Wist je dat wij, als niet-Peruvianen, positief gediscrimineerd worden in winkels? Bij het binnengaan van een shopping mall de Peruvianen hun rugzak moeten indienen en wij doodgewoon mogen doorlopen?

13-07-2008 om 02:41 geschreven door Julie  

Goeie avond beste lezers en lezeressen.

Vandaag, zaterdag, was een ontzettend drukke dag voor ons. Vroeg uit de veren, begaven we ons richting privé-kliniek in de hobbelige bus. Ondanks het feit dat dit even arme kindjes waren als in het hospitaal, waren deze kindjes reeds veel meer gewoon. Ze waren niet tevreden met elk één ballon, wat in het hospitaal wél het geval is, maar we moesten meer uit onze hoed toveren om een glimlach te zien.

Gedurende twee uren hebben de kinderen met ballonnen gespeeld, gezongen en hun dromen getekend. We hebben er enkele gekregen en ook enkele corazones van twee lieve meisjes. Na ons (om 11u) stond hun een andere activiteit te wachten, namelijk handwerk. Ze hadden er een strikte weekplanning, verpleegsters en dokters passeerden vaak, er waren kleurpotloden, papier, televisie en gezelschapspelletjes aanwezig. Aangezien we het gevoel hebben dat we nuttiger werk leveren in het hospitaal, zullen we daar dan ook meer tijd doorbrengen.

Vandaag brachten we ook naranjas naar de vijf andere weeshuizen (waaronder ook jongens van 6 tot 16, in drie verschillende weeshuizen). Zaterdag is hier wasdag. De kinderen, jongens en meisjes, wassen hier zelf hun kleren en laten ze dan drogen in de zon.

Deze namiddag gingen we de kindjes die we gisteren zo schattig vonden, zij van 2 tot 5 jaar. Op de foto´s kunnen jullie zien dat zij er bijzonder lief uitzien, maar in het echte leven zijn ze veel...energieker dan dat. Met als gevolg twee uitgeputte Belgische vrijwilligsters. Als beloning gunden we onszelf dan ook een lekker ijsje.

Het opblazen van een ballon nam telkens zo een minuutje in beslag, het ontploffen echter kwam veel sneller. Met ons vliegbouw- en zangtalent kregen we toch iets rustigere kindjes, al was het maar voor even.

We mogen natuurlijk niet vergeten dat de meeste van deze kindjes gedumpt werden door hun ouders in een weeshuis, en geen ouderlijke liefde kennen. In feite is ´weeshuis` een foute benaming want de meesten hebben wel degelijk ouders. De kinderen komen in deze huizen terecht wanneer de ouders te arm zijn, uit hun ouderlijke macht worden gezet of als er een nieuwe partner bijkomt die geen stiefkinderen wilt.

Het gebeurt dat als een mama hertrouwt, haar kinderen uit een vorige relatie uit het huis worden gezet. Die mama bezoekt dan op zondag haar kindjes, vaak al zwanger van haar nieuwe echtgenoot. Dit wordt vaak niet begrepen door de kindjes in las casas, want “Waarom mag het nieuwe kindje wel bij jullie wonen en ik niet??”

Patakalas, de organisatie waarvoor Renzo hier vrijwillig werkt, probeert de situatie in de huizen te verbeteren. Zo schilderden ze verschillende huizen, doen ze herstellingen, brengen ze elke week fruit naar de huizen. Een van hun laatste acties is dat ze een tandartsbezoek regelen voor elk kind. Neem gerust een kijkje op www.patakalas.nl

Zo, dat was onze drukke zaterdag. Moe maar voldaan gaan we straks bij enkele leeftijdsgenoten in Arequipa die we op ons laatste uitje hebben leren kennen. Het is bijzonder interessant ook hún mening te horen over Peru.

13-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Ayer por la mañana ontdekte ik het leukste plaatsje van ons huis hier: ons dak bleek een terras te zijn met een fantatisch uitzicht op de bergen.... een plaatsje om heerlijk weg te dromen onder een stralende zon!

Ayer por la tarde hadden we een afspraak met de non in de clinico san agusto de dios.

We kwamen er ruim op tijd aan en hadden dus een zee van tijd om stiekem rond te kijken. Het contrast met het vorige ziekenhuis was eens te meer confronterend. De clinico is echt een ziekenhuis zoals wij het kennen in ons belgenland. In tegenstelling tot het hospital zal je er niet doodgaan omdat je je famillie niet naast je zitten hebt.

In  het hospital moeten de gehospitaliseerde patienten zelf naar de farmacia gaan om hun medicatie, ook als er een operatie gepland is krijgen de patienten vooraf een materiaallijst mee “naar huis”. Als ze niet kunnen voorzien in deze instrumenten en benodigdheden hebben ze simpelweg pech en kan de operatie niet doorgaan.

In de clinico was het properder, mooier, hygienischer... ook waren er 4 vrijwilligers voor 20 kindjes en voldoende personeel... In het hospital is er een groot personeelsgebrek en vragen ze zelfs aan ons waarom we met de kinderen komen SPELEN in plaats van bij operaties te assisteren?!

Kortom een wereld van verschil!

Ayer por la noche waagden we onze eerste danspasjes in het Arequipiaanse nachtleven....
We waren uitgenodigd voor Mojito`s en pisco in de villa van Luis. Deze keer stelde hij ons ook voor aan andere vrienden: twee meisjes van Zweden die hier al enkele maanden verblijven, twee vrienden van Arequipa (Jimmy en Hugo) en twee restauranthouders (Fernando en Renzo (een andere dan onze contactpersoon hier)).

Na een gezellige avond in het huis trokken we richting centro! De Deja Vu werd onze favoriete disco met uitzicht op de plaza San Francisco dat we reeds bij daglicht bezochten. We dansten tot in de vroege uurtjes en toen we thuiskwamen hoorden we reeds de eerste (vroege) hanen kraaien. Gelukkig was Renzo zo hoffelijk om ons in de taxi te begeleiden zodat we ook veilig thuis raakten.

Deze ochtend was wat anders.... Julie was al wakker om 7u30 en ik had meer geluk om tot 10 u te kunnen slapen.

Vandaag was er een grote drukte in ons huis in Paucarpata. Het was namelijk de graduation day van Karin! Dat werd uiteraard gevierd met eten......VEEL eten, want omdat ze dinsdag 26 werd was het tevens haar verjaardagsfeest.

We vergezelden de familie (uitgedost in hun meest zondagse kleren) naar de diploma-uitreiking . Rare “procedures” hier! Aan de lopende band moesten de afgestudeerden hun diploma (drie keer zo groot als dat bij ons) in ontvangst nemen, handje schudden met een belangrijk iemand en gedecoreerd worden met een medaille.

Daarna volgde de fotoshoot met de trotse ouders, vriend en natuurlijk ook met ons (op Teva-sandalen)  ;-).

Naast al dat feesten, eten en dansen....gingen we ook naar 4 weeshuizen.

1: Overschattige kindjes van 2 tot 5 jaar die ons allemaal wilden knuffelen

2: Jongedames van 14-15-16 jaar die hielpen in de algemene keuken (hier worden de maaltijden voor alle weeshuizen van Cerca bereid). Ook zij willen ons graag terugzien en willen maar al te graag Engels van ons leren.

3: Meisjes van 6-9 jaar die druk bezig waren aan hun tarreas.

4: Opnieuw jongedames maar deze keer in een heel andere omkadering. De strenge zusters zorgen er voor de orde en discipline...

Toen we terugkwamen van deze bezoeken, waren we net op tijd voor de taart!

Leuke tradities hier in Peru! Wisten jullie dat de jarige na het uitblazen van de kaarsjes van de taart mag bijten? Ja hoor, echt bijten... en natuurlijk kreeg Karin dan een heleboel Mokkataart in haar gezicht! Echt grappig... laten we dit ook in Belgie introduceren?!

Slaapwel allemaal! Morgen een drukke dag voor ons!

Julia y Sofia

12-07-2008 om 05:11 geschreven door Sofie  

12-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

10-07-2008 om 03:27 geschreven door Julie  

Macht aan het volk !
Dat hoorden we vandaag wel 100 keer. De kleurrijke demonstratie verliep vredig en leek een klein beetje op carnaval zoals wij dit kennen. Ondanks de brandhoopjes op de kruispunten en de stenen op de weg, geraakten we toch te voet op de plaza des armas. Toegegeven, het was eerder een aangename wandeling zonder het drukke verkeer. Door de staking reden er weinig tot geen bussen en taxi´s en waren mensen dus genoodzaakt zich te voet of met de fiets te verplaatsen. Enkel tijdens een staking is het blijkbaar mogelijk en veilig te fietsen.

Deze ochtend hadden we afgesproken met Luis, hij leidde ons te voet naar zijn huis waardoor we typische en mooie Arequipaanse plekjes ontdekten. De lunch mochten we bij hem nemen. Sofie en ik maakten tegelijkertijd de opmerking dat ons mama lekkerder kookt.

Hij bracht ons naar het ziekenhuis waar we van 3 tot 6 opnieuw blije gezichtjes creëerden. Ieder kind heeft zijn of haar verhaal. Eentje willen we nu toch met jullie delen omdat het ons zo hard heeft getroffen. Wilder, een meisje van 14 maanden, en haar papa verblijven nu al een tijdje in het ziekenhuis. Hun huis, zeer ver verwijderd van Arequipa, ging helemaal in de vlammen op. Wilder had hierdoor een derdegraadsverbranding. Ze onderging verschillende operaties maar zal nooit meer zijn wie ze was. Ondanks al die ellende, blijft de trotse papa steeds bij haar. In Quechua-taal vroeg hij ons een foto te nemen van zijn lieve dochtertje.

Hoe hard het ook is, we zijn echt blij dit werk te kunnen doen en deze kindjes en hun ouders even aan het lachen te brengen. Het doet ons ook meermaals per dag beseffen hoe goed we het wel hebben in België en hoe verwaarloosbaar sommige kopzorgen wel zijn...

Liefs

Sofie en Djoelie

10-07-2008 om 03:21 geschreven door Julie  

09-07-2008 om 16:18 geschreven door Sofie  

¡Hola amigos!

We hebben weer heel wat beleefd, ontdekt, geroken, geproefd sinds ons vorige verslag.

Eigenlijk valt er veel meer te vertellen dan jullie kunnen lezen maar we doen ons best om een beetje onze ervaringen te delen.

Gisteren waagden we ons in het openbaar (de echte busjes zo) vervoer! Op zich een hele ervaring. Het verkeer hier is één grote chaos: taxis, busjes overal! Ze hebben hier ook zo van die rare regels waarbij de bestuurder op zijn gaspedaal gaat staan als er mensen de straat oversteken. Tot zover hebben we dat al goed overleefd!

De auto`s hier zijn ook nogal speciaal. Je hebt massas van die beatletjes die bij ons al heeeeeeel wat jaren uit het straatbeeld zijn verdwenen en die zeker en vast niet door de keuring zouden geraken.

We namen dus één van die busjes richting clinico (prive-ziekenhuis en dus veel mooier, beter, duurder). Op de bus speelde er Sjing Sjing muziek die het hobbelen een vrolijk tintje gaf. Omdat het in ´t ziekenhuis op de peruviaanse manier ging, was er natuurlijk nog geen antwoord op de vraag wanneer we konden beginnen.

Daarna gingen we maar op bezoek bij de mama en papa van Fabiola waar we een nieuwe ontbekende smaak van ijs leerden kennen (het leek een beetje op caramel maar het bleek luchuma of zo te zijn).

De weg terug deden we helemaal alleen en we waren supertrots bij de juiste “halte” af te stappen. Bajo!

In de namiddag voelde Julie zich wat minder goed –nog steeds door de hoogte of spelen de examens haar nog parten?- dus ging ik samen met de Mama naar de plaatselijke markt in Miraflores. Dat was echt muy tipico! Jammer dat Julie er niet bij was maar we gaan zeker nog eens terug! Ik proefde er van alle onbekende dingen en we gingen op zoek naar cocabladeren om Julie van haar kwaaltjes te genezen.

Toen we thuiskwamen was Julie gelukkig beter maar we probeerden toch maar de cocabladeren. Een echt succes was dat niet. Ze smaken een beetje naar iets dat niet zo eetbaar lijkt te zijn en je adem gaat naar compostbak ruiken! Nu, alles is goed om die chicos op een veilige afstand te houden!

Bij overmaat van ramp had ik ´t concept niet zo goed begrepen en slikte ik `t goedje in...

Vandaag hebben we eigenlijk te veel gedaan.... We ontdekten de beide sociale kanten van Arequipa.

Onze dag begon met de ontmoeting van Luis, un amigo de couchsurfing. Hij leide ons binnen in de Unief waar we een kijkje namen in de faculteit geneeskunde. Muy interesante! We zagen net geen dode lichamen –gelukkig voor Luis, jammer voor de chicas belgas.

We troffen het met Luis, hij bleek een sympatieke en joviale jongeman te zijn. Hij is wel dat “ietsje meer welgesteld” dan de gemiddelde Peruviaan hier. In zijn riante villa beluisterden we pianomuziek en smeerden we ons in met zonnecreme om niet al te veel te verbranden. We maken een wandeling door de velden en genoten van het impressionante uitzicht op de bergen en de stad.

Het contrast met de namiddag was gigantisch. We maakten voor de eerste keer kennis met het staatsziekenhuis... en de kindjes die er verblijven natuurlijk.

Van ver leek het ziekenhuis wel nog “ca va”. Maar eenmaal aan de ingang bleek dit een illusie.

De eerste stap in de grote slaapzaal was een beetje een drempel omdat we absoluut niet wisten hoe de kindjes –en hun mama`s en papa`s die op bezoek waren- zouden reageren. Dat gevoel overwonnen we al vlug door de glimlachende gezichten die nieuwsgierig aankeken. Julie wandelde binnen als prinses met haar kroontje en ik kwam voor de gelegenheid van Mars met mijn aliën-antennetjes.

Het eerste kindje keek ons maar verlegen aan en leek een beetje bang te zijn.

Op naar het volgende kindje dus! Al vlug kregen we toch enkele lachende gezichtjes te zien en enkele momenten later ontstond er spontaan een kringetje van spelende kindjes.

Onze globos vielen in de smaak! Zelfs de meest verlegen kindjes (inclusief dat eerste jongetje) speelden met ons mee.

Zelfs een meisje dat niet getroost kon worden door papa, oma en nonkel, begon te lachen toen Julie haar twee ballonnen schonk.

De omkadering was voor ons –westers denkend en anders gewoon- ondenkbaar en erg confronterend. Het personeel op de pediatrieafdeling bestaat er uit twee dokters en twee verpleegsters voor veel (een 50 tal?) kindjes.

De ijzeren bedjes zagen er versleten uit en het materiaal was maar povertjes.

De maaltijden worden er in het middenpad afgehaald door de mama of papa –die vaak ook in het ziekenhuis overnacht.

Het gemeenschappelijke sanitair (lavabo´s, douches en toiletten in lange rijen) was slecht onderhouden en vuil. Vergelijk dit maar eens met het 2 – persoonskamer en badkamer en persoonlijke verplegingsconcept zoals wij dit kennen!!!

Toen we deze avond vertrokken, vroegen verschillende kindjes wanner we terugkwamen.... Ontroerend....

Morgen is het hier nationale staking. We proberen uit de rellen te blijven maar raken hopelijk toch nog tot bij onze kindjes in het ziekenhuis.

Vermoeide groetjes uit een warm en zonnig Peru.

Hopelijk geen aardbevingen deze nacht!

09-07-2008 om 03:29 geschreven door Sofie  

08-07-2008 om 15:56 geschreven door Sofie  

07-07-2008 om 02:20 geschreven door Sofie  

Buenas noches ¡

Soep met een halve kip, gevolgd door gepaneerde kip met groetjes en patatjes wordt het middagmaal. Alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we ´s avonds brocollisoep, biefstuk met patatas fritas y uiteindelijk een gevulde pannenkoek met mansana y papaya. We zullen hier zeker niet vermageren want ook op domingo-mañana krijgen we warm carnacho-vlees. Geen schelletje voor op de boterham, neen, een hele brok – heeeele brok – in een rode wijn-achtige saus met ui. Om 17h30 eten we ons middagmaal, bestaande uit een soep van pataten, vlees en rijst. Het hoofdgerecht kan er echt niet meer bij dan. Over een dik uur (19h30) zullen we cenar... Ayuda ¡

Naast eten hebben we wel iets actief gedaan: op zaterdag verkennen Sofie, Nicolle en Julie Paucarpata, de buurt waar ons huis staat. Uitgestrekte velden, een Eerste Communie die er plechtig aan toeging, una plaza tranquilla... Kortom, we wonen in een mooie omgeving. Onze tocht eindigde in het plaatselijke parkje, een ontmoetingsplaats voor groot en klein, maar vooral kleine kindjes, vanwaar ons plan groeide om enkele veel te schattige kindjes te kidnappen. Bébés genoeg overigens hier in Peru, want iedereen zeult er eentje mee of is in verwachting.

Renzo komt op zondagochtend langs met zijn vrouw Fabiola en zijn kindje Salvador, de Redder. Met de (bijna) hele familie spenderen we een hele voormiddag aan tafel, uiteraard. Als trotse papa, vertelt Renzo ons dat we zijn eerstgeborene gerust mogen meenemen naar België, maar we denken dat het een grapje is.

In de namiddag wagen we ons aan centrum Arequipa. Eerst worden we vergezeld van Nicolle, Mirta en Katrina Sofia (zus van Renzo), daarna moeten we het met ons twee stellen. Opmerkelijk is het hoeveel meer aandacht, “Hola, como estas” en “fjoew fjoew” (gefluit) we krijgen zonder onze Peruviaanse metgezellen. Maar zoals Anne-Sophie ons wijselijk aanraadt:“Estoy casada!”

Plaza de Armas is dé place to be in Arequipa, zowel voor toeristen, als locals, als duiven. Verschrikkelijk veel duiven. We bezoeken de cathedrala (met Belgisch orgel, ook wel het grootste orgel in Sur America) en Julie ontheiligt het heilige water, bedoeld om kruisteken te maken, door er haar handen mee te wassen. Weet ik veel, we zijn het hier toch nog niet helemaal gewoon.

Sofie en Julie arriveren veilig en wel terug in de Calle Los Gardenias 110, met een taxi van 3 soles, helemaal alleen met ons twee genomen (na een uitleg van waar, wie en wat veilig is)

Het is zeer fijn jullie reacties te lezen, dus doe gerust

Kus voor Matteo en Franco (ook wel rondborstig in het Spaans, zie woordenboek)

Groetjes voor iedereen !!!

Sofia y Julia

PS: peter Marc, zoekspelletje: corrigeer gerust de fouten

07-07-2008 om 01:06 geschreven door Sofie