Tegen 8 uur kwam de parochiezaal verantwoordelijke onze slaapplaats afsluiten, en dus stonden wij klaar. Onze rugzak met regenjasje aan, wijzelf twijfelend . Betrokken en af en toe een druppel. Maar zoals zo dikwijls begon onze tocht met een steile, lange beklimming van een uur... dus geen regenjas aan, want nat van het zweet. Binnen de kortste keren waren onze voeten en broek doornat van het natte gras en de modder. Een bospad van twee uur eindigde op een open ruimte,waar enorme bosmachines een ware ravage hadden aangericht. Bijna geen doorkomen aan, zoekend een doorgang gevonden, tot aan de enkels in de modder.
Tegen de middag een zeer lange afdaling langs een mooie baan richting een langgerekt prachtig fjord, maar het zou geen echte pelgrimsweg zijn indien er onderweg geen mogelijkheid was om een korte weg te nemen door een bos in plaats van langs een rijweg . In onze pelgrimsgids stond volgende vermeld " zeer steile afdaling,die bij nat weer weleens heel glad kan zijn "
Maar we zouden geen echte pelgrims zijn moest dit ons afschrikken. Dus ... maar na een paar meter, een eerste keer in volle lengte onderuit. Het was op plaatsen zo erg dat er touwen waren gespannen om ons recht te kunnen houden, één modderglijbaan. Wiske heeft duidelijk nog ambities bij de para''s.
Eindelijk beneden en kunnen picknicken onder een waterzonnetje aan de boorden van het fjord. Zalig, mooi... die momenten zouden eeuwig moeten bLijven duren.
Op een camping wat verder moesten we beslissen wat we verder zouden doen. Ofwel daar blijven slapen, ofwel hopen dat Olav ons nog niet vergeten was. Er was namelijk een beetje verder nog een slaapplaats, maar aan de andere kant van het fjord, alleen te bereiken indien de eigenaar ook voor veerman kan/wil spelen. Hem opgebeld,en YES !!!
Wij dus met de veerman in zijn roeibootje naar de overkant. 9
We zouden vanavond voor de laatste maal zelf koken, onze overschotten in onze rugzak moesten eraan. Dus spaghetti met tomatensoep als saus en een overschot van kaas, die intussen al 3 keer gesmolten was in mijn rugzak. We zitten in een chalet verscholen in een bos, zonder elektriciteit en zonder stromend water. ( jerrycan ) MAAR zo heerlijk rustig.
Tegen 8 uur kwam de parochiezaal verantwoordelijke onze slaapplaats afsluiten, en dus stonden wij klaar. Onze rugzak met regenjasje aan, wijzelf twijfelend . Betrokken en af en toe een druppel. Maar zoals zo dikwijls begon onze tocht met een steile, lange beklimming van een uur... dus geen regenjas aan, want nat van het zweet. Binnen de kortste keren waren onze voeten en broek doornat van het natte gras en de modder. Een bospad van twee uur eindigde op een open ruimte,waar enorme bosmachines een ware ravage hadden aangericht. Bijna geen doorkomen aan, zoekend een doorgang gevonden, tot aan de enkels in de modder.
