Na de wedstrijd en een verkwikkende douche gingen me met z'n allen gezellig eten.  Stevige kost: friet-vidé, dat hadden we wel verdiend. Hét gespreksonderwerp was natuurlijk de wedstrijd.  Over het algemeen was iedereen tevreden over z'n prestatie, maar natuurlijk had elkeen het anders ervaren, dus gespreksstof te over. Die nacht konden Johan en ik de slaap wel héél goed vatten.  Johan zelfs al vóór hij in bed lag.  Om 2.00u schoten we echter samen wakker en overliepen we  nogmaals de wedstrijd en het gebeuren errond.  Achteraf hoorden we van enkele loopmaatjes dat zij eveneens midden in de nacht wakker waren geworden. Zelfs rond hetzelfde tijdstip, als dat geen toeval is.

's Morgens vloog ik vanuit mijn bed rechtstreeks naar de brievenbus van mijn ouders.  Zij hebben een abonnement op de krant en wij niet.  Ik was ontzettend nieuwsgierig naar de einduitslag, die ik nog niet kende omwille van mijn horlogeperikelen.  Fijn om te ontdekken dat ik nog sneller was dan mijn voorzichtige voorspelling.  Van de 507 vrouwen in totaal was ik de 84ste.  Kortom, voor elke vrouw vóór me had ik er toch 5 achter me gelaten.  En Johan deed het nog straffer.  Hij was de 230ste op ongeveer 2000 mannen.  Hij liet dus zelfs voor elke vóórloper minstens 8 mannen achter zich.

De kinderen waren naar school en Johan en ik hadden een vrije dag in 't verschiet.  Speciaal zo voorzien, want we hadden een saunadagje ingecalculeerd.  Onze vermoeide spieren konden best wel wat warmte gebruiken.  We gingen naar het Hezemeer, een publieke sauna.  Het was de eerste keer dat we zo een groot saunacomplex bezochten, maar zeker niet de laatste!  Eigenlijk ben ik niet zo een saunafanaat, maar die dag heb ik met volle teugen genoten.  
 
Te meer, omdat ik, dankzij het lopen, mijn preutsheid volledig overboord heb gegooid.  Ik ben echt een kind van mijn opvoeding en hierin schuilt volgens mij de hoofdreden van mijn schroom.  Later werd dit gevoel nog versterkt door mijn aversie tegen mijn lichaam, dat getekend was door het baren van twee kinderen.  Geen haar op mijn hoofd, noch elders,  zou overwegen om zich naakt tussen onbekenden te begeven.  Mijn man kon eender welk argument aanvoeren, mijn lichaam de hemel inprijzen (zoals hij dat zo goed kan)... no way! 

Echter, door te lopen is mijn lichaam niet alleen veranderd,  lees: fijner en steviger geworden, maar vooral: ik heb het aanvaard zoals het is.  Ik ben een vrouw van 38 die 2 kinderen ter wereld heeft gebracht.  Dat je de sporen hiervan terugvindt op mijn lichaam, deert me niet meer.  Ik ben tevreden met mijn lijf.  Ook al is het niet perfect, het mag gezien worden.  In een publieke sauna zal ik het niet ostentatief showen zoals sommigen dat doen, maar evenmin angstvallig trachten te verbergen.  Zoals elke vrouw klaag ik wel eens over 't een of 't ander, maar grosso modo kan ik stellen dat ik mij goed voel in mijn vel!

Grz

een fanatieke keep-on-runster