De bekendste teen van Chili. Dit is een indigino (= oorspronkelijke bewoners van Tierra del Fuego --> indianenstam) die geluk brengt als je over zijnen teen wrijft.
Uw correspondent (op vraag van enkele lieve mensen die bang zijn da'k compleet verwilderd ben ondertussen) Ziehier het 'tegen'bewijs?!
Torres del Paine's centrale bergketen (sorry Peter, deze foto's moeten gewoon op de blog staan en PS: gelieve niet op het scherm te kwijlen)
DE torres del paine
Weer een meer. Ik heb nog meer turquoise meren, maar ik vind dit meer dan genoeg..
Again, de centrale bergketen in Torres del Paine.
Perito Moreno gletsjer.
Perito Moreno gletsjer 2
Toeristenstoomtrein in Esquel.
Art in Colonia Suiza (nabij Bariloche)
Onze lift gedurende 2 dagen tussen paletten katte- en hondevoeding en rijst.
Aum!
Videowall op ecologisch (goa)festival waar we een weekendje gechilled hebben. Goeie afwisseling !
View op hetzelfde goafeestje early in the morning
Een BBQ'tje met wa vrienden, njamies !
Ikke nog een keer, kwestie daje mij echt nie vergeet. Hehehe !
Ikke met Moai.
Flyfishing (by Agustin) --> thanx for the dinner man !
Na onze trektocht door Torres del Paine besloten we Chili achter ons te laten liggen en te beginnen aan het moeilijkste liftavontuur, nl liften op de legendarische Ruta 40. Dit is een baan die gans Argentinie doorkruist van Zuid naar Noord (en dus ook omgekeerd). Deze weg is amper geasfalteerd, loopt grotendeels door desolate landschappen, er passeert amper volk over die weg want zelfs de lange afstandsbussen (het vervoermiddel bij uitstek hier) riskeren deze route niet. De meeste mensen die over ons plan wisten verklaarden ons zo goed als zot, wat we dan ook niet ontkenden. DE ruta 40: zand, stenen en verder niks.
We begonnen onze tocht dus in Puerto Natales alwaar we richting Argentijnse grens liftten. Na enkele korte lifts stonden we rond 22h s avonds op 60km van de Chileens-Argentijnse grens. Na een uurke wachten in de stekkiedonker (niet zo handig om een lift te vinden) kwam er een camionetje langsgereden die niet de indruk gaf te stoppen, maar zowaar kwam het vehikel enkele 10-tallen meters met piepende remmen tot stilstand. Wij vragen of we meemochten en tuurlijk, geen probleem. Hupse, rugzak in de koffer, in de wagen gesprongen, ne goeiendag aan beide heren die ons meenamen en direct de vaststelling gedaan dat de chaufffeur kegel- maar dan ook kegeldronken was. Vandaar dat de reactiesnelheid bij het stoppen ook nie alles was. Zijne medecompaan was er ook al nie te opgezet mee dat hij (de chauffeur) bezopen was want om de 5 seconden stak hij (de compaan) de bidon met wijn in ons handen met nen blik van "gasten, drink diene bidon hier zo rap mogelijk uit zodanig dat ie leeg is binnen de 5 minuten want anders zal de chauffeur weer dorst krijgen". Tja, da moeje dus geen 2 keer zeggen tegen ons, dus zo gevraagd zo gedaan. Onderweg weer de standaard 'lift'conversatie gehad: Van waar zijn jullie, naar waar ga je, heb je Torres del Paine bezocht en dergelijke meer. Na wat geklets en gezwam begint de chauffeur plots een verhaal over de plaatselijk puma die omlangs nog iemand had opgegeten. (met dank aan de nuchtere Spaanse synchroonvertaling van de compagnon anders hadden we er niks van begrepen) Sterk verhaal dachten we, maar ook de nuchtere compagnon bevestigde dat het verhaal waar was (alsook andere mensen later op de reisweg). Tja, toch blij dat we in de wagen zaten! Even later hebben die pipo's (toch een beetje louche typekes) ons afgezet aan de grens waar we ons tentje gedeponeerd hebben naast het vliegveld. Ikke efkes naar de plaatselijken tienda (winkel) wat bier en ander voedzaams gaan halen terwijl dat den David aan de tent bezig was. Bij terugkomst verteld hij dat hij geritsel gehoord had naast hem (de puma nog steeds in gedachten) maar t bleek een das te zijn. (nee Joost, genen adi-das en ook gene Puma maar ne gewonen das)
Nog dichter kon echt niet !!
Een dagske later vonden we al rap (lucky us) een lift richting El Calafate met een tourgids die in vakantie was. Onderweg nog 2 condors gezien die over de auto scheerden (= het doet vreselijk raar om ne vogel richting den auto te zien vliegen die breder is dan den auto zelf en dan vlak voor de wagen te zien optrekken --> van zo dicht gaan we ze nooit meer zien denk ik) en een klapke gedaan over de 'niet te missen' bezienswaardigheden van de streek. Handig als je met nen tourgids in de wagen zit natuurlijk. Eigenlijk is hij het die ons overhaald heeft om later de Perito Moreno gletsjer te bezoeken (wat we eerst niet meer gingen doen vanwege de kostprijs en t feit dat we al redelijk wat gletsjers gezien hadden).
neen lieve mensen, dit zijn arenden en geen condors. (t scheelt ong. 1,5 meter in spanwijdte)
Aangekomen in El Calafate de camping opgezocht en wa rondgesnord door t stad op zoek naar de goedkoopste oplossing om in nat. park Los Glaciares (waar Perito Moreno ligt) te komen. Vaststelling: 200 pesos all in ist goedkoopste (= 40eur). Toch redelijk veel geld, maar achteraf gezien was de gletsjer iedere cent waard. Tip: je kan de gletsjer ook gratis bezoeken op vlgde manier: Het park gaat open om 06h, maar de loketten beginnen pas te draaien om 08h30, dus als je zorgt dat je binnen deze tijdspanne binnen en buiten het park bent heb je jezelf dus 40eur bespaard (wat wij pas na ons bezoek wisten, tedjuje).
Deze gletsjer is imposant, heeeeeeeel imposant!! Soms zie je gigantische stukken ijs met een oorverdovend gedonder afbreken en in het water vallen. De gletsjer is ongeveer 60m hoog, 5km breed and 700 meter diep. . De gletsjer groeit dus wel 2m per dag aan, maar stukken breken aan dezelfde snelheid af van de gletsjer wat Perito Moreno samen met nog 2 andere gletsjers de enige gletsjers in de wereld maakt die constant blijven. (en dus niet verder groeien zoals velen beweren)
Na het bezoek aan de Perito besloten we richting El Chalten, het trekkersparadijs bij uitstek, te gaan, een dorpje tegen de Fitz Roy (berg ), waar zelfs de bankautomaat zijn intrede nog niet gedaan heeft,dus zorg daje genoeg cash meehebt. Van Calafate naar Chalten is een redelijk eentonige weg, maar als je aankomt in El Chalten wordt dit rijkelijk gecompenseerd met een schitterend zicht op dit klein gehucht met op de achtergrond de massieve Fitz Roy waarvan de top meestal in de wolken zit. Vandaar dat de berg ook de bijnaam Chalten krijgt, wat vulkaan betekent. Hier besloten we een mini trekking te doen om toch een beeld te hebben van de omgeving en t was weer de moeite natuurlijk. Licht gepakt en gezakt vertrokken op de trekking richting Fitz Roy tot op het laatst mogelijke punt waar je kan wandelen zonder gids en begeleiding. Enkele liters zweet later konden we genieten van een prachtig zicht op de Fitz Roy en de omgeving maar vanwege het redelijk strakke windje dat er stond besloten we redelijk rap weer af te dalen richting camping waar we dan een parrilla'tje geplaceerd hebben en een asado'tje (BBQ) gedaan hebben.
De bergketen rond de Fitz Roy. Fitzie is de eerste top rechts van de gletsjer. Ook dit is de Fitz Roy (met de hand van God die zo vriendelijk was mij even te helpen bij het uitzoeken hiervan)
Ondertussen aan de klap geraakt met een koppel Argentijnen die 2 weekskes op reis waren in de streek om dan terug te gaan richting Bs As. Ondertussen waren wij aan het uitkijken hoe we best de verder lifttocht gingen aanvangen, want tussen El Chalten en Bariloche is er niks, met uitzondering van hier en daar een estancia (boerderij), een verdwaald konijn, een koppel guanacos en ander wildlife. Maar dus geen verkeer over dat stuk van de ruta 40 (+- 1100 km). Tja, hoe doen je dat dan ? Ewel, k zal t ne rap expliqueren: ge zorgt dus daje goed overeenkomt met die 2 Argentijnen op de camping en ge wacht dan tot ze tot het lumineuze idee komen om te vragen of je hen niet vergezeld. Schitterend, speculeren en dan nog goed gespeculeerd ook. Hehe.. De volgende dag dus met ons gevieren op stap (David, Augustin, Carolina en ik) richting Bariloche. Mooi mooi!! Efkes tanken, de baan op, na 300 km beseffen dat we de misse richting uitreden, terugkeren, de juiste baan nemen richting Baja Caracoles (gehucht met 10 inwoners en een hond met een klakske). Ondertussen even een plaatselijk meer bezocht (dat ong. zo groot was als zuid west-vlaanderen), ons avondeten bijeengevangen (verse forel), een klapband gereden op het offroadstukje richting het meer en s avonds gecampeerd langs de Ruta 40 in Baja Caracoles alwaar de hond met het klakske ons getrakteerd heeft op een 'o zo mooie nachtsonate' (= rothond).
Vis, verse vis !! Lekker, lekker en nog fotogeniek ook !!
s Morgens de band vervangen, alles inladen en op weg naar de Cueva de las Manos (grot van de handen). Deze grot is gekend omwille van de handafdrukken die hier duizenden jaren geleden werden achtergelaten door de plaatselijke neanderthaler. Naast deze handafdrukken,waarvan 1 afdruk zelfs 6 vingers bevat (genetische afwijking), zijn er nog jachtscenes afgebeeld. Nu, deze grotten zijn de moeite waard om te bezoeken als je in de buurt bent, maar boek in hemelsnaam geen toer vanuit een of ander toeristisch trekpleister want 1. de prijs is waanzinnig hoog (vanwege de moeilijke bereikbaarheid over de ruta 40) en 2. je kan de foto's later hier in de blog zien en daarmee heb je het ook gezien. Dit was toch onze conclusie achteraf.
De grotbewoners plaatsten hun handen tegen de wand en bliezen een wolk stof (stuifmeel en dergelijke) over hun handen wat dus deze afdrukken geeft. 't Was precies nog stevig stuifmeel aangezien dat deze site 9500 tot 13000 jaar oud is. Een jachtscene waarbij de grotbewoners op Guanaco's jaagden. Het bekendste stuk van de Cueva de los manos (= grot van de handen) die eigenlijk geen grot is aangezien alles buiten ligt en niks in de grot te zien is. David (die precies aan iets anders zat te denken met zijn handbeweging), Augustin (die iets probeert vast te houden), Carolina (die van niks wist) en ik (die de egyptian walk aant inzetten was)
Hierna besloten we richting Los Antiguos te rijden en de weg daarnaartoe was schitterend. Blijkbaar is er in dit gebied een microklimaat waardoor je, vooral in Los Antiguos dan, sinaasappel-, kersenbomen en dergelijke meer vindt. Onderweg was er na elke bocht was er wel nen oh (vanwege de schoonheid) of nen ah (vanwege hobbelige staat van de weg). Uitgesleten rotsformaties (zoals Bryce canyon --> ge weet wel, van de oude Marlbororeclames of van uit de een of andere spaghettiwestern), zoutvlaktes, meren, bergketens, verschillende bossen, je ziet het hier allemaal samen op 250km afstand. Aangekomen in Los Antiguos de camping opgezocht, een restaurantje gezocht en een omeletje gegeten (wat da'k nie rap zal vergeten --> ziek!) Nu ja, de avond zelf was daar nog nie veel van te merken, dus besloten we ons maar in de Rum-Cola te smijten. Grappig aangezien Carolina nie echt tegen den drank kan en hoe later het werd, hoe meer ze wou dansen en zingen. Dus ja, ne leutigen avond gehad (inclusief enig onbegrip van de nabij slapende kampeerders) en rond 05h het bed ingerold.
Mooi mooi, na enkele dagen stof vreten en enkel grauwe kleuren te hebben gezien kom je in de omgeving van Los Antiguos steds meer groen tegen, evenals een bull die daar wa verdwaald stond te wezen)
Volgende dag zijn we naar Esquel gereden, het eerste dorp die naam waardig sinds ons vertrek in El Chalten (afstandsteller op +- 1600km) waar het Argentijns koppel de 'historische' treinrit wilden doen. Veel is er nie aan dus lieten David en ik de trein links liggen. Ik ging nog wa liggen uitzieken in den auto en David spoorde richting centrum om Esquel te ontdekken (wat ook al gene groten was blijkbaar).
Beeldhouwwerk in het hippiestadje El Bolson.
s Avonds dan nog richting Bariloche gereden dat in het nationaal park Nahuel Hapi ligt (ook het 7 merendistrict genoemd).
Meren, natuur en dergelijke meer. Meer moet da nie zijn !!
Daar aangekomen dachten wij (de Europeanen) aangekomen te zijn in Zwitserland. Deze stad staat vol chalets, chocolade is hier big business en den Duits is hier alom tegenwoordig. In een plaatselijk brochure'ke las ik trouwens dat dit zowat het toevluchtsoord was van de nazi's na WOII wat te merken is aan de Duitse straatnamen, namen van winkels en hostals. Hier efkes de plaatselijke boekhandel ingedoken om wa Spaanse lectuur te kopen en mijn oog viel op een toeristische folder voor nazi-sympathisanten. Blijkbaar kan je hier 30 Nazi-monumenten vinden en ze maken der nog reclame voor ook (de onnozelaars)! Zo kwam ik te weten dat (volgens de Nazi's) Hitler hier nog gewoond heeft NA de 2de WO en je kan zelfs zijn huis hier bezoeken (kleine noot: er is echter niks in het huis te zien waaruit je kan afleiden dat dit werkelijk de woonst van Hitler en Eva Braun was, hmmmm???!!!!). Daarnaast zijn er nog andere Nazi-onnozelheden te bezoeken, nl iets ivm met Josef 'de Engel des doods' Mengele, de man die verantwoordelijk was voor de vergassing en medische exprimenten op de Joden in Auschwitz,..... Nu ja, Argentinie en Brazilie staan nu ook nie echt bekend als de meest tolerante landen inzake rassenkwesties, maar dat er zoveel Nazi-gelieerden hier aan hun (mijn inziens overigens terechte) terechtstelling ontsnapten tart mijn verbeelding. Tja, dit gezegd zijnde weer over naar het hedendaagse leven in Bariloche waar ook nog andere dingen te doen zijn. Je ziet hier aan het zeven meren district, dus je kan ook hier zalige wandelingen doen. Wij besloten naar Colonia Suiza te gaan en daar wa rond te stjolen en daar aangekomen kwamen we tot de vaststelling dat onze 'geweldige' hosteluitbaaster (die de uitstap ten zeerste aanraadde) het toch wel even bij het misse eind had. Nu was er 1 goed punt aan da dorpje en dat is omdat we daar wel wat afgelachen hebben. Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door een mini-guanaco en een hond die ons doorheen het dorp bleven volgen (tot plezier van de overige toeristen natuurlijk en tot ongenoegen van de eigenaar zo bleek later)
Onze goeie vriend Chico, de guanaco. (lamasoort) "Kijk mama, zonder handen!!" --> David die gemolesteerd werd door de Chico.
Dezelfde avond beslisten we de volgende dag te vertrekken richting Santiago de Chile (hoofdstad Chili), maar we zijn ondertussen 18h15 en we zitten hier allebei nog te typen, dus t zal waarschijnlijk pas voor morgen zijn. We zien wel! (O leve de vrijheid die je heb als backpacker) Ale lieve lezertjes, ik lees al jullie zinnige en, voor anderen, lichtzinnige commentaren later wel.
