 |
|
|
| Blijven proberen.... |
|
|
| 31-05-2010 |
 Mogen we? Moeten we? |
|
Moeten we ons verantwoorden?
Moeten we vóór we keuzes maken, overleggen met anderen?
Is het maken van kinderen dan een democratisch proces?
Mogen wij vertrouwen op ons gevoel? Op wat ons juist lijkt?
Er is niemand die ons tegenhoudt, maar we voelen twijfel.
Wie staat er achter ons?
En wie staat er naast ons en kijkt wat bang toe?
31-05-2010, 21:24 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 28-05-2010 |
| over een jaar |
Michiel zegt:
'over een jaar hebben we het voor mekaar'
Ik herhaal en ik geloof erin.
Buikpijn en hoofdpijn, hele dag, maar,
over een jaar, hebben we het voor mekaar.
28-05-2010, 13:35 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 25-05-2010 |
| En en en en zo verder |
En ik praat erover. En ik weet niet meer wat ik heb gezegd. Een waas in mijn hoofd.
En ik slaap er niet van. Om vijf u wakker worden en wenen.
En ik zie de handjes van een kind op de rug van moeder, die daarvan geniet, en tranen in mijn ogen.
En ik denk erover, toch. Over de oneerlijkheid. Over de onrechtvaardigheid. Over waarom.
En ik ben er moe van. Maar voor ik slaap, altijd gedachten. En als ik wakker wordt, bedenk ik bijna iedere ochtend, ja, het is zo, helaas, er is nog niets veranderd.
En ik zie een prachtige foto van mezelf met een prachtige baby en ik haat de hele wereld.
Maar, gelukkig er is een maar.
Ik heb geen kwaaltjes van de medicijnen, dus dat gaat goed
En ik heb Michiel, en die heeft zoveel hoop
En ik heb zo'n fijn weekend gehad, dat doet zo'n deugd
En het komt elke dag dichterbij, het gaat vooruit
En ik heb zo'n lieve vrienden, ze leven lief het zware leven met me mee
Enzovoort. En zo verder. En En En
Zo. Een stuk van de verwarring. 24u op 24u, 7 dagen op 7
25-05-2010, 20:16 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 17-05-2010 |
| ziek |
Mijn neus zit toe.
Mijn keel is rood.
En mijn hele lijf hapert.
Het voelt alsof ik een marathon heb gelopen in de gietende regen.
En ik weet het natuurlijk niet.
Is het gewoon een verkoudheid? Of zijn het bijwerkingen van de medicatie?
Heeft die neusspray zin als ik voortdurend mijn neus moet snuiten?
Ik snut of nies het spul er misschien gewoon terug uit.
Ik ben vanmiddag naar huis gegaan van het werk want het lukte niet.
Geen concentratie, zeurende hoofdpijn en heel moe.
Morgen wil ik terug vol energie zijn. Ik zal het nodig hebben om deze periode te overleven.
Ik smeek mijn lijf om me niet in de steek te laten.
Ik eet iets en ik kruip in bed.
We zien morgen wel. Als ik slaap, tenminste.
17-05-2010, 19:21 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 15-05-2010 |
| het plafond |
Ik heb veel plafonds gezien de laatste weken.
Witte, nette, donkere, lelijke.
Vuile, met vlekken. Vreemde met plekken.
Ik kijk naar het plafond, mijn ogen weg van wat lager is.
te moeilijk of in de war, omdat het niet te verdragen is,
ik kijk weg van uw ogen
want ik voel mij dan bedrogen
Want uw blik gaat soms recht tot diep hier vanbinnen
langs mijn aders door mijn vel met twee zinnen
ge leest bijna luidop wat ik denk en wat ik voel
en dat is nu net vervelend, snapt ge wat'k bedoel?
Het plafond is niet interessant.
Maar ik zet daar dingen aan de kant.
Er is daar ruimte voor gedachten
Lager zijn er mensen, tafels, stoelen, kasten, woorden, blikken die op een antwoord wachten.
Dus vergeef mij
en mijn blik op het plafond
vergeef me mijn staren in het rond
en als het beter gaat
dan gaat mijn blik weer naar beneden
als het beter gaat
dan kijk ik u terug aan
maar nu nog even niet
geef me nog even
en laat me nog heel even
mijn blik naar boven laten gaan..
15-05-2010, 23:29 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 14-05-2010 |
| puf |
Zes keer per dag spuit ik nu een goedje in mijn neus.
Het ruikt naar niks.
Ik voel ook niks en daar ben ik blij mee. Dat het maar zo blijft.
Het is vrij belangrijk dat je je goed aan een uurschema houdt.
Ik denk dus bijna continu aan de behandeling.
Vandaag ga ik proberen alleen te denken aan de neusspray en niet aan alles wat dat betekent.
Proberen.
14-05-2010, 09:28 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 11-05-2010 |
|
Ik ben bang.
Het is echt wat veel op het werk.
Allemaal kleine dingen, geen grote problemen.
Maar veel.
Mijn hoofd moet maar gaan en daar zitten al zoveel gedachten.
Vanaf donderdag legt medicatie mijn lichaam lang.
Wat gaat dat geven?
11-05-2010, 19:34 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 06-05-2010 |
| nr 99 |
Het fertiliteitscentrum is nummer 99.
In een hoekje van het ziekenhuis
lijkt het wel. 99, dat schept verwachting. Dat is bijna honderd en dan
heb je iets te vieren.
We lopen door de gang langs orthopedie en
heelkunde en het is elke keer spannend als we het hoekje omslagen. Ik
hoop dat er geen bekenden zitten. Niet uit schaamte, daar ben ik wel
ongeveer voorbij.
Maar ik ben bang dat er iemand zit die ik ken met
hetzelfde verdriet. Of erger. Ik vind het geen geruststellende gedachte
dat er iedere ochtend meer dan 20 vrouwen wachten op een prik, een
spuit, een schouderklop. Ik vind dat eng. Ik wil niet dat het anderen
ook overkomt, dat biedt hoegenaamd geen troost.
Ik wil dat iedereen die
dat wil, iedereen die verlangt, gewoon zwanger wordt. Zonder te moeten
wachten en vloeken. Zonder angst en zonder verdriet.
Vandaag zit er
maar één vrouw. Ik ken haar niet. Ze is, schat ik, ongeveer even oud
als ik.
Dan een koppel. Met een kind. Hebben zij hem meegenomen als
bewijs? Geven ze de dokter daarom bloemen? Dat is mijn hoop. Dat ze gigantisch veel bloemen krijgt omdat ze mogelijk maakt wat niet kon.
Ook dokter D. is lief. Ze heeft veel vragen voor ons, maar wij weinig voor haar.
Ons bloed is goed. Mijn baarmoeder is goed. Michiel zijn genen zijn goed.
Alles is bijna goed.
We zijn blij dat ze data invult op ons schema, en me voorschriften geeft voor medicatie.
Volgende week kunnen we beginnen aan wellicht de langste en moeilijkste cyclus uit mijn hele leven.
Ik zal er nog vaak moeten zijn, bij nummer 99.
Maar ik zal er zijn, ik zal moed rapen op de weg naar het ziekenhuis langs het roze fietspad.
En ik zal tellen van 1 tot 99. En als het moet, begin ik van voor af aan.
En we bouwen een gigantisch feest bij 100.
06-05-2010, 09:14 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 03-05-2010 |
| we mogen hopen |
We bedenken jongensnamen en meisjesnamen.
Dat was maanden geleden.
We durven terug, dromen.
Vrijdagmiddag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een babbel met een verpleegster.
Gewoon, rustig, het behandelingsschema overlopen.
Het zal zwaar zijn. Hormonen nemen is niet niks (maar hoe je lichaam reageert is heel persoonlijk, dus dat valt af te wachten) en ook de vele bezoeken aan het ziekenhuis (meestal 's ochtends voor een bloedstaal en een echo) zullen een grote weerslag hebben op mijn leventje.
Maar het komt goed.
Je mag er echt op hopen zegt de verpleegster, maar niet op rekenen.
Hopen, vertrouwen dat het goed komt.
Woensdag gaan we naar de (nieuwe) dokter en hopen we dat we een datum krijgen waarop we mogen starten.
En intussen draait de wereld verder en is er weer eentje zwanger. 4 maanden al. Ik hou me sterk maar slaap slecht. Van hoop (95 procent van de koppels die een behandeling starten en volhouden, gaat uiteindelijk buiten met een kind) naar wanhoop (waarom zij wel en niet ik? waarom zij zo snel? en wat als? ). En terug.
Ik zal me moeten neerleggen bij deze rollercoaster.
Maar wat zal ik blij zijn als ik naar andere attractie mag in het pretpark van emoties.
Doe maar de bootjes.
We eten daar onze bokes op en bedenken nieuwe namen.
03-05-2010, 21:32 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
