Woensdagvoormiddag bezochten we het monasterio van Santa Catalina in Arequipa. Hoewel de toegangsprijs erg hoog lag naar Peruviaanse normen, bleek het bezoek zijn geld toch echt waard. We haalden het onderste uit de kan en bleven er vier uur lang rondhangen, namen er onze lunch binnen en haalden er allerlei fratsen uit. Het monasterio is zoals een kleine stad. Van buitenuit zou je het niet aangeven, maar eens binnen is het echt groot. Gelukkig was het steeds a la izquierda, anders waren we al lang verdwaald geweest. Je hebt er straten, zuilengallerijen, pleintje met fontein, kamers met keukens en nog veel meer.

Gedurende 400 jaar was het monasterio afgesloten voor het publiek. Er leefden ongeveer 500 vrouwen (waaronder nonnen en wereldse vrouwen) die met de buitenwereld communiceerden via een dubbelhouten traliewerk, zonder dat lichaamscontact mogelijk was.

In deze toeristische trekpleister hoorden we vele talen: Engels, Frans, Spaans, Hollands (een ruziemakend koppel dat dacht dat niemand hen verstaan kon)... We maakten er een massa foto`s, de ene al illegaler dan de andere. Bij de picknick liet Sofie zich van haar lompste kant zien door met stoel op de grond te kletsen. Julie liet zich van haar meest empatische kant zien door eerst vijf minuten plat te liggen van het lachen, alvorens Sofie uit haar benarde positie te helpen. Ook probeerden we het zwembad, de badkuipen, het kruis van Jezus en de piano`s !

Na het bezoek gingen we naar een foto-ontwikkelaar die ons weliswaar goed afzette. We betaalden er meer voor één foto dan we in België zouden doen. Goed dat het maar twee foto`s waren die we beloofden aan de papa van Wilder.

Ook bij het kopen van water, trachtten ze er ons op te leggen. Toen bleek dat we de prijs van een flesje water goed kenden (stond ook wel aangegeven op de fles zelf), gingen de prijzen opeens met 50 procent omlaag. We moeten er echt top-toeristen hebben uitgezien...

De papa van Wilder was heel ontroerd toen we hem die foto`s gaven. We leerden er ook nieuwe kindjes kennen, eentje is voorbestemd om in België te wonen, op de Sint-Kwintensberg ;-) Zij moest maar niet zo schattig zijn.

We maakten ook kennis met dr. Helgado Sanchéz, de subdirecteur van het hospitaal. Het leek ons alsof hij heel vereerd was met het Belgische bezoek en liet ons zijn nieuwste aanwinst zien: een CT-scan. Hij testte ons op onze kennis van anatomie en pathologie en op dat moment werd Julie betrapt dat ze eigenlijk geen geneeskunde studeerde, maar wel het “oninteressante” economie. Hier in Peru hebben de medici wel wat last met links en rechts, want Julie moest tonen hoe de CT-scan moest gedraaid worden. Zelfs toen het correct gedraaid was, kende hij het regeltje van professor Verstraeten niet (jij kijkt naar de patiënt, de patiënt kijkt naar jou).

´s Avonds begon de ellende in Julie`s maag. Na een hele nacht en voormiddag slapen ging het gelukkig beter. Sofie ging donderdagochtend op haar eentje naar het ziekenhuis voor een nieuwe ontmoeting met dr. Helgado Sanchéz. Ze werd er voorgesteld aan een hele resem dokters die steeds geïnteresseerd waren in hetzelfde verhaaltje. “Soy Sofia, soy estudiante de medicina en mi quinco año en Belgica. Hablo holandés, francés, inglés, alemán y un poco español. Soy aquí por cuatro semanas para jugar con los niños. Después vamos viajar por tres semanas.”

Nadien begon het echte werk. De niet-zo-onaangenaam-uitziende dokter Renato nam haar mee op sleeptouw doorheen de afdeling chirurgie. Zo leerde Sofie hoe drains moesten vervangen worden, hoe ze steriel moest werken met pincet en naaldvoerder, dingen die ze enkel nog maar zag in het skillslab in Gent. Ze bezocht ook de afdeling Intensieve Zorgen; dit zag er ten opzichte van de rest van het ziekenhuis bijzonder nieuw uit. Jammer dat er slechts acht bedden zijn, voorbehouden voor de allerzieksten.

Sofie mocht van dr. Sanchéz een witte kiel lenen die er niet uitzag als een kiel maar als een witte clownsvest. Nuja, dat past nog in ons thema.

Een goedenacht iedereen ! Morgen alweer een nieuwe dag !

Sofie en Julie

www.flickr.com/photos/julie_en_sofie

18-07-2008 om 03:27 geschreven door Sofie  

16-07-2008 om 03:17 geschreven door Julie  

16-07-2008 om 03:16 geschreven door Julie  

Het feestje bij Luis thuis op zaterdagavond was een succes. Er werd alweer uitbundig gedanst, gelachen en gedronken, zoals jullie op de foto´s kunnen zien (www.flickr.com/photos/julie_en_sofie) Het werd alweer een uurtje later en volgende keer hopen we de zonsopgang te kunnen zien. Onze arme mama hier moest drie keer op om de voordeur te openen omdat wij niet de enige vroege vogels waren.

Zondag, lekker fris, zaten we bijna een hele dag aan tafel... In de avond ontmoetten we Hugo en Renzo, die ons naar het einde van de Arequipaanse wereld brachten. Op een verlaten berg konden we “de hele wereld” zien. Alle lichtjes van Arequipa en de besneeuwde bergen waren adembenemend. Jammer genoeg was het niet mogelijk om hiervan foto´s te nemen. We speurden de hemel tevergeefs af naar een vallende ster.

Om de avond af te sluiten aten we een pannenkoek, Sofie met lochuma-ijs, Julie met appel.

Maandag slenterden we langs de marktkraampjes in Miraflores. We kochten er dvd´s, ondergoed en oorbellen voor slechts enkele soles (om in euro te zetten moet je delen door vier).

In de namiddag waren de kinderen in het staatshospitaal dolenthousiast over hun eerste vis-pogingen, met dank aan tante Lieve van Sofie. We maakten een (fictieve) zee in het midden van de slaapzaal en hielden een vis-competitie met de kindjes – en hun ouders...

Lachende gezichtjes gegarandeerd. Ook de kindjes die hun bed niet uitkonden, brachten we een mini-zeetje. Zelfs een geïsoleerd kankerpatiëntje was heel blij met zijn nieuwe speeltje. Ook de kastjes werden versierd met magneetjes van kabouter Plop en co. Zo zijn ze toch nooit meer alleen.

`s Avonds gingen we gezellig iets drinken in een bistro mét piano. Hoewel de toetsen toch niet klonken hoe het eigenlijk hoorde, probeerde Julie er toch iets aangenaams uit te krijgen.

Deze ochtend gingen we normaal naar Soray, een plaatsje niet zo heel ver van Arequipa, dat blijkt uit te puilen van natuurlijk schoon. Deze plannen werden echter verstoord door de eerste aanvallen van Tourista. Zeg dat we het lang hebben volgehouden ;-)

Dan toch maar geen ijsblokjes meer in onze cocktail?!

Deze namiddag konden we de kindjes alweer bekoren in het staatshospitaal. Ze maakten tekeningen van hun dromen. Zo was er een meisje die dokter wou worden, iemand die een beroemde zangeres wou worden, iemand die alle landen van de hele wereld wou leren kennen, enzovoort. De tekeningen werden boven hun bedjes opgehangen. Zo werd er meteen een meer kleurrijke slaapzaal gecreëerd.

Deze avond kruipen we maar eens vroeg onder de wol (of ook wel donsdeken genoemd).

We zien jullie binnenkort terug voor nieuwe avonturen op het web! Als jullie nieuws hebben over bijvoorbeeld het nieuwe regeerakkoord –  ... – laat het ons dan maar gerust weten !

Ciao amigos !

Sofia y Julia

16-07-2008 om 03:11 geschreven door Julie