|
Ons bezoek aan het ziekenhuis van vandaag, liet ons nogal aangeslagen achter.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We zagen de reanimatie van één van de kindjes, een jongetje van amper 3 jaar oud. Helaas mocht het niet baten en het jongetje overleed...
De harde realiteit is dat het erg lang duurde voor er een defibrillator ter plaatse was. Objectief gingen er heel wat kostbare minuten verloren (ergens tussen de 5 en de 8), subjectief ging er een eeuwigheid voorbij. En dat als je weet dat de eerste minuten levensreddend kunnen zijn... In België staat er op elke verdieping een reanimatiekar gebruiksklaar, hier in Peru is de situatie helaas anders en zijn er waarschijnlijk slechts enkele toestellen voor het hele ziekenhuis.
We gingen net naar huis vertrekken toen we de beginnende reanimatie opmerkten. Mee-reanimeren had niet zo veel zin omdat er al genoeg reanimatie-volk aanwezig was. We ontfermden ons over de mama van het kleintje en gingen met haar naar de gang.
Enkele momenten later kwam ook de papa toe. Het was echt verschrikkelijk voor de ouders, de hele tijd liepen verpleegsters over en weer... we boden hen een stoel aan, maar meer konden we niet doen.
Het duurde lang voor er een andere dokter eindelijk met de defibrillator kwam...en toen deze nadien weer buiten ging zonder iets tegen de ouders te zeggen- konden we eigenlijk al interpreteren dat het te laat was.
Een mama van een ander patiëntje die het tafereel had gevolgd, bleef ook erg emotioneel achter. We gingen met haar iets drinken in de cafetaria en ze vertelde ons over haar zoontje.
Haar kindje van 5 had leukemie, nu al 1 jaar. Hij krijgt chemotherapie maar de behandeling blijkt niet goed aan te slaan. (het is het kindje waar we reeds over vertelden, het jongetje die geisoleerd is maar die we toch van op een afstand blij konden maken). De mama vertelde dat ze de behandeling in Lima niet konden betalen omdat deze te caro was.
Sommige kindjes zouden we echt naar het UZ-Gent willen repatriëren -moest dit mogelijk zijn... omdat we weten dat er eigenlijk veel meer voor hen mogelijk is.
Zo ook voor een 3 jarig meisje met nierfalen, dat bij ons in België al lang dialyse zou krijgen.
Vandaag speelden we opnieuw spelletjes met ballonnen (er waren heel wat nieuwe kindjes). De grote zaal was minder gevuld dan normaal, maar onze spelletjes waren opnieuw een succes.
Vandaag bleven we ook wat langer bij de mentaal gehandicapte patiënte (waar we al eerder over vertelden). We spraken met de verpleegster die ons vertelde dat de vrouw er inderdaad leefde en dat ze geen familie had. De naam van de vrouw kende ze niet, maar na een blik in het dossier vertelde ze ons dat ze Gilda heet.
We brachten Gilda aan het lachen en knipten haar een groot hart uit met haar naam op.
Haar reacties laten ons vermoeden dat ze eigenlijk niet zo veel aandacht gewoon is. We vragen ons ook af hoe lang het wel niet geleden is dat deze vrouw nog eens buiten is geweest...
|
Julie en Sofie in Peru
