Goeie avond beste lezers en lezeressen.

Vandaag, zaterdag, was een ontzettend drukke dag voor ons. Vroeg uit de veren, begaven we ons richting privé-kliniek in de hobbelige bus. Ondanks het feit dat dit even arme kindjes waren als in het hospitaal, waren deze kindjes reeds veel meer gewoon. Ze waren niet tevreden met elk één ballon, wat in het hospitaal wél het geval is, maar we moesten meer uit onze hoed toveren om een glimlach te zien.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gedurende twee uren hebben de kinderen met ballonnen gespeeld, gezongen en hun dromen getekend. We hebben er enkele gekregen en ook enkele corazones van twee lieve meisjes. Na ons (om 11u) stond hun een andere activiteit te wachten, namelijk handwerk. Ze hadden er een strikte weekplanning, verpleegsters en dokters passeerden vaak, er waren kleurpotloden, papier, televisie en gezelschapspelletjes aanwezig. Aangezien we het gevoel hebben dat we nuttiger werk leveren in het hospitaal, zullen we daar dan ook meer tijd doorbrengen.

Vandaag brachten we ook naranjas naar de vijf andere weeshuizen (waaronder ook jongens van 6 tot xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />16, in drie verschillende weeshuizen). Zaterdag is hier wasdag. De kinderen, jongens en meisjes, wassen hier zelf hun kleren en laten ze dan drogen in de zon.

Deze namiddag gingen we de kindjes die we gisteren zo schattig vonden, zij van 2 tot 5 jaar. Op de foto´s kunnen jullie zien dat zij er bijzonder lief uitzien, maar in het echte leven zijn ze veel...energieker dan dat. Met als gevolg twee uitgeputte Belgische vrijwilligsters. Als beloning gunden we onszelf dan ook een lekker ijsje.

Het opblazen van een ballon nam telkens zo een minuutje in beslag, het ontploffen echter kwam veel sneller. Met ons vliegbouw- en zangtalent kregen we toch iets rustigere kindjes, al was het maar voor even.

We mogen natuurlijk niet vergeten dat de meeste van deze kindjes gedumpt werden door hun ouders in een weeshuis, en geen ouderlijke liefde kennen. In feite is ´weeshuis` een foute benaming want de meesten hebben wel degelijk ouders. De kinderen komen in deze huizen terecht wanneer de ouders te arm zijn, uit hun ouderlijke macht worden gezet of als er een nieuwe partner bijkomt die geen stiefkinderen wilt.

Het gebeurt dat als een mama hertrouwt, haar kinderen uit een vorige relatie uit het huis worden gezet. Die mama bezoekt dan op zondag haar kindjes, vaak al zwanger van haar nieuwe echtgenoot. Dit wordt vaak niet begrepen door de kindjes in las casas, want “Waarom mag het nieuwe kindje wel bij jullie wonen en ik niet??”

Patakalas, de organisatie waarvoor Renzo hier vrijwillig werkt, probeert de situatie in de huizen te verbeteren. Zo schilderden ze verschillende huizen, doen ze herstellingen, brengen ze elke week fruit naar de huizen. Een van hun laatste acties is dat ze een tandartsbezoek regelen voor elk kind. Neem gerust een kijkje op www.patakalas.nl

Zo, dat was onze drukke zaterdag. Moe maar voldaan gaan we straks bij enkele leeftijdsgenoten in Arequipa die we op ons laatste uitje hebben leren kennen. Het is bijzonder interessant ook hún mening te horen over Peru.

14-07-2008 om 15:49 geschreven door Simon