Woensdagavond waren we thujis. Lange files. 2u en 20 minuten onderweg. Vreemd. Thuis niet veel kunnen doen. 's Nacht veel op. Donderdag, vrijdag, zaterdag. Zaterdag niets eten. Haast niets drinken. Zaterdagavond terug in Leuven. Stomatitis... Veel slijmpjes, gal overgeven, en pijn... veel pijn. Al 2 dozen evy'tjes uit... en de nierbekkentjes vliegen er door... Thuis staat nu een bedje in ons bureautje en een bed naast zijn hoogslaper. In dat laatste sliep hij nog niet eens... Witte bloedcellen 100..., 33.7 kg... Bijna 1/7 van zijn gewicht kwijt. Lieve Wout toch, ik zie je bijna vermageren. Zeker nu je daar in je bloot lijfje ligt. Je kan amper slikken... och arme toch jongen. Toen ik gisteren thuis zei dat hij moest proberen te eten of te drinken of dat we terug moesten naar Leuven, huilde Sarah enorm: "Wout je moet, je moet!!" smeekte ze... Ze is dan meegekomen als we terug binnen kwamen... net zoals wij leek ze het te aanvaarden. Gisteren of eergisteren zei ze nog: mama, normaal moet de mama het kindje troosten, bij ons is het nu omgekeerd...
Ons manneke ziet zo af... zeker als de pijnstillers uitgewerkt zijn en het nog te vroeg is voor nieuwe... een washandje op zijn gezicht leggen...
Soms voel ik me sterk en denk ik "we slaan er ons wel door", "het komt goed". Maar vaak voel ik me ook zo angstig... vol hartzeer. Mijn lieve jongen die dit moet meemaken... en zoveel anderen zijn gezond... Onze wereld is zo anders.. .Onze blik is anders. Zien anderen dit?
