Dag schatjes
Jullie 'liftende' reporter is weer terug van een tripje naar het Parque Nacional Tierra del Fuego en het was weeral SKITTEREND. (mijn
excuses moest ik jullie in het waarschijnlijk koude België daar enig hartzeer mee doe)
We hebben dus enkele dagen doorgebracht in het Nat. Park, alwaar wij ons gezellig nedergevleid hebben met ons tentje op 1 v/d 4 gratis
campings. Ideale manier om het park te voet te bezoeken, maar tevens ook de lastigste. Als je alle wandelroutes wil doen doorheen het park
ben we enkele 40 km zoet, maar ja, voor zo'n jong (en fit) volk zoals den David en mezelve kan en mag dat geen probleem vormen.
We hadden afgesproken om vanuit de camping in Ushuaia reeds te voet te gaan tot in het Nat. Park (20 km), maar toen we afscheid namen van de rest van de 'locos' (de 8 vrienden waarmee we bergtocht gedaan hebben), stelde 1 daarvan voor om ons te voeren. Tja, zo'n hardcore
wandelaars zijn we nu ook nie (wetende dat je nog 40 km af te leggen hebt de komende 2 à 3 dagen met ne rugzak van 15 kilo), dus allen in
den auto en huppe op weg. Nog geen 10 seconden later weer gestopt toen bleek dat niet iedereen in de Chevrolet Corsa (bij ons beter gekend
als Opel Corsa --> tja, General Motors) kon en na beetje wikken en wegen, over wie wel en wie niet meeging, konden we verder. We werden
een 100-tal meter voor de ingang afgedropt en wandelden richting ingang. Nu stelt u (de opmerkelijke lezer) zich waarschijnlijk de vraag waarom we niet rechtstreeks naar de 1ste campingplaats reden, ewel, k zal u da ne keer rap vertellen. Enkele lieve Argentijnse pipo's hadden ons vertelt dat je geen entreegeld (35 pesos) moest betalen als je te voet het Nat. Park binnenkomt. Dus, wij namen het zekere voor het onzekere en we wandelden het Park binnen. Nu bleek dat de ingang gesloten was van 20h - 08h, en aangezien het al 23h was was
er daar niemand meer te bespeuren. Wij dus het park binnen (in de stekkiedonker) alwaar wij staande werden gehouden door de parkwachter.
Wij uitleggen dat we dus te voet kwamen van Ushuaia en dus richting eerste camping gingen in het park. Wij hem nog ne keer vragen of we
werkelijk nie moesten betalen en blijkbaar klopt dat verhaal van gratis ingang voor voetgangers dus niet. Maar aangezien de mensen die
het entreegeld innen er niet meer waren mochten we verder gaan van de parkwachter zonder te betalen. Mooi mooi!
Aangekomen op de eerste camping ons tentje opgeslagen en gaan knorren (=slapen dus).
's Morgens staat den David op en als ie zijn kopke buiten de tent steekt ziet hij 8 wilde paarden die daar ongegeneerd rondhuppelen.
Tja, misschien toch heel efkes wachten om uit de tent te komen.. Even later ontbeten, tent opgeborgen en op stap naar de eerste 'hoogtepunt'
int park, nl een waterval. Nu ja, t is wat da je een waterval noemt..Een straalke water dat ong. anderhalve meter later neerkomt wordt hier
dus als waterval aanzien. Booooooooeeeeeeeeeeeeee!!!
Na dit 'prachtig' natuurfenomeen weer op stap richting de 1ste wandelroute waarbij we onderweg nog het toeristentreintje (met de
jullie allen bekende Amerikaanse witte sokken toeristen) zijn tegengekomen.
Tijdens de eerste wandeltocht niet echt veel interessants gezien, hier en daar een schoon zicht op de omgeving maar nie veel anders.
Ondertussen was het 18h en moesten we eigenlijk nog aan ons 2de deel van onze tocht beginnen (+- 9km). Na enig beraad beslisten we door te
gaan en dat was eigenlijk (voor mij toch) het mooiste stuk van het park. Na een halfuurke zien we nen bever dus ja, dan stopt ge al ne
keer voor een fotootse te trekken, niewaar? Hupse, rugzak af en op zoek naar dienen bever. Jammer genoeg hebben we hem/haar niet meer
gezien, maar erg was dat niet want ondertussen stond er op enkele meters van ons een bruine vos. Schitterend beest dat blijkbaar toch
niet zo schuw is als we dachten. Hij bleef daar enkele minuten rondhangen tot hij (figuurlijk) de benen nam. Mooi mooi!
De rest van de tocht (6km) hebben we afgelegd in een sneltempo (met enkele stops vanwege de plaatselijke fauna en flora en indrukwekkende landschappen) en dan zijn we op zoek gegaan naar de 2de kampplaats.
De volgende dag zijn we naar Lapataia geweest, een gebied binnen het Nat Park. Daar passeer je een zwarte lagune die door de compostering van bomen en planten in combinatie met ijskoud gletsjerwater die kleur krijgt. Even verder heb je een schitterend zicht op het Beagle kanaal (het grootste scheepskerkhof ter wereld) en terzelfdertijd kom je aan het einde van de Ruta 3. (die wij dus volledig afgelegd hebben al liftend, de twee korte busavonturen even buiten beschouwing latend).
Tot daar dus onze Tierra del Fuego trip!
