Gisternamiddag eindelijk een postkantoor gevonden dat open was. Heb bijna 2,5 kg aan spullen, die ik nog niet gebruikt heb, naar huis gestuurd. Had ik al veel eerder moeten doen!

Het is een beetje een trieste dag geweest vandaag. 

Deze morgen afscheid genomen van Eddy. Schotten tonen zelden emoties, zegt hij, maar deze morgen had hij het toch even moeilijk. We hebben dan ook 25 dagen samen gestapt, samen gegeten, pinten gedronken en veelal zelfs de zelfde slaapkamer gedeeld.

Als ik om kwart over acht vertrek is het 7 graden in de stad. Effenaf koud. Eenmaal in de open ruimte komt daar nog een gure wind bij. En steeds dreigende regenwolken boven ons hoofd. Heb de ganse dag koud gehad, ondanks fleece en windjas.

En dan 20 km wandelen langs de zeer drukke N120 met veel zwaar vrachtvervoer. Niet aangenaam.

Ik stop even in Villadangos del Pàramo (wat een klinkende namen die dorpen toch hebben!) om iets te eten. In de bar zit de 80jarige Roger met zijn dochter. Hij is verkleumd. Ik ga hem even groeten en mijn respect betonen. Hij geniet er zichtbaar van.

In San Martìn del Camino stop ik en zoek ik een albergue op. Ze hebben private kamers. 20 € voor een kamer met douche. 9,5 € voor het avondeten. Veel goedkoper kan je niet leven, denk ik.

De albergue loopt langzaam vol. Ik zie weer wat bekende gezichten: de Italiaanse Kitsey, Lauridiana en Jonathan, de Australische Annie. We drinken samen iets.

We zitten met 10 aan een grote tafel om te eten. Èèn van de dames is Australisch. Ze is vorige week gevallen en heeft daarbij haar neus gebroken. Ze heeft een halve dag in het ziekenhuis doorgebracht en is dan weer gaan stappen. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar: blauwzwart om de ogen, een wat scheef staande en nog gezwollen neus. Een dame met karakter!

Terwijl ik dit schrijf is het beginnen onweren en valt het water met bakken uit de hemel.