Woensdag, 18 mei 2016.
Vreugde en verdriet, soms als een symbiose, hand in hand.
Vandaag namen we samen met Ivo, Peter, Karl en Martinne afscheid van ons moeke. Een heel serene en beminnelijke uitvaartplechtigheid in Schilde. Het was wel aandoenlijke viering die emoties en vooral verdriet van heel diep naar boven deden opborrelen.
Hilde De Koninck, de tweede echtgenote van mijn vader, en dus moeder van mijn drie half broeders en half zus, overleed in Zoersel op vrijdag 13 mei en vandaag namen we afscheid van een natuurlijk sterke vrouw met een benijdenswaardige persoonlijkheid en een niet mis te verstane gedrevenheid om te slagen in datgene wat ze voor zichzelf in het leven vooraf had voorgesteld. Een voorbeeld van een moeder vrouw voor vele anderen, ondanks haar complex en niet altijd heel gelukkig leven.
Ei zo na had moeke zich misrekend in haar timing. Karl vertrouwde me toe dat ze zich waarschijnlijk op zijn vertrek naar Ierland baseerde om heen te gaan. Vandaag de uitvaartplechtigheid, morgen ons vertrek naar Ierland. Voorwaar voor Karl niet zulk een triomfantelijke uittocht, dan wel een mogelijkheid om via heel veel afleiding dit afscheid zijn waardige plaats te geven gedurende een ontspannen motortocht. We zullen je wel opvangen Karl, en in gedachten bij Martinne , Ivo en Peter, geven we gedurende deze rondrit in Eire het gepaste eresaluut aan Hilde.
Ook saartje en Tina waren er. De twee lieve dochters van mijn overleden zus. Heel even overviel me gedurende de dienst een gevoel van weemoed, een verzuchting om zoveel gemis van mijn zo heel toffe overleden voorbeeld zus, mijn gemankeerde moeder, mijn ontbrekende vader, zoveel mensen die ik reeds lange tijd gelden uit mijn leven zag verdwijnen, maar die me spiritueel nooit aan mijn lot overlieten. Ik gedenk hen allen. Ik vind voor mezelf dat ze nooit echt zijn doodgegaan. Ik schreef het nog aan Ivo en zijn familie. Een lichaam sterft wel, een fysiek lichaam gaat wel dood, maar de gedachtenis, de herinnering, de geest die verdwijnt niet en wordt zo als het ware ook onsterfelijk gemaakt door onze herinnering. Ik geef mensen die me dierbaar zijn niet zomaar af. Ik hou ze voor mezelf, in mijn gedachtenis.
De koffers op de motor zijn gevuld, de spiegels en het vizier blinken als een spiegelspot. De lintjes aan de linker kant van mijn stuur zijn aangebracht ( om zeker niet te vergeten van links te rijden). Mijn laarzen zijn opgeblonken, en mijn bretellen liggen instap klaar al vast aan mijn motorbroek. Als je denkt dat ik er niet klaar voor ben, dan heb je het mis. Hoeveel mensen hebben mij vandaag gevraagd om toch voorzichtig te zijn Guddie, Gudrun, Thereske en Simonne, Joseeke, Andre van den Bondstreet. Ik heb moeten beloven van heelhuids terug huiswaarts te keren. Belofte maakt schuld. Ik vertelde mijn broer dat bij mijn thuiskomst uit Corsica reeds voor ik aankwam, een PV in de bus stak van la République Francais: een boete voor te snel te rijden. Na aanpassing reed ik 51 km/u waar ik maar 50 mocht rijden. Vijfenveertig Euro ballen.
Van geitenneukers en muggemelkers gesproken. Hallo Monsieur Hollande, waar houden jullie je mee bezig. Maar, ik ben verwittigd. Met deze ook mijn twee metgezellen. Al mag ik maar 20 km/u rijden, ik zal me aan de opgelegde snelheid houden, want die 45 euro boete ligt nog altijd zwaar op mijn vakantiebudget en mijn zo nuchtere maag.
Josianne moet ik melden dat haar Franse literatuur erg licht leest en dat ik bijna rond ben met het boek. Haar kaartje van Ierland, daar mag ze op rekenen.
Jos, mijn alom bevriende klimmaat, stuurde nog een berichtje dat hij aan mij denkt en tegelijkertijd aan de periode dat we samen de dropping van Ierland daar ter plaatse gingen voorbereiden. Ik zal meermaals aan je denken Jos, al was het maar om de poetsen die we elkaar om beurt in de schoenen schoven. Dikke intercontinentale knuffel naar Suriname.
Morgen vroeg om 09.30 uur vertrekken we aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. Wellicht een droge dag met bewolking. Fris mag het zijn, maar van een nat wegdek ben ik niet zo begeesterd. We zien wel. We rijden tot een 20 km voor Honfleur, om te overnachten in een B&B na 420 kilometer, die we reeds enkele maanden geleden reserveerden.
Nu ga ik nog heel even de bandenspanning van mijn motor controleren en vermoedelijk dan met veel goesting in bed. Morgen het relaas van onze eerste dag.
Wees gegroet .bevriende bloglezer.
Reeds jaren rijpte er een betrachting om Ierland eens te bezoeken per motor. Wat de droom of de betrachting enigszins temperde was eerder een praktisch probleem. Ik ben altijd al een beetje bang geweest van dat linkse rijden. Nog steeds...maar ik weet me nu gesteund door twee heel enthousiaste gadders die deze buffel wel in het rechtmatige spoor zullen leiden. Ware het niet dat Karl en Luk mee reisden, ik zou het nooit alleen aandurven. Op 19 mei vertrekken we samen aan de voordeur van Luk in Erps Kwerps. De reis zelf is helemaal uitgetekend via een GPS spoor op mijn BMW navigator. De afspraken zijn gemaakt. De als mogelijk verkeerd lopende scenario's zijn besproken, en de te voorziene wrevelpunten werden duidelijk bij naam genoemd. Snurken doen we alle drie, dus hij die het eerst de slaap vat heeft de joker in handen. Ook eten is een natuurlijke behoefte, dus daar gaan we regelmatig eens voor stoppen. Net als voor die andere behoeften, zoals er zijn: tanken, drinken, ontlasten en druk aflaten. De pot die we samen maken, en nu heb ik het wel degelijk over de financiële geldbeugel, zal dienen om elke consumptie onderweg niet steeds per verbruiker te moeten berekenen. De sfeer zit er in. We voelen het allen zeer goed aan, en zijn terdege voorbereid met de gedachte dat we allen hier en daar wel wat water in de wijn zullen moeten doen. Drie karakters en bovendien niet van de zwaksten...niet al te best in te schatten.
Nu reeds spijt het me dat Ivo en Peter niet mee kunnen. Maar ik troost me, laat deze trip een proef zijn om eventueel volgend jaar de groep aan te vullen met de twee overblijvende zielsgenoten en broers.
Deze blog dient om het thuisfront wat informatie mee te geven over ons reilen en zeilen. Bovendien biedt dit een opportuniteit aan allen die ons verhaal willen volgen en of lezen.
Ik beloofde Ivo om deze blog aan te maken en zal persoonlijk instaan voor de scriptieve invulling ervan. Niet belet Karl of Luk om er ook hun deeltje tekst in te plaatsen. We zien wel hoe dit loopt. Via de digitale hangbrug zijn we zelfs in staat om fotomateriaal door te sturen. Verwacht u aan hoogstandjes, want alle drie hebben wij een cameravogeltje mee ingepakt. Zo, dat was het prille begin. Ik verhaal u bij een volgende setting hoe mijn voorbereidingen verlopen en wat de plannen zijn onderweg.
