Het voorbije half jaar was lastig. Er zijn heel wat emoties geweest. Sarahs buikpijn die sinds Kerstmis een bijna constante is geworden. Buikpijn, verdriet en angst. En niet kunnen zeggen waarom of hoe precies. De lessen godsdienst over verlies, over verdriet hebben haar geen goed gedaan. Of misschien toch, ik weet het niet. In elk geval is de brok die er blijkbaar zat stilletjes aan het afbrokkelen. Heel langzaam. We hebben hulp ingeroepen, ze krijgt het niet allemaal alleen verwerkt en het is heel moeilijk om zelf 'therapeut' te spelen, als je mama bent en ook een rugzak torst. Hopelijk komt er straks toch wat verandering, beterschap. Wout sukkelt dan sinds Pasen met zijn heup. Een ontsteking dachten ze eerst, maar een volle doos pillen later was er nauwelijks beterschap. En maar rusten, niet meer sporten, maar zelfs de wandeling tot school leek te veel. Nu volgt hij kine en het is enorm veel beter geworden. Blijkbaar uithoudingsspieren die fout gebruikt werden. De oorzaak zou wel eens te vinden zijn aan de periode dat hij ziek was: heel weinig beweging, nauwelijks mobiel. En de groei kan ook meespelen, mannekes die wordt groot.