Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
19-11-2010
lopen en lozen (?)
Dwars door Hasselt lag nog mijlenver weg. De trainer raadde aan om tussendoor eens een wedstrijd te doen op kortere afstand om op die manier meer snelheid te krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. We kozen voor de 6 km op de Bocholter avondloop.
6 km aan een tempo van 5 minuten per km. Dat staat gelijk aan een intervaltraining zonder rustpauzes. Moet lukken, toch? Amper 10 seconden harder dan de stratenloop in Voorshoven én 5 km korter. No problem, toch?
Ja, wadde. Afgezien dat ik heb! Het waren twee rondjes van 3 km. Na het eerste rondje dacht ik al aan opgeven. Maar dat kon ik toch niet maken, zo vroeg in de wedstrijd. Dus hup (met de geit?). Stefan, de man van een vriendin liep een 20 à 30 meter voor mij. Ik mocht hem niet uit het oog verliezen. Hij loopt nog niet zo lang en traint nooit op snelheid. In Bocholt liep hij echter met zo een gemak, terwijl ik potverdorie moest zwoegen om hem te kunnen volgen... Onrechtvaardig toch? Ik troostte me met de gedachte dat mijn benen minstens een halve meter korter zijn.
Nog nooit ben ik zo blij geweest om de finish te zien. Dit was een ware marteling, die zelfs nog niet eindigde bij de aankomst. Ik stopte en toen... overkwam mij bijna wat de titel van dit verslagje doet vermoeden. Blijkbaar waren mijn spieren zo in hun sas dat ze mochten ontspannen dat ALLE spieren wilden meedoen. Gelukkig werken mijn bekkebodemspieren nog goed, want het scheelde niet veel of ik had in mijn broek geplast! Stel je voor... :oops: In een fractie van een seconde vreesde ik dat dit mij zou overkomen. Er schoot vanalles door mijn hoofd...hoe moet ik dit gaan uitleggen, zal het opvallen,... Ik spurtte (voor zoverre dit nog mogelijk was) naar de toiletten. En het straffe is, dat het eigenlijk loos alarm was. Ik had vóór de wedstrijd nog een zenuwplasje gedaan, mijn blaas was al zo goed als leeg.
Deze wedstrijd kan je, wat mij betreft, vergelijken met een bevalling. Omdat je zo afziet, garandeer je jezelf tijdens het uitvoeren van de activiteit: dit overkomt mij nooit meer. Tijdens een bevalling is het heel normaal dat je de controle over je bekkebodem even verliest, hier had ik dit echter niet verwacht. Toch is er één groot verschil. Na mijn bevallingen was ik heel gelukkig met het 'eindprodukt' en was de inspanning en pijn vlug vergeten. Na deze wedstrijd was ik echter niet tevreden over het resultaat. Nochtans had ik objectief gezien mijn doelstelling meer dan bereikt. De afstand was iets korter dan 6 km en met mijn eindtijd van 28:41 had ik aan een gemiddeld tempo van 4:58 (wauw, een 4 op mijn scherm!) gelopen. Maar gevoelsmatig was ik niet voldaan. Het fysieke ongemak, tijdens en zelfs na de wedstrijd, was te groot geweest. Dit hoefde en hoeft voor mij nooit meer!
Heb ik mijn intervaltraining dan aangepast? Toch niet. Na een week was het onbehagen bijna weer vergeten. Tijdens de intervaltraining kan ik deze snelheid aan, dus doe ik op deze manier verder. Het zal echter nog even duren vooraleer ik dit tempo opnieuw in een wedstrijd durf toepassen.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
Reacties op bericht (2)
20-11-2010
Dit leest als een trein
Hilde, je kan echt goed schrijven, dit leest als een trein, misschien eens denken aan een bijberoep als columschijver voor een sportmagazine?
20-11-2010 om 20:14
geschreven door Truus
19-11-2010
Juf
Hilde,
Het is verbazingwekkend wat een verslagje over een minder moment met je moreel kan doen! Ik weet nog in mijn wat depressievere periodes (inderdaad die bestaan ook), had ik altijd pen en papier naast mijn bed liggen. Als ik dan niet kon slapen of wakker werd door een wirwar van negatieve gedachten, schreef ik alles op. Dan was ik een stuk rustiger. 's Morgens ben je dan verbaasd over al die dingen die 's nachts zo erg lijken, maar overdag slinken in belangrijkheid.
Maar zo kennen we ons Hilde, die laat zich niet klein krijgen door een wat minder moment! Nog veel succes met het lopen en met het bloggen!!!!!!
Groetjes Christel
19-11-2010 om 13:08
geschreven door Christel Bakkers
_____________________ _____OVER MEZELF_____
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
