luisteren naar de prachtige maar droevige muziek van anthony and the johnsons bladeren in naaiboekjes voor kinderkleertjes rondsurfen op forums over IVF nadenken over de indeling van een kinderkamer kijken naar kinderkleding en zwangerschapskleding in winkels opzoeken welke crèches er in de buurt zijn opzoeken welke scholen er in de buurt zijn nadenken over hoe lang ik borstvoeding zou geven teveel op babybezoek gaan
nu nog tien dingen vinden die ik aan mezelf verplicht en we zijn er
De rust is er terug. Vandaag zijn we bij Dr. N. gewees, fertiliteitsarts. In de wachtkamer hangen berichten over ochtenraadplegingen, regelingen voor terugbetalingen en zaadstalen van mannen. Ik besef nog eens dat het een wereld is op zich. Met een eigen taal. Maar dokter N. spreekt onze taal. Ze luistert. Ze geeft goede uitleg. Zij begrijpt wat wij zeggen en wij begrijpen wat zij zegt. Insemintaties hebben inderdaad niet veel zin. We hebben het geprobeerd, en dat is goed. Maar nu, kunnen we beter de pogingen staken en overschakelen op IVF. Ze volgt ons in onze kinderwens. Ik hoor ook een nuance. Ze zegt niet 'ik begrijp het'. Niemand begrijpt het. Ze zegt 'ik kan me daar iets bij voorstellen'. Dat kan kloppen, ze ziet elke dag mensen zoals wij. Morgen doen we een laatste inseminatie. Vandaag slikt Michiel zijn laatste pillen. Volgende maand zal er rust zijn. Geen stalen binnen brengen, geen bloed geven, geen gyneacoloogbezoeken,... Half april gaan we dan terug naar het ziekenhuis en dan starten we met onze behandeling. Als alles goed gaat, kan in mei dan een eerste IVF-cyclus van start gaan. We krijgen een brochure en een nieuwe afspraak. Veel is er niet veranderd, maar we weten waar we aan toe zijn. Het is niet goed, maar het kon allemaal erger. Er zijn zaadcellen, en er zijn er goede bij. Met onze chromosomen is waarschijnlijk niets mis, er is geen enkele reden om dat te denken. Er is geen wachttijd om met de behandeling te beginnen. De 'take baby home rate' bedraagt in dit centrum 30%. 30% kans dus dat we na één cyclus een succesvolle zwangerschap hebben. Dit geeft moed. Dit maakt dat ik misschien minder pieker, en dat Michiel beter slaapt.
Ik ben moe en doodsbang. Ik functioneer niet meer zoals het moet, en alles moet nog beginnen. Hoe ga ik dit volhouden? Iedereen die me een beetje kent, ziet dat het mis is, helemaal mis. Wat gebeurt er met de tranen die ik niet huil? Bewaar ik ze voor later? Of kroppen ze zich op in één of andere fysieke pijn?
En dan kom ik thuis en is er lekker eten en bloemen. En dan weet ik weer dat we er samen door zullen gaan. We tellen ons verdriet bij elkaar op, en toch kunnen we het zo beter dragen. Zoals bij een te zware boodschappentas. Ik rechts, hij links, allebei een lus. En wanneer we moe zijn, wisselen we van kant. En zo desnoods honderd, duizend keer, tot we thuis zijn, met onze boodschappen.
ik heb heus wel genoeg maar net zoals bij een verzameling postzegels heb je van liefde nooit teveel en ik ben nog op zoek naar dat ene zeldzame exemplaar een lege plek in het plakboek van ons leven
dus wens mij wens ons dat we het vinden en wens ons misschien ook wat geduld
Er gaat al het hele weekend een opmerking door mijn hoofd. Van Bart, mijn baas. Het is vrijdagnamiddag, en het is goed geweest. Hard gewerkt, maar de dingen die ik wou doen zijn af. Ik ben mijn mailbox rustig aan het opruimen en ben content. Het gaat allemaal in orde komen. Bart vertrekt naar huis en zegt 'kijk toch niet zo zorgelijk'.
Dat vind ik straf. Mijn binnenkant zat weer aan mijn buitenkant. Ik schrik elke keer als ik daarmee wordt geconfronteerd. Zoals de foto van rond de kerstperiode die papa me toonde. Ik zag er niet uit. Ik zie er niet uit.
Ook Michiel zijn ogen zijn donker. Het is de winter, maken we onszelf dan maar wijs. Maar het is een lange winter.
We denken na over ons huis en het geeft ons energie. Michiel plant, denkt na, tekent, mailt, schrijft, telefoneert en het klinkt allemaal goed. Ik twijfel meer, altijd. Maar dat is niet erg. Zo zijn het goede dagen.
Maar ik ben bang te vervreemden van de wereld. Ik loop weg van collega's die over baby's praten. Ik ben blij dat ik een goed excuus heb voor het naaiclubje van zondag. Ik spreek niet af met mensen die mogelijk dé vraag zouden kunnen stellen. En ik word gek van mensen die klagen over kleine dingen. Daar schaam ik me voor, ik wil geen problemen vergelijken en ik wil niet dat we onszelf overtuigen van de grootte van onze ellende. Maar wat kan ik anders? Ik maak het niet gemakkelijk, er schieten nauwelijks nog gespreksonderwerpen over. Behalve het huis dus. Vraag me alles over het huis. Ik kan je vertellen over soorten gyproc of OSB-platen. Over blower-metingen en EPC-certificaten. En vertel dan maar over jouw leven. Ik zal werkelijk mijn best doen om te luisteren, en om niet te vergelijken met het mijne. Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet.
In het huis dat we tekenen staat een grote tafel. Voor veel volk.
In ons huis is er veel plaats in de badkamer. We lopen elkaar daar zeker niet in de weg. We maken plannen voor gigantische kasten, waar enorme hoeveel heden kleren, handdoeken, en lakens in passen.
Onze keuken is open, zodat we alles zien wat er in de leefruimte gebeurt.
We bouwen ons huis tegenover een speeltuintje.
In ons huis zal er plaats zijn voor een grote fietskar.
Bij de inrichting van ons huis, denk ik vaak aan de inkomhal. Daar wil ik kapstokjes op kinderhoogte. Dat vind ik slim.
Ik vraag me af waar in onze leefruimte een verschoningstafel kan komen, en hoe we best speelgoed kunnen opbergen.
We vragen ons af of we veiligheidsglas willen en of we zouden kiezen voor inductie, zodat niemand nieuwsgierige vingertjes zou kunnen verbranden. We mogen ook geen trapleuning vergeten, een trap is sowieso al een gevaarlijk ding.
In het huis dat we tekenen zijn twee kinderkamers. Als de kinderen er niet komen, wordt het een naaikamer, een muziekkamer of een mega-dressing om alle kleren op te bergen die ik koop door mijn opgedane koopverslaving als gevolg van het gemis of we maken er een studio van en verhuren de kamer, die we haten omdat ze niet kan dienen waarvoor ze is gemaakt.
Dat zijn worst-case scenarios.
Het ideale scenario: Michiel speelt piano, ik lees een boek op een heerlijk zachte ruime zetel en we horen zuchtjes van 2 kinderen door een babyfoon. We gaan slapen en dekken onze schatten nog eerst even toe. We kussen elkaar slaapwel en zijn verdomd gelukkig als de wekker ons wekt om 6.30u.
Grappig en stresserend hoe we weer door een sneeuwstorm fietsen naar de gyneacoloog. Binnenkort kunnen we sneeuwstormen voorspellen aan de hand van mijn cyclus.
In afwachting van onze afspraak in maart bij de afdeling fertiliteit, gaan we door met de inseminaties. Dokter B. van het labo heeft vrij goed nieuws, het staal is redelijk ok, beter dan vorige keer. 2,6 miljoen zaadjes worden warm, dicht bij mijn lijf vervoerd naar de gyneacoloog. 2,6 miljoen, en je hebt er maar eentje nodig. Terug meer hoop.
Bij dokter C. is het rustig. Het doet geen pijn. Hij wil geen cijfers geven voor de kans op slagen. Hij houdt niet van percenten. Hij gelooft in kleine mirakels. Hij ziet ze soms gebeuren. We hopen dat die afspraak in maart niet zal moeten doorgaan. Nooit.
De hele wereld lijkt zwanger. En iedereen heeft het over kinderen, het willen van kinderen.
Ik ga naar toneel en koning op de scène vertelt dat hij en zijn koningin geen kinderen kunnen krijgen. Ik ga weer naar toneel en de tweede zin die wordt gezegd is 'ik wil een kind, nu'. Ik ga figureren in een stom vtm-programma en daar zit een man, die hondenfokker is, en die het ook al heeft over kunstmatige inseminatie.
Soms zie ik er de humor van in (vooral bij het laatste) maar vaak ook niet.
Mijn favoriete dagdroom van het moment: ik maak een kamp. Onder de tafel. Met dikke dekens en veel kussens. Ik zit daar alleen met Michiel en we vertellen verhalen. We zitten daar lang, maar dat is niet erg. En we komen eruit met een dikke buik en alles komt goed.
Een kind kopen is zoveel moeilijker dan een huis kopen
Bij deze bevestigen K. M. en M. S;, momenteel woonachtig in de Woeringenstraat 35, 2600 Berchem, dat ze het huis in de Wasstraat, nr. 10, 2600 Berchem, kopen.
Veel telefoons en een mail en het is gefikst.
Ik ben gemengd blij. Een ver, vaag plan (hm, een ecologisch huisje) steekt een heel concreet, op korte termijn plan (een kind!) zomaar voorbij. Hop.
Dit is te moeilijk voor mijn emoties. En dan nog een zware dag op het werk. Te veel. Echt wel.
Het huisje ziet er goed uit. In onze dromen. We hebben het helemaal getekend en hertekend. Nog eens een bod gedaan, offertes bekeken. We gaan ervoor. We gaan ons droomhuis bouwen.
Het boompje ziet er goed uit. In de hoek van ons mini-tuintje. De blaadjes waren prachtig in de herfst. Maar ook nu staat hij daar stevig. Sneeuw, het doet hem niks.
Het kindje dan. Afspraak bij fertiliteitscentrum pas in maart. Intussen proberen we nog maar eens een inseminatie. Het fijne is dat we de voorbije maand niet meer hebben geleefd van hoop, maar weer van de liefde. De kans was toch te klein. Dus geen tranen als ik niet zwanger bleek te zijn. Gewoon, vooruit kijken. Naar volgende week, volgende maand, en wie weet, volgend jaar.
Gisteren was het tien jaar geleden, dat ik op Michiel sprong (letterlijk) op de Rooseveltplaats. Drie uur babbelen later kustte hij mij (of ik hem, daar zijn we nog altijd niet uit). We hebben dus iets te vieren in Venetië. We doen dit in een klein restaurant, bij een menukaart die we niet begrijpen en veel rode wijn. We tekenen een plan voor ons droomhuis. We zijn gelukkig, echt wel. Heel gelukkig.
Dokter C. gebeld. Hij vindt het te vroeg voor ivf. Het is zo zwaar. Stress. Al je tijd gaat ernaar toe. Emotioneel. Gemoedswisselingen. Gewichtstoename. Met kunstmatige inseminatie is er een kans. Die is klein, maar bij de lotto wint er ook altijd iemand, dat zegt hij. En dat is nu net de reden waarom Michiel en ik niet met de lotto spelen, de kans is te klein. De spanning niet waard.
Maar de keuze is aan ons. Ik dring aan. Ik zal bellen naar het ivf-centrum. En dan kunnen we nog zien.
Het naaiclubje is moeilijk. De lieve vriendinnen zijn bevallen, zijn hoogzwanger, gewoon moeder of studeren voor vroedvrouw. Het is het leven, maar kan ik ermee leven? Ik ben zo ongeduldig. Ik maak een rok en het lukt niet. Tranen staan meteen in mijn ogen. Mijn hele hoofd zit precies vol, ik zou niet verbaasd zijn als ik plots zou huilen langs mijn oren. Wat me frustreert : ik weet niet waarom. Ik weet niet wat precies de grootste ontgoocheling is: dat het niet gaat hoe het zou moeten gaan of dat het nog zo lang gaat duren. Of komen er tranen van angst? Mijn beeld wordt wazig, ik prik in mijn vinger. Ik eet heerlijke taart en het gaat beter. Van de rok komt wellicht niets terecht, maar ik heb niet gehuild. Ik heb gezucht, woorden in geslikt en voor me uitgestaard. Maar ik heb gewonnen van de tranen. Het was nipt, maar nipte overwinningen smaken zoeter. Zelf zoeter dan troostende taart met frambozen x
papa vertelde dat een collega van hem in de lappenmand ligt. Dat is heel erg mooi gezegd voor wellicht heel wat ellende. Ik lig niet in de lappenmand, maar onder een lappendeken. 's Avonds voor het slapengaan, breien we lapjes, michiel en ik. We zeggen alles en dat lucht op. We lachen (van lachen kan je hele mooie lapjes maken). En dan trekken we ons lappendeken tot onder onze kin en dekken elkaar toe. We kussen slaapwel en de rest zien we morgen wel.
Met twee gaat het zoveel beter.
Zodra mijn liefje bij me is, voel ik me tot rust komen.
Gisteren en vandaag heb ik veel energie.
Alsof iets mijn lichaam heeft overgenomen. Ik leef niet gewoon op automatische piloot, het is beter dan dat.
Het is een geruststelling na mijn moeilijke maandag. Ik kan werken, goed functioneren met dit alles in mijn achterhoofd.
Jullie reacties hebben me ook veel deugd gedaan.
Vandaag geloof ik echt dat het allemaal wel goed komt.
Goed dat ik dit schrijf, en herinner mij eraan.
Alles komt altijd wel goed.
Alles komt altijd goed.
Alles altijd goed.
Alles goed.
Altijd.
hoeveel waarheid? - bericht van twee weken geleden
Hoeveel dagen van de waarheid zullen nog komen? hoeveel waarheid kan ik aan? Hoeveel waarheid kan er eigenlijk zijn in een vrouwenlichaam? De waarheid van pijnlijke borsten, van zeurende buikpijn en van misselijkheid.
Ik weet helemaal niets. Ik weet niet wat waar is en wat gelogen. Ik verdenk mijn lichaam ervan dat het liegt, om me voor erger te behoeden. Als er hoop is, is er leven, nietwaar?
Maar als mijn lijf liegt en tekenen van zwangerschap verzint, als mijn lief troost en zegt dat het goed komt, hoewel hij dat absoluut niet kan weten, en als de dokter niets wil zeggen, geen beloftes of geen leugens, wie kan ik dan nog geloven ? Voor mij is hoop ook rekenen. Één kans op twee of drie of desnoods honderd ... Maar zeg mij de kans. Geef me hoop in cijfers. Geef me hoop in een taal die ik begrijp.
Voor mij is er geen tussenweg. Het is mijn ziel in haar blootje, met elke onvolmaaktheid. Of het is het grote geheim met verzinsels. Ik haat mezelf als ik het zeg. Dat we niet gehaast zijn in het leven, dat ik nu een leuke job heb en eerst daarin wil groeien, dat het gerust nog wat mag wachten. ik heb met deze schrijfsels een radicale keuze gemaakt. Ik zet mezelf te kijk en Michiel erbij. Niet dat iedereen dit kan lezen, wees gerust. Voor veel mensen forceer ik een glimlach op mijn gezicht en spelen we het gelukkige koppeltje dat houdt van de ongebondenheid in deze levensfase en dus nog geen kinderen wil.
Maar niet voor jou. Jij staat te dicht. En ik zou het niet anders willen.
Vandaag was ik op een studiedag over talentontwikkeling. Iedereen heeft talent, maar je moet de juiste context vinden om er iets mee te doen. En dan heb je mensen nodig die je inspireren en je contexten aanbieden. Klopt. Helemaal. Maar talent kan je ook ontwikkelen omdat het moet. Om een tekort te verbergen.Bijvoorbeeld het tekort om te kunnen praten, vanuit het hart. Raak en met een stevige blik. Zo heb ik leren schrijven, omdat ik de waarheid luidop niet aankan. Michiel zegt vaak meteen waar het over gaat. Zijn jas hangt nog niet over de stoel in het restaurant, of zijn hart ligt al op tafel. Ik ben jaloers. Ik weet niet waar te kijken. Ik wil het graag leren. Wie weet vormt deze ellende een context. Om het talent te leren waar ik in faal.
