Volgende week is het zover : mijn tweede halve marathon. Ik kijk ernaar uit met een dubbel gevoel.  Enerzijds heb ik er heel veel zin in, maar anderzijds heb ik er ook een beetje schrik voor. 

Dat ik voldoende conditie heb om hem uit te lopen, daar twijfel ik niet aan.  Maar ik zou dit ook graag binnen een redelijke tijdslimiet doen. Ten opzichte van twee jaar geleden (toen liep ik mijn eerste halve marathon) is mijn conditie echter verminderd en mijn gewicht toegenomen. Erg vind ik dat laatste niet. Een vriendin vergelijkte me destijds met een bekende tennisster zonder puntje puntje puntjeS en daar was ik niet zo blij mee. Dankzij de extra kilo's gaat deze vergelijking niet meer op, maar ik moet die extra kilo's - die helaas niet verdeeld zitten zoals ik het zou wensen - wel meeslepen natuurlijk.

Alhoewel ik niet meer train op snelheid zou ik de halve marathon toch graag in twee uur tijd afhaspelen.  Een haalbare doelstelling, denk ik, maar toch geen makkie voor mij. Bovendien heb ik geen virtuele trainer meer om me te begeleiden, gelukkig wel een loopmaatje van vlees en bloed!

Hoe dan ook, het begint serieus op te korten en dit brengt weer een aangename spanning mee. Alhoewel, aangenaam? Toen ik deze morgen, op nuchtere maag moest kakken een grote boodschap moest doen, dacht ik meteen: waarom nu en niet volgende week. Je zal het zien, dan lukt het niet en daar ben ik me nu al een beetje over aan 't opjagen. Een mens zou er zowaar 't schijt van krijgen.

Grz

een fanatieke keep-on-runster

PS Tussendoor ben ik ook nog even naar de osteopaat geweest voor lage rugpijn.  Met één behandeling was het leed gelukkig weer geleden, maar het heeft me wel een beetje belemmerd in de opvolging van mijn loopschema.