Dag 11 - Donderdag 11/sept - Uzerche-Rocamadour -105 km - 14,5 km/u
Het was erg fris deze morgen in mijn chalet aan de oever van
de Vézère. Met fleece vertrokken maar
die was snel overbodig.
Mijn gids zei me dat vandaag één van de moeilijkste stukken
van hele route naar Compostella aan bod kwam door de vele lange en steile hellingen.
En dat heb ik geweten. Afzien was het, tot de laatste km. Ik
was meurf zoals ze dat in het schoon Landens zeggen.
Verstand op nul, de ogen strak op de weg zowat 2 meter voor
het voorwiel en duwen maar, duwen maar Ik heb de ganse dag tegen mezelf
gepraat:amai, amai! En komaan joeng,
komaan joeng !
Ik ben er geraakt. De laatste helling van 2 km (7%) ben ik 5
keer van de fiets gemoeten. In Rocamadour zelf heb ik de fiets naar boven
geduwd. Mijn gite lag natuurlijk weer tegen de kapel van de zusters van Maria,
op het hoogste punt van de berg. Voor de toeristen is er vanuit de cité een ascenseur
naar dat hoogste punt, gebouwd door een Landenaar en vriend. Maar ik mocht daar
met mijn fiets niet in, dus duwen maar.
En wat van het landschap en de cultuur? Prachtig wellicht,
maar vandaag dus voor mij geen prioriteit. Ik kom misschien nog eens terug met
de auto om daar van te genieten
Ik heb mezelf al wijsgemaakt: als je dit kan moet wat rest
ook nog wel kunnen
Enfin we zien wel. Morgen een (relatief) korte tocht naar
Cahors. Kunnen mijn lichaam en vooral mijn benen wat rusten. Ze hebben het
nodig.
Vannacht weer weinig geslapen. Mijn gïte lag op ca 100 m van
de Klokkentoren van de abdij. Die klok sloeg echt waar- om het kwartier een
zware doing met een nagalm van minstens één minuut en elk uur van de nacht
het aantal overeenstemmende doings. Wat kan zon klok toch luid klinken in de
nacht Ik ben -denk ik- een vrij verdraagzaam man, maar als ik inwoner van Bénévent zou zijn, zou ik een mars organiseren naar de paters van de abdij met het dwingende verzoek om die klok s'nachts te doen zwijgen...
Deze morgen ontbeten met drie stappers, twee vrouwen en
een man, uit diverse Franse windstreken. Op weg naar Compostella, maar elk als einzelganger
op zijn/haar tempo. Eén van de dames zei me dat ze al verschillende jaren na
mekaar haar verlof gebruikte om gedurende 3 weken een traject af te leggen. Ze
had dit nodig zei ze.
Bij het verlaten van Bénévent kom je onmiddellijk in een
bosrijk en vooral heuvelachtig gebied terecht. De valleien worden steeds dieper
(tot soms een heuse kloof), de hellingen langer en dus ook de klimpartijen
Op km 45 in St.Léonard-de-Noblat, een schilderachtig
middeleeuws stadje met leuke pleintjes en terrasjes een koffie gedronken. Ik
had mijn gids goed gelezen: hier inkopen doen want de volgende 30 km geen
winkel meer. En effectief, geen winkel maar ook zelden zelfs een huis. 30 km langs
smalle bosrijke veldwegen, slechts één rijvak breed.
Op een 30 km van Uzerche zei mijn boekje: lange klim 7%.
Ik verwed er mijn klak op dat de auteur hier bewust geen lengte heeft vermeld,
om ontmoediging van de fietsende pelgrim te vermijden. Wat was die helling lang
Daar kwam geen einde aan.
De vermoeidheid begon echt te wegen. Blij dat ik een bord
Uzerche zag.
Ik slaap vannacht in een houten chalet van de camping La
Minoterie. Wat afgeleefd, maar ik heb een bed. Gezien geen restauratie op de
camping ben ik in de stad wat gaan eten. In het restaurant zat een Vlaams
koppel uit Oostende. Hij was ook recreatief fietser en dus erg geïnteresseerd
in mijn avontuur. Ik heb hem het adres van mijn BLOG gegeven. Ik denk dat hij
zijn vrouw gaat overtuigen Het waren de eerste Vlamingen op mijn weg.
Mijn schietgebedje gisterenavond heeft geholpen. Ik had
gevraagd dat de onweders met bliksems en donders zouden verdwenen zijn tegen de
ochtend. En ze waren weg. Alleen had ik niks over regen gevraagd. En ja, het
regende dus pijpenstelen toen ik omstreeks 8u in de morgen moest vertrekken
Maar een enthousiaste pelgrim laat zich daardoor niet
afschrikken. Regenjasje en fietshelm aan (verse regen op stoffige asfalt kan
soms erg glibberig zijn)en weg was ik. Na
5 km stonden mijn schoenen vol water: bij elke pedaalslag klonken mijn voeten
in mijn schoenen als sop sop sop
Op km 7 moest ik volgens mijn boekje even halt houden bij de
middeleeuwse kasteelhoeve in Sarzay. Bij de laatste bocht in een helling zag ik
de indrukwekkende toegangspoort maar ook een grote zwarte hond die daar voor zat. Die kreeg mij ook in het
vizier en snelde al blaffend naar me toe. Een moment dacht ik nog om mijn daser
boven te halen (een toestel dat op basis van ultrasoongeluiden bijtgrage honden
op afstand houdt) maar dan moest ik van de fiets en dat vond ik op dat moment
geen goed idee Ik heb me dan maar recht gezet en riep : weg
joeng, weg joeng. Maar dat beest verstond natuurlijk geen Nederlands en bleef
me ca 100 meter blaffend volgen. Tot hij het blijkbaar welletjes vond en terug
naar zijn strategische zitplaats voor die grote poort ging zitten. Wellicht om
een volgende pelgrim de stuipen op het lijf te jagen Ik versta nu ook beter
het begrip hondenweer: als het regent, zet je de hond buiten
Intussen bleef de regen met bakken uit de hemel vallen.
De volgende kilometers reed ik regelmatig wat rugzakkers
voorbij. De wandelende rugzakken waren inmiddels veranderd in puntkabouters, een
grote cape over het hoofd en over de rest van het lichaam (inclusief de rugzak),
helemaal tot onder de knieën. De
wederzijdse bonne route klonk op dat moment enigszins cynisch maar het was
wel gemeend.
Ik heb vandaag weer naar hartenlust kunnen schakelen (=
ander woord voor klimmen!). Het waren er weer veel vandaag, heuvels bedoel ik.
Volgens het hoogteprofiel ca 24. maar het leken er wel 44. En steil jongens Mijn gemiddelde
km/u dagsnelheid is gezakt tot een minimum: 15,2 km/u. Dat zegt ook iets over
de moeilijkheidsgraad van de dag.
Wat heb ik deze namiddag weer door een prachtige streek
gefietst. Te vergelijken met onze Ardennen. Een slingerende weg tussen rotsen,
bossen en diepe valleien. Af en toe een prachtig meer.
In LaSouterraine (km
75) op een terrasje bij een café au lait telefonisch mijn slaapplaatsen voor
de komende drie dagen gereserveerd en opnieuw op weg, voor nog een laatste 20 km schakelen.
De laatste 4 km voor Bénévent-LAbbeye erg steil bergop. En
toen viel plots mijne frank (euh Euro). Bénévent-LAbbeye. Dat is een ABDIJ. En waar bouwden ze in de Middeleeuwen abdijen?
Ja, juist, boven op de heuvel!Ik dus 15 kg fiets en 15 kg bagage de laatste 200 m naar omhoog duwen. Ik weet mijn slaapplaatsen
wel te kiezen
Ik slaap vannacht in Gïte/B&B La Chouette. De
gastvrouw is een Américaine, vraimant 'chouette' Ze spreekt frans met een echt
sappig Amerikaans accent. Op zon moment vind ik het spijtig dat ik ondanks 2
kg IT-spullen in de fietstas (inclusief oplaad- en datakabels) er niet slaag om
een geluidsbandje in dit bericht te integreren. Ik ben nooit een IT-techneut
geweest (zegt de ingenieur!).
Voor het avondeten nog even langs de plaatselijke bar
geweest op het marktpleintje. Ze schenken er Grimbergen van het vat. Geweldig
hoe zon biertje ( om eerlijk te zijn 2) kan smaken na zon dag schakelen.
Dag 8 - 08/Sept - Nevers-La Chatre - 134 km - 16,8 km/u
Deze morgen aan het ontbijt mijn Japanner niet meer gezien.
Jammer. Anders hadden we ons boeiend gesprek van gisteravond verder kunnen
zetten Ik heb deze nacht nog liggen denken: dit moet wel een heel gelovig (of
heel dankbaar) man zijn om voor de vierde keer vanuit het verre Japan naar
Frankrijk te komen en vanuit Saint-Jean-Pied De Port de 800 km lange Caminote stappen. Respect!
Vannacht heel slecht geslapen. De beelden van de fietsdag
bleven in mijn hoofd spoken. Nochtans fit opgestaan. Ook de benen voelen goed.
De eerste 70 km van de rit waren snel. Eerst langs het
jaagpad van de Loire, later in een brede vallei met hoofdzakelijk gesloten
landschappen van met hagen en bomen omringde weilanden.
Ter hoogte van km 70 in het stadje St-Amand-Montrond liep
het mis.Na een verkenning van het
stadje vond ik de uitvalsweg niet. Ook mijn GPS had blijkbaar last van de
warmte en bleef me maar rond het marktplein laten draaien. Na drie kwartier zoeken bleek dat ik een heel
smalle gravel-veldweg op moest. Vanaf dan ging de route over niet genummerde
veldwegen. Geen nummering, dus ook geen borden langs de weg. Het was dus goed
uitkijken om niet verkeerd te rijden.
Met die veldwegen doken plots ook weer de stappende
rugzakken op. Tja, langs achter gezien zie je vooral een rugzak met daaronder
een stel benen Begrijp me niet verkeerd: ik heb heel veel respect voor die
mannen en vrouwen die van God weet waar naar Compostella stappen.
Die veldwegen gingen bovendien behoorlijk op en af. Korte
nijdige kuitenbijters zoals bij ons in de fruitstreek. Dat bleef zo maar
doorgaan. De vermoeidheid begon zich te manifesteren.
Tot ik bij het binnenrijden van Chateaumeillant (km 110)
plots in een heuse wielerwedstrijd verzeilde. Ik mocht in de richting van de
wedstrijd meerijden, als ik me maar rechts van de weg hield.Moest ik toch niet de hoofdstraat door zeker,
waar de aankomstmeet was getrokken Op het voetpad links en rechts veel
volk.Algemene hilariteit dus als ik die
hoofdstraat enkele minuten na de coureurs op mijn kleinste verzet oprijd,
maar ook oprecht handgeklap van veel mensen zo voelde het toch aan die mijn
blauwe schelpstickers op mijn fietsbagage hadden herkend. Dit deed mij goed.
Mijn vermoeidheid was even weg.
Nog 20 km moeilijke veldwegen te gaan.
Ik slaap vannacht in Hotel/Restaurant Au Jardin dété.
Klinkt gezellig, is ook heel gezellig. En er wordt Aflligemse van het vat
geschonken. Een hoogzwangere gastvrouw is de vriendelijkheid zelve.
Terwijl ik dit schrijf is de hemel boven mij gitzwart
geworden. Her en der bliksemflitsen. Ik ga seffes toch een schietgebedje doen
met de vraag of dit morgenvroeg voorbij getrokken zou zijn.
