¡Hola amigos!
We hebben weer heel wat beleefd, ontdekt, geroken, geproefd sinds ons vorige verslag.
Eigenlijk valt er veel meer te vertellen dan jullie kunnen lezen maar we doen ons best om een beetje onze ervaringen te delen.
Gisteren waagden we ons in het openbaar (de echte busjes zo) vervoer! Op zich een hele ervaring. Het verkeer hier is één grote chaos: taxis, busjes overal! Ze hebben hier ook zo van die rare regels waarbij de bestuurder op zijn gaspedaal gaat staan als er mensen de straat oversteken. Tot zover hebben we dat al goed overleefd!
De auto`s hier zijn ook nogal speciaal. Je hebt massas van die beatletjes die bij ons al heeeeeeel wat jaren uit het straatbeeld zijn verdwenen en die zeker en vast niet door de keuring zouden geraken.
We namen dus één van die busjes richting clinico (prive-ziekenhuis en dus veel mooier, beter, duurder). Op de bus speelde er Sjing Sjing muziek die het hobbelen een vrolijk tintje gaf. Omdat het in ´t ziekenhuis op de peruviaanse manier ging, was er natuurlijk nog geen antwoord op de vraag wanneer we konden beginnen.
Daarna gingen we maar op bezoek bij de mama en papa van Fabiola waar we een nieuwe ontbekende smaak van ijs leerden kennen (het leek een beetje op caramel maar het bleek luchuma of zo te zijn).
De weg terug deden we helemaal alleen en we waren supertrots bij de juiste halte af te stappen. Bajo!
In de namiddag voelde Julie zich wat minder goed nog steeds door de hoogte of spelen de examens haar nog parten?- dus ging ik samen met de Mama naar de plaatselijke markt in Miraflores. Dat was echt muy tipico! Jammer dat Julie er niet bij was maar we gaan zeker nog eens terug! Ik proefde er van alle onbekende dingen en we gingen op zoek naar cocabladeren om Julie van haar kwaaltjes te genezen.
Toen we thuiskwamen was Julie gelukkig beter maar we probeerden toch maar de cocabladeren. Een echt succes was dat niet. Ze smaken een beetje naar iets dat niet zo eetbaar lijkt te zijn en je adem gaat naar compostbak ruiken! Nu, alles is goed om die chicos op een veilige afstand te houden!
Bij overmaat van ramp had ik ´t concept niet zo goed begrepen en slikte ik `t goedje in...
Vandaag hebben we eigenlijk te veel gedaan.... We ontdekten de beide sociale kanten van Arequipa.
Onze dag begon met de ontmoeting van Luis, un amigo de couchsurfing. Hij leide ons binnen in de Unief waar we een kijkje namen in de faculteit geneeskunde. Muy interesante! We zagen net geen dode lichamen gelukkig voor Luis, jammer voor de chicas belgas.
We troffen het met Luis, hij bleek een sympatieke en joviale jongeman te zijn. Hij is wel dat ietsje meer welgesteld dan de gemiddelde Peruviaan hier. In zijn riante villa beluisterden we pianomuziek en smeerden we ons in met zonnecreme om niet al te veel te verbranden. We maken een wandeling door de velden en genoten van het impressionante uitzicht op de bergen en de stad.
Het contrast met de namiddag was gigantisch. We maakten voor de eerste keer kennis met het staatsziekenhuis... en de kindjes die er verblijven natuurlijk.
Van ver leek het ziekenhuis wel nog ca va. Maar eenmaal aan de ingang bleek dit een illusie.
De eerste stap in de grote slaapzaal was een beetje een drempel omdat we absoluut niet wisten hoe de kindjes en hun mama`s en papa`s die op bezoek waren- zouden reageren. Dat gevoel overwonnen we al vlug door de glimlachende gezichten die nieuwsgierig aankeken. Julie wandelde binnen als prinses met haar kroontje en ik kwam voor de gelegenheid van Mars met mijn aliën-antennetjes.
Het eerste kindje keek ons maar verlegen aan en leek een beetje bang te zijn.
Op naar het volgende kindje dus! Al vlug kregen we toch enkele lachende gezichtjes te zien en enkele momenten later ontstond er spontaan een kringetje van spelende kindjes.
Onze globos vielen in de smaak! Zelfs de meest verlegen kindjes (inclusief dat eerste jongetje) speelden met ons mee.
Zelfs een meisje dat niet getroost kon worden door papa, oma en nonkel, begon te lachen toen Julie haar twee ballonnen schonk.
De omkadering was voor ons westers denkend en anders gewoon- ondenkbaar en erg confronterend. Het personeel op de pediatrieafdeling bestaat er uit twee dokters en twee verpleegsters voor veel (een 50 tal?) kindjes.
De ijzeren bedjes zagen er versleten uit en het materiaal was maar povertjes.
De maaltijden worden er in het middenpad afgehaald door de mama of papa die vaak ook in het ziekenhuis overnacht.
Het gemeenschappelijke sanitair (lavabo´s, douches en toiletten in lange rijen) was slecht onderhouden en vuil. Vergelijk dit maar eens met het 2 persoonskamer en badkamer en persoonlijke verplegingsconcept zoals wij dit kennen!!!
Toen we deze avond vertrokken, vroegen verschillende kindjes wanner we terugkwamen.... Ontroerend....
Morgen is het hier nationale staking. We proberen uit de rellen te blijven maar raken hopelijk toch nog tot bij onze kindjes in het ziekenhuis.
Vermoeide groetjes uit een warm en zonnig Peru.
Hopelijk geen aardbevingen deze nacht!
09-07-2008 om 03:29
geschreven door Sofie 
|
Julie en Sofie in Peru
Dit is kleine Wilder en haar trotse papa. 
Hallo !
Benieuwd naar meer foto's? neem gerust een kijkje op julie's facebook!
¡Hola!
Buenos dias ¡
