Brandon is gisteravond nog een apotheker gaan opzoeken. Die heeft meer dan een halfuur zijn voeten verzorgd. Met een wonderzalf, zegt hij. Het wonder moet mijn inziens nog gebeuren want Brandon beslist deze morgen om een dag rust te nemen. Zijn voeten zijn te gehavend door de blaren.

Om half negen gaan Eddy en ik op stap. Even buiten het stadje halen we Daniel in. Hij is gisteravond na 9 uur toegekomen. De albergue was volzet maar een pelgrim heeft zijn bed afgestaan en heeft zelf op de grond geslapen. Een andere heeft nog een maaltijd bereid voor Daniel. Deze jonge man moet mentaal ongelooflijk sterk zijn om met een zware rugzak en half verlamde benen heel alleen deze tocht te maken! Dit illustreert nog maar eens hoe belangrijk deze Camino kan zijn voor bepaalde mensen!

Een tijdje later passeren we Daisy uit Denver, Colorado. Zij loopt met haar grootvader de Camino. Voor hem gaat een nieuwe wereld open, zegt ze. Daisy heeft juist haar University Degree gehaald. Nu gaat ze proberen haar ''grade' te halen, de master van bij ons.  Een jaar universiteit kost gemiddeld tussen de 30 000 en 40 000 €. Wat leven wij toch in een gezegend land! Eddy zegt terloops dat universitaire studies in Schotland gratis zijn voor studenten afkomstig uit alle Europese landen, uitgezonderd Engeland! Engelse studenten moeten tot 8000 € per jaar betalen! Schotland heeft echt een probleem met Engeland, veel groter dan wij ons kunnen voorstellen.

Het is ongelooflijk hoeveel Amerikanen en Canadezen de Camino lopen. Na de Spanjaarden, de Italianen en de Ieren, de vierde groep. Reden hiervoor is de film 'The Way' waarin Martin Sheen als vader zijn vermiste zoon gaat zoeken en zo kennis maakt met de Camino. De film is wel enigszins geïdealiseerd zodat vele stappers uit de VS zich verslikken in de moeilijkheidsgraad.

De tocht vandaag beleef ik met een dubbel gevoel. Enerzijds gemakkelijk omdat het vlak is als een biljarttafel. Anderzijds wat onaangenaam omdat we de ganse dag op een grindweg hebben gelopen, parallel met de provinciale weg. Maar steeds omgeven door tot aan de oneindige horizon reikende graanvelden, de 'tierra de campos'!

Na 10 km onze eerste rustpauze. De lommerrijke tuin van een gezellige albergue in Villarmentero de Campos. Alle dorpen eindigen hier op 'de Campos'...Tussen de tuinmeubelen op het gazon lopen kippen, eenden, ganzen, enkele honden en...twee ezels! Zij worden gevoed door de rustende peregrinos. Zij komen rustig uit de uitgestoken handen eten.

In Villalcazar de Sirga bezoeken we de laatromaanse kerk Santa Maria La Blanca. Een mastodont van een kerk die van ver boven het dorp uitsteekt. Een moment om ook een stempel in onze credencial te laten zetten.

Onderweg passeren we een verkeersbord dat zegt: Santiago 463 km. Nog maar 463 km te gaan en we zijn er!

Na nog 6 km stappen langs de monotone weg bereiken we Carrion de Los Condes. Een gezellig stadje dat in de middeleeuwen erg belangrijk was voor pelgrims met niet minder dan 12 kerken en evenveel hospitums.

Na de gebruikelijke verfrissende douche en het wassen van onze stapkleren gaan we het stadje verkennen.

Op de tweede foto nog enkele sfeerbeelden van dagen geleden die Eddy heeft genomen: een jong hondje ergens op de weg tussen Lourdes en Saint-Jean die mij als speelmaatje ziet, even proeven van de wijn bij het Monasterio de Irache, even uitrusten in een hangmat in de bossen nabij Ortega...