25-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Ons bezoek aan het ziekenhuis van vandaag, liet ons nogal aangeslagen achter.

We zagen de reanimatie van één van de kindjes, een jongetje van amper 3 jaar oud. Helaas mocht het niet baten en het jongetje overleed...

De harde realiteit is dat het erg lang duurde voor er een defibrillator ter plaatse was. Objectief gingen er heel wat kostbare minuten verloren (ergens tussen de 5 en de 8), subjectief ging er een eeuwigheid voorbij. En dat als je weet dat de eerste minuten levensreddend kunnen zijn... In België staat er op elke verdieping een reanimatiekar gebruiksklaar, hier in Peru is de situatie helaas anders en zijn er waarschijnlijk slechts enkele toestellen voor het hele ziekenhuis.

We gingen net naar huis vertrekken toen we de beginnende reanimatie opmerkten. Mee-reanimeren had niet zo veel zin omdat er al genoeg “reanimatie-volk aanwezig was”. We ontfermden ons over de mama van het kleintje en gingen met haar naar de gang.

Enkele momenten later kwam ook de papa toe. Het was echt verschrikkelijk voor de ouders, de hele tijd liepen verpleegsters over en weer... we boden hen een stoel aan, maar meer konden we niet doen.

Het duurde lang voor er een andere dokter eindelijk met de defibrillator kwam...en toen deze nadien weer buiten ging –zonder iets tegen de ouders te zeggen- konden we eigenlijk al interpreteren dat het te laat was.

Een mama van een ander patiëntje die het tafereel had gevolgd, bleef ook erg emotioneel achter. We gingen met haar iets drinken in de cafetaria en ze vertelde ons over haar zoontje.

Haar kindje van 5 had leukemie, nu al 1 jaar. Hij krijgt chemotherapie maar de behandeling blijkt niet goed aan te slaan. (het is het kindje waar we reeds over vertelden, het jongetje die geisoleerd is maar die we toch van op een afstand blij konden maken). De mama vertelde dat ze de behandeling in Lima niet konden betalen omdat deze te caro was.

Sommige kindjes zouden we echt naar het UZ-Gent willen repatriëren -moest dit mogelijk zijn... omdat we weten dat er eigenlijk veel meer voor hen mogelijk is.

Zo ook voor een 3 jarig meisje met nierfalen, dat bij ons in België al lang dialyse zou krijgen.

Vandaag speelden we opnieuw spelletjes met ballonnen (er waren heel wat nieuwe kindjes). De grote zaal was minder gevuld dan normaal, maar onze spelletjes waren opnieuw een succes.

Vandaag bleven we ook wat langer bij de mentaal gehandicapte patiënte (waar we al eerder over vertelden). We spraken met de verpleegster die ons vertelde dat de vrouw er inderdaad leefde en dat ze geen familie had. De naam van de vrouw kende ze niet, maar na een blik in het dossier vertelde ze ons dat ze Gilda heet.

We brachten Gilda aan het lachen en knipten haar een groot hart uit met haar naam op.

Haar reacties laten ons vermoeden dat ze eigenlijk niet zo veel aandacht gewoon is. We vragen ons ook af hoe lang het wel niet geleden is dat deze vrouw nog eens “buiten” is geweest...

24-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Renzo regelde voor ons een trekking van drie dagen naar de Colca Cañon. Één van zijn vrienden, Roy, heeft een travel agency hier in Arequipa. Zo geraakten we aan een vriendenprijsje. De Colca Cañon ligt op vijf uur rijden van Arequipa centro. Een weg door de Andes, vol bochten. De Colca Cañon is 100 kilometer lang, omringd door hoge vulkanen, waaronder de hoogste 6613 meter. De vallei varieert van 1000m tot 3000m diepte en is daarmee tweemaal zo diep als de Grand Cañon in the USA. Nog maar onlangs is de cañon in Arequipa gerangschikt als tweede diepste van de wereld, slechts 150m minder diep dan de Cañon del Cotahuasi.

Maandag 21 juli (dag 1)

Aangezien onze bus vertrekt om 6h, spreken we af om 5h30. Doch, we zijn nog steeds in Peru, dus onze reisgenoten en gids arriveren om 5h55. Na een snelle kennismaking, springen we de bus op richting Chivay (het epicentrum van de aardbeving enkele weken geleden). Onze groep bestaat uit...

·        Omer : een Israëlische jongeman van 22 jaar die er net drie jaar legerdienst heeft opzitten en nu voor een half jaar op zijn eentje rondtrekt in Zuid-Amerika

·        Max : een 21-jarige Engelsman die in Edinburgh politieke wetenschappen en Spaans studeert, en er een jaar tussenuit trok om Engelse les te geven in Ecuador: Max is het best geacclimatiseerd: hij leeft op 3000m hoogte in Ecuador en kan alles eten en drinken, zelfs het plaatselijke niet-flesjeswater.

·        Sophie : een studente Russisch en Franse literatuur van eveneens 21 jaar. Ze is hier als toeriste om even mee te reizen met haar goede vriend Max. Naar eigen zeggen maakt ze deel uit van de toeristische bezienswaardigheden in London.

·        Roy: onze gids. Hij is 22 jaar, klein, heeft zwart haar en spreekt beter Quechua dan Spaans.

Onze groep, een fijne bende in de Colca !

Cabanaconde wordt ons vertrekpunt voor de afdaling in de Cañon. Vooraleer we starten, vullen we onze magen met rijst, patatjes en alpacavlees, niet echt onze favoriet, maar toch, het stilt de honger. Lang leve het eten thuis !

Net na de maaltijd bewonderen we een traditioneel trouwfeest op de plaza in Cabanaconde. Met hun kleurrijke klederdracht en vrolijke bergmuziek, dansen ze rond de plaza. Het feest zelf duurt vijf dagen lang!

Dan begint het echte werk. We komen langs een kruis, dat ons zal beschermen op onze tocht. Tijdens het afdalen entertaint Roy ons met weetjes, vraagspelletjes en Quechua-woordjes. Door de zere tenen blijft Sophie (let op de PH) wat achterop, samen met Roy natuurlijk. Niet één meter verloopt plat of stijgend, alles is naar beneden.

Uiteindelijk halen we allemaal de rivier beneden waar we onthaald worden door twee vrouwtjes die in koor zingen: “Fanta, cola, chocolate...”. De voedingswaren zijn hier echter vier keer zo duur als in onze stad dus besluiten we nog even te wachten met het eten.

Na een pauze aan de rivier klimmen we een 30-tal minuten naar onze slaapplaats. Daar bereidt Roy ons avondeten: melksoep, een hoofdmaaltijd en thee van kruiden van naast het huisje. Dit warme eten en drinken moet ons opwarmen, want ´s nachts, diep in de Colca, is het verschrikkelijk koud. Ook de sterrenhemel kan ons verwarmen, we zien er ontelbare sterren. Niemand heeft echter de moed om lang te blijven kijken. De koude en de vermoeidheid lokken ons naar ons warm bedje. Max vertelt ons nog een verhaaltje voor het slapengaan, over Jonny de tarantula, die in ons hutje leeft. Deze verkiest één bed, dat in de rechterhoek, toevallig dat van Sophie, die erg bang is van spinnen. Gelukkig wordt ons hutje verlicht door kaarslicht zodat we de talrijke spinnen niet hoeven te zien. Zelfs met onze petzil (hoofdlamp) kunnen we er geen waarnemen. Onze Peruviaanse vriend Hugo heeft ons dus blaasjes wijsgemaakt.

Dinsdag 22 juli (dag 2)

Vroeg in de ochtend, maar toch te laat, worden we aan de ontbijttafel verwacht. Roy is te goedgelovig als hij denkt dat wij spontaan zullen opstaan. Een stevig ontbijt, pannenkoeken met appel, confituur en caramel, yoghurt met honeypops en cocathee (cocablaadjes in kokend water), maakt ons sterk voor een zware dag. Een uur later dan voorzien, kunnen we dan toch vertrekken.

Na het oversteken van de rivier, beginnen we aan een klim van 200 meter. Dalen, stijgen, dalen, stijgen, met prachtige uitzichten over de cañon tot we aan een oasis komen. Deze hemelse plaats voorziet ons van een zwembad, palmbomen en een verrukkelijke maaltijd. Sophie (PH) moet beslissen of ze een mula neemt voor de klim van die dag. Max stelt haar voor haar rugzak te dragen, waar ze met veel plezier op ingaat. Al gauw splitst de groep zich op, iedereen loopt zo goed als apart. Max voorop, Julie en Roy helemaal aan het staartje. Voor Sofie is de klim geen enkel probleem, enkel heel veel dorst en het insect dat haar aanvalt, kwellen haar op deze route.

Aangezien Julie meer tijd nodig heeft voor het klimmen, moet ze – gelukkig samen met de gids – het laatste deel in het donker afleggen, moeilijker, maar nog zo fantastischer.

Heelhuids komen we uiteindelijk allemaal aan in de pizzeria. Sofie en Omer zijn er ondertussen al gesetteld... zo lang dat ze moeten wachten!

We dineren in hetzelfde restaurant als de dag voordien, geen alpaca deze keer, wel een beetje kip. Op weg naar ons hostal vormen de perros een probleem voor Sofie. Zo bijzonder feo dat ze zijn, en dol, en achtervolgend. Nog erger dan de Peruviaanse jongens ;-)

Sofie, Roy en Julie besluiten nog een dessertje te drinken in de pizzeria. Voor de eerste keer een Peruviaanse Pisco Sour voor Julie, en een cola voor Sofie, die nog aan het herstellen is van haar hese stem.

Woensdag 23 juli (dag 3)

Alweer vroeg uit de veren, schotelt Roy ons een ontbijt voor, zonder pannenkoeken maar mét ei. We halen nog nét de bus. Sofie nestelt zich tussen twee echte locals met coca-geur : een slapende man met sombrero en niet-fris-gewassen kleren en een vrouw met twee lange zwarte vlechten, een zwarte hoed en traditionele niet-kleurrijke kleren. Sofie is bijna high als we aankomen bij de Cruz del Condor. Als een meute domme toeristen gapen we er naar drie reusachtige vogels: condors. Deze zijn wel impressionant als ze op enkele meters van ons komen vliegen. Eigenlijk vliegen ze niet echt, ze zweven door de lucht. Foto`s nemen we niet, een beetje beschaamd over ons eenvoudig cameraatje ten opzichte van de moderne reflexcamera`s met megalenzen.

Wel laten we ons verleiden tot het kopen van alpaca-kledij: een muts en handschoenen voor Sofie, een muts en trui voor Julie. De komende weken, als we Puno en hoger gelegen gebieden bezoeken, zullen ze deze goed kunnen gebruiken.

Op het vervolg van de terugweg scheren we langs de bergen van de Andes. We halen bijna 5000 meter hoogte ! Dit in een bus waar niet alleen de 40 zetels bezet zijn, maar ook de middengang volledig volzet is met mensen met traditionele kleren (niet voor de toeristen aangetrokken!)

De volgende stop is Chivay waar we een duik nemen in de aguas calientes. Het water in de zwembaden is afkomstig van de naastgelegen vulkanen. Heerlijk ronddobberen in het gringo-bad, met batido de platano voor Sofie en Max, wordt onze tijdvulling voor een uurtje. Helaas zijn we hier een beetje te lui om foto`s te nemen.

Op de busrit terug naar Arequipa is het niet Julie, maar Sofie die last heeft van mareada. Gelukkig betert dat bij de aankomst in de therminal terrestre in Arequipa. Roy, Max en Omer zetten ons met de taxi af bij ons thuis. Na het afscheid worden we verwend met een heerlijke maaltijd van biefstuk met zelfgemaakte pesto-pasta en een pannenkoek met warme appeltjes en mango-ijs. Wat een festijn!

´s Avonds ontmoetten we onze nieuwe vrienden Max en Sophie (Omer heeft teveel last van zijn buik) en nemen we ze mee naar de creperia in Arequipa centro. Ook zij zijn hier nu verzot op. We vergeten echter te bellen naar Mirta, die normaal de deur opendoet voor ons als we een belletje laten ´s nachts. We geraken niet bij de bel, die bevindt zich aan de deur, en nu is ook de poort op slot. Ook de openbare telefoons zijn afgesloten. Na een kwartiertje zielig “Mirta” te staan roepen, opent een buurtbewoonster haar raam en stelt ons voor om onze mama te bellen. Eindelijk geraken we binnen. Een welverdiende nachtrust na drie intensieve, warme dagen...

www.flickr.com/photos/julie_en_sofie

23-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Op donderdagavond waren we uitgenodigd bij Maja (één van de 2 Zweedse meisjes) om spelletjes te spelen. Omdat het Julie’s dagje niet was, ging Sofie alleen gaan. ´t Is te zeggen, Hugo ging haar komen oppikken met de wagen. Eens het avond begon te worden...veranderden de plannen en bleven we allebei thuis. We keken Patch Adams en gingen die avond vroeg naar bed.

Vrijdagochtend trokken we naar het centrum om informatie te bekomen over de colca trek. Alle agencia’s bleken ongeveer de zelfde tour aan te bieden, al konden de prijzen wel wat verschillen. Vaak schudden ze op het moment zelf een prijs uit hun mouw, en hoe meer “gringa” je eruit ziet, hoe meer ze je laten betalen.

Uiteindelijk regelde Renzo voor ons de trip, uiteraard nog iets goedkoper. Morgen, maandag, om 5u30 worden we aan het busstation verwacht voor een driedaagse vol natuur, condors, wandelen en hotsprings!

Vrijdagnamiddag wandelden we naar het hopitaal waar onze kindjes al ongeduldig op ons zaten te wachten. Princesa Julia en Sofie de la luna bezochten de kindjes in de aparte kamertjes. Ze waren dolenthousiast over de kleurplaten die we meebrachten, en zelfs “de zoon van de president –aldus de oma van de baby” maakten we gelukkig.

Een van de kindjes wil ik hier toch speciaal vermelden omdat Julia er zo zot van was: een superschattig 6-maand-oud jongetje Matteo genaamd ;-).

Ook de kindjes van de slaapzaal hadden ons opgemerkt en al vlug werden we omsingeld omdat ook zij allemaal wilden kleuren!

’s Avonds stond er ons al weer een typische fiesta peruviana te wachten! ’t Was een leuke avond, al maakten we het ietsiepietsie te laat rekening houdende met het feit dat we zaterdag om 9u in de clinico werden verwacht.

We waren er zaterdagochtend naar Peruviaanse normen mooi op tijd. Of we er fris uitzagen is misschien iets anders...maar gelukkig maakten de kindjes hier zich geen zorgen om. Die dag werden we ook vergezeld door een sociaal project van een katholieke jongensschool. Voor een keertje mochten we ook zelf eens toeschouwer zijn!

We maakten van de gelegenheid gebruik om met de 16 jarige jongens en hun begeleiders over het verschil tussen het hospitaal en de clinica te praten. Er werd ons half en half beloofd dat ze hun act nog eens zullen over doen voor de arme kindjes in het hospitaal!!! We hope so!

In de namiddag werden we door Lucho en Hugo opgepikt om de molina te gaan bezoeken. Het was een verademing om even buiten de stad te zijn! We lachten er met Lucho die de alpaca als een hond achterna zat... wij hopend dat het dier naar hem zou gaan spuwen ;-). We genoten er ook van een mooie zonsondergang met kleuren die ons sprakeloos achterlieten. Vooral Sofie dan, want die was na het feestje van die nacht zonder stem opgestaan. Gelukkig was er Julie die als tolk fungeerde!

We gingen weer eens een keertje vroeg naar bed... want deze ochtend (zondag) ging onze wekker om 6u15 af! Aw!

Op ons programma vandaag stond een ritje naar een plaatsje genaamd SoGay. Zo gay was het er nog niet, het was een klein dorpje op het platteland waar onze wandeling naar een waterval begon. Samen met Renzo, Fabiola en Nicolle genoten we van de mooie uitzichten... de dorre bergen werden er afgewisseld door een groene vallei waar het water kabbelde. Onderweg kwamen we er allerlei dieren tegen en we maakten ook kennis met een vriendelijke señor die ons voor de rest van de tocht vergezelde.

We maakten een heuse klim naar de waterval. Tijdens deze klim maakte Julie evenwel kennis met de gemeenheid van de natuur en kreeg een cactus in haar hand. Sofie vond dit nogal een grappig zicht omdat die bol echt aan Julie`s hand bleef hangen! Jammer dat er geen foto van is! Julie vond het echter iets minder grappig omdat die pinnetjes nogal wat pijn deden.

Het specifieke landschap is nogal moeilijk te beschrijven, maar Julie trok een massa foto’s die jullie kunnen bewonderen op www.flickr.com/photos/julie_en_sofie!

Een uitgeputte Fabiola en Nicolle en een niet echt zo vermoeide Renzo, Julie en Sofie kwamen heelhuids aan in het volgende dorpje waar we genoten van drankjes en ijsjes.

De terugweg was ook een avontuur op zich. Eerst namen we een soort taxi. Een lelijke oude auto waarvan ik absoluut niet weet hoe je hem moest herkennen als taxi.

We pasten er met ons 5 + bestuurder net in... en de auto was vol.... dachten we.

Toen we stopten leek het even of er een chauffeurswissel zou plaatsvinden. Niets was minder waar, er moest gewoon nog een persoon bij! Raar zicht...die vrouw zat half op de zetel van de bestuurder en half op de pook en handrem met als gevolg dat de chauffeur zowat tegen het raampje plakte. Bovendien was de vering niet echt wat ze hoort ze zijn want bij elk bultje leken we met de koffer over de grond te slepen!

Als we dachten dat deze rit niet echt comfortabel was, hadden we de busrit die eropvolgde nog niet meegemaakt. Veel te veel mensen, dieren in een minibusje, een bankje dat niet vast was gemaakt, de hele rit achterom en Julie die steeds alert moest blijven om niet met haar arm tussen de deur te raken... Gelukkig dat we ook dit weer overleefden!

Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar de colca canyon. Jullie zullen onze verhalen dus voor enkele dagen moeten missen!

Maar laat dit jullie niet beletten om ons een boodschap achter te laten, het is zo leuk om dat te lezen!

Stoffige groetjes van

een doorprikte Julie en een nog steeds sprakeloze Sofie

21-07-2008 om 03:29 geschreven door Sofie