Op donderdagavond waren we uitgenodigd bij Maja (één van de 2 Zweedse meisjes) om spelletjes te spelen. Omdat het Julie’s dagje niet was, ging Sofie alleen gaan. ´t Is te zeggen, Hugo ging haar komen oppikken met de wagen. Eens het avond begon te worden...veranderden de plannen en bleven we allebei thuis. We keken Patch Adams en gingen die avond vroeg naar bed.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vrijdagochtend trokken we naar het centrum om informatie te bekomen over de colca trek. Alle agencia’s bleken ongeveer de zelfde tour aan te bieden, al konden de prijzen wel wat verschillen. Vaak schudden ze op het moment zelf een prijs uit hun mouw, en hoe meer “gringa” je eruit ziet, hoe meer ze je laten betalen.

Uiteindelijk regelde Renzo voor ons de trip, uiteraard nog iets goedkoper. Morgen, maandag, om 5u30 worden we aan het busstation verwacht voor een driedaagse vol natuur, condors, wandelen en hotsprings!

Vrijdagnamiddag wandelden we naar het hopitaal waar onze kindjes al ongeduldig op ons zaten te wachten. Princesa Julia en Sofie de la luna bezochten de kindjes in de aparte kamertjes. Ze waren dolenthousiast over de kleurplaten die we meebrachten, en zelfs “de zoon van de president –aldus de oma van de baby” maakten we gelukkig.

Een van de kindjes wil ik hier toch speciaal vermelden omdat Julia er zo zot van was: een superschattig 6-maand-oud jongetje Matteo genaamd ;-).

Ook de kindjes van de slaapzaal hadden ons opgemerkt en al vlug werden we omsingeld omdat ook zij allemaal wilden kleuren!

’s Avonds stond er ons al weer een typische fiesta peruviana te wachten! ’t Was een leuke avond, al maakten we het ietsiepietsie te laat rekening houdende met het feit dat we zaterdag om 9u in de clinico werden verwacht.

We waren er zaterdagochtend naar Peruviaanse normen mooi op tijd. Of we er fris uitzagen is misschien iets anders...maar gelukkig maakten de kindjes hier zich geen zorgen om. Die dag werden we ook vergezeld door een sociaal project van een katholieke jongensschool. Voor een keertje mochten we ook zelf eens toeschouwer zijn!

We maakten van de gelegenheid gebruik om met de 16 jarige jongens en hun begeleiders over het verschil tussen het hospitaal en de clinica te praten. Er werd ons half en half beloofd dat ze hun act nog eens zullen over doen voor de arme kindjes in het hospitaal!!! We hope so!

In de namiddag werden we door Lucho en Hugo opgepikt om de molina te gaan bezoeken. Het was een verademing om even buiten de stad te zijn! We lachten er met Lucho die de alpaca als een hond achterna zat... wij hopend dat het dier naar hem zou gaan spuwen ;-). We genoten er ook van een mooie zonsondergang met kleuren die ons sprakeloos achterlieten. Vooral Sofie dan, want die was na het feestje van die nacht zonder stem opgestaan. Gelukkig was er Julie die als tolk fungeerde!

We gingen weer eens een keertje vroeg naar bed... want deze ochtend (zondag) ging onze wekker om 6u15 af! Aw!

Op ons programma vandaag stond een ritje naar een plaatsje genaamd SoGay. Zo gay was het er nog niet, het was een klein dorpje op het platteland waar onze wandeling naar een waterval begon. Samen met Renzo, Fabiola en Nicolle genoten we van de mooie uitzichten... de dorre bergen werden er afgewisseld door een groene vallei waar het water kabbelde. Onderweg kwamen we er allerlei dieren tegen en we maakten ook kennis met een vriendelijke señor die ons voor de rest van de tocht vergezelde.

We maakten een heuse klim naar de waterval. Tijdens deze klim maakte Julie evenwel kennis met de gemeenheid van de natuur en kreeg een cactus in haar hand. Sofie vond dit nogal een grappig zicht omdat die bol echt aan Julie`s hand bleef hangen! Jammer dat er geen foto van is! Julie vond het echter iets minder grappig omdat die pinnetjes nogal wat pijn deden.

Het specifieke landschap is nogal moeilijk te beschrijven, maar Julie trok een massa foto’s die jullie kunnen bewonderen op www.flickr.com/photos/julie_en_sofie!

Een uitgeputte Fabiola en Nicolle en een niet echt zo vermoeide Renzo, Julie en Sofie kwamen heelhuids aan in het volgende dorpje waar we genoten van drankjes en ijsjes.

De terugweg was ook een avontuur op zich. Eerst namen we een soort taxi. Een lelijke oude auto waarvan ik absoluut niet weet hoe je hem moest herkennen als taxi.

We pasten er met ons 5 + bestuurder net in... en de auto was vol.... dachten we.

Toen we stopten leek het even of er een chauffeurswissel zou plaatsvinden. Niets was minder waar, er moest gewoon nog een persoon bij! Raar zicht...die vrouw zat half op de zetel van de bestuurder en half op de pook en handrem met als gevolg dat de chauffeur zowat tegen het raampje plakte. Bovendien was de vering niet echt wat ze hoort ze zijn want bij elk bultje leken we met de koffer over de grond te slepen!

Als we dachten dat deze rit niet echt comfortabel was, hadden we de busrit die eropvolgde nog niet meegemaakt. Veel te veel mensen, dieren in een minibusje, een bankje dat niet vast was gemaakt, de hele rit achterom en Julie die steeds alert moest blijven om niet met haar arm tussen de deur te raken... Gelukkig dat we ook dit weer overleefden!

Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar de colca canyon. Jullie zullen onze verhalen dus voor enkele dagen moeten missen!

Maar laat dit jullie niet beletten om ons een boodschap achter te laten, het is zo leuk om dat te lezen!

Stoffige groetjes van

een doorprikte Julie en een nog steeds sprakeloze Sofie

22-07-2008 om 18:29 geschreven door Simon