|
Het is goed gegaan.
6 eicellen zijn succesvol uit mijn buik gehaald. Super. Maar het was toch afzien.
's ochtends hebben we nog gelachen. In het ziekenhuis weer alleen maar lieve mensen. Op de kamer waar me moesten wachten, lag Michiel al meteen in het ziekenbed. En in het Middelheim hebben ze lieve mensen bij de roomservice. Dat ging dus goed.
Dan kwamen me ze halen voor een ritje door het ziekenhuis. Wat er dan precies allemaal gebeurd is, ga ik niet beschrijven. Het was eng, deed pijn, en ik wens het niemand toe. Het zijn echt dingen die je als vrouw niet wil meemaken. Gelukkig was het na een dik half uur voorbij en heeft mijn liefste mij terug naar de kamer gereden. In bed en oogjes toe. Maar het voelde ok.
Ik heb dan een aardbeitaartje gegeten, dat smaakte. Rond 14u mochten we naar huis. Traag stappend, maar met pijn die goed te doen is.
De hele middag in het zonnetje gelegen, rustig buiten. Tegen 20u werd ik al lastig omdat ik zo weinig was aan het doen, ik blijft natuurlijk mezelf en hou niet van rusten.
Goed geslapen nu, nu een beetje rustig werken en ik denk straks toch nog naar de teambuilding te gaan.
Ik hoop dat ik dit maar één keer heb moeten ondergaan. De eicellen zijn gisteren nog bevrucht geweest. Onder de microscoop brengen ze met een ultrafijne naald de zaadcel tot in de eicel. Eicelletjes gaan dan in de broedstoof tot zaterdag. Michiel vindt het gek, en hij heeft gelijk, dat er nu leven aan het ontwikkelen is zonder dat wij erbij zijn.
Zaterdag bekijken ze dan hoeveel cellen zich succesvol hebben gedeeld en hoeveel embryootjes er zijn.
Het embryo met de beste kwaliteit, plaatsen ze dan terug in mijn baarmoeder. Dat is vrijwel pijnloos (hoewel ik al heb gemerkt dat mij mij ongeveer alles pijn doet). En dan begint het lange, lange wachten. We kunnen immers pas spreken van een succesvolle zwangerschap als het embryootje zich heeft ingenesteld in de baarmoeder. En dat weten we dus pas na enkele weken.
Als er nog andere embryootjes zijn van goede kwaliteit, worden deze ingevroren. Als deze poging niet lukt , dan wordt er gewoon een embryo ontdooit en teruggeplaatst op het juiste moment in mijn cyclus. Niks medicatie of operatie dus. De kans op een succesvolle zwangerschap is met z'on embryo wel lager (de kans op een genetische afwijking is echter niet groter).
Maar laat ons gewoon hopen dat het meteen raak is. We mogen echt wel blij zijn dat alles tot hiertoe zo goed is gegaan...
Het is nogal een feitelijke, nuchtere beschrijving vandaag. Maar ik ben nog erg emotioneel. Morgen schrijf ik wel weer.
17-06-2010, 09:45 geschreven door katelijne
|
