december

Het ging nochtans niet slecht. Presteren onder druk was meer presteren om geluk. 

Maar nu, nu nemen we de beslissing en leggen ons lot zachtjes in de handen van dokters.

Dokter B., een man met een baard een buik. Met een hoofd dat vergeet én veel weet. Met een blik die kijkt en moed inspreekt.

Dokter C., een man met een gladgeschoren kin. Met een mond die zegt wat we willen horen. Dat het allemaal goed komt. Dat er hoop is. Dat het geen pijn doet.

Opnieuw woorden.

Inseminatie. Injectie. Cyclus. Eisprong. Zaadcel. Kwaliteit, beter maar niet goed genoeg. Proberen. Hoop. Wachten. Ontspannen. Pillen. Blijven hopen.  

Michiel zegt vaak ‘we doen dat goed’. Ik weet niet wat hij daar precies mee bedoelt. We doen wat we kunnen maar dat is weinig. Bij de creatie van het grootste en het mooiste wat er is, hoef je zelf belachelijk weinig te doen. Een kunstwerk vraagt veel meer. Denkwerk. Inspiratie. Fantasie. Genialiteit. Inspanning van een geest en lichaam, een vermoeiende zoektocht naar de ultieme balans. En maar tekenen. En maar denken. En maar kneden en knijpen en schrijven. En nog eens opnieuw.

Maar een kind is vlug gemaakt. Voor de meesten dan toch. 

En dan is er de dag. Er is sneeuw. Plots en veel. We zijn zenuwachtig en blij. Er gebeurt iets. Er kan iets gebeuren.

Het staal is ingeleverd, bewerkt en wordt warmgehouden in mijn beha. We fietsen door de sneeuw. Het is glad en spannend. We begeven ons op glad ijs, op de weg en in ons hoofd. Zie je de foto’s? We zijn gelukkig. Het kan. Alles kan.

En nu wachten.

En wachten.

En denken dat ik iets voel.
En dan weer denken van niet.
En dan weer denken van wel.

Welles, nietes, welles, nietes, welles, nietes, niet.

31 december wordt niet de mooiste dag van ons leven.

Maar we hebben elkaar en het gaat.

Het gaat niet goed, het gaat niet slecht, het gaat.

15-12-2009, 00:00 geschreven door katelijne

november

We dragen het mee.
In ons hart. In ons hoofd.

Het is het vrijen van de laatste kans.

Vanaf volgende maand, beter, vanaf morgen, zal het alleen uit liefde zijn. Terug. Zoals het was. Het voelen van het lijf. Het bonzen van het hart. Alleen voor elkaar. Geen vervolg, geen uitkomst wordt verwacht.

Nu of nooit. Dat zal blijken. En als het nu niet lukt, als het nu niet komt, als het nu mislukt, dan niet. Andere wegen, andere manieren, maar niet wij twee, warm in bed. Niet onder ons zachte laken (vooral dat ene met die ruiten, van flanel), niet.

16-11-2009, 00:00 geschreven door katelijne

16-10-2009, 00:00 geschreven door katelijne

september

Het klopt niet. Het zit niet juist.
Mirte is een prachtige baby. Arne een geweldige grote broer.
Maar wij houden weer het kind van iemand anders vast.
We zijn gelukkig voor hen.
We zijn ongelukkig, voor ons.
We wachten nu al zo lang.

Onderzoeken dan maar. En wat hoop je dan?
Dat er niets gevonden wordt? Dat het tijd nodig heeft? Geen paniek?
Dat er iets gevonden wordt? Dat men er iets aan kan doen?

16-09-2009, 00:00 geschreven door katelijne