Dinsdag 24 mei 2016
Belfast (Lisburn) Westport 348 Km
Bijna een perfecte dag
Opgestaan om 07.00 uur omdat er voldoende was geslapen, ook in kwaliteit was er niets ingeboet. Vanaf de ochtend reeds een stralend zonnetje en een temperatuur die voldoende was om tijdens onze motorrit net geen kou te krijgen. Op mijn informatiescherm staat 12° Celcius. Dit zou klimmen tot de 20°. We vertrekken om stipt 9.30 in de verkeerde richting maar aan het eerste rond punt wordt dit snel en vakkundig gecorrigeerd. Geen mens die klaagt. Dat vind ik trouwens zo vermeldenswaardig : Het gebeurt al eens dat ik mij van richting vergis (echt niet dikwijls hoor, bijna nooit ), maar de beide broeders blijven even trouw in mijn kielzog volgen. Geen stem die klaagt. Dat verdient toch ook wel een pluim vind ik. Gedurende de voormiddag rijden we als een pannenkoek door bochten en over heuveltjes en dipjes en weer over een wasbord over brugjes en smalle stroken. We rijden zelfs twee maal off-road over een verharde bosweg en komen gelukkig altijd goed terecht. Eenmaal kies ik een doodlopend wegeltje dat eindigde op de rand van een rivier. Puur uit nood, omdat de blaasdruk er mij toe noopte. Prachtige fotos hebben ze daar genomen, niet van mij, wel van dat kalmer stromend water in het meer en de directe omgeving.
We rijden veel voorbij Ierse scholen; iedere leerling van het middelbare onderwijs is uitgedost in uniform. Zowel de jongens als de meisjes. Het heeft wel iets, die tieners in netjes allemaal dezelfde kledij.
Na een 60 kilometer dienen we te tanken. Hier werd de perfecte dag gekortwiekt. De kade waar de motor moet worden volgetankt is perfect horizontaal, maar een beetje verder loopt die hellend naar beneden. Om plaats te maken voor andere klanten verzet ik mijn motor, maar stel eigenlijk niet vast dat die bodem wat hellend is. Mijn zijsteun van de motor schuif ik uit maar de motor inclineert niet voldoende om stabiel te staan. Komt daarbij dat ik in mijn bagage vergeten was mijn bankkaart uit te halen. Door het verplaatsen van ballast op de motor begint deze over te hellen en plots is het gewicht over het zwaartepunt heen en daar gaat mijn monstertje op zijn zijkant. Er is voor mij in motorland niets zo indrukwekkend als een motor te zien liggen op zijn zijkant. Ik blijf verstijfd naast mijn vehikel staan en kom pas na een paar seconden tot de mogelijkheid om in actie te schieten. De twee broeders bedaren mij. Ze stellen me op mijn gemak en helpen deze 230 kg wegende massa terug rechtop te zetten. De schade valt enorm mee. Het scherm is een beetje scheef doordat de aluminium verankering de schok opving en plooide. De koffer achteraan is wat geschaafd maar is zeker bij te werken. Aan de motor zelve is geen kras of deuk te zien. Toch ben ik er een tijdje niet goed van. Mijn verstandelijke vermogens worden tot het uiterste gedwongen met de vraag waarom ik in Godsnaam die motor op een hellend vlak op zijn zij-steun plaatste. Dat had ik toch moeten zien en beseffen
We rijden wederom over een parcours zoals in een soepbord: prachtige nette omgeving, alles correct binnen de lijntjes en smaakvol voor eenieder die van motorrijden houdt. Er wordt af en toe eens gestopt om de ogen wat ondersteuning te gunnen via digitale vastlegging van het beeld. Regelmatig is er even langs de weg een fotoshoot. Vele glooiende weiden, zoals de golven van de zee. Vele mooie domeinen zoals graslanden vol met vee. Ierland is echt wel een prachtland. We rijden door een kilometers lang meer. Langs weerszijden over het water. In Belleek (juist aan de grens met Noord Ierland) kopen we een broodje en een flesje frisdrank. Als dessert een driehoekje gerookte Ierse harde kaas. Echt, dit is een aanrader. Vandaar richten we onze koers naar Sligo en dan verder naar Charlestown. Ik had er een winkel opgemerkt, het genre van de Stock Américain in Herent. Ze hadden er eigenlijk alles. Luk maakte de opmerking om eventueel rond de draad-as van de beide spiegels een beetje Teflon te draaien, zodat ze minder snel loskomen omdat er dan meer spanning op zit. Ik ga de winkel binnen en vergewis mij ervan dat ze inderdaad bijna alles verkopen. Dus Teflon ook. De spiegels zijn dus nu hersteld en tot heden toe hebben ze niet meer bewogen, mede omdat de fixatie moeren die links en rechts draaiend zijn ook van kant werden gewisseld. De winddruk zal er nu voor zorgen dat de spiegel juist vaster komt te zitten, in plaats van los te komen. Carl en Luk zijn de monteurs van dienst. Plots valt mij de geplooide verankering van het windscherm in de geest van de val deze morgen aan het benzinestation. We demonteren het scherm, en ja hoor, die man van de Ierse stock Americain kan via zijn te koop gestelde draaibank de pad van het scherm netjes rechttrekken. Na de herstelling is mijn windscherm perfect recht en geen mens die ziet dat er iets was gebeurt. We komen in Westport aan via Carl zijn begeleiding omdat hij de B&B in zijn GPS had gevonden. Er wordt vanavond gegeten in de Omalyss, een bekend en zeer goed restaurant op aanraden van de gastheer in de B&B.
Karl at een Mexicaanse pannenkoek met kip en groenten, ook mijn gebakken kip met look en ui was goed. Luk at een veredelde hamburger met speciale sausjes. Karl en ik dronken een Cabernet Sauvage 2015.Een zeer goed wijntje. Als dessert koos Karl de chocolade profiterolletjes en ik koos de Irisch coffee. Geen moeite om te zingen, maar wel wat moeite om die trap naar benden af te dalen.
Achteraf gaan we nog wat ambiance opsnuiven in een typisch Ierse pub. Zes muzikanten spelen er autenthieke Ierse muziek op een banjo, gitaar, mondharmonica, viool, mandoline en nog een snaarinstrument. Er werd duchtig mee geklapt in de handen en gestampt op de vloer. Alleen vier liedjes was genoeg.
We besluiten om toch maar huiswaarts te keren en ondertussen werd het 23.00 uur. De blog geschreven en nu is het slapenstijd.
Tot sebiet.
Reacties op bericht (1)
jOS GAF ME VOLGEND ANTWOORD OP MIJN VRAAG WAAR DIE PAARDEN TEGEN DE GEPARKEERDE AUTO'S LAGEN !
22-05-2016
ik weet het nog
Hey makker, fijn te mogen lezen dat jullie je kostelijk amuseren.
En ook een goede truc die je toepast om je ervan te vergewissen of je maat in Suriname wel doet wat hij beloofde....je blog volgen. Je weet dat ik er niet kan aan weerstaan als er een vraag gesteld wordt over de plaatsen die we samen hebben bezocht om in mijn geheugen, dat stilaan een zeef wordt, te gaan graven en samen met de herinneringen een kaart boven te halen. Wel, dat plaatsje waar de paarden tegen de auto's lagen was op de parking van het Lac Des Bouillouses 31T 0418010 4712451 op 2000m hoogte. Vandaar zijn we nog samen naar de top van de Puig Carlit vertrokken (2880m). Jij hebt die top nog bereikt, ik wegens toen al knieperikelen niet. Je hebt de laatste 300 hoogtemeters alleen afgelegd en ik heb als een trouwe hond of een goede vriend op je gewacht aan een klein meertje op 2600m. Samen zijn we dan weer naar beneden afgezakt. De tocht die we toen aan het voorbereiden waren is diegene die we tijdens de dropping moesten annuleren wegens de hevige sneeuwval. Plaats van onze logies: met absolute zekerheid....Bolquieres. Naam van het verblijf weet ik niet meer maar de naam van onze gastheer en gastvrouw was Fred en Anna of zoiets. Allez, brei aan jullie avontuurlijke tocht nog een schitterend vervolg. Groeten aan je reisgezellen, Jos
Maandag 23 mei 2016
Glendalaugh Lisburn (Belfast) 325 KM
Een ware zoektocht naar onze eindbestemming.
De B&B van Glendalaugh noemt Tudors Lodge. Vergeet vooral niet te noteren dat het een droom is van een locatie met daarbij ook een prachtige ingerichte infrastructuur. Hier werd het prijskaartje niet bekeken. De natuurstenen op het terras achter het gebouw zijn haast een half tennisterrein groot en gelegd met de lintmeter. Alles wijst op goede smaak en veel waarde. Ik schreef terecht is het gastenboek: Here I do stop looking for better!. De jonge zoon was gecharmeerd. Het is waarschijnlijk zo dat moeder, vader en zoon te samen de zaak runnen. Vader is ook een heel vriendelijke man, die liever met Mercedes rijdt dan met zijn nieuwe miskochte BMW. Dus weer een bewijs van goede smaak. Hij reed 35 jaar met Mercedes en op aandringen van zijn zoon, kocht hij nu eens een nieuwe BMW. Niets aan de auto bevalt hem, de lawaaierigheid, het comfort, hij noemde nog enkele dingen maar in Iers ben ik niet zo goed. Toch bracht hij ons naar het restaurant omdat het te hard regende. Ongevraagd. Ook de bediening aan het ontbijt was flink in orde.
Om 9.30 vertrekken de drie broers richting Belfast. Het begin van de tocht, zeg maar de eerste 70 kilometer verliepen over een wasbord van heuveltjes en dipjes. Bochtje in, bochtje uit. Het grote plezier hier vind ik, dat bijna elke bocht zeer ruim te overzien is. Je kan zeer goed inschatten wanneer je moet overhellen, en wanneer je mag terugkeren naar de verticale stand. Het wordt echt plezieriger met de dag omdat je minder concentratie moet wijden aan het links rijden. Het went inderdaad heel snel. Ook het verkeer maant je aan om de opgelegde snelheid bijna nauwkeurig te volgen. De bestuurders zijn hier echt wel meer gedisciplineerd dan thuis.
Ik bedank Joisianne voor haar mailtje. Ik ben blij dat ze via de blog toch virtueel mee op reis kan. Met de fotos erbij zal het nog intenser worden hoop ik.
De rest van onze rit viel voor mij wat tegen. Ik had speciaal de weg langs de Oostkant kort bij de zee getekend om de kustlijn heel mooi te kunnen volgen. Op de kaart stond die weg ook aangeduid met een groene lijn, wat wil zeggen dat het toeristisch wel iets mooi te bieden heeft. Ik mag echt niet beweren dat de rit niet mooi was. De glooiende schapen weiden die letterlijk uitmonden op het strand, de machtige bergwand die we lange tijd op onze rechterkant zagen, de ruïnes en oude kastelen, de prachtig gerestaureerde boerenhoven, het heeft allemaal wel iets. Maar wellicht had het te maken met de wegcodes, de opgelegde snelheden, het links rijden en er bij geconcentreerd blijven, de broeders observeren in de (alweer losgekomen) spiegels. Ik ben echt niet voldaan van deze verscheidene zichten aan het azimut.
Er wordt nog wel degelijk veel gelachen en geplaagd. Ik was mijn kraag die ik onder de helm over mijn oren trek, vergeten in de pub waar we thee dronken en moesten betalen met ponden. Luk had die geniepig mee genomen. Wanneer ik aan de motor tot de vaststelling kom dat die kraag tijdens de wandeling naar de pub waarschijnlijk uit mijn helm is gevallen, komt hij met het onnozelste gezicht voor mij staan en vragen: wat is er, zijde gij iets verloren? Beteuterd vertel ik hem dat ik waarschijnlijk mijn kraag ben kwijtgespeeld. Ga ne keer terug naar de pub, misschien ligt ze daar nog; En zeggen dat ik al weg was, wanneer hij plots die kraag in mijn hand duwt. Wat een opluchting
We eten in een klein stadje, bij de bakker die ook broodjes belegt op aanvraag, een dubbele boterham met kip, tomaatjes, sla en ajuin. Ook wat mayonaise. Lekker was dat. Ook hun koffie was net zoals thuis. Ik heb er twee gedronken.
Het zwaarste van de rit moest nog komen. Mijn Garminneke brengt me via een vlekkeloos parcours naar Lisburn. Enkel het adres van de B&B klopte blijkbaar niet Te midden van de velden op een helling krijg ik de mededeling : bestemming bereikt. En inderdaad op het schermpje prijkt het ondertussen alom gekende wit-zwart blokjes vlagje. Dit kan toch niet, denk ik bij mezelf. We rijden nog een honderdtal meters verder en Karl en ik besluiten van even verbaal hoogte nemen van deze miskleun. Liefst 20 kilometer te ver heeft dit adres niets te maken met daar waar we moeten zijn. Carl ziet mijn terneergeslagen lichaamstaal en meldt zich bereid de kop te nemen. Hij tikt in zijn GPS Kennedy way. Terug naar van waar we kwamen dus. Wanneer we op 45 Kennedy way arriveren zien we een heel gewoon klein rijhuisje. Dit kan het niet zijn zegt Karl. Blijkbaar neemt de GPS van Karl geen Lisburn aan en ook niet de straat van de B&B. Luk besluit op zijn beurt om over te nemen. Ook ditmaal geraken we niet waar we moeten zijn. Er is een verschil tussen Kennedy road en Kennedy way. Ik tik op mijn beurt de juiste gegevens in mijn Garmin en na toch nog eens verkeerd te zijn (op 600 meter van het einddoel) vraag ik aan buurtbewoners of zij de B&B kennen waar we moeten zijn. We krijgen de details want we zijn er vlakbij en op het laatste is het Karl die het huis ziet staan pal op een rond punt. Liefst één uur en 13 minuten heeft deze zoektocht geduurd. Maar het belangrijkste is dat we er zijn geraakt. In de buurt is een groot commercieel centrum en ik besluit daar maar steeksleutels te kopen waarmee ik mijn spiegels met eigen hand zal kunnen vastzetten. De kassierster is een heel vriendelijke dame en vraagt vanwaar we komen. Blablabla, het gesprek duurt een aantal minuutjes en geen Ier of Zwitser die daar een opmerking over maakt. Het valt ons allen meer en meer op dat het hier heel vriendelijke mensen zijn. Samen met Karl fix ik de beide spiegels vast, heel vast. Als ze nu nog loskomen, dan ben ik zeker dat ik mijn handvaten ook verlies. We eten in de buurt ook nog een gigantisch grote ( ik toch) pizza met een blikje cola en betalen via de kaart omdat we geen ponden bij hebben. Morgen rijden we richting West kust. Het weer zou droog blijven en niet te warm (zoals we verlangen, want op de motor met zwarte kledij in heet weer is ook weer geen cadeau). Ik stuur u nog een fotoke mee om ook u te laten genieten van wat hier zoal te zien is.
Goedenavond en een zeer verkwikkende slaap gewenst.
Zondag 22 mei 2016.
Glendalaugh rustdag
Wandelen op de Wicklow way
Sinds heel lang geleden heb ik de nacht doorgeslapen zonder ook maar éénmaal mijn ogen te openen. Ook niet om Luk aan te manen een toontje lager te snurken. Ofwel heeft hij zijn blaaspijp toegeknepen, ofwel sliep ik zo vast dat ik het niet hoorde. Feit is dat ik deze morgen om 7.30 wakker werd ( Ierse tijd + 1 uur bij jullie) en vertwijfeld naar mijn horloge keek om zeker te zijn dat ik me niet vergiste. Afspraak was om tegen 08.00 uur te gaan eten. Luk sliep nog als een zogend zwijntje van amper enkele weken, (cochon au lait), en zo kwam het dat ik netjes gewassen en gekleed naast zijn bed sta en hem tot de orde roep om op te staan. Verbouwereerd over zijn slaapprestatie en niets ontziende doorgromnacht, vliegt hij in zijn kleren, wast zijn hoofd en poetst haast gelijktijdig zijn tanden. Geloof het of niet, hij staat nog samen met mij aan de ontbijttafel. Van performantie gesproken. Er wordt onder het ontbijt wat ernstige taal gesproken. We mijden geen onderwerp: de politiek, de slechte gewoonten ( ik vond mij een beetje gepasseerd), motorrijden op natte wegen, de vrouwen thuis, het weer, zelfs de dagtaken als gepensioneerde echtgenoot (wederom ben ik sprakeloos en voel ik me wederom gepasseerd). Ik kan lang niet over alles meepraten stel ik vast.
Karl en Luk beslissen om deze dag te vullen op hun manier: met de motor een kleine verkenning doen van de omgeving. Zij rijden naar Dublin. Uit hun verhaal achteraf blijkt dat ze zich goed vermaakt hebben in de stad. Karl heeft zowaar zijn verzameling van landwimpels aangevuld. Wanneer hij zijn topkoffer openklapt verschijnt plots de halve wereld voor je pupillen. Van elk land dat hij per motor aandeed heeft hij een wimpel. Zijn deksel wordt stilaan te klein. Wanneer ik hen zeg dat ze al dat moois van mij toch gemist hebben krijg ik wederwoord. Ze hebben geen schoonheid gemist. Er wordt me zelfs gevraagd of ik blondinnekes zag met die hoge Ierse benen vanuit Lords of the Ring. Neen, die zag ik niet.
Ik blijf bij mijn eerder besluit om vandaag eens te gaan hiken in het gebergte. De omgeving laat toe om intens en veel te fantaseren, hoe het er daar boven wel zou uitzien. Ook, dat je snel hoog geklommen bent (steile inclinatie) en dat het panorama wel navenant zal zijn eenmaal je je eigen lichaam zo hoog hebt verheven. De aanloop naar dit natuurpark is saai lopen langs de grote baan. De autos rijden dus ook links het valt me onmiddellijk op bij mijn eerste passen op de straat dat ik eerst naar links kijk, in plaats van rechts. Maar het went wel. Na 2,5 kilometer bereik ik het natuurpark dat me een waaier verschaft aan wandelroutes naar boven. Ik verkies het zwarte paadje naast het underlake. Via een spoor tussen de bomen (het gaat venijnig op en weer af, langs de rand van dit meer) en vooral tussen de wortels en rotsblokken is het af en toe opletten geblazen. Ik beleef de zoveelste AHA-erlebenis. Het pad dat Jos en ik ooit eens een paar maal bewandelden in de Pyreneeën naast dat riviertje was identiek (op die parking lagen de wilde paarden tegen de geparkeerde autos, Jos, ik weet de naam van die plaats niet meer). Het is meer dan geconcentreerd wandelen, want soms op drie, vier meter onder mij ligt dat meer, gapend als de opening van de vulkaan. Toch is het plezant en weer beleef ik de sensatie van een jaar geleden. Wandelen op GPS is zo fascinerend. Soms wijk ik opzettelijk van het paadje af om enerzijds de moeilijke stukken gemakkelijker te maken, of een korter traject te doorlopen of soms ook al wel een keertje om te zien of mijn navigatie na een afwijking naar de juiste oriëntatie wel klopt. Het feit dat je dit leest wil wel degelijk zeggen dat ik niet verloren liep in dit bosrijk wandelparadijs. De padjes zijn ook soms wel heel wandelvriendelijk aangelegd: Ieren hebben iets met treinbils. Ik wandel bij momenten wel zeker enkele kilometer op twee naast elkaar gemonteerde treinbalken, die op hun beurt op 1,2 of zelfs soms drie dwarsliggers eronder gesteund en geschraagd worden. Dit moet een enorm arbeidsintensief werk zijn geweest. Om het slippen of schuiven van de wandelaars te vermijden werden hier tonnen krammen in die balken geklopt die zo een twee tot drie millimeter boven de balk uitsteken. Het is een domme maar zeer efficiënte manier om bij nat weer de wandelaar te behoeden van slippen op deze natte balken. Na een tijdje beginnen de voetzolen echter wel behoorlijk drukpunten te voelen. De zichten die je onderweg krijgt zijn fenomenaal. Ik werd twee maal vereerd met een wolkbreuk net boven mij, maar zelfs dat kon de pret niet bederven. Jos leerde me om nooit in de bergen te vertrekken zonder reserve kledij, een regenvest, een koplamp, Colsonbandjes en tape. Dus wat nattigheid kon me niet deren want ik was erop voorbereid. Nogmaals dank Jos. Bovendien kon ik tijdens de afdaling via de GPS opsporen dat er een variante bestond van deze mountain way en die zou normaal via enkele linken en aansluitingen moeten uitkomen op 200 meter van ons logement. De GPS laat me wederom niet in de steek. Na een vijftal uren wandelen kom ik uit waar ik vertrokken was. Ik ben vooral blij dat de navigatie weer perfect uitkwam. Ik schrijf perfect, omdat op radio RTE Gold het liedje wordt gepeeld van Lou Reed : Perfect day. Het lijkt zo wel.
Hier worden onder de heren ook hoge woorden gebruikt. Gisteren bij ons pintje bier en tonic werd het woord deduceren gebruikt. Niemand die wist wat het wou zeggen, ook de gebruiker niet. Hilariteit, want in Van Dale stond de uitleg: logisch afleiden. Er werden heir nog andere hoge woorden uitgestottert, maar daar vonden we geen verklaring voor
Den Ivo stuurt me net een berichtje dat hij fan is van de blog. Doet me deugd dat ik via die blog toch een beetje troost en afgunst kan aanbrengen. Volgend jaar moet den Ivo er zeker bij zijn, ik heb het hem gestuurd.
Deze avond gaan we nog eens eten in het restaurantje van gisteren. Dank zij mijn net gedrag mogen we daar nog eens langskomen, en het eten was er goed en veel.
Morgen rijden we verder door noordwaarts.
Ik laat je weten hoe het verliep.
Gegroet en vaneigens tot morgen!
Slapen op een car ferry, het is een echte nachtmerrie !
Zaterdag 21 mei 2016
Rossler Glendalaugh 123 km
Het slapen op een ferry is niet bepaald datgene wat een nachtrust zou moeten zijn. Tenzij je een kajuit reserveert die per nacht zo een slordige 175 euro kost. Dat spendeer ik liever aan andere meer duurzame dingen die me veel meer voldoening verschaffen. Er wordt door de passagiers zittend geslapen op stoelen, ook zittend op de grond tegen een muurwand, liggend op de vloer, in fauteuils, op drie zitbanken naast elkaar, met het hoofd op de tafel, je kan je allerlei standjes indenken. Ik heb vannacht een leerrijke les praktijk over ergonomie tijdens de slaap) ondergaan.
Wij drieën sliepen elk niet zo veel. Luk waarschijnlijk een kwartiertje, Karel vermoed dat hij toch aan zijn 5 uren geraakt, en ikzelf vermoed dat er toch gauw een 6 uren werd geslapen. Niet te verwonderen dat we deze avond erg vroeg in ons bed zullen liggen.
Het aanmeren van zon schip is wel degelijk een zeer precieze karwei, en er komt al gauw een heel pak man hulp aan te pas van op de kade. De totale procedure nam een 30 tal minuten in beslag.
Het losmaken van de motors en het buitenrijden uit het schip viel al bij al goed mee. Maar dan kwam de vuurdoop: links rijden op Ierse wegen. Ik prijs mij gelukkig dat de eerste 10 kilometer kon worden gereden in het kielzog van een vrachtwagen oplegger. Niet te snel rijdend en met het voorbeeld voor mij, werd ik heel rustig ondergedompeld in deze nieuwe situatie. Het lijkt allemaal wel goed te lukken, al geef ik toe dat het de eerste malen erg schrikken is, als er plots een wagen opduikt aan je rechter zijde in de tegenovergestelde richting. Maar ook dat went.
Het weer is ons uiterst gunstig gezind: een mooi stralend zonnetje en de temperatuur genietbaar rond de 16 graden. Geen regen, al is het wolkendek ver van egaal blauw gekleurd en zijn de grijze cumuluswolken immer in het vizier. Al heel gauw merk ik dat mijn spiegel weer is losgekomen. Werk voor vanavond.
We rijden door een klein stadje en besluiten er te eten, omdat de plaatselijke markt toch aan het opruimen is. Hamburger op zijn Iers. Wanneer we verder rijden en maken de 2 metgezellen me er nog eens op attent dat er links van de weg moet worden gereden Doe ik dan ook maar.
Wanneer we op een rustig bochtig en op en neer gaand wegeltje rijden door een bos, zien we dat het hier zonet heel hevig heeft geregend. De baan ligt een nat en soms wat glibberig bij. De bochten worden wijselijk wat slower aangesneden. Het landschap is glooiend en regelmatig zien we de gele brem heel mooi afsteken tegen het groen van de heide en het gras op de heuvels. Dit vind ik nu eens mooi, denk ik tijdens het passeren van zoveel kleuren en glooiingen.
Om iets na vijf uur Ierse tijd komen we aan in Tudor Lodge. Een plattelands woning die keurig is ingericht als B&B. De negen kamers zijn allen heel smaakvol ingericht en keurig van comfort voorzien.
Na de douche en weer wat internet perikelkjes en besluiten we in het dorp iets te gaan eten omdat de B&B niet zelf kookt. De soep voor Karl en voor mij was van selder en prei, die van Luk met zeevruchten. Het hoofdgerecht van Karl was zalm met Hollandaise saus en frietjes, Luk at Ierse groenten en stukjes gestoofde steak, en ik deed me te goed aan lookbroodjes met pasta in een champignon sausje. Ook dronk ik nog 2 goede stevige Ierse pinten en daarna werden we door de waard van het restaurant thuis gebracht met de wagen, omdat het zo hard regende.
Morgen wordt er hier gewandeld, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik wil heel graag Tina bedanken voor haar SMS-je aan Luk. Natuurlijk doen we het voorzichtig aan en zeer zeker zijn wij hier om ons te ontspannen en te amuseren. Dat we ervan genieten kun je ook wel begrijpen, vermoed ik.
Slaapwel
Vrijdag 20 mei 2016.
Louvelot - Cherbourg.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, als het loskomt wreed ambetant.
Om 7.30 is Luk nog naar zijn ronkende adem aan het snakken als ik al opgeveerd en zelfs reeds netjes gewassen in ochtendplunje uit de badkamer zijn lawaaierige keel-lokroep beantwoord. Hij is zich van geen gesnurk bewust, maar zoals altijd is de negatie ook hier weer het beste afweermiddel, voor hem dus. Karl verlaat zijn kamer net op het eigenste ogenblik als wij. We zitten om 8 uur aan de ontbijt dis. Buiten is het grauw, natte ondergrond en bedrupte ruiten. Het heeft vannacht goed geregend en met de laatste persweeën wordt nog wat nevel en zeverig vocht naar ons aardoppervlak gestoven.
Voor we kunnen vertrekken moet er nog water van het zadel en de voorruit worden verwijderd. Op weg naar Honfleur. Na een uurtje rijden zijn we in deze Normandische parel van hun kustlijn aangekomen. Het is er gezellig toeven op een terrasje met een grand café au lait. In het gezelschap van een paar mussen en een assertief eendjespaar ( komen tot tegen onze voeten lopen) genieten we alle drie van dit Zen-moment.
Na een uurtje rijden we verder door naar Bayeux waar we tanken en ons middag maal nuttigen. Op het raam staat vermeld dat de dagschotel 10,5 euro kost zonder drank. Voor die prijs kunnen we onmogelijk bedrogen zijn denken we. Achter het niets uitnodigend en zelfs wat vervuild etalageraam blijkt een restaurant te verschuilen waar waarschijnlijk heel het dorp aan het eten is. Liefst vier gelagzalen achter elkaar zitten er gasten aan hun tafeltje te genieten, te eten, te keuvelen, te lachenerbruikers van allerlei pluimage en afkomst. En toch gaat het vooruit. We mogen voor die prijs ons onder meer bedienen aan een salade-bar met heerlijk verse spijzen en koude groenten in slasaus, mayonaise en curry en nog veel meer.
Dan volgt een kalkoenfilet met frietjes in champignonroomsaus. Er volgt nog een kaasschotel en als kers op de taart nog een crème bruléé of rijstpap. Mijn gezelschap sluit waardig af met een kopje koffie, zwart en op zijn Frans, sterk, heel sterk.
We rijden door richting Cherbourg, nog een 115 kilometer. Ik krijg last van een losgekomen rechter spiegel. Heel moeilijk om bij het voorbij rijden van een voertuig de juiste inschatting te maken om terug in te voegen. Ik besluit het euvel toch maar onmiddellijk te verhelpen en stop op een zeer rustig landelijk wegeltje. Karl haalt zijn Leatherman boven en analyseert het probleem. Het is echt nog niet zo eenvoudig want er dienen twee moeren tegelijkertijd te worden aangetrokken, waarvan de bovenste draait in tegengestelde richting. We hadden dit niet van het eerste moment door. Het nood-alaam van de Karl blijkt niet te kunnen dienen om de spiegel voldoende vast te krijgen, want reeds na een 500 meter is de nood-ingreep al geneutraliseerd. Ik overpeins om te stoppen bij een garage en daar met twee steeksleutels het euvel op te lossen. Heel gauw vind ik een Renault garage.De leerjongen van de garage tracht de moeren elk één voor één vast te draaien. Keivast, en ik vermoedde dat hij zijn stiel wel kende, maar dat was naast de waard gerekend. Ik overhandig hem uit dank 5 euro en opgelucht rijden we verder. Wat een afgang. Geen twee kilometer verder zie ik niet Karl in mijn spiegel, maar wel mijn eigen torso daar moet ik niet voor uitwijken denk ik. De tweede ingreep ook al mislukt. Toch wordt er verder gereden tot in Cherbourg. Op de parking van de Car Ferry, staan heel veel motor homes. Karl en ik overleggen oulp van dium aan die mensen eens te vragen of er iemand steeksleutels bij heeft en dan het zelf aan te vijzen met onze eigen paardenmacht. Zo gebeurt het ook, en met wat hulp van die kampeerdersis tot heden toe dat spiegeltje niet meer bewogen. Aan de ferry moeten we nog een twee tal uren wachten. We spreken af dat ik broodjes in het stad ga halen. Liever dan het op de boot te moeten kopen voor het drie dubbele van de prijs. Een cola kost hier maar liefst 7 euro. Hallo. Niet onze stijl om daaraan mee te doen.
Ik rij mij haast een zenuwinzinking op zoek naar een bakker of een warenhuis. In Cherbourg zijn er waarschijnlijk wel honderdzeventien plaatsen waar ik broodjes en frisdrank zou kunnen kopen. Alleen, ik vind ze niet. Ik ben ver uit Cherbourg vandaan wanneer ik in een klein smal straatje een bakkerijtje vind. Ik koop haar hele etalage leeg en leg beslag op drie frisdrankjes. In totaal was ik een 5 kwartier weg. Luk werd al een beetje nerveus. Tot op heden achtte ik dat niet mogelijk. Op vakantie leer je de mensen echt wel kennen...
De sfeer onder ons drieën zit er goed in. Er wordt goed gelachen en veel gesolt en gedold.
Na nog wat wachten aan de kade worden we druppelsgewijs en aanschuivend op het Stena-bootje geloodst. Na wat geharrewar op dek 3 en het stevig vastmaken van onze motorfietsen nemen we plaats in onze slaapzetels en bedenken we weer dat het een fijne dag is geweest. Morgen begint Ierland wel echt. Links rijden zal voor mij wel altijd een opdracht blijven. Ik vermoed dat het een kwestie is van een paar uren wennen. Daarom heb ik morgen de rit bewust heel kort gehouden. Tot in Glendalough is het maar een drietal uurtjes rijden. Ideaal om te acclimatiseren en te wennen aan al dat links en slinks gedoe.
Morgen dus meer nieuws en wees ervan overtuigd, het zal een waterig verhaaltje worden, want de overzet duurt zomaar eventjes 15 uren.
Saartje belde me nog net voor de afreis in verband met een klein detail over de uitvaartplechtigheid van Moeke. Ik stel haar langs deze weg gerust.
Nu nog dit berichtje weg krijgen en dan wat trachten te slapen op dit zwalpend schip
Tot morgen.
Wie gehaast is als een konijn, mist soms al eens de juiste trein.
Yvetot, donderdag 19 mei 2016.
Herent Yvetot : 430 KILOMETER
Veel te vroeg wakker, om 07.00 al. Goed op de pot geweest van wat nerveuze krampjes in mijn dikke darm systeem. Heel veel winderigheid in de buik van al dat zenuwachtig gedoe en ook last van ongeordend deponeren van allerlei last minutes hebbedingetjes voor onder de reis. Ik vind mijn geldbeugeltje niet meer. Gegarandeerd dat de taak van penningmeester tot één van mijn verantwoordelijkheden zal behoren. Als Luk in verlof is, dan is hij echt op vakantie. Als gewezen bankier zou het niet meer dan logisch zijn dat hij de financiële last van een groepsgeldbeugel op zich zou nemen. Maar zoals ik het verwachtte, hij weigert categoriek deze zware verantwoordelijkheid van penningmeester uit te voeren. Dus doe ik het maar, want ook Karl is niet onmiddellijk een kandidaat , meldt hij.
Thuis vertrokken om 9 uur, nog eens vol getankt op de Brusselsesteenweg en om piek 09.28 op de plaats van de afspraak bij Luk. Karl was er al. Drie ijzeren rossen, mooi op een rij. Geen 3 BMWs , er zit een overloper in het spel. Karl rijdt met een Honda Varadero (genaamd naar een Cubaans strand). Hij heeft de uitdrukkelijke toelating moeten aanvragen om met dit rijtuig mee te mogen met ons. Uit eerlijke plaatsvervangende schaamte, neemt hij de tweede plaats in op de weg, tussen onze beide BMWs. Het voornaamste is echter: hij wordt aanvaard!
We rijden onder een deugddoende motor zonnetje, maar de temperatuur duidt ons maar een waarde aan tussen de 13 en 15 graden. We snorren echter reeds diep in Frankrijk over Picardische wegen, wanneer een troosteloos zeverlaagje mijn vitrien van voor bevuilt. Godver denk ik, omdat ik mijn BMW-ke zo proper en grondig had gekuist. Niks aan te doen, net zoals Ivo beleef ik evenveel plezier aan het kuisen als aan het rijden met mijn motorfiets.
Rond 12.00 uur stoppen we om wat te eten en ons achterwerk figuurlijk en letterlijk wat te ontlasten. Reeds 210 kilometer. We gaan weer veel te vroeg binnen zijn, merkt Luk schrander op. t Zijn weer Smedtjes die onderweg zijn. Toch wordt er de nodige tijd genomen om de rit tot heden toe even verbaal en onder elkaar te evalueren en eventueel wat bij te sturen in tempo, techniek en afspraken. Geen wrevelpunten.
Na een 300 kilometer stoppen we om wat benzine en koffie bij te tanken. Het is bewolkt en niet erg bijster warm. Ik verkneukel me bij een heel hete grand café au lait. Karl is verbaasd dat ik deze hete tas zo warm naar binnen wurg. Heet , sterk en eerlijk ben ik , net als de koffie, zo luidt mijn repliek. De man weet niet goed wat hij hoort, en dit is nog maar de eerste dag. Hij zal me nog wel beter leren kennen.
Het vlot zo goed met rijden dat we reeds om 14.30 uur op nog geen 20 kilometer zijn van ons einddoel vandaag. Tijd genoeg dus voor een terrasje in Yveille.
Bij het opnieuw wegrijden van de parking daagt Luk me werkelijk uit met zijn ongeduldig gedrag. Dit vraagt om een terechtwijzing. Bij het klaar maken om terug opnieuw te vertrekken gaat hij uitdagend aan het einde van de parking staan, zijn rug naar ons gekeerd. Karl en ik zijn nog bezig ons voor te bereiden op de laatste etappe. Luk was echter vergeten dat er vooraan ook een uitrij strook op de parking was. Omwille van het feit dat hij zo astrant met zijn rug naar ons gekeerd stond, konden Karl en ik ongemerkt de parking verlaten langs de voorzijde. Ik vertel het u naar waarheid: moest Karl, Luk niet zijn gaan ophalen, dan stond hij er zondag nog te wachten. We hebben het uitgepraat en beloofd van niet te vertellen dat hij daar met tranen in zijn ogen stond te panikeren omdat hij ons niet meer vond. t Zal hem leren den asociale ongeduldigaard. Wedden, dat hij dit niet snel nog zal herhalen?
Nog meer goed nieuws. Karl heeft ingezien dat het penningmeesterschap mij niet zo goed bekomt. Vermoedelijk heb ik (commercant zijnde) ergens een foutje gemaakt. Ik beken, ik ben nogal slecht in getallen en rekeningen. Hij wil deze last op zijn schouder nemen. Oef, daar ben ik wel echt heel blij mee. Vanaf morgen draagt hij zorg over de gezamenlijke geldbeurs.
Daarna via de alomtegenwoordige en haast Goddelijk onfeilbare GPS (merci Thierry voor het plaatsen van mijn topografische kaart op de laptop- haast onmogelijk voor Jan met de pet om het zelf te doen) aangekomen in Yvetot rond 15.45 uur. Na een grondige wasbeurt des lichaams, begeven we ons naar de lounge. Er wordt gebabbeld, en heel veel onderwerpen aangesneden. Ja, de sfeer is er ernstig en heel oprecht. Blijkbaar zijn er heel veel familiale gebeurtenissen al of niet moedwillig door derden totaal verkeerd verklaard, uitgelegd en zelfs gecreëerd. Wie is hier goed bij gevaren, vragen we ons alle drie af.
Er wordt ook uitbundig gelachen: Karl vertelt net dat hij in de week el een keer of twee in Wijnegem is gaan oefenen om links te rijden. Valt niet zo goed mee zegt hij.
We aten vanavond op zijn Frans: een voorgerechtje van sla, tomaatjes en stukjes kippenmaag. Brood en wijn behoorden tot de eucharistische omkadering.
Daarna kregen we de rest van die kip. Met name een kippenbil en vleugel. Net iets te veel been en vel voor mij. Maar de honger was zo groot dat ik keurig zoals een grote jongen beentjes en huid netjes wist te scheiden van eetbaar wit en spierig kippevlees.
De wijn werd gebruikt om alles proper en wel in de juiste slokdarm-buis te kanaliseren. Geen wonder dat ik een beetje wist van den drank
Morgen rijden we over de bekende Pont de Normandie. We doen er zeker een fototje bij van dit alom gekend kunstwerk.
Afspraak is om 07.30 op te staan, te eten om 08.00 uur om te kunnen vertrekken om 09.00 uur naar Cherbourg.
Op de boot heb ik tijd genoeg om mijn blog aan te vullen.
Zo, slaap wel en wees verenigd met ons feestelijk beleven, want dit is hier toch wel fijn vertoeven.
Woensdag, 18 mei 2016.
Vreugde en verdriet, soms als een symbiose, hand in hand.
Vandaag namen we samen met Ivo, Peter, Karl en Martinne afscheid van ons moeke. Een heel serene en beminnelijke uitvaartplechtigheid in Schilde. Het was wel aandoenlijke viering die emoties en vooral verdriet van heel diep naar boven deden opborrelen.
Hilde De Koninck, de tweede echtgenote van mijn vader, en dus moeder van mijn drie half broeders en half zus, overleed in Zoersel op vrijdag 13 mei en vandaag namen we afscheid van een natuurlijk sterke vrouw met een benijdenswaardige persoonlijkheid en een niet mis te verstane gedrevenheid om te slagen in datgene wat ze voor zichzelf in het leven vooraf had voorgesteld. Een voorbeeld van een moeder vrouw voor vele anderen, ondanks haar complex en niet altijd heel gelukkig leven.
Ei zo na had moeke zich misrekend in haar timing. Karl vertrouwde me toe dat ze zich waarschijnlijk op zijn vertrek naar Ierland baseerde om heen te gaan. Vandaag de uitvaartplechtigheid, morgen ons vertrek naar Ierland. Voorwaar voor Karl niet zulk een triomfantelijke uittocht, dan wel een mogelijkheid om via heel veel afleiding dit afscheid zijn waardige plaats te geven gedurende een ontspannen motortocht. We zullen je wel opvangen Karl, en in gedachten bij Martinne , Ivo en Peter, geven we gedurende deze rondrit in Eire het gepaste eresaluut aan Hilde.
Ook saartje en Tina waren er. De twee lieve dochters van mijn overleden zus. Heel even overviel me gedurende de dienst een gevoel van weemoed, een verzuchting om zoveel gemis van mijn zo heel toffe overleden voorbeeld zus, mijn gemankeerde moeder, mijn ontbrekende vader, zoveel mensen die ik reeds lange tijd gelden uit mijn leven zag verdwijnen, maar die me spiritueel nooit aan mijn lot overlieten. Ik gedenk hen allen. Ik vind voor mezelf dat ze nooit echt zijn doodgegaan. Ik schreef het nog aan Ivo en zijn familie. Een lichaam sterft wel, een fysiek lichaam gaat wel dood, maar de gedachtenis, de herinnering, de geest die verdwijnt niet en wordt zo als het ware ook onsterfelijk gemaakt door onze herinnering. Ik geef mensen die me dierbaar zijn niet zomaar af. Ik hou ze voor mezelf, in mijn gedachtenis.
De koffers op de motor zijn gevuld, de spiegels en het vizier blinken als een spiegelspot. De lintjes aan de linker kant van mijn stuur zijn aangebracht ( om zeker niet te vergeten van links te rijden). Mijn laarzen zijn opgeblonken, en mijn bretellen liggen instap klaar al vast aan mijn motorbroek. Als je denkt dat ik er niet klaar voor ben, dan heb je het mis. Hoeveel mensen hebben mij vandaag gevraagd om toch voorzichtig te zijn Guddie, Gudrun, Thereske en Simonne, Joseeke, Andre van den Bondstreet. Ik heb moeten beloven van heelhuids terug huiswaarts te keren. Belofte maakt schuld. Ik vertelde mijn broer dat bij mijn thuiskomst uit Corsica reeds voor ik aankwam, een PV in de bus stak van la République Francais: een boete voor te snel te rijden. Na aanpassing reed ik 51 km/u waar ik maar 50 mocht rijden. Vijfenveertig Euro ballen.
Van geitenneukers en muggemelkers gesproken. Hallo Monsieur Hollande, waar houden jullie je mee bezig. Maar, ik ben verwittigd. Met deze ook mijn twee metgezellen. Al mag ik maar 20 km/u rijden, ik zal me aan de opgelegde snelheid houden, want die 45 euro boete ligt nog altijd zwaar op mijn vakantiebudget en mijn zo nuchtere maag.
Josianne moet ik melden dat haar Franse literatuur erg licht leest en dat ik bijna rond ben met het boek. Haar kaartje van Ierland, daar mag ze op rekenen.
Jos, mijn alom bevriende klimmaat, stuurde nog een berichtje dat hij aan mij denkt en tegelijkertijd aan de periode dat we samen de dropping van Ierland daar ter plaatse gingen voorbereiden. Ik zal meermaals aan je denken Jos, al was het maar om de poetsen die we elkaar om beurt in de schoenen schoven. Dikke intercontinentale knuffel naar Suriname.
Morgen vroeg om 09.30 uur vertrekken we aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. Wellicht een droge dag met bewolking. Fris mag het zijn, maar van een nat wegdek ben ik niet zo begeesterd. We zien wel. We rijden tot een 20 km voor Honfleur, om te overnachten in een B&B na 420 kilometer, die we reeds enkele maanden geleden reserveerden.
Nu ga ik nog heel even de bandenspanning van mijn motor controleren en vermoedelijk dan met veel goesting in bed. Morgen het relaas van onze eerste dag.
Wees gegroet .bevriende bloglezer.
Reeds jaren rijpte er een betrachting om Ierland eens te bezoeken per motor. Wat de droom of de betrachting enigszins temperde was eerder een praktisch probleem. Ik ben altijd al een beetje bang geweest van dat linkse rijden. Nog steeds...maar ik weet me nu gesteund door twee heel enthousiaste gadders die deze buffel wel in het rechtmatige spoor zullen leiden. Ware het niet dat Karl en Luk mee reisden, ik zou het nooit alleen aandurven. Op 19 mei vertrekken we samen aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. De reis zelf is helemaal uitgetekend via een GPS spoor op mijn BMW navigator. De afspraken zijn gemaakt. De als mogelijk verkeerd lopende scenario's zijn besproken, en de te voorziene wrevelpunten werden duidelijk bij naam genoemd. Snurken doen we alle drie, dus hij die het eerst de slaap vat heeft de joker in handen. Ook eten is een natuurlijke behoefte, dus daar gaan we regelmatig eens voor stoppen. Net als voor die andere behoeften, zoals er zijn: tanken, drinken, ontlasten en druk aflaten. De pot die we samen maken, en nu heb ik het wel degelijk over de financiële geldbeugel, zal dienen om elke consumptie onderweg niet steeds per verbruiker te moeten berekenen. De sfeer zit er in. We voelen het allen zeer goed aan, en zijn terdege voorbereid met de gedachte dat we allen hier en daar wel wat water in de wijn zullen moeten doen. Drie karakters en bovendien niet van de zwaksten...niet al te best in te schatten.
Nu reeds spijt het me dat Ivo en Peter niet mee kunnen. Maar ik troost me, laat deze trip een proef zijn om eventueel volgend jaar de groep aan te vullen met de twee overblijvende zielsgenoten en broers.
Deze blog dient om het thuisfront wat informatie mee te geven over ons reilen en zeilen. Bovendien biedt dit een opportuniteit aan allen die ons verhaal willen volgen en of lezen.
Ik beloofde Ivo om deze blog aan te maken en zal persoonlijk instaan voor de scriptieve invulling ervan. Niet belet Karl of Luk om er ook hun deeltje tekst in te plaatsen. We zien wel hoe dit loopt. Via de digitale hangbrug zijn we zelfs in staat om fotomateriaal door te sturen. Verwacht u aan hoogstandjes, want alle drie hebben wij een cameravogeltje mee ingepakt. Zo, dat was het prille begin. Ik verhaal u bij een volgende setting hoe mijn voorbereidingen verlopen en wat de plannen zijn onderweg.
