 |
|
|
| Blijven proberen.... |
|
|
| 06-05-2010 |
 nr 99 |
Het fertiliteitscentrum is nummer 99.
In een hoekje van het ziekenhuis
lijkt het wel. 99, dat schept verwachting. Dat is bijna honderd en dan
heb je iets te vieren.
We lopen door de gang langs orthopedie en
heelkunde en het is elke keer spannend als we het hoekje omslagen. Ik
hoop dat er geen bekenden zitten. Niet uit schaamte, daar ben ik wel
ongeveer voorbij.
Maar ik ben bang dat er iemand zit die ik ken met
hetzelfde verdriet. Of erger. Ik vind het geen geruststellende gedachte
dat er iedere ochtend meer dan 20 vrouwen wachten op een prik, een
spuit, een schouderklop. Ik vind dat eng. Ik wil niet dat het anderen
ook overkomt, dat biedt hoegenaamd geen troost.
Ik wil dat iedereen die
dat wil, iedereen die verlangt, gewoon zwanger wordt. Zonder te moeten
wachten en vloeken. Zonder angst en zonder verdriet.
Vandaag zit er
maar één vrouw. Ik ken haar niet. Ze is, schat ik, ongeveer even oud
als ik.
Dan een koppel. Met een kind. Hebben zij hem meegenomen als
bewijs? Geven ze de dokter daarom bloemen? Dat is mijn hoop. Dat ze gigantisch veel bloemen krijgt omdat ze mogelijk maakt wat niet kon.
Ook dokter D. is lief. Ze heeft veel vragen voor ons, maar wij weinig voor haar.
Ons bloed is goed. Mijn baarmoeder is goed. Michiel zijn genen zijn goed.
Alles is bijna goed.
We zijn blij dat ze data invult op ons schema, en me voorschriften geeft voor medicatie.
Volgende week kunnen we beginnen aan wellicht de langste en moeilijkste cyclus uit mijn hele leven.
Ik zal er nog vaak moeten zijn, bij nummer 99.
Maar ik zal er zijn, ik zal moed rapen op de weg naar het ziekenhuis langs het roze fietspad.
En ik zal tellen van 1 tot 99. En als het moet, begin ik van voor af aan.
En we bouwen een gigantisch feest bij 100.
06-05-2010, 09:14 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 03-05-2010 |
| we mogen hopen |
We bedenken jongensnamen en meisjesnamen.
Dat was maanden geleden.
We durven terug, dromen.
Vrijdagmiddag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een babbel met een verpleegster.
Gewoon, rustig, het behandelingsschema overlopen.
Het zal zwaar zijn. Hormonen nemen is niet niks (maar hoe je lichaam reageert is heel persoonlijk, dus dat valt af te wachten) en ook de vele bezoeken aan het ziekenhuis (meestal 's ochtends voor een bloedstaal en een echo) zullen een grote weerslag hebben op mijn leventje.
Maar het komt goed.
Je mag er echt op hopen zegt de verpleegster, maar niet op rekenen.
Hopen, vertrouwen dat het goed komt.
Woensdag gaan we naar de (nieuwe) dokter en hopen we dat we een datum krijgen waarop we mogen starten.
En intussen draait de wereld verder en is er weer eentje zwanger. 4 maanden al. Ik hou me sterk maar slaap slecht. Van hoop (95 procent van de koppels die een behandeling starten en volhouden, gaat uiteindelijk buiten met een kind) naar wanhoop (waarom zij wel en niet ik? waarom zij zo snel? en wat als? ). En terug.
Ik zal me moeten neerleggen bij deze rollercoaster.
Maar wat zal ik blij zijn als ik naar andere attractie mag in het pretpark van emoties.
Doe maar de bootjes.
We eten daar onze bokes op en bedenken nieuwe namen.
03-05-2010, 21:32 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 29-04-2010 |
| liedje |
Ik dacht dat het eenvoudig was
liefde en een bed
ik dacht dat het niet moeilijk was
dat je er niets voor nodig hebt
Ik had niet gedacht dat het ons zou overkomen
ik ben kwaad, bang
en durf niet meer te dromen
Dus neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
maar maak ons dan een kind
Neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
en maak ons dan een kind
En dat we er niet bij zullen zijn
op het moment suprême
daar kan ik nog mee leven
maar hou me vast en draag mijn hart
als het niet, en nooit, zal mogen zijn
Neem van mij en krijg van hem
doe maar wat u nodig vindt
doe me pijn en geef me hoop
en maak ons dan een kind
En genieten dan maar
van de kleine dingen
maar je kent me beter dan dat,
ik ga altijd voor het grote
Maar maak ons dan dat kind
doe maar
neem maar
en krijg
en geef
en maak ons dan een kind
(het is niet af...)
29-04-2010, 20:50 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 28-04-2010 |
| een vreselijke dinsdag |
10u In de wachtkamer
Angst.
Pure onversneden angst. Angst voor wat ze gaan doen. Angst voor pijn.
Angst voor slecht nieuws. Angst voor wat volgt. Angst voor angst. Voor
tranen. Voor vragen. Voor zorgen. Voor het onbekende. Voor resultaten.
Voor woorden. Voor stilte. Voor zwijgen. Voor alles. Voor niets.
11u in het wachthokje
Ik zit halfnaakt in een klein hokje te wachten tot de dokter me roept.
Op die ene vierkante meter hangt drie maal dezelfde waarschuwing.
Dat je de dokter moet verwittigen als je zwanger bent.
Ach ja, als ik zwanger zou zijn, dan zat ik daar niet, te wachten op een vreselijk onderzoek
11u05
Het is verschrikkelijk. Het is vervelend en het doet pijn. En ik hoop dat het snel voorbij is.
12u
Het is niet snel voorbij. Ik heb ontzettende krampen. Ik bel huilend naar Michiel en mijn lieve beste vriendin.
Ik wacht een uur in de zon, zwevend tussen flauwvallen en kotsen (wat niet gebeurt).
Ik fiets heel langzaam naar huis, bel mijn collega's dat ik niet meer kom en kruip in mijn bed.
14u
Ik ben een wrak. Ik heb pijn. Maar eigenlijk is er alleen maar goed nieuws.
Met mijn baarmoeder is alles ok. Geen enkele afwijking.
De afspraak van 18 mei heb ik kunnen verzetten naar 5 mei. Dat is twee weken tijdswinst.
Zo belangrijk voor ons.
Ik verbijt de pijn en probeer te denken aan dit goede nieuws.
28-04-2010, 22:58 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 27-04-2010 |
| werken en eten |
Ik doe twee dingen teveel. Werken en eten.
Werken is beter dan eten, je wordt er niet dik van en het helpt ook beter. Tijdens het eten van een koffiekoek kan je dus nog altijd piekeren.
Ik wou dat ik één van die mensen was die niet kan eten bij verdriet, maar het blijkt het omgekeerde. Helaas.
Werken dus. Het is fijn werk, maak je niet ongerust.
En ik eet nog niet achter mijn computer.
En nu ga ik werken.
Of eten.
27-04-2010, 08:18 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 22-04-2010 |
| de regel van drie |
Ik herhaal het voor mezelf:
1. We kunnen er maar beter mee lachen
2. Piekeren helpt niet
3. Het is het allemaal waard
Ik vind het steeds moeilijker.
Het lachen wordt cynisme. Het piekeren helpt misschien niet, maar ik heb helaas geen 'off'button.
En het ís het allemaal waard, maar daar durf ik gewoon niet meer aan te denken.
Maar ik blijf proberen. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard. We kunnen er maar beter mee lachen. Piekeren helpt niet. Het is het allemaal waard.
22-04-2010, 09:27 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 19-04-2010 |
| Laat keer bij dokter De N. |
Vrijdag was het dan zover.
Voor diegene die merken dat het hier een andere schrijstijl betreft, het is inderdaad met haar wederhelft.
Niet lang moeten wachten op de gang van haar praktijk, maar al snel beseft dat we nog lang zullen moeten wachten.
"Hebben we van u al een baarmoederfoto en een bloedstaal genomen?" vroeg ze.
Waarom heeft ze dat tijdens onze vorige afspraak niet gevraagd? Ik moest toen wel bloed gaan geven en heb er een uur voor aan het prikhok gewacht.
Een baarmoederfoto laten nemen kan enkel op een dinsdag. 18 mei is de eerstvolgende mogelijkheid. Ervoor is nog wel een gaatje, maar het is twijfelachtig of die dag wel voldoende in het midden van de cyclus valt.
We hebben een schema gekregen, met hoe de ICSI verloopt. Het hele proces, van eicelrijping, over "oogsten" tot bevruchting en terugplanting, duurt ongeveer een maand. Maar we durven nog niet te zeggen wanneer we ermee kunnen starten, want wie weet wat voor voorbereidend onderzoek er nog allemaal komt opduiken.
De dokter zegt dat ze niet alle informatie tegelijkertijd kan geven, omdat we anders teveel zouden vergeten. Aan dit tempo kan zelfs onze goudvis nog alles verwerken.
Maar het is een sympathieke dokter, we hebben er veel vertrouwen in. Vandaar dat ik tijdens onze vorige afspraak nog gezwegen heb over onze goudvis.
Helaas komt er geen volgende keer bij dokter De N. Ze krijgt een unieke kans om fertiliteitsonderzoek te gaan doen in Gasthuisberg, Leuven.
Ze raadt ons aan verder te gaan bij een van haar twee collega's. Ze hebben nog tijd genoeg in hun agenda's, er zijn geen wachttijden, beweert ze.
Waarom kunnen we dan ten vroegste 19 mei een nieuwe afspraak maken? Een volle maand wachten alvorens er nog eens een actie ondernomen wordt, daar wordt zelfs onze goudvis ongeduldig van.
19-04-2010, 21:35 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 14-04-2010 |
| vrijdag --> ziekenhuis |
vrijdag (eindelijk) terug naar dokter De N.
ik wil niet dat ze zegt dat we nog een cyclus moeten wachten
Ik wil niet dat ze zegt dat een maand toch niets uitmaakt
ik wil niet dat ze zegt 'zo snel gaat het allemaal niet'
ik wil niet dat ze zegt dat er nog andere onderzoeken moeten gebeuren
ik wil niet dat ze zegt dat de onderzoeksresultaten van alle vorige keren in het het labo en bij de gyneacoloog
nog niet zijn toegekomen en dat we daar eerst op moeten wachten
ik wil niet dat ze zegt dat we dan nog eens een afspraak moeten maken met haar (en dat dan weer 6 weken duurt)
Ik wil dat ze zegt, zet deze spuit, neem deze pil en kom dan naar het ziekenhuis.
En dat het dan maar vervelend is, en pijn doet, ik zal het ondergaan.
Laat het vooruit gaan.
Laat het snel vrijdag zijn en laat het beginnen.
Geef mij de korte pijn en de korte zorgen.
En geef me pijn met een betekenis, een doel, en niet dit zinloze wachten.
14-04-2010, 16:51 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 06-04-2010 |
| geen tranen, geen verdriet? toch niet |
Ik vertel het en ik huil niet meer.
Ik staar wat rond en laat de woorden komen.
Ik ben me heel bewust van wat ik zeg en me nog meer bewust van wat ik verzwijg.
Ze hoeven niet alles te weten. Anders loop ik het gevaar dat mensen mijn cyclus volgen zoals ze het weerbericht volgen.
En zo lijkt het dan misschien dat ik er ok mee ben.
Dat is het niet. Ik heb mijn emoties niet onder controle, alleen maar een beetje, en af en toe, mijn tranen.
Als ik het vertel, stormt het, en raast het in mij. Mijn adem stokt, mijn stem kraakt, ik zweet.
Mijn hart bonkt. Ik denk dat je het zelfs kan horen.
Mijn hart bonkt zo vaak de laatste tijd.
Mijn hart bonkt telkens als ik het vertel, ik schrik opnieuw en opnieuw van de gigantische omvang van ons geheim, de grote stilte die volgt, en het zwarte gat vol vragen.
Wanneer zal mijn hart weer meer bonken voor mijn liefje, en minder voor verdriet?
Wanneer zal ons hart bonken voor een kind, van ons, van vlees en bloed en niet louter in gedachten?
06-04-2010, 17:10 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 02-04-2010 |
| gemis/verlangen |
Wat voel ik het meest?
Het gemis of het verlangen?
Het gemis doet huilen. Het verlangen doet dromen.
Het leidt af, het maakt gek.
En dan doe ik het weer.
Het doet me niet goed en het doet zeer. En toch.
Ik wentel mij in het gemis, word boos en wil schreeuwen.
En dan doe ik het andere.
Ook dat, niet goed, doet zeer, en toch.
Ik verlang naar mijn droom en droom mijn verlangen.
En opnieuw.
En zo wordt een dagdroom in de vroege ochtend op de trein, een droomdag.
Het is zo'n dag.
Ik werd wakker en heb het gevoel dat mijn hoofd niet heeft geslapen.
En ik vraag me af, voor deze dag: wordt het het verlangen of het gemis?
Het is middag.
Het is beide.
02-04-2010, 12:21 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 30-03-2010 |
| adoptie? |
Soms vraag ik me wel af waarom we niet meer praten over adoptie.
Een kind adopteren dat er al is, is misschien verstandiger dan kosten-wat-het-wil een kind maken.
Maar dan denk ik aan lange wachttermijnen (3 jaar), problematische adoptieverhalen ('bodemloze' kinderen), gesprekken met adoptieconsulenten (verantwoorden en uitleggen waarom je precies een kind wil).
Ik besef dat dit onvoldoende argumenten zijn om niet te kiezen voor adoptie.
De waarheid is dat het buikgevoel niet juist zit.
Michiel en ik, we praten niet over adoptie. Omdat we er niet over nadenken. Het flitst soms weer plots door ons hoofd (oh ja, adoptie, dat zou ook kunnen), maar dan is het weer weg. Niet bewust. Het is gewoon zo.
Ik kan het beeld van twee rosse zoontjes, met sproeten, die een ijsje eten in de zomer, niet loslaten.
We willen een kind van ons.
Klinkt cliché. Weinig beargumenteerd. Op weinig gebasseerd. Maar het is de waarheid.
Wie weet, later. Als de klok minder snel tikt, of als het dan toch nog niet loopt zoals nu gepland.
Ach, ik weet het niet.
30-03-2010, 16:55 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 26-03-2010 |
| test |
Deze ochtend toch maar een test gedaan.
Niet dus.
Als het lichaam zwijgt, geen teken van leven of niet-leven geeft, dan maar weer een test.
Een test tegen beter weten in.
Tegen de onwetendheid.
Voor het weten, voor het vergeten.
Negatief. Eén streepje en geen twee.
Een test die zegt wat ik niet kan weten.
Die zegt wat ik niet wil weten.
Dat het zo niet komt, dat het zo niet gaat. Dat het definitief anders moet.
Een minimale boodschap (het ontbreken van één enkel rood streepje)
met vele gevolgen.
Voor mijn lijf, hart en hoofd.
26-03-2010, 08:42 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 25-03-2010 |
| verwachtingen en hoop |
Zo.
27 dus.
Gisteren was een fijne dag.
Goed gewerkt, lekker gegeten.
Ik kreeg van Michiel een naaimachine en parketvloer in ons nieuwe huis.
En intussen groeien Jelle, Mirte, Lou, Lars, Willem en Kato als kool.
Ik stond erbij en ik kijk ernaar.
Ik schuif mijn verwachtingen op met mijn leeftijd. Vorig jaar dacht ik een kind te hebben op mijn zevenentwintig.
Dit jaar hoop ik gewoon zwanger te zijn op mijn achtentwintig.
Ik hoop het, ik hoop het, ik hoop het.
Ik koester mijn hoop van deze dagen.
25-03-2010, 10:40 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 17-03-2010 |
| langer wachten? |
Nog wat toevoegen
In België zijn er 6 pogingen terugbetaald. Een poging telt pas als poging als er effectief een punctie (en ik denk zelfs terugplaatsing) is geweest. Dus moest er iets mis lopen met de medicatie, en er kan geen punctie zijn, dan telt dit niet.
Terugplaatsing van ingevroren embryo's komt daar dus ook nog bij. Maar je weet natuurlijk niet op voorhand of er genoeg embryo's zijn en of deze het ook overleven na ontdooing.
Ik weet niet hoeveel tijd er moet zijn tussen 2 pogingen. Eén poging, dan eventueel de ingevroren embryo's en dan minimaal een cyclus rust. Maar wat ik lees op internet, doen de meeste mensen pas opnieuw een poging na enkele maanden.
Verder denk ik dat het nog langer wachten zal zijn voor we kunnen starten. Ik lees op internet dat je moet beginnen met medicatie op dag 21 van je cyclus die de ivf-cyclus vooraf gaat. Als we op 16 april terug een afspraak hebben om concrete behandelingsafspraken te maken, dan is dag 21 net voorbij, dus zullen we bijna nog een hele maand extra moeten wachten. Volgens mij kan de pick-up dan ten vroegste gebeuren in juni... dat is nog lang hé.
Laat ons hopen dat dit onbetrouwbare info is, dat we op 16 april er meteen kunnen invliegen.
We zien wel.
17-03-2010, 12:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 15-03-2010 |
| informatie over ivf |
|
Even gewoon wat uitleg over ivf. De feiten. Hoe dat in zijn werk gaat. Ik heb de info hier in een brochure van het ziekenhuis.
Hier gaan we.
In vitro betekent letterlijk bevruchting in glas of in het laboratorium. De bevruchting vindt dus plaats buiten het lichaam.
De natuurlijke menstruatiecyclus wordt tijdelijk vervangen door een medisch gecontroleerde cyclus. Met medicatie wordt de werking van de klier in de hersenen die één eicel laat rijpen per cyclus onderdrukt. De behandeling verloopt in verschillende fases:
1. simulatiefase
Er bestaan verschillende schema's voor onderdrukking en simulatie, die is verschillend bij ieder persoon. Op dit moment weten we dus ook niet hoe dit gaat. Wellicht gaat het om dagelijkse inspuitingen en andere medicijnen. Dit zijn deels hormonen, met de nodige neveneffecten. Daar kan je dus al redelijk van af zien. Bedoeling is dat er meer dan één eitje rijpt. Er is een reeële kans op hyperstimulatie, als er een te sterke reactie is van de eierstokken. Dat is niet goed, maar laat ons daar niet teveel over nadenken en hopen dat het me niet overkomt.
Er zijn geen aanwijzigingen dat de hormonenbehandeling een verhoogd risico geeft op allerlei ziektes zoals kanker.
2. punctie
Eenmaal de eicellen gerijpt, gaan ze de eicellen oogsten (echt waar, zo zeggen ze dat). Met een holle naald. Dat gebeurt onder lokale verdoving. s avonds mag je gewoon naar huis. Je bent er wel 3 à 4 dagen echt niet goed van, te vergelijken met een andere kleine operatie. De punctie zelf is niet leuk, maar zelden echt pijnlijk. Dan krijg je ook te horen hoeveel eicellen er werden geplukt.
Dus 3à4 dagen thuisblijven dus.
3. Spermastaal
Dat moet ook binnengebracht worden op de dag van de punctie. Je moet goed je naam op het staal zetten, staat er in de brochure. Dat vind ik een héél enge gedachte. Het zal er verdorie in KOEIEN VAN LETTERS op staan.
4. Samenbrengen eicellen en sperma
Dit gebeurt door embryologen. IVF is gewoon dat bij een eicel, zaadcellen worden geplaatst en ze zelf dus hun werk doen (in een broedstoof). Bij ICSI gaan ze met een superfijne naald de spermacel tot in de eicel brengen. Op dit moment weten we nog niet wat het zal zijn voor ons, maar eigenlijk maakt dat ook niet zoveel uit.
5. Embryotransfer
Drie dagen na de punctie gaat men één embryo terugplaatsen. (Eentje maar, dat is wettelijk bepaald zolang je nog jong bent, daar is veel uitleg bij, vertel ik nog eens een andere keer, best interessant). Je moet s ochtends bellen om te horen of er succesvol embryos zijn verkregen. Ze plaatsen er eentje terug en dat doet geen pijn, dat is te vergelijk met de inseminaties. 97% van de pick-ups worden gevolgd door een transfer, het gebeurt dus maar zelden dat ze geen goede embryos bekomen. Als er meerdere embryos zijn, worden die ingevroren. Deze kunnen dan ontdooid worden voor een volgende poging. Zo hoef je niet weer door de medische mallemolen, maar kan het eenvoudig worden teruggeplaatst. De slaagkansen zijn wel veel lager met cryos (zo heet dat dan, sommige vrouwen noemen dat ook eskimootjes).
6. Wachten
Dan moet je dus lang en zenuwslopend wachten. Je mag alles doen wat je normaal doet. Op dag 8 is er een bloedname, op dag 12 na de transfer is er dan eindelijk een zwangerschapstest.
De kans is reeël dat een embryo zich niet innestelt in het baarmoederslijmvlies. Dit is de fase waar men het minste over weet en waar men het minste aan kan doen. Maar het is een natuurlijk proces, en daarin verschilt deze behandeling niet echt van een natuurlijke zwangerschap.
Daarbij komt dan nog dat na succesvolle innesteling en een positieve zwangerschapstest, het toch nog kan mislopen. Kans op miskraam is dus redelijk groot, net zoals bij natuurlijke zwangerschappen. Vele embryos vertonen onzichtbare genetische defecten, waardoor de deling en de inplanting ophouden. Het is dus een soort van natuurlijke selectie.
Als je dan toch zwanger bent, blijf je nog even onder streng toezicht van het ziekenhuis. Als het na een aantal weken (8 denk ik, maar dat weet ik niet zeker) goed gaat, word je terug doorverwezen naar je eigen gyneacoloog.
Dan heeft de brochure een hoofdstuk wat zijn mijn kansen.
Die vind ik redelijk. Men spreekt van een take baby home rate. Dat wil dus zeggen, het bevallingspercentage, percentage van vrouwen die ook een effectief een kind op de wereld zetten. Bij IVF/ICSI bedraagt dit in het centrum 31 procent per cyclus. Er worden dus wel meer vrouwen zwanger (>40%), maar dat gaat dan helaas mis. Voor een cyclus met ingevroren embryo is het slaagpercentage 18%.
Wat kost dit nu? De behandeling is niet gratis. We wonen in het beste land ter wereld, waar er veel wordt terugbetaald, en er een goede omkadering is. We betalen nog wel het remgeld (op medicijnen, inspuitingen, consultaties, metingen, labo-onderzoeken,
). Dat komt ongeveer neer op 400 euro per keer. (anders zou het ons minimaal 3200 euro kosten).
We worden er dus gelukkig niet arm van.
Oh ja, reizen wordt afgeraden in de prille zwangerschap en tijdens de behandeling. Wij plannen dus nog niks in de zomer. maar we zullen sowieso wel gaan kamperen want als wij niet op onze mattekes hebben gelegen na een heerlijke maaltijd op ons campingvuurke, dan is het geen goeie zomer geweest.
Nog vragen? Mail ze mij, dan antwoord ik ze. Ik vind het belangrijk dat jullie ook geïnformeerd zijn.
15-03-2010, 20:18 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
| collega's |
Vrijdag heb ik het verteld aan mijn bazen. Mijn collega's.
Alledrie met kinderen. Ik heb diep ingeademend en ben beginnen vertellen. Ik heb niet alles verteld, dat is niet nodig.
Ik weet niet zo goed wat hun reactie was want ik staarde naar de tafel. Zo kon ik precies met de zwaartekracht, de druk in mijn hoofd,
tranen tegen houden.
Maar het berichtje van Peter, 's avonds laat, stelde me gerust.
Goed dat je ons in vertrouwen nam vanochtend.
En alle succes in de behandeling.
Als je soms momentje vrij nodig hebt, gewoon laten weten, ok?
Geniet van het weekend, Peter.
15-03-2010, 20:12 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 11-03-2010 |
| wat ik mezelf verbied |
wat ik mezelf verbied...
luisteren naar de prachtige maar droevige muziek van anthony and the johnsons
bladeren in naaiboekjes voor kinderkleertjes
rondsurfen op forums over IVF
nadenken over de indeling van een kinderkamer
kijken naar kinderkleding en zwangerschapskleding in winkels
opzoeken welke crèches er in de buurt zijn
opzoeken welke scholen er in de buurt zijn
nadenken over hoe lang ik borstvoeding zou geven
teveel op babybezoek gaan
nu nog tien dingen vinden die ik aan mezelf verplicht en we zijn er
11-03-2010, 10:50 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 09-03-2010 |
| IVF |
|
De rust is er terug.
Vandaag zijn we bij Dr. N. gewees, fertiliteitsarts.
In de wachtkamer hangen berichten over ochtenraadplegingen, regelingen voor terugbetalingen en zaadstalen van mannen.
Ik besef nog eens dat het een wereld is op zich. Met een eigen taal.
Maar dokter N. spreekt onze taal. Ze luistert. Ze geeft goede uitleg. Zij begrijpt wat wij zeggen en wij begrijpen wat zij zegt.
Insemintaties hebben inderdaad niet veel zin. We hebben het geprobeerd, en dat is goed.
Maar nu, kunnen we beter de pogingen staken en overschakelen op IVF.
Ze volgt ons in onze kinderwens. Ik hoor ook een nuance.
Ze zegt niet 'ik begrijp het'. Niemand begrijpt het.
Ze zegt 'ik kan me daar iets bij voorstellen'. Dat kan kloppen, ze ziet elke dag mensen zoals wij.
Morgen doen we een laatste inseminatie. Vandaag slikt Michiel zijn laatste pillen.
Volgende maand zal er rust zijn. Geen stalen binnen brengen, geen bloed geven, geen gyneacoloogbezoeken,...
Half april gaan we dan terug naar het ziekenhuis en dan starten we met onze behandeling.
Als alles goed gaat, kan in mei dan een eerste IVF-cyclus van start gaan.
We krijgen een brochure en een nieuwe afspraak.
Veel is er niet veranderd, maar we weten waar we aan toe zijn.
Het is niet goed, maar het kon allemaal erger.
Er zijn zaadcellen, en er zijn er goede bij.
Met onze chromosomen is waarschijnlijk niets mis, er is geen enkele reden om dat te denken.
Er is geen wachttijd om met de behandeling te beginnen.
De 'take baby home rate' bedraagt in dit centrum 30%. 30% kans dus dat we na één cyclus een succesvolle zwangerschap hebben.
Dit geeft moed.
Dit maakt dat ik misschien minder pieker, en dat Michiel beter slaapt.
09-03-2010, 20:17 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 08-03-2010 |
| boodschappen doen |
Ik ben moe en doodsbang.
Ik functioneer niet meer zoals het moet, en alles moet nog beginnen.
Hoe ga ik dit volhouden? Iedereen die me een beetje kent, ziet dat het mis is, helemaal mis.
Wat gebeurt er met de tranen die ik niet huil?
Bewaar ik ze voor later? Of kroppen ze zich op in één of andere fysieke pijn?
En dan kom ik thuis en is er lekker eten en bloemen.
En dan weet ik weer dat we er samen door zullen gaan.
We tellen ons verdriet bij elkaar op, en toch kunnen we het zo beter dragen.
Zoals bij een te zware boodschappentas. Ik rechts, hij links, allebei een lus.
En wanneer we moe zijn, wisselen we van kant.
En zo desnoods honderd, duizend keer, tot we thuis zijn, met onze boodschappen.
08-03-2010, 20:19 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 02-03-2010 |
| wensen |
|
weinig anders kan u doen
dan wensen
alsjeblief
wens mij lief
en wens mij liefde
ik heb heus wel genoeg
maar net zoals bij een verzameling postzegels
heb je van liefde nooit teveel
en ik ben nog op zoek
naar dat ene
zeldzame exemplaar
een lege plek
in het plakboek van ons leven
dus wens mij
wens ons
dat we het vinden
en wens ons
misschien ook wat geduld
en wens opnieuw
en wie weet, uit jouw wens
op een dag
een mens
02-03-2010, 21:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
