Renzo regelde voor ons een trekking van drie dagen naar de Colca Cañon. Één van zijn vrienden, Roy, heeft een travel agency hier in Arequipa. Zo geraakten we aan een vriendenprijsje. De Colca Cañon ligt op vijf uur rijden van Arequipa centro. Een weg door de Andes, vol bochten. De Colca Cañon is 100 kilometer lang, omringd door hoge vulkanen, waaronder de hoogste 6613 meter. De vallei varieert van 1000m tot 3000m diepte en is daarmee tweemaal zo diep als de Grand Cañon in the USA. Nog maar onlangs is de cañon in Arequipa gerangschikt als tweede diepste van de wereld, slechts 150m minder diep dan de Cañon del Cotahuasi.
Maandag 21 juli (dag 1)
Aangezien onze bus vertrekt om 6h, spreken we af om 5h30. Doch, we zijn nog steeds in Peru, dus onze reisgenoten en gids arriveren om 5h55. Na een snelle kennismaking, springen we de bus op richting Chivay (het epicentrum van de aardbeving enkele weken geleden). Onze groep bestaat uit...
·Omer : een Israëlische jongeman van 22 jaar die er net drie jaar legerdienst heeft opzitten en nu voor een half jaar op zijn eentje rondtrekt in Zuid-Amerika
·Max : een 21-jarige Engelsman die in Edinburgh politieke wetenschappen en Spaans studeert, en er een jaar tussenuit trok om Engelse les te geven in Ecuador: Max is het best geacclimatiseerd: hij leeft op 3000m hoogte in Ecuador en kan alles eten en drinken, zelfs het plaatselijke niet-flesjeswater.
·Sophie : een studente Russisch en Franse literatuur van eveneens 21 jaar. Ze is hier als toeriste om even mee te reizen met haar goede vriend Max. Naar eigen zeggen maakt ze deel uit van de toeristische bezienswaardigheden in London.
·Roy: onze gids. Hij is 22 jaar, klein, heeft zwart haar en spreekt beter Quechua dan Spaans.
Onze groep, een fijne bende in de Colca !
Cabanaconde wordt ons vertrekpunt voor de afdaling in de Cañon. Vooraleer we starten, vullen we onze magen met rijst, patatjes en alpacavlees, niet echt onze favoriet, maar toch, het stilt de honger. Lang leve het eten thuis !
Net na de maaltijd bewonderen we een traditioneel trouwfeest op de plaza in Cabanaconde. Met hun kleurrijke klederdracht en vrolijke bergmuziek, dansen ze rond de plaza. Het feest zelf duurt vijf dagen lang!
Dan begint het echte werk. We komen langs een kruis, dat ons zal beschermen op onze tocht. Tijdens het afdalen entertaint Roy ons met weetjes, vraagspelletjes en Quechua-woordjes. Door de zere tenen blijft Sophie (let op de PH) wat achterop, samen met Roy natuurlijk. Niet één meter verloopt plat of stijgend, alles is naar beneden.
Uiteindelijk halen we allemaal de rivier beneden waar we onthaald worden door twee vrouwtjes die in koor zingen: Fanta, cola, chocolate.... De voedingswaren zijn hier echter vier keer zo duur als in onze stad dus besluiten we nog even te wachten met het eten.
Na een pauze aan de rivier klimmen we een 30-tal minuten naar onze slaapplaats. Daar bereidt Roy ons avondeten: melksoep, een hoofdmaaltijd en thee van kruiden van naast het huisje. Dit warme eten en drinken moet ons opwarmen, want ´s nachts, diep in de Colca, is het verschrikkelijk koud. Ook de sterrenhemel kan ons verwarmen, we zien er ontelbare sterren. Niemand heeft echter de moed om lang te blijven kijken. De koude en de vermoeidheid lokken ons naar ons warm bedje. Max vertelt ons nog een verhaaltje voor het slapengaan, over Jonny de tarantula, die in ons hutje leeft. Deze verkiest één bed, dat in de rechterhoek, toevallig dat van Sophie, die erg bang is van spinnen. Gelukkig wordt ons hutje verlicht door kaarslicht zodat we de talrijke spinnen niet hoeven te zien. Zelfs met onze petzil (hoofdlamp) kunnen we er geen waarnemen. Onze Peruviaanse vriend Hugo heeft ons dus blaasjes wijsgemaakt.
Dinsdag 22 juli (dag 2)
Vroeg in de ochtend, maar toch te laat, worden we aan de ontbijttafel verwacht. Roy is te goedgelovig als hij denkt dat wij spontaan zullen opstaan. Een stevig ontbijt, pannenkoeken met appel, confituur en caramel, yoghurt met honeypops en cocathee (cocablaadjes in kokend water), maakt ons sterk voor een zware dag. Een uur later dan voorzien, kunnen we dan toch vertrekken.
Na het oversteken van de rivier, beginnen we aan een klim van 200 meter. Dalen, stijgen, dalen, stijgen, met prachtige uitzichten over de cañon tot we aan een oasis komen. Deze hemelse plaats voorziet ons van een zwembad, palmbomen en een verrukkelijke maaltijd. Sophie (PH) moet beslissen of ze een mula neemt voor de klim van die dag. Max stelt haar voor haar rugzak te dragen, waar ze met veel plezier op ingaat. Al gauw splitst de groep zich op, iedereen loopt zo goed als apart. Max voorop, Julie en Roy helemaal aan het staartje. Voor Sofie is de klim geen enkel probleem, enkel heel veel dorst en het insect dat haar aanvalt, kwellen haar op deze route.
Aangezien Julie meer tijd nodig heeft voor het klimmen, moet ze gelukkig samen met de gids het laatste deel in het donker afleggen, moeilijker, maar nog zo fantastischer.
Heelhuids komen we uiteindelijk allemaal aan in de pizzeria. Sofie en Omer zijn er ondertussen al gesetteld... zo lang dat ze moeten wachten!
We dineren in hetzelfde restaurant als de dag voordien, geen alpaca deze keer, wel een beetje kip. Op weg naar ons hostal vormen de perros een probleem voor Sofie. Zo bijzonder feo dat ze zijn, en dol, en achtervolgend. Nog erger dan de Peruviaanse jongens ;-)
Sofie, Roy en Julie besluiten nog een dessertje te drinken in de pizzeria. Voor de eerste keer een Peruviaanse Pisco Sour voor Julie, en een cola voor Sofie, die nog aan het herstellen is van haar hese stem.
Woensdag 23 juli (dag 3)
Alweer vroeg uit de veren, schotelt Roy ons een ontbijt voor, zonder pannenkoeken maar mét ei. We halen nog nét de bus. Sofie nestelt zich tussen twee echte locals met coca-geur : een slapende man met sombrero en niet-fris-gewassen kleren en een vrouw met twee lange zwarte vlechten, een zwarte hoed en traditionele niet-kleurrijke kleren. Sofie is bijna high als we aankomen bij de Cruz del Condor. Als een meute domme toeristen gapen we er naar drie reusachtige vogels: condors. Deze zijn wel impressionant als ze op enkele meters van ons komen vliegen. Eigenlijk vliegen ze niet echt, ze zweven door de lucht. Foto`s nemen we niet, een beetje beschaamd over ons eenvoudig cameraatje ten opzichte van de moderne reflexcamera`s met megalenzen.
Wel laten we ons verleiden tot het kopen van alpaca-kledij: een muts en handschoenen voor Sofie, een muts en trui voor Julie. De komende weken, als we Puno en hoger gelegen gebieden bezoeken, zullen ze deze goed kunnen gebruiken.
Op het vervolg van de terugweg scheren we langs de bergen van de Andes. We halen bijna 5000 meter hoogte ! Dit in een bus waar niet alleen de 40 zetels bezet zijn, maar ook de middengang volledig volzet is met mensen met traditionele kleren (niet voor de toeristen aangetrokken!)
De volgende stop is Chivay waar we een duik nemen in de aguas calientes. Het water in de zwembaden is afkomstig van de naastgelegen vulkanen. Heerlijk ronddobberen in het gringo-bad, met batido de platano voor Sofie en Max, wordt onze tijdvulling voor een uurtje. Helaas zijn we hier een beetje te lui om foto`s te nemen.
Op de busrit terug naar Arequipa is het niet Julie, maar Sofie die last heeft van mareada. Gelukkig betert dat bij de aankomst in de therminal terrestre in Arequipa. Roy, Max en Omer zetten ons met de taxi af bij ons thuis. Na het afscheid worden we verwend met een heerlijke maaltijd van biefstuk met zelfgemaakte pesto-pasta en een pannenkoek met warme appeltjes en mango-ijs. Wat een festijn!
´s Avonds ontmoetten we onze nieuwe vrienden Max en Sophie (Omer heeft teveel last van zijn buik) en nemen we ze mee naar de creperia in Arequipa centro. Ook zij zijn hier nu verzot op. We vergeten echter te bellen naar Mirta, die normaal de deur opendoet voor ons als we een belletje laten ´s nachts. We geraken niet bij de bel, die bevindt zich aan de deur, en nu is ook de poort op slot. Ook de openbare telefoons zijn afgesloten. Na een kwartiertje zielig Mirta te staan roepen, opent een buurtbewoonster haar raam en stelt ons voor om onze mama te bellen. Eindelijk geraken we binnen. Een welverdiende nachtrust na drie intensieve, warme dagen...
Op donderdagavond waren we uitgenodigd bij Maja (één van de 2 Zweedse meisjes) om spelletjes te spelen. Omdat het Julies dagje niet was, ging Sofie alleen gaan. ´t Is te zeggen, Hugo ging haar komen oppikken met de wagen. Eens het avond begon te worden...veranderden de plannen en bleven we allebei thuis. We keken Patch Adams en gingen die avond vroeg naar bed.
Vrijdagochtend trokken we naar het centrum om informatie te bekomen over de colca trek. Alle agencias bleken ongeveer de zelfde tour aan te bieden, al konden de prijzen wel wat verschillen. Vaak schudden ze op het moment zelf een prijs uit hun mouw, en hoe meer gringa je eruit ziet, hoe meer ze je laten betalen.
Uiteindelijk regelde Renzo voor ons de trip, uiteraard nog iets goedkoper. Morgen, maandag, om 5u30 worden we aan het busstation verwacht voor een driedaagse vol natuur, condors, wandelen en hotsprings!
Vrijdagnamiddag wandelden we naar het hopitaal waar onze kindjes al ongeduldig op ons zaten te wachten. Princesa Julia en Sofie de la luna bezochten de kindjes in de aparte kamertjes. Ze waren dolenthousiast over de kleurplaten die we meebrachten, en zelfs de zoon van de president aldus de oma van de baby maakten we gelukkig.
Een van de kindjes wil ik hier toch speciaal vermelden omdat Julia er zo zot van was: een superschattig 6-maand-oud jongetje Matteo genaamd ;-).
Ook de kindjes van de slaapzaal hadden ons opgemerkt en al vlug werden we omsingeld omdat ook zij allemaal wilden kleuren!
s Avonds stond er ons al weer een typische fiesta peruviana te wachten! t Was een leuke avond, al maakten we het ietsiepietsie te laat rekening houdende met het feit dat we zaterdag om 9u in de clinico werden verwacht.
We waren er zaterdagochtend naar Peruviaanse normen mooi op tijd. Of we er fris uitzagen is misschien iets anders...maar gelukkig maakten de kindjes hier zich geen zorgen om. Die dag werden we ook vergezeld door een sociaal project van een katholieke jongensschool. Voor een keertje mochten we ook zelf eens toeschouwer zijn!
We maakten van de gelegenheid gebruik om met de 16 jarige jongens en hun begeleiders over het verschil tussen het hospitaal en de clinica te praten. Er werd ons half en half beloofd dat ze hun act nog eens zullen over doen voor de arme kindjes in het hospitaal!!! We hope so!
In de namiddag werden we door Lucho en Hugo opgepikt om de molina te gaan bezoeken. Het was een verademing om even buiten de stad te zijn! We lachten er met Lucho die de alpaca als een hond achterna zat... wij hopend dat het dier naar hem zou gaan spuwen ;-). We genoten er ook van een mooie zonsondergang met kleuren die ons sprakeloos achterlieten. Vooral Sofie dan, want die was na het feestje van die nacht zonder stem opgestaan. Gelukkig was er Julie die als tolk fungeerde!
We gingen weer eens een keertje vroeg naar bed... want deze ochtend (zondag) ging onze wekker om 6u15 af! Aw!
Op ons programma vandaag stond een ritje naar een plaatsje genaamd SoGay. Zo gay was het er nog niet, het was een klein dorpje op het platteland waar onze wandeling naar een waterval begon. Samen met Renzo, Fabiola en Nicolle genoten we van de mooie uitzichten... de dorre bergen werden er afgewisseld door een groene vallei waar het water kabbelde. Onderweg kwamen we er allerlei dieren tegen en we maakten ook kennis met een vriendelijke señor die ons voor de rest van de tocht vergezelde.
We maakten een heuse klim naar de waterval. Tijdens deze klim maakte Julie evenwel kennis met de gemeenheid van de natuur en kreeg een cactus in haar hand. Sofie vond dit nogal een grappig zicht omdat die bol echt aan Julie`s hand bleef hangen! Jammer dat er geen foto van is! Julie vond het echter iets minder grappig omdat die pinnetjes nogal wat pijn deden.
Het specifieke landschap is nogal moeilijk te beschrijven, maar Julie trok een massa fotos die jullie kunnen bewonderen op www.flickr.com/photos/julie_en_sofie!
Een uitgeputte Fabiola en Nicolle en een niet echt zo vermoeide Renzo, Julie en Sofie kwamen heelhuids aan in het volgende dorpje waar we genoten van drankjes en ijsjes.
De terugweg was ook een avontuur op zich. Eerst namen we een soort taxi. Een lelijke oude auto waarvan ik absoluut niet weet hoe je hem moest herkennen als taxi.
We pasten er met ons 5 + bestuurder net in... en de auto was vol.... dachten we.
Toen we stopten leek het even of er een chauffeurswissel zou plaatsvinden. Niets was minder waar, er moest gewoon nog een persoon bij! Raar zicht...die vrouw zat half op de zetel van de bestuurder en half op de pook en handrem met als gevolg dat de chauffeur zowat tegen het raampje plakte. Bovendien was de vering niet echt wat ze hoort ze zijn want bij elk bultje leken we met de koffer over de grond te slepen!
Als we dachten dat deze rit niet echt comfortabel was, hadden we de busrit die eropvolgde nog niet meegemaakt. Veel te veel mensen, dieren in een minibusje, een bankje dat niet vast was gemaakt, de hele rit achterom en Julie die steeds alert moest blijven om niet met haar arm tussen de deur te raken... Gelukkig dat we ook dit weer overleefden!
Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar de colca canyon. Jullie zullen onze verhalen dus voor enkele dagen moeten missen!
Maar laat dit jullie niet beletten om ons een boodschap achter te laten, het is zo leuk om dat te lezen!
Stoffige groetjes van
een doorprikte Julie en een nog steeds sprakeloze Sofie
Woensdagvoormiddag bezochten we het monasterio van Santa Catalina in Arequipa. Hoewel de toegangsprijs erg hoog lag naar Peruviaanse normen, bleek het bezoek zijn geld toch echt waard. We haalden het onderste uit de kan en bleven er vier uur lang rondhangen, namen er onze lunch binnen en haalden er allerlei fratsen uit. Het monasterio is zoals een kleine stad. Van buitenuit zou je het niet aangeven, maar eens binnen is het echt groot. Gelukkig was het steeds a la izquierda, anders waren we al lang verdwaald geweest. Je hebt er straten, zuilengallerijen, pleintje met fontein, kamers met keukens en nog veel meer.
Gedurende 400 jaar was het monasterio afgesloten voor het publiek. Er leefden ongeveer 500 vrouwen (waaronder nonnen en wereldse vrouwen) die met de buitenwereld communiceerden via een dubbelhouten traliewerk, zonder dat lichaamscontact mogelijk was.
In deze toeristische trekpleister hoorden we vele talen: Engels, Frans, Spaans, Hollands (een ruziemakend koppel dat dacht dat niemand hen verstaan kon)... We maakten er een massa foto`s, de ene al illegaler dan de andere. Bij de picknick liet Sofie zich van haar lompste kant zien door met stoel op de grond te kletsen. Julie liet zich van haar meest empatische kant zien door eerst vijf minuten plat te liggen van het lachen, alvorens Sofie uit haar benarde positie te helpen. Ook probeerden we het zwembad, de badkuipen, het kruis van Jezus en de piano`s !
Na het bezoek gingen we naar een foto-ontwikkelaar die ons weliswaar goed afzette. We betaalden er meer voor één foto dan we in België zouden doen. Goed dat het maar twee foto`s waren die we beloofden aan de papa van Wilder.
Ook bij het kopen van water, trachtten ze er ons op te leggen. Toen bleek dat we de prijs van een flesje water goed kenden (stond ook wel aangegeven op de fles zelf), gingen de prijzen opeens met 50 procent omlaag. We moeten er echt top-toeristen hebben uitgezien...
De papa van Wilder was heel ontroerd toen we hem die foto`s gaven. We leerden er ook nieuwe kindjes kennen, eentje is voorbestemd om in België te wonen, op de Sint-Kwintensberg ;-) Zij moest maar niet zo schattig zijn.
We maakten ook kennis met dr. Helgado Sanchéz, de subdirecteur van het hospitaal. Het leek ons alsof hij heel vereerd was met het Belgische bezoek en liet ons zijn nieuwste aanwinst zien: een CT-scan. Hij testte ons op onze kennis van anatomie en pathologie en op dat moment werd Julie betrapt dat ze eigenlijk geen geneeskunde studeerde, maar wel het oninteressante economie. Hier in Peru hebben de medici wel wat last met links en rechts, want Julie moest tonen hoe de CT-scan moest gedraaid worden. Zelfs toen het correct gedraaid was, kende hij het regeltje van professor Verstraeten niet (jij kijkt naar de patiënt, de patiënt kijkt naar jou).
´s Avonds begon de ellende in Julie`s maag. Na een hele nacht en voormiddag slapen ging het gelukkig beter. Sofie ging donderdagochtend op haar eentje naar het ziekenhuis voor een nieuwe ontmoeting met dr. Helgado Sanchéz. Ze werd er voorgesteld aan een hele resem dokters die steeds geïnteresseerd waren in hetzelfde verhaaltje. Soy Sofia, soy estudiante de medicina en mi quinco año en Belgica. Hablo holandés, francés, inglés, alemán y un poco español. Soy aquí por cuatro semanas para jugar con los niños. Después vamos viajar por tres semanas.
Nadien begon het echte werk. De niet-zo-onaangenaam-uitziende dokter Renato nam haar mee op sleeptouw doorheen de afdeling chirurgie. Zo leerde Sofie hoe drains moesten vervangen worden, hoe ze steriel moest werken met pincet en naaldvoerder, dingen die ze enkel nog maar zag in het skillslab in Gent. Ze bezocht ook de afdeling Intensieve Zorgen; dit zag er ten opzichte van de rest van het ziekenhuis bijzonder nieuw uit. Jammer dat er slechts acht bedden zijn, voorbehouden voor de allerzieksten.
Sofie mocht van dr. Sanchéz een witte kiel lenen die er niet uitzag als een kiel maar als een witte clownsvest. Nuja, dat past nog in ons thema.
Een goedenacht iedereen ! Morgen alweer een nieuwe dag !
Het feestje bij Luis thuis op zaterdagavond was een succes. Er werd alweer uitbundig gedanst, gelachen en gedronken, zoals jullie op de foto´s kunnen zien (www.flickr.com/photos/julie_en_sofie) Het werd alweer een uurtje later en volgende keer hopen we de zonsopgang te kunnen zien. Onze arme mama hier moest drie keer op om de voordeur te openen omdat wij niet de enige vroege vogels waren.
Zondag, lekker fris, zaten we bijna een hele dag aan tafel... In de avond ontmoetten we Hugo en Renzo, die ons naar het einde van de Arequipaanse wereld brachten. Op een verlaten berg konden we de hele wereld zien. Alle lichtjes van Arequipa en de besneeuwde bergen waren adembenemend. Jammer genoeg was het niet mogelijk om hiervan foto´s te nemen. We speurden de hemel tevergeefs af naar een vallende ster.
Om de avond af te sluiten aten we een pannenkoek, Sofie met lochuma-ijs, Julie met appel.
Maandag slenterden we langs de marktkraampjes in Miraflores. We kochten er dvd´s, ondergoed en oorbellen voor slechts enkele soles (om in euro te zetten moet je delen door vier).
In de namiddag waren de kinderen in het staatshospitaal dolenthousiast over hun eerste vis-pogingen, met dank aan tante Lieve van Sofie. We maakten een (fictieve) zee in het midden van de slaapzaal en hielden een vis-competitie met de kindjes en hun ouders...
Lachende gezichtjes gegarandeerd. Ook de kindjes die hun bed niet uitkonden, brachten we een mini-zeetje. Zelfs een geïsoleerd kankerpatiëntje was heel blij met zijn nieuwe speeltje. Ook de kastjes werden versierd met magneetjes van kabouter Plop en co. Zo zijn ze toch nooit meer alleen.
`s Avonds gingen we gezellig iets drinken in een bistro mét piano. Hoewel de toetsen toch niet klonken hoe het eigenlijk hoorde, probeerde Julie er toch iets aangenaams uit te krijgen.
Deze ochtend gingen we normaal naar Soray, een plaatsje niet zo heel ver van Arequipa, dat blijkt uit te puilen van natuurlijk schoon. Deze plannen werden echter verstoord door de eerste aanvallen van Tourista. Zeg dat we het lang hebben volgehouden ;-)
Dan toch maar geen ijsblokjes meer in onze cocktail?!
Deze namiddag konden we de kindjes alweer bekoren in het staatshospitaal. Ze maakten tekeningen van hun dromen. Zo was er een meisje die dokter wou worden, iemand die een beroemde zangeres wou worden, iemand die alle landen van de hele wereld wou leren kennen, enzovoort. De tekeningen werden boven hun bedjes opgehangen. Zo werd er meteen een meer kleurrijke slaapzaal gecreëerd.
Deze avond kruipen we maar eens vroeg onder de wol (of ook wel donsdeken genoemd).
We zien jullie binnenkort terug voor nieuwe avonturen op het web! Als jullie nieuws hebben over bijvoorbeeld het nieuwe regeerakkoord ... laat het ons dan maar gerust weten !
Wist je dat wij, als niet-Peruvianen, positief gediscrimineerd worden in winkels? Bij het binnengaan van een shopping mall de Peruvianen hun rugzak moeten indienen en wij doodgewoon mogen doorlopen?
Vandaag, zaterdag, was een ontzettend drukke dag voor ons. Vroeg uit de veren, begaven we ons richting privé-kliniek in de hobbelige bus. Ondanks het feit dat dit even arme kindjes waren als in het hospitaal, waren deze kindjes reeds veel meer gewoon. Ze waren niet tevreden met elk één ballon, wat in het hospitaal wél het geval is, maar we moesten meer uit onze hoed toveren om een glimlach te zien.
Gedurende twee uren hebben de kinderen met ballonnen gespeeld, gezongen en hun dromen getekend. We hebben er enkele gekregen en ook enkele corazones van twee lieve meisjes. Na ons (om 11u) stond hun een andere activiteit te wachten, namelijk handwerk. Ze hadden er een strikte weekplanning, verpleegsters en dokters passeerden vaak, er waren kleurpotloden, papier, televisie en gezelschapspelletjes aanwezig. Aangezien we het gevoel hebben dat we nuttiger werk leveren in het hospitaal, zullen we daar dan ook meer tijd doorbrengen.
Vandaag brachten we ook naranjas naar de vijf andere weeshuizen (waaronder ook jongens van 6 tot 16, in drie verschillende weeshuizen). Zaterdag is hier wasdag. De kinderen, jongens en meisjes, wassen hier zelf hun kleren en laten ze dan drogen in de zon.
Deze namiddag gingen we de kindjes die we gisteren zo schattig vonden, zij van 2 tot 5 jaar. Op de foto´s kunnen jullie zien dat zij er bijzonder lief uitzien, maar in het echte leven zijn ze veel...energieker dan dat. Met als gevolg twee uitgeputte Belgische vrijwilligsters. Als beloning gunden we onszelf dan ook een lekker ijsje.
Het opblazen van een ballon nam telkens zo een minuutje in beslag, het ontploffen echter kwam veel sneller. Met ons vliegbouw- en zangtalent kregen we toch iets rustigere kindjes, al was het maar voor even.
We mogen natuurlijk niet vergeten dat de meeste van deze kindjes gedumpt werden door hun ouders in een weeshuis, en geen ouderlijke liefde kennen. In feite is ´weeshuis` een foute benaming want de meesten hebben wel degelijk ouders. De kinderen komen in deze huizen terecht wanneer de ouders te arm zijn, uit hun ouderlijke macht worden gezet of als er een nieuwe partner bijkomt die geen stiefkinderen wilt.
Het gebeurt dat als een mama hertrouwt, haar kinderen uit een vorige relatie uit het huis worden gezet. Die mama bezoekt dan op zondag haar kindjes, vaak al zwanger van haar nieuwe echtgenoot. Dit wordt vaak niet begrepen door de kindjes in las casas, want Waarom mag het nieuwe kindje wel bij jullie wonen en ik niet??
Patakalas, de organisatie waarvoor Renzo hier vrijwillig werkt, probeert de situatie in de huizen te verbeteren. Zo schilderden ze verschillende huizen, doen ze herstellingen, brengen ze elke week fruit naar de huizen. Een van hun laatste acties is dat ze een tandartsbezoek regelen voor elk kind. Neem gerust een kijkje op www.patakalas.nl
Zo, dat was onze drukke zaterdag. Moe maar voldaan gaan we straks bij enkele leeftijdsgenoten in Arequipa die we op ons laatste uitje hebben leren kennen. Het is bijzonder interessant ook hún mening te horen over Peru.
Fiesta y bailar! En onze eerste kennismaking met de casas!
Ayer por la mañana ontdekte ik het leukste plaatsje van ons huis hier: ons dak bleek een terras te zijn met een fantatisch uitzicht op de bergen.... een plaatsje om heerlijk weg te dromen onder een stralende zon!
Ayer por la tarde hadden we een afspraak met de non in de clinico san agusto de dios.
We kwamen er ruim op tijd aan en hadden dus een zee van tijd om stiekem rond te kijken. Het contrast met het vorige ziekenhuis was eens te meer confronterend. De clinico is echt een ziekenhuis zoals wij het kennen in ons belgenland. In tegenstelling tot het hospital zal je er niet doodgaan omdat je je famillie niet naast je zitten hebt.
Inhet hospital moeten de gehospitaliseerde patienten zelf naar de farmacia gaan om hun medicatie, ook als er een operatie gepland is krijgen de patienten vooraf een materiaallijst mee naar huis. Als ze niet kunnen voorzien in deze instrumenten en benodigdheden hebben ze simpelweg pech en kan de operatie niet doorgaan.
In de clinico was het properder, mooier, hygienischer... ook waren er 4 vrijwilligers voor 20 kindjes en voldoende personeel... In het hospital is er een groot personeelsgebrek en vragen ze zelfs aan ons waarom we met de kinderen komen SPELEN in plaats van bij operaties te assisteren?!
Kortom een wereld van verschil!
Ayer por la noche waagden we onze eerste danspasjes in het Arequipiaanse nachtleven.... We waren uitgenodigd voor Mojito`s en pisco in de villa van Luis. Deze keer stelde hij ons ook voor aan andere vrienden: twee meisjes van Zweden die hier al enkele maanden verblijven, twee vrienden van Arequipa (Jimmy en Hugo) en twee restauranthouders (Fernando en Renzo (een andere dan onze contactpersoon hier)).
Na een gezellige avond in het huis trokken we richting centro! De Deja Vu werd onze favoriete disco met uitzicht op de plaza San Francisco dat we reeds bij daglicht bezochten. We dansten tot in de vroege uurtjes en toen we thuiskwamen hoorden we reeds de eerste (vroege) hanen kraaien. Gelukkig was Renzo zo hoffelijk om ons in de taxi te begeleiden zodat we ook veilig thuis raakten.
Deze ochtend was wat anders.... Julie was al wakker om 7u30 en ik had meer geluk om tot 10 u te kunnen slapen.
Vandaag was er een grote drukte in ons huis in Paucarpata. Het was namelijk de graduation day van Karin! Dat werd uiteraard gevierd met eten......VEEL eten, want omdat ze dinsdag 26 werd was het tevens haar verjaardagsfeest.
We vergezelden de familie (uitgedost in hun meest zondagse kleren) naar de diploma-uitreiking . Rare procedures hier! Aan de lopende band moesten de afgestudeerden hun diploma (drie keer zo groot als dat bij ons) in ontvangst nemen, handje schudden met een belangrijk iemand en gedecoreerd worden met een medaille.
Daarna volgde de fotoshoot met de trotse ouders, vriend en natuurlijk ook met ons (op Teva-sandalen);-).
Naast al dat feesten, eten en dansen....gingen we ook naar 4 weeshuizen.
1: Overschattige kindjes van 2 tot 5 jaar die ons allemaal wilden knuffelen
2: Jongedames van 14-15-16 jaar die hielpen in de algemene keuken (hier worden de maaltijden voor alle weeshuizen van Cerca bereid). Ook zij willen ons graag terugzien en willen maar al te graag Engels van ons leren.
3: Meisjes van 6-9 jaar die druk bezig waren aan hun tarreas.
4: Opnieuw jongedames maar deze keer in een heel andere omkadering. De strenge zusters zorgen er voor de orde en discipline...
Toen we terugkwamen van deze bezoeken, waren we net op tijd voor de taart!
Leuke tradities hier in Peru! Wisten jullie dat de jarige na het uitblazen van de kaarsjes van de taart mag bijten? Ja hoor, echt bijten... en natuurlijk kreeg Karin dan een heleboel Mokkataart in haar gezicht! Echt grappig... laten we dit ook in Belgie introduceren?!
Slaapwel allemaal! Morgen een drukke dag voor ons!
Wist je dat de mannetjes op de hoek van elke straat, met een geel fluovestje aan, géén gestolen gsm´s verkopen zoals wij nu al een week dachten? Ze verhuren die gsm´s voor een gesprek. Als je naar een cellular wilt bellen, is dit een veel goedkopere manier dan vanuit een telefooncel. Maar je kan er ook niet mee gaan lopen, want die gsm hangt met een ketting vast aan de verhuurder...
Dit is kleine Wilder en haar trotse papa. Wat denken jullie, zou Fortis - hun naam staat duidelijk vermeld op de ballon - niet een heel klein beetje centjes kunnen missen voor een nieuwe operatie?
Macht aan het volk ! Dat hoorden we vandaag wel 100 keer. De kleurrijke demonstratie verliep vredig en leek een klein beetje op carnaval zoals wij dit kennen. Ondanks de brandhoopjes op de kruispunten en de stenen op de weg, geraakten we toch te voet op de plaza des armas. Toegegeven, het was eerder een aangename wandeling zonder het drukke verkeer. Door de staking reden er weinig tot geen bussen en taxi´s en waren mensen dus genoodzaakt zich te voet of met de fiets te verplaatsen. Enkel tijdens een staking is het blijkbaar mogelijk en veilig te fietsen.
Deze ochtend hadden we afgesproken met Luis, hij leidde ons te voet naar zijn huis waardoor we typische en mooie Arequipaanse plekjes ontdekten. De lunch mochten we bij hem nemen. Sofie en ik maakten tegelijkertijd de opmerking dat ons mama lekkerder kookt.
Hij bracht ons naar het ziekenhuis waar we van 3 tot 6 opnieuw blije gezichtjes creëerden. Ieder kind heeft zijn of haar verhaal. Eentje willen we nu toch met jullie delen omdat het ons zo hard heeft getroffen. Wilder, een meisje van 14 maanden, en haar papa verblijven nu al een tijdje in het ziekenhuis. Hun huis, zeer ver verwijderd van Arequipa, ging helemaal in de vlammen op. Wilder had hierdoor een derdegraadsverbranding. Ze onderging verschillende operaties maar zal nooit meer zijn wie ze was. Ondanks al die ellende, blijft de trotse papa steeds bij haar. In Quechua-taal vroeg hij ons een foto te nemen van zijn lieve dochtertje.
Hoe hard het ook is, we zijn echt blij dit werk te kunnen doen en deze kindjes en hun ouders even aan het lachen te brengen. Het doet ons ook meermaals per dag beseffen hoe goed we het wel hebben in België en hoe verwaarloosbaar sommige kopzorgen wel zijn...
We hebben weer heel wat beleefd, ontdekt, geroken, geproefd sinds ons vorige verslag.
Eigenlijk valt er veel meer te vertellen dan jullie kunnen lezen maar we doen ons best om een beetje onze ervaringen te delen.
Gisteren waagden we ons in het openbaar (de echte busjes zo) vervoer! Op zich een hele ervaring. Het verkeer hier is één grote chaos: taxis, busjes overal! Ze hebben hier ook zo van die rare regels waarbij de bestuurder op zijn gaspedaal gaat staan als er mensen de straat oversteken. Tot zover hebben we dat al goed overleefd!
De auto`s hier zijn ook nogal speciaal. Je hebt massas van die beatletjes die bij ons al heeeeeeel wat jaren uit het straatbeeld zijn verdwenen en die zeker en vast niet door de keuring zouden geraken.
We namen dus één van die busjes richting clinico (prive-ziekenhuis en dus veel mooier, beter, duurder). Op de bus speelde er Sjing Sjing muziek die het hobbelen een vrolijk tintje gaf. Omdat het in ´t ziekenhuis op de peruviaanse manier ging, was er natuurlijk nog geen antwoord op de vraag wanneer we konden beginnen.
Daarna gingen we maar op bezoek bij de mama en papa van Fabiola waar we een nieuwe ontbekende smaak van ijs leerden kennen (het leek een beetje op caramel maar het bleek luchuma of zo te zijn).
De weg terug deden we helemaal alleen en we waren supertrots bij de juiste halte af te stappen. Bajo!
In de namiddag voelde Julie zich wat minder goed nog steeds door de hoogte of spelen de examens haar nog parten?- dus ging ik samen met de Mama naar de plaatselijke markt in Miraflores. Dat was echt muy tipico! Jammer dat Julie er niet bij was maar we gaan zeker nog eens terug! Ik proefde er van alle onbekende dingen en we gingen op zoek naar cocabladeren om Julie van haar kwaaltjes te genezen.
Toen we thuiskwamen was Julie gelukkig beter maar we probeerden toch maar de cocabladeren. Een echt succes was dat niet. Ze smaken een beetje naar iets dat niet zo eetbaar lijkt te zijn en je adem gaat naar compostbak ruiken! Nu, alles is goed om die chicos op een veilige afstand te houden!
Bij overmaat van ramp had ik ´t concept niet zo goed begrepen en slikte ik `t goedje in...
Vandaag hebben we eigenlijk te veel gedaan.... We ontdekten de beide sociale kanten van Arequipa.
Onze dag begon met de ontmoeting van Luis, un amigo de couchsurfing. Hij leide ons binnen in de Unief waar we een kijkje namen in de faculteit geneeskunde. Muy interesante! We zagen net geen dode lichamen gelukkig voor Luis, jammer voor de chicas belgas.
We troffen het met Luis, hij bleek een sympatieke en joviale jongeman te zijn. Hij is wel dat ietsje meer welgesteld dan de gemiddelde Peruviaan hier. In zijn riante villa beluisterden we pianomuziek en smeerden we ons in met zonnecreme om niet al te veel te verbranden. We maken een wandeling door de velden en genoten van het impressionante uitzicht op de bergen en de stad.
Het contrast met de namiddag was gigantisch. We maakten voor de eerste keer kennis met het staatsziekenhuis... en de kindjes die er verblijven natuurlijk.
Van ver leek het ziekenhuis wel nog ca va. Maar eenmaal aan de ingang bleek dit een illusie.
De eerste stap in de grote slaapzaal was een beetje een drempel omdat we absoluut niet wisten hoe de kindjes en hun mama`s en papa`s die op bezoek waren- zouden reageren. Dat gevoel overwonnen we al vlug door de glimlachende gezichten die nieuwsgierig aankeken. Julie wandelde binnen als prinses met haar kroontje en ik kwam voor de gelegenheid van Mars met mijn aliën-antennetjes.
Het eerste kindje keek ons maar verlegen aan en leek een beetje bang te zijn.
Op naar het volgende kindje dus! Al vlug kregen we toch enkele lachende gezichtjes te zien en enkele momenten later ontstond er spontaan een kringetje van spelende kindjes.
Onze globos vielen in de smaak! Zelfs de meest verlegen kindjes (inclusief dat eerste jongetje) speelden met ons mee.
Zelfs een meisje dat niet getroost kon worden door papa, oma en nonkel, begon te lachen toen Julie haar twee ballonnen schonk.
De omkadering was voor ons westers denkend en anders gewoon- ondenkbaar en erg confronterend. Het personeel op de pediatrieafdeling bestaat er uit twee dokters en twee verpleegsters voor veel (een 50 tal?) kindjes.
De ijzeren bedjes zagen er versleten uit en het materiaal was maar povertjes.
De maaltijden worden er in het middenpad afgehaald door de mama of papa die vaak ook in het ziekenhuis overnacht.
Het gemeenschappelijke sanitair (lavabo´s, douches en toiletten in lange rijen) was slecht onderhouden en vuil. Vergelijk dit maar eens met het 2 persoonskamer en badkamer en persoonlijke verplegingsconcept zoals wij dit kennen!!!
Toen we deze avond vertrokken, vroegen verschillende kindjes wanner we terugkwamen.... Ontroerend....
Morgen is het hier nationale staking. We proberen uit de rellen te blijven maar raken hopelijk toch nog tot bij onze kindjes in het ziekenhuis.
Deze nacht, 4 uur plaatselijke tijd, 11 uur Belgische tijd, werden we opgeschrikt door een hevige aardbeving. Gelukkig kwam Arequipa er met de schrik vanaf en ook wij zijn nog steeds in leven Hier in ons huis is niets gebroken of gevallen. Het epicentrum lag in Chivay, dichtbij de Colca Canyon. Daar zijn de huisje veel minder stevig maar we hebben nog geen nieuws van de toestand daar. Door de terremoto werden de dolle honden echter nog doller hier in Paucarpata en blaften ze nóg meer waardoor het moeilijker werd on opnieuw de slaap te vatten. Het positieve echter was dat het kruisvormige licht door de electriciteitspanne mijn (Julie) kamer níet meer kon verlichten. Eindelijk een beetje duisternis De rest van onze avonturen horen jullie binnenkort !
Soep met een halve kip, gevolgd door gepaneerde kip met groetjes en patatjes wordt het middagmaal. Alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we ´s avonds brocollisoep, biefstuk met patatas fritas y uiteindelijk een gevulde pannenkoek met mansana y papaya. We zullen hier zeker niet vermageren want ook op domingo-mañana krijgen we warm carnacho-vlees. Geen schelletje voor op de boterham, neen, een hele brok heeeele brok in een rode wijn-achtige saus met ui. Om 17h30 eten we ons middagmaal, bestaande uit een soep van pataten, vlees en rijst. Het hoofdgerecht kan er echt niet meer bij dan. Over een dik uur (19h30) zullen we cenar... Ayuda ¡
Naast eten hebben we wel iets actief gedaan: op zaterdag verkennen Sofie, Nicolle en Julie Paucarpata, de buurt waar ons huis staat. Uitgestrekte velden, een Eerste Communie die er plechtig aan toeging, una plaza tranquilla... Kortom, we wonen in een mooie omgeving. Onze tocht eindigde in het plaatselijke parkje, een ontmoetingsplaats voor groot en klein, maar vooral kleine kindjes, vanwaar ons plan groeide om enkele veel te schattige kindjes te kidnappen. Bébés genoeg overigens hier in Peru, want iedereen zeult er eentje mee of is in verwachting.
Renzo komt op zondagochtend langs met zijn vrouw Fabiola en zijn kindje Salvador, de Redder. Met de (bijna) hele familie spenderen we een hele voormiddag aan tafel, uiteraard. Als trotse papa, vertelt Renzo ons dat we zijn eerstgeborene gerust mogen meenemen naar België, maar we denken dat het een grapje is.
In de namiddag wagen we ons aan centrum Arequipa. Eerst worden we vergezeld van Nicolle, Mirta en Katrina Sofia (zus van Renzo), daarna moeten we het met ons twee stellen. Opmerkelijk is het hoeveel meer aandacht, Hola, como estas en fjoew fjoew (gefluit) we krijgen zonder onze Peruviaanse metgezellen. Maar zoals Anne-Sophie ons wijselijk aanraadt:Estoy casada!
Plaza de Armas is dé place to be in Arequipa, zowel voor toeristen, als locals, als duiven. Verschrikkelijk veel duiven. We bezoeken de cathedrala (met Belgisch orgel, ook wel het grootste orgel in Sur America) en Julie ontheiligt het heilige water, bedoeld om kruisteken te maken, door er haar handen mee te wassen. Weet ik veel, we zijn het hier toch nog niet helemaal gewoon.
Sofie en Julie arriveren veilig en wel terug in de Calle Los Gardenias 110, met een taxi van 3 soles, helemaal alleen met ons twee genomen (na een uitleg van waar, wie en wat veilig is)
Het is zeer fijn jullie reacties te lezen, dus doe gerust
Kus voor Matteo en Franco (ook wel rondborstig in het Spaans, zie woordenboek)
Groetjes voor iedereen !!!
Sofia y Julia
PS: peter Marc, zoekspelletje: corrigeer gerust de fouten
Gisteren, vrijdag, lunchten we samen met onze Limese vrienden ( Luz, Mayte, Randy, Carlos...) in een tyisch lokaal restaurant met de voor hen gebruikelijke chaos. We waagden ons aan de locale specialiteiten en kregen Cerviche de Pescado (een soort rauwe vis), gefrittuurde visjes, een soort aardappel achtige vrucht (waarvan we de naam alweer vergeten zijn) en een soort paella (die we absoluut geen paella mochten noemen) geserveerd. Dezelfde avond nog werden we door een "typisch Peruviaanse taxichauffeur" aan het busstation gedropt voor onze trip richting Arequipa. Uiteraard probeerde deze ons te versieren maar we vertelden hem dat we een vriend hebben . We mogen van geluk spreken dat we goed op tijd vertrokken want ook het busstation was nogal chaotisch en te klok gaf bijna 18u aan. Gelukkig werden we geholpen door een vriendelijke Peruviaan die ons leerde voorsteken en zo haalden we nog net op tijd onze bus!!!
De trip was lang......heeeeeeeel lang....... en arme Julie kon de platieken zakjes goed gebruiken. Aan het eten die we geserveerd kregen op de bus waagden we ons niet maar we ruilden het in tegen enkele tabletten motilium. En ook de stewardess werd gestalkt door twee belgische meisjes die steeds dorst hadden! Het uitzicht toen we wakker werden maakte gelukkig veel goed. We bleken omringd te zijn door adembenend hoge bergen met vreemde zandbergjes ervoor en af en toe kon ik een glimp opvangen van de zee (door het raam aan de andere kant): De zon straalde zoals ze hier elke dag blijkt te schijnen... dat wordt dus opletten om niet te veranderen in een gebakken kreeft!
Eens aangekomen gingen we meteen op zoek nr een telefoon (want onze gsm wil niet werken) om Renzo op de hoogte te brengen van onze aankomst. Dat bleek niet nodig te zijn want al vlug werden we vragend aangesproken "Julie and Sofie?" Dat was dus Renzo! ¡encantada! Hij gaf ons een lift in zijn (mini)pick-up. 't was smalletjes maar gezellig... maar daar denkt Julie misschien anders over aangezien ik zowat bovenop haar zat (opnieuw ocharme)
Onze tijdelijke familie valt reuze mee: la madre (mirta), onze zus (nicole) en de canaries in de tuin. De padre familias kregen we nog niet te zien. we werden warm onthaald met een typisch ontbijt bestaande uit broodjes met hesp, papayasap en Julie ging nog net niet hallucineren van de cocathee tegen de hoogteziekte. We verblijven hier in een groot huis en hebben elk een ruime kamer... straks la comida.... 'k ben benieuwd wat dat zal zijn!
Buenos dias ¡ Een eerste berichtje... Alles prima verlopen op de vlucht en in new York...wel jammer dat glimlachen verboden is in amerika en sofie heeft het geweten. De hyperonvriendelijke douanebeambte . "Why are you laughing?" Antwoord Sofie: "I'm not laughing, I'mjust happy" Ook de taxi uit de luchthaven was geen probleeñ aangezien we een vriendelijke mexicaan hadden ontmoet op de vlucht uit new york die een chauffeur kende. Bij Luz, ons gastvrouw en haar mama hebben we het ook getroffen. Ze zorgden voor een warm welkom en Luz nam ons mee naar hetnachleven in lima waar we onze eerste salsa-en merenguepasjes placeerden. Het ontbijt deze ochtend was een ontdeking: brood (ok) met tonijn en ajuin (nog steeds ok) en paarse kaas (niet zo ok). Hamos desayunado con la mama y hamos hablado español por que la mama no hable inglés. Dus meteem onze brede spaanse kennis bovengehaald... Bij het douchen deze ochtend was het verschieten, letterlijk dan. Bij het nemen van warm water, kreeg sofie elektrische schokjes. Gelukkig geen gewonden. En Julie was een gewaarschuwde vrouw. Deze middag zullen we met Luz vis eten (cerveche), de Limase specialiteit en dan een beetje van Lima bezichtigen. Om 18u gaan we de bus op naar Arequipa, de Moitlium en slaappillen zitten reeds klaar Je hoort, het gaat ons goed, zelfs in Lima Hasta luego ¡ Sofia y Julia
Mijn rugzak die staat zo goed als klaar!.. Dit weekend nog vlug de laatste inkopen gaan doen met de mama, langsgeweest bij de apotheek voor allerlei pilletjes tegen hoogteziekte, malaria; nieuwe Teva's gekocht, een zakwoordenboek Spaans gaan halen... Ook onze busreis van Lima naar Arequipa hebben we gereserveerd en Luz en Mayte (twee studentes) verwachten ons in Lima.
Nog 3 keer slapen en dan.....
Maar wat gaan we nu eigenlijk doen in Peru?! Ergens op de tram richting de proms in't Antwerpse sportpaleis is ons grote 'reisplan' geboren... Julie wilde net als mij eens iets anders van de wereld leren kennen, een nieuwe cultuur ontdekken...niet zomaar op reis gaan maar even 'mee-leven'. Dus waarom niet samen!? Het eerste idee was Bolivia... alles ging op een gemoedelijk tempo vooruit... onze ideeën waren daar maar het plan kreeg pas een concrete wending toen we via de contactpersonen van Maarten in contact kwamen met Tess en Marieke van de Nederlandse stichting Patakalas. Vanaf dat moment ging alles als een sneltrein vooruit.. de bestemming werd Peru, meer bepaald Arequipa en het plan werd een project rond het thema dromen in het plaatselijke ziekenhuis en weeshuis.
Voor dit project project krijgen we steun van de Vlaamse overheid en Jint en zo kwam ook het financiele deel van onze droom in orde...
Nu donderdag vertrekken we dus... om 9u45 vertrekt ons vliegtuig. Eerst naar New York en dan Lima, waar we om 21u45 aankomen. Na 1 dagje Lima nemen we een Cruz del Sur bus richting Arequipa waar we de volgende ochtend zullen aankomen. Van 5juli tot 2 augustus zullen we in Arequipa zijn. Ik ben benieuwd om ons gastgezin en de kindjes te ontmoeten!
Om me voor te bereiden om ons Peruviaanse avontuur ging ik vorige week 2 dagjes naar Frankrijk met Frank ....'t was ook een heel fijn avontuur.... Ik wist niet dat Normandië zo bossig en heuvelachtig was!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Sofie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sofia.
Ik ben een vrouw en woon in Haaltert (Belgie) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 30/05/1986 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Over mijzelf
Ik ben Julie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julia.
Ik ben een vrouw en woon in Erpe-Mere (Begica) en mijn beroep is Studente.
Ik ben geboren op 11/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Julie en Sofie in Peru
Wist je dat hier in Peru zelfs de politie-agenten naar ons fluiten? Niet zo bevorderlijk voor het veiligheidsgevoel...
Wist je dat er een grote oven is, niet zo ver van ons huis? Daar kan je tegen betaling van enkel soles je schotel kan laten opwarmen.
Wist je dat de mannetjes op de hoek van elke straat, met een geel fluovestje aan, géén gestolen gsm´s verkopen zoals wij nu al een week dachten? Ze verhuren die gsm´s voor een gesprek. Als je naar een cellular wilt bellen, is dit een veel goedkopere manier dan vanuit een telefooncel. Maar je kan er ook niet mee gaan lopen, want die gsm hangt met een ketting vast aan de verhuurder...
Dit is kleine Wilder en haar trotse papa. 
Hallo !
Benieuwd naar meer foto's? neem gerust een kijkje op julie's facebook!
¡Hola!
Buenos dias ¡
