LIFE IS THE TRAIN ... NOT THE STATION ..... Op stap in Noorwegen
een nieuwe pelgrimstocht.
21-06-2017
Dag 7 : Veldre - Ringen : 23 km
Of Hyppocrates dat ook nog zou beweerd hebben nadat hij deze laatste 2 uur durende beklimming zou gedaan hebben betwijfel ik ten zeerste. En als zijn bewering dan toch juist zou zijn, dan heb ik vandaag wel een serieuze injectie gekregen.
Overigens is zijn uitspraak hier perfect op zijn plaats. Ik logeer namelijk in een revalidatiecentrum. Dit majestueuze centrum ligt pal op de pelgrimsweg, en als er kamers vrij
zijn, kunnen pelgrims hier overnachten. Oorspronkelijk was ik van plan om beneden aan het meer op een camping te overnachten, maar toen ik dit zag liggen, gans boven op de berg, en ik hier toch voorbij moest en het tenslotte nog maar 3 uur was, heb ik deze toch wel serieuze beklimming er vandaag nog maar bij gedaan. En het loont echt. Mooie kamer met een onovertrefbaar uitzicht, een zwembad!!!!!! EN voor de eerste keer in een week slapen in een kamer die donker zal zijn ( rolluiken) . Het doet wel iets raars, als het 's nachts niet donker wordt, je schiet wakker, het is klaar en je denkt , oei, tijd om op te staan, maar dan blijkt het nog maar 2 uur 's nachts te zijn. Nog 2 rustige dagen richting Lillehammer,waar een goeie schoenmaker hopelijk kan toveren, want met mijn scheve ..... verslijten mijn zolen verschrikkelijk abnormaal , en deze keer geen reserve zolen bij.. dus hopen maar...
Nu nog een wasje doen , en genieten van het uitzicht.
Ursula und Herman, van wie ik morgen afscheid moet nemen, ze slaan namelijk een stuk over, omdat Ursula maar vrij is tot begin juli, ze gaan nog een paar dagen het noordelijke deel stappen. Het waren fijne momenten samen, die voor altijd op mijn harde schijf staan.
Dit is mijn bedstee vanavond... op grond, want bij de andere steken de veren er zo door!!
Als er een plaats is waar je tot rust komt is het hier tussen de enorme boerderijen, de weidse vergezichten, met ergens altijd een prachtig meer rustend in de zon. En daartussen loopt een gelukkige pelgrim. Boerderijen zien er anders uit.. het is een verzameling van grote en kleine gebouwen verspreid, met 1 gebouw in het wit geschilderd ( het woonhuis ) en de anderen meestal in het rood. - vroeger was de witte verf duurder dan de rest... vandaar.
Vandaag begonnen met een uurtje klimmen in het bos, en daarna weidse zichten, golvende "grusvei " , een soort vastgewalste aarde - aangenaam om te wandelen en geëindigd in een pelgrimsherberg, een soort slaapzolder, waar 18 matrassen liggen opgestapeld. We zijn hier als gewoonlijk, opnieuw met zijn drieën, Ursula, Herman en ikzelf.
Overdag zien we elkaar weinig of niet, want iedereen stapt zijn eigen tempo... maar 's avonds zitten we voorlopig nog in dezelfde slaapplaatsen. Het stappen gaat al een stuk beter, alleen vrees ik dat de eerste 4 dagen met een te zware rugzak, mijn achillespees geen deugd heeft gedaan. Nog even wennen,en " geladen "met rust stilaan op richting Lillehammer, voor een eerste tussenstop.
Het was wel even schrikken in het postkantoor van Hamar iets voor de middag, toen ik het pak (je) met tent, kookgerei enz... op de weegschaal zette. 6 kg !!! Back home !!
De keuze lag voor de hand. Het overgewicht in mijn rugzak moest eruit. Na veel opzoeken en vragen, was de beste oplossing, zo vlug mogelijk een postkantoor vinden dat min of meer op mijn route ligt. Hamar, een klein stadje, maar iets te ver om in 1 dag te stappen. Dus een stukje trein genomen.Noorwegen is qua gedienstigheid, een onvergetelijke ervaring. Ik stap uit de trein, bestudeer mijn kaart en wordt direct aangesproken door een bereidwillige jongeman. Een postkantoor aub ? Niet ver, maar moeilijk te vinden, maar geen probleem, ik breng je wel. Binnen 10 min stond ik in het postkantoor. Daar dezelfde ongelooflijke service.
Wat een verademing, een "normale " rugzak. Als op wolkjes wandelend op zoek naar het pelgrimscentrum. Opnieuw een onvergetelijke ervaring, een droom van een centrum.
Ik dacht hier waarschijnlijk alleen te zijn voor de nacht, maar plots komen mijn 2 Duitse wandelvrienden hier ook binnen gewandeld. Toeval bestaat niet !!! Er was niks afgesproken, normaal zouden zij hier nooit kunnen zijn, maar ze hebben een stukje bus genomen omdat hier blijkbaar deze namiddag een bijzonder concert was in de kathedraal.
Dus : toeval bestaat niet. Eind goed.. meer dan alles goed .
Morgen herbeginnen we met een lichtere rugzak en met nieuwe moed aan deze wondermooie tocht.
Vanmorgen in mijn tentje wakker gemaakt door loslopende schapen met belletjes om de hals...alles ingepakt , koffie gekookt en ontbijt met zicht op mijn privé meer in Het hoge noorden..met een schuchter zonnetje , ideaal stap weer . Constant klimmen en dalen, op een smal drassig padje omgeven door massa''s bessen die spijtig genoeg nog niet rijp zijn.
Hoog boven in de onmetelijke bossen zie je af en toe door de bomen in de verte een ander meer. Daar moet het naartoe, maar eerst een lastige lange glibberige afdaling, met een rugzak die stilaan ondraaglijk wordt. Mijn 2 Duitse tochtgenoten - Ursula en Herman, vandaag een paar keer tegengekomen, samen op weg naar een slaapplaats, maar deze blijkt niet meer te bestaan !! Dan maar 5 km verder, op naar een camping, waar we nu zitten.
Alles , behalve mijn rugzak is prima, unieke natuur, prachtig stapweer, heel vriendelijke mensen, al 3 keer water gekregen en veel aanmoedigingen. Deze pelgrims weg is ook onvoorstelbaar goed aangeduid, het was voor een geoefende GR stapper wel wat gewoon worden, want de tekens hangen en staan overal, maar ook dikwijls onlogisch, of misschien Noors-logisch????
Het verhaal van mijn te zware rugzak zal misschien morgen een oplossing krijgen ??????
Een doordenkertje..... Ik heb zojuist mijn tentje rechtgezet en soep gekookt met water uit het meer... na 8 uren stappen eindelijk een droom lokatie gevonden.. Het is echt afzien en doorbijten geweest vandaag, zeer moeilijk begaanbare paden,en voor een TE zware rugzak. Met 20 kg rondtrekken is niet echt gezond vrees ik. We zullen in de komende dagen een oplossing moeten vinden anders riskeer ik problemen met mijn achillespees.
Maar ik wou absoluut eerst toch nog van de meegesleurde tent, slaapmatje, kookgerei enzo..
proberen te genieten...en zie ..onvoorstelbaar... ik wist in mijn binnenste dat ik dit zou vinden
Een zoveelste droom die werkelijkheid wordt...Gevoelens en emoties van grote dankbaarheid overkomen mij... ik ga nu genieten van de prachtige noorse midzovernacht. Tot morgen
Moet dringend een cursus poncho-worstelen gaan volgen, want vanmorgen toen ik buiten kwam was het aan het regenen. Na een aantal vergeefse pogingen om dat ding ook nog over mijn rugzak te krijgen, ben ik half aangekleed terug naar de balie van het hotel gegaan en in mijn beste Noors...hulp gevraagd aan een mooie lieve juffrouw.
Natuurlijk stopt het dan met regenen na een kwartier. Poncho uit... Voor de rest van de dag, alhoewel het de ganse dag wat gemiezerd heeft.
Na een uurtje stappen 2 wandelaars , gepakt zoals alleen echte pelgrims dat kunnen , tegengekomen. Blijken een koppel Duitsers te zijn, met exact hetzelfde idee als ikzelf.
We zullen elkaar de volgende maand waarschijnlijk nog veel zien. Vanavond al slapen we in dezelfde pelgrimsherberg... een oude pastorie waar een 3 tal kamers zijn ingericht.
Ikzelf slaap op een kamertje met 3 kleine bedden, voorlopig alleen.
Mijn Duitse stapgenoten hebben me zojuist uitgenodigd om vanavond samen spaghetti te koken in de keuken, want er is wel een keuken beschikbaar, voor de rest niks of niemand te zien,alleen ons drieën.
Ben zojuist nog even naar het dorp (?) geweest,en heb eindelijk gas gevonden voor mijn kookvuur. De uitrusting in nu compleet.
Morgen een zware tocht van ong 25 km, met geen slaapplaatsen, alleen een onbemande hut ... of de tent.?.
Maar "de kop" is eraf... de rugzak weegt nog altijd zwaar... maar de goesting is heel groot.
Deze namiddag op tijd vertrokken ondanks een brand in de luchthaven vanmorgen. Prima vlucht gehad en rond 17 uur geland op de luchthaven van Oslo Gardemoer, ongeveer 30 km buiten Oslo.
Ik had vooraf een hotelkamer geboekt gelegen kort bij de pelgrimsroute. En hier ben ik intussen. In Dal, morgenvroeg kan ik eraan beginnen. Een korte tocht om warm te lopen en de zware rugzak gewoon te worden.
Het dringt nog niet echt door, maar dat zal wel vlug komen. De weersverwachting is in ieder geval goed, en vanuit het vliegtuig zag de natuur er prachtig, veelbelovend uit.
Hopelijk volgt nu een fijne, rustige Noorse nacht, en wie weet worden we morgenvroeg wakker als een Noor (man) En dan die fameuze eerste stappen van een lange reeks.
Morgen is 't eindelijk zover. Na maanden voorbereiden, informeren lezen.... eindelijk de rugzak gepakt. Valt wel wat tegen..18 kg zonder water..dat wordt rustig aan beginnen en wennen...en dan komt er morgen in Oslo nog kookgaz bij ( mag niet op het vliegtuig )
Maar het ziet er goed uit.. de weersverwachting ligt voor de volgende dagen rond de 18 graden.....ideaal stapweer .
Uit ervaring weet ik intussen dat het een paar dagen duurt voordat je het ritme echt te pakken hebt.
Na mijn vorige pelgrimstochten naar Santiago de Compostela in 2009 en naar Assisi en Rome in 2012 is het tijd voor een nieuwe pelgrimstocht.
Op 15 juni begin ik aan een tocht door Noorwegen, van Oslo naar Trondheim.
Wie begint aan de 643 kilometer lange pelgrimsroute van Oslo naar Trondheim, treedt in de voetstappen van de middeleeuwse pelgrims die op weg waren naar het graf van de heilige Olav. Nidaros, de oude naam van Trondheim, behoorde met Santiago de Compostela, Rome en Jeruzalem tot de vier belangrijkste bedevaartsoorden van de middeleeuwen. Sinds 1997 is deze route opnieuw toegankelijk gemaakt voor de hedendaagse wandelaar.
De populariteit van het Olavspad is groeiende, maar is in vergelijking met de route naar Santiago een oase van rust. Het pad doorkruist de hele druppel van Noorwegen, een land vol zuivere lucht en eindeloze natuur. De wandelaar loopt door boerenland, langs het grootste meer van Noorwegen, door het bosrijke Gudbrandsdal dat steeds hoger en smaller wordt, trekt over de ruige hoogvlakte Dovrefjell en daalt af naar het Trondheimfjord en de kathedraal van Nidaros.
Tijdens de middeleeuwen was het graf van Olav Haraldsson in Nidaros ( Trondheim ) - sinds zijn heiligverklaring in 1031 - het belangrijkste bedevaartsoord in Scandinavië. Vanuit alle windrichtingen maakten pelgrims een voettocht naar deze heilige plaats om te bidden, te danken en boete te doen, maar na de reformatie kwam er een eind aan de pelgrimstochten. In de loop der eeuwen verdwenen de zichtbare sporen van de pelgrims. De huizen waar ze overnachtten vervielen en begroeiing overwoekerde de paden.
Begin jaren 1990 werd in Noorwegen een aarzelend begin gemaakt met het herstel van deze oude routes en tegenwoordig wandelen pelgrims om talloze redenen langs deze wegen: om te ontsnappen aan de hectiek van alledag, om stil te staan bij het eigen bestaan, op zoek naar fysieke en mentale uitdagingen of gewoon om te genieten van de natuur. Een pelgrimstocht naar de Nidaros-kathedraal in Trondheim is meer dan een wandeling door de Scandinavische geschiedenis en Noorse cultuur.
Al wandelend ben je intenser met de mensen en dingen bezig, die je onderweg ontmoet. Wandelen maakt beschouwingen in je wakker, die in het drukke leven van alledag niet gauw naar boven zullen komen. Wandelen kan zo een bezinningstocht worden en zelfs een religieuze dimensie krijgen, voor een mens die daar gevoelig voor is en er voor openstaat. Wandelen wordt dan pelgrimeren.
In zijn boek 'Naar het land dat ik U wijzen zal' zegt Herman Andriesen daarover het volgende: In de pelgrimtocht wordt in het klein de grote levensweg gegaan, met zijn opgang en neergang, met zijn rustige perioden en zijn crisis, met het zoeken van de weg en verdwalen. Op de pelgrims- en levensweg vinden onverwachte en beslissende ontmoetingen plaats. Op beide wegen denken wij na over de zin van ons gaan, verliezen wij de moed en vinden die terug, er is rust en beweging. De Pelgrimstocht verbindt op die manier ons gebleven en onze concrete levensloop. Het is een tocht die opzettelijk wordt genomen om de levensweg uitdrukkelijk te zien en te doen als 'Weg ten leven' in de gelovige zijn van het woord.
Bij pelgrimeren is het 'onderweg zijn' op zich al waardevol, maar pelgrimstocht moet een doel hebben. Zo zijn er in de christelijke traditie tal van pelgrimsoorden ontstaan. Plaatsen die vanouds een wereldwijde bekendheid genieten zijn Rome, Jeruzalem, en het Spaanse Compostela.
Als er een plaats is waar je tot rust komt is het hier tussen de enorme boerderijen, de weidse vergezichten, met ergens altijd een prachtig meer rustend in de zon. En daartussen loopt een gelukkige pelgrim. Boerderijen zien er anders uit.. het is een verzameling van grote en kleine gebouwen verspreid, met 1 gebouw in het wit geschilderd ( het woonhuis ) en de anderen meestal in het rood. - vroeger was de witte verf duurder dan de rest... vandaar.
Het was wel even schrikken in het postkantoor van Hamar iets voor de middag, toen ik het pak (je) met tent, kookgerei enz... op de weegschaal zette. 6 kg !!! Back home !!
Vanmorgen in mijn tentje wakker gemaakt door loslopende schapen met belletjes om de hals...alles ingepakt , koffie gekookt en ontbijt met zicht op mijn privé meer in Het hoge noorden..met een schuchter zonnetje , ideaal stap weer . Constant klimmen en dalen, op een smal drassig padje omgeven door massa''s bessen die spijtig genoeg nog niet rijp zijn.
Een doordenkertje..... Ik heb zojuist mijn tentje rechtgezet en soep gekookt met water uit het meer... na 8 uren stappen eindelijk een droom lokatie gevonden.. Het is echt afzien en doorbijten geweest vandaag, zeer moeilijk begaanbare paden,en voor een TE zware rugzak. Met 20 kg rondtrekken is niet echt gezond vrees ik. We zullen in de komende dagen een oplossing moeten vinden anders riskeer ik problemen met mijn achillespees.
Morgen is 't eindelijk zover. Na maanden voorbereiden, informeren lezen.... eindelijk de rugzak gepakt. Valt wel wat tegen..18 kg zonder water..dat wordt rustig aan beginnen en wennen...en dan komt er morgen in Oslo nog kookgaz bij ( mag niet op het vliegtuig )
