven door Julien & Mariette  

Hallo iedereen.

Zoals jullie weten heb ik met pijn in het hart en een zeer pijnlijke voet afscheid genomen van de camino. Ik heb genoten van deze mooie periode ,de natuur de mensen het was de moeite waard. Voor iedereen die er van droomt probeer het waar te maken, iedereen  uit welk land,  of welke taal je ook spreekt, iedereen spreekt je moed in, of helpt waar het kan. Nu ga ik mij bezig houden met jullie op de hoogte te houden van onze verhalen . Bedankt iedereen voor de fijne reacties  op de blog.

GROETJES  MARIETTE

31-05-2014 om 00:00 geschreven door Julien & Mariette  

16mei 2014 Van Saint –Just-Ibarre naar  Saint –Jean-Pied-De-Port  26,5 km                          

Geef je voeten rust , maar ook je hart . Gezegde uit Afrika .        

Onze gastvrouw zat ons gisterenavond voor haar huis reeds op te wachten. Ze had vaar ons een kamer met 2 tweepersoons bedden. Volgens onze gids was hier alles voorhanden maar dit was wel even anders. Geen winkels  en de 2 restaurants waren gesloten. Dus werd ons noodrantsoen aangesproken, een pakje soep pasta met kaas . Voor het ontbijt konden we nog een half stokbrood kopen  van onze gastvrouw.  In het dorp viel niets te beleven dus na ons lekker diner was het slapen geblazen. Met ons tweetjes in één bed ieder in zijn eigen slaapzak, lekker toch. Als om 6u de haan kraait is het tijd om op te ruimen. Als ontbijt eten we de rest van de pasta +het stokbrood. Om 7u30 laten we alles netjes achter , 2km verder staan we voor een gesloten deur van een bakkerij, we kunnen het ons niet veroorloven om zonder eten verder te trekken want hier is de enige plaats om ons te bevooraden . We wachten geduldig  tot de bakker ,kruidenier  en cafebaas zijn deuren  opent  We slaan onze voorraad in voor vandaag  en drinken een lekkere koffie, 100m voorbij de bakker slaan we links af om even verder aan een boerderij rechtsaf de bergen in te trekken . In onze gids stond te lezen dat we beter niet de oude route door de bergen zouden nemen, maar over een drukke gevaarlijke weg links van de rijweg naar Saint-Jean-Pied-De-Port moesten lopen. Voor dit laatste hebben we bedankt en besloten dwars door de bergen , de veel zwaardere oude route te lopen. We stijgen nog een paar percentjes  meer dan gisteren, al snel gaat de fleece uit en de zonnebril op, ieder op zij eigen tempo gaan we de hoogte in. Het is puffen en hijgen en de kunst om de motor  niet in het rood te laten komen. Van een weg is hier geen  sprake , en de rood witte merktekens worden ook zeldzamer. Maar dit alles weegt niet op tegen de pracht die zich voor onze ogen ontrold. Grote vogels , gieren en arenden zweven boven  onze hoofden. In de diepte ver weg  liggen grote boerderijen, op de achtergrond is nog vaag  het luiden van een kerkklok te horen. Als we na enkele uren klimmen boven komen  worden we opgewacht op wilde paarden en  blonde  volslanke koeien die rustig hun kalveren laten drinken. Hier nemen we een rustpauze en genieten van het uitzicht. Overal waar we kijken dus 360° in het rond zien we bergen. Ver weg hangt er een roze nevelsluier , als dit is wat we denken (smog) dan is het met mensheid slecht gesteld. Na een ruime rustpauze trekken we verder , speurend naar de tekens van de GR 78 route , want aan onze gids of kaart hebben we hier  niets. We vertrouwen volledig op ons gevoel dat alles goed komt. We dalen nu zeer langzaam en proberen een foto te maken van de roofvogels die soms met 20 tegelijk boven ons hoofd zweven. Ook in de bergen staat de tijd niet stil en begint de honger zijn kop op te steken . Gezeten op een rots in de schaduw van een eik eten we als koningen ons middagmaal . In de diepte ver  weg  zien we onze onderdanen het  gras proberen droog te krijgen, een lust voor het oog. Na een deugd doende voet verzorging trekken we verder, steeds in dalende lijn nu, maar altijd gevolgd door de gieren en arenden. Na een tijdje zien we voor ons een asfalt pad verschijnen maar net op tijd neemt de GR een wending naar rechts en voert ons weer door een smal pad verder naar beneden . Als we na uren stap plezier beneden aankomen verschijnt er een bordje einde GR 78 oei !! Maar , goed  100m verder vinden we een bordje en voor de eerste maal vandaag hebben we een duidelijke richtlijn GR68 zal ons na 7,2km in Saint – Jaen- Pied –De –Port brengen. Maar eerst komen we nog in Saint-Jean-De-Vieux , waar we een moment  rust in acht nemen in de prachtige kerk. Daarna belanden we op een gezellig terras waar zich ook enkele pelgrims bevinden, onder hen een Bask met een wondermooie stem, al snel klinkt er een Baskisch lied over het terras. We zijn nog maar 400m verder als er achter ons twee knallen klinken onmiddellijk gevolgd door een zwarte rookpluim . Brandweer en ambulance komen aangesneld. Wij ondertussen begeven ons naar het kerkje van Sainte –Madeleine waar we ook even verpozen . Na een moment van stilte trekken we verder naar Saint-Jaen-Pied-De –Port waar we onderdak gaan zoeken.

Tot morgen Mariette en Julien 

31-05-2014 om 00:00 geschreven door Julien & Mariette  

Stop als het tijd is om halt te houden (Bouddischtische wijsheid)

Onze Duitse vriend blijkt een echte wereldreiziger te zijn., hij is met z’n fiets overal geweest, maar nu met z’n elektrische fiets kan hij alleen nog binnen Europa fietsen, want zijn batterij mag niet op het vliegtuig en om zijn batterij per vrachtwagen en boot te transporteren lijkt hem te ingewikkeld. Na een stevige handdruk nemen we afscheid en gaan we ieder onze eigen weg. Om 7u50 sluiten we de deuren van onze Gite en deponeren we de sleutel in de brievenbus. Het dorp  verlaten we zoals altijd  vanaf de kerk. Na 3km belanden we voor een hek en van dan af wordt het genieten .We wandelen door kniehoog gras een pad is nauwelijks merkbaar, maar we zijn reeds geoefend in het bespeuren van de GR tekens .Op het einde van deze passage zijn onze schoenen proper (toch voor even)als we door een smal hek het lange gras achter ons laten belanden we op een steil stijgende bosweg die ons naar een boerderij leidt .Vanaf hier lopen we over een smal asfalt pad tot in het dorp Garindein’ vanaf hier krijgen we het gezelschap van een hond (pinkster). Rechts van de kerk  nemen we een steile weg die boven aan een boerderij ten einde loopt. Hier op deze plek worden we overweldigd door de bergwereld in de verte besneeuwde bergtoppen er voor bergruggen met sappige weiden en grote boerderijen , heel ver weg boven op een bergtop zien we een klein wit gebouw , naast ons een vervallen boerderij . We nemen links een bospad dat verder de bergen in gaat , onze pet met verlengstuk om de nek te beschermen wordt boven gehaald want de zon brand reeds ongenadig. Onbekende vogelgeluiden vergezellen ons , en als we even halt houden om de zanger  te zoeken , stopt even snel het gefluit , als we verder gaan zingt hij weer zijn mooiste lied . In onze gids staat geschreven” volg deze  steigende weg tot aan een boom “ dit lijkt me heel gevaarlijk. Maar uiteindelijk komen we bij onze boom ,waar we stil worden  van alle pracht die zich voor ons ontplooid. In de verte blijven sneeuwtoppen zichtbaar , terwijl wij hier boven tussen fel gekleurde bloemen lopen. Maar we kunnen niet altijd met ons hoofd  omhoog lopen, we dalen af door een smal pad bezaaid met rotsblokken , èèn misstap en ons avontuur is teneinde .   Als we even later  beneden komen gaan we nog voorbij een boerderij  en een camping om zo in Ordiarp terecht te komen. In deze romaanse kerk nemen we even de  tijd om een kaars te laten branden voor een goede vriendin. De weinige mensen die we tegen komen willen bijna allemaal een praatje maken , deze gelegenheid laten we nooit voorbij gaan . Iedereen hier  is wel  eens in Lourdes geweest maar weinigen hebben de voettocht naar Santiago al in de benen. We verlaten het dorp over de poort van Ordiap om direct rechts verder te stijgen naar de Col d’Ehutza terwijl boven in de straalblauwe lucht roofvogels rondjes draaien brand de zon verschroeiend op onze hoofden, ik voel de huid in mijn gezicht precies krimpen.We moeten voorzichtig zijn met onze drankvoorraad .Er wordt ons geen rust gegund op deze voordurend stijgende of dalende wegen ieder streepje schaduw zoeken we op . Als we toch even blijven stilstaan om te bekomen van de reeds geleverde inspanningen , worden we telkens  stil en kunnen alleen maar wijzen om aan te duiden waar de ander moet naar kijken . Overal kruipen of lopen hagedissen veschrikt weg , uitgezonderd één, hij laat zich door ons niet verjagen en blijft gewillig zonnebaden zodat Mariette een foto kan nemen. Als we ergens een schaduwrijk plaatsje vinden is het tijd om de innerlijke mens te versterken  .Schoenen en kousen worden uitgedaan om onze voeten de hoognodige rust te schenken. Stokbrood en kaas is  reeds dagenlang ons middagmaal vandaag is het niet anders.Na het middagmaal stijgen we verder en zien in de verte de  witte stip van deze morgen,  steeds duidelijker worden . Als we uiteindelijk op de Col d’Ehutza aankomen moeten we links af naar beneden , en de witte stip die uiteindelijk een kapel is ligt nog 200m hoger . Ikstel  aan Mariette voor om hier op mij te wachten, want ik wil nog hoger om de kapel te bezoeken.Even zie ik een aarzeling in haar ogen .maar ook zij zet aan om aan de klim naar de kapel  beginnen, éénmaal  boven  worden we getrakteerd op een prachtig panorama nu zijn we volledig opgeslorpt door de bergen. Achter de kapel van Saint Antoine in het zonnetje zetten we ons bij een groepje vrolijke Fransen , hier brengen we en gezellig uurtje door,tussen mensen die weten te profiteren van het leven alles moeten ze weten en er wordt wat afgelachen dit is een van de mooiste momenten op onze tocht tot nu toe. Bij het afscheid vertel ik hen van het gezegde bij ons .Leven als god in Frankrijk. Hiervan hadden ze nog nooit gehoord , maar als ik hen vertel dat ik nu het gezegde volkomen begrijp schokken ze van het lachen. Al lachend nemen we afscheid om terug te keren naar de col d’Ehutza waar een gevaarlijke afdaling op ons ligt te wachten . Misstappen zijn hier niet toe gelaten want dan rol je gegarandeerd enkele honderden  meters naar  onder, na een dik uur komen  we vermoeid beneden en is onze water voorraad bijna op gebruikt. Nog een uur lopen over een smal asfalt pad scheidt ons nog vav Saint Just Ibarre waar een bed op ons wacht. Doodop maar overgelukkig en met lege drinkbussen komen we op onze bestemming aan.

Tot morgen Mariette en Julien

30-05-2014 om 18:14 geschreven door Julien & Mariette  

27-05-2014 om 23:14 geschreven door Julien & Mariette  

De wijsheid van het leven bestaat uit het uitschakelen van onbelangrijmke dingen (gezegde uit China)

Gisteren avond hebben we een bezoek gebracht aan de kerk.
Dit dorp bestaat uit een kerk waarvan men van heinde en verre naar een lichtshow komt kijken over het leven van de pelgrims.
Verder zijn er twee restaurantjes en 80 inwoners.
De restaurantjes zijn open in het weekend, dus hebben we gisteren zelf ons potje gekookt, en nog wat geprofiteerd van de laatste zonnestralen… en dan naar bed.
We hadden trouwens de refuge weer voor ons alleen. Voor 13euro per persoon zorgt de gemeente ervoor dat je als pelgrim kan slapen, douchen en koken; probeer dit bij ons maar eens te vinden.
Deze morgen zijn we na het ontbijt om 08:08h vertrokken.
30Km na de kerk puften we reeds omhoog door het bos, een weg was er niet, wel karresporen tot 60cm diep. Eénmaal boven was het tijd om te drinken en onze fleece op te bergen.
Langzaam stijgend ging het nu verder over een smal  asfalt-pad.
Als we op het einde van dit pad naar rechts afbuigen zien we in de verte de bergtoppen door de wolken steken, terwijl we vol verwondering staan te kijken verdwijnen langzaamaan de wolken en komen de bergen in al hun glorie te voorschijn.
Hun besneeuwde flanken schitteren in de zon. Nu de wolken verdreven zijn, zien we voor ons glooiende bergweiden verschijnen met hier en daar een dorp verscholen achter enkele bomen of een bergrug. Op het einde van deze smalle asfaltweg stuurt de GR78 ons door een smalle poort, een holle weg van max. 60cm breed, langs sappige weiden begroeid met talloze bloemen.
We duiken de diepte in, op het diepste punt word ons geen rust gegund, door een andere poort en een andere holle weg kruipen we terug omhoog.
Hier en daar ontwaren we een vervallen boerderij van een keuterboerke.
Holle wegen, dieptes en hoogtes wisselen elkaar af tot we uiteindelijk op een smal asfaltpad belanden. Hier word ik opgewacht door een woest blaffende hond.
Ik waarschuw Mariette dat ze rechts van mij moet lopen, met mijn wandelstok in de hand klaar om ons te verdedigen stappen we verder. Uiteindelijk heeft hij het begrepen en geeft de hond ons een  vrije doorgang.
Enkele honderden meters verder nemen we een rustpauze op een rotsblok.
Blijkbaar is dit de zonneplaats van talrijke hagedissen.
Als we ons op het rotsblok neerzetten zien we overal hagedissen wegvluchten, maar de verleiding van de zon is te groot, na een paar minuten komen ze ons terug vergezellen.
Mariette aanschouwt hun manier van zonnebaden terwijl ik het volgende verhaal verzin voor onze kleinkinderen.

Het verhaal van de lelijke boom

Heel, heel lang geleden toen de aardbol nog niet helemaal af was, vond onze lieve heer nog een grote open vlakte in Buzy in Frankrijk. Mensen leefden er toen nog niet op deze plaats. Hij besloot op een nacht een bos te schapen( toveren). Het bos bestond uit beuken – en eikenbomen, die recht naar de hemel groeide om trots met hun kruinen te wiegen. Maar ergens bijna in het midden van het reusachtige bos stond een boom krom gegroeid met grillige takken. Zijn stam stond vol met builen en bulten en goed 1 m van de grond was een gat in de stam. Terwijl de andere bomen strots en zwijgzaam naar boven groeide en op alles hoogmoedig neerkeken, had onze lelijke boom een speciale gave ontwikkeld of gekregen. Hij kon namelijk praten met de dieren. Op zijn kronkelige takken speelden eekhoorns enkwamen volgels uitrusten na een lange vlucht. Aan zijn wortels zaten konijnen, vossen en soms beren vredig naast elkaar te luisterennaar wat de boom te vertellen had. In het gat va de boom hadden bijen hun huis gemaakt waar ze van de heerlijke nectar van de bloemen honing maakte. Op hun beurt deelden zij hun honing met bruintje de beer, want die was verlekkerd op honing. Zo ging het honderde jarenvredig zijn gangetje. Tot op een dag een krijgsheer op zijn paard door het reisachtige bos kwam gedraafd. “hier in Buzy bouwen we onze burcht” sprak hij tot zijn onderdanen. Maar om een burcht te bouwen had hij veel hout nodig en zijn onderdanen eten te geven had hij landbouwgrond nodig. Zo besliste hij op een dag om in dit bos de mooiste bomen om te hakken, voor het bouwen van zijn burcht. Zo zou er ook plaats vrijkomen om aan landbouw te doen. Na een tijdje kwamen de houthakkers wel heel dicht bij de plaats waar onze leleijke boom stond. De dieren hadden gehoord dat de volgende dag onze lelijke boom zou worden omgehakt voor brandhout. Ze gingen met z’n allen naar de lelijke boom om dit onheil te vertellen. Onthutst aanhoorde hij hun verhaal, maar wat kon hij in hemelsnaam doen. Hij die altijd zo goed geweest was voor de dieren, ze allemaal een thuis gegeven had en ze getroost had wanneer het nodig was.

Die nacht barste er een hevig onweer los boven het bos, een harde donderslag onmiddellijk gevolgd door een felle bliksemschicht, die zich vlak voor de wortels van de boom in de grond boorde, gaf de lelijke een wonderbaarlijke kracht .Plots kon hij zijn wortels bewegen en al wiegend kon hij zich voort bewegen. “Ren, ren zo snel je kan” riepen zijn vrienden de dieren.Toen de trotse hooghartige bomen onze lelijke boom zagen wegrennen, trokken zij uit alle macht aan hun wortels, maar helaas geen enkele kon vluchten. Ze zouden sterven om een burcht te bouwen.

Tegen de vroege morgen kwam onze lelijke boom doodmoe aan bij een oude vervallen boerderijtje, hij had nog juist de kracht om zijn wortels diep in de vruchtbare grond te graven. Wat schrok hij toen het oude arme boerke, dat hier woonde met zijn vrouw en zeven kinderen,’s morgens buiten kwam met een enorme bijl in zijn handen en recht op hem af stapte.Net toe hij zijn eerste houw in de boom wilde kappen kwam zijn jongste dochter buiten en riep”nenen papa neen, dat is onz eboom de mooiste van de hele wereld, wij willen daar een huisje in bouwen. En zo komt het dat onze lelijke boom nog altijd met de dieren kan praten, terwijl in zijn kruin kinderen spelen in een prachtige boomhut. De boom leefde nog lang en gelukkig met de dieren samen met de boerenfamilie, die nu zoveel jaren later nog altijd op dezelfde plaats wonen.

Einde verhaal en einde rustpauze. We vertrekken verder over een breed bospad,, steeds hoger. Rechts van ons gaapt de afgrond, links groeien statige beuken. Op deze weg spot Mariette haar eerste franse ree, komt het door het schrikken, wie zal het vertellen, éénmaal boven kunnen we niet meer verder en beseffen we dat we op onze stappen moeten terug keren. Gelukkig zien we na een paar honderd meter waar we fout zijn gelopen en komen we na een steile afdaling door een smalle holle weg weer op een asfaltweg terecht. Deze brengt ons uiteindelijk in Maulien – Licharre.

Oh ja we hebben gepicknicked in de berm van de D2 tussen muntblaadjes (heerlijke geur). Vannacht hebben we in de gitte het gezelschap van een 77 jarige duitser die in Portigal langs alle heiligdommen is afgefietst en zo verder naar Santiago en nu verder naar Lourdes fietst. Hij weet nu nog niet wat hij gaat doen als hij in Lourdes  aankomt.

Zo de groetjes en tot morgen

Julien en Mariette

27-05-2014 om 23:09 geschreven door Julien & Mariette  

Rust is het loslaten van het verleden en de toekomst en het laten gaan van angsten (Ebo Rau)

Voordat we gisteren het centrum van Oloron introkken namen we een rustpauze op de place Saint –piere. Op deze plaats vochten vroeger de ridders ter paard met hun lans om ten gunst te komen bij de dames van adel. De rue centuelle brengt ons bij de kerkSaint-croir, hier in deze prachtige kerk met Arabische invloeden laat onze camera ons in de steek(flits werkt niet). Om de oude kathedraal Saint Marie te bezoeken moeten we eerst langs heel wat trappen de diepte in om even later over het water weer fel te klimmen. In deze sobere kathedraal worden nog enkele kunstschatten zeer streng bewaakt.  Onze stempel bekomen we hier van een al wat oudere kerkbewaarder.

Bij onze speurtocht naar onze slaapplaats is nog maar eens bewezen dat toeval niet bestaat.Recht over de kerk staan naast elkaar twee gezellige terrassen. Een pelgrim is ook maar een mens en dus besluiten we om een lekkere capucino te gaan drinken. Als ik naar het rechtse terras afzak zegt Mariette “laten we dat linkse nemen”. Als ik dan aan de ober vraag of hij ons kan zeggen waar de refuge zich bevindt, antwoord hij “Ik zal u dadelijk alle info geven en ook de code om binnen te geraken, want ik ben de verantwoordelijke, deze avond na 20:00 kom ik afrekenen”, geen toeval hé.

In de refuge ontmoeten we Roger en José weer de twee pelgrims die bij ons op het vliegtuig zaten, samen maken we er een gezellige avond van. Ik vermoed dat we er weer enkele vrienden bij hebben.

Deze morgen zaten w , naa een goede nachtrust, samen mer Roger en José, een Nederlandse studente van 19 j, een mexikaanse , een franse dame en nog enkele fransmannen aan de ontbijttafel.

Onze start is aan de oude kathedraal Roger en José gaan een andere kant op om over de somport weer op de camino frances te komen in Puenta La reine. Wij daarentegen gaan verder naar Saint-jean-pied-de-port om daar de oversteek naar Roncevalles te maken.

Vanaf de kathedraal tot in Moumour, het volgende dorp,lopen we over asfalt wegen. Hier is het tijd om onze regenkleding te testen. Goed beschermd tegen de natuurelementen duiken wij vanaf het dorp de diepte in naar het stadspark, een park met eeuwen oude eiken, een echte rustgevende plaats. Na de pont César gaat het weer even stijl omhoog. Puffend en hijgend moeten we éénmaal boven onze regenkleding uitdoen en onze zonnegril opzetten. Hier verlaten we de asfaltwegen om over een smal pad door het bos verder te gaan. Nog geen twee kilometer verder hebben we onze regenkledij alweer aan. Als even later de zon weer schijnt en we langs een struik met boerenjasmijn komen , kan ik de verleiding niet weerstaan en pluk ik een flinke tak om aan Mariette haar rugzak te hangen(dat noemt iemand in de bloemetjes zetten). Vandaag geen bosaardbeien als voorgerecht. In Aren aangekomen is het tijd om iets eten. In het stadspark nestelen we ons op een bank in het zonnetje, zoals altijd doen we ook nu onze schoenen uit. Als we ons laatste stukje brood op hebben, moeten we met al ons hebben en houden in een bushokje vluchten voor een naderende regenbui. Tegen de wind, maar draag, gaan we even later verder. 2 km later stuurt de gr ons het bos in, het begint nu echt te stort regenen en binnen 1 minuut is mijn 11 euro broek door en door nat. We lopen door een prachtig bos, soms op een oerwoud lijkend, afgewisseld met kreupelhout. De weg wordt gevaalijk glad en de volgende 10 km worden loodzwaar. Het bospad kronkelt, daalt en stijgd voortdurend, de lemen ondergrond en de gladde rotsen beltten ons om veel rond te kijken. Uitgeput komen we om 16:00 aan in L’hopital-saint-blaise , waar we in een gemeentelijke refuge een plaatsje hebben gereserveerd, het zal niet laat worden vandaag;

Tot morgen

Julien en Mariette

26-05-2014 om 22:44 geschreven door Julien & Mariette  

Wie door het rijk der dromen durft te lopen, bereikt de waarheid (Johann – Wolfgang Von Goethe)

We waren reeds fris gewassen gisteren avond als de camping eigenaar kwam aanrijden. Zoals telefonisch beloofd bereide hij een maaltijd voor ons, Pasta, een spiegelei, lekkere tomaatjes met brood en kaas en om de dorst te lessen een fles rode wijn. Na een goede nachtrust in onze privé blokhut stond hij om 07:30 voor onze deur met het ontbijt. Dampende koffie, zelfgemaakte confituur van framboze en honing en als afsluier een chocolaatje, en jullie maar denken aan ons, arme sukkelaars .

Om gisteren de camping te bereiken moesten we 5 km van onze route afwijken, dus werden we door onze campingbaas netjes afgezet op onze startplaats. Om 08:30 verlieten we Buzy, langs een beekje dat zwart zag van de jonge forel. Even verder op hadden we het genoegen om met een keuterboerke een praatje te maken.  

Ook al ben je wat ouder zolang je iets bijleerd is alles in orde. Gisteren was mijn broek doornat van het lange gras, dus vandaag rol ik ze op tot net onder mijn knieën. Nog voor we één grassprietje tegenkomen. De GR 78 loodst ons even buiten Buzy door een karrespoor langs sappige weiden. Links van ons zien we in de verte de bergen terwijl de vogels hun mooie serenades voor ons zingen. “luister eens” zegt Mariette “de vogels zijn net zo blij als wij”.

Al wandelend door de weilanden verschijnen de grote boerderijen met echte koeien(geen dikbillen). Als we in Oyeu-les-bains aankomen staat de kerkdeur al open, hier branden we nog een kaarsje op vraag van zoveleom onderweg toch maar eens aan hen te denken. Vele dorpen zien er verloederd uit, maar hier in Oyeu-les bains is alles aanwezig, zelfs een dansschool.

Een breed bospad brengt ons naar de picnicplaats de 4 eiken, waar de sporen van een uit de hand gelopen feest nog goed zichtbaar zijn. Het breed pad gaat over in een smal kronkelend pad waar aan weerszijde de  wilde bloemen zich van hun beste zijde tonen. Als er een open plek komt zien we steeds in de verte de bergen.

Onbekende vogelgeluiden omringen ons en zelfs Mariette kent niet alle namen van de bloemen die steeds talrijk opduiken. Het is bijna 12 uur als aan onze rechterzijde de bosaardbeien te voorschijn komen. Dus als voorgerecht nemen we bosaardbeien en op een boostam doen we ons te goed aan een Frans brrod vergezeld van sardines in olie, wat kan men zich nog meer wensen.

De resterende kilometers lopen we langs een snelstromende rivier of door een oerwoud om uiteindelijk over de duivelsbrug in Oloron te belanden. Voor we in Oloron aankomen cirkelen er 3 gieren boven ons hoofd ofwel zien wij er op sterven na dood uit ofwel zien die gieren bijna blind.

25-05-2014 om 23:04 geschreven door Julien & Mariette