In Andahuaylaz gingen we op zoek naar een plaatsje om rustig te ontbijten en al onze rugzakken te droppen. Onze trouwe Lonely Planet toonde ons de weg naar Hotel sol de oro. Van daar uit trokken we richting mercado. Sofie liep er rond met haar manta en wist zo de sympathie te winnen van de plaatselijke marktvrouwen, hoewel het soms niet duidelijk was of ze met ons lachten of ze het echt "que linda" vonden. We reden met de combi naar een laguna dichtbij. Daar vielen we in slaap aan de rand van het meer met als gevolg dat we wakker werden als twee tomaatjes. Na enkele uurtjes relaxen keerden we terug naar het toeristloze dorp. `s avonds stond ons opnieuw een hobbelige busreis te wachten naar Ayacucho.
dinsdag 12 augustus:
Tijd voor een gastronomische verwendag! Ontbijt: broodjes, platana con leche en pannenkoeken met manjar blanco Middageten: brochetjes en frietjes met verschillende soorten sausjes tussendoor aten we natuurlijk ijsjes, chocoladetaart en proefden we van allerlei lekkers...
Deze nacht sliepen we voor de verandering eens wat meer uurtjes. We gingen nietsvermoedend onze treintickets kopen voor de terugreis van aquas calientes naar Cusco maar er stond ons een ontgoocheling te wachten. Alle tickets voor die dag waren uitverkocht dus zat er niets anders op dan op de zelfde manier terug te gaan als we gekomen waren: wandelen, combi, taxi en bus. Om 11u `s avonds arriveerden we in het centrum van Cusco waar we opnieuw onze vertrouwde hospedaje opzochten.
zondag 10 augustus
Onze laatste dag Cusco werd een rustig dagje. We sliepen wat langer, namen een uitgebreide douche, verlieten onze kamer pas om 13u terwijl de check out normaal om 9u is, we slenterden langs marktjes, gaven advies aan een andere toerist... Opnieuw stond ons bijna een ontgoocheling te wachten toen bleek dat alle bustickets naar Abancay en Andahuaylaz uitverkocht bleken. Daar stonden we dan in de terminal terrestre, gepakt en gezakt maar zonder ticket. We waren zo wanhopig dat we zelfs naar de andere kant van Peru zouden reizen! Lima, Trujillo...alles behalve in Cusco blijven! Het lot was ons echter gunstig gezind toen twee tickets toch nog uit de bus kwamen. Eentje van een man die zijn reis annuleerde en een ander van ergens anders. Zo zaten we 15 minuten later op de bus naar Andahuaylaz (ook wel het "hol-van-pluto" genoemd). Het werd een hobbelige, slapeloze nacht...
Na een weekend ziek zijn, voelde Julie zich opnieuw beter! We boekten dan ook meteen ons ticket richting onbekende oorden, meer bepaald Cusco. Santa Ursula wordt onze favoriete maatschappij met haar aantrekkelijke prijzen en bekoorlijke service. In de ochtend gingen we voor een laatste keer richting Arequipa centrum, samen met Lucho. We bezochten er de oudste markt, waarvan het dak ontworpen is door mijnheer Eiffel. Er waren allerlei rare cosas, bijvoorbeeld gemixte kikkers, foetussen van lama´s, ... maar wij hielden het toch wel bij platano con leche. In de namiddag nam nu ook Julie afscheid van de lieve kindjes in het hospitaal. We werden er getrakteerd op acrobatische kunstjes door één van de patiënten. Hij, en zijn vriendjes, poseerden dan ook trots op de foto. ´s Avonds werd het even hectisch. De taxi waren we vergeten bellen, het afscheid van onze familie was emotioneel. Na een tijdje wachten aan de isquina kon Mirta toch een taxi voor ons kapen, die evenwel nog moest tanken voor 4 soles. We waren dan ook opnieuw te laat op onze afspraak met Lucho en Hugo. Toch konden we er genieten van de heerlijkste taarten van Arequipa. Sofie wordt echt een kenner op gebied van chocoladetaarten ;-) Om onze bus nog te halen werd het een race tegen de tijd. Lucho´s auto stond geparkeerd achter een aantal auto´s op een privé-parking. Deze moesten dus eerst worden verzet, daarna hadden we pech met alle rode lichten. Gelukkig voor ons is dit nog steeds Peru en vertrok onze bus ook later dan gepland.
Dinsdag 5 augustus
Vroeg kwamen we aan in die nieuwe stad. Al gauw werden we lastig gevallen door lokale mensen die ons vanalles en nog wat probeerden te verkopen. We moesten nog meer op onze hoede zijn dan anders om niet te veel te moeten betalen voor de taxi´s.
We werden de eerste klanten van een marktje in deze oude stad. We kochten er (opnieuw) oorbellen en vanaf deze dag werd het een ritueel om overal oorbellen te kopen. De impressionante en goed doordachte Inca-muren stonden ook op het menu voor deze dag. ´s Middags lieten we ons door de Lonely Planet naar een klein, gezellig en heel lekker restaurantje leiden. Crema de championes, quiche en een manjar blanca-dessert. Aue rico !
We wandelden en beklommen de trappen naar San Blas om de stad vanuit een hoger niveau te bekijken. Daar ook gingen we travel agencies binnen om een goedkope trekking te vinden naar Machu Picchu. We mogen van geluk spreken dat we nog net geen 150 dollar per persoon hadden betaald, want daar verschenen weer donder en bliksem in de buik van Julie. Deze keer lieten we er geen gras over groeien en trokken we onmiddellijk naar een medico. Het resultaat was niet fantastisch, maar gelukkig snel op te lossen met heel wat pillen.
Julie kroop dan ook maar gauw in haar bed. Sofie wou Julie niet storen... Ze maakte dan maar een praatje... met onze hospedaje-genoten, waaronder Omer, onze oude vriend uit de Colca Cañon, toeval dat hij hier ook was! Om dit te vieren, gingen ze een dansje placeren in twee van de talrijke discotheken van Cusco.
Woensdag 6 augustus
In plaats van de bergen in te trekken, bezochten we één van de Inca-ruïnes die de stad bezit. Aangezien dit gebied veroverd werd door de Spanjaarden, is ook de Spaanse invloed (kunst) hier duidelijk zichtbaar. Helaas is de naam van deze plaats iets te moeilijk om te onthouden. Julie en Sofie haalden er natuurlijk weer wat streken uit... (zie foto´s binnenkort). In Cusco zijn er heel wat kindjes die traditioneel gekleed gaan, liefst nog met een klein lamaatje. Hier is dit echter enkel en alleen voor de toeristen. Je kan er immers een foto van nemen ter betaling van wat klein geld, wat wij weigeren te doen. Hoewel wij die dag bijzonder Europees gekleed waren, werden we gevraagd te poseren samen met een Peruviaans gezin. Doch hiervoor kregen wij geen geld ;-) Al was het wel een grappige ervaring.
´s Avonds haalde Julie ook haar schade in qua uitgaan. Dansen en water drinken vulden onze avond en nacht.
Donderdag 7 augustus
Na een wel heel korte nacht, begonnen wij onze eigen Inca-trail. Het idee steelden we van een Belg (een Waal die goed Nederlands sprak) die we de dag voordien hadden ontmoet. De voorbereidingen deden we zelf. We lieten ons verleiden door de goedkoopste maatschappij. Slechts 10 soles voor een hele dag avontuur... Het begon met een chauffeur zonder licencia. De politie kwam en de bus mocht niet vertrekken. Daar stonden we dan. Nog steeeeds zijn we in Peru, dus gingen onze medereizigers - allemaal Peruvianen - van hun tak gaan maken. Met een vertraging van anderhalf uur, vertrokken we in een oude bus met nieuwe chauffeur. Na vijf minuten stopten we aan het tankstation. Een goochelaar die een centje wou bijverdienen, liet ons zijn kunsten zien. Dat duurde toch wel iets te lang zodat we ons gingen afvragen of we vandaag wel nog aan de Machu Picchu zouden geraken. Ondanks de oncomfortabele zetels van de laatste rij, konden we toch de slaap vatten, zodat we niet elke steen meer hoefden te voelen. Sofie legde haar hoofd op de schouder van haar vriendelijke buur (niet Julie, wel de andere kant) maar dat was misschien door de iets te korte nacht. Toen we wakker werden, reden we door een besneeuwd landschap. Vlug baden we tot God, Jahweh, Buddhah en Inti opdat we niet zouden wegslippen. Even later reden we door de jungle. De asfaltbaan was carreterra geworden en langs beide kanten van de weg, groeiden weelderige fruitbomen. Half geradbraakt kwamen we aan in Santa Maria, waar we de drie chicos uit Chiclay volgden naar Santa Teresa. Deze jongens hadden we ontmoet op de laatste busrit. We reden er samen in een collectivo, een taxi, waar we met 8 personen inzaten. We scheerden er langs bergweggetjes en akelige afgronden. Het uitzicht was wel magnifiek. Na Santa Teresa gingen we in de combi naar de HydroElectrico, een treintje dat ons naar de Aguas Calientes (dorpje onder de Machu Picchu) zou brengen. Bij onze aankomst was het laatste treintje helaas net vertrokken, dus moesten we wandelen via de spoorweg. Aangezien we zo laat waren (allemaal de fout van die eerste bus), moesten we een deel van de route in het donker afleggen. Op dat moment nog geheel onbewust dat er bijtende vleermuizen leven in Peru... Steeds zagen we lichtjes en dachten we dat we het begin van het dorpje zagen, maar die lichtjes verdwenen steeds. Hallucineerden we? Neen hoor, vuurvliegjes waren het! Uiteindelijk, moe en hongerig, bereikten we het dorpje, we zijn maar een keer verkeerd gelopen. Het eerste hotel op onze weg had het meest vriendelijke personeel maar misschien ook wel de meest dure kamers; hoewel, 200 dollar voor een nacht valt misschien nog mee voor al die rijke Amerikaanse toeristen hier. Aangezien de kamer in het volgende hostal El Mirador ons niet aanstond, verlieten we dit stiekem. Gelukkig kwamen we die uitbater nooit meer tegen. Net zoals de eigenaar van het pizzarestaurant op de Plaza waar we dineerden, die ons oneerbare voorstellen deed, waar we achteraf goed mee lachten. Uiteindelijk vonden we wel een goed hostal om de nacht door te brengen met een zacht prijsje voor "dos chicas bonitas de Belgica".
Vrijdag 8 augustus Alweer een korte nacht... Om 4u30 begon onze klim in het donker. Andere toeristen doen deze weg met de bus, maar sportief en gierig als wij zijn, deden wij dit te voet. Trappen, omhoog, alleen maar trappen, omhoog. Sofie was er om Julie te leiden, en samen bereikten we de top, waar we het recht hadden om de busreizigers voor te steken. We vermoeden dat het er zo een 200 waren. Toen we werden aangesproken door een Amerikaanse man achter ons, vreesden we terug te vliegen naar het einde van de rij. Maar neen, hij was juist onder de indruk dat wij die weg, in het donker, te voet, al sprintend, hadden afgelegd. En nog meer goed nieuws voor die dag: we waren bij de eerste 400 gegeerde entrees om de Wayna Picchu te beklimmen. Om dit te vieren, verorberden we ons ontbijt - brood, confituur en de uit België ingevoerde Nalu - met uitzicht op de Inca-ruines. Ondanks de vele toeristen, is dit echt een impressionante plek, nog meer dan op de gekende postkaartfoto´s. We namen ruim onze tijd om de leefplaats van de Inca´s te bewonderen en keken achter elk hoekje. We pikten af en toe wat uitleg mee van een gids in het Engels, Spaans of Frans. Op ons gemak beklommen we de Wayna Picchu, vertaald als Jonge Piek, vanwaar we schitterende zichten hadden op de Machu Picchu, ofte Oude Piek. Na een hele dag snel stijgen, gewoon stijgen en dalen, foto´s nemen en gebeten worden door onbekende irritante vliegjes, was het tijd om weer richting pueblo te vertrekken. Ook dit keer niet met de bus, maar met de voetjes alle trappen afdalen. Aangezien we weer geen geld meer hadden, werden we verplicht om ´s avonds een vieze hamburger te eten voor 5 soles waar Sofie twee dagen later nog last van had. Heel fijn dat er hiervoor allerlei soorten medicatie bestaat.
Cocktails maken, dromen in het weeshuis en uitgesteld vertrek
Zaterdagavond zou normaal onze laatse avond in Arequipa zijn. Omdat Julie nog steeds niet al te best was, kwam er van onze Fiesta-plannen niets in huis en bleven we gezellig samen thuis. Onze mama had een idee... ze leerde ons cocktails maken!
De nodige ingrediënten werden vlug verzameld en Julie en Sofie volgden aandachtig de les. Cocktail nr 1: Caiperiña: superlekker én met ons geheime recept helemaal niet moeilijk. Coctail nr 2: de gekende Mojito : altijd een voltreffer en Coctail nr 3: Pisco Sour : de Peruviaanse trots!
Julie liet na de Caiperiña het proeven voor wat het was maar Sofie ontfermde zich over de andere cocktails.
Zondag was ons vertrek van die avond een hele dag onzeker. De plannen werden elk uur met een uur vershoven maar uiteindelijk hakten we de knoop door een dag later te vertrekken.
Sofie en Nicolle gingen in de namiddag naar het weeshuis. Ze brachten een hele hoop spullen mee voor de chicas (van 6 tot 9 jaar). De tekeningen met de dromen gemaakt door de kindjes van de school van Julie´s mama, werden met enthousiasme onthaald.
Stuk voor stuk werden ze opgehangen en ontstond er een ware tentoonstelling.
Daarna gingen de 47 chicas zelf aan de slag!
Señorita, señorita....?!, klonk het erg vaak en Sofie had haast geen ogen, handen en oren genoeg. De meisjes tekenden net als de Belgische kinderen hun dromen, met vele kleuren en vormen. We moeten het zeggen, het resultaat mag gezien worden!
Als we terug thuis zijn, zullen we deze Peruviaanse kinderdromen naar de Belgische kinderen van de school van Julie`s mama brengen.
Na het tekenen en kleuren was er nog tijd om te spelen met balonnen, springtouwen, balletjes, tennisrakketjes...
Dit alles betekende ook het einde van ons DROOM-project hier in Peru.
Dankjewel aan iedereen die enkele potloden kon missen, enkele stylo`s schonk of ons een aantal stiften meegaf. Gracias aan onze families die vanalles en nog wat inzamelden (van compassen tot opblaasbare handschoenen). Merci aan al wie we vergeten te vermelden!
Zaterdag ging Sofia de la luna voor het laatst op bezoek bij de kindjes in het ziekenhuis. Princesa Julia was helaas te ziek voor het ziekenhuis. De kindjes misten haar en ze begrepen niet waarom ze niet in het ziekenhuis was als ze toch ziek was.
Aangezien het bijna Lourdes` 6e verjaardag was, bracht Sofia haar een cadeautje.
Spelen met de kindjes is iets heel anders dan mee op ronde gaan als student...
We hadden het gevoel in deze 4 weken heel dicht te staan bij deze kindjes en zeker ook bij hun ouders. We lieten hen lachen, trokken gekke bekken en maakten plezier. We luisterden ook naar de verhalen en zorgen van de ouders, die we helaas niet altijd helemaal verstonden.
De artsen in het ziekenhuis en studenten waar we mee spraken begrepen wel niet altijd het nut van ons handelen. Maar sommigen konden we toch overtuigen.
In hun ogen is wat wij doen niet echt noodzakelijk in een ziekenhuis waar alleen noodzakelijke dingen van tel en mogelijk zijn. Studenten geneeskunde kunnen in hun ogen beter helpen bij medische verzorging...
Voor mij, Sofie was het leuk om met de kinderen bezig te zijn. En niet alleen met hun ziekte. De studenten zien de ziekte, ik zag deze keer vooral een kind. Een kind van 6 jaar dat in het ziekenhuis was, een eigen verhaal had, op een bepaalde plaats woont, dromen heeft... Ook alle ouders van de kinderen kenden ons. Wij hadden tijd en veel aandacht, twee dingen waar je heel wat mee kan bereiken en heel wat voor in de plaats krijgt!
Babyweeshuis â faculteit economia â diner Club de Arequipa
Vrijdagvoormiddag namen we een kijkje in een ander soort weeshuis dan de gekende Circa-huizen. Het weeshuis dat we bezochten is anders omdat de kindjes (17 babies en 34 kindjes van 2 tot 5 jaar) er onder strikter toezicht staan. Dit komt omdat de kindjes er onder een wettelijk kader geplaatst werden.
Ook viel ons meteen op dat zelfs de directrice er heel wat strikter is. Als strenge tante coördineert ze het huis en gaat ze koel met haar kindjes om. Ook ónze rondleiding was erg kort. Het was ons jammergenoeg ook niet toegestaan om fotos te nemen.
Na dit bezoek gingen we op verkenning op de facultad de economia. Deze keer was Julie geen student geneeskunde maar was Sofie student economie. ´t Was eens iets anders! We schrokken ons een hoedje toen we zagen dat het examen algemene economie bestond uit het invullen van woordjes (zoals wij ook wel eens moesten doen in het 2e leerjaar) en het tekenen van een grafiekje. Misschien dat het niveau in België toch iets hoger ligt ;-).
Vrijdagavond waren we door onze vriend Lucho geïnviteerd voor een chique diner in de Club de Arequipa. Om te voldoen aan alle regels van de etiquette gingen we op zoek naar lange rokken, bloesjes en hoge hakken. We hadden net alles verzameld toen Julie ziek werd. Sofie liet zich toch overhalen, liet zich helemaal opmaken door Millie en trok er alleen op uit. Het diner ging door in een groot, oud, impressionant gebouw. De muren waren gedecoreerd met grote schilderijen, de balzaal had een vierkant balkon en in de hoek stond een echte vleugelpiano. Jammer dat Julie er niet bij was!
Het eten was er verfijnd maar helaas maakte Sofie een ietswat verkeerde keuze...waarna ze maar alle broodjes opat. Na het eten kwamer er nog twee vrienden van Maya en Rebecca, helaas voldeden hun kleren niet aan de normen van de club en mochten we naar een iets wat normalere bar gaan. We sloten de avond af met een danspasje in de Deja vu. Lucho bracht ons allemaal nog net (op de bijna-botsing-na ;-) ) veilig thuis met de auto.
Fris en monter vertrekken we naar het hospitaal Honorio Delgado. Hier treffen we vele nieuwe kindjes aan. Ze snappen al gauw onze bedoelingen en spelen mee met alle kleurrijke ballonnen en ingewikkelde kubussen waar we eenvoudige spelletjes mee organiseerden. Sommige kindjes herkenden zelfs Alan García in Julius Caesar die op de kubus te zien was. Nog anderen haalden alle blokjes van de kubus uit elkaar, nog anderen probeerden ze op te eten. Uiteindelijk was iedereen tevreden.
Donderdag 31 juli
Op deze drukkend warme dag besluiten we te gaan paardrijden. Sofie berijdt Princesa, Julie treft het met Plomidoro. Toen de paarden het op een lopen zetten, konden de boeren deze twee meisjes horen schaterlachen. Toegegeven, we deden het nog niet zo slecht voor onervaren personen. Julie besefte eindelijk waarom paardrijden een sport is, en Sofie moest haar gelijk geven.
Zowel de inkleur-tekeningen als de vrije verbeelding boekten opnieuw hoge tevredenheidscijfers bij de kindjes in het hospitaal. Ze konden alle felle kleuren gebruiken voor hun dromen. Niet elke tekening was even duidelijk, maar aan hun glimlach te zien, zat het wel goed.
Vandaag zagen we dat Gilda heel wat meer aandacht krijgt van de andere patiëntjes en ouders. Zelfs haar naam wordt meer en meer bekend sinds we het opvroegen uit haar dossier!
We gingen ook op ontdekking op de afdeling gynaecologie en verloskunde. Als vijfdejaarsgeneeskundestudenten trokken we naar de slaapzaal en de aparte kamertjes voor de vele mama´s en hun babies. We kregen er uitleg van een zevendejaarsstudent die er zijn stage deed. Hij bood ons de opportuniteit om de prematuurtjes en de speciale zorg-babies te bezoeken, inclusief informatie over dosis en tijdsinterval van allerlei medicaties. Op dat moment viel Julie door de mand omdat zij niet rap een specialisatie kon verzinnen toen de student vroeg wat haar plannen waren voor later.
We waren dus al wat later uit het ziekenhuis en dan rijden ons nog eens twee keer bus Grampo Montery C voorbij, de bus die we moeten nemen naar ons huis in Paucarpata. De derde stopte gelukkig voor ons zodat we veilig thuis geraakten en weer konden genieten van Mirta`s kookkunsten.
Zo zijn jullie opnieuw mee met onze spannende verhalen hier! Hou ons op de hoogte van die van jullie J
Onze 4 daagse richting Lago Titicaca begon in de busterminal van Arequipa. We hadden om 22u afgesproken met Lucho en voor één keertje waren we niet te laat, niet op tijd maar zelfs een beetje te vroeg - tot grote opluchting van Lucho die we wel al eens lieten wachten. De bus vertrok om 22u30 en al vlug waren Julie en Sofie in dromenland.. Rond 4u ´s ochtends, nog lang voor zonsopgang, arriveerden we in Puno waar we slaapdronken overstapten op een kleine combi (minibusje) richting een mooi plekje om van de zonsopgang te genieten. Buiten was het ijskoud, binnen in het busje gewoon heel erg koud. Gelukkig waren we voorzien op deze Siberische temperaturen en hadden we zowat al onze kleren aan: een drietal pulls, windstopper en jas, handschoenen, sjaal, muts, thermisch ondergoed (voor Sofie waren dit alpaca kousen van de markt in Arequipa)...
We stopten in een klein dorpje genaamd Juli. Julie was in de wolken van het dorpje dat naar haar genoemd was. We installeerden ons voor het ontbijt op het strand van Lago Titicaca en genoten van zijn adembenemende schoonheid. Volgens Sofie moet dit wel één van de mooiste plekjes op aarde zijn.
Als ontbijt waren er massa´s kippenbroodjes en heel wat broodjes met kaas, omdat zowel wij als Lucho voor iedereen ontbijt hadden voorzien! Om ons te warmen dronken we cocathee, iets dat ook nuttig blijkt te zijn tegen de hoogteziekte want jullie weten het misschien maar lago titicaca ligt op 3800 m hoogte en is hiermee één van de hoogste meren ter wereld!
Gelukkig waren we al behoorlijk geacclimatiseerd en hadden we van de hoogte geen last.
De zon warmde ons al vlug helemaal op waardoor enkele van onze pulls in onze rugzak verdwenen.
In Juli namen we opnieuw een combi richting het grensdorp Peru-Bolivia. Julie en Sofie beslisten om naar La Paz (de hoofdstad van Bolivia) door te reizen dus namen ze afscheid van Luis die meteen naar Copacabana ging.
Op dat moment waren we ons nog niet helemaal bewust van wat ons in het dorpje desafuadero de grens- te wachten stond. Alle verkeer stopte daar dus moesten we even te voet verder.. De echte grens werd gevormd door een brug die je te voet over moest.
Vooraleer je naar Bolivia kon moest je echter je passport in orde brengen,hiervoor moest je eerst aanschuiven een rij van zo`n 2 uur en 75 m lang. Julie en Sofie lieten zich van hun minst sympathieke kant zien en staken stiekem voor om voor het vallen van de avond in La Paz aan te komen. Nadien moesten we nog een andere stempel gaan halen in een andere bureautje en dan pas konden we vrij de grens over wandelen.
Eens aangekomen aan de andere kant, moesten ook in Bolivia nog wat paperassen in orde gebracht worden... gelukkig was hier geen al te lange rij!
Na enkele Soles te hebben gewisseld in Bolivianes (de plaatselijke munteenheid), gingen we ook zoek naar een combi die ons naar La Paz zou brengen. Het viel ons meteen op dat Bolivia nog erg anders was dan Peru: goedkoper, andere klederdracht, nog stoffiger, chaotischer en minder verharde wegen.
Omdat er door het lange weekend in Peru veel Peruvianen op vakantie gingen, moesten we bijna vechten voor een plaatsje in de combi. Op elkaar gepropt als sardientjes in een doosje zetten we onze tocht verder. Het uitvoeren van controles en opzetten van wegblokkades is de favoriete bezigheid van het Boliviaanse leger, dat trouwens goed vertegenwoordigd wordt in het straatbeeld.
Toen we dachten aangekomen te zijn in La Paz, bleek dit maar El Alto te zijn. We moesten dus nog afdalen naar het centrum, want de stad ligt in een kom.
We namen een andere combi richting centrum, maar deze bleek niet zo ver te raken door een parade die de hele hoofdstraat innam. We slenterden de stad door op zoek naar een Hostal. Door de feestelijkheden waren deze echter iets voller dan voorzien waardoor onze zoektocht ook langer werd dan gepland.
Gelukkig vonden we na de tip van een behulpzame hollander het Adventure Brew Hostal. Eindelijk een beetje rust voor het arme hoofd van Sofie dat tegen dan behoorlijk wat pijn deed. Na het lekkere avondmaal konden we er weer helemaal tegen en gingen we nog op zoek naar een ijsje dat enkele koekjes en DVDs werd.
Ondertussen liep de parade op zijn eind, de traditioneel verklede uniefstudenten (die sinds 7u ´s ochtends door de straten dansten) gingen naar huis, de zatlappen werden alleen nog maar zatter en de kraampjes sloten.
Zondag 27 juli (dag 2)
De dag kon van begin af aan niet meer stuk: onze Hostal bleek de beste Peruviaanse WARME douche te hebben én een zalig zoveel-je-kan-eten pannenkoekenontbijt met caramel en confituur. Julie moet nu nog steeds lachen met het woord caramel omdat die meer aan Sofie`s broek hing dan aan haar pannenkoek.
Na ´t ontbijt gingen we verder de stad verkennen, net als de dag ervoor was er weer een grote chaos in de hoofdstraat. Deze was opnieuw afgesloten, dit keer niet voor een parade maar voor een zeepkistenrace voor kindjes. Dit gaf echt grappige beelden omdat de snelle kisten vergezeld werden door moto-politiebegeleiding.
Misschien is er wel elke dag een goede reden om die hoofdstraat af te sluiten en voor een verkeersramp te zorgen. Julie en Sofie lieten hetniet aan hun hart komen en gingen shoppen! Als jullie weten dat Bolivia nog goedkoper is dan Peru kunnen jullie al wel raden hoe vol onze rugzakken al wel zijn!
Als middagmaal lieten we ons verleiden door de plaatselijke fastfoodketen waar we elk één en halve hamburger aten met frietjes. De halve hamburger leek wel al eens overreden te zijn door een autobus door de vakkkundige verdeelkunsten van Julie. Jammer dat we daar geen foto van hebben! Ons 3.5 bolivanos (35 eurocent) ijsje moesten we echter betalen met een briefje van 20 wat natuurlijk een onmogelijke teruggeefopdracht was voor de ijsjesventer. Gelukkig kwamen we onze amerikaanse kamergenoot Christian tegen die ons uit de nood hielp.
We haasten ons naar de busterminal om de laatste combi te halen richting Copacabana (een stadje aan het Lago titicaca), deze vertrok normaal om 4u... maar Bolviaanse tijdrekeningen zijn nog slechter dan de Peruviaanse dus vertrokken we natuurlijk veel later! De weg nog Copacabana was een echt parcours vol hindernissen. Zo was er eerst de plaatselijke markt, reden we over de oude spoorwegbrug, werden we meermaals door militairen gecontroleerd (die ons dan nariepen met chiao mi amor en een vettige knipoog), namen we de boot (een boot voor ons bustje èn rugzakken en een andere boot voor de passagiers) en moesten we ten slotte stoppen omdat het busje dreigde uiteen te vallen met een onheilspellend geluid (en waarschijnlijk ook vuurwerk, aan de reactie van de auto achter ons te zien).
Toch toch geraakten we veilig en wel én met AL onze bezittingen in het maritieme dorpje (natuurlijk inclusief militaire zone). We zochten een Hostal en besloten onzelf te trakteren op trucha (=vis, ook al noemt het steak op de kaart en dacht Julie dus dat het vlees was)
We gingen vroeg slapen, wetende dat we de volgende ochtend om 6u30 moesten opstaan... Voor alle zekerheid barricadeerden we toch maar onze deur met het derde bed die in onze kamer stond, je weet maar nooit met dat gammele slotje.
Maandag 28 juli (dag 3)
Zoals afgesproken worden we om 6u30 gewekt door de vriendelijke hostaluitbaatster.
We namen ontbijt en vertrokken naar de kleine haven om er de Andes-Amazonia boot te nemen richting La Isla del Sol. Het wil nu wel net lukken, maar het was de eerste dag dat we echt wolken zagen. Omwille van Zuid-Amerikaanse redenen moesten we tot tweemaal toe van boot wisselen alvorens we konden vertrekken.
We kozen voor een plekje op het bovendek waar we genoten van frisse-zeg maar koude- lucht en een mooi uitzicht. We stapten na 2u30 varen op het Lago uit aan de Noordkant van Isla del Sol. Van daar stond ons een trekking te wachten van officieel 3 uur naar de andere kant van het eiland. Julie en Sofie deden hier echter een ganse dag over door volgende omstandigheden: ze vonden een prachtige picknickplaats op het strand, bananen voederen aan loslopende varkentjes, massas foto`s nemen, onderhandelen over louche ingangsticketten, heilige plaatsen onheiligen, babbelen en tetteren en ondertussen maar rood worden door de zon en wind.
Op het einde van onze tocht werden we begeleid door de 11-jarige Freddy die ons naar één van zijn Hostels moest leiden.
`s Avonds gingen we iets eten met de twee vriendelijke maar iets wat specialere Braziliaanse broers. We moesten erg lang wachten voor we iets op ons bord kregen maar onze spaghetti viel uiteindelijk toch wel mee.
Dinsdag 29 juli (dag 4)
Een ochtendzicht op het Lago Titicaca met een lekker ontbijt, bestaande uit brood met confituur (wat anders), koffie of thee en een vruchtensapje. Dat moest ons sterk maken voor onze wandeling naar de haven. Het hostal in het dorpje lag op een berg, dus moesten we nog even stappen naar het haventje waar een boot ons opnieuw naar het vasteland zou brengen. Hoewel het eenvoudig leek (gewoon naar beneden), slaagden we erin toch de verkeerde beneden te kiezen. Sportief als we zijn, klommen we dan maar opnieuw de berg op om dan het juiste pad naar onze boot te nemen. Al lopend uiteraard want de tijd drong, deze keer ging onze boot immers op tijd vertrekken.
Onze volle boot (70 opvarenden, 4 zwemvesten aanwezig) arriveerde na een tweetal uur terug in Copacabana. Hier spendeerden we onze laatste Bolivianos en dollars aan nog meer souvenirs, een fles heerlijke Gloria-drinkyoghurt en koekjes voor op de bus(sen).
Opeenvolgend namen we volgende bussen: Copacabana naar Khasani (de grens), Khasani naar Yunguyo, Yunguyo naar Puno, Puno naar Arequipa.
Op de weg naar Puno zagen we plots een menigte. Er bleek een ongeval te zijn gebeurd. Een auto was te pletter gereden. Hoewel er langs de kant geen enkel obstakel is waar te nemen, was de wagen toch volledig per total. Jammer genoeg vrezen we ook voor het leven van de inzittenden.
In Puno trokken we van het busstation naar het centrum met een motortaxi op 3 wielen. We speelden even de toerist op de hoofdplaza en in de drukke toeristische straat (waar de winkelwaren dubbel zo duur waren als in de zijstraatjes). We ontdekten dat we goede deals hadden gesloten in Copacabana. Veel keuze om te dineren hadden we niet, dus gingen we een klein lokaal restaurantje binnen waar we een heel menu aten voor 2.50 soles per persoon.
Na lang rondzwerven in het centro van Puno, namen we onze gereserveerde plaatsen in op de bus van Puno naar Arequipa.
Om 4u30 konden we onder ons warm donsdeken in Mirta´s huis kruipen en zat ons lange reisweekend er helemaal op.
Vrijdagochtend gingen we inkopen doen met Mirta en José in hun eigen auto. Zo een speciale auto ! Het model wordt in Europa waarschijnlijk al een paar decaden niet meer verkocht. Verende zetels met schapenvellen, koffiebruine kleur en niet-meer-sluitende ramen. Mirta liet ons in de bakkerij kiezen wat we wouden eten en proefden van zoete gebakjes. Daarna gingen we richting Altiplano, de markt in Miraflores, waar we een voorraad voedsel en drinken insloegen voor onze trip naar Bolivia.
In de namiddag trokken we opnieuw richting hospitaal waar we de kindjes in de aparte kamertjes bezochten. We speelden met ballonnen, maakten vliegtuigen en boten en ijssterren en lieten hen dit allemaal kleuren. Gelukkig beleefden we op deze dag geen echte nare ervaring zoals de dag voorheen.
´s Avonds begon onze trip naar Bolivia en Lago Titicaca.
Het ziekenhuis, het leven zoals het -hier in Peru- is.
Ons bezoek aan het ziekenhuis van vandaag, liet ons nogal aangeslagen achter.
We zagen de reanimatie van één van de kindjes, een jongetje van amper 3 jaar oud. Helaas mocht het niet baten en het jongetje overleed...
De harde realiteit is dat het erg lang duurde voor er een defibrillator ter plaatse was. Objectief gingen er heel wat kostbare minuten verloren (ergens tussen de 5 en de 8), subjectief ging er een eeuwigheid voorbij. En dat als je weet dat de eerste minuten levensreddend kunnen zijn... In België staat er op elke verdieping een reanimatiekar gebruiksklaar, hier in Peru is de situatie helaas anders en zijn er waarschijnlijk slechts enkele toestellen voor het hele ziekenhuis.
We gingen net naar huis vertrekken toen we de beginnende reanimatie opmerkten. Mee-reanimeren had niet zo veel zin omdat er al genoeg reanimatie-volk aanwezig was. We ontfermden ons over de mama van het kleintje en gingen met haar naar de gang.
Enkele momenten later kwam ook de papa toe. Het was echt verschrikkelijk voor de ouders, de hele tijd liepen verpleegsters over en weer... we boden hen een stoel aan, maar meer konden we niet doen.
Het duurde lang voor er een andere dokter eindelijk met de defibrillator kwam...en toen deze nadien weer buiten ging zonder iets tegen de ouders te zeggen- konden we eigenlijk al interpreteren dat het te laat was.
Een mama van een ander patiëntje die het tafereel had gevolgd, bleef ook erg emotioneel achter. We gingen met haar iets drinken in de cafetaria en ze vertelde ons over haar zoontje.
Haar kindje van 5 had leukemie, nu al 1 jaar. Hij krijgt chemotherapie maar de behandeling blijkt niet goed aan te slaan. (het is het kindje waar we reeds over vertelden, het jongetje die geisoleerd is maar die we toch van op een afstand blij konden maken). De mama vertelde dat ze de behandeling in Lima niet konden betalen omdat deze te caro was.
Sommige kindjes zouden we echt naar het UZ-Gent willen repatriëren -moest dit mogelijk zijn... omdat we weten dat er eigenlijk veel meer voor hen mogelijk is.
Zo ook voor een 3 jarig meisje met nierfalen, dat bij ons in België al lang dialyse zou krijgen.
Vandaag speelden we opnieuw spelletjes met ballonnen (er waren heel wat nieuwe kindjes). De grote zaal was minder gevuld dan normaal, maar onze spelletjes waren opnieuw een succes.
Vandaag bleven we ook wat langer bij de mentaal gehandicapte patiënte (waar we al eerder over vertelden). We spraken met de verpleegster die ons vertelde dat de vrouw er inderdaad leefde en dat ze geen familie had. De naam van de vrouw kende ze niet, maar na een blik in het dossier vertelde ze ons dat ze Gilda heet.
We brachten Gilda aan het lachen en knipten haar een groot hart uit met haar naam op.
Haar reacties laten ons vermoeden dat ze eigenlijk niet zo veel aandacht gewoon is. We vragen ons ook af hoe lang het wel niet geleden is dat deze vrouw nog eens buiten is geweest...
Renzo regelde voor ons een trekking van drie dagen naar de Colca Cañon. Één van zijn vrienden, Roy, heeft een travel agency hier in Arequipa. Zo geraakten we aan een vriendenprijsje. De Colca Cañon ligt op vijf uur rijden van Arequipa centro. Een weg door de Andes, vol bochten. De Colca Cañon is 100 kilometer lang, omringd door hoge vulkanen, waaronder de hoogste 6613 meter. De vallei varieert van 1000m tot 3000m diepte en is daarmee tweemaal zo diep als de Grand Cañon in the USA. Nog maar onlangs is de cañon in Arequipa gerangschikt als tweede diepste van de wereld, slechts 150m minder diep dan de Cañon del Cotahuasi.
Maandag 21 juli (dag 1)
Aangezien onze bus vertrekt om 6h, spreken we af om 5h30. Doch, we zijn nog steeds in Peru, dus onze reisgenoten en gids arriveren om 5h55. Na een snelle kennismaking, springen we de bus op richting Chivay (het epicentrum van de aardbeving enkele weken geleden). Onze groep bestaat uit...
·Omer : een Israëlische jongeman van 22 jaar die er net drie jaar legerdienst heeft opzitten en nu voor een half jaar op zijn eentje rondtrekt in Zuid-Amerika
·Max : een 21-jarige Engelsman die in Edinburgh politieke wetenschappen en Spaans studeert, en er een jaar tussenuit trok om Engelse les te geven in Ecuador: Max is het best geacclimatiseerd: hij leeft op 3000m hoogte in Ecuador en kan alles eten en drinken, zelfs het plaatselijke niet-flesjeswater.
·Sophie : een studente Russisch en Franse literatuur van eveneens 21 jaar. Ze is hier als toeriste om even mee te reizen met haar goede vriend Max. Naar eigen zeggen maakt ze deel uit van de toeristische bezienswaardigheden in London.
·Roy: onze gids. Hij is 22 jaar, klein, heeft zwart haar en spreekt beter Quechua dan Spaans.
Onze groep, een fijne bende in de Colca !
Cabanaconde wordt ons vertrekpunt voor de afdaling in de Cañon. Vooraleer we starten, vullen we onze magen met rijst, patatjes en alpacavlees, niet echt onze favoriet, maar toch, het stilt de honger. Lang leve het eten thuis !
Net na de maaltijd bewonderen we een traditioneel trouwfeest op de plaza in Cabanaconde. Met hun kleurrijke klederdracht en vrolijke bergmuziek, dansen ze rond de plaza. Het feest zelf duurt vijf dagen lang!
Dan begint het echte werk. We komen langs een kruis, dat ons zal beschermen op onze tocht. Tijdens het afdalen entertaint Roy ons met weetjes, vraagspelletjes en Quechua-woordjes. Door de zere tenen blijft Sophie (let op de PH) wat achterop, samen met Roy natuurlijk. Niet één meter verloopt plat of stijgend, alles is naar beneden.
Uiteindelijk halen we allemaal de rivier beneden waar we onthaald worden door twee vrouwtjes die in koor zingen: Fanta, cola, chocolate.... De voedingswaren zijn hier echter vier keer zo duur als in onze stad dus besluiten we nog even te wachten met het eten.
Na een pauze aan de rivier klimmen we een 30-tal minuten naar onze slaapplaats. Daar bereidt Roy ons avondeten: melksoep, een hoofdmaaltijd en thee van kruiden van naast het huisje. Dit warme eten en drinken moet ons opwarmen, want ´s nachts, diep in de Colca, is het verschrikkelijk koud. Ook de sterrenhemel kan ons verwarmen, we zien er ontelbare sterren. Niemand heeft echter de moed om lang te blijven kijken. De koude en de vermoeidheid lokken ons naar ons warm bedje. Max vertelt ons nog een verhaaltje voor het slapengaan, over Jonny de tarantula, die in ons hutje leeft. Deze verkiest één bed, dat in de rechterhoek, toevallig dat van Sophie, die erg bang is van spinnen. Gelukkig wordt ons hutje verlicht door kaarslicht zodat we de talrijke spinnen niet hoeven te zien. Zelfs met onze petzil (hoofdlamp) kunnen we er geen waarnemen. Onze Peruviaanse vriend Hugo heeft ons dus blaasjes wijsgemaakt.
Dinsdag 22 juli (dag 2)
Vroeg in de ochtend, maar toch te laat, worden we aan de ontbijttafel verwacht. Roy is te goedgelovig als hij denkt dat wij spontaan zullen opstaan. Een stevig ontbijt, pannenkoeken met appel, confituur en caramel, yoghurt met honeypops en cocathee (cocablaadjes in kokend water), maakt ons sterk voor een zware dag. Een uur later dan voorzien, kunnen we dan toch vertrekken.
Na het oversteken van de rivier, beginnen we aan een klim van 200 meter. Dalen, stijgen, dalen, stijgen, met prachtige uitzichten over de cañon tot we aan een oasis komen. Deze hemelse plaats voorziet ons van een zwembad, palmbomen en een verrukkelijke maaltijd. Sophie (PH) moet beslissen of ze een mula neemt voor de klim van die dag. Max stelt haar voor haar rugzak te dragen, waar ze met veel plezier op ingaat. Al gauw splitst de groep zich op, iedereen loopt zo goed als apart. Max voorop, Julie en Roy helemaal aan het staartje. Voor Sofie is de klim geen enkel probleem, enkel heel veel dorst en het insect dat haar aanvalt, kwellen haar op deze route.
Aangezien Julie meer tijd nodig heeft voor het klimmen, moet ze gelukkig samen met de gids het laatste deel in het donker afleggen, moeilijker, maar nog zo fantastischer.
Heelhuids komen we uiteindelijk allemaal aan in de pizzeria. Sofie en Omer zijn er ondertussen al gesetteld... zo lang dat ze moeten wachten!
We dineren in hetzelfde restaurant als de dag voordien, geen alpaca deze keer, wel een beetje kip. Op weg naar ons hostal vormen de perros een probleem voor Sofie. Zo bijzonder feo dat ze zijn, en dol, en achtervolgend. Nog erger dan de Peruviaanse jongens ;-)
Sofie, Roy en Julie besluiten nog een dessertje te drinken in de pizzeria. Voor de eerste keer een Peruviaanse Pisco Sour voor Julie, en een cola voor Sofie, die nog aan het herstellen is van haar hese stem.
Woensdag 23 juli (dag 3)
Alweer vroeg uit de veren, schotelt Roy ons een ontbijt voor, zonder pannenkoeken maar mét ei. We halen nog nét de bus. Sofie nestelt zich tussen twee echte locals met coca-geur : een slapende man met sombrero en niet-fris-gewassen kleren en een vrouw met twee lange zwarte vlechten, een zwarte hoed en traditionele niet-kleurrijke kleren. Sofie is bijna high als we aankomen bij de Cruz del Condor. Als een meute domme toeristen gapen we er naar drie reusachtige vogels: condors. Deze zijn wel impressionant als ze op enkele meters van ons komen vliegen. Eigenlijk vliegen ze niet echt, ze zweven door de lucht. Foto`s nemen we niet, een beetje beschaamd over ons eenvoudig cameraatje ten opzichte van de moderne reflexcamera`s met megalenzen.
Wel laten we ons verleiden tot het kopen van alpaca-kledij: een muts en handschoenen voor Sofie, een muts en trui voor Julie. De komende weken, als we Puno en hoger gelegen gebieden bezoeken, zullen ze deze goed kunnen gebruiken.
Op het vervolg van de terugweg scheren we langs de bergen van de Andes. We halen bijna 5000 meter hoogte ! Dit in een bus waar niet alleen de 40 zetels bezet zijn, maar ook de middengang volledig volzet is met mensen met traditionele kleren (niet voor de toeristen aangetrokken!)
De volgende stop is Chivay waar we een duik nemen in de aguas calientes. Het water in de zwembaden is afkomstig van de naastgelegen vulkanen. Heerlijk ronddobberen in het gringo-bad, met batido de platano voor Sofie en Max, wordt onze tijdvulling voor een uurtje. Helaas zijn we hier een beetje te lui om foto`s te nemen.
Op de busrit terug naar Arequipa is het niet Julie, maar Sofie die last heeft van mareada. Gelukkig betert dat bij de aankomst in de therminal terrestre in Arequipa. Roy, Max en Omer zetten ons met de taxi af bij ons thuis. Na het afscheid worden we verwend met een heerlijke maaltijd van biefstuk met zelfgemaakte pesto-pasta en een pannenkoek met warme appeltjes en mango-ijs. Wat een festijn!
´s Avonds ontmoetten we onze nieuwe vrienden Max en Sophie (Omer heeft teveel last van zijn buik) en nemen we ze mee naar de creperia in Arequipa centro. Ook zij zijn hier nu verzot op. We vergeten echter te bellen naar Mirta, die normaal de deur opendoet voor ons als we een belletje laten ´s nachts. We geraken niet bij de bel, die bevindt zich aan de deur, en nu is ook de poort op slot. Ook de openbare telefoons zijn afgesloten. Na een kwartiertje zielig Mirta te staan roepen, opent een buurtbewoonster haar raam en stelt ons voor om onze mama te bellen. Eindelijk geraken we binnen. Een welverdiende nachtrust na drie intensieve, warme dagen...
Op donderdagavond waren we uitgenodigd bij Maja (één van de 2 Zweedse meisjes) om spelletjes te spelen. Omdat het Julies dagje niet was, ging Sofie alleen gaan. ´t Is te zeggen, Hugo ging haar komen oppikken met de wagen. Eens het avond begon te worden...veranderden de plannen en bleven we allebei thuis. We keken Patch Adams en gingen die avond vroeg naar bed.
Vrijdagochtend trokken we naar het centrum om informatie te bekomen over de colca trek. Alle agencias bleken ongeveer de zelfde tour aan te bieden, al konden de prijzen wel wat verschillen. Vaak schudden ze op het moment zelf een prijs uit hun mouw, en hoe meer gringa je eruit ziet, hoe meer ze je laten betalen.
Uiteindelijk regelde Renzo voor ons de trip, uiteraard nog iets goedkoper. Morgen, maandag, om 5u30 worden we aan het busstation verwacht voor een driedaagse vol natuur, condors, wandelen en hotsprings!
Vrijdagnamiddag wandelden we naar het hopitaal waar onze kindjes al ongeduldig op ons zaten te wachten. Princesa Julia en Sofie de la luna bezochten de kindjes in de aparte kamertjes. Ze waren dolenthousiast over de kleurplaten die we meebrachten, en zelfs de zoon van de president aldus de oma van de baby maakten we gelukkig.
Een van de kindjes wil ik hier toch speciaal vermelden omdat Julia er zo zot van was: een superschattig 6-maand-oud jongetje Matteo genaamd ;-).
Ook de kindjes van de slaapzaal hadden ons opgemerkt en al vlug werden we omsingeld omdat ook zij allemaal wilden kleuren!
s Avonds stond er ons al weer een typische fiesta peruviana te wachten! t Was een leuke avond, al maakten we het ietsiepietsie te laat rekening houdende met het feit dat we zaterdag om 9u in de clinico werden verwacht.
We waren er zaterdagochtend naar Peruviaanse normen mooi op tijd. Of we er fris uitzagen is misschien iets anders...maar gelukkig maakten de kindjes hier zich geen zorgen om. Die dag werden we ook vergezeld door een sociaal project van een katholieke jongensschool. Voor een keertje mochten we ook zelf eens toeschouwer zijn!
We maakten van de gelegenheid gebruik om met de 16 jarige jongens en hun begeleiders over het verschil tussen het hospitaal en de clinica te praten. Er werd ons half en half beloofd dat ze hun act nog eens zullen over doen voor de arme kindjes in het hospitaal!!! We hope so!
In de namiddag werden we door Lucho en Hugo opgepikt om de molina te gaan bezoeken. Het was een verademing om even buiten de stad te zijn! We lachten er met Lucho die de alpaca als een hond achterna zat... wij hopend dat het dier naar hem zou gaan spuwen ;-). We genoten er ook van een mooie zonsondergang met kleuren die ons sprakeloos achterlieten. Vooral Sofie dan, want die was na het feestje van die nacht zonder stem opgestaan. Gelukkig was er Julie die als tolk fungeerde!
We gingen weer eens een keertje vroeg naar bed... want deze ochtend (zondag) ging onze wekker om 6u15 af! Aw!
Op ons programma vandaag stond een ritje naar een plaatsje genaamd SoGay. Zo gay was het er nog niet, het was een klein dorpje op het platteland waar onze wandeling naar een waterval begon. Samen met Renzo, Fabiola en Nicolle genoten we van de mooie uitzichten... de dorre bergen werden er afgewisseld door een groene vallei waar het water kabbelde. Onderweg kwamen we er allerlei dieren tegen en we maakten ook kennis met een vriendelijke señor die ons voor de rest van de tocht vergezelde.
We maakten een heuse klim naar de waterval. Tijdens deze klim maakte Julie evenwel kennis met de gemeenheid van de natuur en kreeg een cactus in haar hand. Sofie vond dit nogal een grappig zicht omdat die bol echt aan Julie`s hand bleef hangen! Jammer dat er geen foto van is! Julie vond het echter iets minder grappig omdat die pinnetjes nogal wat pijn deden.
Het specifieke landschap is nogal moeilijk te beschrijven, maar Julie trok een massa fotos die jullie kunnen bewonderen op www.flickr.com/photos/julie_en_sofie!
Een uitgeputte Fabiola en Nicolle en een niet echt zo vermoeide Renzo, Julie en Sofie kwamen heelhuids aan in het volgende dorpje waar we genoten van drankjes en ijsjes.
De terugweg was ook een avontuur op zich. Eerst namen we een soort taxi. Een lelijke oude auto waarvan ik absoluut niet weet hoe je hem moest herkennen als taxi.
We pasten er met ons 5 + bestuurder net in... en de auto was vol.... dachten we.
Toen we stopten leek het even of er een chauffeurswissel zou plaatsvinden. Niets was minder waar, er moest gewoon nog een persoon bij! Raar zicht...die vrouw zat half op de zetel van de bestuurder en half op de pook en handrem met als gevolg dat de chauffeur zowat tegen het raampje plakte. Bovendien was de vering niet echt wat ze hoort ze zijn want bij elk bultje leken we met de koffer over de grond te slepen!
Als we dachten dat deze rit niet echt comfortabel was, hadden we de busrit die eropvolgde nog niet meegemaakt. Veel te veel mensen, dieren in een minibusje, een bankje dat niet vast was gemaakt, de hele rit achterom en Julie die steeds alert moest blijven om niet met haar arm tussen de deur te raken... Gelukkig dat we ook dit weer overleefden!
Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar de colca canyon. Jullie zullen onze verhalen dus voor enkele dagen moeten missen!
Maar laat dit jullie niet beletten om ons een boodschap achter te laten, het is zo leuk om dat te lezen!
Stoffige groetjes van
een doorprikte Julie en een nog steeds sprakeloze Sofie
Woensdagvoormiddag bezochten we het monasterio van Santa Catalina in Arequipa. Hoewel de toegangsprijs erg hoog lag naar Peruviaanse normen, bleek het bezoek zijn geld toch echt waard. We haalden het onderste uit de kan en bleven er vier uur lang rondhangen, namen er onze lunch binnen en haalden er allerlei fratsen uit. Het monasterio is zoals een kleine stad. Van buitenuit zou je het niet aangeven, maar eens binnen is het echt groot. Gelukkig was het steeds a la izquierda, anders waren we al lang verdwaald geweest. Je hebt er straten, zuilengallerijen, pleintje met fontein, kamers met keukens en nog veel meer.
Gedurende 400 jaar was het monasterio afgesloten voor het publiek. Er leefden ongeveer 500 vrouwen (waaronder nonnen en wereldse vrouwen) die met de buitenwereld communiceerden via een dubbelhouten traliewerk, zonder dat lichaamscontact mogelijk was.
In deze toeristische trekpleister hoorden we vele talen: Engels, Frans, Spaans, Hollands (een ruziemakend koppel dat dacht dat niemand hen verstaan kon)... We maakten er een massa foto`s, de ene al illegaler dan de andere. Bij de picknick liet Sofie zich van haar lompste kant zien door met stoel op de grond te kletsen. Julie liet zich van haar meest empatische kant zien door eerst vijf minuten plat te liggen van het lachen, alvorens Sofie uit haar benarde positie te helpen. Ook probeerden we het zwembad, de badkuipen, het kruis van Jezus en de piano`s !
Na het bezoek gingen we naar een foto-ontwikkelaar die ons weliswaar goed afzette. We betaalden er meer voor één foto dan we in België zouden doen. Goed dat het maar twee foto`s waren die we beloofden aan de papa van Wilder.
Ook bij het kopen van water, trachtten ze er ons op te leggen. Toen bleek dat we de prijs van een flesje water goed kenden (stond ook wel aangegeven op de fles zelf), gingen de prijzen opeens met 50 procent omlaag. We moeten er echt top-toeristen hebben uitgezien...
De papa van Wilder was heel ontroerd toen we hem die foto`s gaven. We leerden er ook nieuwe kindjes kennen, eentje is voorbestemd om in België te wonen, op de Sint-Kwintensberg ;-) Zij moest maar niet zo schattig zijn.
We maakten ook kennis met dr. Helgado Sanchéz, de subdirecteur van het hospitaal. Het leek ons alsof hij heel vereerd was met het Belgische bezoek en liet ons zijn nieuwste aanwinst zien: een CT-scan. Hij testte ons op onze kennis van anatomie en pathologie en op dat moment werd Julie betrapt dat ze eigenlijk geen geneeskunde studeerde, maar wel het oninteressante economie. Hier in Peru hebben de medici wel wat last met links en rechts, want Julie moest tonen hoe de CT-scan moest gedraaid worden. Zelfs toen het correct gedraaid was, kende hij het regeltje van professor Verstraeten niet (jij kijkt naar de patiënt, de patiënt kijkt naar jou).
´s Avonds begon de ellende in Julie`s maag. Na een hele nacht en voormiddag slapen ging het gelukkig beter. Sofie ging donderdagochtend op haar eentje naar het ziekenhuis voor een nieuwe ontmoeting met dr. Helgado Sanchéz. Ze werd er voorgesteld aan een hele resem dokters die steeds geïnteresseerd waren in hetzelfde verhaaltje. Soy Sofia, soy estudiante de medicina en mi quinco año en Belgica. Hablo holandés, francés, inglés, alemán y un poco español. Soy aquí por cuatro semanas para jugar con los niños. Después vamos viajar por tres semanas.
Nadien begon het echte werk. De niet-zo-onaangenaam-uitziende dokter Renato nam haar mee op sleeptouw doorheen de afdeling chirurgie. Zo leerde Sofie hoe drains moesten vervangen worden, hoe ze steriel moest werken met pincet en naaldvoerder, dingen die ze enkel nog maar zag in het skillslab in Gent. Ze bezocht ook de afdeling Intensieve Zorgen; dit zag er ten opzichte van de rest van het ziekenhuis bijzonder nieuw uit. Jammer dat er slechts acht bedden zijn, voorbehouden voor de allerzieksten.
Sofie mocht van dr. Sanchéz een witte kiel lenen die er niet uitzag als een kiel maar als een witte clownsvest. Nuja, dat past nog in ons thema.
Een goedenacht iedereen ! Morgen alweer een nieuwe dag !
Het feestje bij Luis thuis op zaterdagavond was een succes. Er werd alweer uitbundig gedanst, gelachen en gedronken, zoals jullie op de foto´s kunnen zien (www.flickr.com/photos/julie_en_sofie) Het werd alweer een uurtje later en volgende keer hopen we de zonsopgang te kunnen zien. Onze arme mama hier moest drie keer op om de voordeur te openen omdat wij niet de enige vroege vogels waren.
Zondag, lekker fris, zaten we bijna een hele dag aan tafel... In de avond ontmoetten we Hugo en Renzo, die ons naar het einde van de Arequipaanse wereld brachten. Op een verlaten berg konden we de hele wereld zien. Alle lichtjes van Arequipa en de besneeuwde bergen waren adembenemend. Jammer genoeg was het niet mogelijk om hiervan foto´s te nemen. We speurden de hemel tevergeefs af naar een vallende ster.
Om de avond af te sluiten aten we een pannenkoek, Sofie met lochuma-ijs, Julie met appel.
Maandag slenterden we langs de marktkraampjes in Miraflores. We kochten er dvd´s, ondergoed en oorbellen voor slechts enkele soles (om in euro te zetten moet je delen door vier).
In de namiddag waren de kinderen in het staatshospitaal dolenthousiast over hun eerste vis-pogingen, met dank aan tante Lieve van Sofie. We maakten een (fictieve) zee in het midden van de slaapzaal en hielden een vis-competitie met de kindjes en hun ouders...
Lachende gezichtjes gegarandeerd. Ook de kindjes die hun bed niet uitkonden, brachten we een mini-zeetje. Zelfs een geïsoleerd kankerpatiëntje was heel blij met zijn nieuwe speeltje. Ook de kastjes werden versierd met magneetjes van kabouter Plop en co. Zo zijn ze toch nooit meer alleen.
`s Avonds gingen we gezellig iets drinken in een bistro mét piano. Hoewel de toetsen toch niet klonken hoe het eigenlijk hoorde, probeerde Julie er toch iets aangenaams uit te krijgen.
Deze ochtend gingen we normaal naar Soray, een plaatsje niet zo heel ver van Arequipa, dat blijkt uit te puilen van natuurlijk schoon. Deze plannen werden echter verstoord door de eerste aanvallen van Tourista. Zeg dat we het lang hebben volgehouden ;-)
Dan toch maar geen ijsblokjes meer in onze cocktail?!
Deze namiddag konden we de kindjes alweer bekoren in het staatshospitaal. Ze maakten tekeningen van hun dromen. Zo was er een meisje die dokter wou worden, iemand die een beroemde zangeres wou worden, iemand die alle landen van de hele wereld wou leren kennen, enzovoort. De tekeningen werden boven hun bedjes opgehangen. Zo werd er meteen een meer kleurrijke slaapzaal gecreëerd.
Deze avond kruipen we maar eens vroeg onder de wol (of ook wel donsdeken genoemd).
We zien jullie binnenkort terug voor nieuwe avonturen op het web! Als jullie nieuws hebben over bijvoorbeeld het nieuwe regeerakkoord ... laat het ons dan maar gerust weten !
Wist je dat wij, als niet-Peruvianen, positief gediscrimineerd worden in winkels? Bij het binnengaan van een shopping mall de Peruvianen hun rugzak moeten indienen en wij doodgewoon mogen doorlopen?
Vandaag, zaterdag, was een ontzettend drukke dag voor ons. Vroeg uit de veren, begaven we ons richting privé-kliniek in de hobbelige bus. Ondanks het feit dat dit even arme kindjes waren als in het hospitaal, waren deze kindjes reeds veel meer gewoon. Ze waren niet tevreden met elk één ballon, wat in het hospitaal wél het geval is, maar we moesten meer uit onze hoed toveren om een glimlach te zien.
Gedurende twee uren hebben de kinderen met ballonnen gespeeld, gezongen en hun dromen getekend. We hebben er enkele gekregen en ook enkele corazones van twee lieve meisjes. Na ons (om 11u) stond hun een andere activiteit te wachten, namelijk handwerk. Ze hadden er een strikte weekplanning, verpleegsters en dokters passeerden vaak, er waren kleurpotloden, papier, televisie en gezelschapspelletjes aanwezig. Aangezien we het gevoel hebben dat we nuttiger werk leveren in het hospitaal, zullen we daar dan ook meer tijd doorbrengen.
Vandaag brachten we ook naranjas naar de vijf andere weeshuizen (waaronder ook jongens van 6 tot 16, in drie verschillende weeshuizen). Zaterdag is hier wasdag. De kinderen, jongens en meisjes, wassen hier zelf hun kleren en laten ze dan drogen in de zon.
Deze namiddag gingen we de kindjes die we gisteren zo schattig vonden, zij van 2 tot 5 jaar. Op de foto´s kunnen jullie zien dat zij er bijzonder lief uitzien, maar in het echte leven zijn ze veel...energieker dan dat. Met als gevolg twee uitgeputte Belgische vrijwilligsters. Als beloning gunden we onszelf dan ook een lekker ijsje.
Het opblazen van een ballon nam telkens zo een minuutje in beslag, het ontploffen echter kwam veel sneller. Met ons vliegbouw- en zangtalent kregen we toch iets rustigere kindjes, al was het maar voor even.
We mogen natuurlijk niet vergeten dat de meeste van deze kindjes gedumpt werden door hun ouders in een weeshuis, en geen ouderlijke liefde kennen. In feite is ´weeshuis` een foute benaming want de meesten hebben wel degelijk ouders. De kinderen komen in deze huizen terecht wanneer de ouders te arm zijn, uit hun ouderlijke macht worden gezet of als er een nieuwe partner bijkomt die geen stiefkinderen wilt.
Het gebeurt dat als een mama hertrouwt, haar kinderen uit een vorige relatie uit het huis worden gezet. Die mama bezoekt dan op zondag haar kindjes, vaak al zwanger van haar nieuwe echtgenoot. Dit wordt vaak niet begrepen door de kindjes in las casas, want Waarom mag het nieuwe kindje wel bij jullie wonen en ik niet??
Patakalas, de organisatie waarvoor Renzo hier vrijwillig werkt, probeert de situatie in de huizen te verbeteren. Zo schilderden ze verschillende huizen, doen ze herstellingen, brengen ze elke week fruit naar de huizen. Een van hun laatste acties is dat ze een tandartsbezoek regelen voor elk kind. Neem gerust een kijkje op www.patakalas.nl
Zo, dat was onze drukke zaterdag. Moe maar voldaan gaan we straks bij enkele leeftijdsgenoten in Arequipa die we op ons laatste uitje hebben leren kennen. Het is bijzonder interessant ook hún mening te horen over Peru.
Fiesta y bailar! En onze eerste kennismaking met de casas!
Ayer por la mañana ontdekte ik het leukste plaatsje van ons huis hier: ons dak bleek een terras te zijn met een fantatisch uitzicht op de bergen.... een plaatsje om heerlijk weg te dromen onder een stralende zon!
Ayer por la tarde hadden we een afspraak met de non in de clinico san agusto de dios.
We kwamen er ruim op tijd aan en hadden dus een zee van tijd om stiekem rond te kijken. Het contrast met het vorige ziekenhuis was eens te meer confronterend. De clinico is echt een ziekenhuis zoals wij het kennen in ons belgenland. In tegenstelling tot het hospital zal je er niet doodgaan omdat je je famillie niet naast je zitten hebt.
Inhet hospital moeten de gehospitaliseerde patienten zelf naar de farmacia gaan om hun medicatie, ook als er een operatie gepland is krijgen de patienten vooraf een materiaallijst mee naar huis. Als ze niet kunnen voorzien in deze instrumenten en benodigdheden hebben ze simpelweg pech en kan de operatie niet doorgaan.
In de clinico was het properder, mooier, hygienischer... ook waren er 4 vrijwilligers voor 20 kindjes en voldoende personeel... In het hospital is er een groot personeelsgebrek en vragen ze zelfs aan ons waarom we met de kinderen komen SPELEN in plaats van bij operaties te assisteren?!
Kortom een wereld van verschil!
Ayer por la noche waagden we onze eerste danspasjes in het Arequipiaanse nachtleven.... We waren uitgenodigd voor Mojito`s en pisco in de villa van Luis. Deze keer stelde hij ons ook voor aan andere vrienden: twee meisjes van Zweden die hier al enkele maanden verblijven, twee vrienden van Arequipa (Jimmy en Hugo) en twee restauranthouders (Fernando en Renzo (een andere dan onze contactpersoon hier)).
Na een gezellige avond in het huis trokken we richting centro! De Deja Vu werd onze favoriete disco met uitzicht op de plaza San Francisco dat we reeds bij daglicht bezochten. We dansten tot in de vroege uurtjes en toen we thuiskwamen hoorden we reeds de eerste (vroege) hanen kraaien. Gelukkig was Renzo zo hoffelijk om ons in de taxi te begeleiden zodat we ook veilig thuis raakten.
Deze ochtend was wat anders.... Julie was al wakker om 7u30 en ik had meer geluk om tot 10 u te kunnen slapen.
Vandaag was er een grote drukte in ons huis in Paucarpata. Het was namelijk de graduation day van Karin! Dat werd uiteraard gevierd met eten......VEEL eten, want omdat ze dinsdag 26 werd was het tevens haar verjaardagsfeest.
We vergezelden de familie (uitgedost in hun meest zondagse kleren) naar de diploma-uitreiking . Rare procedures hier! Aan de lopende band moesten de afgestudeerden hun diploma (drie keer zo groot als dat bij ons) in ontvangst nemen, handje schudden met een belangrijk iemand en gedecoreerd worden met een medaille.
Daarna volgde de fotoshoot met de trotse ouders, vriend en natuurlijk ook met ons (op Teva-sandalen);-).
Naast al dat feesten, eten en dansen....gingen we ook naar 4 weeshuizen.
1: Overschattige kindjes van 2 tot 5 jaar die ons allemaal wilden knuffelen
2: Jongedames van 14-15-16 jaar die hielpen in de algemene keuken (hier worden de maaltijden voor alle weeshuizen van Cerca bereid). Ook zij willen ons graag terugzien en willen maar al te graag Engels van ons leren.
3: Meisjes van 6-9 jaar die druk bezig waren aan hun tarreas.
4: Opnieuw jongedames maar deze keer in een heel andere omkadering. De strenge zusters zorgen er voor de orde en discipline...
Toen we terugkwamen van deze bezoeken, waren we net op tijd voor de taart!
Leuke tradities hier in Peru! Wisten jullie dat de jarige na het uitblazen van de kaarsjes van de taart mag bijten? Ja hoor, echt bijten... en natuurlijk kreeg Karin dan een heleboel Mokkataart in haar gezicht! Echt grappig... laten we dit ook in Belgie introduceren?!
Slaapwel allemaal! Morgen een drukke dag voor ons!
Wist je dat de mannetjes op de hoek van elke straat, met een geel fluovestje aan, géén gestolen gsm´s verkopen zoals wij nu al een week dachten? Ze verhuren die gsm´s voor een gesprek. Als je naar een cellular wilt bellen, is dit een veel goedkopere manier dan vanuit een telefooncel. Maar je kan er ook niet mee gaan lopen, want die gsm hangt met een ketting vast aan de verhuurder...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Sofie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sofia.
Ik ben een vrouw en woon in Haaltert (Belgie) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 30/05/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Over mijzelf
Ik ben Julie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julia.
Ik ben een vrouw en woon in Erpe-Mere (Begica) en mijn beroep is Studente.
Ik ben geboren op 11/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Julie en Sofie in Peru
Vrijdagochtend gingen we inkopen doen met Mirta en José in hun eigen auto. Zo een speciale auto ! Het model wordt in Europa waarschijnlijk al een paar decaden niet meer verkocht. Verende zetels met schapenvellen, koffiebruine kleur en niet-meer-sluitende ramen.
Wist je dat hier in Peru zelfs de politie-agenten naar ons fluiten? Niet zo bevorderlijk voor het veiligheidsgevoel...
Wist je dat er een grote oven is, niet zo ver van ons huis? Daar kan je tegen betaling van enkel soles je schotel kan laten opwarmen.
Wist je dat de mannetjes op de hoek van elke straat, met een geel fluovestje aan, géén gestolen gsm´s verkopen zoals wij nu al een week dachten? Ze verhuren die gsm´s voor een gesprek. Als je naar een cellular wilt bellen, is dit een veel goedkopere manier dan vanuit een telefooncel. Maar je kan er ook niet mee gaan lopen, want die gsm hangt met een ketting vast aan de verhuurder...
