Zondag 22 mei 2016.
Glendalaugh rustdag
Wandelen op de Wicklow way
Sinds heel lang geleden heb ik de nacht doorgeslapen zonder ook maar éénmaal mijn ogen te openen. Ook niet om Luk aan te manen een toontje lager te snurken. Ofwel heeft hij zijn blaaspijp toegeknepen, ofwel sliep ik zo vast dat ik het niet hoorde. Feit is dat ik deze morgen om 7.30 wakker werd ( Ierse tijd + 1 uur bij jullie) en vertwijfeld naar mijn horloge keek om zeker te zijn dat ik me niet vergiste. Afspraak was om tegen 08.00 uur te gaan eten. Luk sliep nog als een zogend zwijntje van amper enkele weken, (cochon au lait), en zo kwam het dat ik netjes gewassen en gekleed naast zijn bed sta en hem tot de orde roep om op te staan. Verbouwereerd over zijn slaapprestatie en niets ontziende doorgromnacht, vliegt hij in zijn kleren, wast zijn hoofd en poetst haast gelijktijdig zijn tanden. Geloof het of niet, hij staat nog samen met mij aan de ontbijttafel. Van performantie gesproken. Er wordt onder het ontbijt wat ernstige taal gesproken. We mijden geen onderwerp: de politiek, de slechte gewoonten ( ik vond mij een beetje gepasseerd), motorrijden op natte wegen, de vrouwen thuis, het weer, zelfs de dagtaken als gepensioneerde echtgenoot (wederom ben ik sprakeloos en voel ik me wederom gepasseerd). Ik kan lang niet over alles meepraten stel ik vast.
Karl en Luk beslissen om deze dag te vullen op hun manier: met de motor een kleine verkenning doen van de omgeving. Zij rijden naar Dublin. Uit hun verhaal achteraf blijkt dat ze zich goed vermaakt hebben in de stad. Karl heeft zowaar zijn verzameling van landwimpels aangevuld. Wanneer hij zijn topkoffer openklapt verschijnt plots de halve wereld voor je pupillen. Van elk land dat hij per motor aandeed heeft hij een wimpel. Zijn deksel wordt stilaan te klein. Wanneer ik hen zeg dat ze al dat moois van mij toch gemist hebben krijg ik wederwoord. Ze hebben geen schoonheid gemist. Er wordt me zelfs gevraagd of ik blondinnekes zag met die hoge Ierse benen vanuit Lords of the Ring. Neen, die zag ik niet.
Ik blijf bij mijn eerder besluit om vandaag eens te gaan hiken in het gebergte. De omgeving laat toe om intens en veel te fantaseren, hoe het er daar boven wel zou uitzien. Ook, dat je snel hoog geklommen bent (steile inclinatie) en dat het panorama wel navenant zal zijn eenmaal je je eigen lichaam zo hoog hebt verheven. De aanloop naar dit natuurpark is saai lopen langs de grote baan. De autos rijden dus ook links het valt me onmiddellijk op bij mijn eerste passen op de straat dat ik eerst naar links kijk, in plaats van rechts. Maar het went wel. Na 2,5 kilometer bereik ik het natuurpark dat me een waaier verschaft aan wandelroutes naar boven. Ik verkies het zwarte paadje naast het underlake. Via een spoor tussen de bomen (het gaat venijnig op en weer af, langs de rand van dit meer) en vooral tussen de wortels en rotsblokken is het af en toe opletten geblazen. Ik beleef de zoveelste AHA-erlebenis. Het pad dat Jos en ik ooit eens een paar maal bewandelden in de Pyreneeën naast dat riviertje was identiek (op die parking lagen de wilde paarden tegen de geparkeerde autos, Jos, ik weet de naam van die plaats niet meer). Het is meer dan geconcentreerd wandelen, want soms op drie, vier meter onder mij ligt dat meer, gapend als de opening van de vulkaan. Toch is het plezant en weer beleef ik de sensatie van een jaar geleden. Wandelen op GPS is zo fascinerend. Soms wijk ik opzettelijk van het paadje af om enerzijds de moeilijke stukken gemakkelijker te maken, of een korter traject te doorlopen of soms ook al wel een keertje om te zien of mijn navigatie na een afwijking naar de juiste oriëntatie wel klopt. Het feit dat je dit leest wil wel degelijk zeggen dat ik niet verloren liep in dit bosrijk wandelparadijs. De padjes zijn ook soms wel heel wandelvriendelijk aangelegd: Ieren hebben iets met treinbils. Ik wandel bij momenten wel zeker enkele kilometer op twee naast elkaar gemonteerde treinbalken, die op hun beurt op 1,2 of zelfs soms drie dwarsliggers eronder gesteund en geschraagd worden. Dit moet een enorm arbeidsintensief werk zijn geweest. Om het slippen of schuiven van de wandelaars te vermijden werden hier tonnen krammen in die balken geklopt die zo een twee tot drie millimeter boven de balk uitsteken. Het is een domme maar zeer efficiënte manier om bij nat weer de wandelaar te behoeden van slippen op deze natte balken. Na een tijdje beginnen de voetzolen echter wel behoorlijk drukpunten te voelen. De zichten die je onderweg krijgt zijn fenomenaal. Ik werd twee maal vereerd met een wolkbreuk net boven mij, maar zelfs dat kon de pret niet bederven. Jos leerde me om nooit in de bergen te vertrekken zonder reserve kledij, een regenvest, een koplamp, Colsonbandjes en tape. Dus wat nattigheid kon me niet deren want ik was erop voorbereid. Nogmaals dank Jos. Bovendien kon ik tijdens de afdaling via de GPS opsporen dat er een variante bestond van deze mountain way en die zou normaal via enkele linken en aansluitingen moeten uitkomen op 200 meter van ons logement. De GPS laat me wederom niet in de steek. Na een vijftal uren wandelen kom ik uit waar ik vertrokken was. Ik ben vooral blij dat de navigatie weer perfect uitkwam. Ik schrijf perfect, omdat op radio RTE Gold het liedje wordt gepeeld van Lou Reed : Perfect day. Het lijkt zo wel.
Hier worden onder de heren ook hoge woorden gebruikt. Gisteren bij ons pintje bier en tonic werd het woord deduceren gebruikt. Niemand die wist wat het wou zeggen, ook de gebruiker niet. Hilariteit, want in Van Dale stond de uitleg: logisch afleiden. Er werden heir nog andere hoge woorden uitgestottert, maar daar vonden we geen verklaring voor
Den Ivo stuurt me net een berichtje dat hij fan is van de blog. Doet me deugd dat ik via die blog toch een beetje troost en afgunst kan aanbrengen. Volgend jaar moet den Ivo er zeker bij zijn, ik heb het hem gestuurd.
Deze avond gaan we nog eens eten in het restaurantje van gisteren. Dank zij mijn net gedrag mogen we daar nog eens langskomen, en het eten was er goed en veel.
Morgen rijden we verder door noordwaarts.
Ik laat je weten hoe het verliep.
Gegroet en vaneigens tot morgen!
