Maandag 30 mei 2016.
Méaulte Herent 225 KM
Wordt er naar huis gereden of doen we het zwemmend?
Er wordt ons in Meaulte een pracht van een ontbijt aangeboden. Vers geperst appelsiensap, fruitmengeling, cake, confituur, toastbrood en gewoon brood, alles wat je nodig hebt om gezond thuis te geraken was er. Ik heb al veel armoediger gegeten. Tijdens het ontbijt maken we kennis met een Engels koppel die een doorreis maken in Normandisch Frankrijk. Ook allebei met de motor. Hij met een zwaar Suzukki machine, zij met een BMW 650 GS met ketting. Heel toffe mensen en een aangenaam gesprek ontwikkelt zich (Vlamingen zijn ongelofelijk in hun taalvaardigheid ). We blijven nog een beetje praten en informeren zelfs naar mogelijkheden om via Engeland naar Ierland te kunnen reizen. Je weet maar nooit dat we nog eens willen terug keren naar die schoonheid van Kerry en Connemarah. Zo blijkt er een veerpont te zijn die aankomt in Belfast. Heel goed om te weten.
De pakken worden voor een laatste maal geordend en gestapeld op de achter zetel en de rekkers voor een laatste maal haast op een autistische wijze één voor één op de zelfde plaats bevestigd en aangetrokken. We zijn het ondertussen wel al gewoon geraakt. Karl en ik nemen al fysiek afscheid bij de start want het is de bedoeling dat Karl reeds vroeg via Valenciennes op Gent en Antwerpen zijn voorwiel richt, terwijl ik kies voor de route op Brussel. Of Karl nat is geworden weet ik eigenlijk niet, maar dat ik nat ben aangekomen daar moet je niet aan twijfelen. In totaal had ik 3 lagen aan, een T-shirt, een sweeter en een Goretex vest. Bij aankomst thuis was de T-shirt druipensnat. Dit soort regen heb ik nog niet dikwijls op de motor getrotseert. Nu, ware het niet dat je bij aankomst je kledij kan uitdoen en veranderen, dan zou je zeker niet door dit soort van wolkbreuken verder rijden. Op bepaalde ogenblikken was het zicht minder dan 30 meter. Dus ook voor de automobilisten die achter mij reden.
Bij aankomst wachtte mij een zeer bekommerde echtgenote op die mij onmiddellijk de kleren van het lijf rukte en me wikkelde in een warme kamerjas. Mijn voeten hebben echter tot s avonds aangevoeld als een paar varkenspoten die in de frigo lagen.
Mijn blog eindigt hier.
Ik dank al de geïnteresseerden. Uiteindelijk is het voor u dat ik deze verhalen neer kletste. Wellicht heb je ervan genoten, zo niet laat me gerust weten waarom niet.
Misschien tot een volgende gelegenheid en de dank en respect is aan mij om al jullie tijd die je spendeerde aan het lezen van deze blog.
Thanks for your attention en maybe till next time.
Johan
30 mei 2016
Zondag 29 mei 2016
Cherbourg Méaulte 470 km
Een verbindingsrit is altijd saai!
Vandaag om 10.30 ontscheepten we in Cherbourg. De motorkleren en accessoires (GPS- handschoenen) werden aangetrokken op de terminal en vandaar werd het een lange trip richting Amiens. Het weer was vanop de boot al prachtig en nooit heb ik zo ontbeten als deze morgen. Vooraan op het schip met de zon op ons tafeltje, de blinkende weerkaatsing van deze felle stralen in een loodrecht oppervlak pal voor ons. We varen dus wel degelijk Oostwaarts. Het slapen vannacht viel stukken beter uit dan bij de heenreis. We hadden onmiddellijk bij aankomst op het dek de keuze gemaakt om NIET in de gereserveerde zetels te gaan zitten. Het bovendek, zoveel mogelijk vooraan genoot onze voorkeur. Hier staan er lange zetels langs de zijkanten, die s nachts door de passagiers gebruikt worden om er horizontaal gelegen te kunnen op slapen. Wat een verschil. Ik heb met enkele tussenpozen toch van 23.00 uur tot 06.45 geslapen. Mijn oogjes waren s morgens nog klein, maar toch groot genoeg alles wat mij omringde te herkennen. Op de boot zie je allerlei soorten van mensen. Ik zat een beetje als op een terras want voorbij mij moest iedereen passeren die ging eten in de verbruikszaal. Tijd genoeg om al die passanten eens goed te observeren en trachten te plaatsen. Vooreerst heb je de vrachtwagenchauffeurs. Hun lichaamstaal, evenals hun communicatietaal verraadt dat ze vanuit de cabine van hun vrachtwagen noodgedwongen hun tijd moeten doorbrengen aan de bar of in de lounge hier. Drinken, luidkeels en messcherp praten en lachen binden hen onderling. Hun decibels stijgen in verhouding met hun deciliters drank die naar binnen werden gewerkt. De gezinnetjes met en zonder kinderen die er waarschijnlijk een weekje Frankrijk willen van maken of zij die terugkeren naar hun heimat. Echter Frans werd hier niet veel gehoord. Ze zijn meestal opgewekt en onderling in het gezelschap van hun kring wordt er gekaart of met hun smart phone gepingeld. Er zijn de mensen die hier alleen reizen, voor zaken of de transferts ondergaan naar het andere continent. Ook zij zijn meestal druk doende met cellular phone of laptop. Ook zien we groepjes Duitsers die terug reizen na een weekje Ierland op de motorfiets, net als wij.
Er zijn een paar koppels, oudere en jongere. Heel veel nationaliteiten ook op het schip. Het personeel is overwegend continentaal, maar toch ook een grotere groep Aziaten. Onderling praten ze dan een soort Japannees vermoed ik.
De terugreis besloten we vandaag te tuffen via de autosnelweg en de payages. We kwamen om 11.00 uit de boot en wetende dat we dan nog een kleine 500 km moesten rijden kozen we voor de snelste oplossing. Om vijf minuten over twaalf zijn we klaar en vertrekken we Cherbourg, richting Caen. De tank lekker vol want de stakingen hier hebben menig tankstation op droog zaad gezet. Onderweg zien we zelfs een lichtkrant boven ons die vermeldt dat in het volgende station geen benzine 95 en 98 octaan meer te verkrijgen is. Het reed goed en plezierig maar de eentonigheid valt wat tegen. Na een fijne 250 kilometer houden we het zekere voor het onzekere en vullen de energie tank tot aan de nok. Op mijn pomp stond wel een aanplakbrief waarop vermeld stond dat een tankbeurt de 100 euro niet mocht overschrijden. Ik maak de bedenking dat ikmet deze volle tank toch al over de grens geraak, dus de vrees om komen vast te zitten zonder brandstof op Frans grondgebied maakt plaats voor een meer rustige bedenking dat ze hier met hun gestaak deftig de pot op kunnen. In Belgie trouwens ook. Denken ze nu echt dat ze met staken de situatie over pensioenen en arbeidskwaliteit zullen verbeteren. Naïevelingen zijn het, dat denk ik althans onder mijn helm wanneer ik de zoveelste maal het nieuwsbericht hoor in de Franse taal. We komen aan in Un parfum de campagne rond 17.20 uur. Het is een prachtig gerestaureerd oud boerenhof in vierkant stijl. De zolderverdieping is ingericht voor de gasten. Een balzaal van een slaapkamer die luxueus en meer dan alleen maar smaakvol is ingericht. De badkamer leunt zowaar aan tegen een zeer modern concept met een grote glazen douche. De wastafel oogt modern in aardenpot kleuren. De vloerbedekking is laminaat en de muren zijn waarschijnlijk vandaag nog geverfd want de geur van acrylaatverf slaat bij het binnen komen in de gang om je oren. De houten trap is oud en geverfd in wit en bruin. De verticale wandstaanders op de zijkant zijn gedraaid en de leuning is gebold. Ze volgt in één lijn de draaiing van de nogal steile trap. De houten balken op de zoldering kregen een laagje verf te verduren die echter niet de houtkleur weergeeft. Wel zijn deze in het beige gelakt. De verlichting is in de zoldering ingewerkt en wordt op de grond geassisteerd door een grote vaaslamp en een paar kleinere wand verlichtingen. Het geheel toont heel strak en sjiek aan. De buitenkant van de boerderij is gebleven zoals de gevels vroeger waren. Bakstenen die met cement gevoegd zijn en de tand des tijds hebben overleefd. Enkel de ramen en de deur kozijnen zijn vernieuwd.
We besluiten om te voet naar het dorp te gaan eten. Een drie kilometer zegt de dame. Het blijken er achteraf (omdat we het juiste restaurant niet vonden) veel meer te zijn. In de Flush (een soort zelfbedieningsrestaurant) eten we heel goed voor de prijs die we betaalden. Blijkbaar komt heel het dorp hier de gastronomie proeven. Het is er druk maar niet ongezellig. Te voet terug naar huis en of we goed sliepen
Tot het volgende blogverhaal. Wellicht ook het laatste van deze blog.
