Dit is een echt verhaal over de wilskracht van een vader en zijn zoon. Tijdens de geboorte liep er iets mis waardoor Rick Hoyt voor het leven verlamt zou zijn en volledig afhankelijk zou zijn van anderen. Dokters gaven de ouders de raad om Rick in een instelling te plaatsen omdat hij verder zou leven als een plant. De ouders kozen ervoor om Rick op te nemen in hun gezin en hem op te voeden zoals een normaal kind. Op zijn twaalfde ontwierpen ze voor Rick een spraakcomputer waarop hij zichzelf verstaanbaar kon maken. Op deze manier kon hij studeren en communiceren met anderen. Hij heeft zelfs een hogeschool diploma behaald en is dus intellectueel normaal begaafd. Op een dag hoorde hij iets over een stratenloop ten voordele van een verlamde tiener en sprak zijn vader hierop aan. Hij zei" Pa, ik wil hier iets aan doen, ik wil die jongen laten zien dat het leven gewoon doorgaat". Hoewel de vader geen sportman was liep hij met zijn zoon mee in de stratenloop. Toen Rick hem daarna vertelde hoe hij tijdens het lopen voelde dat zijn handicap voor zijn gevoel verdween, wist Dick Hoyt wat hem te doen stond. De nu 66-jarige vader nam ondertussen al meer dan 900 loopwedstrijden, 60 marathons en 6 ironman triathlon's en dit allemaal met Rick voorttrekkend of voortduwend op de fiets, in een bootje, of een rolstoel.
Bekijk dit filmpje aandachtig..................... Denk even na als je één of andere snotvalling hebt of een blauw plek en je komt in de verleiding om te beginnen klagen wat je nu allemaal niet kan doen omdat je deze ongemakken hebt. Denk dan eventjes na en weet dat er mensen zijn die toch gelukkig zijn ook al hebben ze een handicap, hoe groot of hoe klein deze ook is. Denk er dan ook aan dat als je echt iets wil bereiken je dat ook kan bereiken ongeacht je afkomst of achtergrond. Dit geldt voor alle facetten van het leven, of je nu sport, studeert, of op persoonlijk vlak, als je echt iets wil bereiken dan kan dat ook. Bezoek ook hun website eens www.teamhoyt.com
Afgelopen weekend hebben we met een aantal vrijwilligers de handen uit de mouwen gestoken voor onze jaarlijkse mosselsouper. Op zaterdag richtte de sportdienst van de stad Lier een sportbeurs in die om de twee jaar plaats heeft. Daar werden geïntereseerden een beetje wegwijs gemaakt met onze sport en onze vereniging. We hopen dan ook een aantal nieuwe vaarderkes te mogen verwelkomen op onze initiatiemomenten. Na de sportbeurs kwam onze mosselsouper dan op gang en werd er duchtig mosselen gegeten tot +- 20 uur. Op zondagmorgen was het weer verzamelen geblazen voor een kleine triathlon waar er eerst een 5-tal kilometer gevaren werd daarna gefietst en tot slot gelopen werd. De Koninklijke Kano club Lier nam met enkele ploegen deel tegen een paar ploegen van LKCA. Toch tof dat onze andere Kano vereniging in Lier aanwezig was en dan ook nog bleven mosselen of stoofvlees eten. Om 12 uur zondagmiddag begonnen de vuren weer uit alle kracht warmte te produceren om de lekkere weekdiertjes te koken en om daarna vlotjes door de vele kelen naar binnen te schuiven. Tijdens de namiddag een rustiger momentje om dan de avondrush weer op te vangen. Ik denk dat iedereen content was over de mosselsouper en ook van de hulp die we ook van onze jeugdvaarders mochten ontvangen. Ze hebben ongeloofelijk goed meegewerkt en hebben vandaag ook nog eens een enorm aantal dozen wafeltjes aan de man gebracht. Zonet heb ik met Hans alles terug naar de Mechelse vishandelaar Luc Vis gebracht en werd alles nog eens nageteld wat we hadden teruggebracht. Voor de derde keer op rij was alles perfect geregeld door Luc Vis en alles was heerlijk vers, nen aanrader zou ik zeggen. Ga maar eens kijken op hun website: www.lucvis.be
Nu zal iedereen al wel zalig in zijn bedje liggen knorren die heeft komen eten en meegewerkt heeft. Dat is dus ook wat ik nu zal gaan doen en hoop dat jullie binnen enkele dag nog eens een bezoekje brengen om te kijken of er nog iets nieuws geplaatst werd.
Ik kon het bijna niet geloven maar ik vond toch wel een filmpje van de Nijper ook zeker. Ge weet wel, die venijnige van de bende van Cartouche. Bangelijk lelijk manneke.
Nu wordt het toch wel even tijd om iets over onze LKCA jeugd neer te schrijven (typen). Stilaan groeit het jeugdige groepje vaarders aan, in leeftijd varriërend, van 10 tot 15 jaar. Ze hebben ondertussen hun eerste stappen gezet in de lijnwedstrijden en hebben onlangs deelgenomen in Geel en Neerpelt. Naar de uitslagen kijkend hebben ze behoorlijk goed hun best gedaan, uiteindelijk zijn ze ook nog maar enkele maanden aan het trainen. Als ze nu ook nog allemaal een kajakkend lief gaan zoeken dan is de toekomst verzekerd, dat moet natuurlijk niet hé, geen lief is nog steeds het beste. Wie hebben we zoal die regelmatig meetraint en naar de wedstrijden gaan:
Axel coppens: Axel is een telg uit het roemrijke geslacht Coppens met een grootvader die in zijn jonge jaren ne stier kon doodslaan met één hand en uiteraard ook para is geweest. Vader Jan Coppens is ook sportfreak en van beroep para-commando. Een logisch gevolg zou dus zijn dat Axel goed is in sport en dus para zal worden zeker? Axel is al goed in sport maar momenteel nog te jong om bij de para's te gaan. De looks begint hij ook al te krijgen want ik zie al eens wezens van het andere geslacht naar hem staren als hij in de buurt is, je weet het hé Axel, zie dat ze kajakt hé. Joris Cox: Als Joris bij ons begon te varen was hij een een beetje een dikkertje, nu ook weer niet overdreven, maar toch uiterlijke tekenen van TV en computerspellekes spieren. Als je Joris nu ziet is hij precies ne meter gegroeid en 70 kilo afgevallen (weer lichtjes overdreven maar zo krijg je een beeld hé). Joris is een heel beleefde en positieve gast die heel goed zijn best doet.
Brun Torfs: Ik ga proberen het kort te houden, van den Brun kan je al een boekske schrijven. Goede vaarder en sterk baazeke, als hij geconcentreerd kan blijven. Brun is namelijk nogal snel afgeleid en heeft dus ook veel interesses in andere dingen. Slapen doet hij liefst zo weinig mogelijk en hij gaat s'morgens vroeg de cafetaria's mee helpen opkuisen als we op een wedstrijd aanwezig zijn. Een rijke fantasie is ook aan hem niet vreemd. Kweekt als hobby zelf allerlei soorten planten en verzameld op zijn slaapkamer vieze insecten. Onlangs verschenen de eerste haarpijlen op zijn kinnebakkes dus gaat hij hopelijk "man" beginnen worden.
De Van de Veldekes: Bjorn: De oudste van de drie. Heel positief manneke al heeft het in het begin lang geduurd om hem gemotiveerd te krijgen om mee te trainen. Sinds enkele maanden niet meer uit zijn bootje weg te slagen en veel vooruitgang geboekt. Naast het water een harde werker, je moet het maar vragen en hij helpt waar het kan. Waarschijnlijk begint hier ook al apengattenhaar te groeien op zijn kinnebakkes en dus ook klaar om "man" te worden. Dieter: De middensten van de drie. Hevig venteke en klein van gestalte maar een goed vaarderke. In Neerpelt was Jefke verrast over zijn tactisch doorzicht. Hij geeft nooit op en staat overal zijn manneke, ik heb hem denk ik ook nog nooit slecht gezind gezien want hij lacht altijd. Als ik hem zie heeft hij altijd wel een paar vragen klaar. Guitig ventje, onzen Dieter. Stefanie: Stefanieke is een braaf meiske, alhoewel ze soms toch wel eens slechtgezind durft te zijn. Ze vaart in alle boottypes en als meisje moet ze natuurlijk altijd mee met de jongens. Als ze er goesting voor heeft dan vaart ze de pannen van 't dak. Dikke vriendin van Sarah alhoewel ze niet echt dik is, ze is eerder naar de magere kant. Een echte madam want zij deelt de lakens uit en de broers moeten dan maar luisteren. Ze is natuurlijk onmisbaar in ons groepeke jeugd en ze doet haar best als enige meisje tussen al die beren. Ronny en Kathlijne: Ze zijn nu niet echt meer bij de jeugd maar toch een vermelding waard. Ze zijn de ouders van de "Van de Veldekes". Hun leven is volledig afgesteld op dat van de kinderen en zullen er alles aan doen om hun kinderen te geven wat ze kunnen, en dan niet op materiële basis bezien. Is er iets te doen dan zijn ze altijd van de partij om mee te helpen. De kinderen op de voorgrond zonder ze te betuttelen, geweldige ouders.
Jessie: Toffe madam van reeds 18 lentes jong. Haar vader heeft vroeger nog een opleiding gekregen van Jefke en den Hugo. Jessie is een heel braaf meiske die instaat voor de jeugwerking en steevast wekelijks mee op het water is om de jonge bende in het oog te houden. Op Jessie kan je altijd rekenen, ik hoop dat ze nog niet te rap aan kinnekes ga beginnen want ze loopt veel rond op kraamafdelingen en zou graag vroedvrouw worden.
Uiteraard zijn er ook nog ander jeugdvaarders maar die allemaal opsommen zou veel te lang duren, sommigen komen en blijven eventjes om dan weer uit het zicht te verdwijnen en dat is dan ook weer normaal, het aanbod is tegenwoordig heel groot en ze kunnen van andere sporten ook eens proeven. Dat is allemaal heel positief want ik vind persoonlijk sport of lichamelijke activiteit toch wel belangrijk voor zowel jong als oud. Als ik dat zo zie, dan hebben we bij LKCA alleen toffe jeugd.
Trouwens op 13 en 14 september organiseren we een mosselsouper ten voordele van de jeugd, van de opbrengst kan er weer materiaal aangekocht worden die het kajakken ten goede komt. De mosselsouper gaat door in zaal "Het Moevement" naast het cultureel centrum De Mol in Lier. Zaterdag is dit in combinatie met de sportbeurs. Zowel op zaterdag als zondag zijn er activiteiten op het water voorzien. Interesse in mosselen of stoofvlees, je laat het maar weten. In voorverkoop tot 5 september en ter plaatse ook geen probleem alleen 2 eurokes meer te betalen.
Vanmorgen kwam ik de gevreesde bende van Cartouche tegen, en zoals ik reeds eerder vermeld heb ga je best een blokske rond, als ze in de buurt zijn. Plotseling werd ik van tussen het deftige volk weggerukt, en meegsleept naar een rustiger plekje. Ik had me nochtans properkes opgekleed zodat ze me misschien niet zouden herkennen, maar ze hebben het reukorgaan van een meute bloedhonden. Vooral die kleinste van de drie "de rappe" is een geniepig manneke. Met hun bloeddoorzopen oogskes stonden ze me aan te kijken en de kwijl liep uit hun spreekscheuren, te herkennen aan de grootste rimpel op hun sharpei-gezicht, die soms open en toe gaat, je kan er niet naast kijken, de rimpel heeft de vorm van een Trappist of palmglas.
Cartouche en de Nijper tonen zoals vanouds het meeste agressie terwijl de Rappe met zijn geniepige oogskes zonder woorden staat te gniffelen. De rappe, getooid in zijn racekostuum van het witte autoke, is denk ik den aanstoker en bezit misschien ook het hoogste IQ, zodat hij die andere twee tegen mij kan opzetten. Ze namen me dus in een houdgreep en de nijper begon met zijn venijnige poten in mijn spierbundels te nijpen terwijl Cartouche mij vasthield, je kan ook niet zomaar weg als je tussen zulke bierbuiken geplet wordt. Omstaanders durfden nauwelijks ingrijpen want de rappe stond alles te overschouwen. Ik liet natuurlijk niet zien dat ik pijn leed en dan zijn ze maar gestopt. De nijper dacht nog even indruk te maken door te vertellen over wat ik nog allemaal zou meemaken als ik ze op het water tegenkom. natuurlijk maakt dat op mij weinig indruk want ik heb gene schrik van die drie bejaarde ventjes. Ik ga aan Hans eens vragen of ik ze al niet kan laten opschrijven in het ocmw rusthuis "het paradijs" in Lier, je weet maar nooit of er in zo een rusthuis een kelderkamer moest vrijkomen dewelke men goe kan verduisteren en op slot doen.
Voilla, dat moest er even uit, ik ga nu zalf op mijn blauw plakken doen om terug deftig onder de mensen te kunnen komen.
Vanmorgen werd de halve finale gevaren in de K2 1000 meter op de olympische spelen. Onze vaarders hebben het juist niet gehaald. Het was eigenlijk wel een teleurstelling om met de op één na beste tijd in de reeksen, toch niet bij de drie eersten aan te komen. Ze waren goed vertrokken en na 500 meter lagen ze zelfs aan de leiding, maar ja, de prijzen zijn aan de meet . Op het einde hadden de Chinezen nog een fantastische eindsprint over om de Belgen nog juist te kunnen kloppen. Over en uit voor de kajakkers, ze zijn ook op geen ander nummer ingeschreven wat ik ook nog wel jammer vond, maar ja.
Tot de volgende keer maar weer
Johan
PS. Ik heb uit veiligheidsoverwegingen de bol van het atomium gewist om geen peperdure boetes te moeten betalen aan de architect van het bouwwerk. Sabam controleert namelijk websites en blogs of er geen foto's opstaan van hun metalen testikels. Dat is hier toch een armzalig bekakt landje met hun ongeloofelijk belachelijke wetten en regeltjes. Hieronder de link betreffende "de bollen".
Onze Belgische vaarders, Bob Maesen en Kevin De Bondt, hebben zich niet rechtstreeks kunnen plaatsen voor de finale van de K2 1000 meter. Ik vond dat ze zeker een goede wedstrijd gevaren hebben en ik hoop dan ook dat ze via de halve finale een plaats kunnen afdwingen voor de finale.
Wat ik persoonlijk wel heel jammer vind, is dat men Petra Santy en Wouter D'haene niet geselecteerd heeft voor deelname aan de Spelen. Het is gewoon absurd om in een klein landje als het onze, de selectienormen van het IOC nog eens te gaan verstrengen. Dit zou men kunnen doen in landen waar er 50 atleten voor een selectieticket moeten strijden, maar hier in België is de vijver waar men moet in vissen zeker niet zo groot. Het is te hopen dat het BOIC zijn visie gaat bijstellen naar de volgende Spelen in London. Toen ik de samenvatting van de 10.000 meter atletiek bij de vrouwen zag, en hoorde dat onze Belgische atlete 2 x gedubbeld werd, met excuses als "ze is geblesseerd geweest en heeft een achterstand opgelopen etc...", met alle respect voor die atlete, dan dacht ik dat men ze maar niet had moeten selecteren. Petra Santy heeft ook een blessure gehad en heeft hierdoor een achterstand opgelopen, maar ze verbeterde wel haar persoonlijke besttijden en zou er tegen Peking "gestaan" hebben. Wouter Dhaene is dan weer een persoonlijk kwestie voor sommige bobo's en ze hebben hem eens goe bij zijn testikkels kunnen nemen. Die jongen verdiende zijn plaats gewoon als je ziet hoe hij gevochten heeft, en als je ziet hoe hij op eigen houtje heeft moeten trainen en knokken om terug te komen. Ik hoorde in een interview de gewezen atleet Roger Moens verklaren, dat er gewoon geen talent in België aanwezig is om topprestaties te leveren op een internationaal tournooi zoals de Olympische Spelen. Ik walg van die Belgische bekrompenheid. Ik respecteer zijn mening maar ik ben het er zeker niet mee eens. Als je ziet hoeveel medailles de Nederlanders al behaald hebben dan denk ik dat er iets fundamenteel verkeerd loopt in dit land, zoveel verschillen zijn er toch niet tussen de twee landen hé. Men zegt soms dat sportprestaties een weerspiegeling zijn van de maatschappij waarin we leven, wel voor België is dit zeker waar. Politiekers die het belangrijker vinden om decenia lang ruzie te maken over taalkwesties, en de echt belangrijke dingen die de bevolking aangaan, naast zich neerleggen. Iedereen begint gefrustreerd rond te lopen maar dit is geen politiek blog dus stop ik hier maar over want het maakt me dikwijls kwaad.
Ik hoop dat onze kajakkers in Peking zich kunnen plaatsen voor de finale en daar een goed resultaat kunnen neerzetten. Ze zullen er alles aan doen, daar ben ik dan toch zeker van, ik duim alvast voor onze vaarders.
Even niets met kajakken maar toch ook een sportief avontuur, het vermelden waard. Ik wil toch nog graag even een aankomend avontuur melden die mijn schoonbroerke Wim, gaat ondernemen samen met zijn klimpartner Peter. Binnen een tweetal weken zullen ze vertrekken naar Chili, om er een nauwelijks in kaart gebracht gebied te verkennen en er tochten te ondernemen, waar hun ski-en alpinisme ervaring zeker aan bod zullen komen. Ze zullen een maand in Chili verblijven en als het meezit kunnen we hun avonturen volgen via hun website www.toerski.be . Vanavond waren we nog bij Wim en Tanja en als ik zie hoe nauwkeurig ze alles al aan het voorbereiden zijn, dan weet je dat deze heren niets aan het toeval overlaten en alle mogelijke risico's, verbonden aan zulk een tocht, tot het minimum zullen herleiden. Langs deze weg wens ik Wim en Peter toch veel succes te wensen en geniet van de ervaringen die jullie ginder mogen opdoen.
Ik heb hun website tussen mijn links geplaatst en het loont zeker de moeite om hier eens een bezoekje te brengen.
Dit weekend zijn er weer de jaarlijkse pallietertochten. Er komen normaal vaarders uit binnen-en buitenland naar Lier afgezakt om de wateren in en rond Lier te verkennen. Organiserende club is de Koninklijke Kano club Lier. Als je dus niet weet waar naartoe dit weekend, dan kan je altijd een bezoekje brengen aan de kano club, mosselen gaan eten en een pintje drinken.
Alle info betreffende de tochten vind je op de website welke tussen mijn links staat. Even aanklikken dus en je weet waar naartoe.
Tijdens onze vakantie heb ik natuurlijk ook weer enkele keren gepaddeld op de Ardeche. Ik had sinds enkele jaren mijn slalomke weer eens van stal gehaald omdat ik niet wist of er wel genoeg water zou zijn om met de afdaler te varen. Uiteraard heb ik de afdaler ook meegenomen om eventueel op het stuk voor de camping wat te trainen, daar is het zeker diep genoeg. De eerste keer heb ik de Ardeche afgevaren met de Pirre, Corneel en Katrien, Ward en Guy. Ik en Pirre vaarden in de slalom en de anderen vaarden samen in een canadees. Er was een behoorlijke waterstand en konden overal goed paseren zonder veel te raken. Het is geweten dat je meer kans hebt op de Ardeche een toerist te raken in plaats van een steen, er varen er dan ook dagelijks een 4500 de Ardeche af. Op de versnelling "Pas du mousse" kwamen Corneel en Katrien nogal onzacht in aanraking met een rotske en ze vlogen beiden van hun zit zodat Katrien in de punt van de canadees zat en Corneel met zijn schenen tegen een dwarslat knalde. Guy en Ward hadden het geluk om over de steen te gaan en kwamen nog goed terecht. Met de slaloms was er geen probleem, wij zijn ook veel wendbaarder dan een canadese kano. Ondertussen was Corneel even uitgestapt en met zijn schenen zocht hij wat afkoeling in het water, op die momenten weet je pas dat je schenen hebt want normaal voel je die niet, toch ook tof hé. Voor de rest was er geen probleem en zijn we aan de versnelling van "le dent noir" ook even blijven hangen om de toeristenboten in het oog te houden, spectakel verzekerd, 70 % knalt er op de rots in het midden van het water. Op deze plaats staat er ook een redder van de brandweer en die is er meer dan nodig. Veel boten tegen de rots zien gaan en niet echt grote problemen. Enkele kilometer verder gaat Corneel er nog eens in met zijn Katrientje als hij uit het keerwater de stroming ingaat en omslaat. De zekerheid was weg want Corneel kan goed varen maar voor Katrien was het de eerste keer op zulk water, ze wist soms ook niet goed hoe ze moest reageren in bepaalde situaties en dat maakte het voor Corneel ook niet makkelijk. Onze picknick was aan "het kapmes", ook een traditionele omkipplaats. De innerlijke mens verstevigd en weer voort tot de versnelling "de kathedraal". Daar zitten de naturisten in hun blootje op het strand en dit is ook altijd een plaatske waar er gestopt wordt en dit uiteraard voor de toeristenboten tegen de rots te zien gaan en niet om de naturisten te beloeren, allé ikke toch niet. Velen slagen er om, maar hier is dan ook weer weinig gevaar aan, ze spoelen allemaal netjes door en 10 meter verder is het water kniediep. Vanaf deze plaats tot de aankomst is er veel minder animo, en je ziet de toeristen ineens veel stiller worden want ze hebben dan al zo een 20 km gevaren en die armen moeten echt wel pijn beginnen doen. Vanaf hier trek ik door tot aan de aankomst in Sauze en steek misschien nog 500 toeristen voorbij die met hun laatste krachten verder paddelen en vies naar mij kijken. Ondertussen was Pirre gewisseld met Corneel in de Canadees en ze gingen ook nog even om tegen een steen die juist aan het oversteken was. Zonder erg natuurlijk, dit kan altijd en bij iedereen gebeuren. Uiteindelijk was het een leuk tochtje en zijn we allemaal in Sauze aangekomen zonder veel brokken, bootjes op de auto en terug naar de camping.
De tweede keer hebben we met veel meer afgevaren en er waren ook vele kinderen bij. de tocht duurde dan ook een 9tal uur en we hebben onderweg natuurlijk meer gestopt om te zwemmen en de kindjes te laten spelen. Aan "le dent noir" hebben we gegeten en een paar toeristen in nood uit het water gehaald. Nu werd het voor iedereen duidelijk dat het dragen van een zwemvest een noodzaak is. Soms komen de toeristenboten dwars te zitten en versperren zo de linkse doorgang aan de rots, hiertegen knallen dan weer een boot of 3 en binnen de 15 seconden liggen er 6 mensen in het water. De ene redder die daar post vat kan deze mensen dan ook niet allemaal tegelijk helpen en dat wordt bij paniek dan ook chaos. Een zware mevrouw kwam in het water terecht en ging even onder water, ze kwam boven en was volledig in paniek en je zag ze gewoon helemaal wegdraaien, de redder heeft ze nog juist aan haar zwemvest uit het water kunnen halen en op de kant getrokken, zwemvest losgemaakt en terug bijgebracht met enkele tikken tegen haar wangen en op haar ingepraat, ze is daar dan ook een 10 tal minuten blijven zitten tot ze weer op haar positieven kwam. Ondertussen was er ook een dikke meneer omgegaan en volledig in paniek grabbelde hij me bij mijn boot ter hoogte van mijn kuip, een plaats waar ik dit niet zo graag heb want ik heb serieus moeten wringen om zelf niet om te gaan. Die meneer brabbelde altijd maar in het frans dat hij schrik had en herhaalde dit continue, ik was dan ook blij dat Pirre en Guy die mens van over de 100 kilo van mijnen boot hebben getrokken want ook al schuurde hij bijna met zijn gat tegen de bodem, hij wilde niet loslaten. Uiteindelijk hebben we ook die zware madam overgevaren in een toeristenboot en heeft Victor nog een madam van tegen de rots weggeplukt die daar heel gevaarlijk stond te staan. Dit allemaal gebeurt op een 30tal minuten, wat gebeurt er dan niet allemaal op één dag vroegen we ons af of op een heel seizoen. Verder geen noemenswaardige problemen en ongeloofelijk flinke kindjes die meegevaren hebben, niet één heeft gezaagd, echt waar heel knap. Er vaarde ook een oudere Nederlandse meneer mee, Kees, een man van 74 jaar, en hij vaart 330 dagen van het jaar heb ik me laten vertellen. Hij is nadien Pirre en zo komen bedanken voor de mooie afvaart want het was één van de mooiste dagen van zijn bestaan geweest, zo zei hij zelf.
De 3de keer kwam het koninginnennummer. De Guy wilde eens van boven Ruoms vertrekken en vroeg of ik mee ging, en proberen om tot op de camping te varen. Uiteindelijk ging Pirre ook mee en ook onze jonge krak van 10 jaar "De Wietse". Wij in onze slaloms en Wietse in een oude afdaler van zijne papa. We vertrokken in het dorpje Pradons en vaarden richting Ruoms en dan naar Salavas. De waterstand was al wat gezakt en onvermijdelijk waren er plaatsen waar je niet anders kon dan stenen raken. Wietse met zijn lage gewicht had hier dan weer veel minder problemen mee. Hij vaart echt heel goed en ziet op voorhand waar hij moet varen en "leest" de rivier heel goed. Een natuurtalentje de Wietse. Op de verschillende barages zijn voor de boten schuiven gemaakt waar je makkelijk kan afvaren. Wietse verschoot bij de eerste schuif wel even van de snelheid op de schuif maar vond het toch heel plezant. Tot Ruoms was de kloof van de Ardeche nog wel mooi maar dan tot Vallon Pont d'Arc was het niet veel bijzonders. In onze slaloms hebben we 5 meren moeten overvaren en Guy heeft het moeten horen natuurlijk. We hebben wel 10 strand van st annekes gezien en de gekende rots "de Sampzon" hebben we langs 4 kanten gezien. Uiteindelijk hebben we een 25 km gevaren en +-6 km stromend water gehad. Enkele leuke schuiven met een redelijke lange bij die op het einde dan nog eens een stukje boven de rivier stopte. De Wietse vloog letterlijk de lucht in door zijn lage gewicht. Toen ik onderweg aan Wietse vroeg of hij nog niet moe was antwoorde hij "een beetje maar". Voor de rest paddelde hij heel flink mee. Ik heb dit nog geen 10 jarige zien presteren en zonder morren. We waren allemaal content dat we op de camping waren en de Pirre stond binnen de 30 seconden aan de bar om het geleden vochtverlies terug op peil te brengen. Wietse ging direct tegen zijne papa zeggen dat hij gevlogen had met zijnen boot en hij antwoorde "ha zoon, hedde gij met uwen boot gevlogen, dan moogde gij met die meneren nietmier meegaan zenne". Voor te lachen natuurlijk want die papa was natuurlijk heel fier op zijne zoon en terecht ook, we waren allemaal fier op de Wietse. Als beloning mocht hij s'anderndaags eens met mijn afdaler varen en hij glunderde, echt plezant om te zien.
Ik heb alleen ook nog eens de Ardeche afgevaren tot St Martin maar heb nu met de afdaler gevaren en stond 2.45 uur later aan de auto. Door de lage waterstand, een temperatuur van 34 graden en een stevige wind op kop in de kloof was het heel zwaar varen, al een geluk dat ik genoeg drinken voorzien had. Ik ben ook even uitgestapt om eens te gaan zwemmen om wat afkoeling te krijgen en dat deed deugd. Ik was dan ook content als ik aangekomen was en even kon rusten.
Behalve nog enkele keren naar de pont d'arc en terug waren dit zowat de dingen die ik gevaren heb. Ik heb zelfs Viki nog eens meegekregen om naar de pont d'arc te varen. Stroom mee ging het nog maar dan heeft ze gezaagd tot we terug op de camping waren, ze vaart nie graag stroomop. Ik denk dat het nog een jaar of 10 zal duren dat ik het nog eens zou durven vragen om mee te gaan. Ze heeft 1.8 km de oren van mijne kop gezaagd en het was maar 1.850 km ver tot op de camping.
We zijn terug thuis geraakt. Spijtig genoeg was het weeral een beetje te kort, men zou uit vakantie moeten kunnen komen als men het gevoel heeft van "nu is het genoeg geweest" in plaats van een vooropgestelde datum, maar ja het is nu eenmaal zo. Normaal zouden we vanmorgen vertrokken zijn in zuid-Frankrijk maar vermits er vandaag een zwarte zaterdag voorzien was op de Franse snelwegen hebben we geopteerd om een beetje vroeger te vertrekken. We zijn dus gisterenavond rond 21 uur vertrokken en ons doel was om toch zeker de verkeersdrukte rond Lyon te vermijden. Ik wilde ook niet de hele nacht achter het stuur zitten om daarna een hele dag in mijn bed te liggen slapen en er uit te zien als een lid van de bende van Cartouche, alhoewel ik denk dat je daar 2 nachten continue moet voor bollen (hihihi) Het was heel druk op de Franse wegen gisterenavond, maar we hebben geen file gehad en zijn, na zo een 500 km gereden te hebben, gaan slapen tot vanmorgen 8.30uur. Sinds vanmorgen waren we dus de grote drukte reeds voorbij en hebben we de rest vlotjes kunnen afleggen. Het belangrijkst is dat we een toffe vakantie achter de rug hebben en dat we zonder kleerscheuren terug thuis geraakt zijn. En nu maar hopen dat we hier in augustus ook nog van een beetje goe weer kunnen genieten. In een volgend artikeltje beschrijf ik de vaartochtjes die we ginder gemaakt hebben.
Hier nog even een laatavondberichtje uit het zalige zuiden van Frankrijk. Gisterenavond hebben we dus een heerlijk stukje everzwijn gegeten vanop de barbeque. Zoals reeds eerder vermeld had de campingeigenaar ons een stuk everzwijn cadeau gedaan van rond de 20 kilo. Danny en Pirre hebben dit naar Frans recept voorbereid en ongeveer 2 uur laten bakken op de barbeque als een papillot. Heel lekker was dit en we hebben met ongeveer 20 mensen ons buikje rond gegeten. We hadden ons met z'n allen aan de rand van de wijngaard gezet en dit met een zalig ondergaand zomerzonnetje vormde dit een ongeloofelijk kader. De lavendel geurde heerlijk en de geur van de kruiden op het vlees maakte van dit tafereel een onvergeetelijk moment. De mensen die dit meemaakten zullen het zich nog lang herinneren. We bleven nog gezellig napraten tot na middernacht onder een wolkenloze rustige sterrenhemel. Zoals wel eens meer gebeurt kwamen onze kameraden Rikke en Alex ook nog even ter sprake en toen werd het even stil. Ze waren er misschien wel bij en hielden alles in het oog. We zijn allemaal met de gelukzaligheid van een kind in ons bed gekropen.
Vandaag moest Luc en zijn uitgebreid gezin reeds terug naar Lier vertrekken, de eerste van de kanoclubbers. Pirre en Gizzy vertrekken samen met Danny en Iris morgenvroeg naar Lier. Ook Guy en Martine en de kinderen zullen ons morgenvroeg verlaten. Wijzelf zullen zaterdagmorgen de poten van onze caravan opdraaien om naar België terug te keren, weeral veel te snel naar ons gevoel. Vanavond hebben we nog even in de bar van de camping rustig bij elkaar gezeten om van elkaar afscheid te nemen.
Ziezo, ik zal morgen de kloof van de Ardeche nog eens gaan afvaren en dit keer op mijn alleentje, maar dat vind ik nu ook niet zo erg.
Ik zit hier momenteel voor de caravan een artikeltje te schrijven. We zitten momenteel in zuid-Frankrijk aan de Ardeche in Salavas, een klein dorpje tegen het beter bekende Vallon Pont D'Arc. We zijn al wel een tijdje weg van huis en komende zaterdag zit het er spijtig genoeg voor ons ook alweer op. Tot nu toe hebben we al een fantastische tijd gehad met over het algemeen goed weer. We hebben in de reis naar het zuiden wel een beetje tegenslag gehad toen we op de autostrade een klapband kregen met de caravan en dit dan ook nog s'nachts. Uiteindelijk konden we onze reis verder zetten na een klein uurtje en zijn we maar op een parking naast de autostrade gestopt om te gaan slapen. Tijdens de nacht hebben we een paar keer een auto naast ons gehad met mensen die ook even kwamen uitrusten, spijtig genoeg voor ons waren het dan ook nog telkens onze noorderburen die van nature uit toch een beetje meer lawaai produceren dan de gemiddelde Europese burger en uit de autoboxen kwam dan ook steeds het gekende geluid van André Hazes of andere Nederlandstalige zangers. De vrachtwagenchaufeurs die dagelijks langs deze parkings moeten stoppen om hun verplichte rusttijden na te leven zullen dus ook wel blij zijn als de vakantie voorbij is. De eerste twee dagen hebben we overnacht op een camping tegen Montelimar naast de Rhône. Deze camping werd uitgebaat door een Belgisch koppel uit Dendermonde. Deze camping was eigenlijk een doorreiscamping en de meeste mensen die aankwamen waren de volgende dag dan ook meestal weer weg. We stonden naast een heel vriendelijk koppel die, ook al waren het Nederlanders, zeer rustig waren. Ze trokken met hun Harley Davidsons heel Frankrijk door en waren reeds eind mei vertrokken en gingen terug thuis aankomen rond 25 september. Ze hadden knappe verhalen te vertellen over hun reis en hadden al een heleboel leuke anecdotes meegemaakt. Na twee dagen Montelimar, een knappe stad notabene, moesten we nog een 70 km rijden tot op onze eindbestemming in Salavas. Dit was voor ons de gekende camping "Le Pequelet". Mijn Madam komt hier als sinds haar kindertijd en komt nog steeds graag terug naar hier, het was dan ook al een vijftal jaar geleden dat we hier waren. We hadden natuurlijk op tijd gereserveerd maar naar Franse maatstaven is dit helemaal geen garantie dat je plaats zal hebben, ook al weten we dat die Fransmannen overal wel een mouw kunnen aanpassen. Eens we aangekomen waren bleken we wel in de computer te staan maar ze waren eigenlijk vergeten dat we gingen komen. Maar geen probleem een 4 uurtjes wachten en er kwam een plaatsje vrij. Ondertussen hadden we ook de vrienden van de Kano club hier al tegengekomen en ook zij stonden niet op een normale kampeerplaats maar in een wijngaard die aanpalend was aan de camping, de aangepaste mouw dus. Normaal moest Luc, ook een kano club lid, bij ons op dezelfde plaats komen te staan met zijn hele gezin van 6 mensen. Dat dit niet mogelijk was, was voor iedereen duidelijk en kon hij zijn tent dan ook in de wijngaard neerkwakken. Maar wij waren allemaal al blij dat we een plaatske hadden, het was toch vakantie dus gingen we ervan genieten ook. We (ik en mijn madam) hadden op voorhand afgesproken dat we samen op reis gingen en samen de dingen zouden doen die wij leuk vonden. We waren dus niet van plan om alle dagen met de andere clubleden af te spreken wat we de volgende dag zouden doen, we deden ons goesting. Dit is tot op heden toe al heel goed gelukt en we hebben natuurlijk al wel een paar keer samen de Ardeche afgevaren en met Guy een tocht over 5 meren bedwongen maar over het algemeen hebben we la kunnen doen wat we graag deden. Viki (mijn madam) is daar dan ook zeer tevreden mee want ze krijgt nu eens meer aandacht dan het kajakken vindt ze zelf. We hebben al mooie plaatskes bezocht en gezien en mooie zwempartijtjes gehad samen met onze Duitse herder "Yuta". Het beestje heeft soms wel wat last van de warmte en daarom proberen we om regelmatig eens met haar naar het water te gaan om te zwemmen, dat vindt ze gewoon fantastisch. We moeten natuurlijk met andere mensen rekening houden die naast het water vertoeven want Yuta schudt zich nogal graag uit voor iemand zijn handdoek, daarom zoeken we ook de rustiger plaatskes op. Morgenavond gaan we samen met de andere kano club leden everzwijn eten. De campinguitbaters zijn in het wildseizoen ook nog jagers en aangezien in november een paar Lierse leden geholpen hebben met de jacht krijgen ze nu een 10 tal kilo everzwijn om op te peuzelen en we mogen allemaal mee eten. We leven nog een paar dagen verder als "god in Frankrijk" en dankzij de draadloze internetverbinding op de camping kan ik mijn artikeltje online zetten. De techniek staat ook hier niet stil.
Mijn oor gij zenne, nu nog gauw de persvrijheid inroepen en
aldus vermijden dat wij (De Bende van Cartouche) zich kunnen verdedigen zal
begot nie pakken !
Het is niet de bedoeling om een vervolg te breien aan deze
zogezegde persvrijheid, want zo zen wellen nie. We zen ok nie haatdragend, we
gaan gewoon afwachten tot gij als onschuldig lammeke nog eens het lef (nie ne
Leffe) gaat hebben om onder onze vleugels mee te varen naar Viersel of zo.
Alhoewel we alles, maar dan ook alles gaan vermijden om u
lijfelijk ongemak te bezorgen, kan een ongelukske vlug gebeurt zijn. Moest het
trippeke niet tegenstaande een aantal toevalligheden die absoluut niet
kwaadaardig bedoeld zijn, toch nog meevallen, dan gaan we er in ieder geval
voor zorgen dat ge onder lichte dwang, met de nadruk op lichte mee binnen
gesleurd word in het rovershol beter bekend als Den dauwer.
De nijper zal u
daar met dezelfde lichte dwang, met de nadruk op lichte, min of meer
verplichten om een aantal trappisttekens te verzwelgen, om ons aldus de
gelegenheid te geven om met uw deftige, hopelijk propere, voeten te spelen. De snelle zal toezien dat ge niet te lang
gaat afzien, maar alles zal natuurlijk gebeuren op het werkritme dat dit bendelid
gewoon is. Het zal waarschijnlijk wel een tetteke (dit is geen mem) duren.
Met deze bent ge (uitgedaagd) uitgenodigd tot deze
confrontatie en zien we wraakbelustend uit naar deze glorieuze momenten. Ge
moogt er dan ook van overtuigd zijn dat de volgende weken het varen met K1, K2,
K3, K4, R1 of ne roeiboot ook niet direct uw ding zal zijn en dit om de
eenvoudige reden dat ge zodanig gaat genepen zijn dat een simpel paddelke niet
te bewegen zal zijn.
Wraak zal in dit geval Palm en Donkere Leffe zoet zijn in
de talrijke goedbedoelde folteringskens van uw gespierd doch enigszins naakt
(zonder haarbegroeiing) bovenlijf.
Als dit alles nog niet schrikwekkend genoeg moest zijn zien
we ons verplicht om u voor de rest van uw kajakbestaan te koppelen aan de meest
beroemde C1, C2, C3 of C4 vaarder van Lier, Balder, Itegem en omstreken. Zeg nu
maar nie dagge nie verwittig ze.
Dit tekstje is opgemaakt onder het mom van recht op antwoord en met behulp van een van
uw familieleden (een verre nicht? denken we), waarvan hieronder een foto is
bijgevoegd en zonder verwachting van mogelijke represailles (daar kunde gerust
in zen .alhoewel !!!)
Het is me gelukt om het illustere trio "de bende van Cartouche" op de gevoelige plaat vast te leggen. Tot nu toe is het nog niet velen gelukt om dit trio samen op beeld te kunnen vastleggen. Ik was aan het fietsen naast het Netekanaal in Lier toen ik dacht een drietal grijze meeuwen op het water te zien zitten. Toen ik dichterbij kwam zag ik wie die grijze figuren (naar hun haarkleur) werkelijk waren. Cartouche (de mon), de nijper (de Fé) en de rappe (de pierre). Ge kon ze al van ver horen afkomen want hun krakerige oude stemmen dragen nog ver over het water. Al goed dat ze alle drie beschikken over een uitdeinende speklaag of ge kon hun beenderen over elkaar horen schuiven. Ik heb zelfs uit goede bron vernomen dat "de Nijper" bij dokter Hoeyberghs van de welness kliniek gepasseerd is, om een rekker in zijnen buikwand te laten inplanten om zodoende zijn kuip van zijnen boot perfect af te sluiten en dus nen echten bavet kan aandoen in plaats van zijn opgerold spatdek om zijn gezever op te vangen. Cartouche was natuurlijk jaloers en heeft ook al een afspraak gemaakt voor juist na de zomer. De rappe komt hiervoor niet in aanmerking omdat zijn vel nog niet ver genoeg gerokken is van zijn eigen. Ik heb ooit eens met Cartouche gelachen, dat is trouwens iets wat ik normaal nooit zou doen, toen hij zijn tanden had laten trekken om een vals gebitteke te laten instaleren. Toen ik hem vroeg om de zin "de sissende slang kroop lanzaam door het gras" te zeggen kreeg ik eerst een lading speeksel over mijnen nek en dan een patat tegen mijn oren. Ge moet echt niet lachen met die gasten, ze zijn gevaarlijk. De rappe is den best geconserveerde van de drie en dat is waarschijnlijk te wijten aan zijn vele uren sport per week of nog waarschijnlijker omdat hij den enige van de drie is die nog "werkt????" De rappe is dus den enige die niet de hele dag met zijn vrouw opgescheept zit en kan uitrusten in zijn wit autoke van de stad Lier en dat verklaart misschien zijn kleine maar atletische gestalte. Ik voeg voor alle zekerheid de foto's bij en als je ze ergens op of naast het water tegenkomt ga je beter een blokske rond of stap je eventjes uit tot ze voorbij zijn want anders krijg je rel. Ze zijn op vele tochten aanwezig, dus jullie zijn verwittigd.
Dit tekstje is gemaakt onder het mom van de persvrijheid want ik denk me weer aan represailles te mogen verwachten.
Groetjes
Johan
PS. Voor alle duidelijkheid zijn het die mannen op het water waarover ik het heb en niet de figuren op de muur van de brug aan de overkant, te zien op de eerste foto. Ik weet het, de gelijkenis is treffend maar ze zitten wel degelijk in hun boot.
Afgelopen zondag ging in Lier weer het Belgisch kampioenschap marathon K1 door op het Netekanaal en de Nete. Er was een talrijke opkomst van vaarders uit het hele land aanwezig. Aangezien K1 niet mijn favoriete onderdeel is had ik op voorhand reeds besloten om hieraan niet deel te nemen en mee te helpen naast het water. Voor LKCA kwamen Jan van Tendeloo bij de seniors aan de start, bij de aspiranten Brun Torfs en Joris Cox en bij de Veteranen Danny Bruynseels en Herman Van Dooren. Eric van Oudheusden moest noodgedwongen aan de kant blijven met een ontsteking aan de elleboog en Hans Meersmans is nog altijd herstellend van zijn achillespeesfractuur. Onze eigen vaarders hebben allemaal goed hun best gedaan want het was een zware wedstrijd met een stevige wind over het water. De organisatie verliep vlekkeloos, mede door de goede voorbereiding van het LKCA bestuur en de hulp van onze leden. Iedereen hielp waar het kon. De uitslag van de marathon kan je terugvinden op de site van het NKV: http://www.nkv.be/competitie/marathon/uitslagen/2008/uitslag/maruitslagLKCA29062008.pdf
Ik denk wel dat de deelnemende vaarders en supporters er een leuke namiddag hebben beleefd want ook de weergoden waren ons gelukkig goedgezind.
Nog even een vermelding naar onze Belgische wildwatervaarders die na het WK in Ivrea ook nog de wereldbekerwedstrijden in Karlovy Vary (Tsjechië) en Löfer (Oostenrijk) gevaren hebben. Ze hebben een heel goed resultaat neergezet. Maxime Richard won zelfs de wereldbekerwedstrijd Sprint in Löfer, hoe lang is het geleden dat er nog eens een Belg het hoogste schavotje mocht bekleden bij de Seniors tijdens een wereldbekerwedstrijd. Uiteindelijk is Maxime Richard 4de geëindigd en Guy de Prins 16de over de 2 wereldbekerwedstrijden, ook de andere Belgen bekleden een verdienstelijke plaats. Ook Klaartje Peeters zette haar eerst stappen in het internationale circuit en ze heeft dit voortreffelijk gedaan. In de toekomst zullen we haar nog wel zien verschijnen aan de start van grote internationale wedstrijden. Klaartje heeft het afgelopen jaar een heel grote stap voorwaarts gemaakt.
We mogen dus concluderen dat ons kleine Belgenlandje zijn mannetje kan staan tussen de grote kajaklanden.
Binnekort schrijf ik wel weer een artikeltje. Tot dan.
Sinds maandagnacht ben ik terug in het land aangekomen. Zoals jullie reeds konden lezen in het vorige artikeltje was ik dus donderdagavond vertrokken naar het Italiaanse Ivréa om er deel te nemen aan de world masters international race. Voor ik donderdagavond vertrok, moest ik natuurlijk Jefke de mental coach nog gaan oppikken. Zoals gewoonlijk stond hij al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken en 5 minuten later waren we weg voor onze 1000 km lange rit. Onderweg geen noemenswaardige problemen, wel een zwaar onweer boven Frankrijk dat ons zo een 100 km gevolgd heeft en een autostrade die afgesloten was in Bazel, Zwitserland. Toen we s'morgens in Ivréa aankwamen konden we niet geloven dat er op Dora Baltea (de rivier) zou gevaren worden. Een bruine stortvloed van water en slijk werd daar door het stadje gestuwd. Spectaculair alleszins maar levensgevaarlijk om op te varen. Als er daar zou gestart worden, er zouden zeker doden vallen. Toen we aan het Canoë stadium kwamen werd ons direct duidelijk dat er een algemeen vaarverbod was om op de rivier in te stappen. De brug werd afgesloten voor alle verkeer en zelfs voetgangers werden er niet meer over gelaten. Door het zien van die bulderende watermassa was er van vermoeidheid niet direct nog sprake, even naar Guy De Prins gebeld met de vermelding dat er een vaarverbod uitgevaardigd was zodat zij ook wisten uit eerste hand wat er te gebeuren stond. Guy vertrok namelijk met de Belgische seniorploeg naar Ivréa op zaterdagmorgen. We zijn dan maar even een paar uurtjes gaan slapen en daarna gaan registreren en een slaapplaats gaan zoeken. We konden op een terrein overnachten dat vroeger dienst gedaan had als legerkazerne en nu een soort natuurgebied was geworden. De organisatie daar heeft ons daar goed wegwijs gemaakt en iemand met ons meegestuurd om te tonen waar we moesten zijn. We waren de enige twee gasten op dit hele domein en hadden dus alles voor ons alleen. Het was er heel mooi en vooral heel rustig met propere douches en toiletten en een meertje ernaast waar ik kon gaan varen. Op zaterdag begon het water enigszins te zakken maar het debiet bleef enorm hoog, de rivier was van grote te vergelijken met de maas maar veel meer debiet. In de late namiddag kreeg ik van Guy bericht dat ze aangekomen waren en zijn we naar de afgesproken plaats gereden waar we ze zouden ontmoeten. Ondertussen waren alle Belgische vaarders met trainer en afgevaardigde van de franstalige kanobond aangekomen. De vaarders konden hun ogen niet geloven want ze hadden enkele weken geleden 4 dagen op het traject komen trainen en van datzelfde traject bleef niets meer over. S'avonds werden we uitgenodigd in het hotel om mee te gaan eten en dat hebben we dan met open armen aangenomen, we hebben dit dan ook de tweede dag maar gedaan, zo moesten we niets gaan zoeken en het was er heel lekker. Nog even dit. Er waren 4 vlamingen, ikzelf en Jefke en Guy en Klaartje. Er waren 4 walen Marc Richard en Maxim Richard, Zachary Tangy en Jean-Claude Dethise. Samen waren we daar als Belgen en we hebben ons daar kostelijk geamusseerd als Belgen ondereen. Op zondag heb ik s'morgens met de ploeg op een nabijgelegen meer gaan trainen en in de late namiddag kregen we bevestiging dat we op de rivier konden, maar wel op een ingekort traject. Dit was tegelijk ook een bevestiging dat onze wedstrijd, die normaal op zondag zou doorgegaan zijn nu op maandagmorgen 10 uur zou doorgaan. Een hele opluchting als je weet dat je mag varen of je hebt 2000 km voor piet snot gereden. Dus op zondagavond nog 2 maal met de ploeg het traject voor maandag verkennen. Waar vooral rekening moest mee gehouden worden was de stroming, Je kon 5 meter teveel naar links of rechts varen en veel trager gaan dus was het heel belangrijk om de juiste lijn te vinden en tussen de kolken en opbollende paddenstoelen je weg te vinden, voor de rest was het plat. Op maandag dan eindelijk koers, vroeg opgestaan om mijn nummer te gaan ophalen en het traject nog eens te varen. Ondertussen begonnen de kriebels ook al te komen en zelfs Jefke begon het te voelen. Ik moest varen om 10.21 uur en ben om 10 uur op het water gegaan om op te warmen. Er werd stipt op tijd gestart en dus was het om 10.21 uur mijn beurt om te starten. Aangezien het traject nog was ingekort moesten we maar een 8-tal minuten varen, niet echt mijn ding want ik kom nog steeds te laat op gang. Geprobeerd om direct na de start vollen bak te gaan en hopen om dit 8 minuten vol te houden. Zo een 100 meter voor de aankomst stonden alle aanwezige belgen te supporteren en alhoewel ze maar met 7 waren riepen ze voor 20. Een paar minuten na de finish wist ik dus ook mijn plaats in het klassement al. Ik was gestrand op een 4de plaats met 3tienden van een seconde op de 3de en 8 tiende van een seconde van de 2de plaats, de eerste was 20 seconden voor mij. Als ge dat ziet staan dan begint de grond onder uw voeten precies drijfzand te worden. Als ik dus ne wind had gelaten dan was ik misschien 2de of 3de geweest. Maar niet getreurd volgende keer beter. Op één een Italiaan dan een Amerikaan, een Japanner en dan ikzelf. Als ik een medaille had gepakt dan waren we pas enkele dagen later naar huis vertrokken maar dat werd nu dus al in de namiddag. S'middags nog met de ploeg een pizzake gaan eten en de mannen succes gewenst om dan weer 1000 km terug te bollen. Jefke heeft die 1000 km voor zich genomen en om 2 uur s'nachts kon ik moe en een plezante ervaring rijker naast mijn madam in het bed kruipen om direct!!! in slaap te vallen. Op donderdag 5 juni zullen onze senioren aantreden en ik duim voor alle drie de mannen. Als ze niet door het moeilijke slalomparcours moeten dan zal Klaartje ook wel starten vermoed ik en ook zij verdient onze morele steun. Binnen 2 jaar in Sort, Spanje is er weer een kans.
Tot later
Johan Klik op de foto om een filmpje te bekijken van de hoge waterstand op Dora Baltea
We zijn ons weeral aan het opmaken om te gaan deelnemen aan de masters international wedstrijd in Ivrea, Italië. Deze wedstrijd is een soort officieus wereldkampioenschap voor de masters en wordt ook gekoppeld aan het WK seniors dat enkele dagen later op dezelfde plaats doorgaat. Momenteel denk ik dat ik de enige Belg zal zijn die hieraan deelneemt bij de masters. In 2006 mochten we heel fier zijn op Hans Meersmans die toen in het Tsjechische Karlovy Vary deze wedstrijd won, ikzelf moest tevreden zijn met een 13de plaats. Door spijtige omstandigheden zal Hans er dus niet bij kunnen zijn want hij ligt er voor enkele maanden tussenuit met een afgescheurde achillespees. Het is heel spijtig dat we niet samen kunnen gaan maar ik zal proberen om voor hem een tandje bij te steken. Jefke de mental coach heeft dit weekend al toegezegd om mij bij te staan ginder en daar ben ik uiteraard heel blij om. Een beetje steun naast het water is toch wel heel prettig en ook makkelijk om te pendelen tussen start en aankomst.
Ik heb vernomen dat het classicparcours behoorlijk plat is maar dat de laatste honderden meter niet van poes zijn en behoorlijk wild zijn. Ik weet momenteel ook nog niet of de masters hierdoor zullen moeten varen, dat zien we daar dan wel weer. Voor onze seniors is dit uiteraard zeker wel het geval. Ga vooral eens kijken naar de blog van Guy de Prins, je vind hem tussen mijn links, en bekijk vooral zijn fotopagina over Ivrea. Er bestaan ook filmpjes van op youtube.com. http://www.youtube.com/watch?v=vpyIDx3VQnQ
Ziezo, ik vertrek op donderdagavond en hoop om vlotjes in Ivrea aan te komen en om op zondag een goede koers te kunnen varen. Ik hou jullie op de hoogte. Tot binnenkort.
