Gisteren twee telefoontjes gekregen. Een collega en een vriendin uit de middelbare schooltijd. Lang geleden dat ik nog zo lang aan de telefoon heb gehangen. Fijn. Het idee dat je "vergeten" wordt, is weer naar de achtergrond geschoven. En gisterenavond stond de mama van G voor de deur! Ik had in een mailtje laten weten dat ik het wat moeilijker had en daar was ze! Gisteren kreeg ik dus veel signalen dat we er niet alleen voor staan en dat we op mensen kunnen rekenen. Bedankt lieve mensen. Vanmorgen aan de schoolpoort ook nog een mama van een klasgenootje van Sarah die me aansprak... Ik ga daar graag op in, het doet deugd dat je 't kan delen. En toch overvalt me dan telkens achteraf dat gevoel van "in wat voor situatie zitten wij toch... hoe is dat toch mogelijk... we geraken hier toch wel uit zeker.... " en automatisch zijn de tranen er dan.
