Don't dream your life, live your dream ! From the 21 of january I am backpacking through South America for half a year. I'll try to update this blog several times and I hope U enjoy reading it.
Grtz Don Zozé
02-04-2008
Bariloche - Santiago - San Pedro de atacama
Vanuit Argentinie vertrokken we een goeie week geleden richting Chili. We hadden het wel een beetje gehad met de Ruta 40 en besloten in Chili de Carretera Austral (Panamericana) af te liften. Deze carretera is eigenlijk een autostrade die ongeveer door gans Amerika loopt van Canada tot zuid Chili. Nu moet je je niet voorstellen dat dit een autostrade is naar Europese normen, maat het trekt er toch goed op. Enkele 'kleine' verschillen met onze autostrades is dat het hier blijkbaar normaal is om te fietsen op de autostrade, dat aan de peages vreselijk veel verkopers staan die je vanalles en nog wa willen aansmeren, dat oversteken op de autostrade en wandelen langs de autostrade hier de normaalste zaken van de wereld zijn. Best wel grappig om zien hoe de Chilenen weigeren om zich aan te passen aan de industrialisering en leven langs en op de autostrade al was het een aardeweg. Nu hebben we eigenlijk niet veel kunnen genieten van de omgeving aangezien we 2 dagen meegereisd zijn in de laadruimte van een camion. Ja, 2 dagen leven in't stekkiedonker tussen de paletten rijst, honde- en kattevoeding, het hoort allemaal tot het leven van de lifter.
Een 2de reden om Argentinie achter ons te laten was omdat er een ecologisch festival (goafestival) was in San Fransisco de Mostabal (waar de jamboree van de scouts soms doorgaat). Dit was een goede manier om even het liftersleven te vergeten en enkele dagen te feesten (gelijk de beesten). Aangekomen op t festival toch even onder de indruk van de locatie. Een festivalplek gelegen tussen vulkanen met papegaaien die langs je oren vliegen, lama's die s morgens aan je tent staan te grazen, met daarbij nie overdreven veel volk, goeie muziek en een goed sfeertje --> ideaal!
Op het festival aan de klap geraakt met een aantal mensen, waaronder 3 gasten uit Santiago de Chile (hoofdstad) die zo vriendelijk waren om ons mee te nemen naar Santiago, dit was handy aangezien t festival nie direct naast de Carretera Austral ligt en aangezien we ook een beetje gehoopt hadden op een dergelijke ontmoeting met enkele locals... Aangekomen in Santiago een hostal gezocht en s'avonds een stapke gaan zetten met nen Aussie die int zelfde hostal verzeilt was geraakt. Redelijk wa drank verzet en gesocialised met wa plaatselijk volk wat ervoor zorgde dat we nog een goe avondje hebben gehad. Het was tevens den David (mijne reiscompagnon) zijne verjaardag wat dus voor nog meer drank en (daaruit volgend) gezever zorgde. De volgende dag even Santiago bezocht met ne Santiaguino (inwoner Santiago) die gratis en voor niks onze gids gespeeld heeft. Zo hebben we eigenlijk weinig toeristische plaatsen bezocht, maar meer de lokale plaatsen die gekend zijn bij de Chilenen. In Santiago bestaat er ook zo iets als Cafe con piernas (cafe met benen) wat we natuurlijk moesten gezien hebben. Blijkt dit dus een cafe (zonder alcohol) te zijn waar de vrouwen dus in lingerie opdienen en een klapke doen met de klanten. Deze pubs zijn blijkbaar heel geliefd bij de businessmen die na hun werk daar een koffie gaan drinken. Ondertussen begon de avond te vallen en besloot onze gids ons een stukje authentiek Santiago te laten zien. Met ze'n allen richting een authentiek cafeetje waar ze (voor Chilenen, want het cafe is onbekend bij toeristen) goedkope maaltijden en drank aanbieden. Ze hebben daar zo'n speciaal huisdrankje, nl witte zelfgebrouwen wijn met 2 lepels ananasijs erin! Huh, zou da wel lekker zijn?? Wel mijn liefste lezertjes, dit is gigantisch lekker en na 3 glazen staat ge op uwe kop!! (wat de sfeer in t cafe ten goede komt --> leute gegarandeerd als je je niet veel aantrekt van dronken Chilenen)
Een dagske later alleen op stap geweest en à l'aise de 'belangrijkste' plaatsen van de stad bezocht. Even langs de Moneda gelopen, het parlementsgebouw waar in 1973 president Allende werd afgezet door een militaire junta o.l.v. Augusto Pinochet (gesteund door de CIA die de marxistische Allende wel kon missen als kiespijn). Het paleis werd beschoten en Allende pleegde zelfmoord (--> weliswaar twijfelachtig). Op hetzelfde moment verklaarde een radiozender dat Allende Chili en zijn volk in de steek had gelaten, maar slechts weinigen waren daarvan overtuigd. Laatstgenoemden kregen gelijk toen even later een ander bericht werd uitgezonden met volgende tekst: 'Compañeros, ik geloof in Chili en zijn toekomst, anderen zullen op dit moment waarop het verraad ons zijn wil oplegt te boven weten te komen. Compañeros, weet dat brede wegen zich zullen openen waarover de mens zal kunnen gaan om zijn vrijheid voor altijd op te kunnen bouwen. Dit zijn mijn laatste woorden, in de zekerheid dat mijn offer en dat van jullie niet vergeefs zal zijn. Weet, geliefde compañeros, dat een morele sanctie dit laffe verraad, dit bittere en donkere ogenblik zal afstraffen. Leve Chili, leve het volk.'. De enige herinnering aan deze bloedige historie staat vlak voor de Moneda in de vorm van een 'nogal omstreden' standbeeld van Allende (trouwens het enige standbeeld van Allende in de hele stad). Na dit stukje geschiedenis bezocht te hebben ben ik richting Cerro Santa Lucia gewandeld. Dit is een berg(je) in de stad van waar je een schitterend beeld krijgt op de stad (als ze niet in een wolk van smog ligt). Dit is tevens het punt waar Pedro de Valdivia in 1541 de stad Santiago stichtte.
Van al dat wandelen begon de maag te grollen en besloot ik een hapje te eten in de Mercado Central. Geen betere plaats in gans Santiago waar je (goedkoop) kan proeven van allerlei soorten vis. De Mercado Central is eigenlijk een overdekte vis- en groentenmarkt met daarrond allerlei eetgelegenheden die je de meest verse vis voorschotelen. Als je daar binnenwandelt wordt je direct omgeven door obers die je proberen hun tent binnen te lokken. Een beetje hatelijk, maar zo kan je natuurlijk gemakkelijker onderhandelen over de prijs van de maaltijd (da was toch mijn gedacht). Na enkele voorstellen af te slaan aan de klap geraakt met nen ober, uitgelegd da'k aant reizen was door Zuid Amerika voor enkele maanden en da'k eigenlijk nie veel geld had, maar da'k Santiago niet kon verlaten zonder hier gegeten te hebben. Kwestie van wa medelijden op te wekken eigenlijk. Nu moet het lukken dat die ober familie wonen had in Belgie en dat hij dat een fantastisch land vond en zo kreeg ik dus een schitterend aanbod voorgeschoteld. De beentjes onder tafel geschoven kreeg ik eerst een voorgerecht van inktvis, brood en aji chileno (een soort pikante, maar vers gemaakte tomatensaus) met een glaasje pisco (nationale drank hier, nl. een brandewijn van zoete witte druiven) voor mijn neus voorgeschoteld, daarna het hoofdgerecht dat bestond uit een mix van forel, inktvis, scampi's, mosselen,...met een slaatje en een glas witte wijn die gebrouwen wordt in het authentiek cafeetje (waar we de avond ervoor geweest waren) en die nergens anders te koop is. Dit alles voor de geweldige prijs van 3,75 . Hupse, boter bij de vis en mijn zoektocht door de stad verder gezet.
Ik besloot even te gaan chillen op de Plaza de Armas, het centrale plein van de stad en van Chili, want alle afstanden over het ganse land worden vanaf hier gemeten. Hier staat ook de kathedraal en wordt er ongeveer dagelijks op het plein voor de kathedraal een rede gehouden door een protestantse tegenhanger die met micro en 1000 watt boxen de hele buurt wakker houdt tot genoegen van enkelen die om de 5 stappen een 'Halleluja' uit hun botten slaan.
Wat wel leuk is aan Santiago is dat de stad opgefleurd wordt door allerlei kunstwerken (het een al mooier dan het ander) en dat de Santiaguinos makkelijk een conversatie aangaan als je zit te chillen op een bankske. Dit gaat zo in zijn werk: je vlijt je neder op een van de banken op de Plaza de Armas, een of andere leurder heeft door dat je een reiziger bent (door je camera rond je nek), hij komt naar jou om je alle soorten Chileens bier op te noemen en vraagt dan om 500 pesos voor deze geweldige info (waar ik overigens niks aan had aangezien we ons al verdiept hadden in de Chileense biercultuur). Nie normaal die gasten! Dit gebeurt dus niet enkel in dit park, maar zelf op straat waar je aangesproken wordt en gevraagd wordt wat je al bezocht hebt in de stad, waarna die gasten u weten te vertellen dat je nog naar daar en naar daar moet gaan, en dan vragen ze +- 500 pesos voor hun info die ze je verstrekken (waar je overigens niet voor gevraagd had). Nu ja, soms is da wel grappig maar na een tijdje begint da aardig op uw systeem te werken.
Diezelfde namiddag hadden den David en ik afgesproken om verder te toeren richting Valparaiso, een bohemian havenstad aan de Indische oceaan dat een rijk verleden heeft, maar nu vooral bekend is als de stad van Pablo Neruda, de bekendste dichter van Chili. Deze stad is gelegen tussen 43 heuvels en de hoogteverschillen worden overbrugd door tal van trappen en liften.
'typisch' Chileense maaltijd, namelijk 'de completo', een hotdog met tomaten en guacamole. Lekker, lekker!!
Op het centrale plein in Valparaiso wordt Arturo Prat geëerd, de man die mijn inziens roemloos ten onder ging tijdens de zeeslag van Iquique tegen Peru. Nu ja, Chilenen houden daar een andere mening op na, maar zelfs dan nog... Op hetzelfde plein hebben we weer een prachtig staaltje 'ik probeer u op te lichten' meegemaakt. Tijdens onze toer door de stad besloten we een cafeetje binnen te stappen om efkes op adem te komen na het op- en neergewandel door de stad. We werden door een oudere 'tipsy' opgedirkte dame aangeraden om op het terras te gaan zitten waar zij zat aangezien de service daar schitterend was. Wij, vriendelijk zoals we zijn, gaan daar dus op in en dan begint 'madame' natuurlijk tegen ons te babbelen (in het engels omdat ze er van uit gaat dat we geen Spaans spreken). Ik trok er mij weinig van aan en dat had blijkbaar invloed, want enkel David werd gebombardeerd met allerlei vragen en werd verzocht om even mee te wandelen met haar naar de hoek van de straat alwaar 'madame' hem wilde tonen wat er daar gebeurt was. (ze waren daar de straat aant herleggen vanwege een gasexplosie) Vriendelijk zoals hij is gaat hij mee, ze keren terug en 'madame' zegt dat ze efkes naar de winkel moet om wat dingen te halen. Tja, I don't care & ge doet maar dacht ik, maar ze vraagt ons om op enkele spullen te letten die ze daar achter laat. Nu, ze keert enkele minuten later terug en begint onmiddelijk tegen de ober te klagen dat iemand haar bankkaart heeft gestolen en dat ze dus geen geld kon afhalen. (diene ober vol ongeloof een wenkbrouwske fronsen, maar toch vriendelijk blijven en de klaagrede aanhoren, waarna hij het vlotjes afbolt om nog ne klant te bestellen) Wij, vriendelijk gelijk we zijn, zeggen tegen haar dat ze dus best zou bellen naar de flikken om die diefstal aan te geven. Ze pakt dus hare GSM (na deze wijze raad van ons) en belt in vloeiend Spaans naar de flikken om te vertellen (en let nu goed op!) dat ze op een terras zit met 2 buitenlanders die haar hebben bestolen en dat ze daardoor dus niks van haar rekening kan betalen. Huuuhhhh?! Heb ik dat goed gehoord? Ba ja'k! Wij direct besloten om ons rekening te betalen en t af te bollen. Dat was natuurlijk buiten 'madame' gerekend die nog uitgebreid afscheid wou nemen van ons (tot als de flikken daar waren natuurlijk). Naast onze vriendelijkheid hebben we ook het voordeel dat we beiden nogal snel kunnen wandelen, dus hupse snel achter t hoekske verdwenen en trippel trippel naar onze volgende stop.
Dit zijn de fameuze liften die de benedenstad met de bovenstad verbinden.
Valpo, t is wel een kleurrijk stadje met serieuze hellingen.
De huizen zijn hier soms als het ware tegen de bergwand geplakt
Onze volgende stop in de reis was Rapa Nui (Paaseiland). Niet het echte eiland, maar een museum in Viña de Mar, de tegenhanger van Valparaiso op 10 km van laatstgenoemde. Vanuit Valparaiso de bus genomen (een echt racespelleke voor die buschauffeurs) naar Viña de Mar en daar dus het museum van oa het Paaseiland bezocht. Er staat daar een authentieke Moai (groot stenen beeld vanop Paaseiland dat een voorouder moet voorstellen --> dat is toch de meest aangenomen verklaring van deze uit een stuk gehouwen beelden). Een interessant museum dat je veel verteld over de geschiedenis en kunst op Paaseiland (ook Rapa Nui genoemd).
Moai (+- 4m hoog)
Beeldje dat gebruikt werd bij ceremonies.
Serie van 7 Moais die opgesteld staan van klein naar groot en die ook de 7 apen (los siete monos) genoemd worden. Dit zijn de enige van de 887 beelden die naar de zee zijn gericht, maar waarom is onzeker.
In een andere zaal wordt je geconfronteerd met de Chileense fauna, waaronder tarantula's, puma's,...
Na dit bezoek hadden we het wel gezien in Valpo en omstreken en besloten we de bus te nemen naar San Pedro de Atacama. Dit oasestadje in het Noorden van Chili ligt midden in een van de droogste woestijnen ter wereld en is omgeven met psychedelische landschappen. Zo vind je hier een zoutvlakte, een maanvallei, cactusbossen, geijservelden,... Het stadje zelf ademt nog een koloniale sfeer uit en het is hier best wel gezellig vertoeven. De belangrijkste inkomsten komen hier natuurlijk uit het toerisme wat maakt dat je hier redelijk veel toeristen tegenkomt (nu valt het nog mee, maar in de zomer stikt het hier van de toeristen wordt gezegd). Nu ja, je moet hier geweest zijn op je reis door Chili want je vindt hier enkele leuke trekpleisters.
De eerste dag wat door het stadje gewandeld en we werden meteen geconfronteerd met de plaatselijke folklore. Een dansfestijn van plaatselijke cowboys en jonge deernes, allen in plaatselijke outfit begeleid door een orkestje van nog meer plaatselijke cowboys en een achtergrondkoortje van plaatselijke jonge deernes. Het waarom van deze zakdoekzwaaiende danspartij is ons niet helemaal duidelijk, maar het heeft alleszins een religieuze achtergrond.
Zelfs de jongste van de hoop hier wordt al opgeleerd tot cowboy - danser.
Zakdoekje leggen...
Atacameña kunst in het museum hier genoemd naar nen Belgische pater. Je merkt duidelijk dat je hier dichter bij de Inca-cultuur en het echte Latijns Amerika komt
De oase van San Pedro temidden de woestijn met op achtergrond een vulkaan en op de voorgrond tja, den dienen ken je wel....
Ruines van een burcht die in de 15de eeuw door de Spanjaarden veroverd werd (met behulp van een Indianenstam die het ook nie zo goed kon vinden met de Atacameñas)
s' Avonds in Atacama (let op de weg en op de geest op de fiets, huh??)
Eergisteren besloten we de toer van Valle de la Luna (Vallei die blijkbaar trekt op het maanlandschap) te doen met de fiets. Hoh, 40 km, dat is niks dachten we en hupse, beentjes ingesmout en op weg. Na enkele km's bleek al dat het misschien toch wel wa lastiger ging zijn dan we dachten maar (naast onze vriendelijkheid en snelheid zijn we ook doorbijters) het is toch de moeite waard omdat je met de fiets alles kan bezoeken in de Vallei van de Maan terwijl de tours enkel de 2 hoogtepunten in het park bezoeken aan een weer heel schitterende prijs natuurlijk. Ik moet wel vermelden dat het niet voor iedereen aan te raden is om dit te doen met de fiets aangezien het hier makkelijker 35 graden wordt s middags, dat er bijna geen schaduw is in het park en dat het nogal op en neer gaat. In dit park heb je niet enkel de maanvallei, maar ook de Chileense Bryce Canyon (met geërodeerde rotsen die allerlei vormen hebben), zoutgrotten (waar we waarschijnlijk nie in mochten, maar naast onze vriendelijkheid, snelheid en doorbijtendheid zijn we soms wel sloebers, hehe..) waar je een prachtig beeld krijgt van de samenstelling van de ondergrond hier (gigantische blokken zout met gesteente daar tussenin).
jipjip, maanlandschap (alhoewel het hier een stukske warmer is)
Las 3 Marias (de 3 Maria's waarvoor je ons inziens al redelijk moet aangedaan zijn door de warmte vooraleer je ze herkent)
Een kiezelsteen onderweg in de Valle de la Luna waar we even de schaduw opgezocht hebben en de betere moonshots gehouden hebben. ;-)
Nog Valle de la Luna, alwaar een zoutvlakte plots opduikt. Let op de 2 wandelaars, dat geeft een beeld van de uitgestrektheid.
Speleologie in de Valle de la Luna. Dit doe je dus niet als je een tour boekt, dus fietsen maar... Met jullie plaatselijke (holbewoner) verslaggever op de achtergrond.
Na deze inspanning besloten we moe maar voldaan een dagje rust in te lassen en even rond te kijken om een tour te boeken naar de El Tatiogeysers. Blijkbaar vertrekken deze tours om 4h s morgens, en dus, naast onze vriendelijkheid, snelheid en doorbijtendheid en ondeugendheid dachten we dat we ook vroeg konden opstaan, maar oeps, njet dus. Te laat wakker (jjjaaaaaaa, k weet het, da's toch nog een probleemke bij mij) nog naar de ingang van de camping gelopen en daar nog de achterlichten van het busje gezien. Gdvdmme, 30 door de Atacameese woestijn gegooid, da's drie weken leven in Bolivie tedjuje. Na enkele uren te hebben gevloekt en gedaan, besloten we dan maar opnieuw de tour te boeken voor morgenvroeg, dus ik hoop dat alles deze keer goed gaat.
Bij deze zijn jullie weer op de hoogte van de avonturen van Zozé in Latijns Amerika en kunnen jullie weer meegenieten van alle pracht die ik hier momenteel mag meemaken. Ik lees al jullie opbeurende commentaren, lichtzinnige hersenspinsels en dergelijke meer later wel.
De bekendste teen van Chili. Dit is een indigino (= oorspronkelijke bewoners van Tierra del Fuego --> indianenstam) die geluk brengt als je over zijnen teen wrijft.
Uw correspondent (op vraag van enkele lieve mensen die bang zijn da'k compleet verwilderd ben ondertussen) Ziehier het 'tegen'bewijs?!
Torres del Paine's centrale bergketen (sorry Peter, deze foto's moeten gewoon op de blog staan en PS: gelieve niet op het scherm te kwijlen)
DE torres del paine
Weer een meer. Ik heb nog meer turquoise meren, maar ik vind dit meer dan genoeg..
Again, de centrale bergketen in Torres del Paine.
Perito Moreno gletsjer.
Perito Moreno gletsjer 2
Toeristenstoomtrein in Esquel.
Art in Colonia Suiza (nabij Bariloche)
Onze lift gedurende 2 dagen tussen paletten katte- en hondevoeding en rijst.
Aum!
Videowall op ecologisch (goa)festival waar we een weekendje gechilled hebben. Goeie afwisseling !
View op hetzelfde goafeestje early in the morning
Een BBQ'tje met wa vrienden, njamies !
Ikke nog een keer, kwestie daje mij echt nie vergeet. Hehehe !
Ikke met Moai.
Flyfishing (by Agustin) --> thanx for the dinner man !
Na onze trektocht door Torres del Paine besloten we Chili achter ons te laten liggen en te beginnen aan het moeilijkste liftavontuur, nl liften op de legendarische Ruta 40. Dit is een baan die gans Argentinie doorkruist van Zuid naar Noord (en dus ook omgekeerd). Deze weg is amper geasfalteerd, loopt grotendeels door desolate landschappen, er passeert amper volk over die weg want zelfs de lange afstandsbussen (het vervoermiddel bij uitstek hier) riskeren deze route niet. De meeste mensen die over ons plan wisten verklaarden ons zo goed als zot, wat we dan ook niet ontkenden. DE ruta 40: zand, stenen en verder niks.
We begonnen onze tocht dus in Puerto Natales alwaar we richting Argentijnse grens liftten. Na enkele korte lifts stonden we rond 22h s avonds op 60km van de Chileens-Argentijnse grens. Na een uurke wachten in de stekkiedonker (niet zo handig om een lift te vinden) kwam er een camionetje langsgereden die niet de indruk gaf te stoppen, maar zowaar kwam het vehikel enkele 10-tallen meters met piepende remmen tot stilstand. Wij vragen of we meemochten en tuurlijk, geen probleem. Hupse, rugzak in de koffer, in de wagen gesprongen, ne goeiendag aan beide heren die ons meenamen en direct de vaststelling gedaan dat de chaufffeur kegel- maar dan ook kegeldronken was. Vandaar dat de reactiesnelheid bij het stoppen ook nie alles was. Zijne medecompaan was er ook al nie te opgezet mee dat hij (de chauffeur) bezopen was want om de 5 seconden stak hij (de compaan) de bidon met wijn in ons handen met nen blik van "gasten, drink diene bidon hier zo rap mogelijk uit zodanig dat ie leeg is binnen de 5 minuten want anders zal de chauffeur weer dorst krijgen". Tja, da moeje dus geen 2 keer zeggen tegen ons, dus zo gevraagd zo gedaan. Onderweg weer de standaard 'lift'conversatie gehad: Van waar zijn jullie, naar waar ga je, heb je Torres del Paine bezocht en dergelijke meer. Na wat geklets en gezwam begint de chauffeur plots een verhaal over de plaatselijk puma die omlangs nog iemand had opgegeten. (met dank aan de nuchtere Spaanse synchroonvertaling van de compagnon anders hadden we er niks van begrepen) Sterk verhaal dachten we, maar ook de nuchtere compagnon bevestigde dat het verhaal waar was (alsook andere mensen later op de reisweg). Tja, toch blij dat we in de wagen zaten! Even later hebben die pipo's (toch een beetje louche typekes) ons afgezet aan de grens waar we ons tentje gedeponeerd hebben naast het vliegveld. Ikke efkes naar de plaatselijken tienda (winkel) wat bier en ander voedzaams gaan halen terwijl dat den David aan de tent bezig was. Bij terugkomst verteld hij dat hij geritsel gehoord had naast hem (de puma nog steeds in gedachten) maar t bleek een das te zijn. (nee Joost, genen adi-das en ook gene Puma maar ne gewonen das)
Nog dichter kon echt niet !!
Een dagske later vonden we al rap (lucky us) een lift richting El Calafate met een tourgids die in vakantie was. Onderweg nog 2 condors gezien die over de auto scheerden (= het doet vreselijk raar om ne vogel richting den auto te zien vliegen die breder is dan den auto zelf en dan vlak voor de wagen te zien optrekken --> van zo dicht gaan we ze nooit meer zien denk ik) en een klapke gedaan over de 'niet te missen' bezienswaardigheden van de streek. Handig als je met nen tourgids in de wagen zit natuurlijk. Eigenlijk is hij het die ons overhaald heeft om later de Perito Moreno gletsjer te bezoeken (wat we eerst niet meer gingen doen vanwege de kostprijs en t feit dat we al redelijk wat gletsjers gezien hadden).
neen lieve mensen, dit zijn arenden en geen condors. (t scheelt ong. 1,5 meter in spanwijdte)
Aangekomen in El Calafate de camping opgezocht en wa rondgesnord door t stad op zoek naar de goedkoopste oplossing om in nat. park Los Glaciares (waar Perito Moreno ligt) te komen. Vaststelling: 200 pesos all in ist goedkoopste (= 40eur). Toch redelijk veel geld, maar achteraf gezien was de gletsjer iedere cent waard. Tip: je kan de gletsjer ook gratis bezoeken op vlgde manier: Het park gaat open om 06h, maar de loketten beginnen pas te draaien om 08h30, dus als je zorgt dat je binnen deze tijdspanne binnen en buiten het park bent heb je jezelf dus 40eur bespaard (wat wij pas na ons bezoek wisten, tedjuje).
Deze gletsjer is imposant, heeeeeeeel imposant!! Soms zie je gigantische stukken ijs met een oorverdovend gedonder afbreken en in het water vallen. De gletsjer is ongeveer 60m hoog, 5km breed and 700 meter diep. . De gletsjer groeit dus wel 2m per dag aan, maar stukken breken aan dezelfde snelheid af van de gletsjer wat Perito Moreno samen met nog 2 andere gletsjers de enige gletsjers in de wereld maakt die constant blijven. (en dus niet verder groeien zoals velen beweren)
Na het bezoek aan de Perito besloten we richting El Chalten, het trekkersparadijs bij uitstek, te gaan, een dorpje tegen de Fitz Roy (berg ), waar zelfs de bankautomaat zijn intrede nog niet gedaan heeft,dus zorg daje genoeg cash meehebt. Van Calafate naar Chalten is een redelijk eentonige weg, maar als je aankomt in El Chalten wordt dit rijkelijk gecompenseerd met een schitterend zicht op dit klein gehucht met op de achtergrond de massieve Fitz Roy waarvan de top meestal in de wolken zit. Vandaar dat de berg ook de bijnaam Chalten krijgt, wat vulkaan betekent. Hier besloten we een mini trekking te doen om toch een beeld te hebben van de omgeving en t was weer de moeite natuurlijk. Licht gepakt en gezakt vertrokken op de trekking richting Fitz Roy tot op het laatst mogelijke punt waar je kan wandelen zonder gids en begeleiding. Enkele liters zweet later konden we genieten van een prachtig zicht op de Fitz Roy en de omgeving maar vanwege het redelijk strakke windje dat er stond besloten we redelijk rap weer af te dalen richting camping waar we dan een parrilla'tje geplaceerd hebben en een asado'tje (BBQ) gedaan hebben.
De bergketen rond de Fitz Roy. Fitzie is de eerste top rechts van de gletsjer. Ook dit is de Fitz Roy (met de hand van God die zo vriendelijk was mij even te helpen bij het uitzoeken hiervan)
Ondertussen aan de klap geraakt met een koppel Argentijnen die 2 weekskes op reis waren in de streek om dan terug te gaan richting Bs As. Ondertussen waren wij aan het uitkijken hoe we best de verder lifttocht gingen aanvangen, want tussen El Chalten en Bariloche is er niks, met uitzondering van hier en daar een estancia (boerderij), een verdwaald konijn, een koppel guanacos en ander wildlife. Maar dus geen verkeer over dat stuk van de ruta 40 (+- 1100 km). Tja, hoe doen je dat dan ? Ewel, k zal t ne rap expliqueren: ge zorgt dus daje goed overeenkomt met die 2 Argentijnen op de camping en ge wacht dan tot ze tot het lumineuze idee komen om te vragen of je hen niet vergezeld. Schitterend, speculeren en dan nog goed gespeculeerd ook. Hehe.. De volgende dag dus met ons gevieren op stap (David, Augustin, Carolina en ik) richting Bariloche. Mooi mooi!! Efkes tanken, de baan op, na 300 km beseffen dat we de misse richting uitreden, terugkeren, de juiste baan nemen richting Baja Caracoles (gehucht met 10 inwoners en een hond met een klakske). Ondertussen even een plaatselijk meer bezocht (dat ong. zo groot was als zuid west-vlaanderen), ons avondeten bijeengevangen (verse forel), een klapband gereden op het offroadstukje richting het meer en s avonds gecampeerd langs de Ruta 40 in Baja Caracoles alwaar de hond met het klakske ons getrakteerd heeft op een 'o zo mooie nachtsonate' (= rothond).
Vis, verse vis !! Lekker, lekker en nog fotogeniek ook !!
s Morgens de band vervangen, alles inladen en op weg naar de Cueva de las Manos (grot van de handen). Deze grot is gekend omwille van de handafdrukken die hier duizenden jaren geleden werden achtergelaten door de plaatselijke neanderthaler. Naast deze handafdrukken,waarvan 1 afdruk zelfs 6 vingers bevat (genetische afwijking), zijn er nog jachtscenes afgebeeld. Nu, deze grotten zijn de moeite waard om te bezoeken als je in de buurt bent, maar boek in hemelsnaam geen toer vanuit een of ander toeristisch trekpleister want 1. de prijs is waanzinnig hoog (vanwege de moeilijke bereikbaarheid over de ruta 40) en 2. je kan de foto's later hier in de blog zien en daarmee heb je het ook gezien. Dit was toch onze conclusie achteraf.
De grotbewoners plaatsten hun handen tegen de wand en bliezen een wolk stof (stuifmeel en dergelijke) over hun handen wat dus deze afdrukken geeft. 't Was precies nog stevig stuifmeel aangezien dat deze site 9500 tot 13000 jaar oud is. Een jachtscene waarbij de grotbewoners op Guanaco's jaagden. Het bekendste stuk van de Cueva de los manos (= grot van de handen) die eigenlijk geen grot is aangezien alles buiten ligt en niks in de grot te zien is. David (die precies aan iets anders zat te denken met zijn handbeweging), Augustin (die iets probeert vast te houden), Carolina (die van niks wist) en ik (die de egyptian walk aant inzetten was)
Hierna besloten we richting Los Antiguos te rijden en de weg daarnaartoe was schitterend. Blijkbaar is er in dit gebied een microklimaat waardoor je, vooral in Los Antiguos dan, sinaasappel-, kersenbomen en dergelijke meer vindt. Onderweg was er na elke bocht was er wel nen oh (vanwege de schoonheid) of nen ah (vanwege hobbelige staat van de weg). Uitgesleten rotsformaties (zoals Bryce canyon --> ge weet wel, van de oude Marlbororeclames of van uit de een of andere spaghettiwestern), zoutvlaktes, meren, bergketens, verschillende bossen, je ziet het hier allemaal samen op 250km afstand. Aangekomen in Los Antiguos de camping opgezocht, een restaurantje gezocht en een omeletje gegeten (wat da'k nie rap zal vergeten --> ziek!) Nu ja, de avond zelf was daar nog nie veel van te merken, dus besloten we ons maar in de Rum-Cola te smijten. Grappig aangezien Carolina nie echt tegen den drank kan en hoe later het werd, hoe meer ze wou dansen en zingen. Dus ja, ne leutigen avond gehad (inclusief enig onbegrip van de nabij slapende kampeerders) en rond 05h het bed ingerold.
Mooi mooi, na enkele dagen stof vreten en enkel grauwe kleuren te hebben gezien kom je in de omgeving van Los Antiguos steds meer groen tegen, evenals een bull die daar wa verdwaald stond te wezen)
Volgende dag zijn we naar Esquel gereden, het eerste dorp die naam waardig sinds ons vertrek in El Chalten (afstandsteller op +- 1600km) waar het Argentijns koppel de 'historische' treinrit wilden doen. Veel is er nie aan dus lieten David en ik de trein links liggen. Ik ging nog wa liggen uitzieken in den auto en David spoorde richting centrum om Esquel te ontdekken (wat ook al gene groten was blijkbaar).
Beeldhouwwerk in het hippiestadje El Bolson.
s Avonds dan nog richting Bariloche gereden dat in het nationaal park Nahuel Hapi ligt (ook het 7 merendistrict genoemd).
Meren, natuur en dergelijke meer. Meer moet da nie zijn !!
Daar aangekomen dachten wij (de Europeanen) aangekomen te zijn in Zwitserland. Deze stad staat vol chalets, chocolade is hier big business en den Duits is hier alom tegenwoordig. In een plaatselijk brochure'ke las ik trouwens dat dit zowat het toevluchtsoord was van de nazi's na WOII wat te merken is aan de Duitse straatnamen, namen van winkels en hostals. Hier efkes de plaatselijke boekhandel ingedoken om wa Spaanse lectuur te kopen en mijn oog viel op een toeristische folder voor nazi-sympathisanten. Blijkbaar kan je hier 30 Nazi-monumenten vinden en ze maken der nog reclame voor ook (de onnozelaars)! Zo kwam ik te weten dat (volgens de Nazi's) Hitler hier nog gewoond heeft NA de 2de WO en je kan zelfs zijn huis hier bezoeken (kleine noot: er is echter niks in het huis te zien waaruit je kan afleiden dat dit werkelijk de woonst van Hitler en Eva Braun was, hmmmm???!!!!). Daarnaast zijn er nog andere Nazi-onnozelheden te bezoeken, nl iets ivm met Josef 'de Engel des doods' Mengele, de man die verantwoordelijk was voor de vergassing en medische exprimenten op de Joden in Auschwitz,..... Nu ja, Argentinie en Brazilie staan nu ook nie echt bekend als de meest tolerante landen inzake rassenkwesties, maar dat er zoveel Nazi-gelieerden hier aan hun (mijn inziens overigens terechte) terechtstelling ontsnapten tart mijn verbeelding. Tja, dit gezegd zijnde weer over naar het hedendaagse leven in Bariloche waar ook nog andere dingen te doen zijn. Je ziet hier aan het zeven meren district, dus je kan ook hier zalige wandelingen doen. Wij besloten naar Colonia Suiza te gaan en daar wa rond te stjolen en daar aangekomen kwamen we tot de vaststelling dat onze 'geweldige' hosteluitbaaster (die de uitstap ten zeerste aanraadde) het toch wel even bij het misse eind had. Nu was er 1 goed punt aan da dorpje en dat is omdat we daar wel wat afgelachen hebben. Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door een mini-guanaco en een hond die ons doorheen het dorp bleven volgen (tot plezier van de overige toeristen natuurlijk en tot ongenoegen van de eigenaar zo bleek later)
Onze goeie vriend Chico, de guanaco. (lamasoort) "Kijk mama, zonder handen!!" --> David die gemolesteerd werd door de Chico.
Dezelfde avond beslisten we de volgende dag te vertrekken richting Santiago de Chile (hoofdstad Chili), maar we zijn ondertussen 18h15 en we zitten hier allebei nog te typen, dus t zal waarschijnlijk pas voor morgen zijn. We zien wel! (O leve de vrijheid die je heb als backpacker) Ale lieve lezertjes, ik lees al jullie zinnige en, voor anderen, lichtzinnige commentaren later wel.
1. Een beeld van het dagdagelijkse uitzicht hier in Puerto Natales.
2. De pier in de 'oude' haven.
3. De toegangsweg naar Torres del Paine.
4. Op de overzetboot in het nat. park krijg je al een mooi beeld over wat dit park te bieden heeft. Dit is de centrale bergketen Cuernos del Paine met toppen van 2600m. Dit park biedt een grote diversiteit aan zowel fauna als flora. Je kan in dit park perfect een ganse week vertoeven door de grote toer te doen. Een andere 'bekende' route om te volgen is de 'W' die je langs de belangrijkste (= mooiste) plaatsen in dit park brengt. Wij hebben een tocht van 4 dagen gedaan die nogal in de beentjes kruipt, maar die zeer de moeite waard is.
4. Aangekomen aan het ponton krijg je een ander beeld over de centrale keten dat je een beetje intimideert. Nu zijn wij helemaal niet te intimideren, dus begonnen met volle moed aan onze eerste staptocht van 20km. En euh, na die eerste tocht bekijk dit toch net iets anders. Hier regeert de natuur en ben jij diegene die zich moet aanpassen. Zowel de hoogteverschillen (niet zo groot, maar intensief als je ne rugzak van ettelijke kilo's met eten en tent meehebt) als het weer veranderen hier constant zodat je het ene moment loopt te hijgen en te zweten en t ander moment passeert er een ijzig windje waardoor je het koud krijgt. Dit zorgt ervoor dat je zo'n 100 keer per dag je pull aan- en uittrekt.
3. Onderweg naar onze eerste stop (Grey gletsjer) krijg je na een intense klim dit beeld te zien. Jipjip, I was impressed!! Dit zijn veel ijsblokjes bij elkaar. Al deze gletjsers in het park hebben wel hun voordeel, namelijk je mag hier uit ieder meer of uit elke rivier drinken aangezien dit het zuiverste water is. Leuk leuk, dit kom je jammergenoeg niet meer tegen in ons Belgenland. Een ander opmerkelijk feit is dat de nationale parken hier brandschoon zijn. Je vindt hier geen plastic, papier of andere vuiligheid die achtergelaten wordt door reizigers. Iedereen wordt geacht om alle afval terug mee te nemen uit het park en ondanks het feit dat er geen toezicht is op de naleving hiervan en er geen boetes zijn op lozen van vuilnis wordt dit perfect nageleefd door iedereen. Schitterend !! Zelfs sigarettepeuken worden niet achtellos weggegooid, maar opgeborgen en meegenomen tot je een vuilbak tegenkomt (wat overigens erg schaars is).
4. Een uurtje later kom je aan bij de Mirador del Glaciar (viewpoint aan Grey gletsjer) die je een goed beeld geeft van deze prachtige gletsjer. Schilders zouden jaloers worden op de alle schakeringen blauw die je hier ziet in deze ijsmassa. Zoals de meeste gletsjers (met uitzondering van Perito Moreno gletsjer die elk jaar nog 2m aangroeit, maar daarbij niet groter wordt, maar 'constant' blijft) is ook deze onderhevig aan de opwarming van de aarde, wat maakt dat er zo af en toe stukken ijs afbreken. Dit gaat gepaard met een oorverdovend lawaai en zorgt ervoor dat je vanop de camping naast de gletsjer zo af en toe een ijsberg ziet voorbij drijven.
5. De volgende morgen zijn we een kijkje gaan nemen nog dichterbij de gletsjer en je valt achterover van de omvang hiervan. Het stuk dat je ziet op de foto is ong 1 km lang en 200m breed. IMPOSANT !! Deze foto geeft maar een klein stukje weer van de totale omvang van de gletsjer, dus je bent wel even stil bij de aanblik ervan. Hier bevindt zich trouwens de derde grootste ijsmassa ter wereld (na Antarctica en Groenland).
6. Zoals ik al zei zie je dus vanop de camping zo af en toe een ijsberg(je) langsdrijven. Het meer geeft nogthans de indruk dat je daar perfect een zwemmeke kan doen, maar geloof me, als je er 10 seconden uwen dikken teen ingestoken hebt dan verander je wel van gedacht.
7. Op weg naar de volgende viewpoint kom je langs deze bergketen (Paine Grande 3050m) die de moeite waard is vanwege het feit dat hier af en toe tonnen sneeuw en ijs naar beneden donderen wat een schitterend schouwspel is. Dit zorgt er ook voor dat het waterniveau van het riviertje dat aan onze volgende camping passeerde in no time zo maar efkes een meter of twee steeg. Jammer als je dan je tentje langs de loop van de rivier gezet hebt. (wat wij, intelligent gelijk we zijn, dus NIET gedaan hebben) Deze route leidde naar de Valle del Frances waar je omsingeld wordt door bergketens die allemaal op je af lijken te komen. Is het door de in spanning of enkele door de verschijning van deze immense bergen, ik zou het niet weten, maar t geeft alleszins een raar gevoel.
8. Ook dit is dezelfde keten zoals op vorige foto, maar getrokken s avonds op weg naar onze volgend stop. Op dit stuk van de wandelroute merk je het verschil in de fauna die hier is. Torres del Paine heeft 4 verschillende vegetaties. Een pre-Andes struikvegetatie langs rivieren en meren, Magallaen-bossen die vooral bestaan uit vooral Nothofagus-bomen, Magallaense toendra en als laatste de hoge vegetatie die langzaamaan verdwijnt naarmate je hoger en hoger komt.
9. Dit zijn de Cuernos del Paine (de Horens van Paine). Deze keten geeft een mooi beeld wat de verschillende lagen gesteente die hier 10 miljoen jaar geleden gevormd werden. Als je goed kijkt zie je een onderscheid tussen zwarte en lichtere, grijze tectonische lagen. De zwarte laag bovenaan is puur graniet. Voor de geinteresseerden --> Geology of the Paine Massif consists of Cretaceous sedimentary rocks that have been intruded by a Miocene-aged laccolith. Subsequently, orogenic and erosional processes have shaped the present-day topography, being the glacial erosion the main one responsible for the sculpturing of the massif in the last tens of thousands of years. A good example of the latter are the Cuernos del Paine, whose central bands of nicely exposed granite strongly contrast with the dark aspect of their tops, which are remnants of a heavily eroded sedimentary strata. In the case of Las Torres, what once was their overlying sedimentary rock layer have been completely eroded away, leaving behind the more resistant granite.
10. Dit zijn de befaamde Torres, de 3 granieten torens die uitgesleten zijn in dezelfde bergwand. De tocht naar deze Torres is een redelijk zware inspanning (zeker om 06h45 s morgens) maar zeker de moeite waard. Je moet een steil stuk door en over rotsblokken klauteren, maar eens boven geniet je van het zicht op de Torens. De reden waarom we zo vroeg gingen is omdat het hier de ronde doet dat de Torens s morgens tijdens de zonsopgang vuurrood zijn. Vandaar da we dus afgezien hebben om dit te aanschouwen. Bij het bovenkomen zie je dus dit zicht, nl een meerke, 3 granieten pieken, een mini-gletsjertje, ... Mooi mooi!!! Kleine tip --> ge zweet u dood tijdens het stijgen naar de Torens, maar eens boven waait het er keihard --> een mutske en vest misstaan dus niet, tenzij je ziek wil worden natuurlijk.
11. Close up van de Torens.
12. Een fotootse van uw corespondent ter plaatse (voor diegene die me dit vroegen --> nee, k ben dus nog niet volledig verwilderd -- ja, mijnen baard staat er nog altijd -- ja, ik was de stand-in van Jack Sparrow in Pirates of the Caribbean -- nee, ik ben hier nog niet opgepakt) k Hoop dat ik hiermee aan ieder zijn vragen voldaan heb, indien nog onduidelijkheden laat het me weten en, goede ziel zoals ik ben, zal ik jullie dan weer voorzien van een antwoord.
2. Recoletakerkhof (waar enkele van Argentinie's belangrijkste figuren begraven liggen, oa Eva 'Evita' Peron, general Sarmiento,... )
3. Onze 'goeie vriend' en chauffeur Eduardo die nu een rugzak rijker is. Als je goed kijkt zie je linksbeneden op de foto nog een klein stukje van de blauwe rugzak die David kwijtgespeeld is.
4. Zonsondergang in Fitz Roy.
5. Magelhaenpinguin op Peninsula Valdez.
6. Ushuaia by night (getrokken vanuit de camion). Op da moment een schitterende ervaring. De stad verlicht met op de achtergrond die massieve bergketen, beetje jammer dat foto nie echt goed gelukt is.
7. aanlegsteiger voor cruiseschepen in de haven van Ushuaia getrokken bij valavond
8. View op Ushuaia-baai en Beaglekanaal vanop de Glaciar Martial. Efkes onderzocht hoe Ushuaia er uit zag vanuit Belgisch perspectief.
9. Onze Peruviaanse vriend Waiki die we in het hostal in Puerto Madryn al tegenkwamen en nu in Ushuaia op de camping opnieuw. Hij reist Zuid Amerika rond met de fiets (maar dan zonder deze tenue) en trekt rond naar toeristische trekpleisters om daar met zijn collectie blaasinstrumenten enkele nummerkes ten berde te brengen. Schitterend persoon die zijn eigen filosofie heeft over de nazaten van de Inca's (waarvan hij de enige echte is die de cultuur levende houdt --> ge moet het hem horen uitleggen --> gegarandeerd lig je krom van t lachen). Hijzelf trouwens ook!!
10. Julia bij Lago Esmeralda. ZEN !!
11. View Lago Esmeralda s'avonds (21h) getrokken op terugtocht van de Glaciar del Albino. Van zoveel natuurpracht word je even stil en kan je blijven genieten.
12. Foto van de 4 loco's die de gletsjer tot boven beklommen hebben. Deze is daar trouwens getrokken. (from left to right: Chris, Guillermo, Joost, Franco)
13. Geen commentaar !!
14. De bruine vos in het Nationaal Park Tierra del Fuego. Leve de zoomlens !!
15. Aant liften langs Ruta 3. Meestal, zoals hier, heel strategisch opgesteld aan uitgang benzinestation zodat vrachtwagens nog kunnen stoppen. Ja, op den duur begin je't wel te leren hoe het moet.
16.Boerderij van Blanca's vader (achtergrond Cerro Sombrero). Er stond daar nog ne verroeste T2 (oude VW-camionette) evenals nog 6 andere wagens. Ze doen hier hun auto's nie weg, maar zetten hun oude wagens igewoon in hunnen tuin.
17. Schapen voor en na de scheerbeurt. Dit is een familiegebeuren hier in Chili (alle kinderen en kleinkinderen van den boer weten hoe ze schapen moeten scheren en worden geacht te helpen bij deze intensieve karwei.
18. Fotootse met onze Chileense gastvrouw Maria Blanca die zo vriendelijk was haar huis enkele dagen open te stellen voor ons. Interessante madam die met veel trots over haar land en verleden spreekt. Weet veel over geschiedenis van originele stammen hier en tevens ook over politiek (ze doet zelf mee aan verkiezingen hier in Cerro Sombrero waar momenteel nog steeds (al 16 jaar) een Pinochet-aanhanger burgemeester is die de verkiezingen beetje naar zijn hand zet door stemmen te kopen.
19. Een van de dolfijnen die naast ons kwam zwemmen tijdens overzet van Tierra del Fuego naar t vasteland.
20. Puerto Natales bij valavond aan de oude pier. Op achtergrond de Cordillera de los Andes (waar ook onze volgende stop, het Nat. Park Torres del Paine, in ligt)
Na een ietwat lange pauze kan ik jullie weer verblijden met een nieuw bericht. Ben vorige keer gestopt bij het Nat Park (tekst is volledig nu + foto's). Na ons bezoek aan het Nat. Park Tierra del Fuego lieten we Ushuaia achter ons liggen en trokken richting Chili, meer bepaald naar Puerto Natales. Ondertussen zijn we hier aangekomen en zijn we onze trekking door het Nat. Park Torres del Paine aan het voorbereiden. Alle info en fotoots over Torres del Paine volgen als we terug zijn van onze 4-daagse trektocht die ons langs verschillende bergtoppen van +- 3000m zal leiden.
Zoals gezegd dus zijn we vorige week vertrokken richting Chili vanuit Ushuaia. Al bij al nog gemakkelijk weggeraakt uit Ushuaia richting Argentijns - Chileense grens. Onze eerste lift bracht ons tot in Tolhuin waar we de plaatselijke panaderia (=brood en banketbakker) binnengesprongen zijn om de innerlijke mens te sterken. Daarna hebben we langs de weg een plekske gezocht om te camperen. Volgende dag werd ik veel te vroeg wakker en ben ik een koffietje met een desayunoke (=ontbijt) te nemen. Nu, terwijl ik op t gemakske wakker wordt met ne koffie en een media luna (=halve maan, croissant) werd den David ondervraagd door de plaatselijke flikken, ge kent da wel (of ge kent da nie): paspoortcontrole...en wat doe jij hier manneke...hoe haal je het in je hoofd om je tent vlak naast t politiebureau op te slaan à tedjuje!!)...enz. Er was wel wa stress te bespeuren hier en daar, maar toen bleek dat die flikken hem wa aant pesten waren en dat er eigenlijk helemaal geen probleem was. Toch, er bestaan kalmere manieren om wakker te worden... Wat later ons boeltje ingepakt en liften richting grens Arg. - Chili. Weerom gemakkelijk (na 1.5h) weggeraakt met nen douanier die onderweg wa uitleg gaf over Tierra del Fuego (à is belastingsvrij gebied en dan nog ne keer die natuur --> jiha, allen daarheen!!!) en over de plaatselijke weg hier (ruta 3 ). Normaal is dit een 1-vaksbaan, maar af en toe is er een stuk (dachten wij) 2-vaksbaan. Nu, blijkbaar waren die 2-vaksbanen geimproviseerde landingsbanen voor de vliegtuigen die tijdens de Falklandoorlog hier vertrokken. (oorlog Engeland - Argentinie over Falklandeiland dat hier dichtbij ligt --> PS: Nog steeds Engels grondgebied wat hier nogal een gevoelige zaak is!!) In Rio Grande aangekomen hebben we wa meer miserie gehad voor een lift, maar toch zijn we dezelfde dag nog aan de grens geraakt. Aan de Chileense grenspost zijn we terug beginnen wandelen richting 1ste stopplaats (Punto Arenas) zo'n 240km verderop doorheen een desolaat, en echt DESOLAAT, landschap. Na een halve zandstraling en 4 auto's die nie stopten, hadden we geluk toen er een minibuske stopte. In da minibuske zat een Chileense familie (pa, ma, oma, dochter en neef) die terugkwam van vakantie, dus dienen auto zat boemvol. Nie gemankeerd, den boel werd daar wa gerearrangeerd, ze gingen met 3 vooraan in de wagen zitten (en eentje moest zelfs meegaan met de auto die achter ons reed) zodat wij er nog bij konden. Right?! Ondertussen waren wij aant expliqueren dat we richting Porvenir gingen om daar de overzetboot te nemen naar Punto Arenas (korste weg naar Puerto Natales). De moeder direct: Ja natuurlijk, die richting gaan wij uit, geen probleem. Wij dus mee, en even later stelde die ma voor om in hun huis te overnachten in Cerro Sombrero aangezien ze niet in Porvenir passeerden en ze ons onmogelijk op een kruispunt in the middle of nowhere kon achterlaten. Wij, totaal nie wetend waar Cerro Sombrero lag (maar hopend dat het niet ver van Porvenir was), toestemmen dat het ok was en dus op weg naar Cerro Sombrero. Nu moet je weten dat er in Tierra del Fuego (het totale eiland) slechts 2 overzetboten zijn, nl in Porvenir en de andere die we namen toen we naar Ushuaia gingen. Wij hadden dus besloten om die in Porvenir te nemen aangezien het het gemakkelijkst en t kortst was. Wat blijkt, Cerro Sombrero ligt op 130 km van Porvenir en op 20km van andere overzetplaats, Bahia Azul. Lap, aan den andere kant vant eiland belandt!! Achteraf gezien geen probleem, want dit was de goedkoopste oplossing (boot is gratis in Bahia, in Porvenir kost het 30 $) en zeker de leukste. We zijn namelijk 3 dagen bij die mensen blijven logeren en hebben gans de Chileense kant van het schiereiland gezien. Da is nie normaal hoe gastvrij die familie was. We zijn meegeweest naar die man zijn werk aan de andere kant van het eiland (en een kleine rondleiding gekregen EN met de hele familie mee), ze hebben ons rondgevoerd doorheen het ganse dorp en alle mogelijke bezienswaardigheden getoond (t ene al beter dan t ander), we zijn naar haar grootvaders boerderij geweest om te zien hoe ze er schapen scheren, alles van Tierra del Fuego hebben we gezien!! Soms ist een beetje overdreven, maar nee zeggen wordt hier nie echt aanvaard. Wat ook opvalt is de fierheid die de mensen hier hebben over de streek waarin ze leven, wij Belgen kunnen er nog x van leren. Ik zou nog uren kunnen verder vertellen over die familie, echt schitterende mensen...
Wij daar dus enkele dagen blijven hangen vooraleer we richting Punto Arenas gingen om de pinguinera (kolonie pinguins) te bezoeken. Afgaand op de Lonely Planet bleek dit een goedkope trip te zijn, maar euh, eens in Punto Arenas bleek dit nie te kloppen. We beslisten dan maar om naar Puerto Natales te gaan om onze trektocht door Torres del Paine voor te bereiden. Er bleek echter niemand bereid ons mee te nemen, zodat we dan maar de bus genomen hebben en 1 tip voor iedereen die een bus neemt hier, zorg dat je uit de buurt van het toilet zit, want anders à STINKEN dat het nie normaal is!! Dit even terzijde...
Ondertussen aangekomen in Puerto Natales waar we eens te meer de Chileense gastvrijheid mochten ondervinden. We hadden de eerste nacht de tent opgeslaan op een boer zijne parking en s morgens werden we uitgenodigd voor een brunch (weeral met de ganse familie). Mooi mooi !!
Nu in hostel (bij een vree rare familie trouwens) om internetteke te doen, waske te doen, batterijen nog eens op te laden vooraleer we Torres del Paine binnentrekken. Pffff, dat tekstje hier begint een beetje uit te lopen, dus euh, k ga er een einde aan maken. (aan mijne tekst he)
Jullie 'liftende' reporter is weer terug van een tripje naar het Parque Nacional Tierra del Fuego en het was weeral SKITTEREND. (mijn excuses moest ik jullie in het waarschijnlijk koude België daar enig hartzeer mee doe)
We hebben dus enkele dagen doorgebracht in het Nat. Park, alwaar wij ons gezellig nedergevleid hebben met ons tentje op 1 v/d 4 gratis campings. Ideale manier om het park te voet te bezoeken, maar tevens ook de lastigste. Als je alle wandelroutes wil doen doorheen het park ben we enkele 40 km zoet, maar ja, voor zo'n jong (en fit) volk zoals den David en mezelve kan en mag dat geen probleem vormen. We hadden afgesproken om vanuit de camping in Ushuaia reeds te voet te gaan tot in het Nat. Park (20 km), maar toen we afscheid namen van de rest van de 'locos' (de 8 vrienden waarmee we bergtocht gedaan hebben), stelde 1 daarvan voor om ons te voeren. Tja, zo'n hardcore wandelaars zijn we nu ook nie (wetende dat je nog 40 km af te leggen hebt de komende 2 à 3 dagen met ne rugzak van 15 kilo), dus allen in den auto en huppe op weg. Nog geen 10 seconden later weer gestopt toen bleek dat niet iedereen in de Chevrolet Corsa (bij ons beter gekend als Opel Corsa --> tja, General Motors) kon en na beetje wikken en wegen, over wie wel en wie niet meeging, konden we verder. We werden een 100-tal meter voor de ingang afgedropt en wandelden richting ingang. Nu stelt u (de opmerkelijke lezer) zich waarschijnlijk de vraag waarom we niet rechtstreeks naar de 1ste campingplaats reden, ewel, k zal u da ne keer rap vertellen. Enkele lieve Argentijnse pipo's hadden ons vertelt dat je geen entreegeld (35 pesos) moest betalen als je te voet het Nat. Park binnenkomt. Dus, wij namen het zekere voor het onzekere en we wandelden het Park binnen. Nu bleek dat de ingang gesloten was van 20h - 08h, en aangezien het al 23h was was
er daar niemand meer te bespeuren. Wij dus het park binnen (in de stekkiedonker) alwaar wij staande werden gehouden door de parkwachter. Wij uitleggen dat we dus te voet kwamen van Ushuaia en dus richting eerste camping gingen in het park. Wij hem nog ne keer vragen of we werkelijk nie moesten betalen en blijkbaar klopt dat verhaal van gratis ingang voor voetgangers dus niet. Maar aangezien de mensen die het entreegeld innen er niet meer waren mochten we verder gaan van de parkwachter zonder te betalen. Mooi mooi! Aangekomen op de eerste camping ons tentje opgeslagen en gaan knorren (=slapen dus).
's Morgens staat den David op en als ie zijn kopke buiten de tent steekt ziet hij 8 wilde paarden die daar ongegeneerd rondhuppelen. Tja, misschien toch heel efkes wachten om uit de tent te komen.. Even later ontbeten, tent opgeborgen en op stap naar de eerste 'hoogtepunt' int park, nl een waterval. Nu ja, t is wat da je een waterval noemt..Een straalke water dat ong. anderhalve meter later neerkomt wordt hier dus als waterval aanzien. Booooooooeeeeeeeeeeeeee!!!
Na dit 'prachtig' natuurfenomeen weer op stap richting de 1ste wandelroute waarbij we onderweg nog het toeristentreintje (met de jullie allen bekende Amerikaanse witte sokken toeristen) zijn tegengekomen.
Tijdens de eerste wandeltocht niet echt veel interessants gezien, hier en daar een schoon zicht op de omgeving maar nie veel anders. Ondertussen was het 18h en moesten we eigenlijk nog aan ons 2de deel van onze tocht beginnen (+- 9km). Na enig beraad beslisten we door te gaan en dat was eigenlijk (voor mij toch) het mooiste stuk van het park. Na een halfuurke zien we nen bever dus ja, dan stopt ge al ne keer voor een fotootse te trekken, niewaar? Hupse, rugzak af en op zoek naar dienen bever. Jammer genoeg hebben we hem/haar niet meer
gezien, maar erg was dat niet want ondertussen stond er op enkele meters van ons een bruine vos. Schitterend beest dat blijkbaar toch niet zo schuw is als we dachten. Hij bleef daar enkele minuten rondhangen tot hij (figuurlijk) de benen nam. Mooi mooi!
De rest van de tocht (6km) hebben we afgelegd in een sneltempo (met enkele stops vanwege de plaatselijke fauna en flora en indrukwekkende landschappen) en dan zijn we op zoek gegaan naar de 2de kampplaats.
De volgende dag zijn we naar Lapataia geweest, een gebied binnen het Nat Park. Daar passeer je een zwarte lagune die door de compostering van bomen en planten in combinatie met ijskoud gletsjerwater die kleur krijgt. Even verder heb je een schitterend zicht op het Beagle kanaal (het grootste scheepskerkhof ter wereld) en terzelfdertijd kom je aan het einde van de Ruta 3. (die wij dus volledig afgelegd hebben al liftend, de twee korte busavonturen even buiten beschouwing latend).
Foto's van Glaciar El Albino die je ZEKER moet bezoeken als je hier in de buurt bent. Schitterende landschappen, een turquoise meer en een redelijke beklimming tot aan de gletsjer (1150m met een hellingsgraad van 37graden).
De bende waar we mee op stap gegaan zijn. (Argentijnen, Fransen, Belgen, Amerikaan). Den dude met wit t-shirt is David, den Belgischen reiscompagnon.
In het begin van de tocht redelijk afwisselend bos en vlaktes. Veel stukken met afgestorven bomen (deels door bevers die in de buurt zitten en waterloop beetje veranderd hebben en deels door llao llao, een parasiterend wier dat een bewijs is van zeer zuivere lucht)
ADRENALINE....( maar ook 'een klein beetje' onverantwoord.)
ooooohhhhhh.... het meer dat aan de voet van de berg ligt. IJskoud gletsjerwater met een turquoise kleur (nie zo goed te zien op deze foto) maar toch een magische plek (voor romantische zielen)...
Bijna aan den top. (hier op 850m) Stuk gletsjer waar ik zit naar te kijken is onbereikbaar (maar ook het kleinste deel van de gletsjer), beklimming die wij deden gaat naar het stuk dat je gedeeltelijk ziet op de linkerkant van de foto. Hellingsgraad vanaf hier is +- 60 graden.
Aan den top op de gletsjer (op 1150m). Hebben hem maar met 4 gehaald, de rest is onderweg achtergebleven want bepaalde stukken zijn een beetje 'gevaarlijk' om te beklimmen.
Een condor(ke) met spanwijdte van 3m à 4m die efkes langs vloog op 25m afstand. Schitterend!!!!
Enkele foto's Ushuaia bij toch ietwat mistig weer. Af en toe wat regen zelf. Voel me precies een beetje in Belgie. Nog paar dagen hier rondhangen en dan richting Punto Arenas of El Calafate. k Zie wel. Gisteren bergske beklommen, afgezien maar view was beestig.
FOTO 1: Vanaf kamping getrokken.Ushuaia ligt in t hoekske daar.
FORO 2: Wandelpad richting gletsjer die we gisteren beklommen hebben.
FOTO 1: La Casa Rosada (Het Roze Huis), officieel gekend als het Palacio de Gobierno (Gouvernementspaleis), is de officiele zetel van de regering van Argentinie. Het paleis ligt op de Plaza de Mayo, een stille getuige van vele emotionele en hartbrekende momenten in de Argentijnse geschiedenis. Het centrum van Buenos Aires bevindt zich rond Plaza de Mayo dat zijn naam heeft gekregen op 25 mei 1810 (mayo = mei) de dag van de eerste burgerregering. Vanaf 1976 demonstreert elke donderdag een groep vrouwen (Las Locas ofwel de Dwaze Moeders) om aandacht te vragen voor verdwijning van hun geliefde familieleden.
FOTO 2 & 3: La Boca is Buenos Aires kleurrijkste en gevaarlijkste barrio (buurt) als je iets te ver van het toeristisch traject afwijkt. Het werd gebouwd door Italiaanse immigranten langs de Riachuelo, een bochtrijke waterloop met opslagplaatsen en voormalige vleesverwerkingsbedrijven. El Caminito is HET kleurrijkste straatje van La Boca. De Argentijnse schilder Quinquela Martin heeft de huizen van deze voormalig arme buurt een fikse opknapbeurt gegeven. Alle huizen hebben nu verschillende felle kleuren en er zijn verschillende beeldhouwwerken neergezet. In 1959 werd El Caminito officieel een voetgangersstraat. Tegenwoordig is er elke dag een kunstmarkt en wordt het wel het Place du Têtre' van Buenos Aires genoemd..
FOTO 4: Congresgebouw op de Plaza de Congreso. Het gebouw is een replica van het Capitool in Washington. Op het plein voor het gebouw zitten honderden duiven en bijgevolg moeje daar dus geen boterhammekes gaan opeten over de middag of ge wordt geattakeerd. (met dank aan de Chinese toerist die mij liet genieten van dit schouwspel, die mens was wel wa geschrokken van aantal duiven die hem attakeerden: Leek op Hitchcockscene uit 'Birds').
FOTO 5: Floris Generica, een imposant, beweegbaare monument dat een bloem vertegenwoordigt en gemaakt is uit roestvrij staal en aluminium. Dit kunstwerk is zo gebouwd dat de bloembladen(+- 4 ton elk) 's avonds dichtgaan zoals sommige bloemen ook wel doen. (Kunstwerk van Eduardo Catalano)
FOTO 6: HET monument van Buenos Aires is zonder twijfel de enorme Obelisk op het kruispunt van 9 de Julio en Corrientes avenidas. De obelisk werd gebouwd in Mei 1936 om de 400ste verjaardag te herdenken van oprichting van de stad. Het staat in het center van de Plaza de la República (Plein van de Republiek), de plaats waar de Argentijnse vlag voor het eerst werd opgehangen in Buenos Aires. Zijn totale hoogte is 67 meter en zijn grondvlakte beslaat 49 vierkante meter.
FOTO 7: Gordeldier in Peninsula Valdez. Hij is miljoenen jaren bijna onveranderd gebleven en kan 6 minuten op het water blijven drijven door zijn maag als een ballon op te blazen en zijn adem in te houden.
FOTO 8: Zeeleeuw in Peninsula Valdez. Zeeleeuwen zijn 'robben met oren', in de zin dat de zeeleeuwen in tegenstelling tot de zeehonden kleine uitwendige oren bezitten. Onder water blijven deze gesloten. Kort na de geboorte van de jongen vechten de volwassen mannetjes met elkaar om hun territorium af te palen. Daarbij gebruiken ze bepaalde dreiggebaren om mannelijke indringers af te schrikken. Het komt echter zelden tot een echt gevecht. Elk volwassen mannetje verzamelt een harem van vrouwtjes en jongen om zich heen. Gedurende deze periode heeft de stier geen tijd om te eten en moet hij op zijn dikke vetlaag teren.De zeeleeuw brengt zijn tijd afwisselend door met rusten op het land en jagen in de zee. Ondanks zijn zware cylindrische lichaam is hij op het land zeer behendig en beweegt hij zich voort door het lichaam van de grond te tillen, daarbij steunend op zijn vinachtige ledematen.
FOTO 9: Magelhaenpinguin. Wordt in de Falklandeilanden soms ook Jackass pinguin genoemd. Dit diertje is zo'n 60 cm groot en in tegenstelling tot andere soorten broeden de beide ouders de eieren uit. Bij andere pinguins is dit meestal de man die deze taak op zich neemt terwijl het vrouwtje voedsel zoekt.
FOTO 10: Zonsondergang in Fitz Roy. (enige goede herinnering aan dat gehucht)
De Argentijnen hebben duidelijk iets met maté. Van jong tot oud, van dokwerker tot professor, iedereen zit hier aan de mate. De papfles van peuters wordt bij wijze van spreken gevuld met het nationale drankje. Wat is mate? Yerba maté staat bekend als drank, getrokken uit de gedroogde bladeren en steeltjes van de boom Ilex paraguarensis. Het is een groene boom die behoort tot de hulstfamilie. Hij groeit in Argentinië, Chili, Peru en Brazilië, maar meest overvloedig in Paraguay, waar hij ook wordt gecultiveerd. De plant is nogal vaag geclassificeerd, volgens de Westerse kruidenleer, als aromatisch, stimulerend, bitter, laxerend, sterk, vochtafdrijvend, zuiverend, zweetopwekkend en koortsverminderend. Maté bevat veel vitaminen en mineralen. Yerba maté (letterlijk 'maté kruid') heeft zijn naam te danken aan de traditionele kop (ook 'maté' genaamd) waaruit het wordt gedronken. Deze kop was vroeger een gedroogde en versierde kalebas, maar tegenwoordig kun je ze gemaakt van alle mogelijke materialen vinden. In Zuid-Amerika wordt het nog steeds uit de speciale maté kop gedronken, waarbij men de drank opzuigt door een metalen of houten filter/rietje (bombilla genaamd). Effecten: Hoewel maté nu vooral gedronken wordt voor de gezelligheid, zijn de inheemse Guarani nooit afgeweken van het bereiden van de thee voor gezondheidbevorderende doeleinden. Maté ondersteunt het immuunsysteem, helpt in stress-situaties, ondersteunt het zuiveren en ontgiften, versterkt het zenuwstelsel, gaat veroudering tegen, geeft de geest een oppepper, ter ondersteuning van de (vet) stofwisseling en tegen verzwakking en vermoeidheid. Maté staat bekend als een gezonde drank, het bevat allerlei vitamines en mineralen zoals vitamine C en A. De werking van maté treedt na ongeveer een half uur op en kan 3-5 uur aanhouden. Gebruik: Om een maté infusie te bereiden, worden gedroogde en gekneusde bladeren van de yerba maté in een kop, de maté, gedaan, waaraan heet water toegevoegd wordt. De drank wordt opgezogen door een metalen pijpje genaamd bombilla, die onderaan een filter heeft zodat de bladeren niet bij de mond kunnen komen. Er zijn net zoveel verschillende bereidingswijzen als matédrinkers, maar hier is een veelgebruikte, traditionele methode: * Vul de maté voor 3/4 met yerba maté.* Bedek de maté met je hand, draai ondersteboven en schud enkele keren zodat de kleinere deeltjes van het kruid bovenaan komen te liggen.* Zorg ervoor dat de yerba zich onder een hoek van 45º bevindt.in de maté.* Giet een kleine hoeveelheid water op de yerba om het te bevochtigen.* Neem de bombilla, bedek het tuitje en steek het rietje in de maté tot op de bodem, bovenop de yerba.* Giet er heet water (+/-70ºC, mag niet gekookt hebben!) bij totdat de yerba helemaal vochtig is, maar niet onder water staat. Maté zonder suiker heet amargo. Sommige mensen voegen suiker toe (maté dulce) en/of andere kruiden, munt bijvoorbeeld. Anderen vervangen het water door melk, speciaal voor kinderen. Je kunt blijven drinken en opnieuw water toevoegen totdat de vloeistof bijna geen smaak meer heeft. Het drinken van maté is een sociale aangelegenheid. Deze gewoonte in Zuid-Amerika is vergelijkbaar met de Westerse consumptie van koffie en thee. Eender welk moment, plaats of gelegenheid is goed om maté te drinken. Iemand staat in voor de bereiding en zorgt ervoor dat de maté de hele groep rondgaat. Nadat iemand gedronken heeft, wordt de maté teruggegeven aan de serveerder die weer water toevoegt voor de volgende en de smaak op peil houdt
Wel grappig, om van Rio Gallegos (Argentinie) naar Rio Grande (Argentinie) te gaan moet je dus de grens met Chili oversteken. Snappe wie snappen kan, maar hier blijft da nog steeds een hekel punt. De grenzen in het Zuidelijke deel van Patagonie en Vuurland liggen ongeveer vast, maar beide landen claimen dat het hun eigendom is. Veel gepalaver tussen Argentijnse en Chileense regering zonder dat ze tot een oplossing komen. Tja, wij gaan daar weinig aan kunnen veranderen dus wij maar braafjes de beide (Argentijnse & Chileense liggen 7 km van elkaar, daartussen is het niemandsland) grensposten door om in Chili te geraken. In dit deel moet je ook de veerboot nemen naar Vuurland door de Magelhaenstraat (die eigenlijk een zeeweg is) over te steken. De naam Vuurland komt van de vele vuren die de inboorlingen op de eilanden stookten en die te zien waren vanaf de zee en de naam is bedacht door Magellaen (1480-1521), de eerste Europeaan (een Portugees in Spaanse loondienst ?!) die door de zeestraat voer tussen het vaste land en het hoofdeiland en zo als eerste de doorgang naar de Stille oceaan ontdekte. Na de overzet moesten we opnieuw de formaliteiten aan de grensposten vervullen waarna we weer in Argentinië waren. PS: Er is wel 1 voordeel verbonden aan het feit dat je de grens moet oversteken, namelijk dat je reispas weer vernieuwd wordt voor 90 dagen. Handig! Op weg naar Rio Grande een beetje het landschap afgetuurd wat nie veel voorstelt (veel dorre grasvlaktes met hier en daar wa schapen, guanaco's,...). In Rio Grande aangekomen hebben we beslist om daar wa op adem te komen. Dit stadje is een paradijs voor vissers die hier in de talrijke riviertjes, meren en beken kunnen vissen op forel en zalm. Nie voor mij weggelegd dus. Twee dagen later beslist om richting Ushuaia te trekken. Ondertussen in het hostel in Rio Grande aan de klap geraakt met Manuel, ne Spanjaard uit Sevilla die kettingskes en dergelijke verkoopt op het strand in Griekenland en die hier zijn materialen komt kopen in combinatie met wa rondreizen. Zo zijn we ondertussen met drie, maar da maakt het nie gemakkelijker om te liften. We beslisten om ons op te splitsen en spraken af op een camping in Ushuaia. Zo gezegd zo gedaan en een uurke later zat ik op ne camion richting 'de stad die naar het Zuiden is gericht' (Ushuaia). Vanuit Rio Grande is het zo'n 220 km naar Ushuaia en de eerste 100 km's is er geen bal te beleven. Maar dan zie je plots de uitlopers van de Cordillera de los Andes voor je opduiken die er zo ongerept uitziet dat je je als eerste in dit gebied waant. Echt schitterend, fenomenaal en nog meer van die uitdrukkingen. De laatste 50 km voor aankomst in Ushuaia rij je door het Andesgebergte en je voelt je nietig. Dit is een van de mooiste landschappen (zoniet het mooiste) die ik ooit heb gezien. Dit belooft leuk te worden. Dus vanaf vandaag zit ik in de meest zuidelijke stad ter wereld met een overweldigende natuur en met 4 seizoenen in 1 dag (zo wordt hier gezegd, mr ondertussen weten we dat je de uitspraken van Argentijnen met een korrel(tje) zout moet nemen). Zo kan het de ene dag lekker warm en bijna onbewolkt zijn, terwijl er de andere dag een stevige, ijskoude koude wind staat en een winddichte winterjas, handschoenen, sjaal en muts noodzaak zijn. Ushuaia is eigenlijk van oorsprong een gevangenisstad waar zware criminelen naar toe werden gestuurd. Door de afgelegen ligging werd dit als een ideale lokatie gezien: de plaats is omringd door uitlopers van de Andes en ligt aan ijskoud water, nl. het Beagle-kanaal. Het kanaal is vernoemd naar het schip (MS Beagle) van Charles Darwin, die op zijn reis langs deze contreien zijn evolutietheorie ontwikkelde. Maar de belangrijkste reden van mijn verblijf hier blijft toch de natuurpracht hier. Met sneeuw beklede bergtoppen, helderblauwe en turquoise meren,... Ik hou jullie op de hoogte van alle goeie en misschien ook mindere gode indrukken op dit continent.
Groeten Joost
Leuk feitje: alles, maar dan ook echt alles eindigt hier op del fin del mundo (van het einde van de wereld). Dus bv. vuurtoren van het einde van de wereld, stad op het einde van de wereld,... Vrijwel alle souvenirs hebben deze tekst erop staan. Men gebruikt het zelfs in Hotmail e-mailadressen! Toerisme, tja je kan er niet om heen.
Weer begonnen aan het liftavontuur! Vanuit Puerto Madryn de bus genomen naar het dichtsbijzijnde estacion de servicios (benzinestation) langs de ruta 3 die vanuit Bs As tot in Ushuaia loopt. Weer redelijk vlotjes weggeraakt uit de stad met den Daniel, nen NAVO sergeant die op conge ging bij zijn familie in Caleta Olivia. Dit was onze eerste lift met een auto en meteen ne geestigen ook. Af en toe leek het meer of een ritje op de roetsjbaan, vooral door de zware rukwinden die er die dag waren. Nu zijn windstoten van 80 km/h hier schering en inslag, maar dit was naar Patagonische normen zelfs een heftig windje. Dit is dan ook een van de winderigste plaatsen ter wereld die ook wel de roaring Forties en de Furious Fifties genoemd worden verwijzend naar de 40ste en 50ste graad zuiderlengte. Dat zegt wel genoeg denk ik!
Tjdens de rit hebben we weer kennis mogen maken met de belangrijkste godsdienst hier, namelijk voetbal. Er was die avond DE match tussen Boca Juniors en River Plate en den Daniel is dus fan van River Plate. Je kan deze match een beetje vergelijken met Club Brugge Anderlecht maar hier wordt het toch net iets (lees echt gigantisch) vuriger beleeft. Nu had onzen Daniel in zijne 'naar Argentijnse normen' getunede Ford Escort 2 joekels van boxen zitten in de koffer. k Zweer het, je kunt er een feestzaal van 500 man mee aant dansen krijgen. Da was eigenlijk geen probleem zolang dat de verslaggeving van de voetbal nog nie begonnen was, maar dan Ik zat achteraan in de wagen met die 2 boxen net achter mij en da was nie normaal, echt niet. t Leek alsof dak temidden het stadion stond. ZZZZZZZZZZZZOOOOOOOOOOTTTTT Ikke onmiddelijk heel mijne rugzak omploegen op zoek naar mijn oordoppen, maar zelfs dan nog was het nie te harden. En ge moet nie peinzen da den Daniel dat dus zachter ging zetten he, nee nee, nie gemankeerd zette hij het nog luider als River Plate druk zette op de tegenploeg!!
River Plate stond aan de rust 3-1 voor (gelukkig voor ons), maar na 10 min in de 2de helft begon den Daniel toch aardig te stressen toen het 3-2 werd. Dit natuurlijk gevolgd door een Louis de Pelsmaeker is er niks tegen ongekende GGGGOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAALLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL.
Boca Juniors bleef druk zetten en den Daniel begon hoe langer hoe meer te stressen zodat ie wel eens een rood licht miste, een middenberm toucheerde enz. Nog nooit gezien!
Na dit schouwspel lichtelijk geamuseerd en een beetje gestresseerd gevolgd te hebben werden we op het marktplein van Caleta afgezet waar er een optocht van River Plate supporters was (als hadden ze de Champions League gewonnen). Autos met roodwitte vlaggen, claxonerend door het centrum en supporters die de clubliederen aan het zingen waren. En dit voor een competitiematch?! Soit, t is dus duidelijk dat koning voetbal regeert in Argentinië.
Na dit intermezzo efkes te hebben gevolgd zijn we op zoek gegaan naar onze volgende lift, maar s nachts om 2h bleek da wa moeilijk te zijn, dus hebben we ons maar in een veld te slapen gelegd naast het benzinestation. Hier hebben we wa meer miserie gehad om een lift te vinden (+-7h gewacht) en eerlijk gezegd was het niet de meest ideale plaats om lang te wachten. T Was weer zon dagje met sterke windvlagen en daar het benzinestation temidden de prairie lag waren we dus na enkele uren gezandstraald, uitgewaaid en (David, de reiscompagnon) verbrand. Maar ale, toch een lift gevonden en hupse weer op weg. T Was maar voor 150 km, maar we wilden absoluut weg uit da windgat.
Een 2tal uur later aangekomen in het godvergeten gat Fitz Roy (niet de berg) waar Pier en Pol zelfs nie naar toe willen gaan. Moet het natuurlijk lukken dat we daar geen lift inden, en na 1 dag en half besluiten we dan maar wa geld uit te geven en de nachtbus te pakken (15 ) voor de resterende 600 km die ons in Rio Gallegos (belangrijke hub voor zowel trucks als bussen) zou brengen.
Daar even gecheckt of we konden doorreizen per bus naar Ushuaia, maar de bussen bleken al volzet voor de komende 2 dagen en de prijs was daarbij nog eens verdubbeld in tegenstelling tot wat we gehoord hadden in het busstation van Puerto Madryn. Vraag en aanbod zeker?? Wij dus niet te veel meer gevraagd en direct een ander aanbod bekeken, namelijk ons aller geliefd voertuig: de camion. Nu waren we niet de enigen die dat idee hadden, want toen we bij het benzinestation aankwamen stonden er zowaar 3 koppels te wachten op een lift. Na wa rondvraag bleken er slechts 2 koppels naar Ushuaia te gaan, en het ene koppel is 10 min na onze aankomst reeds vertrokken, gevolg was dus da we dachten dat dit een makkie ging zijn. Niet dus! We hebben even met een koppel Argentijnen gesproken die daar al 1,5 dag stonden te wachten. Tja, t leven van een lifter is soms nie gemakkelijk. Maar, een uurke later bolt het Argenmtijns koppel het af om ergens anders hun geluk te gaan beproeven en wat blijkt, een kwartierke later itten David en ik op de camion richting Rio Grande (200 km van Ushuaia).
De rest van het verhaal zal voor later zijn, want heb hier al ruimschoots mijn tijd overschreden die ik mag doorbrengen aan de PC. Dus k ga jullie moeten laten, maar weest niet getreurd, Ill be back!!
Eergisteren hebben we Bs As achter ons gelaten en zijn we aan het grote liftavontuur begonnen. En wat voor een! In Bs As hebben we tevergeefs een ganse dag geprobeerd een lift te versieren, maar da is nie zo simpel alst lijkt. We hebben 10-tallen chauffeurs aangesproken en zoals het Porteños betaamd krijg je hier van elke chauffeur nen anderen uitleg over waar je best op zoek gaat naar een lift. Ze hebben allemaal hun eigen gedacht daarover, maar als je vraagt of zij je kunnen meenemen, ajajaj, nee dat gaat niet. Ze kennen meestal wel iemand die naar t zuiden gaat, maar die persoon is er (natuurlijk) niet op dat moment. Dus na een dagje vol gezever en door de hele haven gezocht te hebben naar een lift besloten we eens de andere opties te overlopen. Een daarvan was de nachtbus nemen tot buiten de stad en van daaruit beginnen liften omdat daar de chauffeurs passeren die naar het zuiden aan het rijden zijn. We hebben die optie dan maar genomen omdat David (de reiscompagnon) zijn voeten openlagen (2 grote blaren die er nie zo gezond uitzagen in dit stadium) en hij het nie meer zag zitten om nog langer rond te tsjolen. Wij dus op de nachtbus richting Bahia Blanca. Voordeel hiervan, je bespaart nog eens een overnachting uit ook. Eerlijk is eerlijk, de slaapplaats op de bus was comfortabeler dan in de hostel in Bs As en je krijgt ook nog eens een goeie maaltijd met rode wijn voorgeschoteld, njamies njamies. Na dit godenmaal een kort tukske gedaan om dan te 4en s morgens aan te komen in Bahia Blanca. Aangezien dit de 1e grote stad was na ons vertrek in Bs As besloten we daar af te stappen ondanks de waarschuwingen van de Lonely Planet dat daar geen bal te beleven is. Ewel, ze hebben gelijk, Bahia Blanca is een stad met meer dan 400000 inwoners en een van de belangrijkste havensteden in Argentinie, maar edoch, er is daar nu ne keer niks maar dan ook niks te beleven. Ja, Pier en Pol en nen hond met een klakske lopen daar rond, maar daarvoor moeje het dus niet doen. Aan de andere kant was't wel handig om in een grootstad te stoppen aangezien den David naar t ziekenhuis wou gaan voor zijn 'ondertussen redelijk zwaar' ontstoken voeten. Na dit verplichte nummertje zijn we op zoek gegaan naar een lift en zowaar een half uur later, praise the lord, zaten we op vrachtwagen bij señor Eduardo, chaufeur voor ESSO. Nogal grappig eigenlijk, carpoolen met ne kerel die werkt voor een benzinebedrijf dat overleeft/profiteert om zoveel mogelijk naft te verbruiken. Ach ja, wij trokken er ons nie te veel van aan, net zo min als onze 'vriend' Eduardo die echter wel zei dat we stil moesten zijn als zijnen baas belde omdat die daar nie zo content mee zou zijn. ettelijke 100en km's verder scheidden onze wegen en toen hebben we ne keer goed gevloekt (vooral David). Dus, we komen aan bij een benzinestation, we laden alles uit, springen uit de camion, wensen de chauffeur nog veel chance toe en nen dikke merci en we slaan de deur van de camion toe. Enkele minuten later willen we ons boeltje pakken om wa verder in de schaduw te gaan zitten en komen tot de vaststelling dat David zijne rugzak nog in de camion ligt. De betere Vlaamse en Engelse scheldwoorden galmen door de Pampas (oneindige vlakte hier in Arg.) bij deze vaststelling, maar helaas niks meer aan te doen. Of toch? We wisten ongeveer waar de chauffeur naar toe ging, dus wij alle mogelijkheden afgaan om die chauffeur te kunnen bereiken. De ganse avond rondgebeld, benzinestations afgeschuimd en rondgekeken of we de camion niet zagen passeren, maar er kwam niks positiefs uit de bus (en bijgevolg ook nie uit de camion). David kreeg op een bepaald moment wel de chaufeeur aan de lijn, maar die zei dat er niks in zijne camion lag, hmmmm, strange.. Ondertussen wast 3h s nachts en besloten dan maar om ons tentje op te slaan langs de weg en de vlgde dag nog wa rond te vragen naar eventuele oplossingen en dan een nieuwe lift te zoeken naar Puerto Madryn. De volgende morgen nog wa rondgebeld en de beste oplossing uitgedacht voor hoe het nu verder moest. We besloten door te trekken en onderweg nieuwe dingen te kopen om ne nieuwe rugzak te maken. Gelukkig had hij zijn documenten en camera nog bij zich, dus t enige dat weg is zijn wa kleren en matje, slaapzak,... Jammer, helemaal nie geestig, maar ale 't kon slechter. Op onze tweede plaats ook nie langer dan een half uur moeten wachten vooraleer we een lift aangeboden kregen van een chauffeur uit Bs As die zo maar efkes naar El Calafate reed (diepe zuiden van Arg.). Weeral geluk dat we daar nie te lang moesten wachten, maar een beetje geluk zo af en toe mag wel na week waarin ik bestolen ben geweest, David al 2 ziekenhuizen gezien heeft, al de flu gehad heeft en zijne rugzak kwijtgespeeld is. Zo zijn we, na 2 dagen liften, ondertussen in Puerto Madryn (1600 km van Bs As) aangekomen waar we morgen Peninsula Valdez gaan bezoeken alias de kraamkliniek van Zuid Amerika (zie vorige post) om zeehondjes, zeeolifanten, zeeleeuwen, lama's, vossen, orca's en dergelijke te bezoeken. Daarna trekken we richting Ushuaia, naar wat gezegd wordt het meest zuidelijke punt van de wereld (wat eigenlijk niet klopt, want er ligt nog een gehucht onder Ushuaia, nl Puerto Williams). Anyway, t belooft schitterend te worden de komende dagen (laten we hopen --> er mogen altijd kaarsjes gebrand worden, offers gedaan worden,... om ons geluk wa op te krikken).
All righdie, tot zover weer een update. Misschien morgen nog meer nieuws, na de visite aan Peninsula Valdez. Amigos y amigas, tot laters.
Bij deze een nieuwe update van jullie correspondent in Zuid Amerika die met volle teugen aant genieten is en jullie met alle plezier wil laten meegenieten van dit (nu al) schitterend continent. 'k Zit momenteel nog in Buenos Aires, maar morgen vertrekken we zuidwaarts richting Puerto Madryn waar we Peninsula Valdez gaan bezoeken dat als UNESCO natuurgebied is beschermd. Dit is een schiereiland dat een indrukwekkend dierenbestand heeft (zeeleeuwen, zeeolifanten, dolfijnen, orca's, walvissen, pinguins, maar ook landdieren zoals nandoes, gordeldieren, guanacos,...). De zeezoogdieren zoeken hier een plaats om veilig hun kalveren ter wereld te brengen mede vanwege het microklimaat dat er heerst, een gevolg van de warme Golfstroom die vanuit Brazilië langs dit schiereiland stroomt. Het wordt dan ook de kraamkliniek van de zuidelijke Atlantische oceaan genoemd. Dit gebied staat ook bekend om een uniek fenomeen, namelijk dat walvissen tot OP, ja tot op, het strand komen om babyzeehondjes op te eten. Dit fenomeen komt enkel voor tijdens de maanden juli - december als de kraamkliniek op volle toeren begint te draaien. Desalniettemin blijft dit een plaats die je moet bezoeken tijdens een Argentinië-reis.
Ondertussen heb ik de voorbije dagen de ganse stad doorcruised op een gezapig (hoe kan het ook anders) tempo en begin deze stad beter en beter te kennen. Als je hier rondtoert merk je de Europese invloeden in deze stad (Madrid in het microcentro van Bs As, Parijs in de chiquere wijken in het noorden van de stad , Napels in de zuidelijke volkswijk La Boca) en er wordt ook gezegd dat Porteños (inwoners Bs As) zichzelf eerder beschouwen als zijnde Europees dan als Zuid Amerikaans (wat op gemengde gevoelens kan rekenen in de rest van van het land).
Als je hier toekomt krijg je ergens een gevoel van ontgoocheling te verwerken omdat veel dingen mooier voorgesteld worden (in reisgidsen en folders) dan ze eigenlijk zijn, maar je leert deze stad pas kennen en apprecieren door er volledig in op te gaan en rond te stappen. Eigenlijk kan je de stad in 2 delen onderverdelen, het rijkere noorden (Recoleta, Palermo, Belgrano) en het armere zuiden (San Telmo en La Boca wijk). De oorsprong van de stad ligt in het, nu althans, armere zuiden waar eind 19de eeuw veel Spaanse en Italiaanse immigranten aanmeerden met de hoop op een beter leven. Toendertijd was de wijk San Telmo de rijkere buurt van de stad, maar een zware epidemie van gele koorts deed de rijken uitwijken naar waar nu de buurten Recoleta, Belgrano en Palermo liggen.
Na eerst de wijken La Boca en San Telmo bezocht te hebben (zie vorige blog) heb ik de voorbije dagen vooral de noordelijke kant van de stad bezocht. Het verschil met de zuidelijke kant is soms (zoniet meestal) schrijnend. In (laat ik het voor het gemak) upper Bs As noemen vind je veel parken (groene long van de stad met maté,een soort thee, drinkende Porteños in het weekend), de upperclass huizen, musea en dergelijke meer. Enkele bezienswaardigheden in upper Bs As zijn het Recoletakerkhof dat doet denken aan Père Lachaise in Parijs (waar oa Jim Morrison begraven ligt). In het Recoletakerkhof zijn sommige graven groter dan een gemiddeld kot in Gent en kregen de hoge pieten en pietinnen uit de Argentijnse geschiedenis een laatste rustplaats zoals Eva 'Evita' Peron, generaal Alvear, president Sarmiento,...). Deze laatste kreeg trouwens in de buurt van het kerkhof een standbeeld waar een grappige anekdote aan verbonden is. Het standbeeld werd gemaakt door Auguste Rodin (Frans kunstenaar die ook het standbeeld 'De Denker' ontwierp, denk ik) en toen de Argentijnse afgevaardigden het beeld gingen bestellen in Parijs hebben ze daar echter zoveel geld erdoor gejaagd dat er enkel nog geld overschoot voor een buste. Nu, Rodin nodigde hen uit in zijn atelier om naar zijn reservestukken te gaan kijken wat dus resulteerde in een standbeeld dat wel het hoofd van president Sarmiento heeft, maar dat dus op een ander lichaam staat. Prachtig toch?! Voor de rest is er nog het gigantische park met een Japanse Tuin, een rozentuin,.... Een beetje verder staat de Floris Generica, een redelijk imposant, beweegbaare monument dat een grote bloem vertegenwoordigt en gemaakt is uit roestvrij staal en aluminium. Dit kunstwerk is zo gebouwd dat de bloembladen (+- 4 ton elk) 's avonds dichtgaan zoals sommige bloemen ook wel doen. (Kunstwerk van Eduardo Catalano) Last but not least vind je hier nog architectonische pareltjes en vele monumenten, waarvan het ene al meer de moeite waard is dan het andere.
Dit allemaal gezegd zijnde ga'k jullie laten, want zou graag nog een slaapke doen vooraleer da'k hier aan het grote 'lift'avontuur begin morgen. 't Zit er dik in daj een paar dagen niks te horen krijgt vqan jullie correspondent hier want k ben van plan om een afstand te overbruggen van een kleine 2000 km en al liftend zal da waarschijnlijk nie lukken in nen dag of 2. Anyway, we zien wel en k hou jullie op de hoogte.
Greetz from sunny Bs As waar het momenteel aant regenen is bij een temperatuur van 25 graden (om 5h s nachts), hehe!
Que tal? Hier alles ok (buiten het feit da'k eergisteren nacht bestolen geweest ben toen ik 's avonds op stap geweest ben). Ik had het 'lumineuze' idee gehad om Bs As by night te bezoeken om wa fotoots te trekken. Nu, 'k was op wandel in 1 van de meer toeristische cotes van de stad, wa fotootses aant trekken, klapke doen met wa andere backpackers daj tegenkomt (later meer daarover), pilsje nuttigen en dergelijke toestanden. Na het grootste deel daarvan gezien te hebben besloot ik nog naar Avenida 9 de julio te gaan (avenue van 140m breed) waar ook de Obelisco staat, een van de belangrijkste monumenten die Bs As kent. Ik dus ne keer checken op mijn kaartje wat de kortste weg naar de Obelisco was. 'k Zie (op da kaartje) da'k via een zijstraatje een groot stuk kan van de route kan inkorten, dus dacht ik die route maar te nemen. Tot zo ver het lumineuze van mijn idee, want toen ik efkes aant wandelen ben in da straatje (waar da'k om een of andere reden de enige wandelaar was??) wordt ik vanuit het niets omsingeld door 5 lowlifes die rond mij komen staan en mijn geld eisen. Tja, wat is de beste oplossing dan?? Kloppen tot je er bij neervalt en je alles kwijt bent met de kans daje in't ziekenhuis beland of even worse? Nee dus, het leek me beter om die gasten mijn geld te geven da'k op da moment zitten had (+-150 us dollars, I know veel te veel maar moest hostel dezelfde avond betalen). Daarbij moet het natuurlijk lukken dat ik toen nog mijn portefeuille in mijn achterzak had (aangezien da'k 5 minuten eerder betaald had in da cafeetje en uit gewoonte mijn portefeuille in achterzak gedeponeerd had). Mal chance (gewoon dom zelfs) , dus dan heb ik maar een deel van mijn geld afgegeven. 'k Zweer het u, razend kwaad zijn (deels op mezelf door zo stom te zijn om daar rond te gaan lopen) en toch proberen om helder na te denken en rationeel te handelen, 't is nie gemakkelijk als je door 5 man geimponeerd wordt. Nu ja, heel de situatie heeft nie langer dan 5 minuten geduurd en 't kon een stukske erger aflopen, maar ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen mede door't feit da'k wa Spaans spreek wat hier toch op iets van respect kan rekenen, zelfs bij de lowlifes (anders was ik mijne rugzak ook en camera ook kwijt). Na heel die situatie was de avond wel naar de kl*ten, dus ben ik maar, al vloekend en Bs As verwensend, teruggekeerd naar de hostel waar da'k wa andere backpackers erop gewezen heb daar nie te gaan rondstruinen. Ook Sara (1 van de Belgische expats hier van 't hostel) op de hoogte gebracht van de situatie die me zei dat het normaal gezien geen gevaarlijke cote is om rond te lopen, maar ja, zeg nooit nooit. Anyway, ik ben ok, en da's het belangrijkste. Ondertussen ook met backpackers hier afgesproken om toch zoveel mogelijk uitstappen te doen met 2 of meer personen wat n stuk safer is natuurlijk. Zo zijn we (David, ook nen Belg en ik) gisteren naar La Boca en door San Telmo (waar ons hostel is) gewandeld. Deze wijken maken deel uit van het zuidelijk district van Buenos Aires. La Boca ligt aan de oude haven en is vooral gekend om de kleurrijke, van hout en golfplaat gemaakte huizen. Dit is de traditionele woonplaats van de arbeiders, de vissers,... Een niet altijd even veilig buurtje eigenlijk. Enkele straten zijn echter toeristisch (plaats Caminito) maar je wijkt best niet af van de toeristische route. Dit is ook de plek waar de mensen van Bs As elkaar ontmoeten om te dineren en te dansen. La Boca is eveneens thuishaven van de wereldberoemde voetbalclub Boca Juniors. Het stadion, La Bombonera (wat chocoladedoos betekent vanwege de vorm van 't stadion) staat middenin deze volkswijk. Dan is er ook San Telmo met schitterende koloniale architectuur (die jammergenoeg eerder in slechte dan in goede staat is), en is de wijk van de antiquiteitenhandelaren en kunstenaars. In de jaren zestig leefden hier talloze kunstenaars en intellectuelen die het gebied weer lieten opleven. Naast de ateliers en antiekwinkels lokt de barrio veel toeristen en ook Porteños, met zijn uitstekende en redelijk goedkoop geprijsde restaurants. Op zondag is er vlooienmarkt op de Plaza Dorrego die blijkbaar zeer de moeite waard blijkt te zijn, dus allen daarheen zondag. De stadswijk beschikt ook over de oudste en bekendste tangokroegen.
Nu, 'k ga't stoppen want er zijn hier nog mensen die hunne blog willen updaten, dus dames und herren, hasta la proxima.
Alles is eindelijk in kannen en kruiken. Nu nog alles in mijne rugzak krijgen en 't is helemaal in orde. De voorbije weken nog naar her en der moeten crossen omdat alles weer op zijn 'Joosts' moest gebeuren, dwz waarom alles een tijd op voorhand regelen als het op de laatste knip ook nog kan?! 'k Weet het, niet altijd ideaal, maar 't is toch gelukt om alles in orde te krijgen. Dit met dank aan: 1) Gemeente Zwevegem voor mijn internationaal rijbewijs (da lukt dus in enkele dagen tijd). 2) Dexia voor mijn kredietkaart (da lukt dus ook in enkele dagen, mits een geblokkeerde spaarrekening waar ik ze nie zo dankbaar voor ben). 3) www.vliegwinkel.nl voor goedkopere vlucht dan eerst gepland. 4) and last but not least mijn ouders voor hun stressbestendigheid en hulp.
Soit, alles is dus in orde. Ook alle nodige vaccinaties gekregen, want voor een trip als deze heb je een aantal inentingen nodig. Zo'n 6 maanden in een gebied waar de hygiëne op een minder hoog (zoniet laag) niveau staat als bij ons en waar ziektes voorkomen die wij in West Europa niet (meer) kennen. Ten eerste is vaccinatie tegen Hepatitis A & B (een ernstigere versie van A) verplicht, 3 spuiten over een periode van 6 maand zorgen dat je 25 jaar beschermd bent, als je de gecombineerde vaccinatie neemt (Twinrix) dan ben je zelfs levenslang beschermd. Ten tweede is er het vaccin tegen DTP (DifterieTetanusPolio) waardoor je de komende 10 jaar goed zit (voor Polio levenslang). Ten derde is er vaccin tegen buiktyfus, die wel maar drie jaar geldig is. Ten vierde en tevens ook de laatste vaccinatie is tegen gele koorts. Gele koorts is een zeldzame maar ernstige tropische ziekte en wordt veroorzaakt door besmetting met (hoe kan het ook anders) het gele koorts virus dat met name door muggen kan worden overgedragen. Gele koorts kan dodelijk zijn. Een aantal Zuid Amerikaanse landen zoals Peru en Equador vereisen dat je een gele koorts vaccinatie hebt voor je het land binnenkomt. Hiermee ben ik voorlopig wel weer even beschermd. Een andere mogelijke vaccinatie is hondsdolheid, maar hiervan is het risico dermate klein dat het niet geadviseerd wordt. Trouwens, over advies gesproken: Gebruik je gezond verstand als het gaat over vaccinaties en (ondanks de redelijk hoge prijzen) neem je ze beter allemaal tenzij je voor de rest van je leven wil sukkelen. Het is een kleine financiele inspanning die echter een wereld van verschil kan maken. (en nee, 't is niet van Vermaelens Projects) Naast al deze inentingen heb ik ook nog een voorraadje Malariatabletten (Malarone) mee en nog ne hele boel andere apothekerstuff, want bij navraag blijkt nie iedereen even goed bestand tegen de Zuid Amerikaanse keuken. Voor de rest ook nog wat financiele inspanningen gedaan om toch een (heel klein) beetje comfortabel te kunnen reizen, zoals aankoop van nieuwe bergschoenen, muskietennet, rugzak,... Dat zijn zo van die dingen die niet echt extra comfort bieden, maar die hoogstnoodzakelijk zijn om een tocht van 15000 à 20000 km tot een goed einde te brengen.
En nu, na enkele maanden van voorbereidingen (veel), wijzigingen (veel te veel) en niet gebudgetteerde uitgaven (ça va nog) is het dus zover. Nog 4 dagen in ons Belgenland en dan hup, het vliegtuig op richting Zuid Amerika. Dit wordt zonder twijfel het grootste avontuur waar ik ooit aan begonnen ben. Ik weet niet wat me allemaal te wachten staat, maar ik kijk er naar uit om op 22 jan. om 11h25 (plaatselijke tijd) uit het vliegtuig te stappen en het avontuur tegemoet te gaan.
Maar niet zonder nog een afscheidsdrink(je), maar 't relaas daarvan volgt nog wel.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
