Slapen op een car ferry, het is een echte nachtmerrie !
Zaterdag 21 mei 2016
Rossler Glendalaugh 123 km
Het slapen op een ferry is niet bepaald datgene wat een nachtrust zou moeten zijn. Tenzij je een kajuit reserveert die per nacht zo een slordige 175 euro kost. Dat spendeer ik liever aan andere meer duurzame dingen die me veel meer voldoening verschaffen. Er wordt door de passagiers zittend geslapen op stoelen, ook zittend op de grond tegen een muurwand, liggend op de vloer, in fauteuils, op drie zitbanken naast elkaar, met het hoofd op de tafel, je kan je allerlei standjes indenken. Ik heb vannacht een leerrijke les praktijk over ergonomie tijdens de slaap) ondergaan.
Wij drieën sliepen elk niet zo veel. Luk waarschijnlijk een kwartiertje, Karel vermoed dat hij toch aan zijn 5 uren geraakt, en ikzelf vermoed dat er toch gauw een 6 uren werd geslapen. Niet te verwonderen dat we deze avond erg vroeg in ons bed zullen liggen.
Het aanmeren van zon schip is wel degelijk een zeer precieze karwei, en er komt al gauw een heel pak man hulp aan te pas van op de kade. De totale procedure nam een 30 tal minuten in beslag.
Het losmaken van de motors en het buitenrijden uit het schip viel al bij al goed mee. Maar dan kwam de vuurdoop: links rijden op Ierse wegen. Ik prijs mij gelukkig dat de eerste 10 kilometer kon worden gereden in het kielzog van een vrachtwagen oplegger. Niet te snel rijdend en met het voorbeeld voor mij, werd ik heel rustig ondergedompeld in deze nieuwe situatie. Het lijkt allemaal wel goed te lukken, al geef ik toe dat het de eerste malen erg schrikken is, als er plots een wagen opduikt aan je rechter zijde in de tegenovergestelde richting. Maar ook dat went.
Het weer is ons uiterst gunstig gezind: een mooi stralend zonnetje en de temperatuur genietbaar rond de 16 graden. Geen regen, al is het wolkendek ver van egaal blauw gekleurd en zijn de grijze cumuluswolken immer in het vizier. Al heel gauw merk ik dat mijn spiegel weer is losgekomen. Werk voor vanavond.
We rijden door een klein stadje en besluiten er te eten, omdat de plaatselijke markt toch aan het opruimen is. Hamburger op zijn Iers. Wanneer we verder rijden en maken de 2 metgezellen me er nog eens op attent dat er links van de weg moet worden gereden Doe ik dan ook maar.
Wanneer we op een rustig bochtig en op en neer gaand wegeltje rijden door een bos, zien we dat het hier zonet heel hevig heeft geregend. De baan ligt een nat en soms wat glibberig bij. De bochten worden wijselijk wat slower aangesneden. Het landschap is glooiend en regelmatig zien we de gele brem heel mooi afsteken tegen het groen van de heide en het gras op de heuvels. Dit vind ik nu eens mooi, denk ik tijdens het passeren van zoveel kleuren en glooiingen.
Om iets na vijf uur Ierse tijd komen we aan in Tudor Lodge. Een plattelands woning die keurig is ingericht als B&B. De negen kamers zijn allen heel smaakvol ingericht en keurig van comfort voorzien.
Na de douche en weer wat internet perikelkjes en besluiten we in het dorp iets te gaan eten omdat de B&B niet zelf kookt. De soep voor Karl en voor mij was van selder en prei, die van Luk met zeevruchten. Het hoofdgerecht van Karl was zalm met Hollandaise saus en frietjes, Luk at Ierse groenten en stukjes gestoofde steak, en ik deed me te goed aan lookbroodjes met pasta in een champignon sausje. Ook dronk ik nog 2 goede stevige Ierse pinten en daarna werden we door de waard van het restaurant thuis gebracht met de wagen, omdat het zo hard regende.
Morgen wordt er hier gewandeld, maar dat is weer een ander verhaal.
Ik wil heel graag Tina bedanken voor haar SMS-je aan Luk. Natuurlijk doen we het voorzichtig aan en zeer zeker zijn wij hier om ons te ontspannen en te amuseren. Dat we ervan genieten kun je ook wel begrijpen, vermoed ik.
Slaapwel
Vrijdag 20 mei 2016.
Louvelot - Cherbourg.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, als het loskomt wreed ambetant.
Om 7.30 is Luk nog naar zijn ronkende adem aan het snakken als ik al opgeveerd en zelfs reeds netjes gewassen in ochtendplunje uit de badkamer zijn lawaaierige keel-lokroep beantwoord. Hij is zich van geen gesnurk bewust, maar zoals altijd is de negatie ook hier weer het beste afweermiddel, voor hem dus. Karl verlaat zijn kamer net op het eigenste ogenblik als wij. We zitten om 8 uur aan de ontbijt dis. Buiten is het grauw, natte ondergrond en bedrupte ruiten. Het heeft vannacht goed geregend en met de laatste persweeën wordt nog wat nevel en zeverig vocht naar ons aardoppervlak gestoven.
Voor we kunnen vertrekken moet er nog water van het zadel en de voorruit worden verwijderd. Op weg naar Honfleur. Na een uurtje rijden zijn we in deze Normandische parel van hun kustlijn aangekomen. Het is er gezellig toeven op een terrasje met een grand café au lait. In het gezelschap van een paar mussen en een assertief eendjespaar ( komen tot tegen onze voeten lopen) genieten we alle drie van dit Zen-moment.
Na een uurtje rijden we verder door naar Bayeux waar we tanken en ons middag maal nuttigen. Op het raam staat vermeld dat de dagschotel 10,5 euro kost zonder drank. Voor die prijs kunnen we onmogelijk bedrogen zijn denken we. Achter het niets uitnodigend en zelfs wat vervuild etalageraam blijkt een restaurant te verschuilen waar waarschijnlijk heel het dorp aan het eten is. Liefst vier gelagzalen achter elkaar zitten er gasten aan hun tafeltje te genieten, te eten, te keuvelen, te lachenerbruikers van allerlei pluimage en afkomst. En toch gaat het vooruit. We mogen voor die prijs ons onder meer bedienen aan een salade-bar met heerlijk verse spijzen en koude groenten in slasaus, mayonaise en curry en nog veel meer.
Dan volgt een kalkoenfilet met frietjes in champignonroomsaus. Er volgt nog een kaasschotel en als kers op de taart nog een crème bruléé of rijstpap. Mijn gezelschap sluit waardig af met een kopje koffie, zwart en op zijn Frans, sterk, heel sterk.
We rijden door richting Cherbourg, nog een 115 kilometer. Ik krijg last van een losgekomen rechter spiegel. Heel moeilijk om bij het voorbij rijden van een voertuig de juiste inschatting te maken om terug in te voegen. Ik besluit het euvel toch maar onmiddellijk te verhelpen en stop op een zeer rustig landelijk wegeltje. Karl haalt zijn Leatherman boven en analyseert het probleem. Het is echt nog niet zo eenvoudig want er dienen twee moeren tegelijkertijd te worden aangetrokken, waarvan de bovenste draait in tegengestelde richting. We hadden dit niet van het eerste moment door. Het nood-alaam van de Karl blijkt niet te kunnen dienen om de spiegel voldoende vast te krijgen, want reeds na een 500 meter is de nood-ingreep al geneutraliseerd. Ik overpeins om te stoppen bij een garage en daar met twee steeksleutels het euvel op te lossen. Heel gauw vind ik een Renault garage.De leerjongen van de garage tracht de moeren elk één voor één vast te draaien. Keivast, en ik vermoedde dat hij zijn stiel wel kende, maar dat was naast de waard gerekend. Ik overhandig hem uit dank 5 euro en opgelucht rijden we verder. Wat een afgang. Geen twee kilometer verder zie ik niet Karl in mijn spiegel, maar wel mijn eigen torso daar moet ik niet voor uitwijken denk ik. De tweede ingreep ook al mislukt. Toch wordt er verder gereden tot in Cherbourg. Op de parking van de Car Ferry, staan heel veel motor homes. Karl en ik overleggen oulp van dium aan die mensen eens te vragen of er iemand steeksleutels bij heeft en dan het zelf aan te vijzen met onze eigen paardenmacht. Zo gebeurt het ook, en met wat hulp van die kampeerdersis tot heden toe dat spiegeltje niet meer bewogen. Aan de ferry moeten we nog een twee tal uren wachten. We spreken af dat ik broodjes in het stad ga halen. Liever dan het op de boot te moeten kopen voor het drie dubbele van de prijs. Een cola kost hier maar liefst 7 euro. Hallo. Niet onze stijl om daaraan mee te doen.
Ik rij mij haast een zenuwinzinking op zoek naar een bakker of een warenhuis. In Cherbourg zijn er waarschijnlijk wel honderdzeventien plaatsen waar ik broodjes en frisdrank zou kunnen kopen. Alleen, ik vind ze niet. Ik ben ver uit Cherbourg vandaan wanneer ik in een klein smal straatje een bakkerijtje vind. Ik koop haar hele etalage leeg en leg beslag op drie frisdrankjes. In totaal was ik een 5 kwartier weg. Luk werd al een beetje nerveus. Tot op heden achtte ik dat niet mogelijk. Op vakantie leer je de mensen echt wel kennen...
De sfeer onder ons drieën zit er goed in. Er wordt goed gelachen en veel gesolt en gedold.
Na nog wat wachten aan de kade worden we druppelsgewijs en aanschuivend op het Stena-bootje geloodst. Na wat geharrewar op dek 3 en het stevig vastmaken van onze motorfietsen nemen we plaats in onze slaapzetels en bedenken we weer dat het een fijne dag is geweest. Morgen begint Ierland wel echt. Links rijden zal voor mij wel altijd een opdracht blijven. Ik vermoed dat het een kwestie is van een paar uren wennen. Daarom heb ik morgen de rit bewust heel kort gehouden. Tot in Glendalough is het maar een drietal uurtjes rijden. Ideaal om te acclimatiseren en te wennen aan al dat links en slinks gedoe.
Morgen dus meer nieuws en wees ervan overtuigd, het zal een waterig verhaaltje worden, want de overzet duurt zomaar eventjes 15 uren.
Saartje belde me nog net voor de afreis in verband met een klein detail over de uitvaartplechtigheid van Moeke. Ik stel haar langs deze weg gerust.
Nu nog dit berichtje weg krijgen en dan wat trachten te slapen op dit zwalpend schip
Tot morgen.
Wie gehaast is als een konijn, mist soms al eens de juiste trein.
Yvetot, donderdag 19 mei 2016.
Herent Yvetot : 430 KILOMETER
Veel te vroeg wakker, om 07.00 al. Goed op de pot geweest van wat nerveuze krampjes in mijn dikke darm systeem. Heel veel winderigheid in de buik van al dat zenuwachtig gedoe en ook last van ongeordend deponeren van allerlei last minutes hebbedingetjes voor onder de reis. Ik vind mijn geldbeugeltje niet meer. Gegarandeerd dat de taak van penningmeester tot één van mijn verantwoordelijkheden zal behoren. Als Luk in verlof is, dan is hij echt op vakantie. Als gewezen bankier zou het niet meer dan logisch zijn dat hij de financiële last van een groepsgeldbeugel op zich zou nemen. Maar zoals ik het verwachtte, hij weigert categoriek deze zware verantwoordelijkheid van penningmeester uit te voeren. Dus doe ik het maar, want ook Karl is niet onmiddellijk een kandidaat , meldt hij.
Thuis vertrokken om 9 uur, nog eens vol getankt op de Brusselsesteenweg en om piek 09.28 op de plaats van de afspraak bij Luk. Karl was er al. Drie ijzeren rossen, mooi op een rij. Geen 3 BMWs , er zit een overloper in het spel. Karl rijdt met een Honda Varadero (genaamd naar een Cubaans strand). Hij heeft de uitdrukkelijke toelating moeten aanvragen om met dit rijtuig mee te mogen met ons. Uit eerlijke plaatsvervangende schaamte, neemt hij de tweede plaats in op de weg, tussen onze beide BMWs. Het voornaamste is echter: hij wordt aanvaard!
We rijden onder een deugddoende motor zonnetje, maar de temperatuur duidt ons maar een waarde aan tussen de 13 en 15 graden. We snorren echter reeds diep in Frankrijk over Picardische wegen, wanneer een troosteloos zeverlaagje mijn vitrien van voor bevuilt. Godver denk ik, omdat ik mijn BMW-ke zo proper en grondig had gekuist. Niks aan te doen, net zoals Ivo beleef ik evenveel plezier aan het kuisen als aan het rijden met mijn motorfiets.
Rond 12.00 uur stoppen we om wat te eten en ons achterwerk figuurlijk en letterlijk wat te ontlasten. Reeds 210 kilometer. We gaan weer veel te vroeg binnen zijn, merkt Luk schrander op. t Zijn weer Smedtjes die onderweg zijn. Toch wordt er de nodige tijd genomen om de rit tot heden toe even verbaal en onder elkaar te evalueren en eventueel wat bij te sturen in tempo, techniek en afspraken. Geen wrevelpunten.
Na een 300 kilometer stoppen we om wat benzine en koffie bij te tanken. Het is bewolkt en niet erg bijster warm. Ik verkneukel me bij een heel hete grand café au lait. Karl is verbaasd dat ik deze hete tas zo warm naar binnen wurg. Heet , sterk en eerlijk ben ik , net als de koffie, zo luidt mijn repliek. De man weet niet goed wat hij hoort, en dit is nog maar de eerste dag. Hij zal me nog wel beter leren kennen.
Het vlot zo goed met rijden dat we reeds om 14.30 uur op nog geen 20 kilometer zijn van ons einddoel vandaag. Tijd genoeg dus voor een terrasje in Yveille.
Bij het opnieuw wegrijden van de parking daagt Luk me werkelijk uit met zijn ongeduldig gedrag. Dit vraagt om een terechtwijzing. Bij het klaar maken om terug opnieuw te vertrekken gaat hij uitdagend aan het einde van de parking staan, zijn rug naar ons gekeerd. Karl en ik zijn nog bezig ons voor te bereiden op de laatste etappe. Luk was echter vergeten dat er vooraan ook een uitrij strook op de parking was. Omwille van het feit dat hij zo astrant met zijn rug naar ons gekeerd stond, konden Karl en ik ongemerkt de parking verlaten langs de voorzijde. Ik vertel het u naar waarheid: moest Karl, Luk niet zijn gaan ophalen, dan stond hij er zondag nog te wachten. We hebben het uitgepraat en beloofd van niet te vertellen dat hij daar met tranen in zijn ogen stond te panikeren omdat hij ons niet meer vond. t Zal hem leren den asociale ongeduldigaard. Wedden, dat hij dit niet snel nog zal herhalen?
Nog meer goed nieuws. Karl heeft ingezien dat het penningmeesterschap mij niet zo goed bekomt. Vermoedelijk heb ik (commercant zijnde) ergens een foutje gemaakt. Ik beken, ik ben nogal slecht in getallen en rekeningen. Hij wil deze last op zijn schouder nemen. Oef, daar ben ik wel echt heel blij mee. Vanaf morgen draagt hij zorg over de gezamenlijke geldbeurs.
Daarna via de alomtegenwoordige en haast Goddelijk onfeilbare GPS (merci Thierry voor het plaatsen van mijn topografische kaart op de laptop- haast onmogelijk voor Jan met de pet om het zelf te doen) aangekomen in Yvetot rond 15.45 uur. Na een grondige wasbeurt des lichaams, begeven we ons naar de lounge. Er wordt gebabbeld, en heel veel onderwerpen aangesneden. Ja, de sfeer is er ernstig en heel oprecht. Blijkbaar zijn er heel veel familiale gebeurtenissen al of niet moedwillig door derden totaal verkeerd verklaard, uitgelegd en zelfs gecreëerd. Wie is hier goed bij gevaren, vragen we ons alle drie af.
Er wordt ook uitbundig gelachen: Karl vertelt net dat hij in de week el een keer of twee in Wijnegem is gaan oefenen om links te rijden. Valt niet zo goed mee zegt hij.
We aten vanavond op zijn Frans: een voorgerechtje van sla, tomaatjes en stukjes kippenmaag. Brood en wijn behoorden tot de eucharistische omkadering.
Daarna kregen we de rest van die kip. Met name een kippenbil en vleugel. Net iets te veel been en vel voor mij. Maar de honger was zo groot dat ik keurig zoals een grote jongen beentjes en huid netjes wist te scheiden van eetbaar wit en spierig kippevlees.
De wijn werd gebruikt om alles proper en wel in de juiste slokdarm-buis te kanaliseren. Geen wonder dat ik een beetje wist van den drank
Morgen rijden we over de bekende Pont de Normandie. We doen er zeker een fototje bij van dit alom gekend kunstwerk.
Afspraak is om 07.30 op te staan, te eten om 08.00 uur om te kunnen vertrekken om 09.00 uur naar Cherbourg.
Op de boot heb ik tijd genoeg om mijn blog aan te vullen.
Zo, slaap wel en wees verenigd met ons feestelijk beleven, want dit is hier toch wel fijn vertoeven.
Woensdag, 18 mei 2016.
Vreugde en verdriet, soms als een symbiose, hand in hand.
Vandaag namen we samen met Ivo, Peter, Karl en Martinne afscheid van ons moeke. Een heel serene en beminnelijke uitvaartplechtigheid in Schilde. Het was wel aandoenlijke viering die emoties en vooral verdriet van heel diep naar boven deden opborrelen.
Hilde De Koninck, de tweede echtgenote van mijn vader, en dus moeder van mijn drie half broeders en half zus, overleed in Zoersel op vrijdag 13 mei en vandaag namen we afscheid van een natuurlijk sterke vrouw met een benijdenswaardige persoonlijkheid en een niet mis te verstane gedrevenheid om te slagen in datgene wat ze voor zichzelf in het leven vooraf had voorgesteld. Een voorbeeld van een moeder vrouw voor vele anderen, ondanks haar complex en niet altijd heel gelukkig leven.
Ei zo na had moeke zich misrekend in haar timing. Karl vertrouwde me toe dat ze zich waarschijnlijk op zijn vertrek naar Ierland baseerde om heen te gaan. Vandaag de uitvaartplechtigheid, morgen ons vertrek naar Ierland. Voorwaar voor Karl niet zulk een triomfantelijke uittocht, dan wel een mogelijkheid om via heel veel afleiding dit afscheid zijn waardige plaats te geven gedurende een ontspannen motortocht. We zullen je wel opvangen Karl, en in gedachten bij Martinne , Ivo en Peter, geven we gedurende deze rondrit in Eire het gepaste eresaluut aan Hilde.
Ook saartje en Tina waren er. De twee lieve dochters van mijn overleden zus. Heel even overviel me gedurende de dienst een gevoel van weemoed, een verzuchting om zoveel gemis van mijn zo heel toffe overleden voorbeeld zus, mijn gemankeerde moeder, mijn ontbrekende vader, zoveel mensen die ik reeds lange tijd gelden uit mijn leven zag verdwijnen, maar die me spiritueel nooit aan mijn lot overlieten. Ik gedenk hen allen. Ik vind voor mezelf dat ze nooit echt zijn doodgegaan. Ik schreef het nog aan Ivo en zijn familie. Een lichaam sterft wel, een fysiek lichaam gaat wel dood, maar de gedachtenis, de herinnering, de geest die verdwijnt niet en wordt zo als het ware ook onsterfelijk gemaakt door onze herinnering. Ik geef mensen die me dierbaar zijn niet zomaar af. Ik hou ze voor mezelf, in mijn gedachtenis.
De koffers op de motor zijn gevuld, de spiegels en het vizier blinken als een spiegelspot. De lintjes aan de linker kant van mijn stuur zijn aangebracht ( om zeker niet te vergeten van links te rijden). Mijn laarzen zijn opgeblonken, en mijn bretellen liggen instap klaar al vast aan mijn motorbroek. Als je denkt dat ik er niet klaar voor ben, dan heb je het mis. Hoeveel mensen hebben mij vandaag gevraagd om toch voorzichtig te zijn Guddie, Gudrun, Thereske en Simonne, Joseeke, Andre van den Bondstreet. Ik heb moeten beloven van heelhuids terug huiswaarts te keren. Belofte maakt schuld. Ik vertelde mijn broer dat bij mijn thuiskomst uit Corsica reeds voor ik aankwam, een PV in de bus stak van la République Francais: een boete voor te snel te rijden. Na aanpassing reed ik 51 km/u waar ik maar 50 mocht rijden. Vijfenveertig Euro ballen.
Van geitenneukers en muggemelkers gesproken. Hallo Monsieur Hollande, waar houden jullie je mee bezig. Maar, ik ben verwittigd. Met deze ook mijn twee metgezellen. Al mag ik maar 20 km/u rijden, ik zal me aan de opgelegde snelheid houden, want die 45 euro boete ligt nog altijd zwaar op mijn vakantiebudget en mijn zo nuchtere maag.
Josianne moet ik melden dat haar Franse literatuur erg licht leest en dat ik bijna rond ben met het boek. Haar kaartje van Ierland, daar mag ze op rekenen.
Jos, mijn alom bevriende klimmaat, stuurde nog een berichtje dat hij aan mij denkt en tegelijkertijd aan de periode dat we samen de dropping van Ierland daar ter plaatse gingen voorbereiden. Ik zal meermaals aan je denken Jos, al was het maar om de poetsen die we elkaar om beurt in de schoenen schoven. Dikke intercontinentale knuffel naar Suriname.
Morgen vroeg om 09.30 uur vertrekken we aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. Wellicht een droge dag met bewolking. Fris mag het zijn, maar van een nat wegdek ben ik niet zo begeesterd. We zien wel. We rijden tot een 20 km voor Honfleur, om te overnachten in een B&B na 420 kilometer, die we reeds enkele maanden geleden reserveerden.
Nu ga ik nog heel even de bandenspanning van mijn motor controleren en vermoedelijk dan met veel goesting in bed. Morgen het relaas van onze eerste dag.
Wees gegroet .bevriende bloglezer.
Reeds jaren rijpte er een betrachting om Ierland eens te bezoeken per motor. Wat de droom of de betrachting enigszins temperde was eerder een praktisch probleem. Ik ben altijd al een beetje bang geweest van dat linkse rijden. Nog steeds...maar ik weet me nu gesteund door twee heel enthousiaste gadders die deze buffel wel in het rechtmatige spoor zullen leiden. Ware het niet dat Karl en Luk mee reisden, ik zou het nooit alleen aandurven. Op 19 mei vertrekken we samen aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. De reis zelf is helemaal uitgetekend via een GPS spoor op mijn BMW navigator. De afspraken zijn gemaakt. De als mogelijk verkeerd lopende scenario's zijn besproken, en de te voorziene wrevelpunten werden duidelijk bij naam genoemd. Snurken doen we alle drie, dus hij die het eerst de slaap vat heeft de joker in handen. Ook eten is een natuurlijke behoefte, dus daar gaan we regelmatig eens voor stoppen. Net als voor die andere behoeften, zoals er zijn: tanken, drinken, ontlasten en druk aflaten. De pot die we samen maken, en nu heb ik het wel degelijk over de financiële geldbeugel, zal dienen om elke consumptie onderweg niet steeds per verbruiker te moeten berekenen. De sfeer zit er in. We voelen het allen zeer goed aan, en zijn terdege voorbereid met de gedachte dat we allen hier en daar wel wat water in de wijn zullen moeten doen. Drie karakters en bovendien niet van de zwaksten...niet al te best in te schatten.
Nu reeds spijt het me dat Ivo en Peter niet mee kunnen. Maar ik troost me, laat deze trip een proef zijn om eventueel volgend jaar de groep aan te vullen met de twee overblijvende zielsgenoten en broers.
Deze blog dient om het thuisfront wat informatie mee te geven over ons reilen en zeilen. Bovendien biedt dit een opportuniteit aan allen die ons verhaal willen volgen en of lezen.
Ik beloofde Ivo om deze blog aan te maken en zal persoonlijk instaan voor de scriptieve invulling ervan. Niet belet Karl of Luk om er ook hun deeltje tekst in te plaatsen. We zien wel hoe dit loopt. Via de digitale hangbrug zijn we zelfs in staat om fotomateriaal door te sturen. Verwacht u aan hoogstandjes, want alle drie hebben wij een cameravogeltje mee ingepakt. Zo, dat was het prille begin. Ik verhaal u bij een volgende setting hoe mijn voorbereidingen verlopen en wat de plannen zijn onderweg.
