Maandag 4 augustus

Na een weekend ziek zijn, voelde Julie zich opnieuw beter! We boekten dan ook meteen ons ticket richting onbekende oorden, meer bepaald Cusco. Santa Ursula wordt onze favoriete maatschappij met haar aantrekkelijke prijzen en bekoorlijke service.
In de ochtend gingen we voor een laatste keer richting Arequipa centrum, samen met Lucho. We bezochten er de oudste markt, waarvan het dak ontworpen is door mijnheer Eiffel. Er waren allerlei rare cosas, bijvoorbeeld gemixte kikkers, foetussen van lama´s, ... maar wij hielden het toch wel bij platano con leche.
In de namiddag nam nu ook Julie afscheid van de lieve kindjes in het hospitaal. We werden er getrakteerd op acrobatische kunstjes door één van de patiënten. Hij, en zijn vriendjes, poseerden dan ook trots op de foto.
´s Avonds werd het even hectisch. De taxi waren we vergeten bellen, het afscheid van onze familie was emotioneel. Na een tijdje wachten aan de isquina kon Mirta toch een taxi voor ons kapen, die evenwel nog moest tanken voor 4 soles. We waren dan ook opnieuw te laat op onze afspraak met Lucho en Hugo. Toch konden we er genieten van de heerlijkste taarten van Arequipa. Sofie wordt echt een kenner op gebied van chocoladetaarten ;-) Om onze bus nog te halen werd het een race tegen de tijd. Lucho´s auto stond geparkeerd achter een aantal auto´s op een privé-parking. Deze moesten dus eerst worden verzet, daarna hadden we pech met alle rode lichten. Gelukkig voor ons is dit nog steeds Peru en vertrok onze bus ook later dan gepland.

Dinsdag 5 augustus

Vroeg kwamen we aan in die nieuwe stad. Al gauw werden we lastig gevallen door lokale mensen die ons vanalles en nog wat probeerden te verkopen. We moesten nog meer op onze hoede zijn dan anders om niet te veel te moeten betalen voor de taxi´s.

We werden de eerste klanten van een marktje in deze oude stad. We kochten er (opnieuw) oorbellen en vanaf deze dag werd het een ritueel om overal oorbellen te kopen. De impressionante en goed doordachte Inca-muren stonden ook op het menu voor deze dag. ´s Middags lieten we ons door de Lonely Planet naar een klein, gezellig en heel lekker restaurantje leiden. Crema de championes, quiche en een manjar blanca-dessert. Aue rico !

We wandelden en beklommen de trappen naar San Blas om de stad vanuit een hoger niveau te bekijken. Daar ook gingen we travel agencies binnen om een goedkope trekking te vinden naar Machu Picchu. We mogen van geluk spreken dat we nog net geen 150 dollar per persoon hadden betaald, want daar verschenen weer donder en bliksem in de buik van Julie. Deze keer lieten we er geen gras over groeien en trokken we onmiddellijk naar een medico. Het resultaat was niet fantastisch, maar gelukkig snel op te lossen met heel wat pillen.

Julie kroop dan ook maar gauw in haar bed. Sofie wou Julie niet storen... Ze maakte dan maar een praatje... met onze hospedaje-genoten, waaronder Omer, onze oude vriend uit de Colca Cañon, toeval dat hij hier ook was! Om dit te vieren, gingen ze een dansje placeren in twee van de talrijke discotheken van Cusco.

Woensdag 6 augustus

In plaats van de bergen in te trekken, bezochten we één van de Inca-ruïnes die de stad bezit. Aangezien dit gebied veroverd werd door de Spanjaarden, is ook de Spaanse invloed (kunst) hier duidelijk zichtbaar. Helaas is de naam van deze plaats iets te moeilijk om te onthouden. Julie en Sofie haalden er natuurlijk weer wat streken uit... (zie foto´s binnenkort).
In Cusco zijn er heel wat kindjes die traditioneel gekleed gaan, liefst nog met een klein lamaatje. Hier is dit echter enkel en alleen voor de toeristen. Je kan er immers een foto van nemen ter betaling van wat klein geld, wat wij weigeren te doen. Hoewel wij die dag bijzonder Europees gekleed waren, werden we gevraagd te poseren samen met een Peruviaans gezin. Doch hiervoor kregen wij geen geld ;-) Al was het wel een grappige ervaring.

´s Avonds haalde Julie ook haar schade in qua uitgaan. Dansen en water drinken vulden onze avond en nacht.

Donderdag 7 augustus

Na een wel heel korte nacht, begonnen wij onze eigen Inca-trail. Het idee steelden we van een Belg (een Waal die goed Nederlands sprak) die we de dag voordien hadden ontmoet. De voorbereidingen deden we zelf.
We lieten ons verleiden door de goedkoopste maatschappij. Slechts 10 soles voor een hele dag avontuur... Het begon met een chauffeur zonder licencia. De politie kwam en de bus mocht niet vertrekken. Daar stonden we dan. Nog steeeeds zijn we in Peru, dus gingen onze medereizigers - allemaal Peruvianen - van hun tak gaan maken. Met een vertraging van anderhalf uur, vertrokken we in een oude bus met nieuwe chauffeur. Na vijf minuten stopten we aan het tankstation. Een goochelaar die een centje wou bijverdienen, liet ons zijn kunsten zien. Dat duurde toch wel iets te lang zodat we ons gingen afvragen of we vandaag wel nog aan de Machu Picchu zouden geraken.
Ondanks de oncomfortabele zetels van de laatste rij, konden we toch de slaap vatten, zodat we niet elke steen meer hoefden te voelen. Sofie legde haar hoofd op de schouder van haar vriendelijke buur (niet Julie, wel de andere kant) maar dat was misschien door de iets te korte nacht. Toen we wakker werden, reden we door een besneeuwd landschap. Vlug baden we tot God, Jahweh, Buddhah en Inti opdat we niet zouden wegslippen.
Even later reden we door de jungle. De asfaltbaan was carreterra geworden en langs beide kanten van de weg, groeiden weelderige fruitbomen.
Half geradbraakt kwamen we aan in Santa Maria, waar we de drie chicos uit Chiclay volgden naar Santa Teresa. Deze jongens hadden we ontmoet op de laatste busrit. We reden er samen in een collectivo, een taxi, waar we met 8 personen inzaten. We scheerden er langs bergweggetjes en akelige afgronden. Het uitzicht was wel magnifiek. Na Santa Teresa gingen we in de combi naar de HydroElectrico, een treintje dat ons naar de Aguas Calientes (dorpje onder de Machu Picchu) zou brengen. Bij onze aankomst was het laatste treintje helaas net vertrokken, dus moesten we wandelen via de spoorweg. Aangezien we zo laat waren (allemaal de fout van die eerste bus), moesten we een deel van de route in het donker afleggen. Op dat moment nog geheel onbewust dat er bijtende vleermuizen leven in Peru... Steeds zagen we lichtjes en dachten we dat we het begin van het dorpje zagen, maar die lichtjes verdwenen steeds. Hallucineerden we? Neen hoor, vuurvliegjes waren het!
Uiteindelijk, moe en hongerig, bereikten we het dorpje, we zijn maar een keer verkeerd gelopen. Het eerste hotel op onze weg had het meest vriendelijke personeel maar misschien ook wel de meest dure kamers; hoewel, 200 dollar voor een nacht valt misschien nog mee voor al die rijke Amerikaanse toeristen hier.
Aangezien de kamer in het volgende hostal El Mirador ons niet aanstond, verlieten we dit stiekem. Gelukkig kwamen we die uitbater nooit meer tegen. Net zoals de eigenaar van het pizzarestaurant op de Plaza waar we dineerden, die ons oneerbare voorstellen deed, waar we achteraf goed mee lachten. Uiteindelijk vonden we wel een goed hostal om de nacht door te brengen met een zacht prijsje voor "dos chicas bonitas de Belgica".

Vrijdag 8 augustus
Alweer een korte nacht... Om 4u30 begon onze klim in het donker. Andere toeristen doen deze weg met de bus, maar sportief en gierig als wij zijn, deden wij dit te voet. Trappen, omhoog, alleen maar trappen, omhoog. Sofie was er om Julie te leiden, en samen bereikten we de top, waar we het recht hadden om de busreizigers voor te steken. We vermoeden dat het er zo een 200 waren. Toen we werden aangesproken door een Amerikaanse man achter ons, vreesden we terug te vliegen naar het einde van de rij. Maar neen, hij was juist onder de indruk dat wij die weg, in het donker, te voet, al sprintend, hadden afgelegd.
En nog meer goed nieuws voor die dag: we waren bij de eerste 400 gegeerde entrees om de Wayna Picchu te beklimmen.
Om dit te vieren, verorberden we ons ontbijt - brood, confituur en de uit België ingevoerde Nalu - met uitzicht op de Inca-ruines. Ondanks de vele toeristen, is dit echt een impressionante plek, nog meer dan op de gekende postkaartfoto´s. We namen ruim onze tijd om de leefplaats van de Inca´s te bewonderen en keken achter elk hoekje. We pikten af en toe wat uitleg mee van een gids in het Engels, Spaans of Frans.
Op ons gemak beklommen we de Wayna Picchu, vertaald als Jonge Piek, vanwaar we schitterende zichten hadden op de Machu Picchu, ofte Oude Piek.
Na een hele dag snel stijgen, gewoon stijgen en dalen, foto´s nemen en gebeten worden door onbekende irritante vliegjes, was het tijd om weer richting pueblo te vertrekken. Ook dit keer niet met de bus, maar met de voetjes alle trappen afdalen.
Aangezien we weer geen geld meer hadden, werden we verplicht om ´s avonds een vieze hamburger te eten voor 5 soles waar Sofie twee dagen later nog last van had. Heel fijn dat er hiervoor allerlei soorten medicatie bestaat.

Zaterdag 9 augustus

WORDT VERVOLGD ...

14-08-2008 om 03:07 geschreven door Julie