Zaterdag 28 mei 2016.
Dungarveen Rossler 125km
Wachten op de ferry is ook een activiteit.
De B&B op de kustrand en net naast een koeienweide is memorabel omwille van de rust en de vriendelijke huiswaardin. We worden behandeld en aangesproken als kinderen van den huize. Alles is er netjes genoeg om niet vuil te zijn en toch gezellig genoemd te kunnen worden. Mevrouw houdt van prularia en stenen armatuurtjes die op allerlei en zelfs de meest ondenkbare plaatsen staan te pronken. Op een schap boven de deur, boven de vensters, boven het TV toestel en elke kast die in huis staat. Maar, het is er gezellig. De vrouw zelve is een gezette dame van tussen de 60 en 65, bolle wangen en stevige pootjes onder een zware coffre fort. Als ze lacht glijdt haar bril wat naar boven omdat beide kaken dan boller komen te staan. En het gebeurt dikwijls dat ze haar montuur terug op zijn plaats moet duwen, want ze lacht ook veel.
Het Iers ontbijt beginnen we ondertussen al wat te kennen. Een gebakken ei ( geklutst of spiegelei) twee stukken hespenspek, twee schelletjes tomaat, een handvol champignons, een dikke rondel zwarte pens met bolletjes kruiden erin, twee of drie saucijsjes van ongeveer 10 centimeter en dan een rekje geroosterd brood. Verder staat er ook nog koffie of thee op de tafel en confituur en honing met een paar sneden artisanaal brood (wit en donkerbruin). Meermaals konden we ook eindigen met een zoet koekje of biscuit. Fruitsap kan je drinken a volonté. Niet altijd kozen we voor de volle optie. Af en toe lieten we delen van dit ontbijt aan ons voorbij gaan omwille van ernstige of minder ernstige darmoverlast en gevoeligheid. Vandaag kozen we voor het volle pak omdat we verkiezen om niet te eten tijdens de overvaart. Enerzijds omwille van de hallucinante hoge prijzen en anderzijds omdat we liever niet met een volle maag varen. Karl is nogal snel reisziek en ik ben nogal gevoelig aan een wilde zee. En het plezier dat Luk zou hebben bij ons te zien kotsen, gunnen zowel Karl als ikzelf hem niet.
Het wachten op de inscheping duurt veel langer dan normaal. Karl beweert dat de trafiek hier plots veel drukker is geworden omdat veel Fransen verkiezen om met de boot de verplaatsing te maken, eerder dan met Ryan Air-luchtbrug. Door de staking in Frankrijk is deze luchtverbinding alles behalve een zekerheid. Ook zou de Franse staking een verklaring kunnen zijn van de opvallend meer schip-toeristen die op het laatste ogenblik toch kiezen voor de boot. Feit is dat onze inscheping pas om 15.45 begint in plaats van 14.30. Reken dat we er stonden rond 11.30 uur Vier uur wachten kan lang duren. Maar we zijn op dit eigenste ogenblik aan het varen en dat is wat telt. Schrander als we zijn hebben deze maal een optie genomen op de riante fauteuils in de verbruikszaal. We kunnen nu apollinisch languit liggen en terwijl naar de match kijken van Real Madrid tegen Manchester.
Verder is er vandaag werkelijk niets belangrijk gebeurt. We tankten de motors helemaal vol net voor we boot opgingen, want blijkbaar zijn er in Frankrijk bevoorradingsproblemen. We rijden langs de snelweg morgen omdat we 470 kilometer moeten rijden tot in Beaume onder Amiens. De volgende dag is het dan maar 200 kilometers meer tot thuis.
Hopelijk krijg ik het bericht hier weg, want het internet op de zee is ernstig onderhevig aan golven en wind me dunkt.
Morgen volgt de laatste tekst. Hopelijk heeft het u in de mogelijkheid gesteld onze reis wat virtueel mee te maken. Twee trefwoorden voor Ierland: SCHITTEREND VRIENDELIJK.
Een aanrader en wees gerust, ikzelf ben overtuigd om NOG eens weer te keren.
Geniet van je weekend en bij deze tot morgen alweer.
Vrijdag 27 mei 2016
Glengardiff Dungarvan 225 KM
Onze vermoedens van onovertreffelijkheid kwamen uit.
Gisterenavond bij het horizontaal gedeelte van mijn dagactiviteit dacht ik zo eventjes: Het meest schone, het meest fascinerende, de mooiste landschappen en panoramas, de meest waanzinnig bloedmooie vergezichten zullen we nu wel gehad hebben. Op dat vlak is de reis vandaag wel een beetje gepasseerd gebleken, en geef ik toe: wat we tot gisteren toe zagen kan niet meer verbeterd worden. De dag was roemloos rijden van punt A naar punt B om te eindigen in punt C. Onderweg werden we een paar malen geconfronteerd met de Ierse RAS (afleiding van race). Er vind hier een soort Tour of Ireland plaats die gereden wordt door ploegen die niet behoren tot de pro tour renners met contract. De deelnemers zijn wel internationaal en de begeleiding semi professioneel. Er komt danig veel organisatie bij kijken en elk dorp dat we doorrijden staan er groepjes toeschouwers langs en op de stoep. Er wordt al eens gezwaaid naar ons; veel blikken worden op ons gericht omdat de supporters denken dat wij de voorgeboorte uitmaken van het wielerpeloton. Niets is minder waar. We rijden snel genoeg om deze fietsende en rijdende caravaan voor te blijven. Karl vermoed dat indien we verzeild geraken in dit circus, we dan de eerste paar uren wel eens zouden kunnen vastzitten.
In Cork plaatsen we de motos vlak onder een bewaakte camera, en frontaal bij een bewakingspost van de stedelijke politie op de hoek van de Saint Patrick street. We zijn er gerust in, hier zullen ze niet gestolen worden. Ierland lijkt ons inderdaad ook op het gebied van criminaliteit een zeer rustig eiland te zijn. Flaneren door de main street is weer wat anders dan biken. De polychrome winkels in fletse en felle kleuren en tinten zijn zowaar typisch en stralen een aantrekkelijk commercieel karakter uit. We eten een belegd broodje en wat ons meer en meer opvalt: Iedereen is hier zo vriendelijk tegen iedereen. Ook scholieren en jongeren zijn ongemaakt aardig, zeker niet artificieel voorkomend en wel degelijk van nature uit sympathiek. Zo eenvoudig kan het zijn Recht voor ons terrasje zit een dame met gitaar te zingen in een microfoon en versterkingsinstallatie. Haar stem, haar timbre en haar stijl en ritme doen me denken aan Joan Baez van in de jaren 60. Karl laat zijn goede kant weer de bovenhand halen en is bereid 2 euro in de collecte zak te werpen.
We wandelen nog een beetje door Cork en stoten op de overdekte markt. Hier wordt brood, vlees, kaas, vis, tripperie, honing, kruiden en nog zoveel meer aan de man gebracht. Het is er een allegaartje van geuren en de drukte is er heel gezellig. Voor het eerst in mijn leven zie ik van heel dichtbij een zeewolf. Een vis van bijna 60 centimeter en tanden die vervaarlijk scherp in zijn smoel prijken. De patisserie kan mij niet verleiden, maar Karl heeft het daar moeilijker mee. Hij besluit zijn dessert van vanavond nu al te nuttigen.
De B&B van heden noemt Connemara vieuw. Langs de kust boven de cliffs, in een weidelandschap en aan de meander de zee op de achtergrond. Werkelijk cool gelegen. Rust en oneindigheid zijn twee trefwoorden die hier alles omschrijvend zijn. Voor het avondmaal dienen we ons te verplaatsen naar de stad. Met motor is dat een 10 minuutjes rijden. Dus geen alcohol bij het maal. Ik at aan de haven een vis in paneermeel gebakken met rijst en sla. Karl deed zich tegoed aan een hamburger met kip en frietjes. Geen dessert. Ook weer heel vriendelijk personeel.
Morgen is het een korte rit naar Rossler. Er staat 129 km op de feuille. Om 16.30 vertrekt die boot. We moeten inchecken om 14.30 uur. Op de boot maak ik mijn voorlaatste verslag, want maandag is de optie om thuis te geraken. Maar met die benzinetoestanden in Frankrijk zijn we daar niet helemaal zeker van.
Ik weet het u wel te vertellen.
Tot dan.
Kerry brengt ons zoveel schoonheid en geeft pittig kruid aan deze reis!
Donderdag 26 mei 2016
Lysborn - Glengardiff 251 KM
Zoveel prachtige taferelen op één dag kunnen niet goed zijn voor de gezondheid.
Reeds om 07.10 hoor ik van tussen mijn verwrongen oorkussen en verkreukte lakens,broer Luk naast mij zijn pakken maken. Ik verschiet me wakker en vraag wat er aan de hand is om zo vroeg reeds de bagage in te pakken. Ik kon toch niet meer slapen zegt hij. Ik sta dan ook maar op. De schade aan mijn ochtendritueel is toch niet meer te herstellen. Pas veel later dan het Iers ontbijt dat we ondergingen om 08.oo uur (gebakken worstjes,- 1 rond stuk zwarte pens van 1,5 centimeter dik gebakken champignons, ui en tomaat een gebakken roerei een schel bacon - 2 geroosterde boterhammetjes) komt een verlegen zonnetje onze beide banden aan het stuur ook wat mee opwarmen. Het blijft droog en het wegdek ligt er grandioos berijdbaar bij. Op mijn GPS staat het 12,5 graden. Niet koud, maar aangenaam warm is toch wat meer Celcius waard. Gelukkig heb ik mijn trouwe halskraag aan die reikt van aan mijn motorvest tot boven op mijn kaal hoofdige paters kruinplek. Raar, het is belangrijk, wanneer mijn hoofd warm heeft, is eigenlijk heel mijn lichaam als het ware verwarmd. Dus we rijden vandaag wat eigenlijk een te verwachten rit met dikke dubbele stip zou moeten zijn, althans volgens insiders en ook de waardin van de B&B gisteren. De ring van Kerry . The Baera way. Als het gisteren al mooi was, voor de panoramas van vandaag alleen al wil ik terug komen. Het is digitaal niet allemaal vast te leggen wat onze impressies waren, maar neem van ons alle drie aan dat we er toch bij wijlen een beetje stil van werden. Nu, we hebben al wat gereisd en gezien op deze stil aan onverdraagzaam wordende aarden bol, ( bij jullie wordt zoveel gestaakt in België) maar ik blijf erbij dat dit voor mij de top blijft. De natuur van de Connemara en Kerry is zo innemend mooi en indrukwekkend onbeschrijfbaar. Ik begin er niet meer aan om mijn netvlies te transformeren naar scriotieve formule's. Het is toch ontoereikend en haast zinloos. Wat ik zag, zal nooit worden wat je krijgt in woorden. Maar Carl stond verstijfd te kijken naar al dat moois en gebruikte een woord dat ik voor de gevoelige vrouwelijke lezers liever niet neer schrijf. De gebruikte term begint met org en eindigt op asme. Daarmee stelt mijn broer zijn gevoel voor... Bij het zien van dit echt niet pornografisch beeldmateriaal, is dit misschien wel de meest doorslaggevende en allesomvattende term. De Kerry streek kan je vergelijken met massale rotsformaties en rotsblokken op de grond. Daartussen zijn er dan weer die groene grasvlakten. Denk aan het gebergte van de Pyreneeën. Echter meer uitgestrekt en meer glooiend en minder hoog. De grazende schapen, de kleine boerderijen in de diepte, de bruine wegeltjes en bergpaden van onder meer de bekende wandelweg (Kerry way), de hellingen waartegen de schapen hun groen eetbord tot tegen de aardkorst afschrapen en het water van de zee en inlandse meren onder ons geven een extra dimensie aan dit zicht. Ik hou er mee op, ik bezit niet de kunst noch de gave om dit beeld in veelzeggende woorden om te zetten. Ik voel me wederom zo een kleine Johannes in heel dit natuurgebied. Dit vraagt om respect en laat mij hopen dat mijn kinderen, klein en achterkleinkinderen dit ooit ook nog mogen zien. Ik beloof haast aan mijn vrouw in een SMS-ke dat we hier de volgende keer zeker samen eens naar toe komen. Dit moet zij in haar leven ook eens hebben gezien. In plaats van thuis te zitten verven aan garagepoorten en ramen, moet ze mee naar deze zee. Al moet ik eerlijk bekennen, thuis komen en alles wat moest onderhouden worden onderging een nieuwe verfbeurt, dat heeft toch ook zijn charmes. Ik was gisteren bezig de blog te tikken, toen plots Windows 10 op mijn scherm zijn intrede deed. De laptop viel uit met de melding dat ik welkom was bij Windows 10. Waarschijnlijk heb ik vergeten om aan te vinken dat Windows 10 NIET moest geïnstalleerd worden. Vandaar mijn vertraging; Het is nu exact twee minuten voor twee uur op vrijdag morgen. Broer Luk ligt weliswaar vredig en zacht maar toch licht te snurken. Ik gun het hem. Karl en ik zijn gisterenavond nog een kleine wandeling gaan maken na ons avondmaal. We vallen hier van de ene verbazing in de andere. We ontdekten een klein wandel park met rivier en ferry-boot. Zo idyllisch en sfeervol. Je kan denken dat het plaatje uit één of andere feeëriek filmpje is gerukt. En ik ben dan zon romanterische ziel Ik neem straks speciaal de tijd om er even wat fotos te gaan schieten, want gisteren had ik noch mijn I-phone, noch mijn vogeltjesschieter bij. Meermaals gedurende de dag mijmerde ik terug aan de tijd toen ik hier met Jos droppings kwam verkennen. Wat prijsden we ons toen toch ook onwetend gelukkig. Ik herkende sommige bewandelde stroken, andere dan weer niet. Ik had heel graag een paar mensen bezocht van B&Bs uit die tijd, maar vond geen aanknopingspunt . Er was dat ouder koppel: zij leenden destijds hun kinderkamer aan ons opdat we beiden toch deftig zouden kunnen slapen. Jos noemde hem Bassie omdat zijn vriend en hijzelf een cloon waren van het beroemde Nederlandse duo Bassie en Adriaan. Bassie zorgde zelfs voor dagverse zalm tijdens onze dropping. Mensen toch, toen is er gegaffeld geworden. Met de vingers kuisten we de kastrollen uit. Bassie had een trekorgeltje en daarmee speelde hij dan s avonds Irish music. Na de nodige centiliters whisky (zonder E, op zijn Iers) en Hasselt's Koffie, zong hij daar dan nog wat Ierse folk bij. Die Hasseltse koffie, dat was een schot in de roos want dit kenden ze hier niet. Den Bassie was er wild zot van, en hoe meer hij ervan dronk des te beter kon hij de toon houden. We neurieden dan wat mee, want dat het vals klonk kon toch niemand wat schelen. De tijd van toen, zou Jan Theys zaliger zeggen. Straks rijden we door naar Cork. Ook een heel mooi stadje zo bleek toch uit de folders. Het weer zou droog blijven maar licht bewolkt. Daar tekenen we voor.
Ik kan Lilliane gerust stellen. Ik vond een hele mooie kaart van Ierland met afbeeldingen uit verscheidene streken. Regelmatig denk ik er aan dat ik mensen beloofde om een aanzichtkaart mee te brengen. Bij deze is dat dus gebeurd.
Morgen reeds onze laatste dag rit voor de afreis. De tijd vliegt alsmaar vlugger. We zijn net aangekomen en spreken al over de terugreis.
De fotos doorsturen lukte me gisteren ook opnieuw. De goed nieuws show blijft hier maar duren. Als ik de tekst straks nog buiten krijg, kan deze jonge dag niet meer stuk. Nu nog wat slapen en dan gezond weer op.
Tot sebiet!
Woensdag 25 mei 2016
Westport Limmerick 340 kilometer.
Zoveel schoonheid op één dag is haast te veel van het goede.
Het is 08.20 wanneer de vriendelijke vrouw van de B&B ons uitleg geeft over het traject dat wij vandaag gaan afleggen. Indien we haar mogen geloven zal het marvellous worden. Geen superlatieven in het Iers zijn sterk genoeg om uit te drukken hoe mooi het hier wel is. Ik wist bij voorbaat al, door de dropping met Jos, dat het hier adembenemend was. Maar nu we ruime omgeving wat doorkruisen is deze indruk niet alleen bevestigd, er werd daarbij nog eens een vette dikke dubbele lijn onder getrokken. Regelmatig moeten we stoppen omdat ik zoveel beelden wil vastleggen op mijn SD-kaartje. Het begint zelfs gênant te worden dat er zo dikwijls fotos worden genomen vanuit stilstand. Toch gaat het goed vooruit. Op de middag hebben we reeds 160 km van de 340 km afgelegd. We eten een hamburgertje en drinken een cola, en zetten ons terug op weg. Luk stelde voor om de kustweg te gebruiken, liever dan door het hinterland te cruisen. Dat was wel een schot in de roos. Wat een bloedmooi parcours. Geloof me of niet, maar het woord sprakeloos is hier terecht op zijn plaats. Dit is gewoon niet te beschrijven, of je moet een woord-artiest zijn. Het Ierland dat we hier te zien krijgen tart niet alleen onze diepste verbeelding, dit konden we ons zelfs met de meest inventieve fantasie niet voorstellen. Koeien staan op een weide die gescheiden wordt van de Atlantische oceaan door een muurtje van rotsblokken, amper 1,5 meter hoog. Moeder schapen lopen hier los naast de weg en grazen in het bermgras met hun kleine lammetjes naast hen. Soms moet je al eens diep in de remmen gaan om ze niet omver te rijden. De wilde angstsprongetjes van de nog kleine lammeren verraadt dat ze dit ritueel van motards zo kort naast hen, nog niet helemaal gewoon zijn. Stranden liggen bezaaid met rotsblokken waar lenige randoneurs hun wandelingetje maken. Je ziet een kasteel staan te midden van een modderige vlakte omdat het laag tij is. Boten liggen met hun bodem weggezakt in kleverige modderbrij van de leeggelopen zee.
Een vuurtoren maakt je fantasie wat wijs. Wellicht was dit ooit het enige houvast van menig schipper in troebel water en mistige atmosfeer. De gele brem bloemen steken schril maar toch communicerend af tegen het felgroen van een gezond en goed vochtig gazonnetje. De bomen op een heuvel volgen zo statig met hun kruin de glooiing van het landschap. Trouwens de heuvels zijn een velenging van de golvende zee. Enkel de kleur verschilt. Hoeveel watervalletjes en kronkelende riviertjes onder bruggen en kreupelhout hebben we niet gekruist. De met klimop overgroeide ruïnes die majestueus bewijzen dat ze nog steeds sterker zijn dan de tijd. De wegen die als golvende veters vanuit je schoeisel vertrekken en zich dan lang, heel lang en ver uitrollen voor je motorwielen. Die korte kleine ups en downs die maken dat jij als motard, de wagen voor jou, plots niet meer ziet. De holle wegen, en de zachte bermen, de lange grote overzienbare bochten waar je heerlijk kan in overhellen zonder te flirten met één of andere risico om plat te gaan De smalle baanvakjes die je doen denken aan de loipen van een langlaufpiste. Het links rijden dat nu al tot één mijner laatst aangeleerde beheerste behendigheden behoort. Niet evident dat je nog zoiets bijleert op je bijna 63 ste. Mijn coördinatie wordt behoorlijk op de proef gesteld.
De vaardigheid van het rijden onder ons drie verloopt optimaal. Soms neemt Carl als eens de kop, soms doe ik het al eens. Maar het zoeken naar de juiste weg en richting is tot op heden nog niet echt een probleem geweest.
De Travelodge is een hotel, met vier verdiepen. Niet echt een gezellig ding maar je hebt er wat er nodig is. Alleen de kamer is wat warm. Grote vensters pal op het zuiden en gordijnen die wagenwijd open stonden wanneer we binnen kwamen. Mijn GPS thermometer duidt 25 graden aan. We zullen wel zien wat de nacht zal brengen.
Morgen een relatief korte rit. We rijden een 250 kilometer naar zuidwaarts en overnachten in Glengariff. Ondertussen is mijn dreigende en zwalpende neusverkoudheid volledig doorgebroken. Onder mijn neus prijkt nu een rolletje toiletpapier en naargelang de blaadjes te nat worden, verwijder ik die net als bij een scheurkalender. Het snot loopt hier zoals in Ierland de watervalletjes. Angstig als ik ben, voor morgen op de motor, mijn helm is onderaan op de keel nauw aangesloten. Als ik maar tijdig water kan lozen of ik verzuip in mijn eigen snot.
Ivo kwam vandaag ter sprake omdat hier ook KTMs rondrijden. Ideaal terrein hier. Ook Harleys en Ducatis heb ik al opgemerkt. Maar het merendeel zijn toch de Duitse BMdouble Us.
Blijkbaar krijg ik geen fotkes meer doorgestuurd. Ik probeer en zal mijn best doen u wat mee te laten genieten.
Tot morgen.
Dinsdag 24 mei 2016
Belfast (Lisburn) Westport 348 Km
Bijna een perfecte dag
Opgestaan om 07.00 uur omdat er voldoende was geslapen, ook in kwaliteit was er niets ingeboet. Vanaf de ochtend reeds een stralend zonnetje en een temperatuur die voldoende was om tijdens onze motorrit net geen kou te krijgen. Op mijn informatiescherm staat 12° Celcius. Dit zou klimmen tot de 20°. We vertrekken om stipt 9.30 in de verkeerde richting maar aan het eerste rond punt wordt dit snel en vakkundig gecorrigeerd. Geen mens die klaagt. Dat vind ik trouwens zo vermeldenswaardig : Het gebeurt al eens dat ik mij van richting vergis (echt niet dikwijls hoor, bijna nooit ), maar de beide broeders blijven even trouw in mijn kielzog volgen. Geen stem die klaagt. Dat verdient toch ook wel een pluim vind ik. Gedurende de voormiddag rijden we als een pannenkoek door bochten en over heuveltjes en dipjes en weer over een wasbord over brugjes en smalle stroken. We rijden zelfs twee maal off-road over een verharde bosweg en komen gelukkig altijd goed terecht. Eenmaal kies ik een doodlopend wegeltje dat eindigde op de rand van een rivier. Puur uit nood, omdat de blaasdruk er mij toe noopte. Prachtige fotos hebben ze daar genomen, niet van mij, wel van dat kalmer stromend water in het meer en de directe omgeving.
We rijden veel voorbij Ierse scholen; iedere leerling van het middelbare onderwijs is uitgedost in uniform. Zowel de jongens als de meisjes. Het heeft wel iets, die tieners in netjes allemaal dezelfde kledij.
Na een 60 kilometer dienen we te tanken. Hier werd de perfecte dag gekortwiekt. De kade waar de motor moet worden volgetankt is perfect horizontaal, maar een beetje verder loopt die hellend naar beneden. Om plaats te maken voor andere klanten verzet ik mijn motor, maar stel eigenlijk niet vast dat die bodem wat hellend is. Mijn zijsteun van de motor schuif ik uit maar de motor inclineert niet voldoende om stabiel te staan. Komt daarbij dat ik in mijn bagage vergeten was mijn bankkaart uit te halen. Door het verplaatsen van ballast op de motor begint deze over te hellen en plots is het gewicht over het zwaartepunt heen en daar gaat mijn monstertje op zijn zijkant. Er is voor mij in motorland niets zo indrukwekkend als een motor te zien liggen op zijn zijkant. Ik blijf verstijfd naast mijn vehikel staan en kom pas na een paar seconden tot de mogelijkheid om in actie te schieten. De twee broeders bedaren mij. Ze stellen me op mijn gemak en helpen deze 230 kg wegende massa terug rechtop te zetten. De schade valt enorm mee. Het scherm is een beetje scheef doordat de aluminium verankering de schok opving en plooide. De koffer achteraan is wat geschaafd maar is zeker bij te werken. Aan de motor zelve is geen kras of deuk te zien. Toch ben ik er een tijdje niet goed van. Mijn verstandelijke vermogens worden tot het uiterste gedwongen met de vraag waarom ik in Godsnaam die motor op een hellend vlak op zijn zij-steun plaatste. Dat had ik toch moeten zien en beseffen
We rijden wederom over een parcours zoals in een soepbord: prachtige nette omgeving, alles correct binnen de lijntjes en smaakvol voor eenieder die van motorrijden houdt. Er wordt af en toe eens gestopt om de ogen wat ondersteuning te gunnen via digitale vastlegging van het beeld. Regelmatig is er even langs de weg een fotoshoot. Vele glooiende weiden, zoals de golven van de zee. Vele mooie domeinen zoals graslanden vol met vee. Ierland is echt wel een prachtland. We rijden door een kilometers lang meer. Langs weerszijden over het water. In Belleek (juist aan de grens met Noord Ierland) kopen we een broodje en een flesje frisdrank. Als dessert een driehoekje gerookte Ierse harde kaas. Echt, dit is een aanrader. Vandaar richten we onze koers naar Sligo en dan verder naar Charlestown. Ik had er een winkel opgemerkt, het genre van de Stock Américain in Herent. Ze hadden er eigenlijk alles. Luk maakte de opmerking om eventueel rond de draad-as van de beide spiegels een beetje Teflon te draaien, zodat ze minder snel loskomen omdat er dan meer spanning op zit. Ik ga de winkel binnen en vergewis mij ervan dat ze inderdaad bijna alles verkopen. Dus Teflon ook. De spiegels zijn dus nu hersteld en tot heden toe hebben ze niet meer bewogen, mede omdat de fixatie moeren die links en rechts draaiend zijn ook van kant werden gewisseld. De winddruk zal er nu voor zorgen dat de spiegel juist vaster komt te zitten, in plaats van los te komen. Carl en Luk zijn de monteurs van dienst. Plots valt mij de geplooide verankering van het windscherm in de geest van de val deze morgen aan het benzinestation. We demonteren het scherm, en ja hoor, die man van de Ierse stock Americain kan via zijn te koop gestelde draaibank de pad van het scherm netjes rechttrekken. Na de herstelling is mijn windscherm perfect recht en geen mens die ziet dat er iets was gebeurt. We komen in Westport aan via Carl zijn begeleiding omdat hij de B&B in zijn GPS had gevonden. Er wordt vanavond gegeten in de Omalyss, een bekend en zeer goed restaurant op aanraden van de gastheer in de B&B.
Karl at een Mexicaanse pannenkoek met kip en groenten, ook mijn gebakken kip met look en ui was goed. Luk at een veredelde hamburger met speciale sausjes. Karl en ik dronken een Cabernet Sauvage 2015.Een zeer goed wijntje. Als dessert koos Karl de chocolade profiterolletjes en ik koos de Irisch coffee. Geen moeite om te zingen, maar wel wat moeite om die trap naar benden af te dalen.
Achteraf gaan we nog wat ambiance opsnuiven in een typisch Ierse pub. Zes muzikanten spelen er autenthieke Ierse muziek op een banjo, gitaar, mondharmonica, viool, mandoline en nog een snaarinstrument. Er werd duchtig mee geklapt in de handen en gestampt op de vloer. Alleen vier liedjes was genoeg.
We besluiten om toch maar huiswaarts te keren en ondertussen werd het 23.00 uur. De blog geschreven en nu is het slapenstijd.
Tot sebiet.
Reacties op bericht (1)
jOS GAF ME VOLGEND ANTWOORD OP MIJN VRAAG WAAR DIE PAARDEN TEGEN DE GEPARKEERDE AUTO'S LAGEN !
22-05-2016
ik weet het nog
Hey makker, fijn te mogen lezen dat jullie je kostelijk amuseren.
En ook een goede truc die je toepast om je ervan te vergewissen of je maat in Suriname wel doet wat hij beloofde....je blog volgen. Je weet dat ik er niet kan aan weerstaan als er een vraag gesteld wordt over de plaatsen die we samen hebben bezocht om in mijn geheugen, dat stilaan een zeef wordt, te gaan graven en samen met de herinneringen een kaart boven te halen. Wel, dat plaatsje waar de paarden tegen de auto's lagen was op de parking van het Lac Des Bouillouses 31T 0418010 4712451 op 2000m hoogte. Vandaar zijn we nog samen naar de top van de Puig Carlit vertrokken (2880m). Jij hebt die top nog bereikt, ik wegens toen al knieperikelen niet. Je hebt de laatste 300 hoogtemeters alleen afgelegd en ik heb als een trouwe hond of een goede vriend op je gewacht aan een klein meertje op 2600m. Samen zijn we dan weer naar beneden afgezakt. De tocht die we toen aan het voorbereiden waren is diegene die we tijdens de dropping moesten annuleren wegens de hevige sneeuwval. Plaats van onze logies: met absolute zekerheid....Bolquieres. Naam van het verblijf weet ik niet meer maar de naam van onze gastheer en gastvrouw was Fred en Anna of zoiets. Allez, brei aan jullie avontuurlijke tocht nog een schitterend vervolg. Groeten aan je reisgezellen, Jos
Maandag 23 mei 2016
Glendalaugh Lisburn (Belfast) 325 KM
Een ware zoektocht naar onze eindbestemming.
De B&B van Glendalaugh noemt Tudors Lodge. Vergeet vooral niet te noteren dat het een droom is van een locatie met daarbij ook een prachtige ingerichte infrastructuur. Hier werd het prijskaartje niet bekeken. De natuurstenen op het terras achter het gebouw zijn haast een half tennisterrein groot en gelegd met de lintmeter. Alles wijst op goede smaak en veel waarde. Ik schreef terecht is het gastenboek: Here I do stop looking for better!. De jonge zoon was gecharmeerd. Het is waarschijnlijk zo dat moeder, vader en zoon te samen de zaak runnen. Vader is ook een heel vriendelijke man, die liever met Mercedes rijdt dan met zijn nieuwe miskochte BMW. Dus weer een bewijs van goede smaak. Hij reed 35 jaar met Mercedes en op aandringen van zijn zoon, kocht hij nu eens een nieuwe BMW. Niets aan de auto bevalt hem, de lawaaierigheid, het comfort, hij noemde nog enkele dingen maar in Iers ben ik niet zo goed. Toch bracht hij ons naar het restaurant omdat het te hard regende. Ongevraagd. Ook de bediening aan het ontbijt was flink in orde.
Om 9.30 vertrekken de drie broers richting Belfast. Het begin van de tocht, zeg maar de eerste 70 kilometer verliepen over een wasbord van heuveltjes en dipjes. Bochtje in, bochtje uit. Het grote plezier hier vind ik, dat bijna elke bocht zeer ruim te overzien is. Je kan zeer goed inschatten wanneer je moet overhellen, en wanneer je mag terugkeren naar de verticale stand. Het wordt echt plezieriger met de dag omdat je minder concentratie moet wijden aan het links rijden. Het went inderdaad heel snel. Ook het verkeer maant je aan om de opgelegde snelheid bijna nauwkeurig te volgen. De bestuurders zijn hier echt wel meer gedisciplineerd dan thuis.
Ik bedank Joisianne voor haar mailtje. Ik ben blij dat ze via de blog toch virtueel mee op reis kan. Met de fotos erbij zal het nog intenser worden hoop ik.
De rest van onze rit viel voor mij wat tegen. Ik had speciaal de weg langs de Oostkant kort bij de zee getekend om de kustlijn heel mooi te kunnen volgen. Op de kaart stond die weg ook aangeduid met een groene lijn, wat wil zeggen dat het toeristisch wel iets mooi te bieden heeft. Ik mag echt niet beweren dat de rit niet mooi was. De glooiende schapen weiden die letterlijk uitmonden op het strand, de machtige bergwand die we lange tijd op onze rechterkant zagen, de ruïnes en oude kastelen, de prachtig gerestaureerde boerenhoven, het heeft allemaal wel iets. Maar wellicht had het te maken met de wegcodes, de opgelegde snelheden, het links rijden en er bij geconcentreerd blijven, de broeders observeren in de (alweer losgekomen) spiegels. Ik ben echt niet voldaan van deze verscheidene zichten aan het azimut.
Er wordt nog wel degelijk veel gelachen en geplaagd. Ik was mijn kraag die ik onder de helm over mijn oren trek, vergeten in de pub waar we thee dronken en moesten betalen met ponden. Luk had die geniepig mee genomen. Wanneer ik aan de motor tot de vaststelling kom dat die kraag tijdens de wandeling naar de pub waarschijnlijk uit mijn helm is gevallen, komt hij met het onnozelste gezicht voor mij staan en vragen: wat is er, zijde gij iets verloren? Beteuterd vertel ik hem dat ik waarschijnlijk mijn kraag ben kwijtgespeeld. Ga ne keer terug naar de pub, misschien ligt ze daar nog; En zeggen dat ik al weg was, wanneer hij plots die kraag in mijn hand duwt. Wat een opluchting
We eten in een klein stadje, bij de bakker die ook broodjes belegt op aanvraag, een dubbele boterham met kip, tomaatjes, sla en ajuin. Ook wat mayonaise. Lekker was dat. Ook hun koffie was net zoals thuis. Ik heb er twee gedronken.
Het zwaarste van de rit moest nog komen. Mijn Garminneke brengt me via een vlekkeloos parcours naar Lisburn. Enkel het adres van de B&B klopte blijkbaar niet Te midden van de velden op een helling krijg ik de mededeling : bestemming bereikt. En inderdaad op het schermpje prijkt het ondertussen alom gekende wit-zwart blokjes vlagje. Dit kan toch niet, denk ik bij mezelf. We rijden nog een honderdtal meters verder en Karl en ik besluiten van even verbaal hoogte nemen van deze miskleun. Liefst 20 kilometer te ver heeft dit adres niets te maken met daar waar we moeten zijn. Carl ziet mijn terneergeslagen lichaamstaal en meldt zich bereid de kop te nemen. Hij tikt in zijn GPS Kennedy way. Terug naar van waar we kwamen dus. Wanneer we op 45 Kennedy way arriveren zien we een heel gewoon klein rijhuisje. Dit kan het niet zijn zegt Karl. Blijkbaar neemt de GPS van Karl geen Lisburn aan en ook niet de straat van de B&B. Luk besluit op zijn beurt om over te nemen. Ook ditmaal geraken we niet waar we moeten zijn. Er is een verschil tussen Kennedy road en Kennedy way. Ik tik op mijn beurt de juiste gegevens in mijn Garmin en na toch nog eens verkeerd te zijn (op 600 meter van het einddoel) vraag ik aan buurtbewoners of zij de B&B kennen waar we moeten zijn. We krijgen de details want we zijn er vlakbij en op het laatste is het Karl die het huis ziet staan pal op een rond punt. Liefst één uur en 13 minuten heeft deze zoektocht geduurd. Maar het belangrijkste is dat we er zijn geraakt. In de buurt is een groot commercieel centrum en ik besluit daar maar steeksleutels te kopen waarmee ik mijn spiegels met eigen hand zal kunnen vastzetten. De kassierster is een heel vriendelijke dame en vraagt vanwaar we komen. Blablabla, het gesprek duurt een aantal minuutjes en geen Ier of Zwitser die daar een opmerking over maakt. Het valt ons allen meer en meer op dat het hier heel vriendelijke mensen zijn. Samen met Karl fix ik de beide spiegels vast, heel vast. Als ze nu nog loskomen, dan ben ik zeker dat ik mijn handvaten ook verlies. We eten in de buurt ook nog een gigantisch grote ( ik toch) pizza met een blikje cola en betalen via de kaart omdat we geen ponden bij hebben. Morgen rijden we richting West kust. Het weer zou droog blijven en niet te warm (zoals we verlangen, want op de motor met zwarte kledij in heet weer is ook weer geen cadeau). Ik stuur u nog een fotoke mee om ook u te laten genieten van wat hier zoal te zien is.
Goedenavond en een zeer verkwikkende slaap gewenst.
