En dan
weet ik plots exact waar de ellende zit. Ik weet niet meer wat ik wil.
En dat zorgt voor paniek. Omdat ik altijd weet wat ik wil. En
wat ik niet wil.
En nu niet.
Ik wil niet praten. Het helpt niet. Ik wil niet wenen. Het helpt niet.
Ik zit helemaal klem. Ik kan niet gaan werken (het is teveel), ik wil niet op reis (waar gaan we over praten en dromen?), ik wil niemand zien (geen vragen, geen tranen, geen blikken). Ik kan overal naartoe maar ik wil niet.
Ik heb de moed niet. Ik durf niet. Ik kan niet. Ik weet niet wat ik wil.
Wil ik vastgehouden worden? Wil ik dat iemand mij zegt dat ik alles dramatiseer? Wil ik doen alsof er niets aan de hand is? Wil ik dat iemand tegen me roept: verman je!? Wil ik gewoon wenen tot alles eruit is?
