Tien tien tien.  Een datum waarnaar we hadden uitgekeken, zoals kleine kinderen naar Sinterklaas.  En gelukkig waren de weergoden ons gunstig gezind. Alhoewel?  Om te lopen mocht het best wat frisser zijn.  Frank, of was het Sabine, had tot 20°C voorspeld. Liever had ik een motregentje gehad, want dan is er veel zuurstof in de lucht.  Nooit gedacht dat dit mijn favoriete weertype kon zijn.  Voor de loopmomenten althans.
Blij toen het eindelijk tijd was om te vertrekken en dubbel zo blij toen we vlotjes een parkeerplaats vonden.  Wat een drukte heerste er in Hasselt.  Veel lopers, maar vooral veel suporters, dankzij het zonnige najaarsweer.  Vorig jaar had ik vlak voor het vertrek nog een emmer water over mij heen gekregen (enfin, zo voelde dat toch), maar dit jaar was er geen regenwolkje te bespeuren.

Er werd beslist om niet in te lopen, 15 km was immers al ver genoeg.  Hierdoor stonden we ruim 3 kwartier voor de start al paraat in het startvak, vlak achter de voorbehouden zone.  Er stonden geen looptijden aangegeven, dus hoefde ik me niet schuldig te voelen hierom.  Maar het was toch een beetje vreemd om als amateurke zo vooraan te staan.  De zenuwen namen lichtjes toe. Ten opzichte van de anderen bleef mijn hartslag echter nog relatief laag.  Tot aan het startschot.  Ik heb dan altijd de neiging om eerst een meter in de lucht te springen van 't verschieten (slecht geweten?) alvorens te vertrekken.

In tegenstelling tot vorig jaar werd ik niet afgeremd door de massa.  Vanaf het begin kon ik mijn eigen tempo aanhouden zonder gehinderd te worden door letterlijke meelopers.  Ik had mijn sporthorloge zorgvuldig ingesteld, zodat ik het traject  in een constant tempo zou kunnen afleggen.  Groot was mijn verbazing én nog groter mijn teleurstelling toen na amper één kilometer een luide piep weerklonk en mijn Garmin aangaf 'u wint...training volbracht!' Training volbracht??! God verbiedt het vloeken...maar niet het janken.  Ik was behoorlijk de kluts kwijt. Shit, ik was er nochtans zeker van dat ik de gegevens correct had ingevoerd. Maar om een onduidelijke reden had het systeem mijn voorgaande instelling toegepast.   Zonder virtuele trainer was ik hopeloos verloren...

Ik maande mezelf aan om kalm te blijven. Er zijn immers ergere dingen in de wereld. Al lopend dat ding opnieuw programmeren is echter geen evidentie, ik had er ongeveer één km voor nodig.  Toch kon ik de schade nog beperken door standaard 10 km in te geven.  Een vlugge,  doch onnauwkeurige rekensom leerde me dat ik hiervoor 52 minuten nodig zou hebben.  Ik gaf dit in en liep opgelucht verder.   Me niet realiserend dat ik op deze manier een tempo van 5 minuten en 12 seconden aanhield.  8 seconden per km harder dan gepland.  Dit lijkt niet veel, maar als je tegen de grens van je kunnen aanloopt is het dat wel.

Al bij al ging het nog vrij goed. Zeker vanaf het moment dat ik kon beginnen af te tellen. Bij 6 km troostte ik me nog met de gedachte : 'k heb al 2/5 achter de rug.  Bij 7,5 km werd dit 1/2.  Bij 9 km was het al 3/5 en bij 10 km 2/3.  Ik liep zo'n beetje van de ene breuk naar de andere.  't Lijkt belachelijk, om je een breuk te lachen, maar dit onnozel telspelletje hielp me wel vooruit.

Het moeilijkste stuk was de lange weg langs het kanaal. Die leek zo eindeloos ver en dan nog die wind erbij.  Op een gegeven moment zag ik er de ambulance langs de kant van de weg staan.  Dat was wel even schrikken.  Er lag iemand op de grond.  Toen ik er passeerde liep ik er opzettelijk wat korter langs om te kijken of het niemand van onze compagnie was.  Gelukkig niet.  Stel je voor dat Johan daar lag of iemand anders.  Uiteraard was ik dan blijven staan, maar nu had ik geen geldig excuus om te stoppen.

Eenmaal terug in centrum Hasselt piepte mijn Garmin opnieuw.  De nieuwe ingestelde kilometers zaten erop met nogmaals de positieve boodschap dat ik gewonnen had. Vermeerderd met de twee kilometers die ik daarvoor al gelopen had, had ik er dus al 12 gedaan.  12 km of 4/5 van het traject. Oef, het einde was in zicht.  Toch waren die laatste kilometers de zwaarste.  Niet alleen omwille van de vermoeidheid en de moeilijk begaanbare kinderkopjes (zeker met kleine voetjes), maar vooral omdat iedereen toch nog probeert om wat te versnellen.  En onbewust doe je dan mee.  Achteraf bleken mijn laatste kilometers ook mijn snelste te zijn.

Onmogelijk met een pen te beschrijven of op een klavier in te toetsen wat er door je heengaat als je de finish ziet.  Als je de matten overloopt en je mag stoppen met lopen, weet je niet wat je overkomt.  Dat is zo een ontlading, zo een CLIMAX.  Ik durf hier geen vergelijkingen te maken. :-)  Doordat ik mijn horloge niet juist had geprogrammeerd, wist ik mijn exacte eindtijd niet.  Ik wist wel dat deze goed was en dat ik harder had gelopen dan gepland.
Ik schatte zo rond de 1uur en 16,5 minuut.  Achteraf bleek het 1u 16 minuten en 12 seconden te zijn.  Hetzelfde tempo als in Voorshoven, maar dan 4 km verder.  Veel beter zelfs dan in mijn stoutste dromen!
Even nog vermelden dat Els, mijn loopmaatje in Voorshoven, ongeveer 3,5 minuut sneller had gelopen, wat een gigantische vooruitgang is.  Hieruit blijkt wat voor een natuurtalent zij is!
 
Uiteraard ben ik ook heel trots op mijn man Johan die eerst van 1u15'06" evolueerde naar 1u08 en 38 sec. en deze derde keer finishte in 1u 2min. en 57 seconden. Minder dan 3 minuten verwijderd van een 15km/uur-snelheid.  Wauw!!! Knappe prestatie!

Grz

een fanatieke keep-on-runster