Dus waarom dan niet het nuttige nodige aan het aangename koppelen? Op nuchtere maag vertrokken we deze morgen aan de camping van het zavelbos om daarna in de cafetaria te genieten van een stevig ontbijt. Bijna elke zondag als we er komen, wordt onze neus immers geteisterd door de heerlijkste spekmeteierengeuren. Ons voornemen om onze smaakpapillen ook eens te verwennen, werd vandaag dus eindelijk realiteit.
Maar eerst moest er nog gelopen worden. Het gebruikelijke parcours, doch anderhalf uur vroeger. Het moest zo zijn... Na enkele kilometerkes zagen we plots iemand midden op het bospad liggen met zijn tweewieler naast zich. Gelukkig gaf de man in kwestie onmiddellijk teken van leven, want het doet toch wel even vies als je dit op nuchtere maag tegenkomt. Hij liet weten dat hij pas gevallen was en dat hij wel zijn plan kon trekken. We hielpen hem recht, maar nog geef vijf seconden later gaf hij zelf aan terug te willen zitten. Geen denken aan dus, dat we hem zomaar konden achterlaten.
Bijgevolg deelden we ons in in twee groepjes: zij die verder jogden en zij die hulp boden. Jammer dat ons loopje op deze manier voor sommigen vroegtijdig werd beëindigd. Voor de man was het echter een geluk bij een ongeluk, anders waren we er pas anderhalf uur later gepasseerd. De man wilde van geen hulpdiensten weten en werd uiteindelijk opgepikt door zijn familie. Hoe het hem verder is vergaan, weten we niet.
Om half tien konden we gelukkig wel allemaal samen aan tafel. Het voorval had dan wel een beetje roet in het eten gegooid, tijdens het eten zelf was hier niets van te merken. We lieten het ons smaken en maakten al meteen plannen voor een volgende ontbijtjogging. Liefst zonder dergelijke verrassingen evenwel.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!