 |
|
|
| Blijven proberen.... |
|
|
| 16-01-2010 |
 hoe gaat het met je zaad |
Vreemde titel voor een blog 
Het is een liedje dat we de afgelopen maanden zongen.
Hoe gaat het met je zaad, met je zaad,
hoe gaat het met je zaad, met je zaad!
Op de fiets, bij een kom soep of 's avonds voor het slapengaan.
Omdat er hoop was, dat het zaad zou beteren.
6 grote pillen per dag. Geen medicijnen, maar voedingssupplementen.
En slikken maar. En hopen maar. En wachten maar.
We waren blij. Het ging beter, het werd beter.
We waren er nog lang niet. Maar wel op weg.
Ik schrijf in de verleden tijd. Dat is niet voor niets.
De ontgoocheling is dan ook gekomen.
Beter dan dit, wordt het niet.
Dat is nu zeker, dat staat nu vast.
Hoe gaat het met je zaad, met je zaad,
hoe gaat het met je zaad, met je zaad!
Niet goed.
Het wordt niet beter.
Het is niet genoeg.
Niet.
16-01-2010, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
| waarom deze blog |
|
Lieve vrienden en familie
Zoals jullie weten, het gaat niet echt goed met ons.
We hebben ons verdriet.
Dit weekend kwam er opnieuw slecht nieuws.
We kunnen niet veel doen.
Maar we hebben iets beslist. Vanaf nu is er een blog.
Een soort open dagboek. Omdat ik nu eenmaal schrijf.
Als jullie willen weten hoe het gaat en wat er gaande is, dan kunnen jullie lezen. Wanneer jullie dat willen en als jullie er tijd en zin in hebben.
Niemand moet zich verplicht voelen.
Misschien is het nogal hard. Misschien is het aanstellerig. Misschien wordt het veel. Misschien hebben jullie er niets aan.
Op dit adres: www.bloggen.be/hoegaathetmetjezaad
De berichten gaan terug in de tijd tot september.
Liefs
Michiel en Katelijne
_______________
Omdat ik al mijn hele leven schrijf.
Schrijven over leven en liefde, en helaas komen er meer woorden als ik niet gelukkig ben.
Het diepste verlangen van mijn allerliefste en ik,
onze grootste droom
onze hoop voor de toekomst,
het komt niet zoals we zouden willen dat het komt.
Een kind, van ons, uit liefde gemaakt.
Ik schrijf. Het helpt niet. Het verandert niets. En toch blijf ik schrijven.
Letter voor letter, woord voor woord, zin na zin.
Dat we niet zomaar kinderen kunnen krijgen, doet pijn. Zeer.
Ons hart, ons lijf.
Maar het is zoveel meer. Het zijn de vragen die altijd worden gesteld, de vragen die niet durven te worden gesteld, de verwachtingen en de bezorgde blikken.
Verwarrende gevoelens bij ons beiden.
Willen we erover praten? Met wie? Delen we ons geheim?
Wat zeggen we, wat verzwijgen we, wat liegen we, wat verdoezelen we, wat roepen we?
Maar nu weet ik het.
Ik wil er niet over praten. Ik wil erover schrijven.
Daarom deze blog.
16-01-2010, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 12-01-2010 |
| ik doe mijn best |
|
Ik doe mijn best om gelukkig te zijn. Maar het lukt niet.
Nochtans, ik kan lijsten maken van al wat erger is.
We hebben een regel van drie.
1. we kunnen er maar beter mee lachen
2. piekeren helpt niet
3. het is het allemaal waard
Waar ik mij aan moet vasthouden (dat zeg ik tegen mezelf, dwingend)
1. Michiel, mijn allerliefste liefsteke
2. Venetië en ons tienjarig geluk
3. Mijn leven is ook nu waardevol: ik heb zo'n fijne job
We doen ons best.
Ik doe mijn best.
12-01-2010, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 11-01-2010 |
| jaloezie |
|
Iedereen, maar niet zij.
Jaloezie van de ergste soort. In de derde graad, tot de vierde macht. Jaloezie die doet kotsen en trillen. En slaan. Als ik haar nu zou zien, dan zou het vuur in mijn ogen niet gedoofd worden door tranen. Het zou er dwars doorgaan. De wetten van de fysica zouden gewoon vervagen.
Ik zou roepen. Tieren, met een lijf dat schudt, en speeksel dat rondzwiert. Zo luid zou ik roepen, maar geen woorden. Kreten vanuit het diepste, vanuit het meeste wat ik ben en vanuit het minste dat ik heb. Vanuit alles wat ik niet heb.
En altijd, maar niet nu.
Niet nu uren jaren zijn en seconden eeuwen. Een cyclus duurt geen 28 dagen, maar 28 eeuwigheden. Elke ademhaling duurt langer dan voorzien. En met elk gebaar groeit de verwachting. Elk gebaar van mij, elk gebaar van hem. Elk gebaar van onze dokters. Van ouders. Van vrienden. Die weten van het geheim.
Ik gun haar veel. Het geluk van het juiste lief. Het geluk van een huis met een geur waar je van houdt. Het geluk van weten wat je wil. Het geluk van het gevoel van het geluk. Maar niet dát, niet wat ik het meeste wil.
En waar ik, dat durf ik bijna niet te schrijven, recht op heb.
En waar ik, dat durf ik nog minder te schrijven, meer recht op heb dan zij.
Zij, met een tweedehandsliefde. Een leven dat ze kiest omdat het zo nu eenmaal gaat. Een leven dat past binnen de wetten en regels, binnen het kader van de grote verwachtingen, maar zonder fantasie.
En wij dan?
Wanneer dan?
11-01-2010, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 15-12-2009 |
| wat voorafging - december |
|
december
Het ging nochtans niet slecht. Presteren onder druk was meer presteren om geluk.
Maar nu, nu nemen we de beslissing en leggen ons lot zachtjes in de handen van dokters.
Dokter B., een man met een baard een buik. Met een hoofd dat vergeet én veel weet. Met een blik die kijkt en moed inspreekt.
Dokter C., een man met een gladgeschoren kin. Met een mond die zegt wat we willen horen. Dat het allemaal goed komt. Dat er hoop is. Dat het geen pijn doet.
Opnieuw woorden.
Inseminatie. Injectie. Cyclus. Eisprong. Zaadcel. Kwaliteit, beter maar niet goed genoeg. Proberen. Hoop. Wachten. Ontspannen. Pillen. Blijven hopen.
Michiel zegt vaak we doen dat goed. Ik weet niet wat hij daar precies mee bedoelt. We doen wat we kunnen maar dat is weinig. Bij de creatie van het grootste en het mooiste wat er is, hoef je zelf belachelijk weinig te doen. Een kunstwerk vraagt veel meer. Denkwerk. Inspiratie. Fantasie. Genialiteit. Inspanning van een geest en lichaam, een vermoeiende zoektocht naar de ultieme balans. En maar tekenen. En maar denken. En maar kneden en knijpen en schrijven. En nog eens opnieuw.
Maar een kind is vlug gemaakt. Voor de meesten dan toch.
En dan is er de dag. Er is sneeuw. Plots en veel. We zijn zenuwachtig en blij. Er gebeurt iets. Er kan iets gebeuren.
Het staal is ingeleverd, bewerkt en wordt warmgehouden in mijn beha. We fietsen door de sneeuw. Het is glad en spannend. We begeven ons op glad ijs, op de weg en in ons hoofd. Zie je de fotos? We zijn gelukkig. Het kan. Alles kan.
En nu wachten.
En wachten.
En denken dat ik iets voel.
En dan weer denken van niet.
En dan weer denken van wel.
Welles, nietes, welles, nietes, welles, nietes, niet.
31 december wordt niet de mooiste dag van ons leven.
Maar we hebben elkaar en het gaat.
Het gaat niet goed, het gaat niet slecht, het gaat.
15-12-2009, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 16-11-2009 |
| wat vooraf ging - november |
|
november
We dragen het mee.
In ons hart. In ons hoofd.
Het is het vrijen van de laatste kans.
Vanaf volgende maand, beter, vanaf morgen, zal het alleen uit liefde zijn. Terug. Zoals het was. Het voelen van het lijf. Het bonzen van het hart. Alleen voor elkaar. Geen vervolg, geen uitkomst wordt verwacht.
Nu of nooit. Dat zal blijken. En als het nu niet lukt, als het nu niet komt, als het nu mislukt, dan niet. Andere wegen, andere manieren, maar niet wij twee, warm in bed. Niet onder ons zachte laken (vooral dat ene met die ruiten, van flanel), niet.
16-11-2009, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 16-10-2009 |
| wat voorafging - oktober |
oktober
Geen goed nieuws.
Het is een donderdagavond, we hebben een leuke avond gepland met de buren. Maar Michiel gaat eerst even langs de dokter.
En vertelt het mij, thuis.
Mijn hoofd ontploft.
Feiten. Cijfers. Woorden.
Was dit nu wat ik wou?
Zaad. Niet beweeglijk. Te weinig. Hoop. Voedingssupplementen. Zoveel miljoen. Normaal. Abnormaal. Onvoldoende kwaliteit. Hoop. Kunstmatige inseminatie. Stalen. Bloed. Nog stalen. Controle. Hoop.Verbetering. Zaad. Miljoenen. Eicel. Dokter.Hoop.
Michiel onthoudt het woord 'hoop'.
Hij is verstandiger dan ik.
16-10-2009, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
| 16-09-2009 |
| wat voorafging - september |
|
september
Het klopt niet. Het zit niet juist.
Mirte is een prachtige baby. Arne een geweldige grote broer.
Maar wij houden weer het kind van iemand anders vast.
We zijn gelukkig voor hen.
We zijn ongelukkig, voor ons.
We wachten nu al zo lang.
Onderzoeken dan maar. En wat hoop je dan?
Dat er niets gevonden wordt? Dat het tijd nodig heeft? Geen paniek?
Dat er iets gevonden wordt? Dat men er iets aan kan doen?
16-09-2009, 00:00 geschreven door katelijne
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
