Maar niets is minder waar. Deze voettocht naar Rome is een totaal andere tocht geworden. Iets minder lang in kilometers ( 2000 tegenover 2490)

maar moeilijker.  Enerzijds door de aard van het parcours, na de Rijnvallei , was het gedaan met vlakke wegen, vanaf Tubingen ging het van vals plat naar serieuze hoogteverschillen per dag. Na de Bodensee , wachtte de Alpen ! De Reschenpas ( 1544 m ) was de toegang tot Italië;

Het wondermooie Sud Tirol met zijn oneindige appel-boomgaarden, Rond Bologna de soms vervelende Po vlakte. En dan de voor mij totaal onbekende Apennijnen. Een echte verrassing, hoe mooi dit middelgebergte is, heerlijke vergezichten, kleine akkers afgewisseld met loofbos, bergweiden en overal het juichende geel van de brem. Stilaan richting Firenze, het echte Toscaanse heuvellandschap met olijjfbomen, wijngaarden , rijen cipressen en verspreide villa's. Het overdrukke , prachtige Firenze met Mario, mijn schoenmaker. En tenslotte het onvergetelijke Umbrië, met Assisi als hoogtepunt. Anderzijds door het altijd alleen onderweg zijn, maar ...

De rijkdom aan contacten met mensen onderweg was zo intens dat deze tocht voor mij altijd verbonden zal blijven met het jaarthema in onze parochie  * Alle werkelijke leven is ontmoeting *  . De houthakker die me een tas koffie aanbood, en terwijl het verhaal van zijn vrouw vertelde die al maanden in een herstellingsoord verbleef .  De chirurg in zijn chique villa , die me op zijn terras liet uitrusten en me dan naar een slaapplaats bracht. 

Het oude vrouwtje, waar ik geen woord van verstond, maar die absoluut wou dat ik mijn waterkruiken bij haar vulde .  De marmerbewerker, die me fier een pronkstuk bestemd voor België liet zien.  Mammachristina, en het lange verhaal van haar zieke man.  De nederlandse fietspelgrims, de canadese bio-boerin, Pater portier Adriaan, Het hilarisch tafereel in het chique restaurant waar iedereen bekommerd was om voor mij een slaapplaats te vinden . de vespers in het kerkje van san Damiano ...  en nog zoveel, zoveel meer ontmoetingen.

Ik zal ze voor altijd in mijn hart bewaren.

Met heel veel dankbaarheid kijk ik terug op deze onvergetelijke tocht, dankbaarheid  om het gezonde lichaam, want het is en blijft in de eerste plaats een lange , zware fysische  prestatie.  Dankbaarheid omdat ik de kans heb gekregen van de familie om deze tocht te kunnen maken  .

Dankbaar ook aan die heel velen die mij gedurende deze tocht hebben gesteund, het deed telkens opnieuw deugd al die aanmoedigingen te kunnen lezen en herlezen, zeker op moeilijker momenten, en die zijn er ook geweest. 

Een ding is onmogelijk. Alle gedachten, ervaringen en gevoelens verwoorden, daarom wil deze tocht afsluiten met de woorden :

     ALLES WAT IK NIET KAN ZEGGEN,  EN NIET KAN SCHRIJVEN, ZAL ALTIJD DIEP IN MIJ BIJ ME BLIJVEN;