Het staat hier nog niet. Zwart op wit. Ik weet waarom. Omdat ik teveel geniet, van de woorden luidop. Ik ben zwanger. Katelijne is zwanger. Ik moet het zeggen met mijn ogen dicht en mijn hele lijf opgespannen want alle zintuigen zo tesamen, nee, dat gaat nog even niet.
Na maanden schrijven geniet ik weer van het praten.
Het spreken van deze woorden maken me gek van geluk.
10 eicellen uit mijn buik gehaald 7 eicellen waren rijp 5 eicellen zijn succesvol bevrucht 0 goede embryo's zijn hieruit ontstaan (dus de cellen hebben zich niet optimaal gedeeld).
2 embryo's van matige kwaliteit hebben ze teruggeplaatst
Dat lijkt misschien goed nieuws, maar dat is het niet.
Twee embryo's terugplaatsen doen ze alleen maar omdat het al de tweede keer is en er dus blijkbaar moeilijk goede embryo's groeien.
Het slechte nieuws is dus dat het wellicht ligt aan de slechte kwaliteit van mijn eicellen. Waar we dus dachten dat er maar één probleem was bij Michiel, zit er dus nog een probleem bij mij.
0 embryo's zijn er dus ingevroren (dat kan enkel met embryo's van de beste kwaliteit)
Als het dus weer niet lukt, begint alles, alles weer opnieuw.
170 keer vergif in mijn neus spuiten 10 spuitjes in mijn eigen buik zetten 1 pijnlijke spuit op de spoed op een gek uur 's nachts minstens 5 vervelende echo's 10 bloedafnames (of wel meer) in mijn moeilijke aders 1 verschrikkelijk pijnlijke en gruwelijk pick-up met alle daarbijhorende medicatie en spuiten 40 vieze vaginale tabletten somber hoofd pijnlijke buik opvliegers
alles, alles, alles
En vooral, heeft het dan allemaal wel zin? Als er toch geen embryo's groeien van goede kwaliteit, heeft dit dan wel zin?
Ik probeer mezelf deze vraag te verbieden en hoopvol te zijn. Het kan natuurlijk, zwanger zijn van één of twee van deze embryo's, ook al zijn ze van mindere kwaliteit.
morgen pick-up negen eicellen, als alles goed gaat ik heb veel afgezien deze dagen buikpijn het is vervelend maar laat ik het toch beschrijven het lijkt alsof ik al mijn buikspieren heb geforceerd, vervolgens een paar stampen in mijn buik heb gekregen en dan voortdurend een spanningspijn heb alsof ik naar de wc moet mijn leven wordt beheerst haasten naar het ziekenhuis voor een spuit om 23u 's nachts niet goed genoeg kunnen werken moe vervelend slechtgezind
laat het snel voorbij zijn mijn lijf en hoofd kunnen dit geen derde keer aan
ik word zo moe van pijn niet veel pijn maar altijd dat beetje pijn dat beetje altijd aanwezige pijn dat ik dan vergeet als ik te snel rechtsta ook een beetje pijn is teveel pijn een beetje moe is te moe
en zo ben ik dan een vriendin, dochter, zus, collega die minder is die niet luistert, die niet ziet of hoort
jullie zeggen wel het is niet erg het is normaal je bent niet wie je bent op dit moment
het gaat niet om het schuldgevoel tegenover jullie ik weet ook wel dat dit weer over gaat dat jullie mij wel zullen vergeven waar ik deze dagen in haper en in tekort schiet
het gaat om het schuldgevoel tegenover mezelf ik kan gewoon niet van mezelf verdragen dat ik niet weet wat ik tegen jullie moet zeggen dat ik niet weet hoe ik me moet houden en dat ik dan maar zwijg (stel je voor) of over nonsens praat
Begrijp je het verschil? jullie het mogen het nog honderd keer zeggen het komt wel goed voel je vooral niet schuldig - het maakt niet uit
ik kan gewoon heel moeilijk leven met mezelf die er niet helemaal kan zijn voor jullie
Hoeveel ellende heb je nodig voor een goed excuus? Een
excuus om niet verantwoordelijk te zijn voor je gedachten, een excuus om te
mogen zeggen wat men beter niet zegt, een excuus om je lelijke zelf te zijn?
En hoe groot moet een ramp zijn voor je jezelf toelating
geeft tot diep ongelukkig zijn?
Wat is een normale verhouding tussen geluk en ongeluk,
tussen hoop en wanhoop?
Met welke maten moet ik mezelf meten? Op welke waarde zal ik
mezelf ijken? Ik verlang naar een soort van voedingswaarden voor ellende. Een
richtlijn, goedgekeurd door Europa, die mij vertelt wat normaal, wat gezond is.
Een richtlijn, die me dan verder de keuze laat.
En dan
weet ik plots exact waar de ellende zit. Ik weet niet meer wat ik wil.
En dat zorgt voor paniek. Omdat ik altijd weet wat ik wil. En
wat ik niet wil.
En nu niet.
Ik wil niet praten. Het helpt niet. Ik wil niet wenen. Het helpt niet.
Ik zit helemaal klem. Ik kan niet gaan werken (het is teveel), ik wil niet op reis (waar gaan we over praten en dromen?), ik wil niemand zien (geen vragen, geen tranen, geen blikken). Ik kan overal naartoe maar ik wil niet.
Ik heb de moed niet. Ik durf niet. Ik kan niet. Ik weet niet wat ik wil.
Wil ik vastgehouden worden? Wil ik dat iemand mij zegt dat ik alles dramatiseer? Wil ik doen alsof er niets aan de hand is? Wil ik dat iemand tegen me roept: verman je!? Wil ik gewoon wenen tot alles eruit is?
