De 1 st keer door de lengte van de tocht, ,maar vooral door de warmte en vooral de laatste 6 km naar de slaapplaats,  over brandend asfalt waren een foltering voor de voeten. 

De 2de " père "  ben ik vandaag in deze  streek tegengekomen Dit is het thuisland van  "Pěre/ Peer  Gynt  ". Het is hier dat in 1876 het toneelstuk over deze sagefiguur werd geschreven. De boerderij waar hij volgens de volksverhalen zou gewoond hebben is vandaag een luxe resort. Maar we kennen allemaal wel de prachtige wereldberoemde muziek die de Noorse componist Edward Grieg schreef rond dit toneelstuk.

Ik vermoed dat vele pelgrims die hier voorbij komen wel een beetje meehebben van deze         " rusteloze jongen "  die door de trollen wordt geadviseerd - na dat hij niet meer welkom was  in zijn dorp. Hij had op een bruiloft namelijk de bruid  verleid en met haar een nacht in de bergen  doorgebracht - om voor zichzelf te kiezen, en zo de wereld intrekt, maar op het einde beseft dat hij alleen bij zijn geliefde rust en geluk kan vinden.

Ik kijk intussen heel erg uit  naar het tweede deel van deze tocht.  Nog 1 etappe tot Otta waar Wiske vrijdagavond toekomt. Maar gezien het een zware tocht beloofd te worden en ik nog 2 dagen heb  ga ik deze opsplitsen in 2 korte tochten, liever dan een rustdag.  

Het tweede deel van deze tocht brengt ons naar Dovrefjell, een machtige hoogvlakte en volgens de wandelgidsen letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van deze pelgrimstocht. 

Dat beloofd. 

De kaarten waren heel duidelijk vandaag, alles verliep prachtig, een mooie wandeling in  de flanken  van het dal, met beneden nog steeds die machtige rivier, stromend tussen een overvloed van groene bergen, met  overal verspreid enorme boerderijen.

Door de duidelijk aangegeven en gemakkelijk begaanbare paden komen en gaan  gedachten spontaan naar boven. Zoals in een film passeren mensen en gebeurtenissen soms kriskras pdoor mekaar de revue. De km's vliegen voorbij als je in  gedachten de film van je leven in flarden ziet voorbij komen. De waaromvraag over vele dingen blijft onbeantwoord, en misschien maar best ook, want tegenwoordig willen we op alles een antwoord, maar misschien is dat niet echt nodig. 

Al wandelend wegdromen, begeleid door de groenling en de witte kwik heeft ook een nadeel, voor je het weet heb je een wegwijzer niet opgemerkt, terugkeren, maar geen erg want de vele witte kwikken blijven dartelend  en opvliegend me vergezellen.

Vanavond slapen gevonden in een historisch oude hoeve, met een grote slaapzolder voor pelgrims, we zijn met z'n drieën,  een Fin, een Zwitser en mezelf.

Hier in Noorwegen is het pas lente. De vergeet-mij-nietjes staan volop in bloem en de                 " sussemeene " staan overal licht- en donkerpaars  te pronken. 

Na de middag dan wijselijk gekozen voor een paar uur asfalt. En hier in Ringebu een mooie en goedkope B&B gevonden. Voor de eerste keer in 10 dagen niet in mijn slaapzak!!!!!

Volgens de informatie die ik heb zou het slechtste stuk voorbij zijn. Ik ben nu niet echt bang van een avontuur, maar hiervan wordt je soms wat moedeloos.                                                   Maar de vele " vergeetmijnietjes " thuis doen me morgen weeral uitkijken naar een nieuw avontuur.

Kapot... maar er stond " velkommen pilegrim " op de poort. Als ik dacht dat ik intussen zowat alles gezien hadden qua accomodatie , jawatte!!  Ik denk dat ik hier in Bokrijk zit. In mijn slaapplaats , met een ingangdeurtje van ong 1meter hoog, geen licht, geen venster, staan 2 kleine bedden ergens uit een of ander middeleeuws kasteel weggehaald. Water buiten aan een darm. Gelukkig is er in een ander middeleeuws schuurtje een klein keukentje ingericht, waar wel een lampje hangt, en een elektrisch vuurtje brand,  buiten regent het, en het is niet warm.

De bewoners zijn bijzonder lieve mensen. Mevrouw,  die zeer goed Frans spreekt heeft me zojuist een heel simpel, lekker warm Noors avondmaal klaar gemaakt. Ik heb zelfs een , weliswaar alcoholvrij, bier gekregen ( betaald ! ) waarschijnlijk gaat mijn polar slaapzak vannacht goed van pas komen. Eigenlijk is dit pas een echte pelgrimstocht. Onderweg zijn, genietend van de onwaarschijnlijk mooie natuur, en 's avonds gezond moe content zijn met een bed. Er is geen vergelijking mogelijk met Compostela. Slaapzalen van 50/100 man, een koers naar de volgende slaapplaats... ik ben nu 10 dagen onderweg en ben 3 trekkers tegengekomen.  Ik kijk wel al uit naar vrijdag...dan komt Wiske meestappen. Graag wil ik het tweede deel van deze tocht samen meemaken, want dit verhaal, deze tocht is te mooi om niet te delen, daarom ook dat ik iedere avond probeer een paar indrukken met iedereen die wil te delen.

Spieren waren duidelijk nog in rustdagmodus, en de voeten moesten duidelijk nog wennen aan de nieuwe  hielen op mijn schoenen. Door een paar stevige buien werden kleine paadjes herschapen in kleine riviertjes. Het hoge gras zorgde er voor dat alles tot op heuphoogte doornat werd. Tegen de middag begon stilaan de zon moeite te doen om alles op te drogen. 

Picknick uiteindelijk in volle zon,  zodat alle regenponcho's  droog konden worden weggestopt. 

Het is stappen in de flanken van een diep uitgesneden vallei, met beneden de groenkleurige rivier. Ik heb vandaag onderweg welgeteld 1noor gezien, ik vraag me af waar al die noren zitten?  In de namiddag nog een zeldzaam exemplaar " pelgrim " ontmoet,een Zwitser. Na de gewone pelgrimstalk... niet meer teruggezien.

Na de middag, zoals gewoonlijk stilaan kijken waar en welke overnachtingsplaatsen er op de route liggen. Vandaag echt weinig keuze, het zou waarschijnlijk het enige hotel in de buurt worden, gelegen op een golfclub, maar voor een doorsnee pelgrim aan de te dure kant, maar het enige alternatief was nog 9 km  verder stappen , maar dat zag deze optimist toch niet echt

 zitten.  Het zou dus het golfhotel worden. Punt.

Op zoek naar de ingang van het golfterrein trekt aan de overkant van de straat een papier met daarop het logo van deze pelgrimstocht mijn aandacht. Bij nader toezien blijkt daar ook een slaapplaats te zijn,  deze staat echter  nergens vermeld,  dus een beetje argwanend het toegangspoortje binnengestapt . Eerst dacht ik, dat ik in een grote wijngaard terecht was gekomen ,maar bij nader toezien bleken het frambozen te zijn..maar op dezelfde manier,  in lange rijen aangeplant. Op de flanken van  het dal. Een vriendelijke man komt naar me toe , ziet blijkbaar dat ik pelgrim ben en vraagt me of ik slapen zocht.

Hij zei dat " meneer " niet thuis was maar dat er inderdaad een slaapzolder is. Toen hij mij de slaapplaats liet zien heb ik geen moment getwijfeld.  De droom van iedere pelgrim.

Een uurtje later hoor ik ergens   tussen de frambozerijen een kleine tractor,waarschijnlijk " meneer " ?  Inderdaad de eigenaars, een jong koppel met 2 kleine kinderen. 

Bij de kennismaking blijkt de vrouw een Nederlandse te zijn.  Ze zijn  hier een paar jaar geleden gestart met deze frambozenteelt.

En nu het toppunt : deze slaapplaats voor pelgrims is pas sinds vorige week open en ik  ben de allereerste pelgrim !!!!!  

Een hele oude schuur van 1775 hebben ze in de voorbije maanden omgebouwd tot een hele simpele slaapplaats met 2 bedden, drinkbaar water in een jerrycan,  de wc ergens buiten  en een waterverwarmer... en een prachtig zicht op de vallei.  

Ik zit hier nu buiten in een relaxstoel dit verslag de schrijven,  genietend van de zon,kijkend op het dal met de rivier, en lange rijen frambozen. 

ALS  er een ideale pelgrimsrustplaats bestaat. Wel ik heb ze gevonden

 

Even terugkijkend op het eerste deel van mijn tocht, komen uiteraard de kleine praktische zaken naar boven, maar als grote liefhebber van de Scandinavische tv series wordt de traagheid - in tegenstelling tot mijn karakter - stilaan deel van mezelf. De mensen, het verkeer, alles ademt hier rust, tevredenheid ... ja zelfs de koeien schijnen trager te herkauwen. 

Tijdens het stappen realiseer ik me dikwijls welke " chansart " ik wel ben. Gezegend met de nodige dosis " lef " en relativeringsvermogen om dit avontuur aan te durven,  maar vooral dankbaar voor de grote, goede gezondheid, die ik cadeau heb gekregen. 

Dan gaan mijn gedachten naar de vele vrienden die dit geluk niet hebben,  aan ieder van hen een hele lieve knuffel.... zie foto onder ...

Ik zal morgenvroeg echt kontent zijn als ik mijn rugzak opnieuw kan opzetten en kan gaan stappen.  De volgende 6 dagen trek ik door het dal Gudbrandsdalen waar de rivier  Lagen  stroomt. Een dal dat steeds steiler en nauwer wordt.  Daarna klimmen WE ( want dan is Wiske erbij  ) naar de hoogvlaktes van Dovrefjell. 

Maar eerst  hopen dat we de rustdag goed verteerd hebben.  

Ik was sowieso van plan om hier een rustdag te nemen. 

Aan de incheckbalie van de jeugdherberg  ( ik vind het altijd plezant te logeren in een JEUGDherberg ..dat geeft een goed gevoel) onmiddellijk gevraagd of er soms een hele goeie schoenmaker in de buurt was. YES!!  Ik heb er het volste vertrouwen in, die man wist direct wat te doen,, tegen morgenavond zijn ze klaar.  Ervaring en buikgevoel..... onmisbaar. 

Intussen al een beetje rondgeslenterd in dit pittoreske toeristisch stadje.  Maar ook uit ervaring weet ik dat dergelijke (rust)dagen een nachtmerrie zijn voor iedere trekker.

Intussen ben ik een week onderweg,tijd voor een eerste balans - morgen - maar 1 ding weet ik zeker: Noorwegen is adembenemend mooi... 

ps: een ander nadeel van een rustdag , een pint kost hier ong 10 €,  en na een week water, en wetende dat mijn dokter ( sorry P) me op het hart gedrukt heeft om veel en regelmatig te drinken ..  😂

Overigens is zijn uitspraak hier perfect op zijn plaats.  Ik logeer namelijk in een revalidatiecentrum. Dit majestueuze centrum ligt pal op de pelgrimsweg,  en als er kamers vrij

zijn, kunnen pelgrims hier overnachten. Oorspronkelijk was ik van plan om beneden aan het meer op een camping te overnachten, maar toen ik dit zag liggen, gans boven op de berg,  en ik hier toch voorbij moest  en het tenslotte nog maar 3 uur was, heb ik deze toch wel serieuze beklimming er vandaag nog maar  bij gedaan.  En het loont echt. Mooie kamer met een onovertrefbaar uitzicht, een zwembad!!!!!!   EN voor de eerste keer in een week slapen in een kamer die donker zal zijn ( rolluiken) . Het doet wel iets raars, als het 's nachts niet donker wordt, je schiet wakker, het is klaar en je denkt , oei, tijd om op te staan, maar dan blijkt het nog maar 2 uur 's nachts te zijn.  Nog 2 rustige dagen richting Lillehammer,waar een goeie schoenmaker hopelijk kan toveren,  want met mijn scheve ..... verslijten mijn zolen verschrikkelijk abnormaal  , en deze keer  geen reserve zolen bij.. dus hopen maar...

Nu nog een wasje doen , en genieten van het uitzicht. 

Dit is mijn bedstee vanavond... op grond, want bij de andere  steken de veren er zo door!!

Vandaag begonnen met een uurtje klimmen in het bos, en daarna weidse zichten,  golvende     "grusvei " , een soort vastgewalste aarde - aangenaam om te wandelen en geëindigd in een pelgrimsherberg,  een soort slaapzolder,  waar 18 matrassen liggen opgestapeld.  We zijn hier als gewoonlijk,  opnieuw met zijn drieën,  Ursula,  Herman en ikzelf.

Overdag zien we elkaar weinig of niet, want iedereen  stapt zijn eigen tempo... maar 's avonds zitten we voorlopig nog in dezelfde slaapplaatsen.  Het stappen gaat al een stuk beter, alleen vrees ik dat de eerste 4 dagen met een te zware rugzak,  mijn achillespees geen deugd heeft gedaan.  Nog even wennen,en " geladen "met rust  stilaan op richting Lillehammer, voor een eerste tussenstop. 

De keuze lag voor de hand. Het overgewicht in mijn rugzak moest eruit. Na veel opzoeken en vragen, was de beste oplossing,  zo vlug mogelijk een postkantoor vinden dat min of meer op mijn route ligt. Hamar, een klein stadje, maar iets te ver om in 1 dag te stappen.  Dus een stukje trein genomen.Noorwegen is qua gedienstigheid, een onvergetelijke ervaring. Ik stap uit de trein, bestudeer mijn kaart en wordt direct aangesproken door een bereidwillige jongeman.  Een postkantoor aub ? Niet ver, maar moeilijk te vinden,  maar geen probleem,  ik breng je wel. Binnen 10 min stond ik in het postkantoor.  Daar dezelfde ongelooflijke service. 

Wat een verademing,  een "normale " rugzak. Als op wolkjes wandelend op zoek naar het pelgrimscentrum.  Opnieuw een onvergetelijke ervaring, een droom van een centrum. 

Ik dacht hier waarschijnlijk alleen te zijn voor de nacht, maar plots komen mijn 2 Duitse wandelvrienden hier ook binnen gewandeld.  Toeval bestaat niet !!! Er was niks afgesproken,  normaal zouden zij hier nooit kunnen zijn, maar ze hebben een stukje bus genomen omdat hier blijkbaar deze namiddag een bijzonder concert was in de kathedraal.  

Dus  : toeval bestaat niet.     Eind goed.. meer dan alles goed .

Morgen herbeginnen we  met een lichtere rugzak en met nieuwe moed aan deze wondermooie tocht.